ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৫ *************************** ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ কেম্পেনিংৰ কামত ল’ৰাছোৱালীবোৰ যথেষ্ট ব্যস্ত হৈ পৰিছে৷দৃষ্টিয়ে আজি ইচ্ছা কৰিয়ো ক’তো মন বহাব পৰা নাই ৷যদিও সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ পৰা নিৰ্বাচনত প্ৰতিদ্বন্দ্ব্বিতা কৰা প্ৰণামী হাতীমূৰীয়াৰ নামত কেইবাখনো পোষ্টাৰ বনোৱাৰ কামত সহায় কৰি দিছে৷কামবোৰ কৰি থাকোঁতেই দৃষ্টিৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷প্ৰত্যাক্ষাৰ ফোন,পোষ্টাৰ বনাই থকা কামবোৰৰ ব্যস্ততাবোৰ এৰি চেন্তাৰৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল ৷ ক’লটো ৰিচিভ কৰি কাণত লৈ হেল্ল বুলি ক’বলৈয়ে নাপালে সিমুৰৰ পৰা প্ৰত্যাক্ষাই কান্দোনামোৱা হৈ থোকাথুকি মাতেৰে কৈ উঠিল "দৃ মোক অলপ সময় দিব পাৰিবিনে?নহ’লে মই চাগে নিজৰ মাজতে যুদ্ধ কৰি কৰি নোহোৱা হৈ যাম কোনোবা এদিনা৷ " কি হৈছে দৃষ্টিয়ে একো বুজি পোৱা নাই তথাপিও প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰত্যেকটো কথাত তাইৰ গাঁৰ নোম শিয়ৰি উঠিছে৷ ভয়ত বুকুখনে দ্ৰুতগতিত দৌৰিছে৷ কপাঁ কপাঁ মাতেৰে তাই সুধিলে " প্ৰত্যাক্ষা কি হৈছে তোৰ ৷কান্দিছ যে এইদৰে,ইমান ডাঙৰ ছোৱালীয়ে এইদৰে কান্দে নেকি? " " নাকান্দি কি কৰিম তইয়ে ক’৷ তহঁতি সবেই ভালদৰে পাছ কৰি ভাল ভাল ইউনিভাৰ্চিটিত পঢ়িবলৈ গ’লি আৰু মই ..." "সেই কি কওঁ ৷তোৰ ৰিজাল্ট দেখোন মোতকৈ বহুগুণে ভাল,তইটো গ্ৰেজুৱেছনতো ৮৭%ৰে পাছ কৰিছ৷ " "অ’হ পাছ কৰিছো নাই কৰা বুলি কোৱা নাই কিন্তু মোৰ মাৰ্কচিটখনৰ যে একো ভেলুৱে নাথাকিল৷ ইমানবোৰ নম্বৰ পাইয়ো মই তহঁতৰ দৰে কোনো ইউনিভাৰ্চিটিত পঢ়িবলৈ চিট নাপালোঁ৷ এনেকৈ পাছ কৰি কি লাভ ক’ ?" দৃষ্টিয়ে বুজিলে প্ৰত্যাক্ষাই নিশ্চয় ক’তো চিট নোপোৱা কথাটোক লৈ এতিয়াও আগৰ দৰেই অনুশোচনাত ভুগিছে৷ স্কুলৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে প্ৰত্যাক্ষাক ভালদৰে বুজি পায়৷ পঢ়াত তাই দৃষ্টিতকৈ বহুগুণে মেধাবী৷মেট্ৰিক,হায়াৰচেকেণ্ডেৰীৰ,গ্ৰেজুৱেচন সকলোতে ডিচটিংচন লৈ পাছ কৰিছে ৷ পঢ়াশুনাৰ প্ৰতি তাই যথেষ্ট কনচিয়াছ৷কিন্তু এইবাৰ কেমেষ্ট্ৰিত মেজৰ লৈ এম.এ.চি কৰাৰ খুউব হেপাঁহ আছিল যদিও এন্ট্ৰেঞ্চৰ সময়ত ঘৰুৱাসমস্যা কিছুমানত ভুগি ভাল ৰিজাল্ট কৰিব নোৱাৰিলে৷ তাৰপাছতে তাই ক’তো চিট নোপোৱাক লৈ হতাশাত ভুগিছিল৷সেইকথা দৃষ্টিয়েও অলপকৈ জানিছিল কিন্তু তাৰ কেইদিনমান পাছতে APSC কচিং কৰিবলৈ গুৱাহাটীলৈ যোৱাত তাইৰ সমস্যাবোৰ নোহোৱা হ’ল বুলিয়ে ভাবিছিল ৷ কিন্তু আজি হঠাৎ পুনৰ তাই এইদৰে ক’তো চিট নোপোৱাৰ কথা কৈ অনুশোচনাত ভুগা কথাটোক লৈ দৃষ্টি অলপ আচৰিত হৈছে৷ অলপ সময় মুক হৈ থাকি দৃষ্টিয়ে তাইক বুজোৱাৰ চলেৰে ক’লে " ৰ’হ চোন কন্দাকটা বোৰ বন্ধ ক’ৰ৷ হৈ যোৱাবোৰ হৈ গ’ল,মানুহৰ জীৱনত ভাল বেয়া সময়বোৰ আহেই দেখোন৷ এইবছৰ নাপালি অহাবছৰ আকৌ ট্ৰাই কৰিবি৷বয়স শেষ হৈ যোৱা নাই নহয়৷ " কান্দি কান্দি পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাই ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কথাবোৰ ক’বলৈ বৰ সহজ ,কিন্তু মই ভুক্তভোগী ন’ সেয়ে মইহে বুজিছোঁ মই কিদৰে জীয়াতু ভুগিব লগা হৈছে ৷ " " কি হৈছে তোৰ ,কি আবোলতাবোলখন গাই আছ ?" " তই নাজান’ মই কিম্মান অশান্তিত আছোঁ৷এজনী মেধাৱী ছোৱালী কিয় চাইন্সত মেজৰ লৈ পঢ়াৰ পাছত এইদৰে এম.এ.চি নকৰি আজি ঘৰৰ পৰা অতদূৰত APSCৰ কচিং কৰি আছোঁহি কিমানক কিমান উত্তৰ দিম৷মই বাৰু এই কথাবোৰ বৰ বেছিকৈ ধৰি নাথাকোঁ কিন্তু বংশ পৰিয়াল,ঘৰৰ মানুহ,গাওঁৰ মানুহবোৰে ঘৰলৈ আহি মা দেউতাক একেবোৰ কথাকে সুধি সুধি অতিষ্ঠ কৰি তুলিছে ৷যাৰ ফলত দেউতাই মোক আজি ৰিজাল্ট দিয়াৰ দিন ধৰি ভালদৰে মাতবোল কৰা নাই ,মই তেওঁলোকৰ সপোনবোৰ বাস্তৱ কৰিব নোৱাৰিলোঁ বুলি ভাবিছে৷ সেয়ে আজি এমাহ ধৰি ঘৰৰ পৰা মোলৈ পইচা পাতি পঠিওৱা বন্ধ কৰি দিছে৷ মায়ে সকিয়নী দিছে যে ঘৰলৈ ঘুৰি আহ্ বিয়াত বহহি নহ’লে তাতে থাক সদায়ৰ কাৰণে৷ মই দিশহাৰা হৈ পৰিছোঁ দৃ ,মই কি কৰোঁ৷ " "আৰ্ৰে মানুহবোৰৰ কিহে পালে৷ তইটো ঘৰত বহি খাই শুই থকা নাই ,APSCৰ কচিংটো কৰি আছ যেতিয়া মানুহবোৰে ইমানকৈ আনৰ জীৱনক লৈ ৰুচি দেখুৱাৰ অৰ্থটো ক’ত?" " নাজানো,সবৰে মুখত এটাই কথা APSC ক্লিয়াৰ কৰাটো মুখৰ কথা নহয় ,বহুত কঠিন ক’মেও পাঁচ ছয়বছৰ লাগি যাব ক্লিয়াৰ কৰিবলৈ ৷ ইমান দীঘলীয়া প্ৰচেছিংৰ মাজেৰে যোৱাতকৈ এম.এ.চিটো কৰাৰ পাছত নেট ক্লিয়াৰ কৰি যিকোনো এখন কলেজত এচিচটেণ্ট প্ৰফেছৰ হ’বলৈ সহজ হ’ল হয়৷ চাইন্সত পঢ়ি ইঞ্জিনীয়াৰিং,ডাক্তৰ সেইবোৰ কিয় নপঢ়িলোঁ উফ্ মুঠৰ ওপৰত দহৰ দহটা প্ৰশ্ন৷কিন্তু তেওঁলোকক কোনে কেনেকৈ বুজাব যে কোনো কামেই সহজ নহয় ক’বলৈ সকলো সহজ কিন্তু ভবাৰ দৰে একোৱেই নহয় ৷সকলোৰে চাইন্সত পঢ়ি ডাক্তৰ,ইঞ্জিনীয়াৰ হোৱাৰ সপোন নাথাকে নহয় " ৷ "তই মানুহৰ কথা বাদ দে , নিজৰটো ক’ৰ ভালদৰে পঢ় আৰু আজি যিবোৰ মানুহে তোক হাঁহিছে সেইবোৰৰ মুখত চুঙা চাই সোপা দে ৷মই জানো তই পাৰিবি৷ " " নাই দৃ মই হাৰি গৈছোঁ ৷এতিয়া যে মই একোৱেই কৰিব নোৱাৰা হৈছোঁ৷নিজৰ আপোন মানুহবোৰেই যেতিয়া নুবুজে এইদৰে থাকি কি লাভ৷" "মা দেউতাই মনত কিবা কথাত আজি দুখ পাইছে ,আনৰ কথাত বেছিকৈ গুৰুত্ব দিছে বাবে মন বেয়া কৰি তোক মাতবোল কৰা নাই ৷কিন্তু মোৰ বিশ্বাস আছে তই যেতিয়া তেওঁলোকক কথাবোৰ বুজাবি তেওঁলোকে বুজিব৷ নহ’লে মই এবাৰ কৈ চাম নেকি?" "মা দেউতাক বাৰু মই বুজাম ,মোৰ বিশ্বাস আছে সময় লাগিলেও তেওঁলোকে বুজিব ,কিন্তু নিলয়ক এতিয়া মই কি বুলি বুজাও৷ যাৰ সাহসত এতিয়া মই এই দুখময় কষ্টকৰ দিনবোৰ কটাব পাৰিব লাগিছিল সেই মানুহজনেই মোক যে অলপো নুবুজে৷" "আকৌ নিলয়ৰ কি হ’ল ? " নিলয় প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰেমিক ৷সিহঁতৰ প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক দীঘলীয়া যদিও দুয়োটা একেবয়সৰ হোৱাৰ বাবে দুয়োঘৰৰ কোনো এঘৰেই এই সম্পৰ্কটোত সন্মতি নিদিয়ে৷নিলয় ভাৰতীয় সেনাত কৰ্তব্যৰত ,সেয়ে চাকৰিসূত্ৰে কাশ্মীৰত আছিলগৈ৷ সেই লৈ যোৱা এবছৰ ধৰি প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰতিক্ষণ নিলয়ৰ চিন্তাত খোৱা লোৱা শুৱাৰ কোনো সময় নোহোৱাৰ দৰেই৷প্ৰত্যাক্ষাৰ এট্ৰেঞ্চৰ সময়তো নিলয় থকা ঠাইৰ পৰা অলপ দুৰৈত লেণ্ডমাইন বিষ্ফোৰণ এটাত অসমৰ দুজন সাতাইশ বছৰীয়া সেনাজোৱান শ্বহীদ হৈছিল,কথাটো নিউজত পোৱাৰ পাছৰে পৰাই প্ৰত্যাক্ষাই নিলয়ৰ চিন্তাত খোৱা বোৱা নকৰি শুকাই ক্ষীণাই নোহোৱা হৈছিল৷সেইসময়তে ঘৰৰ মানুহবোৰেও কথাবোৰ জানিব পাৰি প্ৰত্যাক্ষাক নিলয়ক এৰি দিবলৈ দাবী ধমকি জনাইছিল৷যিটো ল’ৰাৰ জীৱনৰ কোনো ভৰসা নাই তেনে ল’ৰালৈ কেনেকৈ ছোৱালীজনীক বিয়া দিব বুলি মাকে কন্দাকটা কৰাত প্ৰায় কেইবাদিনো ঘৰত অশান্তিকৰ পৰিস্থিতি চলিয়ে আছিল৷ইমানবোৰ চিন্তা আৰু সমস্যাৰ মাজত প্ৰত্যাক্ষাই পঢ়া শুনাত অলপো গুৰুত্ব নিদিয়াৰ বাবেই পাছত দেউতাকে তাইকেই দুখী সজাইছিল৷তথাপিও ভালপোৱাৰ খাতিৰত সকলো সহ্য কৰি গ’ল তাই৷ ভালসময়ো ঘুৰি আহিছিল, নিলয়ৰ অইন ঠাইলৈ বদলি হোৱাত সিহঁতৰ মাজৰ সমস্যাবোৰ কিছু পৰিমাণে লাঘৱ হৈছিল৷ পিছে এতিয়া নতুনকৈ নিলয়ৰ বাবে কেনে সমস্যাৰ সৃষ্টি হৈছে সুধিব লওঁতেই প্ৰত্যাক্ষাই "নিলয়ে ফোন কৰিছে তোৰ সৈতে পাছত কথা পাতিম "বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিলে৷ বহুসময় বেলি মাৰ যোৱা আকাশখনলৈ চাই দৃষ্টিয়ে চেন্টাৰৰ দোৱাৰমুখতে বহি থাকিল ৷ আন্ধাৰে চানি ধৰা ৰাষ্টাটোৰ আন্ধাৰ ফালি গাড়ীৰ হেডলাইটৰ হালধীয়া পোহৰ আহি দৃষ্টিৰ চকুত পৰিল৷ পোহৰটোৱে চকুত তৰতৰাই ধৰাই হাত দুখনেৰে মুখখন ঢাকি বহি থাকিল৷ তাইৰ ফালেই আগুৱাই অহা বুলেটখনৰ শব্দবোৰ কাণত পৰিল৷ পোহৰবোৰ নোহোৱা হোৱাত মুৰতুলি চাওঁতেই চকামকাকৈ দেখা পালে ফৰ্মেল ড্ৰেছআপ কৰা ল’ৰা এটা তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৪ *************************** দৃষ্টিয়ে ৰ’ লাগি ৰুমালখনলৈ চাই ৰ’ল৷ অলপসময় আগতে ৰুদ্ৰক খঙাল যেন লাগিছিল তাইৰ কিন্তু হঠাৎ এইদৰে সজল চাৱনিৰে তাইৰ ফালে চাই এইদৰে ৰুমালখন আগবঢ়াই দিয়াত তাই আচৰিত হৈছে৷কাৰণ ৰুদ্ৰক বুজিবলৈ সদায়েই আউল লাগে তাইৰ ৷ বাহিৰে নাৰিকলৰ টান খোলাৰ দৰে হ’লেও ভিতৰি অন্তৰখন কোমল তাৰ ৷ দৃষ্টিয়ে হাত পাতিৰুদ্ৰৰ পৰা ৰুমালখন লোৱাৰ পাছত চকুমুখবোৰ মোহাৰি ল’লে৷ ৰুদ্ৰই গহীন কণ্ঠস্বৰে সুধিলে "তুমি কান্দিছা যে? বিশেষ কিবা অসুবিধা ?" তাই চকু পানী মুচি থকাৰ পৰাই ক’লে "একো নাই ভিতৰুৱা সমস্যা ,থিক হ’ল এতিয়া " ৰুদ্ৰই তাইক প্ৰশ্ন কৰাৰ দৰেই সুধিলে " বয়ফ্ৰেণ্ডৰ সমস্যা ?" দৃষ্টিয়ে লগালগ তাৰ কথাষাৰ নাকচ কৰি কৈ উঠিল " নাই মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড৷ লগৰ এজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল বাবেহে চিন্তা হৈছিল ৷ কিন্তু এতিয়া সকলো থিক হ’ল ৷" ৰুদ্ৰই মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ পকেটত হাত ভৰাই দৃষ্টিৰ সমানে সমানে নিজান ৰাষ্টাটোৰে খোজ দি আহি থাকিল৷ইউনিভাৰ্চিটিত এই ৰাষ্টাটো আনকেইটা ৰাষ্টাতকৈ অলপ নিজান আৰু মানুহ ক’মকৈ অহাযোৱা কৰে বাবেই ট্ৰেজেডী গ’লি বুলিও জনাজাত৷বহুতৰে মতে এই ৰাষ্টাটোত হেনো ইউনিভাৰচিটিৰ বহু ল’ৰাছোৱালীয়ে নিজান বাবেই আগতে দুখবোৰ পাতল হোৱাকৈ চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ আহে নতুবা নিজৰ দুখবোৰ প্ৰকাশ কৰিবলৈয়ো লগৰীয়া নহ’লে বন্ধুবান্ধৱৰ লগত আহে সময় অতিবাহিত কৰিবলৈ৷আজি সৌভাগ্যক্ৰমে দৃষ্টিৰ অন্তৰত থকা দুখকিছুমানৰো সাক্ষী হৈ ৰ’ল এই ট্ৰেজেডী গ’লিটো৷দৃষ্টিয়ে অৱশ্যে এই গ’লিটোৰ বিষয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ মুখেৰে এদিন এক্টিভিটিলৈ আহোঁতে শুনিছিল৷ হঠাৎ কথাটো মনত পৰাত ৰুদ্ৰলৈ এপলক আৰ চকুৰে চালে৷অলপসময় ৰুদ্ৰৰ গতিবিধি লক্ষ্য কৰাৰ পাছত দৃষ্টিয়ে সুধিলে " আপুনি ইমান ৰাতিপুৱাই ইয়াত যে ?" ৰুদ্ৰই গহীনাই ক’লে " হয়তো জে.চি.এনৰ কথাটো শুনিছা ৷" দৃষ্টিয়ে শোক প্ৰকাশ কৰি হুমুনিয়াহ এটা এৰিলে ৷ৰুদ্ৰই পুনৰ ক’লে " ডেডবডিটো মেডিকেললৈ নিয়া হৈছিল ,তাকেই এম্বুলেন্সৰ পাছে পাছে আহি অলপ আগবঢ়াই দিলোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে দুখবোৰৰ গভীৰলৈ সোমাই গৈ কিবা এটা ভাবি থকাৰ পৰা কৈ উঠিল " কিয় যে এজনী ভৰযৌৱনা ছোৱালীয়ে এনে এক পদক্ষেপ বাছি ল’লে৷হয়তো জীৱনবোৰ এনেকৈয়ে হেৰাই যায় ক’ৰবাত কাহানিবা" ৷ ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি শলাগ ল’লে ৷দৃষ্টিয়ে উৎকণ্ঠাৰে সুধিলে "ছোৱালীজনীয়ে কিয় এনে কৰিলে জানে নেকি? " ৰুদ্ৰই বহু সময় মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ দৃষ্টিক চেন্তাৰলৈকে আগবঢ়াই সেইখিনিতে অলপপৰ ৰৈ ক’লে " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷ মৃত্যুয়ে হাত বাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷যি হ’ল বেয়া হ’ল, এনে মৃত্যু কেতিয়াও মোৰ বাবেও কাম্য নহয় ৷তথাপিও হৈ যোৱাবোৰৰ কথা পাতি কিবা লাভ আছে জানো৷ এতিয়া তাই কিয় এনে পদক্ষেপ বাছি ল’লে জানিলেও আমি জানো তাইক ঘুৰাই পাম৷সেয়ে এইবোৰ কথা পাতি সময় নষ্ট নকৰাই ভাল৷" "কিন্তু কিমান কষ্টত বা কিমান বেছি অশান্তিত ভুগিলে মানুহে নিজক শেষ কৰি দিব পাৰে বাৰু?সেইটো ভাবিবলগীয়া " "তাৰমানে তুমি চুইচাইড কৰাটো সমৰ্থন কৰা৷ " "নাই,মই কোনোপধ্যেই এনে মৃত্যুক সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰোঁ কিন্তু সেইবুলি তেনে কাম কৰা মানুহ এজনৰ মানসিক অৱস্থাটো নুবুজাকৈ মই কেতিয়াও দুখাৰোপ কৰিবও নুখুজোঁ৷ হ’লেও জানিবলৈ ইচ্ছা হয় ৷ " " হ’ব দিয়া ,এইবোৰ বেছি ভাবি মুৰঘমাই লাভ নাই ৷ যোৱাবোৰ গুচি গ’ল ,তেওঁৰ আত্মাই শান্তি পাওঁক৷ তুমিও পঢ়াত মন দিয়া ,ইলেকচন হৈ যোৱাৰ পাছতে পৰীক্ষাও পাবহি,এইবোৰৰ পাছত ঘুৰি ফুৰিলে সময় কেনেকৈ গুচি যাব গমেই নাপাবা৷ " দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰত হয়ভৰ জনাই,ৰুদ্ৰক সেইখিনিতে বিদায় জনাই চেন্তাৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল ৷ এইকেইদিন ইলেকচনৰ কেম্পেনিং থকাৰ বাবে পিছবেলাৰ ক্লাছবোৰ হোৱাৰ সম্ভাৱনাই নাই ৷ ক্লাছৰুমলৈ সোমাই আহি এফালৰ পৰা চকু ফুৰাই সমীক্ষাক বিচাৰিলে৷কিন্তু সমীক্ষাক ক’তো নেদেখি শেষৰফালে থকা বেঞ্চখনত বহি ল’লেহি৷ মোবাইল স্ক্ৰীনত সমীক্ষাৰ নাম্বাৰটো উলিয়াই তাইলৈ ক’ল লগালে৷লগালগ ফোনটো ৰিচিভ কৰাৰ পৰাই এক উৎফুল্লিত কণ্ঠৰে সমীক্ষাই কৈ উঠিল " আজি ৰাতিপুৱাই মাৰ ওচৰলৈ আহিলোঁ " অভিমানৰ সুৰত দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " আৰ্ৰে মোক নক’লি যে এবাৰো? " "চ’ৰি, ইমান ল’ৰালৰিকৈ ওলাই আহিব লগা হ’ল যে তোক কথাবোৰ ক’বলৈয়ো সময়েই নাপালোঁ৷কিন্তু হোৱাটছপআপত মেছেজ এটা দিছিলোঁ চাবি চোন ৷" "হ’ব দে হেপ্পী জাৰ্ণি,ক’ত পালিগৈ ? " " নাজানো নহয় ৰ’হ আদি ক সুধি দিওঁ " দৃষ্টিয়ে আচৰিত হৈ চিঞৰি কোৱাৰ দৰে সুধিলে " কিহ্ ! তোৰ লগত আদিত্যও গৈছে নেকি? " এক্সাইটমেন্টত দৃষ্টিয়ে কিম্মান জোৰেৰে চিঞৰিলে তাই নিজেও নাজানে কিন্তু যেতিয়া গোটেই ক্লাছটোৱে তাইৰ ফালে তধা লাগি চালে তেতিয়াহে সকলোকে চ’ৰি বুলি কৈ মনে মনে থাকিল ৷সিমুৰৰ পৰা সমীক্ষাই ক’লে " অ’হ আদিৰ আইতাকৰো গাটো বেয়া বাবেহে সি মোক ঘৰলৈ যোৱাৰ কথা কৈ আছিল এইকেইদিন,তাতে ইউনিভাৰ্চিটিতো ইলেকচনৰ বাবে এইকেইদিন ক্লাছবোৰ নহয়েই ৷তাৰ মাজতো উনেইকেন্দটোও পৰিলে ৷সেয়ে সকলো সময় সুবিধা মিলাই মাৰ লগত কথা পাতি আদিৰ লগতে মইয়ো গুচি আহিলোঁ ৷" দৃষ্টিয়ে কিবা এটা ক’ব খুজিছিল সমীক্ষাক কিন্তু হঠাৎ ক্লাছলৈ ফেকাল্টি কেইগৰাকীমান সোমাই অহাত লগালগ ক’লটো কাটি ফোনটো বেগত ভৰাই থিয় দি ৰ’ল৷ প্ৰায় আধাঘন্টা সময় তেওঁলোকে গোটেই ক্লাছটোৰ আগত অলপতে হৈ যোৱা চুইচাইড কেছটোক লৈ মেন্টেলহেল্থৰ প্ৰয়োজনীয়তা সম্পৰ্কে বহু কথাই বুজাই কৈ গ’ল৷কথাবোৰ শুনি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিল,কেতিয়াবা জীৱনলৈ অহা অনিহাবোৰ আজিৰ লেকচাৰ কেইটাই নোহোৱা কৰি দিলে৷ মনটো দৃঢ় কৰি জীৱন বাটৰ সকলো সমস্যাক হেয়জ্ঞান কৰি তাই জীৱন জয়ী কৰিম এনে এক প্ৰতিজ্ঞা লৈ দৃঢ়মনা হ’ল৷ দিনটোলৈ ক্লাছবোৰ শেষ হোৱাৰ পাছত বহুতৰে মুখত দৃষ্টিয়ে চুইচাইড কৰা ছোৱালীজনীৰ বিষয়ে হকেবিহকে যাৰ যি ইচ্ছা তেনেধৰণে কাহিনী বনাই কোৱাও শুনিলে৷ কাৰোবাৰ মতে ছোৱালীজনী প্ৰেগনেণ্ট হ’লে কাৰোবাৰ মতে বয়ফ্ৰেণ্ডে থগিলে,কাৰোবাৰ মতে ঘৰুৱা সমস্যা হ’লে কাৰোবাৰ মতে একাডেমিক কেৰিয়াৰৰ সমস্যা৷ মুঠৰ ওপৰত সকলোৰে মুখত বেলেগ বেলেগ কাহিনী৷ কিছুমানে সেই ছোৱালীজনীৰ চুইচাইড কৰাৰ সাহসীকতাক লৈ টুলুঙা মন্তব্য কৰাও পৰিলক্ষিত হ’ল৷ কিন্তু দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাত একো নামাতিলে ৷সকলোৰে কথাবোৰ মৌন হৈ এখন কাণে শুনি আনখন কাণেৰে বাহিৰ কৰি গ’ল ৷ মাথোঁ তাইৰ কাণত ৰুদ্ৰই কোৱা কথাকেইষাৰেই বাজি থাকিল " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷মৃত্যুয়ে হাতবাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷" (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৩ *************************** (বহুদিন লেখনিটো আগবঢ়াই দিব নোৱাৰাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী ৷কভিদ’ৰ বাবে কিছুদিন শাৰীৰিক অসুস্থতাত ভুগি আছিলোঁ সেয়ে লেখনিটো আগবঢ়াই দিব পৰা নাছিলোঁ৷ আশাকৰোঁ আপোনালোকে বুজিব৷।আজিৰ পৰা পুনৰ আৰম্ভ কৰিছোঁ ৷পঢ়িব বুলি আশা ৰাখিলোঁ ৷ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা ) মাজৰাতি পেটত পচন্দ ভোকে অনশন কৰাত দৃষ্টিৰ টোপনি ভাগিল ৷টেবুলতে থকা বিস্কুটৰ বৈয়ামটোৰ পৰা বিস্কুট দুখন খাই শুবলৈ চেষ্টা কৰিল৷ কিন্তু বহুপৰ বিচনাত পৰি থাকিও টোপনি নাহিল তাইৰ৷ মোবাইলৰ চুইছটো অ’ন কৰি ল’লে৷তাইলৈ ইতিমধ্যে পাচঁটা ক’ল আহি মিচক’ল হৈ গৈছে আৰু চুইছ অ’ফ থকাৰ বাবে কেইবাটাও মেছেজ একেলগে আহি ভাইব্ৰেচনত ৰখা মবাইলটো হেঙাই গ’ল৷ এফালৰ পৰা চাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে সিদ্ধাৰ্থৰ ফোন আৰু কেইবাটাও মেছেজ৷হয়তো কাৰোবাৰ মুখেৰে কেনেবাকৈ হৈ যোৱা ঘটনাবোৰ জানিব পাৰিলে৷কিন্তু এই সময়ত একেবোৰ কথাৰ অৱতাৰণা কৰি তাইৰ কথা পাতিবলৈ মন নগ’ল৷লগতে তাইৰ স্কুলীয়া বান্ধৱী প্ৰত্যাক্ষাৰো কেইবাটাও মিচক’ল৷সময়টো চালে এক বাজিবৰ হ’ল সেয়ে এই ৰাতিখন ফোন কৰিবলৈ বেয়া লাগিল৷ হোৱাটছপআপটো অ’ন কৰি হোৱাটছপআপ স্ক্ৰীণখন এফালৰ পৰা চাই যাওঁতে প্ৰত্যাক্ষাৰ মেছেজ এটাও পালে " সময় পালে কেতিয়াবা মোৰ ফোনটোও ৰিচিভ কৰিবি৷বৰ অশান্তিত আছোঁ দৃ...মোৰ জীয়াই থকাৰ হেপাঁহ নোহোৱা হৈ গৈছে৷প্লিজ মোক জীয়াই থাকিবলৈ অলপ সকাহ দে ,মোৰ লগত কথা পাত ৷এনেকে নহ’লে মই মৰি যাম কেতিয়াবা" মেছেজটো পঢ়ি তাইৰ চকুলো বাগৰি আহিল৷লগালগ ক’ল লিষ্টখনৰ পৰা প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে ,কিন্তু ফোনৰ সিমুৰৰ পৰা ভাহি আহিল "দ্যা নম্বাৰ ইউ হেভ ডাইল ইট’ছ কাৰেণ্টলি চুইছ অ’ফ " ৷ বাৰে বাৰে প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিও সেই একে কথাই৷ ভয় ভাৱ এটাই দৃষ্টিক খেদি আহিল৷ তাই শোৱাৰ পৰা বহি থপথপকৈ কপিঁবলৈ ধৰিলে৷ নজনাকৈ কান্দোনৰ ৰুল এটা উলাই আহিল৷ তাইৰ কান্দোনৰ মাত শুনি মৌ’য়ে সাৰ পাই তাইৰ কাষ পালেহি ৷দৃষ্টিক এইদৰে কান্দি থকা দেখি মৌ’য়ে দৃষ্টিয়ে কিবা বেয়া সপোন দেখি কান্দিছে বুলিয়েই পানী-দুনি খাবলৈ দিছে,কিন্তু এই সময়ত দৃষ্টিয়ে কান্দোনবোৰ ৰখাবই পৰা নাই৷হুকহুকাই কান্দি থকাৰ পৰা দৃষ্টিয়ে মোবাইলটো হাতত তুলি মৌ’ৰ ফালে আগবঢ়াই প্ৰত্যাক্ষাই পঠিওৱা মেছেজটো দেখুৱালে ৷মৌ’য়ে মেছেজটো পঢ়িয়ে দৃষ্টিলৈ প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰে চাই উঠাৰ পৰা দৃষ্টিৰ মোবাইলটো কাঢ়ি অন্য কিবা মেছেজ পাই নেকি খুচৰি চালে৷ মৌ’ৰ মনত প্ৰত্যাক্ষাৰ মেচেজটোৱে কিবা অন্য বিপদৰ ফালে সংকেত দেখুৱাইছে৷হয়তো দৃষ্টিয়েও সেইবুলিয়েই কান্দিছে ৷দৃষ্টিক বুজাবলৈ মৌ’য়ে ক’লে "একো নাই দৃষ্টি তাই শুলে চাগৈ সেয়ে ফোনটো ৰিচিভ কৰা নাই. তুমি বৰ বেছি চিন্তা নকৰিবা ৷ৰাতিপুৱা আমি কথা পাতিম ভালদৰে৷" মৌ’ৰ কথাবোৰ নিজেও ভাবি গুণি অলপ সময়ৰ বাবে দৃষ্টিয়ে নিজকে চম্ভালি ল’লে৷ আচলতে দৃষ্টিয়ে কিছুমান কথাক লৈ বৰ ভাবুক,জীয়া মৰাৰ জীৱন নামৰ এই খেলখলত কাৰোবাক হেৰুৱাই দিয়াৰ ভয় খুউব বেছি ৷ পিছে এই ৰাতিখন নিজৰ অশান্ত মনটোৰ উপৰিও মৌ’কো অশান্তি দিবলৈ মন নকৰিলে৷সেয়ে মৌ’ক সাবটি দুইজনী শুই থাকিল৷ ৰাতিপুৱালৈ দৃষ্টিয়ে সাৰ পাইয়ে দুবাৰমান প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু তেতিয়াও চুইছ অ’ফ হৈয়ে আছে৷ ব্ৰাছডাল হাতত লৈ বাথৰুমৰ ফালে ওলাই গ’ল৷ পাপৰিয়ে আহি দৃষ্টিৰ কাণে কাণে সুধিলেহি "মেইন হোষ্টেলত কোনোবা ছোৱালী এজনীয়ে চুইচাইড কৰিলে ,কথাটো শুনিছা নেকি কেনেবাকৈ?" ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনি বহুপৰ তধা লাগি ৰোৱাৰ পৰা কৈ উঠিল " কি...??? চুইচাইড কৰিছে কিন্তু কোনে ,কিয়" পাপৰিয়ে দৃষ্টিৰ মুখতে টেপা মাৰি ধৰি ক’লে " চুপ্ প ,মনে মনে ,মোক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী এজনীয়েহে কৈছে৷ সচাঁ মিছা নাজানো বিশেষকৈ৷মই তুমি জানা বুলিহে সুধিছোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে ফুচফুচাই কৈ উঠিল " মই নাজানো নহয় ,কোনে ক’লে তোমাক " "জে.চি.এনৰ মানসীয়ে ক’লে ৷ পাক্কা খবৰ বোলে ৷কাকো নক’বা ,এইবোৰ খবৰ কোনোবাই আমি বিয়পোৱা বুলি শুনিলে বেয়া হ’ব৷ ইনেও ইউনিভাৰ্চিটিত এইবোৰৰ বৰ বেছি গুৰুত্ব নাই বুলিয়েই শুনিছোঁ,হ’লেও আনৰ মুখত শুনা হে " দৃষ্টিয়ে বৰ বেছি একো সুধি নাথাকিলে৷গা পা ধুই আহি ৰুমত সোমালেহি৷ মনটো আজি গুমা হৈয়ে আছে তাইৰ সেয়ে ফাৰ্ষ্ট ক্লাছটো নকৰে৷ মৌ’ৰ পিৰিয়ডছৰ দুদিন সেয়ে তাইয়ো ক্লাছলৈ নাযায় আজি৷ দৃষ্টিয়ে পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰি চালে কিন্তু এতিয়াও চুইচঅ’ফ৷ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনিও মনত ভয় ভাৱ এটা বাঁহ লৈয়ে আছে তাতে আকৌ প্ৰত্যাক্ষাৰো ফোনটো চুইচঅ’ফ৷ দৃষ্টিৰ চিন্তাক্লিষ্ট মুখখন দেখি মৌ’য়ে সুধিলে " কি হ’ল দৃষ্টি ,তোমাৰ লগৰজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰাই নাই নেকি?" দৃষ্টিয়ে সোঁৱেবাঁৱে মুৰ জোকাৰিলে৷মনলৈ বাৰে বাৰে পাপৰিয়ে কোৱা কথাটো আহি থকাৰ বাবে মৌ’ক এপাকত সুধিয়ে পেলালে " ইউনিভাৰ্চিটিত কিবা চুইচাইডৰ কথা শুনিছা নেকি?" মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই সুধিলে "তুমি কেনেকৈ গম পালা৷ " "সেইবোৰ বাদ দিয়া কথাটো সচাঁ নেকি?" "আমাৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট গ্ৰুপত কথাটো বহুতে পাতি আছে আৰু অলপ আগত বাথৰুমলৈ যাওঁতেও সংগীতা বা হঁতে পাতি থকা শুনিছিলোঁ৷সচাঁয়ে হয় চাগে ৷ নহ’লেনো মিচাতে ওলাবনে? মই আকৌ তুমি যোৱানিশাৰ পৰাই চিন্তিত হৈ থকাৰ বাবেহে কোৱা নাছিলোঁ তোমাক ৷" দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ ফালেই আগবাঢ়ি গৈ পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু একেই ৷ভয়াৰ্ত অনুভৱেৰে কপাঁ কপাঁ মাতেৰে মৌ’ক ক’লে " যদি কেনেবাকৈ প্ৰত্যাক্ষাইয়ো যদি এনে কিবা এটাই কৰে তেতিয়াহ’লে ৷মই কিন্তু নিজকে কেতিয়াও মাফ কৰিব নোৱাৰিম" পাছৰ কথাকেইটা কওঁতে দৃষ্টিৰ মাতটো থোকাথুকি হৈ চকুৰ লোটক এধাৰিমান বৈ আহিল ৷মৌ’ৰ নিস্তব্ধতাই দৃষ্টিৰ মনটো আস্ফালন কৰি উঠিছে৷তাইৰ আৱেগিক মনটোত চুইচাইড নামৰ বিষ এটা ঝংকাৰিত হৈছে৷ ককবকাই থকা হৃদপিণ্ডটোক সকাহ দিবলৈ দ্বিতীয় ক্লাছটোৰ বাবে সময়তকৈ কিছু আগতীয়াকৈ ওলাই আহিল ৷জ্যোতিবাটচ’ৰাৰ মুখতে ৰুদ্ৰৰ সতে মুখামুখি হ’ল ,কিন্তু তাই ইচ্ছা কৰিয়েই ৰুদ্ৰক নমতাকৈ পাৰ হৈ আহিল ৷ কাৰণ এই সময়ত যদি ৰুদ্ৰই কেনেবাকৈ কিবা প্ৰশ্ন কৰে তেতিয়া তাই যে হকেবিহকে সকলো কথাই খুলি কৈ দিব সেইটো জানে ৷চকুহাল জোৰকৈ টেপা মাৰি তাই যাতে ৰুদ্ৰৰ চকুত নপৰে সেইটো কথা ভাবিয়েই আগুৱাই আহিল ৷ কিন্তু তেনেকুৱাতেই পাছফালৰ পৰা ৰুদ্ৰই মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " ৰৈ দিলে দিলে তাই৷হৃদয়ৰ গতিবেগবোৰ বাঢ়ি আহিল তাইৰ ৷ৰুদ্ৰ তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি সুধিলে " তোমাক জয়শ্ৰীয়ে কিবা কৈছিল নেকি?" দৃষ্টিৰ ভয়তে হৃদধ্বনিবোৰ তীব্ৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷আঙুলি কেইটা লিৰিকিবিদাৰি তল মুৰ কৰি থকাৰ পৰা কৈ হেপ ঢুকি কৈ উঠিল " মানে ? কি কোৱা কথা সুধিলে আপুনি " ৷ ৰুদ্ৰই দৃষ্টিলৈ চাই খঙাল সুৰত কৈ দিলে " যদি তুমি একো নাজানাই তোমাক কিবা সুধিও লাভ নাই " ৷ দৃষ্টিয়ে কি উত্তৰ দিব ভাবি থাকোঁতেই তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল ৷ প্ৰত্যাক্ষাৰ ফোন ,লগালগ ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰক আওকাণ কৰি তাইৰ ফোন ৰিচিভ কৰি প্ৰত্যাক্ষাৰ মাতটো শুনাৰ পাছতেই বিৰক্তিৰ সুৰত গালি পৰাৰ দৰেই কৈ উঠিল " পগলা হ’লি নেকি তই ,এনেকৈ কোনোবাই ফোন চুইচঅ’ফ কৰি থয় নেকি৷ তই জাননে যোৱাৰাতি তোৰ মেছেজটো পোৱাৰ পাছত মোৰ কি অৱস্থা হৈছে ,কিম্মান ভয় খাইছিলোঁ মই ৷ " দৃষ্টিয়ে কথা পাতি আগুৱাই আহোঁতে বাটতে হুকহুকাই কান্দি পেলালে৷ দৃষ্টিৰ কান্দোনবোৰ শুনিয়েই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লে " হ’ব দে ,বেছি চিন্তা নকৰিবি৷ মই এতিয়া থিকেই আছোঁ ৷ক’ত আছ তই " "ইউনিভাৰ্চিটিত ,ক্লাছ কৰিব আহিছোঁ ৷" " বহুত কথা পাতিবলৈ আছে ৷আবেলি ফোন কৰিম ,তই এতিয়া ক্লাছ কৰি ল’৷বেছি চিন্তা কৰি নাথাকিবি ,মই থিকেই আছোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে কিবা এটা সুধিবলৈ লোৱাৰ আগতেই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লটো কাটি দিলে৷ হ’লেও প্ৰত্যাক্ষা ভালে থকাৰ কথাটো শুনি তাইৰ মনত অলপ হ’লেও সকাহ পালে৷চকুপানীবোৰ মোহাৰিবলৈ লওঁতেই ৰুদ্ৰই ৰুমাল এখন আগবঢ়াই দিলে তাইৰ ফালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২২ *************************** ৰৈ ৰৈ চাওঁ তোক ,হেপাঁহ নপলাই হিয়াতে হিয়া খন দিবিনে লগাই.. মোৰে হৈ থাকিবি তোৰে হৈ ৰ’ম সুখৰে আধা দি দুখৰ আধা ল’ম...! বহুপৰ দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ শেঁতা পৰা মুখখন দুৰৰ পৰাই চাই থাকিল ৷তাই নাজানে ৰুদ্ৰৰ মাজত শান্তভাৱে বলি থকা ধুমুহাজাকৰ কথা৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে সুখ-দুখৰ প্ৰতিটো সময়েই একেলগে ভগাই ল’ব খুজিলেও সেইয়া জানো সম্ভৱ তাইৰ বাবে? অপ্ৰকাশিত ভালপোৱাত তাই জানো পাৰিব ৰুদ্ৰৰ ওচৰত গৈ তাক সহাৰি জনাবলৈ৷তাই ইচ্ছা কৰিও হয়টো ৰুদ্ৰক নজনাকৈ নুবুজাকৈ তাইৰ মনৰ কথাবোৰ জনাবগৈ নোৱাৰে৷একপক্ষীয় হিচাপে ৰুদ্ৰক ভাল লাগিলেও কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰই কথাবোৰ জানিব পাৰিলে যি অলপ সিহঁতৰ মাজৰ দুৰত্ব কমিছে সেই কমি অহা দুৰত্ববোৰক সদায়ৰ কাৰণে নুই কৰিব নোৱাৰে৷ কথাবোৰ ভাবি ভাবি কেতিয়ানো তাই হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখ পালেহি ক’বই নোৱাৰিলে৷ ৰুমলৈ আহি দৃষ্টিয়ে কিছুসময় শুবলৈ চেষ্টা কৰিছিল যদিও ৰুদ্ৰৰ ৰহস্যময় স্বভাৱতো পৰিলক্ষিত হোৱাৰ পৰাই তাই মনটো কিছু অশান্ত অনুভৱ কৰিছে৷ ৰুদ্ৰৰ কথাকে ভাবি গুণি থাকোঁতে ইতিমধ্যে বহুকেইটা কথাই আহি তাইৰ মনত জুমুঠি বান্ধিছেহি৷কোনোবাখিনিত তাইৰ নিজকে দুখী দুখী যেন অনুভৱ হৈছে৷ কাৰণ তাই ৰুদ্ৰক ঘৰৰ কথা সুধাৰ পাছৰে পৰাই তাৰ মুখৰ গতিপথেই সলনি হৈ পৰাটো লক্ষ্য কৰিছিল৷ তাৰ পাছত কি হ’ল তাই নাজানিলেও কেনেবাকৈ তাইৰ লগৰ সৃষ্টিৰ দৰেই ৰুদ্ৰইয়ো ঘৰুৱা সমস্যাৰ ভুক্তভোগী হৈ সেইসময়ত মুখেৰে একো নামাতিলে নেকি ,যদি কথাটো তেনেকুৱা তেনেহ’লে পুৰনি ঘাঁত নিমখ ঢলাৰ বাবে দায়ী তাই ৷ তাই বুজি পায় ল’ৰাবোৰে মনত হাজাৰটা দুখ কষ্ট পুহি ৰাখিলেও ছোৱালীৰ দৰে আনৰ আগত সহজে প্ৰকাশ কৰি দিব নোৱাৰে৷ হয়তো ৰুদ্ৰও তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয় ৷ দৃষ্টিয়ে জানে তাইৰ অশান্ত মনটোক শান্ত কৰিব পৰা উপায়৷ মুখহাত কেইটা ধুই ৰুমটোত ধুনীয়া সুগন্ধিৰ ধূপ দুদাল জ্বলাই সামূহিক প্ৰাৰ্থনা থলীলৈ মৌ’কো লগত লৈ উলাই আহিল৷ চাৰিওদিশে সিহঁতৰ "ব্ৰক্ষ্মা আদি কৰি জীৱ য’ত " প্ৰাৰ্থনাটোৰে হোষ্টেলৰ চৌপাশক পবিত্ৰ কৰি তুলিলে৷এইদৰে চিঞৰি চিঞৰি প্ৰাৰ্থনা গালে দৃষ্টিৰ মনটোও কিছু শান্ত যেন লাগে৷ক্ষন্তেকৰ বাবে হ’লেও হৰিভক্তিত মগন হৈ সকলোৱে পাহৰি যাব পাৰে জীৱনৰ সুখ,দুখ আদি কষ্টকৰ সময়ৰ প্ৰতিটো কথাই৷আচলতে কিছুদিন আগৰ পৰা হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে পুনৰ পূৰ্ব নিয়ম অনুসৰি সন্ধিয়া সময়ত আটাইবোৰে মিলি প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ প্ৰায় ছোৱালীবোৰ সন্ধিয়া সময়ত হোষ্টেলত নাথাকিলেও যিকেইজনী থাকে সিহঁতেই মিলিজুলি ৬.৩০ বজাত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিয়ে ৷কেতিয়াবা সিহঁতৰ লগতে ৰান্ধনী খুড়ী দুজনীও বহি লয়হি আৰু তাৰপাছতে আটাইবোৰে মিলি সন্ধিয়াৰ চাহ কাপ একেলগে উপভোগ কৰে৷ হোষ্টেলত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ দিনৰে পৰাই যিহেতু চাহৰ আদ্দাও আৰম্ভ হৈছে সেয়ে দৃষ্টিৰ DU Haatত চাহ খাবলৈ যোৱা অভ্যাসটোও নোহোৱা হ’বলৈ ধৰিছে৷ হোষ্টেলত এই সময়খিনি তাইৰ ভাল লাগে ,কাৰণ দিনটোৰ ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আতৰি সিহঁত আটাইবোৰে একেলগ হৈ নিজৰ মন পছন্দৰ যিকোনো কথাই আলোচনা কৰিব পাৰে৷আজিও আদ্দাত ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন পাছ হোৱা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বিষয়ে বহু কথাই আলোচনা হ’ল৷ কিন্তু সিহঁতৰ গঠনমুলক আলোচনাৰ মাজতে দুই এজনীয়ে নিজৰ ভাললগা কেণ্ডিডেটজনৰ বিষয়ে কিছুমান কথাত হয়ভৰ দিব নোৱাৰি অনিচ্ছা প্ৰকাশ কৰি সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাতে একো মাত নমতাকৈ মনে মনে বহি আছে ৷আজি যেন তাইৰ মৌন ব্ৰত ধাৰণ কৰাৰহে দিন৷ আচলতে এইবোৰ কথাৰ আলোচনাত ভাগ ল’বলৈ তাই বেয়া পাই৷ কেণ্ডিডেটবোৰৰ বিষয়ে গঠনমূলক আলোচনা কৰাটো ভাল কথা কিন্তু সেই আলোচনাত যে সকলোৰে মতামত বেলেগেই হ’ব তাই সেইটো কথা ভালকৈয়ে জানে,সেয়েহে মাত মতা নাই কোনোফালে৷ দৃষ্টিক এইদৰে মনে মনে বহি থকা দেখিয়ে কোনোবা দুজনীমানে সুধিয়ে পেলালে " তুমি ইলেকচনত ভোটতো কাক দিম বুলি ভাবিছা?" দৃষ্টিয়ে গহীনাই কৈ থ’লে " মই এতিয়ালৈ এই বিষয়ে একো ভবাই নাই ৷যিহেতু ইলেকচনলৈ এতিয়াও এসপ্তাহ সময় আছে সেয়ে কেম্পেনিং চাম,তাৰপাছতহে থিৰাং কৰিম আচলতে মোৰ বিবেকে কোনগৰাকীক যোগ্য বুলি ভাৱে৷" লগালগ হাতচাপৰি কেইটামান বাজি উঠিল দৃষ্টিৰ নামত৷ দুজনীমানে সেই কথাত হয়ভৰ জনালে৷ সিহঁতৰ আদ্দাটোৰ বিপৰীতে বেলেগকৈ বহা জয়শ্ৰীহঁতৰ চিনিয়ৰ গ্ৰুপটোৱে হাতচাপৰিৰ শব্দ শুনি সিহঁতৰ কথাবতৰাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা তাৰে নেইনা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীয়ে ক’লে " এইখন ইউনিভাৰ্চিটি হয় ,ইয়াত ইলেকচন যোগ্য অযোগ্য লৈ বিচাৰ নহয়৷ যি বেছিকৈ টকা খৰচ কৰিব পাৰিব,যাৰ চেহেৰা ধুনীয়া,হেন্দচাম ,সিহঁতিহে আগবাঢ়িব পাৰিব৷মানুহ মাত্ৰেই আৱেগিক,ইয়াত বিবেকৰ কথাই নাহে৷ তহঁতৰ কথাবোৰ শুনি আছোঁ অথনিৰে পৰা,কিন্তু ডাঙৰ ডাঙৰ লেকচাৰ দি ইয়াত লাভ নাই ,এতিয়া যোগ্য জনক ভোট দিম বুলি কৈ ফিটাহি মাৰি পাছলৈ য’ৰ পৰা টকা পইচা,খোৱা বস্তু বেছিকৈ আহিব তাতেই ভোটটো পৰিবগৈ যে সেইটো ভালদৰে জানো৷ইয়াত মানুহ বিক্ৰী হ’বলৈ বেছি সময় নালাগে৷টকাৰ আগত কি যোগ্য কি অযোগ্য ৷বহুত দেখিলোঁ ডাঙৰ ডাঙৰ কথাৰে লেকচাৰ দিয়া নমুনা কিন্তু লাভ নাই ৷শেষত গৈ একেই হয়গৈ৷" ফেটিসাপৰদৰে ফুচফুচনি মাৰি একে উশাহতে কথাবোৰ কৈ সিহঁত কেইজনী সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে ওলোটাই কিবা এটা ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷ জয়শ্ৰীয়ে তাইলৈ টেলেকাটেলেক কৈ চাই থকাত নেইনাৰ প্ৰতিটো কথাই আহি যেন দৃষ্টিৰ বুকুত শূল হৈ খুন্দিয়াইছিল ৷ দৃষ্টিয়ে ক’ব বিচাৰিছিল যে "মই আনৰ দৰে নহয়,আৱেগৰ ভৰত বিকেকক বিক্ৰী কৰা বিধৰ নহয়৷টকা পইচা বা খোৱা বস্তুৰ লালসা মোৰ নাই "কিন্তু তাই একো এটা শব্দ ফুটাই ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷তাইৰ চকুহাল ৰঙাকৈ চলচলীয়া হৈ পৰিল৷ পাৰভাঙি বাগৰি আহিব খোজা চকুপানীবোৰ কোনোবাই দেখাৰ আগতে লুকুৱাবলৈ চেষ্টা কৰি ল’ৰালৰিকৈ তাইৰ ৰুমটোৰ দিশে খোজ ল’লে৷তাত থকা সকলোৱে দৃষ্টিৰ অসহায় অৱস্থাটোৰ কথা বুজিছিল যদিও চিনিয়ৰৰ ভয়তে কোনেও একো এটা ক’বলৈ সাহ নকৰিলে৷ মৌ’য়ে সকলোৰে গতিবিধিবোৰ লক্ষ্য কৰি দৃষ্টিৰ পাছে পাছে ৰুমলৈ সোমাই আহিল৷ বিচনাখনত পৰি গাৰুটোক সাবতি দৃষ্টিয়ে উচুপি উঠিল৷দৃষ্টিক এইদৰে কন্দাকটা কৰা দেখি মৌ’ আহি তাইৰ ওচৰতে বহি ল’লেহি৷ মৌ’ক কাষত পাই দৃষ্টিৰ উচুপনিবোৰ আগতকৈ আৰু বেছিকৈ বাঢ়ি আহিল,মৌ’ৰ কান্ধত মুৰ থৈ তাই কৈ গ’ল " চোৱা মৌ’ মই কিবা ভুলকৈ কৈছিলোঁ জানো? কিয় বাৰু এওঁলোকে মোৰ প্ৰতিটো কথাকে ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ উঠি পৰি লাগি থাকে মই বুজি নাপাওঁ৷ কিন্তু ইনচাল্ট কৰিলে মই বৰ বেয়া পাওঁ " মৌ’য়ে জানে দৃষ্টিৰ ভুল নাথাকিলেও জয়শ্ৰী আৰু তাইৰ লগৰ দুজনীমানে প্ৰতিটো কথাতে দৃষ্টিক সেয় জ্ঞান কৰিবলৈ চেষ্টা চলাই থাকে৷ জয়শ্ৰীয়ে এনে কাম যে ৰুদ্ৰক পোৱাক আপাহতেই কৰি থাকে সেই কথা তাই নুবুজা নহয় ৷ কিন্তু দৃষ্টিৰ গাতটো কোনো ভুল নাই ,কাৰোবাক ভালপোৱাটো জানো ভুল হ’ব পাৰে? যদি জয়শ্ৰীয়ে ৰুদ্ৰৰ বাবে দৃষ্টিৰ সৈতে এনে ব্যৱহাৰ কৰে তেনেহ’লে মুখামুখিকৈ কথাবোৰ খুলি কোৱাই ভাল হ’ব লাগে৷এনেকৈ সময় অসময় লৈ যাৰে তাৰে আগত কাৰোবাৰ ব্যক্তিগতসন্মান লাঘৱ কৰাৰ তাইৰ কোনো অধিকাৰ নাই ৷চিনিয়ৰ হ’লেও প্ৰতিটো কথাই মানি চলিব নোৱাৰে ৷সকলোৰে জীৱনত নিজৰ ইচ্ছাৰে জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ আছে আৰু সেই অধিকাৰখিনিক আনে এইদৰে খৰ্ব কৰিব নোৱাৰে৷ দৃষ্টিৰ মুৰত হাত ফুৰাই কথাবোৰ ভাবি ভাবি মৌ’য়ে ভুৰভুৰাই উঠিল৷ দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷ কিন্তু এপাকত মৌ’ক সুধিলে " মই ৰুদ্ৰ দাক ভালপাই কিবা ভুল কৰিলোঁ নেকি? " " তোমাৰ কাৰোবাক ভাললাগিছে তুমি নিজাববীয়াকৈ তেওঁক একপক্ষীয় ভাৱে ভাল পাইছা তাত কিবা ভুল কৰিব লগা আছে বুলি মই নাভাবোঁ৷ অন্ততঃ তুমি জয়শ্ৰী বাৰ দৰে দুই তিনিবাৰ প্ৰেম প্ৰস্তাৱ দি ৰুদ্ৰদাৰ পৰা ভালপোৱাবোৰ টানি আজুৰি বিচাৰিব যোৱা নাই ৷তোমাৰ যি ভাললাগে তাকেই কৰা৷ কোনে কি কয় ক’বলৈ দিয়া ৷ইনেও কিছুমানৰ স্বভাৱেই এনেকুৱা যে নিজে পাব নোৱাৰিলে আনৰ হ’বলৈও নিদিয়ে৷" দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নমতাকৈ বহু সময় নিতাল মাৰি শুই থাকিল৷ তেনেকুৱাতে তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ এই সময়ত কাৰো লগতেই কথা পতাৰ ইচ্ছা নাই তাইৰ সেয়ে কোনে ফোন কৰিছে নুচুৱাকৈয়ে ক’লটো কাটি দিলে ৷ পুনৰ দুই তিনিবাৰ ফোনটো বাজি উঠাত খঙতে চুইছ অ’ফ কৰি ভাতপানী নোখোৱাকৈ শুই থাকিল৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২১ *************************** সিদ্ধাৰ্থৰ মেছেজ এটা দৃষ্টিৰ মোবাইল স্ক্ৰীনত প’পআপ হ’ল "হাঁহৰ মাংস খাই ভাল লাগিল " ৷ উপৰে উপৰে সিদ্ধাৰ্থ মেছেজটো পঢ়ি দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ নাম্বাৰটো কাটি সিদ্ধাৰ্থলৈকে ক’ল লগালে৷ ৰিচিভ কৰিলতে সিদ্ধাৰ্থই প্ৰথমেই অভিমানৰ সুৰত কৈ উঠিল " ঘৰৰ বস্তু অকলে খোৱাৰ প্লেনিং বনাই আছিল কোনোবাই ৷" সিদ্ধাৰ্থৰ মাতটো অস্পষ্ট,বেকগ্ৰাউণ্ডত কিবাকিবি চিঞৰ বাখৰ চলি আছে৷সেয়ে মাংসৰ কথা বাদ দি তাক সুধিলে " ক’ত আছনো তই ,ইমান চিঞৰ বাখৰ যেন লাগিছে যে?" "মই মেইন হোষ্টেলত ,কাইলৈ ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন আছে নহয় পাহৰিলি চাগে৷তাৰ কিবাকিবি কামতেই হোষ্টেলত আছোঁহি " হয় বাৰু দৃষ্টিয়ে পাহৰিয়েই পেলাইছিল ইলেকচনৰ কথা৷ প্ৰথম ইউনিভাৰচিটি আহিয়েই ৰুদ্ৰইয়ো ইলেকচন খেলিব বুলিয়েই শুনিছিল বহুতৰে মুখত কিন্তু কিছুমান কথা মিছাতেই হাৱাত উপঙি থাকে৷ৰুদ্ৰক তাইৰ এই সকলোবোৰৰ পৰা দুৰত থকা যেনেই লাগে ৷ যি হ’লেও ইলেকচন আহিছে যেতিয়া যোগ্যজন জয়ী হওঁক তাই সেইটোৱেই বিচাৰে সেয়ে এইবোৰ কথা ভাবি নাথাকি , তাক সুধিলে " হাঁহৰ মাংসৰ কথা কেনেকৈ গম পালি ন’হ?" "নাকটো দীঘল যে কোনে ক’ত কি আনিছে সকলো কথাই জানো " " সমীক্ষাই ক’লে ন’হ তোক " "সমীক্ষাই ক’লে মই মাংস কেনেকৈ খাবলৈ পাম আকৌ " "তেনেহ’লে তই ৰুদ্ৰ দা হঁতৰ হোষ্টেলত আছ নেকি?" " অ’হ এই দাদা ৰুমতে আছোঁ,মাংসৰ বাতিটো বেটাই লুকুৱাই ৰাখিছিল ,মই আৰু আদিত্যই পাই জাৰি দিলোঁ৷" "তাৰমানে ৰুদ্ৰ দাই খাবলৈ নাপালেই নেকি?" সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নৰ কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ "ৰ’হ পাছত পাতি আছোঁ "বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিলে ৷ দৃষ্টিৰ মনটো সেমেকি পৰিল,কিমান মৰম আৰু হেপাঁহেৰে ৰুদ্ৰৰ বাবে মাংসৰ বাতিটোত ভালৰ ভাল ভাল মাংস কেইপিচ বাচি দিছিল কিন্তু ৰুদ্ৰই সেইয়া খাবলৈয়ে নাপালে৷নিজৰ ভাতৰ কাহীৰ দাঁতিত থকা মাংসৰ বাতিটোলৈ চাই শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিল তাইৰ ৷ ভাত খোৱাৰ আগত ৰুদ্ৰলৈ ক’ল কৰিছিল কিন্তু ৰিং হৈ হৈ কাট খাই গ’ল৷হয়তো ইলেকচনৰ ব্যস্ততাতেই ফোনটো ৰিচিভ কৰিব পৰা নাই ৷ ভাত খোৱাৰ গোটেই সময়খিনিত মোবাইলৰ স্ক্ৰীন খনলৈ মন কৰি থাকিল ,কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰৰ ফোন মেছেজ আহিছে নেকি৷ কিন্তু নাই ,ৰাতি বাৰ বাজি গ’ল ৰুদ্ৰৰ কোনো খবৰেই নাই৷হোৱাটছপআপটো লাষ্ট চিন দিনতেই শ্ব’ কৰি আছে৷ৰুদ্ৰৰ অপেক্ষাত ফোনটোত চকু আবদ্ধ ৰাখিয়েই তাই টোপনি গ’ল৷ ৰাতিপুৱা সাৰ পাই পোনেই মবাইলটো চে’ক কৰিলে,কিন্তু নাই,ৰুদ্ৰৰ একো সাৰসুৰেই নাই ৷মুখ হাত ধুই ফ্ৰচ হৈ কোনোমতে নাকেমুখে ভাত গুজি উলাই আহিল চাৰে ন’ বজাৰ ক্লাছটোৰ বাবে৷ সমীক্ষাৰ চকুমুখবোৰ আনদিনাতকৈ আজি কিছু বেছিকৈ ফুলি আছে,হয়তো ৰাতিপুৱা দেৰিলৈকে শুলে তাই৷দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই হাঁহি এটি সজাই ল’লে উঁঠত৷দৃষ্টিৰো সমীক্ষাৰ মুখত হাঁহিটো দেখি মনটো ভৰি পৰিল ৷ যিহেতু এক বজাত ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট দিব আৰু লগতে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ পৰাও দুগৰাকী কেণ্ডিডেট উলাইছে সেয়ে চাৰে বাৰ বজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰিয়েই ,চেন্তাৰৰ আটাইবোৰ মিলি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ ওচৰত থিয় দিলেগৈ৷ যিহেতু ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ হৈ মেক্সিমাম কেণ্ডিদেটে ভাগ লৈছে সেয়ে ৰুদ্ৰক ক’ৰবাত দেখে নেকি এপাক চাৰিওপিনে চকু ফুৰাই দিলে৷কিন্তু শ’ শ’ ষ্টুডেণ্টে আহি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখত ভিৰ কৰিলেহি সেয়ে এই সময়ত কাৰোবাক বিচাৰি পোৱাটোও টান হৈ পৰিল৷ সমীক্ষাই ভিৰৰ মাজত হেৰাই যাব নোৱাৰাকৈ দৃষ্টিৰ হাতখন টানকৈ ধৰি ল’লে ৷দৃষ্টিৰ লগতে ৰাকেশ ,ৰিদিপ,মামুনহঁতেও চেন্তাৰৰ পৰা উঠা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বাবে সহাৰি জনোৱাৰ উপৰিও ,নমিনেশ্বনৰ বাবে এপ্লাই কৰা প্ৰতিগৰাকী কেণ্ডিডেটৰ বাবেই জিন্দাবাদ ধ্বনিৰে নাহৰৰ মজিয়াখন মুখৰিত কৰি তুলিলে৷ দৃষ্টিক দেখা পাই সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি কৈ থৈ গ’ল "ৰিজাল্ট উলাওঁতে সময় লাগিব,কিবা এটা খাই ল’ গৈ" দৃষ্টিয়ে আনুমানিক সময় এটা বিচৰাত সিদ্ধাৰ্থই "তিনি বাজিব পাৰে " বুলি কোৱাত দৃষ্টিয়েও সমীক্ষাৰ সৈতে ১.৩০ৰ পৰা তিনি বজালৈ মিছাতে ৰৈ থকাতকৈ কিবা এটা খাই ল’লেই ভাল হ’ব বুলি জ’চাগৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিল৷তাতে ভিৰৰ মাজত চিঞৰ বাখৰবোৰ শুনিও সিহঁতৰ মুৰটোত বিষ উঠিছিল সেয়ে গৰম চাহ দুকাপৰ লগতে আলুচ’প দুটাও অৰ্ডাৰ দিলে৷ খাই বৈ কিছুসময় সেইখিনিতে বহি দিলে ৷অলপসময়ৰ পাছতে সমীক্ষাৰ মুৰটো ঘুৰোৱা যেন লাগিল,সেয়ে পুনৰ সেই ভিৰলৈ নাযাওঁ বুলি কৈ তাই হোষ্টেলমুৱা হ’ল৷ ইফালে সিহঁতৰ হোৱাটছপআপ গ্ৰুপটোত চেন্তাৰৰ চিনিয়ৰবোৰৰ মেছেজৰ উপৰি মেছেজ,যে সোনকালেই এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখলৈ আহিব লাগে,অলপ পাছতে ৰিজাল্ট উলাব৷যদিহে কোনোবা নাহে তেনেহ’লে সেই ষ্টুডেণ্টটোৰ ওপৰত বিহীত ব্যস্তস্হা লোৱা হ’ব৷ সেয়ে দৃষ্টিয়ে যদিও সমীক্ষাৰ গা বেয়াৰ কথাটো গ্ৰুপত জনালে তথাপিও নিজে অকলশৰীয়া হ’লেও সেইফালে আগবাঢ়ি আহিল৷ জ’চাগৰ তিনিআলিটোতে দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক দেখি সেইফালেই আগুৱাই আহিল ৷কিন্তু বেলেগ কাৰোবাৰ লগত কথা পাতি থকা দেখি মাত লগাবলৈ ভাল নালাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰুদ্ৰৰ মুখৰ আগেয়ে খৰখোজেৰে পাৰ হৈ আহিবলৈ চেষ্টা চলাওঁতেই ৰুদ্ৰই তাইক মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " তাই ৰৈ দিলে একেজেগাতে৷ৰুদ্ৰ আগবাঢ়ি আহিল তাইৰ ফালেই ৷আৰু দৃষ্টিৰ সৈতে ইলেকচনৰ কেণ্ডিডেট দুজনমানৰ সৈতে চিনাকি কৰাই দিলে৷ লগতে ৰুদ্ৰৰ ৰুমমেট প্ৰণয়ৰ লগতো "কালি মাংস দি পঠিওৱা ভন্তিজনী বুলি কৈ " চিনাকি কৰাই দিলে তাইক ৷ ৰুদ্ৰই সবৰে আগত দৃষ্টিক বাৰে বাৰে "ভন্তী,ভন্তী "কৈ চিনাকি কৰাই থকাত মনৰ অজানিতেই খঙ এটা উঠি আহিল তাইৰ৷তথাপিও ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত মুখত মিছা হাঁহিৰ প্ৰলেপ এটা আঁকি লৈ চিনাকি কৰাই দিয়া আটাইকেইজনৰ আগত হাঁহি মাতি ভালদৰেই কথা পাতি থাকিল৷কথা বতৰা পাতি শেষ হোৱাত সকলোকে অনাগত সময়ৰ শুভকামনা জনাই তাই ল’ৰালৰিকৈ এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ দিশে খোজ ল’লে ৷তাকে দেখি ৰুদ্ৰই তাইক পুনৰ পাছ ফালৰ পৰা মাত লগাই ক’লে " লাহে লাহে গ’লেও হ’ব ,ৰিজাল্ট ওলাবলৈ এতিয়াও বহুত সময় আছে" দৃষ্টিয়ে বাওঁহাতত পিন্ধি থকা ঘড়ীটোলৈ চালে,এতিয়াও তিনিবাজিবলৈ আধাঘণ্টা সময়েই আছে ৷ সেয়ে ল’ৰালৰিকৈ যোৱাতকৈ ৰুদ্ৰৰ বাবে ৰৈ দিলে৷ৰুদ্ৰৰ সতে খোজত খোজ মিলাই আহোঁতে দৃষ্টিৰ অভিমান এটা মনতে উপজি উঠিল৷ সেই অভিমানৰ সুৰতেই ৰুদ্ৰক ক’লে " কালি মই আপোনালৈ ফোন কৰিছিলোঁ ,ৰিচিভ নকৰিলে .." ৰুদ্ৰই গহীনাই সুধিলে " কিয় কৰিছিলা? " দৃষ্টিয়েও গহীনাই অভিমানতেই ক’লে " সেইটো আপুনিহে জানিব৷মই আপোনাৰ মিচক’ল কেইটা পাইহে ফোন কৰিছিলোঁ" পুনৰ ৰুদ্ৰই গহীনেৰে কৈ উঠিল " কালি মাংস এপিছ খাইছিলোঁ ,ভালেই লাগিল ৷" যিহেতু দৃষ্টিয়ে ইতিমধ্যে দুজনৰ পৰা তাই দি পঠিওৱা মাংস খোৱাৰ কথা শুনিলেই সেয়ে নিশ্চয়কৈ যে ৰুদ্ৰই বাকীবোৰো খাবলৈ পোৱা নাই সেই কথা বুজি উঠিছে ৷সেয়ে কৌতূহলেৰে সুধিলে " আৰু মালপোৱা ,নিমকি?" ৰুদ্ৰই মিচিকিয়া হাঁহি এটিৰে ক’লে "সেইবোৰ হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখতেই খতম,ৰুম নাপালেই৷হাঁহৰ মাংস বুলিহে মোলৈ এপিছ থাকিল গৈ ,নহ’লে তাকো নাথাকিলে হয় " ইটোসিটো কথা পাতি আহি আহোঁতে এপাকত দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক সুধিলে "আপোনাৰ ঘৰত কোন কোন আছে? " কিন্তু ৰুদ্ৰই কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ তাইৰ কথাটো ইগন’ৰ কৰি দিলে ৷সেয়ে ঘৰত কোন আছে ক’বলৈ বেয়া পাইছে বুলিয়েই দৃষ্টিয়ে পুনৰ কথাটো সলাই "আপোনাৰ ঘৰ ক’ত আছিল "বুলি কৈ ৰুদ্ৰক সুধিলে৷ কিন্তু ৰুদ্ৰই এইবাৰো কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ দৃষ্টিৰ কথাকেইটা ইগন’ৰ কৰি সেইখিনিৰ পৰা যিমান পাৰে সিমান সোনকালে ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই আতৰি গুচি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কিনো নোহোৱা নুপুজা প্ৰশ্ন কৰিলে ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ সেয়ে ৰুদ্ৰ আতৰি যোৱাত সময়টো চাই এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ মুখতে ৰিদিপ আৰু হিমানীক দেখি সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট ওলোৱাৰ সময়ত চাৰিওপিনে বতাহত বিজয়ৰ গান গোৱাৰ দৰে কেণ্ডিডেটবোৰৰ নামত জয়ধ্বনি দিয়াৰ উখলমাখল পৰিৱেশ এটা সিচৰিত হৈ পৰিল৷ সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ এগৰাকীৰ নমিনেশ্বন ফ্ৰমখন কেঞ্চেল হ’ল যদিও চিলেক্ট হোৱা গৰাকীৰ বাবে আটাইৰে মুখত হাঁহিবোৰ সেৰেঙাকৈ হ’লেও বিৰিঙি থাকিল৷যদিও প্ৰথমে দৃষ্টিয়ে জনা নাছিল তথাপিও পিছেপৰে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ "প্ৰণামী হাতিমুৰীয়া" নামৰ ছোৱালীজনীয়ে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ পৰাই ইলেকচনত প্ৰতিদ্বন্দ্বীতা আগবঢ়াইছে বুলি জানিব পাৰিলে,লগতে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰে তিনিজন কেণ্ডিদেটে বিনা প্ৰতিদ্বন্দ্বীতাৰে জয়ী হোৱাৰ খবৰটোত নাহৰ তলত বিহুমেলাৰ দৰেই ঢোল তালৰ মাতেৰে ৰজনজনাই থাকিল৷ সকলোৰে ফূৰ্তিবোৰ দেখি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিছিল যদিও ,কোনোবাখিনিত তাইৰ চকুযোৰে ৰুদ্ৰক বিচাৰি ফুৰিছিল ৷ ভিৰটোৰ পৰা ওলাই ৰুমলৈ যাবলৈ আহোঁতেই ৰুদ্ৰক দেখিলে লাইব্ৰেৰী ফ্ৰন্টৰ বেঞ্চ এখনত অকলশৰে ভাবুক মনেৰে বহি থকা৷ ইমান উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশটো এইদৰে মানুহে একো নোহোৱাৰ দৰে নিজৰ ব্যস্ত পৃথিৱীত সোমাই থাকিব পাৰেনে বুলি দৃষ্টিৰ মনত প্ৰশ্ন এটাই অগাভেঁটা কৰি ধৰিল৷ যদিও সেই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি যাবলৈ তাইৰ সাহস নহ’ল৷ তথাপিও কিছুপৰ ৰুদ্ৰলৈ চাই ৰৈ দিলে ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২০ ৰুদ্ৰক লগ পালেই ৰুদ্ৰ নামৰ বতাহ এজাকে দৃষ্টিক প্ৰায় কোবাই যায়৷ প্ৰতিবাৰেই প্ৰিয় পুৰুষৰ সান্নিধ্যত জী উঠে তাই৷ ৰুদ্ৰ নামৰ শান্ত সাগৰখনত গভীৰলৈ সোমাই পৰে ডুব যাব পৰা ভালপোৱাবোৰত গাঢ় হ’ব পৰাকৈ৷ ৰুদ্ৰ আতঁৰি গ’লেও হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত তাৰ পাৰফিউমৰ গুন্ধটো বহু দেৰি দৃষ্টিৰ নাকত লাগি থাকিল৷ চাই চাই হেপাঁহ নপলোৱা ৰুদ্ৰ যোৱাৰ ঠিকনাটো এৰি দীঘলীয়া উশাহ এটা টানি হোষ্টেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল তাই৷ হোষ্টেলৰ পদূলিলৈ জুমি থকাৰ পৰা জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই মুখখন বিকতাই দিলে৷দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিলে যদিও "বা ৰৈছে " বুলি মাত এষাৰ লগালে৷ যিমান হ’লেও চিনিয়ৰ সেয়ে দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা নকৰিলেও মাতিবই লাগিব৷ কিন্তু জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই কৈ পঠিয়ালে " হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত ডেকাল’ৰা আনি লেকচাৰ পিটি নাথাকিবা,এইখন ছোৱালী হোষ্টেল হয় ,প্ৰেম পিৰিতিৰ আদ্দাথলী নহয় ’’ তাৰপাছত চকুকেইটা ডাঙৰ কৰি তেলেকাকৈ চাই দপদপাই আতৰি গ’ল সেইখিনিৰ পৰা৷জয়শ্ৰীৰ গালিৰ কোবত ভয়তে দৃষ্টিৰ বুকুখন কঁপি উঠিল৷ হোষ্টেলৰ বাকীবোৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীতকৈ জয়শ্ৰীৰ থেহপেচবোৰ অলপ আনতকৈ বেছি৷দৃষ্টিয়ে হোষ্টেললৈ অহা দিনাৰে পৰাই জয়শ্ৰীৰ কথা বতৰাবোৰৰ পৰা প্ৰতিটো কথাতেই জুনিয়ৰ কেইজনীক উপলুঙা কৰি কথা কোৱাটো লক্ষ্য কৰি আহিছে যদিও ষ্ট্ৰিক্ট চিনিয়ৰ বুলি ভাবিয়ে এৰি দিয়ে কথাবোৰ৷ কিন্তু আজি এইদৰে দৃষ্টিক দেখি ভেঙুচালি মৰাত তাইৰ মনত দুখ লাগিছে,কাৰণ তাই জানে, হয়তো দৃষ্টিক ৰুদ্ৰৰ লগত দেখিয়েই জয়শ্ৰীৰ এই ব্যৱহাৰ৷ সেয়ে চকু পানী এটোপ বিয়পি পৰিল৷ অন্ধকাৰত ডুব যোৱা ৰুমটোৰ লাইটো অন কৰি তাই সোমাই আহিল৷ মৌ’য়ে মুৰে গায়ে কাপোৰ লৈ ফোনত ফুচফুচাই কথা পাতি আছে ৷মলয়াৰ উদং বিচনাখনলৈ চাই দৃষ্টিৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰাই দুখ এটা উজাই আহিল৷ মলয়াক আজিকালি হোষ্টেলত লগ পাবলৈয়ে টান হৈছে ৷ খিৰিকীখনত আউজি মলয়ালৈ লগালগ ফোন লগালে৷ দুই তিনিবাৰ ৰিং যোৱাৰ পাছত মলয়াই ৰিচিভ কৰিল’ত দৃষ্টিয়ে একে উশাহতে থোকাথুকি মাতেৰে সুধিবলৈ ধৰিলে "হেল্লৌ ...মলয়া বা ,কেতিয়া আহিবা তুমি৷বহুত মিছ কৰিছোঁ তোমাক ৷সোনকালে আহানা!" "দৃষ্টি ,কি হৈছে তোৰ কান্দিছ যে " "নাই কান্দা মই ,তোমালৈ মনত পৰিছে সেয়ে দুখ কৰিছোঁ৷ " "কিয় কোনোবাই কিবা কৈছে নেকি তোক ?যদি কৈছে মোক ক’ এতিয়াই খবৰ লৈ আছোঁ " মলয়াক এইসময়ত জয়শ্ৰীৰ কথা কৈ দুখ দিবলৈ মন নগ’ল তাইৰ ৷সেয়ে মিচাকৈয়ে ক’লে "কোনেও একো নাইকোৱা ,তুমি জল্দি আহানা,বহুত কথা ক’বলৈ আছে তোমাক " "হ’ব দে ,দুখ কৰি নাথাকিবি ৷হাঁহি থাক মুকুটা মণি সৰিব পাৰে কেনেবাকৈ ৷ 'হাঁহিলে তুমি মুকুটা মণি সৰে ’গানটোৰ দুটা কলি গুণগুণাই দি মলয়াই পুনৰ ক’লে দুদিনমানৰ পাছত গৈ আছোঁ,মা ভালদৰে সুস্থ হৈ উঠক৷আমি সোনকালেই লগ পাম৷ " বেচেৰী মলয়াজনীৰো জীৱনত একতিল সময় শান্তি নাই৷ এফালে ইউনিভাৰ্চিটিত থাকিলে পঢ়া শুনাৰ পৰা ধৰি ফিল্ডৱৰ্কত যোৱা,ডাটা কালেক্ট কৰা ইটো সিটো৷সিফালে ঘৰত মা’কো অকলশৰীয়া ,কেইবছৰমান আগত বৰ্ডাৰত ডিউটি দিয়াৰ সময়ত গ্ৰেনেড বিষ্ফোৰণত দেউতাক ঢোকালে৷দেউতাকৰ মৃত্যুৰ পাছত ককায়েকে ৰিলেচনশ্বিপ কোটাত দেউতাকৰ চাকৰিটো পালে৷তাইয়ো পঢ়িবলৈ বুলি মাকক অকলেই এৰি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল ৷মুঠৰ ওপৰত এশ এটা চিন্তাই জুমুৰি থাকে তাইক৷ দৃষ্টিক মেডিকেলত এডমিট কৰা পিছদিনা ফিল্ডৱৰ্কৰ পৰা ৰুম সোমাইছিলহে ,আকৌ ঘৰত মাকে বাথৰুমত পৰি হাত এখন ভাঙিলে,সেইবোৰত দৌৰি ফুৰোঁতেই নিজলৈ সময় অলপ উলিয়াব পৰা নাই ৷ যিমান হ’লেও এজনী সাধাৰণ ছোৱালী হৈ তাই যিদৰে ঘৰ পৰিয়ালৰ পৰা ধৰি ইউনিভাৰ্চিটীৰ ব্যস্ততাবোৰলৈকে সময় মিলাই এদজাষ্ট কৰিও হাঁহিবলৈ আৰু আনক হহোঁৱাবলৈ নাপাহৰে সেই দেখি দৃষ্টিৰ তাইৰ লগত কথা পাতিলেই মনটো বহুত পাতল পাতল লাগে৷মলয়াৰ সাহসী কথাবোৰত ,তাইৰ সংগ্ৰামবোৰ দেখি সাহস পায় তাই, কেতিয়াবা কিছুমান কথা নকলেও ময়লাই বুজি পাই দৃষ্টিক ,সেয়ে খুউব ক’ম সময়তে আপোন হৈ পৰিল দুইজনী ৷ দৃষ্টিৰ খন্তেকৰ দুখবোৰ পাহৰি পেলাব পৰাকৈ মলয়াৰ মাতষাৰত যাদু আছে৷অকল দৃষ্টিৰেইনে,হোষ্টেলত প্ৰতিজনী ছোৱালীৰেই মুখৰ এখন্তেক হাঁহিটোৰ নাম হয়টো মলয়া বা ৷ বহুদিনৰ মুৰত মলয়াৰ সৈতে ফোনত এইদৰে কথা পাতি দৃষ্টিৰ মনটো পাতল লাগিল ৷ ৰাতিৰ ভাতসাজ খোৱাৰ আগেয়ে দেউতাকে ঘৰৰ পৰা অনা হাঁহৰ মাংসৰ ভাগ কৰি পাপৰিৰ লগতে তাইৰ কাষৰ ৰুমৰ পাহাৰী আৰু কাৰ্বিকো অলপমান দি থৈ আহিলগৈ৷ সিহঁত দুজনীয়েও অকনমানৰ অকমান বস্তুৱেই তাইক মনে মনে দি থৈ যায় ৷যিহেতু পাহাৰীৰ ঘৰ মৰাণত সেয়ে মাহত দুই তিনিবাৰকৈ ঘৰলৈ মন গ’লেই গৈ থাকে তাইক দেখি কেতিয়াবা দৃষ্টিৰ হিংসাই লাগি যায় ৷ যি হ’লেও ছোৱালীজনী খুউব মৰমলগা আৰু যথেষ্ট বুজাবঢ়া৷ সেয়েহে কাৰ্বিৰ দৰে কথাবতৰা,ভাষা আদি বুজি নোপোৱা ছোৱালী এজনী লগত দিনবাৰ কটাব পাৰিছে৷কাৰ্বি ডিফুৰ একেবাৰেই এখন সৰু গাওঁৰ পৰা আহিছে৷ জনজাতীয় ছোৱালী,সেয়ে নিজৰ ভাষাটোৰ বাদে অসমীয়া ভালকৈ নাজানে,যদিও হোষ্টেলত আহি শিকিছে৷ তথাপিও ভাষাটো বুজিহে পায় ওলোটাই ক’ব নাজানে৷সেয়ে দৃষ্টিৰ ভাল লাগে কাৰ্বিৰ ফুটানুফুটা অসমীয়া কেইটা শুনিবলৈ৷ আজিও দৃষ্টিয়ে মাংসৰ বাতিটো লৈ যাওঁতে কাৰ্বিয়ে এটুকুৰা মাংস টেষ্ট কৰি কৈছিল " বওতে ভা..ল লাগিছে দেই..,তোৰ ঘৰ পৰা বওতে টেষ্টি চিকেন এটা দিছে..,আন্টিক ক’বা কাৰ্বি ভা..ল পাইছে.. এইটোকে ৷ তাইৰ কথাবোৰ শুনিলেই দৃষ্টিৰ মৰম লাগি যায় তাইলৈ৷ ক’ব নাজানিলেও শিকাৰ আগ্ৰহটো বহুত বেছি বাবেই আধাফুটা অসমীয়া কেইটা ক’বলৈ চেষ্টা কৰে৷ হাঁহি মাতি সিহঁতৰ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ৰুম সোমাওঁতেই মৌ’য়ে দৃষ্টিক ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে বুলি কোৱাত দৌৰি গৈ চাৰ্জত লগাই থোৱা ফোনটো হাতত ল’লেগৈ৷মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ চাই ফিচিঙাফিচিঙি কৰি হাঁহি দিলে,দৃষ্টিয়ে মনতে অনুমান কৰিলে ,হয়তো মৌ’য়ে মোবাইল স্ক্ৰীনত ৰুদ্ৰৰ নামটোৰ পাছত লগাই থোৱা ল’ভ ইমজিটো দেখিলে৷ মৌ’য়ে তেনেকুৱা কৰা দেখি দৃষ্টিৰ লাজ এটাই নিজে নিজেই আগভেটি ধৰিলেহি৷ যিহেতু আজি প্ৰথমবাৰ ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে সেয়ে এই অসময়ত কিয় বা ফোন কৰিছিল জানিবলৈ তাই ব্যাকুল হৈ পৰিল যদিও তাৰ নাম্বাৰটো ডায়েল কৰিবলৈ লৈ ৰৈ গ’ল ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৯ *************************** 'প্ৰথমে আইতাহঁতৰ ঘৰখনে মাৰ এই সিদ্ধান্তক ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ মাৰ প্ৰসৱৰ পাছতেই মোক আনকাৰোবাক দি দিয়াৰ কথা ভাবিছিল৷ প্ৰথম যেতিয়া জন্ম হোৱাৰ পাছতে ডাক্তৰে মোক আইতাৰ কোলাত তুলি দিছিল,ৰঙা বগা গুলপীয়া মুখখনত তৰাযেন জিলিকি থকা চকুকেইটাত আইতাৰ হেনো মায়া জাগিছিল৷ সেয়ে মাৰ মুখলৈ চাই মোক তেওঁলোকৰ লগতে ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলাইছিল৷ কোনোবাখিনিত আইতাৰ মনত ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ পৰিয়ালটোৰ প্ৰতি আশা আছিল যে মোক দেখাৰ লগেলগেই তেওঁলোকে মোক আৰু মাক আদৰি ল’ব ৷ সেই লৈ মোৰ জন্মৰ কিছুদিনৰ পাছতেই আইতাই তেওঁলোকৰ তিৰস্কাৰ,মান সন্মানকো নিউচি মোক নি ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ ঘৰ উলিয়াইছিল৷কিন্তু তেওঁলোকৰ শিলযেন হৃদয়খনে মোৰ তিৰবিৰ চকুৰে আজীৱন কাষত বিচাৰিব লগা ঘৰখন ,মোৰ পিতৃৰ পৰিচয় নিদিয়াকৈ আইতাক উভতাই পঠিয়ালে৷তাৰ পাছতে মই অলপ ডাঙৰ হোৱাত মায়ে মোৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে সংস্হাপন এটি বিচাৰি ফুৰোঁতেই চৰকাৰী আচঁনি এখনৰ জৰিয়তে নাৰ্ছিংৰ কৰ্চ এটা কৰিবলৈ মোক আইতাহঁতৰ লগতে এৰি আমাৰ বাবে এই জীৱন যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে৷ এতিয়া মা আৰু মই ইজনী সিজনীৰ সাৰথি৷মায়ে তেওঁৰ জীৱনত ভুল কৰিলেও ,মোক এই জীৱনদান দি তেনেকুৱা হাজাৰ ভুলৰো পুণ্য এই জীৱনতে অৰ্জন কৰিলে৷সেই লৈ মই মাক বহুত শ্ৰদ্ধা কৰোঁ৷তেওঁ নোহোৱা হ’লে মই এই পৃথিৱীখন দেখাৰ সৌভাগ্য কেতিয়াও নাপালোৱেই হয়৷ সমাজে জাৰজ সন্তান বুলি উপসাহ কৰিলেও মাৰ কৰণীয় খিনিৰে মই সেই উপসাহকো হাঁহি হাঁহি পাৰ কৰিব পৰা শক্তি পাওঁ৷ পিতৃহীন হ’লেও তেনে পিতৃৰ প্ৰতি মোৰ কেতিয়াও হেপাঁহ নাই ,তেওঁক লৈ কোনো আক্ষেপ নাই ৷ তেওঁৰ দৰে মানুহবোৰ মই ঘৃণ কৰোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে কথাবোৰ শুনি কোনোবাখিনিত সমীক্ষা আৰু মাকৰ কথাবোৰত সন্তুষ্ট হ’লেও ইমান ৰহস্যময় কথাবোৰ তাই কেনেকৈ জানিব পাৰিলে মনতে সেইকথা ভাবিয়ে কৌতূহলেৰে সমীক্ষাক প্ৰশ্ন কৰিলে "তোমাক এই কথাবোৰ কোনে ক’লে?কেনেকৈ জানিলা ইমানবোৰ কথা? " "এই কথাবোৰ মই আইতাৰ মুখৰ পৰা শুনা৷ সৰুতে মই প্ৰায়েই ওচৰ চুবুৰীয়া মানুহেই হওক বা বংশপৰিয়ালৰ মানুহৰ পৰাই হওক সদায়েই জাৰজ সন্তান বুলি অৱহেলিত হৈছিলোঁ৷ ঘৰৰ ওচৰৰ কোনো ল’ৰাছোৱালীৰ সতেই সিহঁতৰ ঘৰৰ মানুহে মোক খেলাধূলা কৰিবলৈ নিদিয়ে৷ মোক কোনো মানুহেই ভাল ব্যৱহাৰ নকৰে,সেইবোৰ দেখি শুনি হতাশাত ভুগিছিলো৷গাওঁৰে স্কুলত মোৰ নাম লগাই দিছিল যদিও মোৰ কোনো বন্ধু বান্ধৱীও নাছিল৷ অলপ জনাবুজা হোৱাত প্ৰায়েই মন কৰিছিলোঁ ,কিছুমান মানুহে কৈ ফুৰা "চৰিত্ৰহীনাৰ মাকৰ জাৰজ সন্তানো চৰিত্ৰহীনেই হ’ব " তাৰ পাছৰে পৰা প্ৰায়েই মই কথাবোৰ আইতাক সুধিছিলোঁ কিয় মানুহবোৰে তেনেকৈ কয় বুলি৷ প্ৰথমে আইতাই কোৱা নাছিল যদিও এদিন কথাবোৰ ক’বলৈ তেওঁ বাধ্য হৈ পৰিছিল৷ " সমীক্ষাই কিছুসময় একো নোকোৱাকৈ ৰৈ দিলে ৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে লগালগ সুধিলে " কিয় ,কি হৈছিল সেইদিনটোত" " তেতিয়া মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত আছিলোঁ,সৰু হ’লেও দেখি শুনি বহুকথাই বুজা হৈছিলো৷ স্কুলৰ পৰা অহাৰ পাছতেই মানুহ এজনে তেওঁৰ সৈতে মোক লগত লৈ যাবলৈ আহি চোতালত হুলস্থূল কৰিছিল৷ আইতাই দোৱাৰঘৰ বন্ধ কৰি মোক বুকুৰ মাজত লুকুৱাই ৰাখিছিল৷ বাহিৰৰ পৰা মামাহঁতৰ চিঞৰ বাখৰ কাজিয়া কৰাৰ মাতবোৰ ভিতৰলৈকে অহাত কি হৈছে বুজিব নোৱাৰি মই মাথোঁ ভয়তে চিঞৰি চিঞৰি কান্দি আইতাৰ কোচত কুচিমুচি সোমাই লৈছিলোঁ৷ তেতিয়া ডাঙৰ মামী নতুন বোৱাৰী ,মোৰ বাবেই মামাই এইদৰে কাজিয়া কৰা বুলি আইতাৰ আগত কৈ তেওঁ অস্বস্তি অনুভৱ কৰাও দেখিছিলোঁ৷ তেতিয়ালৈ মায়ে চৰকাৰী হস্পিতাল এখনতেই চাকৰি পাইছিল৷ গাওঁৰ ঘৰৰ পৰা দুৰ হয় বাবে হস্পিতালৰ কাষতে ঘৰ এটা ভাড়া লৈছিল৷ শনিবাৰে ডিউটি শেষ হ’লেই দেওবাৰে দিনটো মোৰ লগত কটায় সোমবাৰে ৰাতিপুৱা হ’লেই তেওঁ কামলৈ বুলি এসপ্তাহৰ বাবে আতৰি গৈছিল৷ কিন্তু সেইদিনা মোক সেই মানুহজনে এইদৰে নিবলৈ অহাৰ কথাবোৰ কেনেবাকৈ জানিব পাৰি তেওঁ আহি নিজৰ লগত মোক লৈ গৈছিলহি৷ তাৰ পাছৰে পৰা মই যি কেইদিন মাৰ লগত আছিলোঁ মোক চোৱাচিতা কৰিবলৈয়ে আইতাই মাৰ ভাড়া ঘৰটোতে থাকি লৈছিল৷ তেতিয়াৰ পৰাই মই জনা হোৱালৈকে এই একেবোৰ কথাকেই সদায় আইতাক সুধি সুধি এতিয়ালৈ এই কথাবোৰ ভালদৰে বুজিব মেলিব পৰা হ’লোহি৷ " "তাৰমানে তোমাক দেউতাই নিবলৈ আহিছিল নেকি?" " সেইবাৰেই নহয়,তাৰপাছতো বহুবাৰ মোক তেখেতে লগত নিবলৈ আহিছিল " "তেতিয়াহ’লে তোমালোক তেওঁসৈতে নগ’লা কিয় ?" "তেখেতে মাত্ৰ মোকহে লগত নিবলৈ আহিছিল ,মাক লগত নিবলৈ অহা নাছিল৷ কিন্তু ইমানখিনি সংগ্ৰাম কৰি মায়ে মোক জীৱন দান দিয়াৰ পাছত ,মাক কাহানিও পত্নীৰ মৰ্যাদা নিদিয়াৰ পাছত কি কাৰণত তেওঁ ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ হঁতে মোক পঠিয়াই দিব৷কিহৰ বিশ্বাসত পঠিয়াই দিব৷ মাৰ মুখত শুনামতে তেখেতে তেতিয়ালৈ বিয়া কৰাই সংসাৰী হৈছিল কিন্তু আজিলৈ সন্তানৰ মুখ নেদেখিলে৷ জানা দৃষ্টি এয়াই কৰ্মফল৷ যি যেনেকুৱা কৰ্ম কৰে তেনেকুৱা কৰ্মতে ভুগিব লগা হয়৷ আচলতে তেওঁ নিসন্তান হোৱাৰ বাবেহে মোক নিবলৈ আহিছিল ,মা আৰু তেওঁৰ প্ৰেমৰ অংশ হিচাপে নহয় ৷" "আন্টিয়ে ভালেই কৰিলে৷ সমীক্ষা তুমি তোমাৰ অতীতৰ এই বিচিন্ন পৃষ্ঠাবোৰ পাহৰি আগুৱাব লাগিব,তোমাৰ মায়ে কাহানিও নোপোৱা সুখবোৰ তুমি দিব পাৰিব লাগিব৷ ওচৰ চুবুৰীয়া,বংশ পৰিয়াল এই সকলোবোৰেই খন্তেকীয়া,তুমি কাৰো কথালৈ আক্ষেপ নকৰি জীৱন বাটত আগুৱাই যোৱা৷ দৃঢ় হোৱা জীৱনৰ লক্ষ্যত ,মই সদায় লগত আছোঁ" বহাৰ পৰা দুয়োজনী উঠি নতুন দৃষ্টিভংগীৰে দৃঢ় মন এটি লৈ সমীক্ষাক আগবঢ়াবলৈ বুলিয়ে দৃষ্টিয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ সন্মুখ পালেগৈ৷ সমীক্ষাই মনৰ মাজত পুতি থোৱা ৰহস্যবোৰ দৃষ্টিৰ আগত ক’বলৈ পাই তাইক ধন্যবাদ জনাই এই ৰহস্যবোৰ ৰহস্য হৈ থকাৰ উদ্দেশ্যৰে বিশ্বাসৰ বান্ধোনত কথাবোৰ বান্ধি হোষ্টেললৈ সোমাই গ’ল৷ লাহে লাহে সন্ধিয়াৰ আকাশৰ আন্ধাৰবোৰ নামি আহিছিল৷ হেল্ফ চেন্তাৰৰ সন্মুখতে তাইক দেখাপাই ৰুদ্ৰই ল’ৰালৰিকৈ হাতত থকা চিগাৰেটটো দলিয়াই অজানা হৈ ৰৈ দিলে ৷ দৃষ্টিয়ে দুৰৰ পৰাই কথাটো লক্ষ্য কৰিছিল সেয়ে ওচৰ আহি পায়েই চিধাই ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ প্ৰশ্ন কৰিলে "আপুনি চিগাৰেট খায়?" ৰুদ্ৰই দৃষ্টিৰ এই দুসাহস দেখি তাইলৈ বহুপৰ চাই ৰ’ল৷ ৰুদ্ৰৰ সেই চাৱনিত দৃষ্টিৰ সাৰসুৰ নথকা হৃদয়ত হৃদধ্বণিৰ কম্পনে সুৰ এটি বজাই দিলে ৷তাই এইদৰে ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ ৰুদ্ৰক প্ৰশ্ন কৰাৰ সাহস কেনেকৈ কৰিলে নিজেও নাজানে,তথাপিও ভয় আৰু বিস্ময়েৰে উত্তৰৰ আশাত ৰুদ্ৰৰ ফালে চাই ৰ’ল৷ দৃষ্টিৰ আগ্ৰহ দেখিয়ে ৰুদ্ৰই ক’লে "ডেইলি নাখাওঁ ,কেতিয়াও stress বাঢ়ি গ’লে ..." অভিমান কৰি দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " ৱাহ! চিগাৰেট খালেই Stress কমি যায়? " ৰুদ্ৰই বেকা হাঁহি এটা মাৰি দৃষ্টিলৈ চালে৷উফ তাইৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ আগতকৈ আৰু জোৰত কোবাবলৈ ধৰিলে৷ গহীন গম্ভীৰ ৰুদ্ৰৰ মুখত খুউব সম্ভৱ কেতিয়াবাহে এই হাঁহিটো ওলাই আৰু এই হাঁহিটোৱে দৃষ্টিৰ সাৰে হিমজুৱে তপত ৰক্তৰ ধাৰা এটি বোৱাই দিয়ে৷ এতিয়াও সেই সমস্ত দেহৰ গৰম তেজবোৰে আহি তাইৰ গালত থুপপাতিলেহি৷ গাল দুখন তেজাল ৰঙা হৈ পৰিল,আন্ধাৰতো জ্যোতি দিব পৰা দৃষ্টিৰ মুখলৈ চাই ৰুদ্ৰই নাহৰৰ তলে তলে খোজত খোজ মিলাই আহি থাকোঁতে সুধিলে "আজি ইয়াত অকলে যে?" "দেউতা আহিছিল আজি ,তেখেতক বাছ উঠাবলৈ আহি সমীক্ষাৰ.."বুলি কৈ ৰৈ দিলে তাই৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথাপতাৰ উৎসুকতাত সমীক্ষাৰ বিষয়ে কিবা ওলাই বুলি ভয় লাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰৈ দিলে আধা কৈ কিন্তু ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে পাছৰ খিনি জানিবলৈ বাট চাই থকা দেখি পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে "ঘৰৰ পৰা মাংস অলপ আনিছিল তাৰেই অলপ সমীক্ষাক দিবলৈ আহি দুইজনীয়ে কথা পাতি থাকোঁতে দেৰি হৈ গ’ল " ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটি এৰি দৃষ্টিক তাইৰ হোষ্টেললৈকে আগবঢ়াই দিয়াৰ উদ্দেশ্যৰে তাই সঁতে ইটো সিটো কথা পাতি আগবাঢ়ি আহিল৷ লাজবোৰ কাটি কৰি দৃষ্টিয়ে প্ৰথমবাৰ সহজ ৰূপত ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথা পাতিলে৷প্ৰিয় পুৰুষৰ সৈতে হোৱা বাৰ্তালাপত তাই সকলো কথা পাহৰি পেলাইছিল৷সমীক্ষাৰ কথাবোৰ শুনি তাইৰ যি দুখ লাগিছিল সেই দুখখিনিক আৰু দিনটো সেমেকি থকা চকু মুখবোৰ ৰুদ্ৰৰ সান্নিধ্যত জিলিকি উঠিছিল৷ হোষ্টেলৰ গেট পোৱাৰ পাছত ৰুদ্ৰক গেটৰ সন্মুখতে অলপ সময় অপেক্ষা কৰিবলৈ কৈ ৰুমৰ পৰা ঘৰৰ পৰা মাকে দিয়া মালপোৱা,নিমকি আৰু হাঁহৰ মাংসৰ বাতি এটা হাতৰ টিপতে কোনেও নেদেখাকৈ ৰুদ্ৰৰ হাতত দি কৈছিল " আপুনিও হোষ্টেলত থাকে সেয়ে ঘৰৰ বস্তু গতিকে টেষ্ট কৰিবলৈ অকনমান দিছোঁ ,হোষ্টেল পাই খাবগৈ" দৃষ্টিয়ে মৰমেৰে দিয়া টোপোলাটো ৰুদ্ৰই বৰ আগ্ৰহেৰে হাত পাতি লৈ ষ্টিট লাইটৰ ব্যৱস্থা নথকা দৃষ্টিহঁতৰ হোষ্টেলৰ গলিটোৰে আগবাঢ়ি গৈ আন্ধাৰৰ মাজত নোহোৱা হৈ পৰিল৷ দৃষ্টিয়ে বহুপৰ গেটৰ ওচৰতে ৰৈ ভাললগাবোৰ বুকুত সামৰি ৰুদ্ৰ যোৱাৰ বাটেৰেই চাই ৰ’ল৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৮ *************************** "দৃষ্টি এইয়া মোৰ জীৱনৰ কলাঅধ্যায় যাক মই ইচ্ছা কৰিও কাহানিও কাকো খুলি ক’ব পৰা নাই,হয়তো তোমাৰ আগত আৱেগিক হৈ নপৰাহেতেন তুমিও কাহানিও এই বিষয়ে একো নাজানিলা হয়৷ মইযে এই সমাজ ব্যৱস্থা ৰীতিনীতিবোৰ বেয়া পাওঁ তাৰ মুলতেই হ’ল মোৰ এই জীৱনটো ৷বহু ৰহস্যৰে ডুব যাব পৰাকৈ মোৰ জীৱনৰ কাহিনীবোৰ তোমাৰ আগত ক’লে নিশ্চয় তুমিও কি ভাবা মই নাজানোঁ ৷তোমাক বিশ্বাস কৰি কথাবোৰ ক’বলৈ ওলাইছোঁ ,মই ভাবো তুমি বুজিবা৷ " "সমীক্ষা মই তোমাক কথা দিলোঁ ,তোমাৰ এই কথাবোৰ আজি শুনাৰ পাছতেই নাহৰৰ বুকুত জাহ যাব৷ইয়াৰ পৰা মই এক কথাও ল’ৰচৰ নকৰোঁ৷ তুমি মোক বিশ্বাস কৰি তোমাৰ জীৱনৰ ক’লা অধ্যায়ৰ বিষয়ে ক’বলৈ ওলাইছা এইক্ষেত্ৰত মই কেতিয়াও তোমাক নিৰাশ নকৰোঁ৷যদি মোৰ ওপৰত তোমাৰ সিমানখিনি বিশ্বাস আছে তেনেহ’লে কোৱা,যদি সেই বিশ্বাস নাই তেনেহ’লে তোমাৰ ৰহস্য ৰহস্য হৈয়ে থাকিবলৈ দিয়া ,মই অলপো বেয়া নাপাওঁ৷" "আজিলৈ জীৱনত সচাঁ অৰ্থত কাৰোবাক পাইছো যদি সেইয়া তুমি দৃষ্টি ,সেয়ে তোমাৰ পৰাও একেই বিশ্বাস কামনা কৰিলোঁ৷" দৃষ্টিয়ে সমীক্ষালৈ চাই মুৰ দুপিয়াই তাইৰ কান্ধত হাত থৈ সকাহ দিলে৷ সমীক্ষাই আৰম্ভ কৰিলে " জানা দৃষ্টি ,এই সমাজে কেতিয়াও মোক স্বীকাৰ নকৰে ,কাৰণ মই দুখন হৃদয়ৰ সাক্ষী হৈ অজানিতে হোৱা এটি ভুল৷ যি ভুলৰ এই সমাজত কোনো ক্ষমা নাই ৷ আজিৰ পৰা খুউব সম্ভৱ একৈছ,বাইছ বছৰৰ আগৰ কথা,তেতিয়া মোৰ মায়ে হায়াৰচেকেণ্ডেৰী পৰীক্ষা পাছ কৰি গাওঁৰ পৰা চহৰলৈ নতুন কলেজত নাম লগাই গ্ৰেজুৱেচনৰ বাবে পঢ়িবলৈ আহিছিল৷সেইসূত্ৰেই আমাৰ কাষৰ গাওঁখনৰ ৰঞ্জিত গোস্বামী নামৰ কলেজত পঢ়ি থকা ল’ৰা এজনৰ সৈতে ওচৰচুবুৰীয়া হিচাপে মাৰ চিনাকি হৈ পাছলৈ তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কই প্ৰেমৰ ৰূপ লৈছিল৷ সেই প্ৰেমত উবুৰি খাই মায়ে নিজৰ সৰ্বস্ব পাহৰি পেলাইছিল আৰু তেতিয়াই তেওঁলোকৰ অন্তৰংগ মুহূৰ্তৰ সাক্ষী হৈ মাৰ গৰ্ভত মোৰ ভৱিষ্যতে তেওঁলোকৰ অজানিতেই থিতাপি লৈছিল৷ কথাষাৰ মায়ে গম পোৱাত বহুতেই পলম হৈ প্ৰায় তিনিমাহ অতিক্ৰম কৰিছিল৷ তেতিয়াই মায়ে কথাবোৰ তেখেতক কওঁতে ওলোটাই তেওঁ মাক গৰ্ভতে সন্তানটি শেষ কৰি পেলাবলৈ হস্পিতাললৈ লৈ গৈছিল৷কিন্তু ডাক্তৰে ভ্ৰুণটো বৃদ্ধি হোৱাত এই কাম সম্ভৱ নহয় বুলি কোৱাত তেখেতে ভয় খাই মাক অকলেই এৰি তাৰ পৰা পলায়ন কৰিছিল৷মাৰ পৰা দুৰে দুৰে ফুৰিছিল,টকা পইচা,মান সন্মান ,সমাজ ব্যৱস্থা,ৰীতিনীতি আৰু তেওঁৰ নিজৰ কেৰিয়াৰৰ কথা ভাবি এই সন্তান কোনোমতেই তেওঁৰ হয় বুলি স্বীকাৰ কৰিব খোজা নাছিল৷কিন্তু মায়ে প্ৰতিপল চেষ্টা চলাইছিল এটা স্হিৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে কিন্তু যি প্ৰেম বিশ্বাসত তেওঁ নিজৰ সৰ্বস্ব শেষ কৰিছিল সেই প্ৰেমত প্ৰতাৰণা পাই তেওঁও ভাগি পৰিছিল৷ লাহে লাহে মাৰ পেটতো বাঢ়ি অহাত মাঁহতৰ হোষ্টেলত ছোৱালীবোৰৰ মুখতো কথাবোৰ বুবুবাবা চলিছিল৷ইফালে আইতাহঁতৰ ভয়তো তেওঁ কথাটো ঘৰতো কাকো ক’ব পৰা নাছিল৷ অকলে অকলেই প্ৰতিপল জীয়াতু ভুগিছিল, ৰঞ্জিত গোস্বামীক কাবৌ কাকুতি কৰিছিল তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ সাক্ষীৰ এই অংশটোক থিতাপি দিবলৈ৷ কিন্তু তেওঁ মানসিকভাৱে অত্যাচাৰ চলাইছিল মাৰ ওপৰত নানানটা বদনাম জাপি দিছিল যে ,তেওঁ যেতিয়া সেইদৰে তেওঁৰ লগত অন্তৰংগ সম্পৰ্ক ৰাখিব পাৰে তেনেহলে আনৰ সৈতেও একেই সম্পৰ্ক ৰাখিব পাৰে৷তেওঁ এই সন্তানক স্বীকাৰ নকৰে৷ মা ভাগি পৰিছিল কিন্তু হাৰ মনা নাছিল,হয়তো হতাশাত ভুগি মৰিবলৈও চেষ্টা কৰিছিল তথাপিও পেটত থকা অংশটোৰ বাবেই সেই চেষ্টাক বিফল কৰি ঘৰলৈ ঘুৰি আহি সকলো কথাই আইতা আৰু মামাহঁতৰ আগত খুলি কৈছিল৷মাৰ মুখত তেনে কথা শুনি আইতাৰ মুখৰ মাত হেৰাইছিল, মামাহঁতৰ ভৰি তলৰ মাটিকনেই খহি পৰাৰ দৰে লাগিছিল ,কিন্তু পাচঁমহীয়া সন্তান পেটত লৈ ফুৰা মাৰ মুখলৈ চাই তেওঁলোকে সহায়ৰ হাত বিচাৰি ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ আগত মাৰ ভৱিষ্যত জীৱনটো সুৰক্ষিত কৰাৰ ভিক্ষা খুজিছিল৷ তেওঁ যদিও নিজকে এই সন্তানৰ পিতৃ বুলি স্বীকাৰ কৰিছিল তথাপিও ঘৰৰ বিৰুদ্ধে গৈ মাক স্বীকাৰ নকৰোঁ বুলি জনাইছিল৷যিহেতু তেখেতৰ ঘৰ আমাৰ কাষৰ গাওঁখনেই সেয়ে আইতাহঁতে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ মোৰ জীৱন সুৰক্ষা কৰাৰ স্বাৰ্থতেই মা আৰু ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ প্ৰেমৰ প্ৰতিদান বিচাৰি গৈছিল৷ কিন্তু তেখেতৰ ঘৰখনে ধনী দুখীয়া,উচ্চ নীচৰ তুলাচনীৰে মা আৰু ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ প্ৰেমক জুখমাখ কৰি তিৰস্কৃত কৰি আইতাহঁতক পঠিয়াই দিছিল আৰু তাৰ পাছতে ভৱিষ্যতে যাতে মাৰ পৰা ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ কোনো সমস্যা নহয় সেইলৈ তেওঁকো কোনোবা আন ঠাইলৈ পঠিয়াই দিছিল৷তাৰপাছতে গোটেই গাওঁখনতে এই কথাবোৰ জুইৰ দৰে বিয়পি পৰিছিল ৷মাঁহতৰ পৰিয়ালৰ কোনেও ক’তো মুখ দেখুৱাব নোৱাৰা হ’ল৷লাজ মান সহ্য কৰিব নোৱাৰি খঙতে ককাই আত্মহত্যাৰ দৰে পথ বাছি ল’লে৷ " এৰাসুঁতিৰ পাৰ ভাঙি কথাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা দৃষ্টিৰ দুগালেৰে দুধাৰি লোটক বৈ আহিল৷পাছৰখিনি জানিবলৈ দৃষ্টি অধীৰ হৈ পৰিল ৷ সমীক্ষাই অলপ সময় ৰৈ দীঘলীয়া উশাহ এটা উজাই পুনৰ ক’বলৈ ধৰিলে- " ককাৰ মৃত্যুত মাহঁতৰ গোটেই ঘৰখনেই চাৰখাৰ হৈ পৰিল৷ বহুতে বহু কথাৰে মাঁক ককৰ্থনা কৰিলে৷ মাঁ দীশভ্ৰান্ত হৈ পৰিল৷ ককাৰ মৃত্যুৰ পাছত আইতায়ো মাক দেখিব নোৱাৰা হ’ল,মায়েও কাকো একো ক’ব নোৱাৰা হ’ল৷ ঘৰখনত তিনিটা ল’ৰাৰ মাজত মাঁক মামাহঁতে বহুত মৰমেৰে ডাঙৰ দীঘল কৰিছিল,সেয়ে যি ইচ্ছা তাকেই কৰিবলৈ দিছিল,কিন্তু তেওঁলোকৰ সপোনবোৰ মায়ে এইদৰে ভাঙি পেলোৱাত তেওঁলোক দুখী হৈছিল যদিও মাৰ অসহায় অৱস্থাটো দেখি তেওঁলোকে লাজ মান সকলো কাটি কৰি মাৰ দায়িত্ব মুৰ পাতি লৈছিল৷ডাঙৰ মামাই তেতিয়াই স্কুল এখনত মাষ্টৰৰ চাকৰি কৰিছিল সেয়ে বহু মানুহেই তেওঁলৈ ভয়ো কৰিছিল,কোনোবাই মা’ৰ কথা কিবা ক’লেই সেইবোৰক আওকাণ কৰি মাক মানসিক ভাৱে আহিব লগা পৰিস্থিতিৰ সৈতে যুজিবলৈ সক্ষম কৰি তুলিছিল আৰু আইতাকো এই বিষয়ে বুজাই বঢ়াই মান্তি কৰাইছিল৷হৈ যোৱাবোৰ পাহৰি আইতাই মাক সন্তান প্ৰসৱৰ পাছতেই সন্তান ত্যাগ কৰি নতুন জীৱন আৰম্ভ কৰিবলৈ সকীয়নি দিছিল৷কিন্তু ন’মাহ দহদিন পেটত ৰাখি ,সমাজ,ৰাতিনীতি সকলোৰে বিৰোধিতা কৰি সমাজৰ পৰা এঘৰীয়া হোৱাৰ পাছত এই সন্তান ত্যাগ কৰাৰ কথা মায়ে সপোনতো ভাবিব নোৱাৰিলে৷ ইমান দিনে দুখ কষ্টৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্ত যি সন্তানৰ আশাত তেওঁ মৃত্যুক নেউচি জীয়াই থাকিলে সেই সন্তানকো এই ৰঙীন পৃথিৱীৰ মাজত জীয়াই ৰাখিবলৈ আজীৱন অবিবাহিতা হৈ এই সন্তানৰ মাতৃ দায়িত্ব ল’বলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে৷ " সমীক্ষাৰ মুখত সন্তোষৰ হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল৷ বহু সংগ্ৰামৰ মাজেৰে সমাজ,ঘৰ পৰিয়াল সকলোৰে বিপক্ষে গৈ মাকে তাইক জীয়াই ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল৷। দৃষ্টিয়ে তাৰপাছত সমীক্ষাৰ মাকৰ ঘৰখনে কেনেকৈ এই কথাত স্বীকৃতি দিলে,এই সংগ্ৰাম আৰু কিমান দিন চলিলে কথাবোৰ জানিবলৈ অধৈৰ্য্য হৈ পৰিল ৷সমীক্ষাৰ সন্তোষৰ হাঁহিকো নুই পেলাই তাই সুধিলে " তাৰপাছত ?" (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৭ *************************** ঘৰৰ পৰা দুৰত থাকিলেও কাহানিও দৃষ্টিয়ে মাক দেউতাকৰ পৰা কোনো কথাই লুকুৱাই পোৱা নাই৷সদায় ৰাতি শোৱাৰ আগত মাকৰ সৈতে কথা পাতোঁতে দিনটোৰ প্ৰতিটো কথাই এফালৰ পৰা কৈ যোৱাটো তাইৰ অভ্যাস৷ হস্পিতালত এডমিট হোৱাৰ কথাটো প্ৰথমে অকলশৰীয়া মাক দেউতাকে বেছিকৈ চিন্তা কৰিব বুলিহে কোৱা নাছিল যদিও নোকোৱাকৈ থাকি তাই সাংঘাতিক অস্বস্তি অনুভৱ কৰিছিল৷সেয়ে সুস্থ হোৱাৰ পাছতেই তেওঁলোকক কথাটো জনাই দিছিল ৷সেয়ে আজি বন্ধবাৰ দেখিয়ে সময় সুবিধা মিলাই দেউতাকে তাইক লগ কৰিবলৈ আহিব৷মাক শাৰীৰিকভাৱে কিছু অসুস্থ ,যোৱাবছৰ দুৰ্ঘটনা এটাত মাকৰ সমস্ত শৰীৰ ছয়মাহ পৰ্যন্ত শৰ্যাগত অৱস্থাতেই আছিল এতিয়াহে কিছু ভাল পাইছে যদিও বৰ বেছি চলাফিৰা কৰিব নোৱাৰে৷ সেয়ে তেওঁ আহিব নোৱাৰিলেও তাইক চাবলৈ ইচ্ছা থকাৰ কথাটো ফোনযোগেই জনাইছে৷তাইৰো মাকক লগ পোৱাৰ হেপাঁহটো থাকিলেও sessional পৰীক্ষা,assignment আদিবোৰ থকাৰ বাবে পাছে পৰে যাম বুলি মাকক কথা দিছে৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা মৌ’ আৰু চিৰঞ্জীৱৰ সম্পৰ্কটোৰ গতি লাগিল৷ আগৰ দৰে মৌ’য়ে এতিয়া চিৰঞ্জীৱক অৱজ্ঞা নকৰে,মন গ’লেই ঘন্টাৰ পাছত ঘন্টা বাৰ্তালাপ কৰে৷ আজিও চিৰঞ্জীৱে লগ কৰিবলৈ অহাত ওলাই গৈছে,দৃষ্টিকো লগ ধৰিছিল কিন্তু তাইহে দেউতাক আহিব বাবে নগ’ল৷ আচলতে দৃষ্টিয়ে বাধ্যত পৰিহে মৌ’ লগত ওলাই যাব লগা হয় ৷আজি দেউতাক আহিব বাবে নাযাওঁ বুলি ক’বলৈয়ো ভালেই পালে৷দৃষ্টিয়ে সদায়েই বিচাৰে মৌ’য়ে চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে অকলশৰে কিছুসময় অতিবাহিত কৰাটো ৷আজি প্ৰথমবাৰ দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ চকুত চিৰঞ্জীৱক লগ পোৱাৰ বাবে হেপাঁহ দেখিছিল,তাই চিৰঞ্জীৱৰ বাবে নিজকে ব্যতিক্ৰম ৰূপত সজাই তুলিছিল৷আকাশ নীলা কুৰ্তাটোত মৌ’ক বহুত ধুনীয়া দেখাইছিল সেয়ে দৃষ্টিয়ে" আজি চিৰঞ্জীৱ দাই চিনিবকে নোৱাৰিব" বুলি কৈ তাইক জুকাইছিল ৷লাজতে মৌ’ৰ গালদুখন ৰঙা পৰিছিল আৰু তাই একো নোকোৱাকৈয়ে মিঠা হাঁহি এটি উঁঠত সজাই ওলাই গৈছিল ৰুমটোৰ পৰা৷ যোৰহাটৰ পৰা ডিব্ৰুগড়লৈ যাত্ৰা চাৰিঘণ্টাৰ হ’লেও এদিনীয়া মানুহৰ বাবে এই যাত্ৰাও অশান্তিদায়ক৷ এটা সময়ত দৃষ্টিৰ দেউতাক আহি হোষ্টেলৰ গেটৰ সন্মুখত উপস্থিত হ’লহি৷মাকে মৰমতে তাই ভালপোৱা হাঁহৰ মাংস দি পঠিয়াইছে দেউতাকৰ হাতত৷ যিহেতু হোষ্টেলৰ নিয়ম অনুসৰি দেউতাকক ৰুমলৈ আনিম নোৱাৰে সেয়ে গেটৰ মুখতে চকীপাৰি থোৱা বৰগছজোপাৰ তলতে বহোৱাই অলপসময় কথাবতৰা পাতি,যোৱাৰ আগত দেউতাকক কিবা এটা খুৱাই পঠিয়াবলৈ চিন্তা কৰিলে৷যিহেতু দেওবাৰ সেয়ে DU HAATৰ প্ৰায়ভাগ দোকানেই বন্ধ থাকে৷ দুপৰীয়াখন দেউতাকক খালী মুখেৰে পঠিয়াবলৈ বেয়া লাগিল দৃষ্টিৰ সেয়ে সমীক্ষাক ফোন কৰি জ’চাগলৈ মাতি পঠিয়ালে৷ দেউতাকে অনা হাঁহৰ মাংস অলপো সৰু টিফিন এটাতে সমীক্ষালৈ বুলি বান্ধি আনিলে৷ জ’চাৰ পৰা ওলাই আহি জ্যোতিবাটচৰাত দেউতাকক যোৰহাটৰ বাছত উঠাই দৃষ্টিয়ে ৰুমলৈ অহাৰ আগতে সমীক্ষালৈ ঘৰৰ পৰা অনা হাঁহৰ মাংসৰ টিফিনটো আগুৱাই ক’লে " দেউতাই আনিছিল,ৰুমত গৈ খাবাগৈ" দৃষ্টিৰ হাতৰ পৰা টিফিনটো লওঁতে সমীক্ষাৰ চকু মুখ চলচলীয়া হৈ পৰিছিল ৷দৃষ্টিয়ে কাহানিও অনুভৱ নকৰা এক অদ্ভুত শিহৰণ সমীক্ষাৰ চকু মুখত ধৰা পেলাইছিল৷সমীক্ষাক এনে অৱস্থাত এৰি ৰুমলৈ আহিবলৈ মন নগ’ল সেয়ে তাইৰ সতে কিছুসময় পাৰ কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে লাইব্ৰেৰী ফ্ৰন্টৰ বেঞ্চ কেইখনৰ ফালে আগুৱাই আহিল৷সমীক্ষাৰ দেউতাক নোহোৱাৰ বাবেই তাই দৃষ্টিৰ দেউতাকৰ পৰা ক্ষন্তেকৰ মৰম চেনেহবোৰ পাই উচুপি উঠিছিল বুলি ভাবিয়ে সুধিলে " সমীক্ষা কিয় ইমান ইমচনেল হৈ পৰিছা ?কি হৈছে তোমাৰ ? " ৰঙচুৱা চকুকেইটা মোহাৰি সমীক্ষাই মিচা হাঁহি এটা উঠঁত সজাই দৃষ্টিক ক’লে " তুমি বহুত লাকী দৃষ্টি ,তোমাৰ দেউতা ইমান বেছি মৰমিয়াল আৰু সহজ সৰল৷কিন্তু মই যে আজিলৈ দেউতাক দেখিয়ে নাপালোঁ,দেউতাৰ মৰম কেনেকুৱা সেইয়া অনুভৱ কৰিয়ে নাপালোঁ৷ আজি তোমালোকক একেলগে দেখি ক্ষন্তেকৰ বাবে মোৰ বুকুখন মুচৰ খাই পৰিল৷" দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক উদ্দেশ্যি ক’লে " ধেৎ এইজনী ,এইবোৰ কথা ভাবি দুফ কৰে নেকি৷মোৰ দেউতা জানো তোমাৰ দেউতাৰ নিচিনাই নহয় ৷ যোৱাজনৰ কথা ভাবি এইদৰে কন্দা কটা কৰিলে তেওঁৰ আত্মাই জানো শান্তি পাব ৷" দৃষ্টিৰ কথাত সমীক্ষাই মনৰ ক্ষোভ সামৰিব নোৱাৰি দৃষ্টিৰ কান্ধত মুৰ থৈ ফেকুঁৰি উঠিল৷ দাঁত মুখ কৰচি দমাব খোজা ক্ষোভ এটা বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি তাই ক’লে " মোৰ দেউতা জীয়াই আছে,কিন্তু দুৰ্ভাগ্যবশতঃ আজিলৈ তেওঁক মই লগ পোৱা নাই৷হয়তো কেতিয়াও লগ পাবও নোখোজোঁ" দৃষ্টিয়ে কাহানিও নেদেখা ক্ষোভ এটি সমীক্ষাৰ চকুমুখত দেখাৰ উপৰিও সমীক্ষাৰ দেউতাক জীয়াই থকাৰ কথাটোত আচৰিত হৈ প্ৰশ্ন কৰিলে " তোমাৰ দেউতা জীয়াই আছে? " " হয় দৃষ্টি,মোৰ দেউতা জীয়াই আছে ৷কিন্তু তেওঁ জীয়াই থাকিলেও আমাৰ বাবে সেই জীৱন মৃত্যুতুল্য৷ ঘিণ কৰোঁ মই তেখেতক,বহুত বেছি ঘিণ কৰোঁ৷ তেওঁক দেউতা বুলি কৈ সন্মান দিবলৈ মোৰ সংকোচবোধ হয়৷ সচাঁ অৰ্থত তেওঁ মানুহহোৱাৰো যোগ্য নহয় ৷ মোৰ হৃদয়ত তেওঁৰ বাবে তিলমানো শ্ৰদ্ধা নাই ,মৰম নাই৷তেওঁ এটা পিশাচ,হৃদয়ত দৰদ নথকা পিশাচ ৷" কথাবোৰ কৈ থাকোঁতে সমীক্ষা ফোপাই উঠিল৷ দৃষ্টিৰ মুখৰ মাত হেৰাল৷যেনেতেনে সমীক্ষাক শান্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে তাই৷ আৰু তাৰ পাছত ভয় আৰু উৎসুকতা এটি বুকুত পুহি সুধিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কিয় সমীক্ষা ,কি হৈছিল তোমালোকৰ লগত ৷ মই জানিব বিচাৰোঁ৷ তোমাৰ মনৰ মাজত বলি থকা ধুমুহা এজাকৰ উপান পাইছোঁ ৷ যদি তুমি ইচ্ছা কৰা কথাবোৰ ক’ব পাৰা,মনটো অলপ হ’লেও পাতল লাগিব৷ " নিস্তব্ধ কেইটামান মুহূৰ্ত পাৰ হৈ গ’ল৷ অস্হিৰ মনটোক সামৰি চকুপানীবোৰ মোহাৰি সমীক্ষাই ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে - (আগলৈ) (সময়মতে আগবঢ়াই দিব নোৱাৰাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷ আশাকৰোঁ আপোনালোকে বুজিব৷আপোনালোকলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটোও আগুৱাই দিলোঁ৷বহু স্মৃতি একেলগেই ৰুদ্ৰ আৰু দৃষ্টিৰ প্ৰেমৰ সতে আগবঢ়াই নিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ৷আপোনালোকে কেনেকুৱা পাইছে জনাবচোন৷ আপোনালোকে সহায় সহযোগিতা আগবঢ়াই আৰ্শীবাদ কৰিব কাহিনীটো আগুৱাই নিবলৈ৷ধন্যবাদ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৬ *************************** ৰাতিপুৱালৈ শুই উঠিয়ে দৃষ্টিয়ে নিজক হস্পিতালৰ বেদত দেখি কেতিয়া কি হ’ল,কেনেকৈ আহিলে জানিবলৈয়ে ইফালেসিফালে গাটো ল’ৰচৰ কৰি দেখিলে মৌ’ শুই আছে কাষৰ চকী এখনতে আৰু তাইৰ বেডিংত মুৰথৈ ৰুদ্ৰই টোপনিয়াই আছে৷ৰুদ্ৰক দেখি তালৈ মায়া জাগিল তাইৰ৷ সেয়ে কপালৰ আগত পৰি থকা তাৰ বিশৃংখল কেকুৰাঁ চুলিকোছা লাহেকৈ চকুৰ আগৰ পৰা আতৰাই দিলে৷ দৃষ্টিৰ স্পৰ্শত ৰুদ্ৰই খকামকাকৈ সাৰ পাই তাইৰ ফালে চাই সুধিলে "তুমি সাৰ পালাই নেকি? এতিয়া কেনেকুৱা অনুভৱ কৰিছা" ৰুদ্ৰই এইদৰে সাৰ পোৱাত ভয় কিম্বা লাজ এটাত তাইৰ বুকুখন ধিপধিপাই উঠিল৷ নিজকে সংযত কৰি সৰু সৰু মাতেৰে ক’লে " ভাল পাইছোঁ অলপমান" কথাষাৰ কৈ দৃষ্টিয়ে তলকিবই নোৱাৰিলে ৰুদ্ৰই বহাৰ পৰা উঠি আহি তাইৰ কপালখন চুই চালে৷তাৰপাছত একো নোকোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে গাত বিজুলী পৰাৰ দৰে একে ঠাইতে ৰৈ থাকিল ৷মাথোঁ অনুভৱ কৰিলে,ৰুদ্ৰৰ স্পৰ্শত বুকুৰ গতিবেগ বাঢ়ি যোৱাৰ লগতে গৰম তেজৰ সুত এটি পিৰপিৰাই গাললৈ বিয়পি অহাৰ কথা৷ কপালখন এবাৰ নিজেও চুই চালে, ঠাণ্ডা হৈয়ে আছে, কিন্তু গালদুখন তপত গৰম৷ বহুসময় শিলপৰা কপৌজনীৰ দৰে তাই বহি থাকিল৷ মৌ’য়ে সাৰ পাই দৃষ্টিক এইদৰে বহি থকা দেখি খঙ অভিমানৰ সুৰত ক’লে "তুমি সাৰ পালা৷ কালি যে আমাক ভয় খোৱাইয়ে দিছিলা৷ ইম্মান বেছি জ্বৰ !কিহে পাইছিল তোমাক সন্ধিয়াখন বৰষুণত তিতি আহিবলৈ৷" দৃষ্টিৰ বুকুখন গধুৰ হৈ পৰিল৷ কথাবোৰ মনত পৰাত সেমেকি পৰিল তাইৰ মুখখন৷ তেনেকুৱাতে মৌ’য়ে পুনৰ ক’লে " কালি যে ৰুদ্ৰ দা নথকা হ’লে আমি অকলে কি কৰিলোঁ হয় মাথোঁ ভগৱানে জানে " ৰুদ্ৰৰ নামটো শুনি পুনৰ দৃষ্টিৰ চকুমুখ জিলিকি উঠিল৷ চকুকেইটা ডাঙৰ কৰি মৌ’লৈ একেথিৰে চাই সুধিলে " ৰুদ্ৰ দা ? " মৌ’য়ে কথাবোৰ ক’বলৈয়ে নাপালে দৃষ্টিৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ মোবাইলটো হাতত লৈ দেখিলে মাক দেউতাকৰ দহটামান মিচক’ল৷ লগালগ ফোন লগালে মাকৰ নম্বৰটোত ৷ফোন ৰিচিভ কৰি কপাঁ কপাঁ মাতেৰে মাকে ক’লে " মাজনী জ্বৰ ভাল পাইছানে ? দেউতা আৰু মই গৈ আছোঁ তোমাক লৈ আহিমগৈ আজি ৷ গাটো বেছি বেয়া নেকি? " " নাই মা ,মই ভাল পালো নহয়,কালি ক্লাছৰ পৰা ৰুমলৈ আহোঁতে বৰষুণত তিতিলো কাৰণে পানীলগা জ্বৰহে উঠিছিল৷তোমালোকক কোনে ক’লে মোৰ জ্বৰ হোৱাৰ কথা?" "কালি ৰাতি ফোন কৰোঁতে মৌ’য়ে ধৰিছিল আৰু তেতিয়াই গম পালো জ্বৰ উঠাৰ কথাটো,ইমানপৰে ফোনটো ৰিচিভ নকৰাত ভয়েই লাগিছিল আমাৰ" দৃষ্টিয়ে মৌ’লৈ চাই চকুৰ ইংগিতেৰে মাকে হস্পিতালত থকাৰ কথাটো গম পাই নেকি সুধিলে,মৌ’য়ে নাপায় বুলি কৈ মুৰ জোকাৰা দেখি মাকক ক’লে " একো নাই মা,আপোনালোকে চিন্তা নকৰিব ,মই এতিয়া একদম ফিটফাট হৈ গ’লো৷ ঠাণ্ডাদিন সোমাইছে যেতিয়া হয়েই দেখোন সৰুসুৰা পানীলগা জ্বৰ৷ আপোনালোকে মিচাতে আহি কষ্ট কৰিব নালাগে৷" কথাখিনি পাতি ফোনটো ৰাখিছিলহে তাইৰ সন্মুখত সিদ্ধাৰ্থ আহি উপস্থিত হ’লহি৷ দৃষ্টিয়ে মনতে ভাবিলে মৌ’য়ে ভয়তে আৰু চাগে কিমানক খবৰ দিলে ঠিক নাই ৷ পিছে মৌ’য়ে দেখোন সিদ্ধাৰ্থক ভালদৰে চিনিয়েই নাপায় তেনেক্ষেত্ৰত সিদ্ধাৰ্থক তাই খবৰ দিয়াটো অসম্ভৱ ৷বিষ্ময়েৰে সিদ্ধাৰ্থৰ ফালে চাই থাকোতেই সি তাইৰ ফালে টিফিন আৰু চাহৰ থাৰমেলটো আগবঢ়াই দি ক’লে " তই মেডিকেলত আছ বুলি গম পাই মায়ে চাহ ৰুটি দি পঠিয়াইছে,হু খাই ল’৷ " " মই অলপ পিছত হোষ্টেলেই যাম,আন্টিক কিয় ৰাতিপুৱাই মিছাতে অশান্তি দিব লাগে বাৰু ?" "তোৰ কাৰণে কোচ ভি " এই ল’ৰাটোৰ কথাবোৰ শুনি থাকিলে দৃষ্টিৰ কেতিয়াবা খেলিমেলি লাগে,যি টি কথা কৈ কেতিয়াবা তাইৰ মনত বেমেজালিৰ সৃষ্টি কৰি দিয়ে দেখোন৷ বেছিকৈ কথাষাৰত ৰিয়েক্ট নকৰি তাক সুধিলে " তই কেনেকৈ গম পালি মই ইয়াত থকাৰ কথা? " " যাদু আছে যাদু, তোৰ কথা জানিবলৈ মোক বাৰু লেচু লাগেনে" দৃষ্টি অবাক লাগিল তাৰ কথাত ৷তাইৰ বিষ্ময় মুখখন দেখি সিদ্ধাৰ্থই গহীনাই সুধিলে " কালি তই কিবা হৃদয় ভঙাৰ কথা কৈছিলি যে মই বুজি নাপালোঁ" দৃষ্টিয়ে ইফালেসিফালে চালে মৌ আৰু সিদ্ধাৰ্থৰ বাদে কোনো নাই সেইখিনিত৷মৌ’য়ে ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰ জানে অলপকৈ৷কিন্তু তাইয়ো দৃষ্টিৰ হৃদয় ভঙাৰ কথা শুনি চকু ডাঙৰ কৰি সন্দেহৰ চকুৰে দৃষ্টিলৈ চালে ৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে লগালগ ক’লে " নাই নাই তহঁতি ভবাৰ নিচিনা একোৱেই নহয়,কালি জাষ্ট ক্ৰাছক ছোৱালী এজনীৰ লগত দেখি মনটো বেয়া লাগিছিল " সিদ্ধাৰ্থই তপৰাই ক’লে " আট্চা কথা গুৰি ক’ৰবাত তেতিয়াহ’লে৷কালি ক্ৰাছক বেলেগৰ লগত দেখি হৃদয় ভাগিল তাৰ পাছত বৰষুণত তিতি জ্বৰ উঠিল ,তাৰ পাছত জ্বৰ ভাল নোহোৱাত এইয়া হস্পিতালত৷মানুহে মানুহৰ কাৰণে ইমান পজেচিভ হ’লে কেনেকৈ হ’ব কচোন তই ?মোৰো দেখোন ইউনিভাৰচিটিৰ বাটে পথে য’তে ত’তে ক্ৰাছেই ক্ৰাছ,যাকে দেখো তাকেই ভাল লাগি যায় ৷সিহঁতকো কেতিয়াবা বইফ্ৰেণ্ডৰ লগত নহ’বা আন ল’ৰাৰ লগত দেখিয়েই থাকোঁ সেইবুলি কাৰোবাৰ কাৰণে কিবা পগলামী কৰা দেখিছ জানো?" দৃষ্টিয়ে লাজ পাইছে সেয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷সচাঁকৈ তাইৰ অভাৰ পজেচিভনেছৰ কাৰণেই আজি এইদৰে হস্পিতালত থাকিবলগীয়া হৈছে৷ তাইৰ যিদৰে ৰুদ্ৰক ভাললাগে সেইদৰে জয়শ্ৰীৰো তাক ভাল লাগিব পাৰে তাত ইমান বেছি মনত দুখ পাব লগা একো নাছিল ,আনকি তাই মীনাক্ষীৰ মুখেৰে ৰুদ্ৰই প্ৰতিবাৰেই জয়শ্ৰীৰ প্ৰেম প্ৰস্তাৱ নাকছ কৰাৰ কথাও শুনিছিল ৷তেতিয়া হ’লে তাইৰ কালি ইমান বেছি খঙ অভিমান কিয় হ’ল৷ কথাবোৰ মনতে ভাবি ভাবিয়েই বহু সময় কটাই দিলে৷ ৰুদ্ৰই ডিচাৰ্চ পেপাৰখন হাতত লৈ সিহঁতৰ ফালেই আগুৱাই আহিল৷ সিদ্ধাৰ্থই ৰুদ্ৰক দেখাৰ লগে লগেই তাৰফালে দুখোজ আগুৱাই গৈ ক’লে " মায়ে খাবলৈ বুলি কিবাকিবি দি পঠিয়াইছে তইয়ো খাই ল’বি" ৰুদ্ৰই মুখেৰে একো নামাতিলে৷দৃষ্টিয়ে টিফিনটো হাতত লৈ সিহঁতৰ ফালেই চাই আছিল ,সিদ্ধাৰ্থই ৰুদ্ৰৰ সৈতে ইমান বেছি আপোনভাৱত কথা পতাত দৃষ্টি প্ৰথমে আচৰিত হৈছিল তথাপিও ল’ৰাবোৰৰ বন্ধুত্ববোৰ খুউব সোনকালেই গাঢ় হৈ পৰে বুলি কথাবোৰ বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিলে৷ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহি সোনকালে খাই বৈ আজৰি হ’বলৈ কোৱাত দৃষ্টিয়ে তাৰ ফালে চাহৰ কাপটো আগবঢ়াই দিলে৷ ৰুদ্ৰই চাহৰ কাপটোক আওকাণ কৰি গাড়ী বিচাৰি যোৱাৰ ব্যস্ততা দেখুৱাই সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ হোষ্টেলৰ ৰুম আহি সোমোৱাৰ পাছতেই ইজনী সিজনী ছোৱালীয়ে তাইৰ খবৰ ল’বলৈ আহি থাকিল ৷ যদিও দৃষ্টিৰ জ্বৰটো ভাল হ’ল তথাপিও দুৰ্বলতা কিছু এতিয়াও আছে তথাপিও হস্পিতালৰ পৰা আহি ভাল নালাগে বাবেই মুৰ গা ধুই অলপ আৰাম কৰি ল’লে৷টোপনি খতি হোৱাৰ লগতে দৃষ্টিৰ বাবেই মৌ’য়েও ক্লাছ কৰিবলৈ নগ’লে৷সেয়ে দিনটো ৰুদ্ৰই কেইবাবাৰো মৌ’লৈ ফোন কৰি দৃষ্টিৰ বিষয়ে সুধপুচ কৰি আছে৷দৃষ্টিৰ অসুখ হৈ হস্পিতালত এডমিট কৰিব লগা কথাটো গম পোৱাৰ পাছত ক্লাছমেটৰ পৰা আদি কৰি চেন্টাৰৰ বহুকেইজন ফেকাল্টিয়েই তাইৰ খবৰ লৈছে৷ ক্লাছবোৰ শেষ কৰি আবেলিলৈ সমীক্ষাও আহি দৃষ্টিহঁতৰ হোষ্টেলৰ মুখ পালেহি৷কিন্তু ৰুমটো চিনি নোপোৱাৰ বাবে গেটৰ মুখতেই ৰৈ আছে৷যিহেতু আবেলিলৈ দৃষ্টিয়ে নিজকে সুস্থ যেনেই অনুভৱ কৰিছিল সেয়ে মৌ’ক লগত লৈ গেটৰ মুখলৈকে ওলাই আহিল৷সমীক্ষাৰ লগতে ৰুদ্ৰইয়ো সিহঁতৰ গেটৰ সন্মুখত ৰৈ আছে৷দুৰৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে সিহঁতক প্ৰত্যক্ষ কৰি ৰুদ্ৰ থকা বাবে লাজ লাজ অনুভৱেৰে যিমান পাৰে মোবাইলৰ স্ক্ৰীনত চাইয়ে তাইৰ দীঘল চুলিকোছা সামৰি ল’লে৷ দৃষ্টিক দেখাৰ লগেলগেই ৰুদ্ৰই মাত লগালে " এতিয়া থিকেই আছানে?" "আছোঁ" বুলি কৈ তাই মুৰ জোকাৰিলে৷অলপসময় কথা বতৰা পাতি ৰুদ্ৰ গ’লগৈ৷ মুখত সন্তুষ্টিৰ হাঁহি লৈ দৃষ্টিয়ে চিত পখিলাৰ দৰে লৰিঢাপৰি সমীক্ষাৰ হঁতে ৰুম সোমালহি৷ৰুম পাইয়েই সমীক্ষাই দৃষ্টিৰ হাতলৈ ফলমূলেৰে ভৰ্তি টোপোলা এটা আগবঢ়াই দিলে ৷টোপোলাটো লৈয়ে দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক কৈ উঠিল "এইবোৰ কিয় আনিব লাগে বাৰু৷মইচোন ফলমূল নাখাওঁৱে " সমীক্ষাই ফিচফিচীয়া হাঁহি মাৰি গহীনাই ক’লে " মই অনা নাই ,তোমাৰ হ’বলগা জনে দি পঠাইছে" হ’বলগাজন বুলি কথাষাৰ শুনি দৃষ্টিৰ চকু কপালঁত উঠিল৷ তথাপিও দুইজনীয়ে ইজনীয়ে সিজনীলৈ চকুত চকু পৰাত গিৰ্জনী মাৰি হাঁহি উঠিল৷সিহঁতৰ হাঁহিৰ মাতত মৌ’ও সিহঁতৰ কাষত আহি বহি ল’লেহি৷ দৃষ্টিয়ে বুজিছিল হ’বলগা জন বুলি সমীক্ষাই ৰুদ্ৰৰ কথা কৈয়ে তাইক কামুৰিব বিচাৰিছিল,কিন্তু তাই ইচ্ছা কৰিয়ে আজি কোনোধৰণৰ প্ৰতিক্ৰিয়া নকৰি হাঁহি দিলে৷ ল’ৰালৰিকৈ তাই আগ্ৰহেৰে টোপোলাটো খুলি চালে ,আপেল ,ৰিয়েল মিক্স জুচৰ বটল এটা ,খাজুৰৰ পেকেট এটা আৰু Dairy milkৰ চকলেট এটা৷ চকলেটটো নিজলৈ ৰাখি বাকীবোৰ সিহঁতৰ ফালে আগবঢ়াই দৃষ্টিয়ে ক’লে " এইটোৰ বাদে বাকীবোৰ তোমালোকক গতালোঁ৷ প্ৰিয় মানুহজনৰ পৰা প্ৰথম কিবা এটা পাইছোঁ সেয়ে এইটো সাচি থ’ম আলফুলে৷ " দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰই দিয়া বস্তুবোৰৰ এইদৰে আদৰ কৰাত মৌ’ৰ মনটো সেমেকি পৰিল৷তাইৰ মনত পৰিল আজিলৈ কিম্মানদিন যে চিৰঞ্জীৱে তাইৰ বাবে তাইৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ অকলে থাকিও তাইৰ বাবেই মৰমত বনাই আনে কিন্তু তাই আজিলৈ সেইবস্তুবোৰৰ আদৰ এইদৰে কাহানিও কৰি পোৱা নাই ৷ চকুৰ কোণত চকুপানী এটোপ বিৰিঙি পৰিলহি৷ মৌ’য়ে দৃষ্টিয়ে চিৰঞ্জীৱক এটা চান্স দিবলৈ কোৱাৰ দিন ধৰি যিমান পাৰে হৃদয়ত চিৰঞ্জীৱৰ বাবে এটুকুৰা নিদিষ্টকৈ ঠাই দিবলৈ চেষ্টা চলাই আছে৷সেয়ে সিহঁত দুজনীয়ে নেদেখাকৈ চকুপানীটোপ মোহাৰি দ্বিতীয়বাৰৰ পৰা তাইয়ো চিৰঞ্জীৱৰ হৈ তাৰ মৰমবোৰক আদৰ কৰিবলৈ ল’ব বুলি মনতে বান্ধি ল’লে৷ হাঁহি ধেমালিৰে সিহঁতৰ সন্ধিয়াটো জীপাল হৈ উঠিল৷কথাৰ মাজতে মৌ’য়ে সমীক্ষাক ৰুদ্ৰৰ কথা জনাই ক’লে " জানানে সমীক্ষা আমাৰ দৃষ্টিৰ ভাগ্যখন খুবেই ভাল " আগগুৰি নোহোৱাকৈ মৌ’ৰ মুখত এনেকথা শুনি সমীক্ষা আৰু দৃষ্টি দুজনীয়েই একেলগে কৈ উঠিল " কিয় ? কি হ’ল ?" মৌ’য়ে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " যোৱাৰাতি ইম্মান ডাঙৰ বৰষুণ জাকক নেউচি দৃষ্টিৰ বাবে ৰুদ্ৰ দাদাই ইয়ালৈ অহাটো ক’ম ডাঙৰ কথানে ৷" দৃষ্টিয়ে কেৰাহিকৈ চাই কৈ উঠিল "সেইটোনো কি ডাঙৰ কথা ,মোৰ ঠাইত বেলেগ থকা হ’লেও তেওঁ তেনেকুৱাই কৰিলে হয় " মৌ’য়ে পুনৰ ক’লে " জানা সমীক্ষা দৃষ্টিয়ে গমেই নাপায় ,ৰুদ্ৰদাই কালি ধুমুহা বৰষুণকো নেউচি হোষ্টেললৈ আহি এই ওপৰৰ ৰুমৰ পৰা চাউথৰ হিৰ’ৰ দৰে দৃষ্টিক তললৈ দাঙি নি এম্বুলেন্সত বঢ়োৱাইছিলগৈ৷আৰু মেডিকেল যোৱা গোটেই বাটটো দৃষ্টি তেওঁ কোলাতেই শুই গ’ল ৷হিঃ হিঃ কিম্মান যে ৰোমাণ্টিক চিন আছিলে " সমীক্ষাই সম্পূৰ্ণ উৎসুকতাৰে কৈ উঠিল " সচাঁ...ইমান ৰোমাণ্টিক চিন এটা মইহে মিছ কৰি দিলোঁ" দৃষ্টিয়েও সমীক্ষাৰ কথাটোত সহযোগ কৰাৰ দৰে উদাসীন মনোভাবেৰে কৈ উঠিল " মইয়ো মিছ কৰি দিলোঁ" দৃষ্টিৰ কথা শুনি দুইজনীয়ে হাঁহি হাঁহি ক’ব নোৱাৰা হৈ যোৱা দেখি দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " কিহৰনো ৰোমাণ্টিকটো হ’ল ,তেওঁৰ মনত চাগে সেইবোৰ নাছিলেই সেই সময়ত আৰু মইটো একো গমেই নাপাওঁ৷ তোমালোকে এনেকুৱা অৰ্থহীন ৰোমাণ্টিকতাত হাঁহি কি ৰস পাইছা নাজানো কিন্তু মই damn sure চিনেমাৰ কাহিনী হ’লে এইটো 100% ফ্লপ মাৰিব৷তাকো চাউথৰ চিনেমাত " দৃষ্টিৰ অবাঞ্চিত খঙটো দেখি দুইজনীয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে,মাথোঁ যিমান পাৰে মুখটিপা মাৰি হাঁহিলে৷সন্ধিয়া বেছি হৈ অহাত সমীক্ষাও যাবলৈ ওলাল৷ দৃষ্টিহঁতে গেটৰ মুখৰ লৈকে সমীক্ষাক আগবঢ়াই দিলে ,তাইক সেইখিনিৰ পৰা নিবলৈ আদিত্য কেতিয়াবাই আহি সিহঁতৰ গেটৰ মুখতে ৰৈ আছে৷ যোৱাত আগত দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ কাণে কাণে কৈ পঠালে " সন্ধিয়াৰ নিৰিবিলি পোহৰত নাহৰৰ তলে তলে,এই দীঘলীয়া বাটেৰে তুমি আৰু আদিত্য একেলগে ,বিৰাট ৰোমাণ্টিক " সমীক্ষাই মুখখন ভেঙুচাই একো নোকোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ইউনিভাৰচিটিলৈ অহাৰ দুসপ্তাহ মানৰ পাছৰে পৰাই আদিত্যই সমীক্ষাৰ আগে পিছে ঘুৰি থকা দৃষ্টিয়ে প্ৰত্যক্ষ কৰিছে৷ বুজি পায় তাই সমীক্ষালৈ আদিত্যৰ মন থকা কথাটো৷দৃষ্টিয়ে কেতিয়াবা সমীক্ষাৰ সৈতে এই কথাবোৰো আলোচনা কৰে কিন্তু আদিত্যই আজিলৈ আগবঢ়া নাই ,আচলতে সমীক্ষাই আদিত্যক পচন্দ কৰিলেও সেইখিনি অধিকাৰ দিয়া নাই৷সমীক্ষাই মাথোঁ বন্ধুত্বৰ নিভাজ সম্পৰ্কৰ দোলেৰে বান্ধি ৰাখিছে অপ্ৰত্যাশিত ভালপোৱা ভাললগাবোৰকো৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৫ *************************** ধিমিকধামাককৈ DU HAATৰ ষ্ট্ৰীটলাইট কেইটা জ্বলি উঠিল৷ সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিক বিচাৰি আহি,এইদৰে বৰষুণ জাকত ৰৈ থকা দেখি তাইৰ হাতখনত ধৰি চুচুৰাই অনাদি দৌৰাই আনি ৰঞ্জিতদাৰ দোকানৰ ডাঙৰ ছাটিটোৰ তল পালেহি৷ দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো মতা নাই ,সিদ্ধাৰ্থই তাইক এইদৰে বৰষুণত ৰৈ থকাক লৈ গালি পাৰিছে,কিন্তু তাই কাণেৰে একো নুশুনাৰ দৰে ৰৈ আছে৷সিদ্ধাৰ্থৰ গালি কেইটাৰ প্ৰতি তাই কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাত সি আচৰিত হৈ কেইবাবাৰো তাইক মাত লগালে৷কিন্তু তাই যথৰ হৈ বৰষুণজাক চাই আছে৷তাইৰ কান্ধত হাত থৈ জোকাৰি দিলে সিদ্ধাৰ্থই৷হৃদয়ৰ তন্ময়তা ভাঙি বাস্তৱলৈ ওলাই আহিল তাই৷ সিদ্ধাৰ্থই খুউব গুৰুত্ব সহকাৰে প্ৰশ্ন কৰিলে " কি হৈছে তোৰ? এনেকৈ কিয় বৰষুণজাকত তিতি আছিলি" বৰষুণজাকলৈ চাইয়ে ক’লে " হৃদয় ভাগিছে মোৰ আৰু সেই ভগা হৃদয়ৰ ঠাল ঠেঙুলিবোৰে বিন্ধিছে " ধেমেলীয়া সুৰত সিদ্ধাৰ্থই কৈ উঠিল " প্ৰেমিক নথকাকৈ হৃদয় কোনে ভাঙিলে তোৰ, চাহ খাবলৈ নোপোৱাৰ জেদ এইয়া নহয়নে?" দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷বৰষুণত তিতি তিতিয়েই হোষ্টেলৰ দিশে আগবাঢ়িলে ৷তাইৰ অবুজন স্বভাৱটোক বুজিব নোৱাৰি সিদ্ধাৰ্থইয়ো তাইৰ পাছে পাছে খোজ ল’লে৷সি পিছফালৰ পৰাই চিঞৰি কৈ গ’ল " অই’ পগলা ছোৱালী কি হৈছে তোৰ এটলিষ্ট কৈ যা , এনেকৈ গুচি গ’লে মই কেনেকৈ জানিম ,কৈ যা..!" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ একো কথাই নুশুনিলে,ৰাজধানী এক্সপ্ৰেছৰ দ্ৰুতগতিৰে হোষ্টেলৰ দিশে খোজ দিলে৷ দৌৰি দৌৰি সিদ্ধাৰ্থই তাই সন্মুখত উপস্থিত হৈ সুধিলে " কি হ’ল তোৰ ক’বই লাগিব৷তই যদি নকওঁ মই এনেকৈয়ে চিঞৰি চিঞৰি তোৰ পিছে পিছে গৈ তহঁতৰ হোষ্টেলৰ ফ্ৰণ্টত ৰৈ থাকিম গৈ৷" জোৰকৈ চেপিকুচি ৰখা খঙটো দমাব নোৱাৰি ফোপাই ফোপাই দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " সম্পৰ্ক থাকিলেহে হৃদয় ভাগিব পাৰে নেকি? একপক্ষীয় প্ৰেমত আজিলৈ কাৰো হৃদয় ভঙা নাই নেকি? প্ৰেমিক হ’লেহে হৃদয় ভাঙিব পাৰে বুলি ক’ত লিখা আছে৷মোক পুতৌ দেখুৱালৈ মোৰ পিছে পিছে আহিব নালাগে৷ মই যিদৰে মোৰ হৃদয় ভাঙিব জানো সেইদৰে জোৰা লগাবও জানো৷ কিন্তু এতিয়া তই মোক একো প্ৰশ্নই নকৰিবি৷মোক যাবলৈ দে .. " খঙত ৰুদ্ৰমূৰ্তিৰ ৰূপলৈ তাই আতৰি গ’ল৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ কথা একোকেই নুবুজিলে৷ কিন্তু তাইৰ তীব্ৰ খঙ দেখি পাছে পাছে যাবলৈ মন নকৰি ৰৈ দিলে৷ তাই কোৱা সম্পৰ্ক,একপক্ষীয় প্ৰেম,প্ৰেমিক কথাবোৰৰ সি একো আওভাওয়ে নাপালে৷ সন্ধিয়া বৰষুণত তিতাৰ বাবে ৰাতিলৈ দৃষ্টিৰ কপঁনি জ্বৰ উঠিল৷ সন্ধিয়া ৰুম সোমাইয়ে তিতা কাপোৰসাজ সলাই গা মুৰ ধুই মৌ’ক একো নোকোৱাকৈ বিচনাতে বাগৰি দিছিলহি৷মৌ’য়ে ভাত খাবলৈ দৃষ্টিক জগাই দিবলৈ চাওঁতেহে তাইৰ গাটো গৰম দেখি মুৰত ঠাণ্ডাপানী দিয়াৰ পৰা ভৰি হাত মালিচ কৰি কঁপি থকা গাটোত ইখনৰ পাছত সিখন ব্লেংকেট জাপি দিলে৷ হোষ্টেলৰ সবকে খবৰ কৰিও জ্বৰৰ টেবলেট এটা বিচাৰি নাপালে৷ সিফালে বাহিৰতো দবাপিটা বৰষুণ ,কোনো এজনীও ফাৰ্মাচীলৈ বুলি ওলাই যাব নোৱাৰে৷দৃষ্টিৰ জ্বৰ কমাৰ কোনো নামেই লোৱা নাই,ইফালে মলয়ায়ো হোষ্টেলত নাই, কাষৰ ৰুমৰ ছোৱালীকেইজনীয়ে যিমান যি পাৰে কৰিছে৷ কিন্তু এইদৰে জ্বৰ নকমিলে আৰু যদি বাঢ়ি যায় কি হ’ব বুলি ভাবি হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে হস্পিতাললৈকে লৈ যোৱাটো ভাল হ’ব বুলি এম্বুলেন্স বিচাৰিবলৈ ধৰিলে৷হোষ্টেলৰ মালিকৰ ঘৰতো কাষতে হ’লেও তেওঁলোকো এমাহ ধৰি গাওঁৰ ঘৰৰ পৰা অহাই নাই৷ কিন্তু এই ৰাতিখন অকলেই ছোৱালীবোৰে হস্পিতাললৈ নিবলৈ হ’লে তাৰপাছত আহিবলগীয়া পৰিস্থিতিৰ কথা নাজানে,সেয়ে মৌ’য়ে ৰুদ্ৰলৈকে ফোনটো কৰি দৃষ্টিৰ কথাবোৰ জনাই মাতি পঠিয়ালে৷ ইউনিভাৰ্চিটিত ৰুদ্ৰই সকলো কামতে আগভাগ লোৱাৰ দৰে কাৰোবাৰ বিপদে আপদে সহায় কৰিবলৈয়ো সদায় আগত থাকে৷ আজিও ধুমুহা বৰষুণ জাকক নেউচি ৰাতি দহ বজাটো মেডিকেল যাবলৈ বুলি সিমান্তৰ লগতে ইউনিভাৰচিটিৰ এম্বুলেন্সখনতে আহিল৷যিহেতু পাছদিনা সবৰে ক্লাছ আছে সেয়ে দৃষ্টিৰ সৈতে ৰুদ্ৰই মাথোঁ দুজনী ছোৱালী গ’লেই হ’ব বুলি কোৱাত ৰুমমেট হিচাপে মৌ আৰু চিনিয়ৰ হিচাপে সংগীতা নামৰ ছোৱালীজনী ওলালে৷ আটাইবোৰ গৈ মেডিকেল পাই চেকাপ কৰাৰ পাছতে ডাক্তৰে চিন্তা কৰিবলগীয়া একো নাই বুলি কৈ চেলাইনটো শেষ হ’লেই লৈ যাব পাৰিব বুলি ক’লে৷কিন্তু বতৰৰ পৰিস্থিতি বুজিয়েই ৰাতি দুইবজাত হোষ্টেল যোৱাতকৈ ৰাতিটো ৰৈ ৰাতিপুৱাই গুচি যোৱাটোৱেই ভাল হ’ব বুলি সকলোৱে ৰৈ দিলে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৪ *************************** ইউনিভাৰ্চিটিত সময় বাগৰাৰ লগে লগে দৃষ্টিৰো পঢ়াৰ ব্যস্ততা বাঢ়ি আহিল৷Sessional,assignment,ইটো সিটো কম্পিটিছনত ভাগ লৈ ফুৰোঁতে বহুত দিনৰ পৰা নিজলৈকে সময় থাকিও সময় উলিয়াব পৰা নাই৷তাইৰ বাবে আবেলি চাহকাপ খাবলৈ ওলাই যোৱাটোৱেই প্ৰত্যেক দিনাৰ অভ্যাস হৈ পৰিছে৷ এই অভ্যাসটোৰ লগতে ইমানদিনে সিদ্ধাৰ্থৰ সৈতেও ভাল বন্ধুত্ব গঢ়ি উঠিছে৷দৃষ্টিৰ মাক দেউতাকৰ বিবাহ বাৰ্ষিকীত তেওঁলোকলৈ ডিটিডিচিৰ যোগেদি কম সময়তে চাৰপ্ৰাইজ গিফ্ট এটি পঠাবলৈ অচিনাকি ডিব্ৰুগড় চহৰখনত সিদ্ধাৰ্থই তাইক সহায় কৰি দিছিল৷ সিদ্ধাৰ্থ ডিব্ৰুগড়ৰে লোকেল হয়,ঘৰ ইউনিভাৰচিটিৰ পৰা দহমিনিটৰ বাট,নালিয়াপুলৰ ওচৰতে৷ল’ৰাটোৰ সৈতে বন্ধুত্ব গঢ় লোৱাৰ পাছতহে দৃষ্টিয়ে তাক লাহেকৈ বুজিবলৈ ল’লে৷ বন্ধু হিচাপত খুবেই উদাৰ মনোভাৱৰ৷ তুমিৰ পৰা তইলৈ আগবাঢ়ি সিহঁতৰ বন্ধুত্বৰ মাজৰ জটিলতাবোৰো দৃষ্টিয়ে প্ৰায় নোহোৱা কৰিছে৷ আজি অলপ সময় উলিয়াই সিদ্ধাৰ্থই তাইক এক্টিভিটিলৈ বুলি মাতি পঠিয়াইছে৷সিদ্ধাৰ্থৰ খুহুটীয়া কথাবোৰে দৃষ্টিৰ দিনটোৰ ব্যস্ততাবোৰ কিছু হ’লেও পাতলাই হাঁহি থাকিবলৈ মনত পেলাই দিয়ে ৷ইমান এক প্ৰাণবন্ত ল’ৰাটোক প্ৰথম চিনাকিত তাই অৱজ্ঞা কৰাৰ কথাটো সিদ্ধাৰ্থই মাজে সময়ে তাইক আউৰাই থাকে৷মেচেজ, ফোন ক’ল বিলাকত খঙ-ৰাগ,বাক্-বিতণ্ডা থাকিলেও কোনোবাখিনিত দৃষ্টিৰ সৰুৰে পৰাই বিচাৰি ফুৰা জীৱন এটা ঘুৰাই পোৱাৰ দৰে লাগে৷ সৰুতে প্ৰায়েই দৃষ্টিয়ে মাক দেউতাকৰ ওচৰত আব্দাৰ কৰে,লগৰবোৰৰ ভাইটি ভন্তী থকাৰ নিচিনাকৈ তাইলৈয়ো ভাইটি ভন্তী আনি দিব লাগে৷তেতিয়াহেনো তাই কাজিয়া লাগিব পাৰিব৷ডাঙৰ হৈ বুজা হোৱাত মাক দেউতাকক সেই কথা নোকোৱা হ’ল কিন্তু ভাইটি ভন্তী নহ’লেও তাইৰ জীৱনত সেই অনুভৱ দিব পৰা কাৰোবাক সদায়েই বিচাৰে৷ সিদ্ধাৰ্থৰ প্ৰাণচঞ্চলা মনটোত তাই সেই অনুভূতিখিনি বিচাৰি পায়৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইক কিদৰে লয় তাই নাজানে কিন্তু তাইৰ বাবে সি বন্ধুতকৈ অলপ ওপৰত,আপোনত্বৰ আচলেৰে ভৰা প্ৰিয় ল’ৰাবন্ধু৷ আবেলি চাৰিবজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰি দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ সৈতে উলাই আহিল এক্টিভিটিলৈ সিদ্ধাৰ্থক লগ কৰিবলৈ বুলিয়ে৷আনদিনাৰ দৰে ভিৰবোৰ আজি এক্টিভিটি চেন্তাৰত নাই ,মাত্ৰ আদিত্য আৰু সিদ্ধাৰ্থইহে গীতাৰখন লৈ বহি আছে ৷ দৃষ্টি অহাৰ লগে লগে সিদ্ধাৰ্থই নতুনকৈ শিকি থকা গানৰ কলি এটা শুনালে তাইক৷ গানটোৰ কলিটো দৃষ্টিৰ খুবেই চিনাকি যেন লাগিল,মনতে এই লাইন কেইটা ক’ত শুনিছে ভাবি ভাবি পাৰ কৰিও উলিয়াব পৰা নাই৷ তেনেতে সিদ্ধাৰ্থই মোবাইলৰ স্ক্ৰীনত দৃষ্টিৰ ফেচবুকৰ প্ৰফাইলটোত থকা চাৰি বছৰৰ পুৰনা কবিতাটো দেখুৱাই ক’লে " তোৰ কবিতাটোৰ লাইন দুটামান চুৰ কৰি গানটোত যোগ দিছোঁ" অপলক নেত্ৰেৰে সিদ্ধাৰ্থলৈ চাই দৃষ্টিয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে " তই মোৰ ফেচবুক একাউণ্টটো stalk কৰিছিলি ?" "উহোঁ,মই Just তোৰ একাউণ্টো চাই থাকোঁতেই পাই গ’লো" "কিয় চাইছিলি?" "ইনেই" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ কান্দ কাৰাখানা কিছুমান কেতিয়াবা সচাকৈয়ে বুজি নাপায়৷কোন মুহূৰ্তত সি কি কৰে, কিয় কৰে জানিবলৈ কেতিয়াবা কৌতূহল হৈ পৰে ৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ কথাবোৰ এৰাই চলিবলৈ প্ৰায়ে তাইক বেলেগ কথাত পতিয়ন নিয়াবলৈ চেষ্টা চলাই থাকে৷দৃষ্টিয়ে মানুহৰ সৈতে বৰ বেছি লাগি থাকিবলৈ বেয়া পাই ,আনৰ ইচ্ছা অনিচ্ছাক সন্মান কৰে সেয়ে আজিৰ কথাবোৰো পাহৰি ৰঞ্জন দাৰ দোকানত চিকেন পকৰা খাবলৈ বুলি ওলাই আহিল ৷সিদ্ধাৰ্থই আনদিনাৰ দৰে আজিও বিলটো আগতীয়াকৈ পে’ কৰি দিয়াত তাইৰ খঙটো উঠি আহিল৷তাই সদায়েই সিদ্ধাৰ্থক এইদৰে খোৱা পইচা দিবলৈ মানা কৰে,কিন্তু সি নুশুনে, ওলোটাই সেই টকা তাই ঘুৰাই দিব খুজিলেও নলয়৷ এককথাত জেদ ধৰে সি,আৰু অৰ্থ নোহোৱা কথাত ফেচ ধৰে৷ হ’লবুলিয়েই সদায় সদায় এইবোৰ ভাল নালাগে বাবেই খঙতে তাই আজি চাহ নোখোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি আহিল৷ DU HAATৰ চাইকেল ষ্টেণ্ডটোৰ ওচৰতে তাই ৰুদ্ৰক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰে জয়শ্ৰী নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীৰ লগত দেখা পালে৷ বুকুখন ভিতৰৰ পৰা মুচৰ খাই বুকুৰ ধপধপনিবোৰ ক্ৰমাৎ ঘন হৈ আহিল ৷হোষ্টেলত এবাৰ মীনাক্ষীৰ মুখেৰেই জয়শ্ৰীয়ে ৰুদ্ৰক এতিয়ালৈকে তিনিবাৰতকৈয়ো অধিক প্ৰেম প্ৰস্তাৱ দিয়াৰ কথা শুনিছিল৷মিনাক্ষীৰ কথাক তাই কেতিয়াও নুই কৰিব নোৱাৰে কাৰণ ইউনিভাৰচিটিৰ ক’ত কি চলি থাকে,কোন কাৰ প্ৰেমিক,কোনে কাক ভাল পায় ,কোনজনী ছোৱালীয়ে বয়ফ্ৰেণ্ড থকাৰ পাছটো কাৰ বাইকৰ পিছত উঠি গৈছিল সব কথাৰে খবৰ ৰাখে তাই৷ মাত্ৰ সেইয়াই নে ইউনিভাৰচিটিত প্ৰথম আহিয়েই মেইন হোষ্টেলৰ চিক্ৰেট্ কথা যেনে কোনটো বইচ হোষ্টেলত জুনিয়ৰ ল’ৰাবোৰক টকলা কৰি চুলি কাটি দিয়ে,ৰাতি বহুদেৰিলৈ শুবলৈ নিদিয়াকৈ কিদৰে মানসিক হাৰাশাস্তি দিয়ে,কোনটো হোষ্টেলত ৰেগিঙৰ পৰা নিজকে বচাই ৰাখিবলৈ জুনিয়ৰবোৰৰ লগতে গোটেই হোষ্টেল বৰ্ডাৰছে একেলগে শাস্তি ভুগে ,কোন কেইটা হোষ্টেলত বৰ্ডাৰছক কেনেকুৱা বন্দীত্বৰ বান্ধোনত ৰখা হয়, কোনটো হোষ্টেলত কোনজনী ছোৱালীক সমজুৱাকৈ লাজ দিয়া হৈছিল মুঠৰ ওপৰত প্ৰতিটো সৰুবৰ কথাৰেই তাইৰ ওচৰত খবৰ থাকে৷ সেয়ে হোষ্টেলত সবেই তাইক চলতা-ফিৰতা চিচিটিভি বুলিও জুকায় ৷ দৃষ্টিয়ে মীনাক্ষীৰ কথাবোৰ প্ৰথমে মনে সজা কাহিনী বুলিয়েই ভাবিছিল কিন্তু সেইদিনা মিটিঙৰ পৰা আন্ধাৰ হওঁতে ৰুদ্ৰই তাইক হোষ্টেললৈকে থ’বলৈ অাহোঁতে মীনাক্ষীয়ে তাইক চিৰি ওচৰতে পাই জয়শ্ৰী আৰু ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰ কৈ,দৃষ্টিৰ মনত কিবা আছে যদি পাহৰি যাবলৈ সতৰ্ক বাণী শুনাইছিল৷ আজি মীনাক্ষীয়ে ৰুদ্ৰ আৰু জয়শ্ৰীৰ বিষয়ে কোৱা কথাষাৰত তাই বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য হৈ পৰিছে৷ এফালে চাহৰ খঙ আনফালে প্ৰিয় মানুহজনক এইদৰে বেলেগৰ সৈতে দেখি তাইৰ গালৰ পৰা কাণ দুখনলৈকে উত্তপ্ত হৈ পৰিল৷বুকুখন গধুৰ হৈ অহাত তাই অনুভৱ কৰিলে সন্ধিয়াৰ অন্ধকাৰবোৰে তাইৰ হৃদয়ত থিতাপি লোৱাৰ কথা৷ পলকতে সলনি হোৱা বতৰটোৰ চেচাঁ কিনকিনিয়া বৰষুণ জাকে তাইৰ চকুৰ কোণেদি বাগৰি অহা অশ্ৰখিনি ধুই নোহোৱা কৰি নিলে ৷বৰষুণজাকৰ উমান পাই তাইৰ উচৰে পাজৰে থকা মানুহবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিল৷কিন্তু তাই আশাহীন ভাৱে নিথৰ হৈ ৰৈ থাকিল বৰষুণজাকত ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৩ *************************** (আপোনালোকৰ মৰম আৰু আৰ্শীবাদবোৰৰ বাবে ধন্যবাদ৷সকলোকে কমেন্টৰ ৰিপ্লাই দিব পৰা নাই তাৰবাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷এই ধাৰাবাহিক উপন্যাসখন আগুৱাই নিয়াত আপোনালোকৰ সহায় সহযোগিতা মোৰ বাবে একান্তই কাম্য৷আপোনালোকলৈ মোৰ হিয়াগভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটিও আগবঢ়াই দিলোঁ) দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ নামত বিষন্নতাৰে বহুসময় পাৰ কৰি দিয়াৰ পাছত হঠাৎ ৰুদ্ৰই চাৰি বজাৰ মিটিংখনলৈ আমন্ত্ৰণ কৰা কথাটো মনত পৰাত সকলোবোৰ কথা পাহৰি ল’ৰালৰিকৈ ওলাই মেলি আজৰি হৈ ঘড়ীটো চাই থকাতকৈ কৰিদৰৰ ফালে ওলাই আহিল৷মৌ’য়ে নাযাঁও বুলি কালিয়েই কৈছিল,মলয়াই ৰাতিপুৱাই ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ফালৰ পৰা ফিল্ডৱৰ্কত ওলাই গৈছে ,সেয়ে অকলশৰীয়া নহ’বলৈ বুলিয়ে আগতীয়াকৈ লগ এটা বিচাৰিবলৈ বুলিয়ে ইফালেসিফালে চাই ফুৰিছে৷ দৃষ্টিৰ মিটিং শুনাত চখ নাই ,ৰুদ্ৰক চাবলৈ বুলিহে এই তৎপৰতা৷ চাৰি বাজিবৰেই হ’ল কিন্তু হোষ্টেলত কাকো ওলোৱা নেদেখি দৃষ্টিয়ে ডেইজি আৰু জাইলিনৰ ওচৰ পালেগৈ৷ সিহঁতি দৃষ্টিক দেখি অলপ আচৰিত হোৱা যেনেই হ’ল৷কাৰণ ৰাতিপুৱালৈকে যিজনী ছোৱালী মিটিংলৈ যাবনে নাই সিদ্ধান্ত ল’ব পৰা নাছিল তাই আকৌ এতিয়া সকলোতকৈ আগতে ওলাই মেলি আজৰি৷তথাপিও বিশেষ প্ৰতিক্ৰিয়া নকৰি সিহঁত দুজনীয়েও ৰুমটোৰ তলাটো লগাই ওলাই আহিল৷এজনী দুজনীজনী কৈ ছোৱালীবোৰ লগ খাই প্ৰায় চাৰে চাৰিমান বজাত হোষ্টেলৰ পৰা ওলাই আহিল৷জ’চাগৰ সন্মুখ পাই হোষ্টেলৰ জুমটোৰ পৰা ডিঙি মেলি মেলি দৃষ্টিয়ে ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখে নেকি চাই থাকোতেই পাছফালৰ পৰা কোনোবাই তাইৰ নামটো লৈ চিঞৰা যেন শুনি পাছলৈ ঘুৰি চাই দেখে সমীক্ষা দেখোন৷ হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰৰ পৰা আতৰি তাই সমীক্ষাৰ কাষলৈ ওলাই আহিল৷ সমীক্ষাই দৃষ্টিক দেখিয়ে প্ৰথমে প্ৰশ্ন কৰিলে "নহা মানুহ ইয়াত যে?আৰু আহিয়েই কাকনো ইমান ডিঙি মেলি মেলি চাই আছা? " " তোমাকেই দেখোঁ নেকি বিচাৰি ফুৰিছিলোঁ৷ভালেই হ’ল তুমি মাত লগাই দিলা" মুখৰ আগতেই মিচা কথা কৈ হাত সাৰিবলৈ চাইছিল ৷ কিন্তু সমীক্ষাই দৃষ্টিৰ কথা বিশ্বাস নকৰি সন্দেহৰ সুৰেৰে ক’লে "আট্চা মোক নে আনকাৰোবাক? মোক আহিম বুলি এবাৰো নজনোৱাকৈ এইদৰে মনে মনে আহি কোনোবাই মোলৈ ফোন এটাকো কৰা নাই তাৰ ওপৰত মিচা কথা" " ফোন কৰিবলৈ পাহৰি থাকিলোঁ অ’,পিছে আজি তোমাক বহুত কথাই ক’বলৈ আছে "বুলি কৈ দুয়োজনীয়ে অতিথিৰ বাবে সজাই থোৱা শেষৰ ফালৰ চকী কেইখনত বহি ল’লেগৈ৷ দৃষ্টিয়ে এফালৰ পৰা আজি ৰাতিপুৱা ৰুদ্ৰক লগ পোৱাৰ পৰা আদি কৰি এই মিটিংলৈকে মাতি পঠোৱালৈ সকলো কথাই সমীক্ষাক কৈ গ’ল৷ইমান সময়ে সিহঁতি মিটিংখনত কি হ’ল কি নাই হোৱা একোৱেই নাজানে,মাত্ৰ ফুচফুচাই নিজৰ কথাৰ মাজতেই ব্যস্ত হৈ আছে৷ তেনেকুৱাতেই গীতাৰত আঙুলি বোলাই "সুৰ হেৰাব খোজে জীৱন উচুপি উঠে" চিনাকী কণ্ঠৰ গান এটি দৃষ্টিৰ কাণত পৰিল৷ মুৰতুলি চালে সকলোফালে নিস্তব্ধতা,সকলোৱে খুউব মনোযোগেৰে গানটো উপভোগ কৰিছে৷ চিনাকি কণ্ঠই তাইৰ বুকুত খুন্দিয়াইছিল,বুজিবলৈ বাকী নাছিল,গানটো ৰুদ্ৰই গাইছে৷ সচাকৈ এইমাতষাৰত যাদু আছে,মোবাইলৰ কেমেৰাটো অ’ন কৰি ভিদিঅ’ কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷ নিজৰ ব্যস্ত পৃথিৱীৰ পৰা ওলাই ৰুদ্ৰৰ গানৰ মায়াজালত হেৰাই গ’ল তাই৷ ৰুদ্ৰই গানটো গাই শেষ কৰাত পুনৰ দৰ্শকে "once more "বুলি চিঞৰ এটা মাৰি পঠিয়ালে৷ এই চিঞৰবোৰে দৃষ্টিৰ বুকুৰ অতত’ত খুন্দিয়াই থাকিল৷ সকলোৰে আগ্ৰহত ৰুদ্ৰই আকৌ এটা গান গাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে গান শুনি থকাৰ পৰা ইমান সময়ে দৃষ্টিয়ে হোষ্টেলৰ ছোৱালীবিলাকৰ কথা পাহৰিয়েই পেলাইছিল৷ ৰুদ্ৰক দেখাৰ পাছত মনলৈ অহা আত্মসন্তুষ্টি হোৱাৰ পাছতহে লক্ষ্য কৰিলে,সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী সেইখিনিত এজনীও নাই৷ সমীক্ষাকো হোষ্টেলৰ লগৰ বিলাকৰ লগত যাম বুলি কৈ অলপ আগতেই পঠিয়াই দিলে৷ভালেখিনি আন্ধাৰো নামি আহিল ধৰালৈ ৷জ’চাগৰ পদূলিত লৈ এইসময়ত চেকেণ্ড গেটৰ নিজান ৰাষ্টাটোৰে তাই অকলে কেনেকৈ যাব,কাৰলগত যাব ভাবি ভাবি কিছু সময় ৰৈ দিলে সেইফালে যোৱা কাৰোবাক লগ পায় বুলিয়েই৷ ষ্টীট লাইটৰ পোহৰৰ বাবে তাই ইমান বেছি আন্ধাৰ হৈ যোৱাৰ কথা পৰিকল্পনাই কৰা নাছিল৷মিটিং শেষ হ’ল ,কিন্তু এতিয়ালৈ তাই কাকোৱেই লগ পোৱা নাই হোষ্টেলৰ দিশে যোৱা ৷ ভয়তে হাত ভৰিবোৰ টানি অনাৰ দৰে লাগিল তাইৰ ৷ তেনেকুৱাতে ৰুদ্ৰই আহি তাইৰ সন্মুখত দেখা দিলেহি৷ ৰুদ্ৰ দেখাৰ লগে লগেই তাইৰ যমে নিয়া প্ৰাণটো ঘুৰাই দিয়া যেন লাগিল৷যদিও বুকুৰ ধিপধিপনি এটা লাহে লাহে বাঢ়ি আহিল৷ আচলতে তাইক এইদৰে অকলে ৰৈ থকা দেখি ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছিল৷কিয় ৰৈ আছে সুধিবলৈ অসহজ লাগিল বাবে ৰুদ্ৰই " প্ৰগ্ৰেম চাই কেনেকুৱা লাগিল" বুলি কৈয়ে আৰম্ভ কৰিলে৷ মনৰ মাজত থকা ভয় ভাৱবোৰ লুকুৱাই দৃষ্টিয়ে ক’বলৈ ধৰিলে " প্ৰগ্ৰেম চাই ভালেই লাগিল,ফেচবুকত আপোনাৰ ভিদিঅ’বোৰ দেখি থাকোঁ ,আজি সন্মুখত এইদৰে শুনিবলৈ পাই বেছি ভাল লাগিল৷" " Thankyou ,পিছে এইখিনিত কাৰোবালৈ ৰৈ আছা হ’বলা?" "নাই নাই মই আচলতে হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ সৈতে আহিছিলোঁ,কিন্তু সমীক্ষাৰ লগত বহি থাকোঁতে কেতিয়ানো সিহঁতবোৰ গুচি গ’ল মই গমেই নাপালোঁ ৷সেয়ে সেইফালে যোৱা কোনোবা পাওঁ নেকি চাই আছো" " মইয়ো সেইফালেই যাম ,যদি ইচ্ছা কৰা মোৰ লগতে যাব পাৰা" দৃষ্টিয়ে এই কথাকেইষাৰত কেনেকুৱা সাহস অনুভৱ কৰিছে সেইয়া তাই প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰে৷কিন্তু এইদৰে নিজান ৰাস্তা এটাত দুদিনৰ চিনাকি ল’ৰা এজনৰ সৈতে যোৱাটো কিমান যুক্তিকৰ হ’ব তাই নাজানে৷ তথাপিও এই সময়ত তাতকৈ বেলেগ উপায় নাই বাবেই নাহৰৰ তলে তলে ষ্ট্ৰীট লাইটৰ ধিমিকধামাক পোহৰৰ মাজেৰে দুয়োটাই খোজ ল’লে৷ গোটেই বাটটো দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ সৈতে কি কথা পাতিব একো ভাবিয়েই পোৱা নাই৷নিস্তব্ধ ৰাস্তাটোত সিহঁতৰ মৌনতাই বেছিকৈ নিজম কৰি তুলিছিল৷সেয়ে ৰুদ্ৰই মাজে সময়ে দৃষ্টিক দুই এটা কথা সুধি আহিল ,উত্তৰত দৃষ্টিয়ে উম,হুমৰ বাহিৰে একো এটাও শব্দ উচ্চাৰণ নকৰিলে৷ আচলতে তাইৰ এইদৰে অকলশৰে ৰুদ্ৰৰ সৈতে সময় অতিবাহিত কৰি বেয়া লগা নাই,প্ৰিয়জন কাষত ৰ’লেই দেখোন সকলোবোৰ ভাল যেনেই লাগে ,কিন্তু ৰুদ্ৰক দেখিলেই তাই মনমগজুৱে কাম কৰা বন্ধ কৰি দিয়ে ৷ ভয় আৰু উৎকণ্ঠাৰ মাজেৰে প্ৰিয় মানুহজনৰ লগত পাৰ কৰা এই ভাললগা অনুভৱবোৰে তাইৰ হৃদয়ত টুকুৰিয়াই থাকিল৷ ৰুদ্ৰই তাইক একেবাৰে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখতে থৈ গ’লহি৷লগতে কেতিয়াবা এনেকুৱা চিটুৱেচনত পৰিলে তালৈ ক’ল কৰি দিবলৈ বুলি তাৰ ফোন নাম্বাৰটোও দি থৈ গ’ল৷ প্ৰত্যেকজনী ছোৱালীয়ে প্ৰেমিকৰ মাজত বিচৰা বিশ্বাস আৰু নিৰ্ভয়তা ৰুদ্ৰৰ মাজত পাই দৃষ্টিৰ মনত ভালপোৱাৰ আৱেগিক অনুভৱবোৰ আৰু অধিক শক্তিশালী হৈ উঠিল৷ ৰুদ্ৰৰ নামটো চুটিকৈ নিলিখি ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা বুলি লিখি লগতে হাৰ্ট ইমজি❤️ এটা টাইপ কৰি চেভ কৰি ল’লে৷গোটেই বাটতোত ৰুদ্ৰক মুখ খুলি ক’ব নোৱাৰা "thankyou" শব্দটো মেছেজৰ কি বৰ্ডত আঙুলি বুলাই লিখি পঠিয়ালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১২ চিৰঞ্জীৱ আতৰি যোৱাৰ পাছত আজিও আনদিনাৰ দৰেই মৌ’ৰ মুখত স্বতঃস্ফূৰ্ত অনুভূতিৰ কোনো দেখাদেখি নাই৷ মৌ’ৰ নিৰৱতাই দৃষ্টিক চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে থকা সম্পৰ্কটোৰ মাজত থকা জটিলতাবোৰ জানিবলৈ উদ্বিগ্ন কৰি তুলিছে৷মৌ’ক তাই আজিলৈ অইন কোনো ল’ৰাৰ লগত কথা পতাও দেখা নাই,একেটা ৰুমতে ইমানদিনে একেলগে থাকি মৌ’ৰ স্বভাৱৰ সৈতে পৰিচিত কিন্তু চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে তাই কিয় এনেকুৱা আচৰণ কৰে তাই বুজিব খুজিলেও একো সাৰসুৰ বিচাৰি নাপায়৷ তাইৰ তীব্ৰ ইচ্ছা জাগে এজনী ভৰযৌৱনা ছোৱালীয়ে কিয় হ’বলগা স্বামীৰ মৰমচেনেহৰ পৰা নিজকে বঞ্চিত কৰি ৰাখে,প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে তাই মৌ’ৰ ফালে চাই ৰ’ল৷কিবা এটা সুধিম বুলি ভাবিছিল যদিও মৌ’ৰ মোদটো লক্ষ্য কৰিয়েই সুধিবলৈ মন নকৰিলে৷হয়তো মৌ’য়ে দৃষ্টিৰ মাজত উত্থাপিত প্ৰশ্নবোৰ অনুভৱ কৰিছিল সেয়ে এপাকত নিজেই দৃষ্টিক সুধিলে "কি ভাবিছা?" দৃষ্টিয়ে কওঁ নকওকৈ আৰম্ভ কৰিলে "চিৰঞ্জীৱ দা আৰু তোমাৰ সম্পৰ্কটোৰ মাজত কিবা এটা যেন আধৰুৱা ,মোৰ তেনেকুৱা লাগে৷" মৌ’য়ে আৱেগিক হৈ কৈ উঠিল "কিবা এটা নহয় দৃষ্টি সকলোবোৰেই আধৰুৱা " "তাৰমানে! কিবা ইচ্ছু হৈ আছে নেকি তোমালোকৰ মাজত?" মৌ’য়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে পুনৰ সুধিলে "চিৰঞ্জীৱ দাক তোমাৰ কেনেকুৱা লাগে? " এজন পুৰুষৰ মাজত থাকিবলগীয়া ধৈৰ্য্য,সততা,ডাঙৰৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা ,সৰুৰ প্ৰতি মৰম সকলোবোৰ গুণেই আছে,তথাপিও মই মানুহজনক ভাল পাব নোৱাৰোঁ৷ " কথাষাৰ কৈয়ে মৌ’ৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰিল,দৃষ্টিয়ে নেদেখাকৈ চকুপানীখিনি মোহাৰি তাই পুনৰ কৈ উঠিল "নিশ্চয়কৈ তেওঁ এজন ভাল মানুহ সেয়ে তেওঁৰ দৰে মানুহ এজনক মই শ্ৰদ্ধা কৰোঁ কিন্তু ভালপাব কেতিয়াও নোৱাৰোঁ" দৃষ্টিয়ে আচৰিত হৈ "কিয় ?"বুলি প্ৰশ্ন কৰাত মৌ’য়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " মই প্ৰশান্তক ভাল পাওঁ৷আমাৰ তিনিবছৰীয়া এটা সম্পৰ্কও আছিল৷আমি একেলগেই কলেজত পঢ়িছিলোঁ কিন্তু কথাবোৰ ঘৰত গম পোৱাৰ লগে লগে মোক বিয়াৰ বাবে জোৰ জবৰদস্তি কৰিবলৈ ধৰিলে৷গ্ৰেজুৱেচনৰ পাছতেই চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে মোৰ সম্পৰ্কটো হৈ উঠিল৷কিন্তু মই মানসিক ভাৱে তেতিয়াও এই বিয়াখনৰ বাবে প্ৰস্তুত নাছিলোঁ আৰু এতিয়াও নহয় " দৃষ্টিয়ে তধা লাগি মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা কৈ উঠিল "তোমাৰ জীৱনত এতিয়াও সেই প্ৰশান্ত নামৰ প্ৰেমিকজন আছে নেকি?" মৌ’য়ে উচুপি উচুপি কৈ উঠিল "নাই ,ঘৰৰ মানুহৰ আগত মোৰ এক কথাও নচলে৷ চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে বাধ্যত পৰি সম্পৰ্কটোৰ বাবে সন্মতি জনাব লগা হ’ল৷সেইকথাতে প্ৰশান্তই মই তাক প্ৰতাৰণা কৰিলোঁ বুলি ভাবি মোৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ " -" প্ৰশান্তক তুমি কথাবোৰ ভালদৰে নজনালা নেকি?" " ঘৰত আমাৰ কথাবোৰ গম পোৱাৰ পাছতেই দাদাই মোৰ ফোনটো ভাঙি পেলাইছিল,মোক মাৰপিট কৰি বহুত অত্যাচাৰো কৰা হ’ল,তাৰপাছতো মই প্ৰশান্তক ভালপাবলৈ এৰি দিয়া নাছিলোঁ৷ এদিন মাৰ ফোনৰ পৰা মনে মনে ফোন কৰি প্ৰশান্তক কথাবোৰ জনাইছিলো,মোৰ বাধ্যতাবোৰ বুজাইছিলো কিন্তু সি তেতিয়া মই থগ প্ৰৱঞ্চনা কৰি তাৰ পৰা আতৰি অহাৰ বুদ্ধি কৰিলোঁ বুলি কৈ আমাৰ ভালপোৱাক প্ৰতাৰণাৰ নাম দি মোৰ জীৱনৰ পৰা সদায়ৰ বাবে আতৰি গ’ল৷" "তেতিয়াহ’লে প্ৰশান্ত এতিয়াও তোমাৰ কন্টেক্টত আছেনেকি?" "কন্টেক্টত নাথাকিলে কি হ’ল,সদায় হৃদয়ত আছিলে,আছে আৰু চিৰদিন থাকিব৷মই আমাৰ ভালপোৱাবোৰ শেষ হ’বলৈ দিব নোৱাৰোঁ৷প্ৰশান্তৰ সৈতে প্ৰতাৰণা মই কাহানিও কৰা নাই " "বেয়া নাপাবা মৌ,মই ভাবোঁ তুমি এতিয়াও তোমাৰ পূৰ্ব প্ৰেমিকৰ স্মৃতিবোৰ জীয়াই ৰাখিবলৈ বৃথা চেষ্টা কৰিও মিচা হ’ব৷প্ৰশান্তৰ তোমাৰ বাবে ভালপোৱাবোৰ সচাঁ হোৱা হ’লে তোমাক এবাৰহ’লেও বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিলে হয়৷বুজিছোঁ বাৰু এজনক কথা দি আন এজনৰ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ স্বীকাৰ কৰিলে সেই প্ৰেমত প্ৰতাৰণা কৰা যেনেই লাগিব৷ সেইবুলি আজি ইমানদিনে তোমাৰ বিয়াখন হোৱা নাই,কিয় হোৱা নাই তাৰ বাৰু জানিবলৈ মন যোৱা নাইনে?আজিলৈ তোমাক এবাৰো এই বিষয়লৈ সুধিবলৈ চেষ্টা কৰা নাইনে?মই ভাবো সচাঁ ভালপোৱাত ইজনে আনজনক বুজাটো বাঞ্ছনীয় যদি প্ৰশান্তই তুমি কোৱাৰ দৰেই প্ৰতাৰণাৰ নাম দি সম্পৰ্ক স্বেদ কৰিছে তেনেহ’লে সেয়া সচাঁ ভালপোৱা হ’বই নোৱাৰে৷ তুমি কি ভাবা এইক্ষেত্ৰত?" "মই প্ৰশান্তক সচাঁ হৃদয়ে ভাল পাওঁ,মোৰ বিশ্বাস আছে প্ৰশান্তই এদিন কথাবোৰ বুজিব৷হয়তো সি মোৰ বিয়াৰ খবৰটো আজিলৈ সহজে ল’ব নোৱাৰিলে৷" "যদি সেই ভালপোৱা সচাঁ আছিল তেনেহ’লে তুমি আজিলৈ প্ৰশান্তক বুজাবলৈ কিয় পৰা নাই ?" "ইউনিভাৰচিটিলৈ অহাৰ আগতে মই এবাৰ চেষ্টা কৰিছিলোঁ প্ৰশান্তৰ সতেঁ কথাপাতিবলৈ,কিন্তু তেতিয়া লগৰ এজনীৰ মুখেৰে গম পালোঁ যে এতিয়া তাৰ জীৱনত অন্য কোনোবা আছে ৷কথাটো মোৰ বিশ্বাস নোহোৱাত মই এবাৰ ফোন কৰি জানিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ ,সি ক’লে সচাকৈয়ে তাৰ জীৱনত এতিয়া মোতকৈ ভাল কোনোবাই ঠাই লৈছে৷ প্ৰশান্তৰ প্ৰেম মিচা হ’লেও মোৰ প্ৰেম সচাঁ আছিল,সেয়ে মই কেতিয়াও প্ৰশান্তৰ ঠাই আন কাৰোবাক দিব নোৱাৰোঁ৷মোৰ বিশ্বাস সচাঁ কথাবোৰ সি যিদিনা বুজিব মোৰ জীৱনলৈ ঘুৰি আহিব৷" মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি দৃষ্টিৰ খংহে উঠি আহিল ৷সেয়ে মৌ’ক টানকৈয়ে এষাৰ কৈ দিলে " প্ৰশান্তই যদি নিজৰ জীৱনত আগবাঢ়িলে তুমি কিয় তাৰ অপেক্ষাত,তোমাৰ ভালপোৱাবোৰ সচাঁ আছিল বুলি প্ৰমাণ দিবলৈ চিৰঞ্জীৱ দাৰ দৰে মানুহ এজনক অগ্ৰাহ্য কৰিছা৷ বাদ দিয়া ,যি তোমাক আজিলৈ বুজিবলৈয়ে নুখুজিলে, সেই নুবুজা মানুহৰ বাবে চিৰঞ্জীৱ দাৰ দৰে মানুহ এজনৰ মৰম চেনেহৰ পৰা নিজকে বঞ্চিত নকৰিবা ৷তেওঁৰ চকুত মই তোমাৰ বাবে সচাঁ ভালপোৱা দেখোঁ মৌ,সেই ভালপোৱাক জীয়াবলৈ চোৱা৷প্ৰশান্ত তোমাৰ জীৱনলৈ উভতি আহিলে তুমি জানো তাক আগৰ দৰে গ্ৰহণ কৰিব পাৰিবা?" "কিন্তু দৃষ্টি তুমি কোৱাৰ দৰে কথাবোৰ যে অলপো সহজ নহয়৷ মই চিৰঞ্জীৱক কেতিয়াও প্ৰশান্তৰ ঠাই দিব নোৱাৰোঁ৷" "আমাৰ জীৱনত প্ৰত্যেক মানুহৰ বাবে নিদিষ্টকৈ এটুকুৰা সুকীয়া ঠাই আছে৷ সেই ঠাই আনে কেতিয়াও ল’ব নোৱাৰে ,মোৰ মা দেউতাৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱা আৰু মোৰ হ’বলগা প্ৰেমিকৰ প্ৰতি ভালপোৱা দুয়োটাই সুকীয়া৷ থিক সেইদৰেই তোমাৰ অতীতৰ প্ৰেম আৰু বৰ্তমানৰ চিৰঞ্জীৱ দাৰ মৰমবোৰো সুকীয়া হ’ব৷আচলতে কি জানা ভালপোৱাই নিজেই হৃদয়ত ঠাই লয়,আমি মাথোঁ সেই ভালপোৱাবোৰ পাবলৈ নিজাকৈ সৰু চেষ্টা কৰিব লাগে৷তুমি যদি প্ৰশান্তক পাহৰি আজিলৈকে চিৰঞ্জীৱ দাৰ বাবে সেই ঠাইখিনি উলিয়াব পৰা নাই তেনেহ’লে সেয়া তোমাৰ বিফলতা৷ " চকুপানীবোৰ মোহাৰি মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ পোনপটীয়াকৈ প্ৰশ্ন এটি আগবঢ়ালে "দৃষ্টি তোমাৰ জীৱনত প্ৰেম আছেনে?" দৃষ্টিয়ে তপৰাই উত্তৰ দিলে " মা দেউতাই মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ প্ৰেম ৷" "দৃষ্টি তুমিয়েই জানো কোৱা নাছিলা,মা দেউতা আৰু প্ৰেমিকৰ ঠাই সুকীয়া বুলি,যদি তোমাৰ জীৱনত কোনো প্ৰেমিক নাই তেনেহ’লে তুমি মোৰ অসহায় অৱস্থাটোৰ কথা নুবুজা"৷ বিৰক্তিৰ সুৰত দৃষ্টিয়ে ক’লে " প্ৰেমিক হিচাপে নাই কিন্তু একপক্ষীয় প্ৰেম হিচাপে এজন নথকা নহয়৷ " "তাৰমানে দৃষ্টি তোমাৰ জীৱনতো কোনোবা আছে?ভালপোৱাবোৰ একপক্ষীয়কৈ ৰখাতকৈ জনাই নিদিয়া কিয়?যদি তোমাৰ ভাললগা মানুহজনে আন কাৰোবাক ভালপাই তেতিয়াহ’লে তুমি কি কৰিবা?" দৃষ্টিয়ে এইবিষয়ে আজিলৈ সচাঁকৈয়ে একোৱে বিচাৰ কৰা নাই৷ ৰুদ্ৰক তাইৰ ভাললাগে কিন্তু তাই আজিলৈকে ৰুদ্ৰৰ নামটোৰ বাহিৰে তাৰ জীৱনত কোনোবা আছেনে নাই সেইবিষয়ে একোৱেই নাজানে৷ভালপাবলৈ জানো নামটোৱেই যথেষ্ট?সচাকৈ মৌ’য়ে কোৱাৰ দৰেই ৰুদ্ৰৰ জীৱনত যদি কোনোবা থাকে তেনেহ’লে তাই কি কৰিব? মৌ’ৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ তাই একো দিব নোৱাৰিলে৷ তাইৰ মৌনতাক লক্ষ্য কৰিয়ে মৌয়ে বহি থকাৰ পৰা উঠি আহি হোষ্টেলৰ দিশে খোজ ল’লে৷ৰুদ্ৰৰ নামত ধুমুহা এজাকে দৃষ্টিক কপাঁই তুলিলে৷ মনলৈ বাৰে বাৰে এটা প্ৰশ্নই অগাদেৱা কৰি থাকিল "ভালপাবলৈ সহজ জানো?" (আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই ) খণ্ড -১১ ************************** উইকিণ্ডৰ শেষত ইউনিভাৰ্চিটিত বহুত কিবাকিবি প্ৰগ্ৰেম নাইবা ইটো সিটো ইভেন্ট পাতিয়েই থাকে৷আজিও তেনেকুৱাই কিবা "ইতিহাস ,সংস্কৃতি আৰু নৱপ্ৰজন্মৰ শৈক্ষিক বৌধিক মনোভাৱ " সম্পৰ্কত আবেলি চাৰি বজাৰ পৰা জ’চাগৰ সন্মুখতে সভা এখনৰ আয়োজন কৰিছে৷ দৃষ্টিৰ যাবলৈ একেবাৰেই মন নাই ,সেয়ে প্ৰথমে নাযাওঁ বুলিয়ে কৈছিল কিন্তু সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ দুজনীমানে লগ ধৰিছে বাবেহে উপায় নোহোৱাত পৰিল৷আজিও তাই আনদিনাতকৈ ৰাতিপুৱা কিছু দেৰিলৈ শোৱাৰ কথা ভাবিছিল কিন্তু সপ্তাহৰ শেষত ধুবলৈ বুলি দমাই থোৱা কাপোৰখিনি সোনকালে ধুই পখালি আজৰি হওঁ বুলিয়েই বিচনা এৰি উঠি আহিল৷ ইফালে আজি মৌ’ৰ সৈতে তাইৰ হ’বলগা মানুহজন চিৰঞ্জীৱক লগ কৰিবলৈ যাব বুলিও আগৰাতিয়ে কথা দি থৈছে৷বৰ এটা ইচ্ছা নাছিল আনৰ মাজত কাবাম মে হাৰ্ডি হৈ ওলমি যাবলৈ কিন্তু মৌয়ে যোৰ কৰাৰ বাবেহে তাইয়ো কথা দিব লগাত পৰিল ৷ যিমান পাৰে সোনকালে কামবনৰ ব্যস্ততা সামৰি চিৰঞ্জীৱে দিয়া সময় মতেই দুয়োজনী হোষ্টেলৰ পৰা DU HAATৰ ফালেই ওলাই আহিল৷চিৰঞ্জীৱক লগ পোৱাৰ পাছত তিনিওটাই ৰঞ্জিত দাৰ দোকানখনতে বাহিৰৰ ফালে ৰ’দ নপৰিবলৈ বুলি মেলি থোৱা ডাঙৰ ছাটিটোৰ তলতেই বহি ল’লেহি৷ চিৰঞ্জীৱ খুউব নৰম স্বভাৱৰ ল’ৰা, কিন্তু দৃষ্টিয়ে বুজি নাপায় মৌয়ে কিয় চিৰঞ্জীৱ আৰু তাইৰ সম্পৰ্কটোক সহজভাৱে ল’ব নোৱাৰে৷ আগতেও এবাৰ মৌ’ৰ সৈতে চিৰঞ্জীৱক লগ কৰিবলৈ বুলি জ্যোতি বাটচ’ৰালৈকে ওলাই আহিছিল ,সেইদিনাৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিছিল মৌ আৰু চিৰঞ্জীৱৰ মাজত থকা দুৰত্ববোৰ৷ কিন্তু তেতিয়ালৈ সেই দুৰত্ববোৰ মাত্ৰ হ’বলগা এৰেঞ্জ মেৰেজৰ বাবেহে বুলি ভাবিছিল৷ কিন্তু যেতিয়া মৌ’য়ে ৰুমত শুই বহি থাকিলেও চিৰঞ্জীৱে ফোন কৰিলে ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই কথা বতৰা নাপাতে তেতিয়াই দৃষ্টিৰ সন্দেহবোৰ বাঢ়ি যায়৷ মৌয়ে কোৱা মতে চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে সম্পৰ্কটোৰ ছমাহ পাৰ হ’ল কিন্তু এই ছমাহত সম্পৰ্ক এটাত গঢ় লোৱা মৰম চেনেহ,মধুৰতা বা আন কোনো প্ৰেমিক প্ৰমিকাৰ মাজত দেখা আত্মীয়তা, অনুভূতিবোৰ তাই সিহঁতৰ মাজত নেদেখে৷ চিৰঞ্জীৱে নিজৰ ফালৰ পৰা যিমান পাৰে চেষ্টা কৰে,হয়তো আজিকালি মৌ’ৰ স্বভাৱগত লক্ষণ বুলি ভাৱিয়ে লাহে লাহে সকলো থিক হোৱাৰ আশাৰে বাট চায় ৷ আজিও সিহঁতি একেলগে পাৰ কৰা আধাঘন্টাতকৈ বেছি সময় পাৰ হ’ল ,এই সময়খিনিত মৌয়ে মাত্ৰ চিৰঞ্জীৱে সুধা প্ৰশ্ন কেইটা বাদ দি নিজাববীয়াকৈ কোনো প্ৰশ্নৰে উত্থাপন নকৰিলে৷ দৃষ্টিৰ কেতিয়াবা এনে লাগে যেন মৌ’য়ে মাত্ৰ নিজৰ দায়িত্বসমূহ সামৰি মাক দেউতাকৰ লগতে ঘৰৰখনৰ সন্মানৰ বাবেহে সম্পৰ্কটো আগুৱাই নিছে৷ কিন্তু তাই ভবাৰ দৰে কথাবোৰ নহ’বও পাৰে বুলি সিহঁতক অকলশৰীয়াকৈ অলপ সময়ৰ বাবে এৰি আতৰি আহিল৷ দেওবাৰে DU HAATত মাত্ৰ নগণ্য সংখ্যকহে দোকানবোৰ খোলা থাকে৷ বন্ধ দোকানবোৰৰ মাজে মাজে খোজ দিবলৈ মন নোযোৱাত দৃষ্টিয়ে থানাখনৰ সিপাৰে থকা ৰাস্তাটোৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিল৷ কিছুদূৰ আগবাঢ়ি অহাত বৰগছজোপাৰ তলতে ৰুদ্ৰক চিগাৰেট টানি থকা দেখিলে,ৰুদ্ৰই তাইক এইদৰে সন্মুখত দেখি হাতত থকা চিগাৰেটটো ল’ৰালৰিকৈ দুৰলৈ দলিয়াই পঠিয়ালে৷ আজি প্ৰথমবাৰ দৃষ্টিৰ ৰুদ্ৰক দেখি মনটো সেমেকি পৰিছে,তাক মাতিবলৈ মন নাছিল যদিও চকুৱে চকুৱে পৰাত "দাদা " বুলি কৈ আগুৱাই আহিল৷ আনদিনা দৃষ্টিৰ মুখত উলমি থকা লাজ,ভয় যেন অনুভূতিবোৰ ৰুদ্ৰই আজি দৃষ্টিৰ অৱশ যেন লগা মুখখনত নেদেখিলে৷নাৰীৰ প্ৰতি ৰুদ্ৰৰ দুৰ্বলতা কেতিয়াও নাই যদিও দৃষ্টিক দেখিলেই তাৰ কিবা মৰম লাগি যায় এই পোৱালীযেন লগা ছোৱালীজনীলৈ৷সি বুজিব নোৱাৰে কিয় হয় এনেকুৱা,বহুপৰ সেইখিনিতে কিবাকিবি ভাবি ৰৈ থাকিল৷ পুনৰ দৃষ্টিয়ে তাৰ সমুখেৰে পাৰ হৈ যাওঁতে মাতো নামাতোকৈ দৃষ্টিক সুধিলে "আজি অকলে এইদৰে যে " ৰুদ্ৰৰ মাতত দৃষ্টিৰ কলিজাখন ধিপধিপাই উঠিল,তাই এই মাতষাৰ কেতিয়াও অৱজ্ঞা কৰিব নোৱাৰে ৷ৰৈ দিলে একেঠাইতে,ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি অহা যেন পাই নজনাৰ ভাও ধৰিয়ে সুধিলে " কিবা কৈছিল " গহীন কণ্ঠস্বৰে ৰুদ্ৰই ক’লে " আজি লগত কোনো নাই নেকি?" "ৰুমমেটৰ লগত আহিছিলোঁ, তাইৰ ফিয়ান্সে আহিছে কথাপাতি আছে বাবে মই অলপ ওলাই আহিলোঁ" "অ’হ দেখি থাকোঁ তোমাক ইউনিভাৰচিটিৰ অলিয়েগলিয়ে পিটপিটাই ফুৰা" দৃষ্টিৰ বুকুখনে ধাপ্ কৈ শব্দ কৰি উঠিল,তাৰমানে ৰুদ্ৰইয়ো তাইক লক্ষ্য কৰি থাকে নেকি?আগতকৈও বেছিকৈ বুকুখনৰ ধিপধিপনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷লাজ লাজ অনুভৱ এটাই তাইৰ চকু কাণ গৰম কৰি দিলেহি ৷ আঙুলি কেইটা লিৰিকিবিদাৰি ৰৈ থাকিল তাই একো নোকোৱাকৈ৷ তাকে দেখি অসহজ অনুভৱবোৰ আতৰ হওঁক বুলিয়ে ৰুদ্ৰই পুনৰ সুধিলে "ক্লাছবোৰ হৈ আছেনে? আই মিন ইউনিভাৰচিটিত ক্লাছ কৰি কেনেকুৱা লাগিছে ?" মাতটো ওলাও নোলাও কৰি দৃষ্টিয়ে ক’লে " ভালেই লাগিছে ক্লাছ কৰি" ৰুদ্ৰই "উমম" বুলি কৈ কিছুসময় দুয়োটাই মুখেৰে একো নমতাকৈ ৰৈ থাকিল৷মৌনসময়বোৰেও কেতিয়াবা বহু কথাই কৈ দিয়ে৷দৃষ্টিয়ে চকুহাল মুদি মনতে ভগৱানক ভাবি ক’লে "এইসময়খিনি যেন ইয়াতেই ৰৈ যাওঁক "৷যেন ৰুদ্ৰ এবাৰলৈ আতৰি গ’লেই তাই হেৰুৱাই পেলাব এইদৰে লগ পোৱাৰ সুবিধাকন৷কিন্তু ৰুদ্ৰ কাষত ৰ’লেই কথা পাতিবলৈয়ো তাই শব্দৰ অভাৱ অনুভৱ কৰে৷বিচাৰি নাপায় শব্দবোৰ , তথাপিও সুধো নুসুধোকৈ ক’লে " আপুনি মেইন হোষ্টেলত থাকে নেকি? " "হয় "বুলি কৈ ৰুদ্ৰই মুৰ দুপিয়ালে৷ আৰু কি সুধিব দৃষ্টিয়ে একো ভাবিয়েই নাপালে৷আতৰি আহিবলৈয়ো মন যোৱা নাই,কথা পাতিবলৈ বহুত আছে ৰুদ্ৰৰ সৈতে কিন্তু সি সন্মুখত থাকিলেই যে তাইৰ সকলোবোৰ খেলিমেলি হৈ যায় ৷তাইৰ মুৰটোৱে কাম নকৰা যেন লাগিল ,তেনেকুৱাতেই তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ ফোনটো চালে "মৌ’ৰ ফোন ৷"ৰিচিভ কৰিলত মৌ’য়ে চিৰঞ্জীৱ যাবলৈ ওলাইছে বুলি কৈ মাতি পঠিয়ালে৷ সেয়ে নিজৰ ইচ্ছাবোৰক বাধা দি ৰুদ্ৰক ক’লে "মই যাওঁ ,লগৰজনী ৰৈ আছে ৷" তাই আতৰি অহাৰ আগত ৰুদ্ৰই কৈ পঠিয়ালে " আজি সন্ধিয়া জ’চাগৰ ফ্ৰন্টত আমি মিটিং এখন দিছোঁ আহিবা,লগ পাম " ৷ কথাটো শুনি দৃষ্টিৰ মনটো ভাল লাগি গ’ল,উৎসুক হৈ পৰিল অনাগত সময়খিনিলৈ৷ দৃষ্টিৰ মুখত অপ্ৰকাশিত ৰঙ,এই ৰঙ ভালপোৱাৰ নে ভাললগাৰ তাই নাজানে৷ তাই সুখী সেয়ে নিজৰ মাজতে সামৰি ল’লে ভাললগাবোৰ৷ (আগলৈ) (পোনপ্ৰথমে আপোনালোক সকলোলৈকে মোৰ হিয়াভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনালোঁ৷আপোনালোকৰ মৰম আৰু সহায় সহযোগিতাৰ বাবেই আজি মোৰ উপন্যাসখনে দহটা খণ্ড অতিক্ৰম কৰাত সফল হ’ল,আশাকৰোঁ আপোনালোকৰ মৰম আৰু দিহা পৰামৰ্শৰে উপন্যাসখন শেষলৈ আগুৱাই নিয়াত যাতে সফল হ’ব পাৰোঁ৷ প্ৰান্তত দেৱাশ্ৰী বৰা ❤️)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১০ যোৱাকালি দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ প্ৰফাইলটো নিৰীক্ষণ কৰি থাকোঁতে এক্টিভিটি চেন্তাৰত বহি গান গোৱাৰ ভিদিঅ’ এটা দুদিনৰ আগতে আপলোড কৰা পালে৷ সেয়ে আজিও এইদৰে গান গাই আছেনি জানিবলৈ ক্লাছ শেষ হোৱাৰ পাছতেই সমীক্ষাৰ লগত এক্টিভিটি চেন্তাৰ পালেহি৷ৰুদ্ৰক এপলক দেখা পোৱাৰ আপাহেৰে গোটেই এক্টিভিটি চেন্তাৰটোৰ ইমুৰৰ পৰা সিমুৰলৈকে চিআইডিৰ দৰে ঘুৰিও ক’তো ৰুদ্ৰক দেখা নাপালে৷এক্টিভিটিৰ পৰা ওলাই যাব খোজোতেই তাইৰ ভাললগা লতামংগেছকাৰৰ " এক প্য়াৰ কা নগমা হে " গানটো কোনোবাই গোৱা শুনি ৰৈ দিলে দোৱাৰ মুখতে৷লগালগ জুমাজুমি কৰি ভিতৰলৈ এভুমুকি চাই পঠিয়ালে,এজাক ল’ৰাছোৱালীয়ে হয়তো গানৰ মেহফিল পাতিছে৷ সকলোৱে এটাৰ পাছত আনটো 90'sৰ তাইৰ ভাললগা গানবোৰ গাই আছে৷ আতৰি যাবলৈ মন নগ’ল তাইৰ,সেয়ে সমীক্ষাৰ হঁতে ৰৈ দিলে সেইখিনিতে খন্তেকৰ বাবে৷গানৰ মেহফিলত গীতাৰ বজাই থকা সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিক এইদৰে দোৱাৰমুখত ৰৈ থকা দেখি তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি মাত লগালে " মই যদি ভুল নহওঁ তুমি দৃষ্টি নহয়নে?" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ কথাত হয়ভৰ দি ক’লে "হয় আৰু তুমি সিদ্ধাৰ্থ ?" এইদৰেই কথা বতৰা আৰম্ভ হোৱাত দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ সতে সমীক্ষাৰ চিনাকি কৰি দিলে৷ সিদ্ধাৰ্থই সিহঁত দুজনীকো মেহফিলত যোগ দিবলৈ লগ ধৰিছিল কিন্তু দৃষ্টিয়েহে বেলেগ কাম থকাৰ অজুহাত দেখুৱাই সেইখিনিৰ পৰা আতৰি আহিল৷ অসন্তুষ্ট মন এটা লৈ এক্টিভিটি চেন্টাৰৰ পৰা বহুদুৰ আগুৱাই আহি চেকেণ্ড গেটৰ সন্মুখত থকা বৰগছজোপাৰ তলত বহি ল’লেহি৷ সমীক্ষা সেইখিনিতে থকা এ.টি.এমটোত সোমাইছে৷ তাইৰ অপেক্ষাৰে বাট চাই থাকোঁতে তাইৰ চকুত পৰিল ধুমুহা যোৱাদি তীব্ৰবেগী বাইকখনেৰে ৰুদ্ৰ তাইৰ সন্মুখেৰেই পাৰ হৈ গ’ল৷ কিন্তু ক্ষন্তেকতে দ্ৰুতগতিত যোৱা বাইকখনে কোন দিশে গতি কৰিলে তাই ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ ৰুদ্ৰক বিচাৰি দুখোজ বেছিকৈয়ে আগবাঢ়ি আহিল তাই,পুনৰ সমীক্ষাৰ কথা মনত পৰাতহে দৌৰি অহাদি আহিল তাইৰ কাষলৈ৷ সমীক্ষাই মুখখন লুচিটোৰ দৰে কৰি তাই বহা বেঞ্চখনতে বহি আছে৷ দৃষ্টিয়ে ভয়ে ভয়ে তাইৰ ফালে আগুৱাই আহি মাত দিলেহি "ৰুমলৈ যামনে কি এতিয়া ?" ফেকুঁৰি উঠাৰ দৰে সমীক্ষাই কৈ উঠিল " এইখিনিতেই অলপ বহি দিওঁ মই,তোমাৰ দেৰি হৈছে যদি যোৱা" দৃষ্টিয়ে আজিও সেইদিনাৰ দৰে তাইক এৰি যোৱা বুলিয়েই ঠেহ পাতিছে ভাবিয়ে সুধিলে " কিয় মই আজিও এৰি থৈ গ’লো বুলি ভাবি বেয়া পাইছা" সমীক্ষাৰ পোনপটীয়া উত্তৰ "নাইপোৱা " -"তেনেহ’লে হৈছে কি ?" "মোক অলপ অকলশৰীয়াকৈ সময় লাগে দৃষ্টি, প্লিজ অলপ সময় !" দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিলে সমীক্ষাৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ আছে৷ কিবা ক’লে কান্দি দিব বুলিয়েই বহুসময় তাইৰ ওচৰতে মৌন হৈ বহি থাকিল৷ এপাকত এইদৰে মৌনতাবোৰ সহ্য নোহোৱাত সুধিয়ে পেলাল "মোৰ পৰা কিবা ভুল হ’ল নেকি?" সমীক্ষাই উচুপি উচুপি ক’লে "নাইহোৱা,মা’লৈ মনত পৰিছে " "কিয়?এই অসময়ত মা’লৈ মনত পৰিল যে ? " সমীক্ষাই বিৰামহীন ভাৱে কৈ গ’ল - "মা’ক মনত পেলাবলৈ জানো কিবা সময় অসময় বুলি আছে? মোৰ দুখ লাগিছে কাৰণ এইবাৰো চাগে তেওঁৰ দৰমহাটো হোৱা নাই তথাপিও মই লাগ বুলি কোৱাতেই পইচাটো যেনেতেনে যোগাৰ কৰি পঠিয়াই দিছে৷এতিয়া এই পাচঁশ টকাটো উলিয়াই আনিছোঁ ,খুচুৰা কৰিলেই এইটো শেষ হ’বলৈ মোৰ এসপ্তাহো নালাগিব৷ সেয়ে দুখ লাগিছে মোৰ" দৃষ্টিয়ে এদমিচনৰ দিনা সমীক্ষাৰ মাকক লগ পাওঁতে মন কৰিছিল তেওঁৰ উকা কপালখনলৈ৷তাইৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰা বিষ এটাই চেপিকুচি আনিল৷ বেয়া লাগে তাইৰ এইদৰে কোনোবাই টকা পইচাৰ অভাৱত কন্দাকটা কৰিলে৷এতিয়াও সমীক্ষাৰ আৰ্থিক অভাৱ হোৱা বুলিয়েই সুধিলে " ঘৰত পইচা পঠিয়াবলৈ দিগদাৰ হৈছে যদি দুদিনমান চলিব পৰাকৈ তুমি মোৰ পৰাই ল’ব পাৰিবা" ৷ সমীক্ষাই পোনচাতেই দৃষ্টিৰ কথাটো নাকচ কৰি ক’লে " টকা পইচাৰ অভাৱ এতিয়ালৈ হোৱা নাই কিন্তু এ.টি.এমৰ পৰা মাৰ কষ্টৰ ধন উলিয়াই আনোতে তেওঁ মুখখনলৈ মনত পৰিলেই মোৰ দুখ লাগে৷ দিনে ৰাতিয়ে মোক বৰ মানুহ কৰাৰ স্বাৰ্থতেই কষ্ট কৰিছে মানুহজনীয়ে ,আৰু মই জানো পাৰিছোঁ তেওঁৰ কষ্টবোৰৰ খতিয়ান পুৰাবলৈ৷ " দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে,কি বুলিনো বুজাব তাইক ভাবিয়েই নাপালে৷তাই ভালদৰেই বুজে আন নহ’লেও সন্তানে কোনো জনমতেই পিতৃ মাতৃৰ ধাৰ সুধিব নোৱাৰে৷আজিলৈ দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ কথা একোৱেই সোধা নাই, কিন্তু আজি তাইৰ জানিবলৈ মন গৈছে সেয়ে সমীক্ষাৰ কান্ধত হাত বুলাই সুধিলে " তোমালোকৰ ঘৰত কোন কোন আছে? " -" মা আৰু মই মামাহঁতৰ ঘৰত থাকোঁ" -"কিয়? তোমালোকৰ দেউতাৰ ঘৰ?" -"নাজানো মই সেইবোৰ,মোক নুসুধিবা ৷মাত্ৰ মই জন্মৰে পৰা মামাহঁতৰ ঘৰতে আছোঁ,মামাৰ ঘৰতে ডাঙৰ হৈছোঁ৷ মামাহঁতৰ ঘৰখনেই মোৰ আৰু মাৰ বাবে সকলো৷তেওঁলোকে মোক বহুত মৰম কৰে, ভালো পায় যদিও মায়েহে মোক সদায় তেওঁলোকৰ পৰা আতৰাই প্ৰায়েই হোষ্টেলৰ কাঢ়া শাসনৰ মাজত ৰাখে৷মোৰ মন যায় মাৰহঁতে একেলগে থাকিবলৈ, এটা পৰিয়ালৰ মাজত ডাঙৰ হ’বলৈ ৷যিহেতু মা এগৰাকী স্বাস্থ্যকৰ্মী সেয়ে মায়ে সদায় নিজৰ কামতে ব্যস্ত হৈ থাকিবলগীয়া হয়, হয়তো মোৰ পৰা কাৰোৰে কষ্ট নহওক বা মই যাতে কাৰোৰে পৰা কষ্ট নাপাওঁ সেইবুলিয়েই সকলোৰে পৰা আতৰাই ৰাখে " বুলি কৈ সমীক্ষাই হুকহুকাই কান্দি পেলালে৷দৃষ্টিয়ে তাইক এইসময়খিনি হেপাঁহ পলুৱাই কান্দিবলৈ বুলিয়ে এৰি দিলে৷ জনা নজনাকৈ সমীক্ষাই আজি ব্যক্তিগত জীৱনৰ বিষয়ে বহু কথাই কৈ দিলে৷ সমীক্ষাক ভাগি নপৰিবলৈ সাহস দি দৃষ্টিয়ে ক’লে " এটা অতীত সকলোৰে থাকে,হয়তো সেই অতীতৰ বাট খুবেই দুৰ্গম কিন্তু আমি সেইবোৰ পাহৰি আগুৱাব লাগিব৷এইদৰে কান্দি থাকিলে জানো হ’ব৷" " তুমি ভবাৰ দৰে মোৰ কথাবোৰ একেবাৰেই নহয় দৃষ্টি,মই চেষ্টা কৰোঁ কষ্ট দিয়া কথাবোৰ পাহৰি যাবলৈ ,কিন্তু কিছুমান কথা পাহৰিবলৈ যে নিজক হেৰুৱাব লাগে সেয়ে ৰৈ যাওঁ৷ তুমি নুবুজিবা এইবোৰ " পাছলৈ সমীক্ষাৰ উচুপনিবোৰ নাইকিয়া হ’লগৈ,তন্ময় হৈ একেথিৰে চাই থকাৰ পৰা তাই কাষতে থকা বেগটো লৈ উঠি আহিল সেইখিনিৰ পৰা৷ দৃষ্টিৰ মনত বহু প্ৰশ্নই দোলা দি গ’ল "সমীক্ষাই কেনেকুৱা অস্তিত্ব শেষ হৈ যোৱাৰ কথা ক’লে ? দেউতাকৰ ঘৰৰ বিষয়ে কিয় একো নাজানো বুলি ক’লে৷ তাই কিয় আজি এইদৰে ভাগি পৰিল ৷"প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ হয়টো তাইৰ ওচৰত নাই কিন্তু সমীক্ষাই জানো দিব এই উত্তৰবোৰ৷ সময়বোৰ কঠিন যেন লগাত তাই সমীক্ষাৰ পিছে পিছে খোজ ল’লে ,কিন্তু তাইক এইবিষয়ে একো নুসুধিলে৷ যেনেতেনে সমীক্ষাই কান্দোনবোৰ সামৰিছে ,তাইৰ মনত দুখ দিব লগীয়া প্ৰতিটো প্ৰশ্নই তাইৰ পৰা দুৰত ৰাখিলে৷ ৰংঘৰ চাৰিআলিটোত দুয়োজনীৰে এৰাএৰি হ’ল,সমীক্ষাই গোমোঠা মাতেৰেই দৃষ্টিক বাই বুলি কৈ থৈ গ’ল,আৰু দৃষ্টিয়ে বহুসময় সমীক্ষা যোৱা ৰাস্তাটোৰ ফালে চাই ৰ’ল৷ আজি হঠাৎ সমীক্ষাৰ কি হ’ল তাই এতিয়াও ভালদৰে নুবুজিলে, মাথোঁ সমীক্ষাৰ বুকুৰ ভিতৰত উমি উমি জ্বলি থকা জুইকুৰাৰ উমান থিকেই পালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৯ চেপ্তেম্বৰ মাহ সোমোৱাৰ পাছৰে পৰা গৰমটো অলপকৈ কমিছে,সেয়ে আজি কালি দৃষ্টিৰ সন্ধিয়া এপাক চাহ আৰু পকৰি খাবলৈ বুলি DU Haat ৰ চুকৰ ফালে থকা বাইদেউৰ দোকানলৈকে ওলাই যোৱাৰ অভ্যাসটো হৈ উঠিছে৷ তাই লগতে পাপৰিও আহে কিন্তু তাইৰ চাহত ৰাপ নাই,তাই মাথোঁ প্ৰেমিক নয়নৰ বাবেহে এই সময়খিনি চাহ খোৱাৰ বাহানাৰে ওলাই আহে৷পাপৰিৰ প্ৰেমৰ বাবেই দৃষ্টি কেতিয়াবা অতিষ্ঠ হৈ পৰে৷ৰুমৰ পৰাই নয়নৰ সৈতে কাজি নালাগিবলৈ বুজাই বঢ়াই উলিয়াই নিয়ে কিন্তু লগ পালেই দুয়োটাৰ কাজিয়া আৰম্ভ হৈ যায়৷ নয়ন ল’ৰাটো বেয়া নহয় যদিও পাপৰিৰ সৰু সুৰা ঠেহবোৰ ভাঙিব নাজানে বাবেই কাজিয়া হয়গৈ তাৰপাছত দুয়োটাই দুফালে মুখ ফুলাই বহি থাকে ৷কিন্তু ৰুমলৈ যোৱাৰ সময়ত সিহঁতৰ আকৌ হেৰুৱা প্ৰেম জাগি উঠে৷ হোষ্টেললৈ যোৱা বাটটোত সদায় দৃষ্টি অকলশৰীয়া হৈ পৰে যদিও ভাল লাগে তাইৰ সিহঁত হালক একেলগে দেখি৷ পাপৰিয়ে কেতিয়াবা নয়নক কয় দৃষ্টিৰ বাবে ইউনিভাৰচিটিৰে ভাল ল’ৰা এটা চাই দিবলৈ ,যাতে সিহঁতৰ একান্ত সময়খিনিত তাই যাতে আমনি নাপায়৷ দৃষ্টিয়ে একো বুলি মুখেৰে নামাতে৷ মাথোঁ মনতে ভাবি চায়,ৰুদ্ৰ তাই আৰু এটি আবেলি নাহৰৰ দীঘলীয়া বাটেৰে খোজ দিব৷ পিছে ৰুদ্ৰই বা কিয়?সি দেখোন আজিলৈ তাইৰ ফেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটোকে এক্সেপ্ত নকৰিলে,খঙ উঠি আহে তাইৰ তাৰ ওপৰত৷ভাললগাৰো এটা সীমা থাকে৷ কথা বতৰা নাপাতিলে কথা কেনেকৈ আগ বাঢ়িব,প্ৰেম কেনেকৈ হ’ব ?তাৰপাছত পিছমুহূৰ্ত্ততে নিজৰ ওপৰতে হাঁহি উঠে তাইৰ৷ সচাঁকৈ তাইৰ মনতো যে বিৰাট চঞ্চল,কিছুমান কথা মনতে মিচাতেই ভাবি পেলায়৷ আজিও আনদিনাৰ দৰেই চাহ খাবলৈ বুলি পাপৰিৰ লগতে ওলাই আহিল৷ কিন্তু নয়নৰ বোলে আজি অলপ দেৰি হ’ব,সেয়ে পোনেই চাহ খাবলৈ নগৈ ,DU HAATতে দুপাকমান লগাই দিলে৷ হঠাৎ তাই দুকান এখনৰ নিদিষ্ট বস্তু এটা চাই থাকোতেই খুন্দাখুন্দি খালে,মুৰ তুলি চালে ৰুদ্ৰ দেখোন৷ উফ্ চকুমুখ ৰঙা হোৱাকৈ লাজটোৱে বেৰি ধৰিলে৷ "চ’ৰি দাদা " বুলি কৈ আগবাঢ়িব লওঁতেই ৰুদ্ৰই মাত লগালে " শুনাচোন তোমাক বাৰু আগতে ক’ৰবাত লগ পাইছো নেকি?" হা না কি ক’ব বুলি ভাবি থাকোতেই ৰুদ্ৰই পুনৰ ক’লে " এদমিচনৰ সময়ত পাইছিলোঁ চাগে " পাছলৈ কিবা ক’ব খুজিছিল যদিও কিবা এটা মনত পৰাৰ দৰে ৰৈ দিলে আৰু ৰুদ্ৰৰ মুখত হাঁহি এটি বিৰিঙি পৰিল৷ দৃষ্টিয়ে ব্ৰজপাত পৰাৰ দৰে একে ঠাইতে ৰৈ থাকিল৷তাইৰ বুকুৰ হৃদস্পন্দনবোৰে ৰুদ্ৰক এইদৰে কাষত পাই ধিপধিপাই উঠিছে,অচিনা ভয় আৰু লাজে তাইক বোবা কৰি পেলাইছে৷ আজি তাই প্ৰথমবাৰ ৰুদ্ৰৰ মুখত হাঁহি দেখিছে,এই হাঁহিটোৱে যেন মুহি পেলাইছে তাইৰ সিৰা উপসিৰালৈকে৷ল’ৰাটো ধুনীয়া সেই কথা আগৰ পৰাই লক্ষ্য কৰি আহিছে কিন্তু আজি অলপকৈ হাঁহি দিয়াতহে তাৰ ডালিমফুটীয়া বিৰিয়া দাঁত কেইটা চকুত পৰিছে৷ইয়াৰ আগতে তাইয়ো বাৰু তাৰ মুখলৈয়ো চোৱা মনত নপৰে৷ কিন্তু আজি ক্ষন্তেকৰ বাবে লগপোৱা এই সময়খিনিত তাই হেপাঁহ পলুৱাই আঁৰচকুৰে তাৰ ফালেই চাই থাকিল অথচ তাৰ প্ৰশ্ন কেইটাৰ উত্তৰো সঠিককৈ নিদিলে৷ ৰুদ্ৰ এজাক বতাহৰ দৰে এই আহে এই যায় , অসময়তে লগ পাই যায় কিন্তু কেতিয়াবা বিচাৰি ফুৰিলেও ক’তো নাপায়৷ আজিও ধুমকেতুৰ দৰে তাইৰ সন্মুখৰ পৰা নোহোৱা হৈ পৰিল৷গোটেই DU HAATৰ অলিয়েগলিয়ে তাইৰ চকু কেইটাই পিটপিটাই ফুৰিল ৰুদ্ৰক বিচাৰি ৷পাপৰিয়ে নয়নে মাতিছে বুলি কোৱাতহে চাহ কাপৰ কথা মনত পৰাত বাইদেউৰ দোকান পালেহি৷আজি নয়নৰ সৈতে আন এজন ল’ৰাও আহিছে৷ নয়নে তাৰ সৈতে দৃষ্টি আৰু পাপৰিৰ চিনাকি কৰাই দিলে "নাম সিদ্ধাৰ্থ ৰঞ্জন বৰুৱা,performing artsৰ ,গান ভাল গাই"৷ নয়নৰ কথাবোৰত দৃষ্টিৰ মনত পৰিল জেনেৰেল ফ্ৰেচাৰ্চত দেখিছিল তাক গীতাৰ এখনলৈ জুবিন দাৰ "মায়া মাথোঁ মায়া" গানটো গোৱা৷তাইয়ো খুউব চিঞৰি চিঞৰি তাৰ performanceটো এনজয় কৰিছিল৷ কিন্তু এতিয়া ইচ্ছা কৰিয়েই তাক নামাতিলে,মাথোঁ হাঁহি এটা মাৰি চিনাকি পৰ্বটো সামৰি পেলালে৷ এইসময়ত ৰুদ্ৰ নামৰ অনুভূতি খিনি দলিয়াই আন কাৰোৰে লগত তাইৰ কথা পতাৰ ইচ্ছা যোৱা নাই৷যিমান পাৰে সোনকালেই চাহখিনি গিলি হোষ্টেলৰ ৰুমলৈ বুলি ওলাই আহিল৷ আনদিনাৰ দৰেই নয়ন আৰু পাপৰিয়ে ব্যস্ত হৈ পৰিল ষ্ট্ৰীট লাইটৰ পোহৰত খোজত খোজ মিলাই বাট ল’বলৈ৷ নতুন ল’ৰাটোৰ সৈতে দৃষ্টিৰ অসহজ লাগিছে এই সময়খিনি, মাতবোল নকৰাকৈ আহি আছে দুয়োটা অগা পিছাকৈ৷ এপাকত সিদ্ধাৰ্থই মাত লগালে " তুমি পাপৰিহঁতৰ হোষ্টেলতে থাকা হয়নে?" তাইয়ো গপছত "উমম"বুলি কৈ সামৰি থ’লে৷ পুনৰ কিবা সুধিম বুলি ভাবিলেও তাইৰ মুদটো লক্ষ্য কৰিয়েই সিদ্ধাৰ্থৰ সাহ নহ’ল৷ নিষিদ্ধ গলিটোৰে দুয়োটা আগুৱাই গৈ থাকিল৷ নয়নৰ লগতে সিহঁত দুজনীক হোষ্টেলৰ গেটলৈকে আগবঢ়াই দুয়োটা উভতি আহিল৷ চকুৰ দুৰ নোহোৱা লৈকে পাপৰিয়ে গেটৰ মুখৰ পৰা নয়নক চাই থাকিল৷ দৃষ্টিৰ মনটো কিবা ভাললগা নাই, ৰুদ্ৰক আজি একেবাৰে ওচৰৰ পৰা পাইয়ো তাৰ লগত কথা এষাৰ পাতিবলৈ সাহস নহ’ল তাইৰ৷কথাবোৰ ভাবি ভাবি ৰুম পাই বিচনাখনতে বাগৰি দিলে৷ তাইৰ সৈতে কিয় এনেকুৱা হয় তাই ধৰিবই নোৱাৰে,যেন পাইয়ো হেৰুৱাই দিয়ে হাতৰ মুঠিৰে ধৰি ৰাখিব খোজা পানীৰ টোপালবোৰ৷ৰুদ্ৰক দেখিলেই তাইৰ সময়বোৰ স্তব্ধ হৈ ৰৈ পৰে৷ চকুহাল মুদি দিলে ,ৰুদ্ৰৰ চিনাকি মাতটোৱে আমনি কৰি থাকিল " তোমাক মই ক’ৰবাত দেখিছোঁ"৷অভিমানতেই খঙ উঠি আহিল তাইৰ,আজিলৈ কিম্মান বাৰ ৰুদ্ৰক লগ পাইছে ,তাৰ মুখামুখি হৈছে হিচাপ নাই আৰু সি এতিয়া তাইক চিনিয়েই নোপোৱা হ’ল৷ পিছমুহূৰ্ত্ততে পুনৰ মনলৈ আহিল ,আজিলৈ হোৱা মুখামুখিবোৰ ৰুদ্ৰই জানো মন কৰিছে?ৰুদ্ৰৰ চকুত জানো তাই পৰিছে? নহ’লেনো এইদৰে সুধে নে? ভুল তাইৰ গাতো নথকা নহয় ইমানদিনৰ সাক্ষাৎকাৰবোৰত তাই জানো ৰুদ্ৰৰ পৰা পলাই থাকিব বিচৰা নাছিল৷তাই জানো ৰুদ্ৰৰ পৰা মুখ লুকুৱাই ঘুৰি ফুৰা নাছিল ,ক’ৰ পৰা মনত ৰাখিব ৰুদ্ৰই তাইক৷ ফেকুৰি উঠিল তাই গাৰুটোত মুখ গুজি৷ তেনেকুৱাতেই মোবাইলত নটিফিকেচনৰ ৰিংটনটো বাজি উঠিল৷ মোবাইলটো হাতত তুলি ল’লে,ফেচবুকটো অ’ন উক্ত নটিফিকেচনটো খুলি দেখিলে "Rudraksha Nandan Baruah accepted your friend request"৷পলকতে সেমেকি থকা চকু মুখবোৰ উজ্জ্বলি উঠিল৷লগালগ ৰুদ্ৰাক্ষৰ ল’ক কৰি থোৱা প্ৰফাইলটো খুলি চালে,তেনেকুৱাতেই মেছেনজাৰত পুনৰ এটি নটিফিকেচন আহিল "say hii to Rudraksha for further conversation'' মবাইলটো হাতত তুলি কপাঁ কপাঁ হাতেৰেই লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে " Thankyou for accepting my friend request " ৷মনতে ভাবিলে এক্সেপ্ত কৰাৰ লগে লগেই মেছেজ দিলে বা কি ভাবিব,আত্মসন্মান লাঘৱ হ’ব নেকি কেনেবাকৈ?তাই এইদৰে নিজৰ স্বাভিমান হেৰুৱাই আনক মেছেজ দিব নোৱাৰে,সেইবুলি ভাবি পিছমুহূৰ্ত্ততে টাইপিং কৰা আখৰ কেইটা মোহাৰি পেলালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৮ অপেক্ষিত সময়বোৰ নাযায় নুপুৱায়,ক’ৰবাত যেন সময়বোৰ ডাৱৰৰ দৰেই গোমা হৈ ৰৈ যায় ৷দৃষ্টিয়ে পঢ়ি থকাৰ পৰাই বাৰে বাৰে কাছৰ গতীত চলা ঘড়ীটোলৈ চাই আছে,মাজে মাজে মোবাইলটোত আঙুলিও বুলাইছে,তথাপিও সময়বোৰ পাৰ নহয় হে নহয়৷ ভাত খোৱাৰ পাছত জুনবিৰিৰ ৰুমলৈ যাবলে কোৱাৰ বাবে আজি ভোকটোৱেও সোনকালেই আমনি কৰিছে৷ ইমানপৰ ৰৈও ধৈৰ্য্য ধৰিব নোৱাৰি দৃষ্টিয়ে ৰান্ধিনী শালৰ ফালেই ভাত হ’লনে নাই চাই অহাৰ উদ্দেশ্যৰে আগবাঢ়ি গ’ল৷পাকঘৰ পোৱাৰ আগেয়েই পাছফুৰনৰ ধুনীয়া গুন্ধ এটা আহি তাইৰ নাকত লাগিলহি ৷ মনতে অনুমান কৰিলে হয়তো দাইলত তেল মাৰিছে৷ তাইক সেইদৰে পাকঘৰৰ আশেপাশে দেখি ভাত বনোৱা খুড়ী এগৰাকীয়ে সুধিয়েই পেলালে "আজি ভোক লাগিলেই নেকি? " তাই সেমেনাসেমেনিকৈ ক’লে " অলপ অলপ নলগা নহয়,কিমান দেৰি হ’ব বাৰু " বনাই থকাৰ পৰাই মানুহগৰাকীয়ে কৈ পঠিয়ালে " ভাত দাইল হ’লেই,ভাজিখিনি বনালেই হৈ যাব আৰু" কথাষাৰ শুনিয়েই তাই ল’ৰালৰিকৈ ৰুমলৈ ঘুৰি আহিল৷ অপেক্ষাৰ যতি পেলাই খোৱা বোৱাবোৰৰ পৰা আজৰি হৈ উঠাত দৃষ্টিয়ে মলয়াৰ সৈতে পোনেই গৈ জুনবিৰিৰ ৰুম পালেগৈ৷মৌ’কো লগ ধৰিছিল কিন্তু তাইহে এই ৰাতিখন ভুতৰ কথা শুনিবলৈ নাযাওঁ বুলিয়েই লগত নাহিলে৷ জুনবিৰি চিংগল ৰুমত থাকে সেয়ে চিন্তা নাই,সিহঁতে কথা পাতিলে কোনেও আমনি নাপায়৷ হোষ্টেলত থকাৰ পৰা দৃষ্টি আজি প্ৰথমবাৰ এইদৰে কাৰোবাৰ ৰুমলৈ আহিছে৷সেয়ে সময় আৰু পৰিস্থিতিৰ সৈতে মিলি যাবলৈ অলপ সময় লাগিছে৷মলয়াই ইটো সিটো কথা পাতি আছে জুনবিৰিৰ সৈতে সেই সময়খিনি দৃষ্টিয়ে একান্ত বাধ্য ছাত্ৰীৰ দৰে মনে মনে বহি থাকিল৷পৰিস্থিতিটোৰ লগত অলপ সহজ হোৱা যেন লাগি দৃষ্টিয়েই বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্যটো কি বুলি সুধি পেলালে৷জুনবিৰিৰ প্ৰথমে দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নত আচৰিত যেন লাগিল৷কাৰণ আজিলৈ এইদৰে কোনেও সেই কোঠাৰ ৰহস্য জানিবলৈ তাইৰ ৰুমলৈ এইদৰে অহা নাই৷মাত্ৰ এবাৰহে খুউব সম্ভৱ এবছৰৰ আগতেই তাই দুজনীমান ছোৱালীৰ সৈতে কথাবোৰ আলোচনা কৰিছিল৷ তাই ঈৰ্ষাত হাঁহি এটি মাৰি কৈ উঠিল " কি হ’ল বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ভূত প্ৰেতে আমনি কৰিছে নেকি তোমাক ?" দৃষ্টি কঁপি উঠিল,মলয়াৰ মুখলৈ চালে,তাই সাধাৰণ ভাৱেই বহি আছে ৷সেয়ে কওঁ নকওঁকৈ মাত লগালে "নাই মানে ৰুমটো অহাৰ পৰা বন্ধ দেখিহে সুধিলোঁ৷পৰাপক্ষত এইদৰে হোষ্টেলৰ ৰুম এটা বিনা কাৰণত বন্ধ কৰি নথয় যে ,চুইচাইড বা তেনেকুৱা কিবা হ’লেহে..." শেষৰ ফালে তাইৰ মাতটো সৰু হৈ পৰিলগৈ৷ তাইৰ কথা শুনি জুনবিৰিয়ে হাঁহি মাৰি কৈ উঠিল " তুমি ভবাৰ দৰে তেনেকুৱা একোৱেই নহয় বাৰু কিন্তু ৰহস্য নথকাও নহয় " প্ৰবল উৎসাহেৰে দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " তাৰমানে?" জুনবিৰিয়ে আৰম্ভ কৰিলে " আজিৰ পৰা দহ বছৰ আগত সেইটো ৰুমত ইউনিভাৰচিটিতেই Ph.d কৰিবলৈ অহা বা এজনী আছিল৷ তাই হেনো ৰুমটোত কিবা অলৌকিক শক্তি থকাৰ অনুমান কৰে৷ দিনতেই হওঁক বা ৰাতিয়েই হওক তাইৰ সৈতে বোলে ছাঁ এটি ঘুৰি ফুৰে৷তাই সাহসী আছিল ,সেয়ে কথাবোৰ বৰ এটা গুৰুত্ব নিদিলে,হ’লেও পাছলৈ তাইৰ লগত ঘটা কিছুমান ঘটনাত তাইৰ মনোবল লাহে লাহে ভাগি পৰিল৷কি ঘটিছিল সেইয়া সঠিককৈ নাজানিম,কিন্তু মই জনা মতে তাৰ পাছৰে পৰা তাই হেনো ৰুম চেঞ্জ কৰিবলৈ বিচাৰি ফুৰিছিল৷কিন্তু ক’তো ৰুম নাপাই উপায় নোপোৱাত তাতেই থাকিব লগা হ’ল৷ আচলতে বস্তুবোৰহে ৰুমটোত থ’লে মানুহজনী প্ৰায়েই ওচৰৰ পি.জিৰ লগৰ এজনীৰ তাত থাকেগৈ৷ এদিন তেনেকৈয়ে লগৰজনী ৰুমলৈ উলাই যাওঁতে নাজানো কেনেকৈ তাইৰ ৰুমত জুই লাগিল,তাইৰ সকলো বস্তু বাঢ়নিৰ পৰা আদি কৰি কিতাপ পত্ৰলৈকে জ্বলি চাই হৈ গ’ল৷ ৰাতিয়েই কোনোবাই তাইৰ ৰুমৰ পৰা ওলোৱা ধোৱাবোৰ দেখিহে তাইলৈ ফোন কৰিলে৷ লগালগ তাই আহি ৰুমৰ দৰ্জা খুলে মানে ৰুমৰ প্ৰতিটো বস্তুৱেই আধাতকৈ বেছি জ্বলি চাই হ’ল ৷পশ্চিছ বছৰীয়া জীৱনটোত আৰ্জিব পৰা তাইৰ সকলো ডকুমেণ্টেই জ্বলি চাই হ’ল,সেইদিনা ৰুমটো দেখিয়েই তাই মুৰ ঘুৰাই পৰিল আৰু তাৰ পাছত তাইক হস্পিতাললৈ নিয়া হ’ল৷ সুস্থ হোৱাৰ পাছতো তাই হেনো এদিনো হোষ্টেললৈ ঘুৰি নাহিল,লগতে ইউনিভাৰচিটিটো বোলে তাইক দ্বিতীয়বাৰলৈ কোনেও নেদেখিলে৷সেয়ে তাইয়ো আজিলৈ ৰহস্য হৈ থাকিল,আৰু সেই কোঠাটোও৷ " "তাৰপাছত ?" "আচলতে সেই সময়ত মোৰ জেঠাই ছোৱালীজনী এই হোষ্টেলতে এইটো ৰুমতেই আছিল,মইও তাইৰ পৰাহে কথাবোৰ শুনিছিলোঁ আৰু তাই কোৱা মতে পিছত যেতিয়া ৰুমটো কেনেকৈ জ্বলি চায় হ’ল সেই প্ৰমাণ কৰিছিল তেতিয়া ফৰেনছিক ৰিপৰ্ট মতে চৰ্ট চাৰ্কিট নহ’লে ধূপ বা চাকি জ্বলাই থোৱাৰ বাবেহে ৰুমটোত জুই লাগিল৷কিন্তু সঠিককৈ কোনেও নাজানিলে আচলতে ৰুমটোত জুই লাগিল কেনেকৈ ? পিছে বহুতৰে মুখ বাগৰি তাই নোহোৱা হোৱাৰ পিছত বহু কথাই উলাইছিল,কাৰোবাৰ মতে তাই বোলে মানসিক ৰোগী আছিল সেয়ে মনতে যি টি ভ্ৰম হয় কিবা দেখা বুলি ,সেই খঙতেই তাই চাগে নিজেই ৰুমটো জ্বলাই দি কোনেও কথাটো নাজানিবলৈ লগৰজনীৰ ৰুমলৈ গ’লগৈ৷কিছুমানৰ মতে তাই বোলে প্ৰেমিকৰ হঁতে পলাই যাবলৈ এনেকুৱা কৰিলে,যাতে তাইৰ ওপৰত কোনেও সন্দেহ কৰিব নোৱাৰে৷কিছুমানৰ মতে তাইৰ হঁতে ঘটা ঘটনাবোৰৰ আগে আগে তাই আৰু লগৰদুজনী মানে মিলি হেনো ৰাতি বাৰ বজাৰ পাছত কিবা আত্মা মতাৰ মন্ত্ৰ পঢ়িছিল সেই ৰুমত,কিন্তু যেতিয়া সিহঁতৰ ভয় লাগিল তেতিয়া বোলে আধাতে সামৰি থ’লে৷সেয়ে বোলে অতৃপ্ত আত্মাই তাইক হাৰাশাস্তি কৰি তাইৰ জীৱনটোৱেই ৰহস্যকৰ কৰি পেলালে৷ " দৃষ্টি বহা ঠাইতে কথাবোৰ শুনি কঁপিবলৈ ধৰিলে,অজান ভয় এটাই তাইক যেন চেপি কুচি আনিলে ভিতৰৰ পৰা,সেয়ে জোৰকৈ মলয়াৰ হাতখনতে টেপামাৰি ধৰি ল’লে৷ কথাবোৰ আমোদলগা হ’লেও এই ৰাতিখন এনে কথাবোৰ শুনি ভয় লগাটো স্বাভাৱিক কথা৷ দৃষ্টিয়ে ভয় কৰা যেন দেখিয়েই জুনবিৰিয়ে কথাবোৰ কৈ থকাৰ পৰা আধাতে ৰৈ দিলে ৷কিন্তু এইবাৰ দৃষ্টিৰ পিছৰখিনি কি হ’ল সুধিবলৈ সাহস নহ’ল৷ সেয়ে জুনবিৰিয়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " ভয় খাব নালাগে দৃষ্টি,ইয়াত ভয় কৰাৰ কোনো কথাই নাহে৷ আচলতে কি জানা মই এইবোৰ কথাত বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিওঁ, আৰু আজিলৈ পাচঁ বছৰেই পাৰ হ’বৰ হ’ল কিন্তু এনেকুৱা একো অনুভৱেই কৰা নাই৷মোৰ কথাটো বাদেই দিয়া এই হোষ্টেলত থাকি যোৱা কোনো এজনী ছোৱালীয়েই আজিলৈ এনে কোনো সমস্যাৰ সন্মুখীন হোৱা নাই৷হ’লেও এনেকুৱা অবাঞ্চিত কাহিনী কিছুমান চলি থকাৰ বাবেই বহুতে ৰুমটোত থাকিবলৈ ভয় কৰে, পিছে ৰুমটোৰ অৱস্থাটোও বহুত বেয়া হৈ গ’ল সেয়েহে সকলোৱে মিলি পূজা পাতল কৰি তেতিয়াই ৰুমটো তলা লগাই দিলে৷ আজিলৈ মই থকাত এবাৰো সেই ৰুমটো খোলা মনত নাই,মনে মনে কোনোবাই খুলিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও নাজানো কিন্তু মই ভাবোঁ বাটৰ কচু গাত নঘহাই ভাল৷যি যেনেকৈ আছে তেনেকৈয়ে থাকিবলৈ দিয়া হওঁক৷যদিও ভূত প্ৰেত আছে থাকক,আমাৰ কাকোৱেই আজিলৈ আমনি কৰা নাই যেতিয়া আমিনো কিয় কৰোঁ৷ " যেনেতেনে দৃষ্টিৰ মনত চলি থকা ধুমুহাজাকে সাম কাটিল৷ৰুমটোৰ বিষয়ে জানিবলৈ থকা উৎসুকতাখিনিও দুৰ হ’ল৷কিন্তু কথা পাতি থাকোঁতে কেতিয়ানো ৰাতি বাৰ বাজি পাৰ হ’ল গমেই নাপালে৷ দুয়োজনীয়ে জুনবিৰিক শুবলৈ দি গুড নাইট বুলি কৈ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷ কিন্তু এই ৰাতিখন সেই ৰুমৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ নিজৰ ৰুম পাবলৈ সাহ হোৱা নাই৷ মলয়ালৈ চালে ,তাইৰো সেই একেই অৱস্থা৷ জুনবিৰিক ইমান সময়ে আমনি দিয়াৰ পাছত পুনৰ সিহঁতক ৰুমৰলৈকে আগবঢ়াই থৈ আহিবলৈ বুলি ক’বলৈ ভাল নালাগিল ৷দুইজনীয়ে ভয়তেই গ্ৰাউণ্ড ফ্লৰৰ চিৰিখনৰ ওচৰত ৰৈ থাকিল ৰুমলৈ যোৱাৰ উপায় বিচাৰি৷ এপাকত দৃষ্টিৰ মনলৈ এটা বুদ্ধি আহিল, মিছাকৈয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ হোৱাটছপআপ গ্ৰুপটোত "Happy birthday malaya baa" বুলি লিখি পষ্ট কৰিলে৷লগতে মলয়া বাক চাৰপ্ৰাইজ দিবলৈ বুলি সকলোকে কৰিদৰৰ ফালে মাতি পঠিয়ালে৷ এইসময়ত এনে দুসাহসীক কাম কৰাৰ বাদে তাইৰ হাতত আন উপায় একো নাই৷হোষ্টেলৰ ছোৱালীবিলাক প্ৰায়েই ৰাতি এক দুই বজালৈ সাৰে থাকে,হ’লেও নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত থাকে বাবেই ভাত খোৱা পাছৰ পৰা গোটেই হোষ্টেলটো শূইন্ হৈ পৰে৷ দৃষ্টিৰ মেছেজটো চাই প্ৰায়খিনি ছোৱালীয়েই কৰিদৰৰ ফালে ওলাই আহিল৷প্ৰথমে মলয়াই যদিও এনে কাম কৰাৰ পৰা দৃষ্টিক বাধা দিছিল তথাপিও পাছত উপায় নোহোৱাৰ বাবে সেই কথাই মান্তি হৈ আগুৱাই আহিল৷কৰিদৰটোত মলয়াক চাৰপ্ৰাইজ দিবৰ বাবে ৰৈ থকা ছোৱালীবোৰ দেখি দৃষ্টিৰ পেটে পেটে হাঁহি উঠিল৷ সকলোৱেই মলয়াক শুভকামনাৰ সৈতে উপচাই পেলালে, দৃষ্টিয়ে পাৰে মানে নিজকে আনৰ চকুৰ পৰা লুকুৱাই মুখ টিপি হাঁহি হাঁহি যেনেতেনে দুয়োজনী আহি ৰুম পালেহি৷ৰুম পাই মৌ’য়েও মলয়াক জন্মদিনৰ শুভেচ্ছা জনোৱাত দুয়োজনীয়েই হাঁহি হাঁহি বিচনাত বাগৰি পৰিল৷ শুভেচ্ছা জনোৱাৰ পাছত সিহঁত দুজনীয়ে হাঁহি দিয়াৰ বাবে মৌৰ অলপ খঙ উঠা যেন দেখিহে আজি ভূতৰ ভয়ে মলয়াৰ বাৰ্থদে পাতি দিয়াৰ কথাবোৰ মৌ’ৰ আগত কৈ কৈ তিনিওজনীয়েই বিচনাত বাগৰি বাগৰি পাৰে মানে হাঁহিবলৈ ধৰিলে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৭ দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা কৰিও আজি ক্লাছত মন লগাব পৰা নাই ৷পৰাহ’লে আজিৰ ক্লাছকেইটা নকৰিলেই হয় কিন্তু এটেনডেন্সৰ বাবেহে বহি আছেহি৷দিনটো নাযায় নুপুৱায় যেন অসহ্য লাগিছে তাইৰ,কেতিয়া হোষ্টেল পাই জুনবিৰিৰ পৰা বাৰ নম্বৰ কোঠাটোৰ ৰহস্য জানিবলৈ আহিব সেই লৈ বাট চাই আছে৷পিছে আজি দৃষ্টিয়ে ৰাতিপুৱাৰ পৰাই সমীক্ষাৰ অস্হিৰতা কিছুমান লক্ষ্য কৰি আছে কিন্তু আনৰ ব্যক্তিগত জীৱনত নোসোমাও বুলিয়েই এতিয়ালৈ তাইক এইবিষয়ে একো সোধা নাই ৷ সদায় ক্লাছত আহি হাঁহি মাতি থকা,ফাৰ্ষ্ট বেঞ্চত বহি ভালপোৱা ছোৱালীজনীয়ে আজি শেষৰ ফালৰ মুৰৰ বেঞ্চখনত বহি ৰাতিপুৱা কান্দি থকাৰ দৰে লাগিছিল,কিন্তু কিয় কান্দিছা বুলি সোধোতে "নাই কন্দা,ঘৰলৈ মনত পৰিলেই মোৰ চকু পানী নজনাকৈয়ে ওলায়" বুলি জীয়া ফাকি এটা মাৰি সেইখিনিৰ পৰা ল’ৰালৰিকৈ আতৰি বাথৰুমৰ বেচিনত মুখখন ধুই চকুপানীবোৰ লুকুৱাইছিল৷ এইকেইদিনত দৃষ্টি আৰু সমীক্ষা অন্তৰংগ বান্ধৱী হৈ পৰিছে যদিও দুয়োজনীয়েই কিছুক্ষেত্ৰত ব্যক্তিগত জীৱনটোৰ পৰা ইজনীয়ে সিজনীক আতৰাই ৰাখিছে৷ আজি দিনটোত সমীক্ষাৰ মাকেও তাইলৈ ঘনাই ফোন কৰি আছে,দৃষ্টিৰ মনত সন্দেহ উপজিছে নিশ্চয় সমীক্ষাৰ মনৰ মাজতেই এজাক ধুমুহা বলি আছে৷ সেয়ে সমীক্ষাই নিজেই উপযাচি নোকোৱাৰ আগতে তাইৰো সুধিবলৈ বেয়া লাগিছে৷ সমীক্ষাৰ মনটো অলপ ভাল লাগক বুলিয়েই দৃষ্টিয়ে তাইক অ’ফ টাইমত জ’চাগলৈ কিবা এটা খাবলৈ বুলিয়ে লগতে লৈ আনিছিল৷কি খাব অৰ্দাৰ দি পাচঁ নম্বৰ টেবুলখনত বহিবলৈ যাওঁতেই চকুত পৰিল,এজাক ল’ৰাৰ সৈতে ৰুদ্ৰই খুউব গম্ভীৰকৈ কিবা কথাৰ আলোচনা কৰি আছে৷আজিও নীলা টি চাৰ্টটোৰ সৈতে ব্লেক ফৰ্মেল পেন্টটোত বেষ্ট হেন্দচম দেখাইছে ৰুদ্ৰক৷ দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা কৰিয়ে তাৰ পৰা চকু আতৰ কৰি নানিলে,এপাকত ৰুদ্ৰৰ সৈতে চকুত চকু পৰাত লাজতে তলমুৰ কৰি বহি পৰিল৷ চঞ্চল মনটোত ইম্মান লাজ যে চকুমুখলৈকে জবাফুলৰ দৰে তেজাল ৰঙা হৈ পৰিল৷দৃষ্টিৰ অৱস্থাটো দেখি সমীক্ষা অলপ আচৰিত হ’ল,কি হৈছে তাইৰ একো ধৰিব নোৱাৰি সুধিয়ে পেলালে "কি হ’ল দৃষ্টি?" দৃষ্টিয়ে ফুচফুচাই ক’লে " চোৱাচোন, সৌ ল’ৰাটোৱে বাৰু মোৰ ফালেই কেনেবাকৈ চাই আছে নেকি? " -"কোনটো ল’ৰা?" "নীলা টিচাৰ্ট পিন্ধা থকা ল’ৰাটোৰ কথা কৈছোঁ" সমীক্ষাই পুনৰ এবাৰ ডিঙি মেলি ল’ৰাৰ জাকটোলৈ চাই পঠিয়ালে৷তাৰ পিছত ক’লে -"ৰুদ্ৰ দাৰ কথা কৈছা নেকি তুমি " "চুু...পপ সি শুনিলে কথাটো বেয়া হ’ব ৷" -"কিয় ?" "মোৰ লাজ লাগিছে সেই কাৰণে " -"তোমাৰ লাজ আৰু ৰুদ্ৰ দা’ৰ কথাটো মই হ’লে বুজি নাপালোঁ দেই ,ৱাহহ ছোৱালীয়ে ইউনিভাৰচিটি আহিয়েই মনে মনে.." "সেই এইজনী সেইবোৰ একো নহয়,দীঘলীয়া কাহিনী পাছত ক’ম কেতিয়াবা ,এতিয়াও চাই আছে নেকি সেইটো কোৱা " সমীক্ষাই পুনৰ এপাক চাবলৈ লওঁতেই ৰুদ্ৰৰ চকুৱে চকুৱে পৰাত "দাদা ভালনে"বুলি সুধিয়েই পেলালে৷ দৃষ্টিয়ে মোৰে কপাঁলে হাত দি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰালে "চেচ্ এইজনীয়ে জান খাই দিলে মোৰ "৷দুৰৰ পৰাই কথা বতৰা পাতিবলৈ অসুবিধা হোৱাত হয়তো ৰুদ্ৰই সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷ যিমানে ৰুদ্ৰৰ মাতটো কাষ চপা যেন লাগিল সিমানেই দৃষ্টিৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷ নোৱাৰিলে আৰু তাই এইদৰে বহি থাকিব,সমীক্ষাক সেইখিনিতেই এৰি উলাই আহিল জ’চাগৰ পৰা৷সেইসময়ত দৃষ্টিয়ে মাথোঁ পলাবলৈ চাইছে,বুকুৰ ধপধপনিবোৰ কম নোহোৱালৈকে তাই কিমান দুৰ বাট এইদৰেই অকলে গুচি আহিল ঠিক নাই ৷ক্লাছ পোৱাৰ আধা বাটতহে মনত পৰিল সমীক্ষালৈ৷ ৰুদ্ৰৰ পৰা পলাবলৈ চাওঁতে এইয়া তাই কি কৰি পেলালে বুলি মুৰটোকে খজুৱাবলৈ ধৰিলে৷ উপায়টো নাই লগত আনিছিল যেতিয়া নিবটো লাগিবই৷সেয়ে পুনৰ ঘুৰি আহিল জ’চাগৰ পদূলিলৈ৷কিন্তু তাইৰ সাহ হোৱা নাই ভিতৰলৈ সোমাই যাবলৈ সেয়ে বাহিৰতে বহি সমীক্ষালৈ বাট চালে৷ প্ৰায় এঘণ্টাতকৈ বেছি সময় পাৰ হ’ল,এই সময়খিনিত কিমানে জ’চাগলৈ অহা-যোৱা কৰিলে তাৰ হিচাপ নাই কিন্তু সমীক্ষাৰহে কোনো দেখাদেখি নাই৷সমীক্ষালৈ দুবাৰমান ফোনো কৰিছিল পিছে তাই ৰিচিভহে নকৰিলে৷ ইমান সময়ে তাই ৰুদ্ৰকো উলাই অহা দেখা নাই ,তেনেহ’লে সিহঁতি এতিয়াও কথা পাতিয়েই আছে নেকি? নে দুয়োটাই ওলাই আহিল জ’চাগৰ পৰা জানিবলৈ আৰু পোন্ধৰ মিনিটমান সেইখিনিতে ৰৈ বাট চালে সমীক্ষাৰ বাবে৷কিন্তু কাকো ওলাই নহা দেখি তাইয়ে পুনৰ জ’চাগৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল৷কিন্তু সিহঁত এটাকো নেদেখি খৰখোজেৰে চেন্টাৰৰ ফালেই খোজ ল’লে৷ ব্ৰেকৰ পাছৰ ক্লাছটোৱেই শেষ আছিল ,কিন্তু তাই তাকো মিছ কৰি দিলে ৷সেয়ে চেন্টাৰলৈ সোমাই যাবলৈ ভাল নালাগিল তাইৰ৷ মেথেমেটিক্স ডিপাৰ্টমেণ্টৰ সন্মুখতে ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি সমীক্ষালৈ বাট চালে৷ এপাকত সমীক্ষাক চেন্টাৰৰ পৰা ওলাই অহা দেখি তাইৰ চকু মুখ উজ্জ্বলি উঠিল৷কিন্তু সমীক্ষাই ইচ্ছা কৰিয়েই দৃষ্টিক মাত নিদিয়াকৈ তাইৰ কাষেদিয়েই গপগপাই হোষ্টেলৰ ফালে খোজ ল’লে৷ দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক বহুবাৰ মাতিবলৈ চেষ্টা কৰিলে কিন্তু তাই মাত নিদিওঁ বুলিয়েই অভিমান কৰি নিদিয়াকৈ থাকিল৷কিন্তু এপাকত দৃষ্টিলৈ বেয়া লগাত মুখ বিকতাই দৃষ্টিক কৈ থৈ গ’ল " মোক ফচাই থৈ তাত অকলে এৰি গুচি আহিলা বেয়া পালোঁ তোমাক " দুখ দৃষ্টিৰ গাত সেয়ে তাইয়েই বাৰে বাৰে সমীক্ষাক চ’ৰি কৈ তাইৰ পাছে পাছে খোজ দি একেবাৰে সমীক্ষাহঁতৰ হোষ্টেলৰ ওচৰ পালেহি৷দৃষ্টিক আওকাণ কৰি সমীক্ষা হোষ্টেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল,হ’লেও তাইৰ মনে নামানিলে৷ গেটৰ বাহিৰৰ পৰা অপৰাধীৰ দৰে তাইলৈ হেপাঁহেৰে চাই থকা দৃষ্টিৰ মুখখন মনলৈ অহাট তাইৰ ওচৰলৈ ঘুৰি আহিল৷পুনেই দৃষ্টিক চ’ৰি বুলি কৈ তাইৰ হাতখন ধৰি ল’লে৷ দৃষ্টিৰ সেমেকা মুখখনত সোণগুটি যেন হাঁহি এটা বিৰিঙি উঠিল৷সমীক্ষাই অভিমান কৰিয়েই ক’লে " মোক অকলে এৰি অহাৰ কাৰণটো ক’ব লাগিব,কি চলি আছে ৰুদ্ৰ দাৰ লগত" দৃষ্টিয়ে লাজ লাজ অনুভৱেৰে ক’লে " তেনেকুৱা তুমি ভবাৰ দৰে একোৱেই নহয় ,একদম চিম্পল ষ্টৰী মোৰ " তাৰ পাছত তাই কথাবোৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷দৃষ্টিৰ কথাবোৰ শুনাৰ পাছত সমীক্ষাই উচ্চ স্তৰত গিৰ্জনি মাৰি হাঁহি উঠিল৷দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ ওচৰত লাজ পোৱাতকৈয়ো বেছি লাজ সমীক্ষাই হাঁহি দিয়াতহে পাইছে৷অন্তত যিটো মানুহৰ সৈতে ঘটনাতো ঘটিছে সি আজিলৈ তাইক পাত্তাই দিয়া নাই কিন্তু যাক ক’লে তাই হাঁহি ৰখাবই পৰা নাই৷মুখখন ফুলা লুচিটোৰ দৰেই ফুলি উঠিল৷ দৃষ্টিৰ ফুলা মুখখন দেখি সমীক্ষাই গহীনাই কৈ উঠিল "হ’ব দিয়া ইমান লাজ কৰিবলগীয়া একো নাই ইয়াত,ৰুদ্ৰ দাই চাগে এইবোৰ কথা কাহানিবাই পাহৰিলে৷ তাৰ মনত থকা হ’লে আজি তোমাক জ’চাগত দেখাৰ পাছতেই চিনি পালে হয় " দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ মুখলৈ চাই প্ৰশ্ন কৰিলে "তাৰমানে মোৰ কথা কিবা সুধিছিল নেকি?" -"উহোঁ একো নাই সোধা লগৰজনী গুচিয়েই গ’ল দেখোন বুলি কৈ মোৰ ভাল বেয়াৰ খবৰ সুধিছিল সিমানেই " "ভাগ্য ভাল তেওঁৰ যে মোৰ মুখখন মনত নাই৷পিছে তুমি ৰুদ্ৰ দাক কেনেকৈ চিনি পোৱা?" -"ইউনিভাৰচিটিৰ এদমিচনৰ কিবা কামতে চিনাকি হৈছিলো,তাৰ পাছৰ পৰাই ভাল চিনাকি আমাৰ " ৰুদ্ৰৰ বিষয়ে আৰু অধিক জনাৰ উদ্দেশ্যৰে গেৰোঁগেঁথোকৈ দৃষ্টিয়ে পুনৰ সুধিলে "আট্চা ,পিছে সম্পূৰ্ণ নামটো কি বাৰু?" "ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা " দৃষ্টিয়ে তপৰাই ক’লে -"ধুনীয়া নামটো " " অকল নামটোৱেই নে ল’ৰাটোও ধুনীয়া দেখোন,পচন্দ হৈছে যদি মোক ক’লেই হ’ল " "ধেই কি যে কোৱা ,সেইবোৰ একো নাই৷মাত্ৰ নাজানো কাৰণেহে সুধিছোঁ ৷মই যাওঁ এতিয়া নহ’বা দেৰি হ’বগৈ হোষ্টেল পাওঁতে" -"ইচ্ দেৰি হ’বনে পলাব খুজিছা৷যি কি নহওঁক for more information জনাই থ’লো ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলতেই থাকে " সমীক্ষাই কামোৰ দিয়া দেখি দৃষ্টিয়ে যিমান পাৰে সিমান খৰখেদাকৈ খোজ দি তাইৰ কাষৰ পৰা পলাবলৈ বিচাৰিলে৷হ’লেও হোষ্টেললৈ অহা গোটেই বাটটোত মনলৈ এটা নামেই আহি থাকিল "ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা"৷নামটো শুনাৰ পাছৰ পৰাই যেন প্ৰিয় হৈ পৰিছিল তাইৰ বাবে,সেয়ে লগালগ ফেচবুকটো খুলি নামটো চাৰ্চ কৰিলে, হাতত গীতাৰ লৈ কেকোৰা চুলিকোছা মেলি হোৱাইট চাৰ্ট আৰু নেভিব্লু পেন্টৰ ফৰ্মেল ড্ৰেচত প্ৰফাইল ফটোখন আপলোড কৰা আছে৷ বহুদেৰি ভাবি চিন্তি কপাঁ কপাঁ হাতেৰে ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটো পঠিয়াই দিলে৷পুনৰ বাৰ দৃষ্টিৰ হৃদয়ৰ কেকুঁৰিটোত ৰুদ্ৰ নামৰ বতাহজাক আহি থেকা খাই পৰিল৷ এই বতাহ জাকতেই তাই যেন উৰি ফুৰিব এতিয়াৰে পৰা মাথোঁ অপেক্ষা ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটো এক্সেপ্ত কৰালৈ৷ সন্ধিয়া পাৰ হ’ল,কিন্তু এতিয়ালৈ দৃষ্টিয়ে এবাৰো জুনবিৰিৰ ওচৰলৈ যাবলৈ মলয়াক লগ নধৰা দেখি তাই অলপ আচৰিত হ’ল৷যিজনী ছোৱালীয়ে কালিৰে পৰা বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য জানিবলৈ উৎসুক হৈ আছিল সেইজনী ছোৱালীয়ে এতিয়ালৈ এবাৰো তাইক এই বিষয়ে একো এটা সোধা নাই,কি আচৰিত৷ তাই কেনেবাকৈ পাহৰিলে নেকি বুলিয়ে জুখি চাবলৈয়ে দৃষ্টিক মাত লগালে " দৃষ্টি তুমি কিবা এটা পাহৰিছা নেকি বাৰু? " শুই থকাৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " একো নাই পাহৰা মলয়া বা,কিয় সুধিলা " "কিয় বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য জনাটো কি হ’বগৈ" দৃষ্টিয়ে একেজাপেই বিচনাৰ পৰা নামি মলয়াক লগত লৈ দ্ৰুতগতিত ৰাজধানী যোৱাদি গৈ জুনবিৰিৰ ৰুমৰ কাষ পালেগৈ৷কিন্তু ভাগ্যই বেয়া প্ৰকাণ্ড তলা এটা মাৰি থোৱা আছে৷উদাস মনটো লৈ ৰুমলৈ ঘুৰি আহিল৷ কেনেকৈ যে ইমান ইম্পৰটেণ্ট কথাটো পাহৰি থাকিল বুলি নিজৰ ওপৰতে খং উঠিল তাইৰ৷দৃষ্টিৰ উদাসীন মুখখন দেখি মলয়াই জুনবিৰিলৈ ফোন কৰি তাইৰ ৰুমলৈ যোৱাৰ কথাটো কোৱাত জুনবিৰিয়ে ৰাতিলৈ ভাত খোৱাৰ পাছত ৰুমলৈয়ে মাতি পঠিয়ালে৷ উফ্ পুনৰ এক অপেক্ষা ৰাতি হোৱালৈ ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৬ কঁপি থকাৰ পৰাই মৌ’য়ে ক’লে "দৃষ্টি তুমি ভুত প্ৰেত আত্মা এইবোৰ বিশ্বাস কৰানে?" উত্তৰ দিবলৈ দৃষ্টি বিমোৰত পৰিল৷তথাপিও ধেমেলীয়া সুৰতে আৰম্ভ কৰিলে "দিনত হ’লে বিশ্বাস নকৰোঁ কিন্তু ৰাতি হ’লে বিশ্বাস কৰোঁ৷আচলতে এইবোৰ বিশ্বাসৰ বান্ধোন,যি বান্ধোনেৰে বান্ধ খাই আমি সোমাই পৰোঁ গভীৰলৈকে৷" এইবাৰ দৃষ্টিলৈ মলয়াৰ পোনপটীয়া প্ৰশ্ন "তাৰমানে তুমি এই অলৌকিক শক্তিবোৰ বিশ্বাস কৰা? " দৃষ্টিয়ে আৰম্ভ কৰিলে- বিশ্বাসটো এক বেলেগ ধৰণৰ বস্তু৷ আচলতে কি জানা ,আমাৰ অজ্ঞাতে এই পৃথিৱীখনত দুটা শক্তিয়ে বাহ লৈ আছে৷তাৰে এটা নকাৰাত্মৰ আনটো সকাৰাত্মক মানে ঋণাত্মক আৰু ধনাত্মক শক্তিৰ কথা ক’লো৷ লোক বিশ্বাস মতে এই শক্তিবোৰ হেনো পৃথিৱীৰ উৰ্যাৰ ফল ৷মই আজিলৈ ভুত,প্ৰেত,আত্মা আদিৰ কেতিয়াও সন্মুখীন হোৱা নাই আনকি ভগৱানো দেখা নাই তথাপিওচোন ৰাতিপুৱা ধূপদাল নজ্বলোৱালৈকে মনটো শান্তি নালাগে,ক’ৰবাত নামঘৰ এটাই হওঁক বা মন্দিৰ,মছজিদ,দৰগাহেই হওঁক দেখাৰ লগে লগেই আপোনাআপুনি মুৰ দোঁ খাই আহে৷এইবোৰ জানো আমাৰ বিশ্বাস নহয়৷" দৃষ্টিয়ে কথাবোৰ কৈ শেষ কৰিবলৈয়ে নাপালে মাজতে মলয়াই পুনৰ প্ৰশ্ন কৰিলে "কিন্তু এই শক্তিবোৰৰ বাবে ভুত প্ৰেত আত্মা থকাৰ যুক্তিটো ক’ত?" দৃষ্টিয়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কিয় কৈছিলোৱেই দেখোন এই শক্তিবোৰৰ মূলতে হ’ল বিশ্বাস,যিদৰে ঈশ্বৰৰ প্ৰতি আমাৰ অগাধ বিশ্বাস থিক সেইদৰেই ৷আমাৰ সমাজতো বহুকেইটা লোকবিশ্বাস আছে,যিবোৰ আজিলৈ বহুতেই অন্ধবিশ্বাস বুলি মানি লোৱা নাই৷এইধৰা দেৱতা,অপদেৱতাৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ তুলিৰ তলত লোহাৰৰ চুকা অস্ত্ৰ থৈ দিয়া,বিহুৱে সংক্ৰান্তীয়ে ঘৰৰ চাৰিওফালে নহৰু আৰু গোৱৰ পানী চতিওৱা,অপশক্তিৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ গোৱৰমাটিৰে চোতালঘৰ মোচা,বিয়াবাৰুত কন্যা আনিবলৈ যোৱা দৰাৰ গালৈ চাউল চতিওৱা,বৰগছত ভুত,প্ৰেত নতুবা দেৱতাৰ আশ্ৰয় স্থল মানি পূজাপাতল কৰা৷ মাত্ৰ এয়াই নে ,হিন্দু সংস্কৃতিৰ লোকবিশ্বাস মতে,আমাৰ শৰীৰৰহে মৃত্যু হয় আত্মা অমৰ,সেয়ে শৰীৰৰ মৃত্যুৰ পাছতো বোলে আত্মাটোৱে শৰীৰলৈ উভতি অহাৰ প্ৰয়াস কৰি থাকে,আৰু সেই প্ৰয়াস ভাঙিবলৈয়ে শৰীৰটোৰ দাহ কৰি দিয়া হয়৷আৰু মৃতকৰ আত্মাক সন্তুষ্ট কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে অন্তোষ্টিক্ৰিয়া সম্পন্ন কৰে৷তেনেহ’লে তোমালোকেই কোৱা যদি নকাৰাত্মক শক্তি বুলি একো নাই তেনেহ’লে প্ৰাচীন কালৰে পৰা মানুহে এইবোৰ পালন কৰাৰ যুক্তি ক’ত ? দৃষ্টিৰ কথাত দুইজনীয়ে হয়ভৰ জনাই আৰু অধিক জনাৰ উদ্দেশ্যেৰে তাইৰ মুখলৈ তধা লাগি চাই ৰ’ল৷ দৃষ্টিয়ে এইবাৰ পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে "আচলতে কি জানা,বিশ্বাস অবিশ্বাস এইবোৰ আমাৰ মানৱ মনৰ স্ব-সৃষ্ট অৱয়ব৷ হ’লেও যে বিজ্ঞানেও আজিলৈ এইবোৰ শক্তি নাই বুলি প্ৰমাণ কৰিব পৰা নাই ৷সেয়ে গুৰু গোসাইক পূজি নিজা কৰ্মবোৰ কৰি যাব লাগে৷" দৃষ্টিৰ কথাষাৰ যেনেতেনে শেষ হ’বলৈ পালেহে মৌ’য়ে খপজপকৈ উঠি গৈ ধূপ এদাল জ্বলাই গোটেই ৰুমটোতে ঘুৰাই দিলেগৈ৷তাকে দেখি মলয়া আৰু দৃষ্টিয়ে ইজনীয়ে সিজনীলৈ চাই ফিচফিচাই হাঁহি উঠিলে৷পুনৰ এই অলৌকিক শক্তিবোৰ থকা নথকা লৈ সিহঁতৰ মাজত আদ্দা বহিল ৷ হঠাৎ ভাতখোৱাৰ ঘন্টাধ্বনিৰ শব্দটো শুনি তিনিওজনী উচপ খাই উঠিল৷ছোৱালীবোৰৰ চিঞৰ বাখৰ,দৌৰিদৌৰিবোৰ কাণত পৰাতহে সময়টো চালে আঠ বাজি পাৰ হ’ল৷কথাৰ মহলা মাৰোঁতে কেতিয়ানো ইমান সময় পাৰ কৰি দিলে সিহঁতি ক’বই নোৱাৰিলে৷ আজি বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য বিচাৰিবলৈ গৈ ভুত,প্ৰেত ,আত্মাইহে সিহঁতৰ আদ্দাত ঠাই ল’লেগৈ৷ভাত খাবলৈ বুলি কাঁহী বাতি কেইটা হাতত লৈ মৌ’য়ে দোৱাৰখন খুলিব লওঁতেই চিঞৰি উঠিল৷তাইৰ চিঞৰত দৃষ্টিয়েও লগতে চিঞৰ মাৰি দিলে৷ সিহঁতৰ গগনফলা চিঞৰ শুনি গলিটোত থকা আটাইকেইজনী আগুৱাই আহিল৷মলয়াইয়ো সিহঁত দুজনীয়ে কিয় চিঞৰিলে একো সাৰ সুৰ নাপালে,সেয়ে কি হৈছে সুধাৰ আগেয়ে দোৱাৰৰ সিপাৰৰ পৰা অহা টোকৰৰ মাতত দোৱাৰখন খুলি দিলেগৈ৷আটাইবোৰে প্ৰশ্নৰ ওপৰত প্ৰশ্ন কৰি গ’ল -কি হ’ল? -কিয় চিঞৰিছে ? -চিঞৰাৰ কাৰণ কি? ইত্যাদি ইত্যাদি৷ মৌ’য়ে চকুকেইটা বন্ধ কৰি কাণে মুৰে হাত দি পকাতে বহি আছে৷দৃষ্টিয়েও মুখেৰে একো মাতিব পৰা নাই,মলয়াই কাৰো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিবলৈ পৰা নাই সেয়ে তাইয়ো মৌন হৈ ৰৈ আছে৷ এইবাৰ সংগীতা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীয়ে দৃষ্টিক উদ্দেশ্যি সুধিলে "দৃষ্টি তুমিয়েই কোৱা এই ৰাতিখন এইদৰে চিঞৰাৰ কাৰণ কি?" হেমেনাহেমেন কৰি দৃষ্টিয়ে ক’লে "আমি আচলতে ভূতৰ কথা পাতি আছিলোঁ,তাৰপাছত কি হ’ল নাজানো ভাত খাবলৈ যাব লওঁতেই মৌ’য়ে চিঞৰি দিলে সেয়ে তাইৰ চিঞৰতে ময়ো চিঞৰি দিলোঁ ৷" সংগীতাই এইবাৰ মৌ’ক সুধিলে "তুমিয়েই কোৱা কিয় চিঞৰিলা" কম্পিত মাতেৰে মৌ’য়ে কৈ উঠিল "ভূ...ভূ..ভূত " মৌ’ৰ মুখৰ পৰা ভূত শব্দটো শুনি আটাইবোৰৰ মাজতে হৈ চৈ লাগিল৷মৌ’য়ে ক’ত ভূত দেখিলে,ভূতটো দেখিবলৈ কেনেকুৱা উপৰাউপৰি বহুকেইটা প্ৰশ্নই তাইক জুমুৰি ধৰিলেহি৷ছোৱালীবোৰৰ উপৰাউপৰি প্ৰশ্নবোৰৰ দুমোজাত পৰিয়েই মৌ’ মুচ্ছা গ’ল ৷পুনৰ এক হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হোৱাত তাতে উপস্থিত থকা চিনিয়ৰ কেইজনীমানে মৌ’য়ে ভূত দেখা কথাটোত অসন্তুষ্টি প্ৰকাশ কৰিলে লগতে আজি ইমানদিনে কোনেও এনে ঘটনাৰ সন্মুখীন হোৱা নাই আৰু এই আঠটা বজাতে হোষ্টেলৰ ভাত বঢ়াৰ সময়ত যিহে হুলস্থূল হয় এই সময়ত ভূতটো দুৰৰে কথা ঈশ্বৰ আহিবলৈয়ো ভাবিব লাগিব৷তেনেক্ষেত্ৰত ভূত দেখাটো অসম্ভৱ বুলিয়েই কোনোবা এজনীয়ে কৈ উঠিল৷ মৌ’ৰ মুৰত পানী দুনি ঢালি অচেতন অৱস্থাৰ পৰা ঘুৰাই অনা হ’ল৷তাৰপাছতেই ক’ত ভুত দেখিছিল সুধাপুচা কৰাতহে তাই গোটেই ৰুমটোলৈ চকু ফুৰালে আৰু মনতে কথাবোৰ ভালদৰে উনুকিয়াবলৈ ধৰিলে৷তাই আচলতে ক’তো ভূত দেখা নাছিলে,ভয়ে ভয়ে দোৱাৰ খুলিবলৈ লওঁতেই দৃষ্টিৰ দীঘলকৈ পৰি থকা ছাঁটোকে দেখিহে কোনো বিবেচনা নকৰাকৈ চিঞৰ মাৰি দিছিল ভূত বুলি ভাবি৷ মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি সকলোৱে আচৰিত হৈছিল,ছাঁটোকে ভূত দেখা বুলি জানি দুজনীমানে খিলখিলাই হাঁহি দিলে৷চিনিয়ৰ দুজনীমানে পুনৰ এইদৰে অবাঞ্চিত কথা পাতি সময় ব্যয় কৰাৰ পাছত নিজৰ লগতে আনৰ মাজতো এইদৰে এইদৰে আতংকিত পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি যাতে দ্বিতীয়বাৰ নকৰে সেই লৈ উৱাৰ্ণিং দি উলাই গ’ল৷গালি খোৱাৰ পাছতো দৃষ্টি আৰু মৌ’য়ে ইজনীয়ে সিজনীৰ মুখলৈ চাওঁতে হাঁহি উঠি আহিল৷আৰু সিহঁতৰ নিলাজ যেন হাঁহিটো দেখি মলয়াই ক’লে "বিশ্বাসটোও যে এটা বেমাৰ,ইয়াৰ প্ৰমাণ লগালগ পাই গ’লো " ৰাতিলৈ মৌ’ৰ অকলে শুবলৈ সাহস নহ’ল সেয়ে দৃষ্টিৰ ঠেক বিচনাখনতে কুচিমুচি সোমাই লৈছেহি৷আজি সিহঁতৰ ভূতৰ আদ্দাই গৰমৰ অনুতাপ নাইকিয়া কৰি পেলাইছে৷পিছে দৃষ্টিৰহে বাৰেবিংকৰা চিন্তাবোৰে টোপনি আহিবলৈ দিয়া নাই৷ চিন্তা হৈছে তাইৰ আজি ঘটনাটোৰ পাছত বাৰু জুনবিৰি বায়ে তাইক বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্যটো ক’বনে নাই৷নে বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য সদায় ৰহস্য হৈয়ে থাকি যাব৷ (আগলৈ) (সকলোলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটিও আগবঢ়াই দিলোঁ,কেনেকুৱা হৈছে জনাবলৈ নাপাহৰিব,যদি লেখাটো পঢ়ি আমনি পাইছে জনাব৷আপোনালোকৰ মৰম,আৰ্শীবাদবোৰৰ বাবে ধন্যবাদ প্ৰান্তত দেৱাশ্ৰী বৰা )

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৫ "মন মোৰ উৰি গুচি যায় কি জানো পায়ো হেৰুৱাই " দৃষ্টিয়ে বেলিডুবা আকাশখনলৈ চাই কাণদুখনত হেদফোনডাল গুজি পাপনদাৰ প্ৰিয় গানটো শুনি হোষ্টেলৰ চাদৰ ওপৰতে তন্ময় হৈ বহি আছে ৷বহুদিন হ’ল এইদৰে অকলে নিজৰ মাজতে এখন্তেক সময় পাৰ নকৰা৷সৰুৰে পৰাই মাকৰ মুখত শুনি আহিছিল, মেট্ৰিকটো পাছ কৰিলেই আৰাম ,তাৰ পাছত হায়াৰচেকেণ্ডাৰী তাৰ পাছত গ্ৰেজুৱেচনৰ সময়চোৱাতো সেই একেটাই কথা৷হ’লেও ব্যস্ততাবোৰ লাহে লাহে নিজেই বুজি উঠিছিল৷ ইউনিভাৰচিটিৰ এই দিনকেইটাত যে তাই এদিনো শান্তিয়ে পোৱা নাই৷দিনটো ক্লাছৰ ব্যস্ততা,তাৰ পাছতে পেৰেডৰ নামত ব্যস্ততা,হোষ্টেলৰ ফ্ৰেচাৰ্চ,ইউনিভাৰচিটিৰ ফ্ৰেচাৰ্চ,উইকেন্দৰ শেষত ইউনিভাৰচিটিৰ ইটো সিটো প্ৰগ্ৰেম মুঠৰ ওপৰত ব্যস্ততা আৰু ব্যস্ততা৷ টং টং টংকৈ হোষ্টেলৰ চাহ দিয়াৰ ঘন্টাধ্বনিটো ভাহি আহিল৷গানৰ ভলিউমটো কমাই দিলে৷ইমানপৰে নিজান হৈ থকা পৰিৱেশটোত এজাক ছোৱালীয়ে খৰ খোজেৰে চিৰিলৈ অহা যোৱা কৰা চেণ্ডেলৰ চেতেপ চাতাপ শব্দ,ভুনভুনকৈ কথা পতাৰ শব্দ,কোনোবা দুজনীমানে খিলখিলাই হাঁহি দিয়াৰ শব্দ কিছুমান চৌপাশে বিয়পি পৰিল৷এই নিজাববীয়া অনুভৱখিনি এৰি তাইৰ চাহ খাবলৈ উঠি আহিবলৈ মন নগ’ল৷ স্বস্তিৰে দীঘলীয়া উশাহ এটা এৰি আকাশখনলৈ চাই ৰ’ল৷সন্ধিয়াৰ আকাশখন যে তাইৰ বৰ প্ৰিয় ৷আন্ধাৰ হ’লে আকাশৰ বিশালতাৰ মাজত জী উঠে তৰাবোৰ ,ভাললাগে তাইৰ৷জোনটোৰ কথা সুকীয়া,মৰি মৰিও জী থাকিবলৈ শিকাই দিয়ে কোনোবাখিনিত৷ চাদলৈ অহা চিৰিখনত কোনোবাই উঠি অহাৰ শব্দ শুনি দৃষ্টিয়ে বহুদেৰি চিৰিখনৰ বাটলৈ চাই ৰ’ল৷কোনো সোমাই নহা দেখি এপাক ভুমুকি মাৰি চাই আহিল অথচ কাকো নেদেখিলে,ভয় ভয় অনুভৱ এটাই ভিতৰৰ পৰা খুচি বিন্ধি আনিলে তাইক৷ইফালে আন্ধাৰেও চানি ধৰিছে সমগ্ৰ এলেকাটো৷এই সময়ত তাই এইখিনিত এইদৰে বহি নথকাটোৱেই ভাল হ’ব বুলি ল’ৰালৰিকৈ সেই চিৰিয়েদিয়েই নামি আহিল৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা তাই লক্ষ্য কৰিছে হোষ্টেলত সিহঁতৰ মহলাৰ বাৰ নম্বৰ কোঠাটোত আজিলৈকে কাকো দেখা নাই৷বৰঞ্চ প্ৰকাণ্ড তলা এটাহে মাৰি থৈছে৷হোষ্টেলৰ ইমান বিলাক ৰুমৰ ভিতৰত আগ গুৰি নোহোৱাকৈ সিহঁতৰ মহলাৰ মাজৰ ৰুমটোত এইদৰে তলা লগাই থোৱাৰ যুক্তি ক’ত৷নিশ্চয় সেই কোঠাটোৰো কিবা ৰহস্য আছে নহ’লেনো এইদৰে মাজৰ ৰুম এটাত তলা লগাই থয়নে? কথাটোৱে তাইৰ মনত জিজ্ঞাসাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ৰুমটোলৈ সোমাই আহি লগালগ মলয়াৰ কাষতে বহি "বাৰ নম্বৰ কোঠাটোৰ ৰহস্যটো কি "বুলি সুধি পেলালে৷ মলয়াই দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিয়াত সংকোচবোধ কৰিলে৷তথাপিও হাত সাৰিবলৈয়ে কৈ থ’লে "মই সেইবোৰ ভালদৰে নাজানো দেই,শুনামতে আজিৰ পৰা দহবছৰ আগত সেইটো ৰুমত..." মলয়াই কথাবোৰ ক’বলৈ লৈয়ো ৰৈ গ’ল৷ কাষতে বহি থকা মৌয়ে দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ মলয়াই কি দিয়ে জানিবলৈ বুলি সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ ফালে চাই ৰ’ল,তাৰমানে তাইয়ো বাৰ নম্বৰ কোঠাটো কিয় বন্ধ জানিবলৈ উৎসুক নেকি? দৃষ্টিয়ে এইদৰে মৌ’য়ে নিজৰ ব্যস্ততাবোৰ এৰি সিহঁতৰ কথাৰ মাজত সোমাবলৈ অহা দেখি অলপ আচৰিত হ’ল৷নহ’বইবা কিয়? একেটা ৰুমতে থাকিলেও মৌ’য়ে সদায় নিজৰ মাজতেই ব্যস্ত হৈ থাকে৷বৰ বেছি কথা বতৰা সিহঁতৰ লগতো নাপাতে,নিজৰ প্ৰয়োজনীয় কথাকেইটাহে খুউবসম্ভৱ জুখিমাখি কয়৷ বিৰাট গহীন ছোৱালীজনী ,তাইৰ শান্ত শিষ্ট স্বভাৱটোৰ বাবেই আজিলৈ হোষ্টেলৰ কোনো ছোৱালীৰ লগতেই ঘনিষ্ঠতা নাই,আনকি মলয়াৰ লগতো৷মৌ’ৰ জটিলতাবোৰৰ বাবেই মলয়াই ধেমালি কৰিবলৈ গৈয়ো কেতিয়াবা সাংঘাতিক অনুশোচনাত ভুগে,দৃষ্টিৰ সৈতে কৰা ধেমালিবোৰৰ দৰেই তাইৰ লগতো বন্ধুত্বসুলভ ব্যৱহাৰ কৰিব খুজে,কিন্তু বোধহয় কথাবোৰ তাইৰ অপচন্দৰ কিন্তু মৌ’ৰ বিপৰীতে ফ্ৰেচাৰ্চৰ দিনাৰ পৰাই দৃষ্টিৰ বহুতৰে সৈতে ঘনিষ্ঠতা বাঢ়ি আহিছে৷তাই psychologyত এম.এ কৰা বুলি জানিব পাৰি বহু কেইজনীয়ে মুখদেখিলেই তাই সকলো কথা কৈ দিব পাৰে বুলি তাইৰ পৰা লোকাই থকাও তাইৰ চকুত নপৰাকৈ থকা নাই৷কিছুমানে পেটে পেটে দৃষ্টিৰ বাবে বেয়াভাব ৰাখিলেও পৰাপক্ষত তাইৰ সৈতে যিমান পাৰে স্বাভাৱিক ব্যৱহাৰ কৰাই দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ বহুতেটো তাইক দেখিলে "মই কি ভাবি আছোঁ কোৱাচোন" বুলিও প্ৰশ্ন কৰে৷মুখখন চালেই যে কোনে কি ভাবিছে জানিব নোৱাৰি সেই কথা বুজাবলৈ গৈয়ো তাই বিফল হৈ পৰে৷হোষ্টেলৰে দুজনীমানে নিজৰ সৰু সুৰা সমস্যা কিছুমানো তাইৰ ওচৰলৈ লৈ আহে ,কিন্তু তাইহে পলাই ফুৰে এইবোৰৰ পৰা ৷কাৰণ তাই বুজাব খুজিলেও যে সিহঁতে বুজিব নুখুজে আৰু তুমি মোক সহায় কৰিবই নোখোজা বুলি ভুল ধাৰণা এটা মনতে পুহি লয়৷কথাবোৰ মনতে পাগুলি থকাৰ পৰা বাস্তৱলৈ উভতি তাই পুনৰ কৈ উঠিল "প্লিজ মলয়া বা,পিছৰখিনি কোৱা না" মলয়াই ফুচফুচাই কৈ উঠিল " এইবোৰ কথা ৰাতি পাতিলে কথাটো অলপ বেয়া হয় ,কাইলৈ মোৰ লগত ওলাবা গ্ৰাউণ্ড ফ্ল’ৰৰ জুনবিৰি বায়েহে তোমালোকক কথাবোৰ ভালদৰে ক’ব পাৰিব,আমাকো তাইয়ে কথাবোৰ কৈছিল৷" কথাষাৰ শুনি দৃষ্টিৰ মনলৈ জুনবিৰিৰ মুখখন ভাহি আহিল,ফ্ৰেচাৰ্চৰ দিনা সকলোৱে জুনবিৰিৰ সৈতে এই হোষ্টেলৰ আটাইতকৈ পুৰনি আৱাসী বুলি চিনাকি কৰাই দিছিল৷ইউনিভাৰচিটিত তাই পাঁচ বছৰীয়া Law’ৰ কৌচতো শেষ কৰি কিবা ইনটাৰ্ণশ্বিপৰ কামত হোষ্টেলতেই আছে৷পুৰণি আৱাসী হিচাপে হোষ্টেলৰ আটাইবোৰ ছোৱালীয়েই জুনবিৰিক হিয়াউজাৰি শ্ৰদ্ধা কৰে ,তাইয়ো জানো তাৰ ব্যতিক্ৰম ডাঙৰ সৰু সকলোকেই সমানে মৰম কৰে৷ হয়তো জুনবিৰি থকাৰ বাবেও এই হোষ্টেলত আজিলৈ ৰেগিং হোৱা নাই ৷কোনো চিনিয়ৰে কোনোবাজনী জুনিয়ৰক গালি এটা পাৰিলেও গাৰ্জেনৰ দৰে আহি প্ৰতিৰক্ষা দিয়েহি,সেইবাবে হোষ্টেলৰ প্ৰতিজনী জুনিয়ৰেই জুনবিৰিক বৰ ভাল পায়৷ মৌ’য়ে ৰুমটোৰ ইফালেসিফালে চাই তাইৰ টেবুলত থোৱা হনুমান চালিচাখন হাতত লৈ লৈ বিচনাত বহিলগৈ৷মনতে তাইৰ সন্দেহ উপজিছে,কিজানিবা বাৰ নম্বৰ কোঠাটোত কোনোবাই চুইচাইড কৰিয়েই মৰিছে ৷তাৰমানে ৰাতি হ’লেই তাই শুনা পোৱা চেন্দেল জোতাৰ শব্দবোৰ,ৰাতি এপৰত কুকুৰ মেকুৰীৰ শব্দবোৰ কোনোবা অশৰীৰী আত্মা দেখাৰ বাবেই নেকি? কথাবোৰ ভাবি ভাবি যেন তাই কপিঁবলৈ ধৰিছে ৷ মৌ’ক সেইদৰে কঁপি কঁপি বহি থকা দেখি দৃষ্টিয়ে ক’লে " কথাবোৰ নজনাকৈয়ে কিয়নো ইমান ভয় কৰিছা,ধৈৰ্য্য ধৰাচোন কাইলৈ জুনিবিৰি বাক কথাটো সুধিলেই ৰহস্যৰ ফাদিল হ’ব৷তুমি মই ভবাৰ দৰে ৰুমটোত একো নহ’বওটো পাৰে ৷" আগলৈ

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...!(নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড- ৪ অপেক্ষাৰ অন্ত পৰিল,যথাসময়ত চিনিয়ৰৰ বেট্ছটো আহি উপস্থিত হ’ল৷কিন্তু তাই ভবাৰ দৰে একোৱেই নহ’ল৷অথচ চিনিয়ৰ কেইগৰাকীয়ে চা-চিনাকি হৈ অনাগত সময়ত ১৫আগষ্টৰ দিনা হ’বলগা পেৰেড কম্পিটিছনৰ বাবে সাজু হ’বলৈ অহা কাইলৈৰ পৰাই প্ৰেক্টিছ কৰাৰ কথাষাৰ জনাই ৰুমটোৰ পৰা ওলাই গ’ল৷ দৃষ্টি আচৰিত হ’ল,তাই ইমানদিনে হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ মুখেৰেই হওক বা ক্লাছমেটৰ মুখেৰেই হওক বেলেগ বেলেগ ডিপাৰ্টমেণ্ট,চেন্টাৰবোৰত চিনিয়ৰে বান্ধি দিয়া কঠোৰ ৰুল ৰেগুলেশ্বন খিনিৰ বিষয়ে শুনি আহিছিল৷দুই এটা ডিপাৰ্টমেণ্টত বোলে ফ্ৰেচাৰ্চ নোহোৱা পৰ্যন্ত চাদৰমেখেলা নতুবা জনজাতীয় সাজপাৰ পিন্ধি আহিবলৈ কৈছে,কোনোবাটোত আকৌ কাজল,লিপ্সষ্টিক আদি লগাই ষ্টাইল কৰি অহাটোৱেই মানা কিন্তু সিহঁতৰ দেখোন তেনেকুৱা একোৱেই হোৱা নাই৷তাৰমানে সিহঁতি এইবোৰৰ পৰা বাছি গ’ল নেকি? নে চিনিয়ৰে কথাবোৰ ক’বলৈহে পাহৰিলে৷ যি কি নহওক সিহঁতি অৱশ্যে পেটে পেটে কথাটো ভালেই পালে৷ Weekendৰ শেষত দৃষ্টিয়ে সপ্তাহটোৰ ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আতৰি ৰাতিপুৱা দেৰিলৈকে শোৱাৰ কথাটো ভাবিছিলহে তাইৰ আশাত চেচাঁ পানী পৰিল৷ চিনিয়ৰবোৰে ৰাতিপুৱা ছয় বজাতে চেন্টাৰৰ সমুখতে থকা অল্ড প্লেগাউণ্ডলৈ প্ৰেক্টিছ কৰিবলৈ আহিবলৈ কোৱা মতে ৰাতিপুৱা সোনকালে শুই উঠি মুখহাত কেইটা ধুই চিধাই ফিল্ড পালেহি৷ যোৱাৰাতি চিপচিপীয়া বৰষুণ এজাক আহিছিল সেয়ে ফিল্ডখনৰ ঠায়ে ঠায়ে পানী জমা হৈ পিচল হৈ আছে৷তাই যিমান পাৰে সতৰ্কতাৰে খোজ দিবলৈ চাইছে৷হঠাৎ ক’ৰবাৰ পৰা বল এটা চিটিকি আহি তাইৰ গাতে পৰিল,পকা কঠাল পৰাৰ দৰে পুনৰ ধুপুচ্ ৷তাই লক্ষ্য কৰিলে সূদূৰত এজাক ডেকাই ভলীবল খেলি আছিল কিন্তু তাৰে মাজৰে কোনোবা এটা দৌৰি আহিল তাই ফালেই , উফ্ বুকুখন ধিপধিপাই উঠিল তাইৰ৷ৰুদ্ৰ দেখোন ,লাজতে কাণ মুৰ গৰম হৈ আহিল,সদায় সদায় বাৰু এই শণিপাতটোৰ সমুখতহে পৰিব লাগানে বুলি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰাই উঠিল৷তলমূৰ কৰি মুখখন ঢাকি ধৰোঁতেই কোনোবাই মাত লগালে , " দৃষ্টি নহয়নে? -তুমি এই ভিজা বননিখনত বহি কি কৰিছা?" ছোৱালীৰ মাত শুনি লগালগ মুৰতুলি চালে ,তাইৰ লগৰ সমীক্ষা আৰু পল্লবীয়ে ৰৈ আছে তাইৰ কাষত৷ ইফালেসিফালে চালে,নাই দেখোন এইখিনিত সিহঁত তিনিজনীৰ বাহিৰে আৰু কোনো নাই,তেনেহ’লে ৰুদ্ৰক দেখাতো তাইৰ ভ্ৰম আছিল নেকি? নিজৰ মুৰটো নিজেই খজুৱাই পঠিয়ালে৷মনতে ভাবিলে নাই নাই তাইৰ ভুল হ’ব নোৱাৰে,কোনোপধ্যেই হ’ব নোৱাৰে৷নহ’লেনো ৰাতিপুৱাই শুই উঠিয়ে বাৰু তাক দেখেনে৷তাইৰ মনৰ মাজতে যেন ৰুদ্ৰক দেখা নেদেখা লৈ যুদ্ধ হ’বলৈ ধৰিলে৷পুনৰ পল্লবীয়ে মাত দিয়াতহে বাস্তৱলৈ ঘুৰি আহিল৷ ৰাতি বহুদেৰি হ’ল,হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰেও চাগে দিনটোৰ ভাগৰত আহি বিচনাত পৰি দিয়াতে টোপনি গ’ল কিন্তু তাইৰ যে টোপনিটো অহাৰ নামেই লোৱা নাই৷আবেলি প্ৰেক্টিছৰ পৰা ৰুমলৈ অাহোঁতে বাটত ৰুদ্ৰক দেখিছিল,মনটো যেন কিবা এক প্ৰসন্নতাৰে ভৰি পৰিছিল,তাক দেখাৰ লগে লগেই যেন ভাগৰুৱা শৰীৰৰ যথৰতাবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিছিল৷তাই ভাবি ভাবিও পাৰ পোৱা নাই আচলতে তাইৰ সৈতে কি হৈ আছে৷পুৰুষৰ প্ৰতি দুৰ্বলতা তাইৰ কেতিয়াও নাছিল কিন্তু এই একৈছটা বছৰে চিংগল হৈ থকাৰ বাবে হয়তো কেতিয়াবা কোনোবাখিনিত নিজকে অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিছিল,আনক ক’ব নোৱাৰিলেও তাই কোনোবাখিনিত আধৰুৱা প্ৰেমবিহীন ভাৱে৷নিজৰ জীৱনৰ ৰহস্যবোৰ তাইৰ ভাল নালাগে আনৰ আগত গাই ফুৰিবলৈ তথাপিও ইউনিভাৰচিটি অহাৰ আগৰে পৰা তাইক প্ৰায়ে কলেজীয়া লগৰ বিলাকে "ইমান দিন অকলে থাকিলি আৰু কিন্তু ইউনিভাৰচিটিতটো কোনোবা পতিব নহ’ " এইবুলি জোকাওতে জোকাওতে এতিয়া তাইৰ কাৰোবাক দেখিলেই ভাল লগা হৈ পৰিছে৷এক কথাত তাই আজি কালি সহজতেই যিকোনো কথাতেই বিপৰীত ছেক্সৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হৈ ৰয়৷ নোৱাৰে মনটোক বান্ধি ৰাখিব৷সেইদিনা মৌৰ ককায়েকৰ প্ৰথম চাৱনিতে যেন পিচলি পৰিছিল,আৰু এতিয়া ৰুদ্ৰ৷ কথাবোৰ ভাবি ভাবি পাৰ নাপাই নিজৰ চুলি কোচাকেই খামুচি ধৰিলে৷ চকুহাল অলপকৈ জপাই দিয়াত ৰাতিপুৱা ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে দৌৰি অহা প্ৰতিচ্ছবিখন বাৰে বাৰে মনলৈ আহি আছে,আৰু আবেলি বাটত দেখাটোও স্পষ্টকৈ মনমগজুত উফৰি ফুৰিছে৷কিন্তু হঠাৎ তাই লক্ষ্য কৰিলে,ৰুদ্ৰই ৰাতিপুৱা পিন্ধা পেৰট গ্ৰিন টি’চাৰ্টটো আৰু আবেলি দেখা কাপোৰসাজ একেই ৷তাৰমানে তাইৰ ভুলহোৱা নাছিল,তাই থিকেই ৰুদ্ৰক দেখিছিল৷অনুতাপৰ লাজ এটাই তাইক পুনৰ বেৰি ধৰিলে৷ উফ্ এই লাজটোৱে যে তাইক কেতিয়াবা দুবিধাত পেলাই দিয়ে ৷ কিন্তু এতিয়াৰ পৰা তাই নিজকে সংযত কৰি চলিব লাগিব বুলি মনতে প্ৰতিজ্ঞাবদ্ধ হৈ শুই পৰিল৷ লাহে লাহে সময়ৰ সালসলনিয়ে পোন্ধৰ আগষ্টৰ ব্যস্ততাখিনি পাৰ কৰি নিলে৷পোন্ধৰ আগষ্টৰ পেৰেদত ৰুদ্ৰই বেষ্ট কামাণ্ডাৰ পাবলৈ সক্ষম হ’ল৷ প্ৰেক্টিছৰ দিনকেইটাত দৃষ্টিয়ে মনটোক বান্ধিব খুজিও সফল হ’ব নোৱাৰিলে৷ ক’ৰবাত নহয় ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখিলেই অনাকাংক্ষিত লাজ এটাই বেৰি ধৰে৷নধৰিবই বা কিয়,প্ৰেক্টিছৰ দিনকেইটাত তাই জানো নিজকে ৰুদ্ৰৰ পৰা লোকোৱাই ৰাখিব পাৰিছিল,যিমানেই চেষ্টা কৰে আতৰি থাকিবলৈ সিমানেই তাক সন্মুখতে পায়৷ ইমানৰ পাছতো কি বুলি বুজাব মনটোত৷ এইকেইদিন তাই লক্ষ্য কৰিছিল দিনে নিশাই ইউনিভাৰচিটিৰ ইটো সিটো কামত ব্যস্ত হৈ ঘুৰি ফুৰা ৰুদ্ৰৰ ব্যস্ততাবোৰ৷সকলোৱেই তাক খুউব আদৰ সন্মান কৰে,দেখাৰ লগে লগেই তাক দাদা বুলি সম্বোধন কৰিলেও বন্ধু্ত্বসুলভ ব্যৱহাৰেৰে বান্ধি ৰাখে সকলোকে৷ হয়তো এইবোৰ কাৰণতেই সেইকেইদিন তাইৰ মনটো প্ৰেক্টিছত বঢ়াবই নোৱাৰিলে,সেইবাবেহে পেৰেদ কৰিবলৈ চিলেক্ট নহ’ল ৷তথাপিও ৰুদ্ৰক এপলক চোৱাৰ হেপাঁহেৰেই প্লেগ্ৰাউণ্ডত সকলোতকৈ আগত উপস্থিত হয়গৈ৷ভাললগাৰ উন্মাদনাবোৰ বুকুত পুহি ৰাখি এইকেইদিন ৰুদ্ৰই নজনাকৈ তাৰ বহুকেইখন ফটো মনে মনে মাৰি মোবাইলৰ গেলেৰীত আৱদ্ধ কৰি ৰাখিছে স্মৃতি হোৱালৈ৷ কিন্তু পেৰেডৰ দিনা তাই ৰুদ্ৰক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰে ছয়নিকা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীৰ সৈতে বাটতে লগ পাইছিল,তেতিয়াৰ পৰা মনটো কিবা অশান্ত হৈ পৰিছিল ৷ আজিও ৰাতি দুই বাজি পাৰ হ’ল তাইৰ চকুত টোপনি নাই,যি টি কথাবোৰ মনলৈ আহি আছে৷পাৰে মানে মনটোক বুজাইছে চকুৰ চিনাকিহে,তাইৰ কিয় বেয়া লাগিছে ৷তথাপিও মনে মানি ল’লেও যে কিছুমান কথাত মগজু্ৱে হয়ভৰ নিদিয়ে৷সেয়ে ফেচবুকটো খুলি তাৰ নামটো চাৰ্চ কৰিবলৈ লৈ ৰৈ গ’ল তাই ৷ -কি বুলি চাৰ্চ কৰিব ?তাই দেখোন আজিলৈ তাৰ নামটোকে ভালদৰে নাজানে,মাথোঁ এদমিচনৰ দিনা কাৰোবাৰ মুখত তাক "ৰুদ্ৰ" বুলি সম্বোধন কৰা শুনিছিল৷ফেচবুকৰ বিশাল দুনীয়াত জানো তাই বিচাৰিব পাৰিব ৰুদ্ৰ নামটো চাৰ্চ কৰি দিলেই৷ নাই নাই তাই এইদৰে চঞ্চল হৈ পৰিব নোৱাৰে দুদিনৰ চকুৰ চিনাকি ল’ৰা এজনৰ বাবে৷নিজকে নিজে বুজালে - psychology পঢ়ি নিজৰ মনটোকেই যদি বান্ধিব নোৱাৰে পাছলৈ আনক কি উপদেশ দিবগৈ,সেয়ে উপদেশতকৈ আৰ্হি ভাল৷পাহৰি যাব তাই ৰুদ্ৰ নামৰ কাৰোবাক লগ পাইছিল বুলিও৷দুটা অপ’জিৎ জেন্দাৰৰ মাজত আকৰ্ষণ হোৱাটো স্বাভাবিক কিন্তু অতিমাত্ৰা কেতিয়াও ভাল হ’ব নোৱাৰে৷অ’ পাহৰি যাব তাই ৰুদ্ৰক ! (আগলৈ) (ভেকচিন লোৱাৰ বাবে কালিৰ খণ্ডটো দিব নোৱৰিলোঁ,তাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷কেনেকুৱা হৈছে লিখনিটো জনাব বুলি আশাবাদী)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-৩ *************************** দৃষ্টিৰ বুকুত এজাক ধুমুহাই হেন্দোলনি মাৰি আছিল৷ভয় কিম্বা উৎসুকতা এটিৰ সৈতে প্ৰথম দিনটোৰ প্ৰথম ক্লাছটো কৰিবলৈ বুলি সময়তকৈ আগতেই ৰুমৰ পৰা উলাই আহিছিল৷উদ্দেশ্য এটাই ইউনিভাৰচিটিৰ দিনকেইটা শুই বহি কটাব নিবিচাৰে,একেদিনাই যেন সকলো অভিজ্ঞতা সামৰি ল’ব৷ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন গেটেৰেই সোমাই আহি সোঁহাতেই পোৱা মন্দিৰটোলৈ চাই প্ৰথম দিনটো ভালে কুশলে পাৰ হোৱাৰ আপাহৰে সেৱা এটি জনালে৷সময় তেতিয়া ন’ বাজিছিল,টিংটিং কৈ মন্দিৰৰ ঘন্টাটো বাজি উঠাত তাইৰ মন মগজুৰ পৰা আদি কৰি সমস্ত শৰীৰলৈকে পবিত্ৰ অনুভৱ এটাই আৱৰি ধৰিছিলহি৷মন্দিৰৰ পৰা অহা সুগন্ধি ধুপৰ গুন্ধটো নাকত লগাত দীঘলীয়া উশাহটোৰ সৈতে উজাই ল’লে৷চৰ্টকাট ৰাস্তাটোৰে নগৈ ৰাস্তাটোৰ দুইপাৰে দুৰদুৰলৈকে বিয়পি পৰা লাইন লাইনকৈ থকা নাহৰ কেইজোপাৰ ছাঁ লৈ দীঘলীয়া ফুটপাথটোৰে আগুৱাই আহিল৷ ইউনিভাৰচিটিৰ কেম্পাচটো সচাঁকৈ বৰ ধুনীয়া,সকলোৰে মনমুগ্ধ কৰিব পৰাকৈ আকৰ্ষণীয়৷সেউজীয়াবোৰৰ মাজত থাকি শৰীৰৰ পৰা মনলৈকে সতেজতা আনিব পৰা এটা পৰিৱেশ৷কিন্তু ইমান ডাঙৰ কেম্পাচটোত দীঘলীয়া বাট বুলোতেই দিশভ্ৰান্ত হৈ পৰিল তাই৷এদমিচনৰ সময়তহে যি এবাৰ চেন্তাৰলৈ আহিছিল সেয়ে ৰাস্তাটো অলপ খেলিমেলি লাগিছে ৷কোনফালেদি গ’লে ওলাব ভাবি ভাবি নাহৰ গছৰ মাজে মাজে আৰিঁ থোৱা ফলকবোৰ চাই গৈ আছে৷অন্যমনস্ক হৈ আহোঁতে কেনেকৈ জানো ফুটপাথটোৰ পৰা উজুটি খাই সৰি পৰিল তাই ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ পটাপট কোনেও নেদেখাৰ আগতেই নিজকে সুস্থিৰ কৰি ইফালেসিফালে চালে,নাই কোনেও দেখা নাই ৷ কিন্তু পাছলৈ মুৰ কৰি দিওঁতেই দেখিলে,এদমিচনৰ সময়ত তাইক অচিনাকি ঠাইখিনিত ব্যস্ততাৰ মাজতো সহায় কৰি দিয়া "ৰুদ্ৰাক্ষ " নামৰ চিনিয়ৰ ল’ৰাটোক৷কেকোৰাচুলিৰ সৈতে সুথাম শৰীৰত ফৰ্মেল পেন্ট চাৰ্ট পিন্ধা হেন্দচম ল’ৰাটো৷লগালগ লাজ এটাই যেন তাইক ভিতৰৰ পৰা চিকুটি বাকুটি আহিছিল৷সি তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি অহাযেন দেখি তাই অনুভৱ কৰিলে তাইৰ গালে মুখে তপত তেজৰ সোতঁ এটি বৈ আহিছে৷এদমিচনৰ দিনাও তাই তাৰ মুখৰ আগতেই দিনটো নোখোৱা নোবোৱাকৈ থকাৰ বাবে মুৰ ঘুৰাই ঢলি পৰিছিল,কিন্তু আজি পুনৰ উজুটিতো খাই বাৰু তাৰ সন্মুখতহে পৰিব লাগেনে৷আগবাঢ়ি যাবও পৰা নাই,মুৰতুলি চোৱাৰো সাহস হোৱা নাই,সেমেনাসেমেনিকৈ ৰৈ আছে একে ঠাইতে৷তাইৰ কাষ পাই গহীন কণ্ঠস্বৰে ৰুদ্ৰই মাত দিলেহি " দুখ পালা নেকি ক’ৰবাত?" তাই লাজতে মৌন হৈয়ে সোঁৱেবাৱে মুৰ জোকাৰিলে৷ তাকে দেখি ৰুদ্ৰই তাইক বিশেষ একো নুসুধি আগবাঢ়ি গুচি গ’ল৷তাই ভাবিছিল ৰুদ্ৰই হয়তো তাই উজুটিখাই পৰাক লৈ ইতিকিং কৰিব,নাইবা অইন কিবা ক’ব আৰু হাঁহি দিব ,কিন্তু সি তেনেকুৱা একো নকৰি স্বাভাৱিক ভাৱেই সুধাপুচা কৰি পাৰ হৈ গুচি গ’ল,যেন সেইখিনিত একো হোৱাই নাছিল৷সচাকৈ এদমিচনৰ দিনাও তাই তাক থিকেই লক্ষ্য কৰিছিল "সি আনতকৈ বহুত বেলেগ"প্ৰয়োজনতকৈ অধিক এটা শব্দও বেছিকৈ নকয়৷জোখতকৈ অলপ বেছিয়েই গহীন৷ মনতেই কথাবোৰ ভাবি তাৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাৰ ভাৱ এটাই তাইৰ মনত বাহ লৈছিলহি৷কথাবোৰ ভাবি ভাবি ৰুদ্ৰৰ পাছে পাছে তাইয়ো বাট ল’লে৷ক্লাছলৈ দেৰি হৈছিল যদিও তাই ৰুদ্ৰৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ যাব বিচৰা নাছিল বাবেহে তাৰ কেকোৰাচুলিকোছাতেই অলেখ ভাৱনাৰ সুত এটি বিয়পাই লাহে ধিৰে খোজ ল’লে৷ আজিকালি তাই সৰু সৰু কথাবোৰো মিচাতে অলপ বেছিকৈয়ে ভাবিগুণি থাকে,সেয়ে ৰাস্তাৰ সিপাৰৰ পৰা তাইক চিঞৰি থকা সমীক্ষাৰ মাতটোকো তাই শুনা পোৱা নাই৷সেয়ে সমীক্ষাই দৌৰি অহাদি আহি তাইৰ সন্মুখত ৰৈ দিলেহি৷ হঠাৎ এইদৰে সমীক্ষাক সন্মুখত দেখি তাই থতমত খালে,কিন্তু কিবা এটা সুধিবলৈ লোৱাৰ আগতেই সমীক্ষাই বিশেষ ভংগীমাৰে কৈ উঠিল " কি হ’ল চিনি পোৱা নাই নেকি? সেই যে এদমিচনৰ দিনা লগ পাইছিলো মনত পৰিছেনে?" চকামকাকৈ তাইৰ মনত পৰিল সমীক্ষাৰ চেহেৰাটো,তাই যদি ভুল নহয় তেনেহ’লে সিহঁতৰ ক্লাছৰ আটাইতকৈ চুকা ছোৱালীজনীয়েই সমীক্ষা৷মেৰিট লিষ্টতো তাইৰ নামটো প্ৰথমেই আছিল৷কিন্তু অলপো গবভেম নথকা অমায়িক ছোৱালী৷সহজতে সকলোকে আপোন কৰি ল’ব পাৰে৷উৎফুল্লিত হৈ দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল "হেই কি কোৱা,কেনেকৈ পাহৰিম ইমান সোনকালে,হঠাৎ মুখৰ আগতে দেখিহে ৰৈ গৈছিলোঁ৷ পিছে তুমি ক’ত থাকা ন’হ ?" সমীক্ষাই কৈ উঠিল " মই ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলতে চিট পালোঁ নহয়,তুমি " দৃষ্টিৰ মনটো অলপকৈ সেমেকি পৰিল,তাইৰো বহুত মন আছিল,ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলত থাকিবলৈ কিন্তু চিটহে নাপালে, হ’লেও নতুন হোষ্টেলটোও বৰ বেয়া নহয় ,ভালেই লাগিছে থাকি সেয়ে পুনৰ মনটো আনন্দত উৎফুল্লিত হৈ পৰাত কৈ উঠিল " মই মেইন হোষ্টেলত নাপালোঁ সেয়ে ওচৰতে আশা নামৰ হোষ্টেলটোতে ৰুম ল’লো ৷পিছে তোমাৰ হোষ্টেলীয়া অনুভৱ কেনেকুৱা কোৱাচোন ,মোৰ যে খুউব জানিবলৈ মন যায় ,মই অনুভৱ কৰাৰ দৰেই আনৰো হৈছেনে৷হোষ্টেলত এতিয়াও ভিতৰুৱাকৈ কেনেবাকৈ ৰেগিং হয় নেকি ? একদম মানে এক্সচাইটেদ হৈ পৰোঁ৷ব্যক্তিগত হোষ্টেলবোৰত যিমান হ’লেও সেইখিনিৰ অনুভৱ সুকীয়া " সমীক্ষাই তাইৰ উত্তৰত কৈ উঠিল " তোমাৰ এক্সাইটমেন্টবোৰ বুজিছোঁ কিন্তু অভিজ্ঞতা মোৰ বাবে এতিয়ালৈ শূণ্য৷অলপ আগত ঘৰৰ পৰা আহি পাইছোহে, লগালগ কাপোৰ কানিবোৰ সলাই ক্লাছ কৰিবলৈকে উলাই আহিছোঁ৷ " দুয়োজনীয়ে কথাপতাত ব্যস্ত হৈ পৰাত কেতিয়ানো ৰুদ্ৰ দৃষ্টিৰ সন্মুখৰ পৰা আতৰি গ’ল তাই গমেই নাপালে৷চেন্তাৰলৈ যোৱা গোটেই ৰাস্তাটোত তাই কথাপতাৰ মাজতো ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখে নেকি জুমি চাই গ’ল৷ তাইৰ মনৰ অস্থিৰতাবোৰ দেখি সমীক্ষাই এপাকত সুধিছিল "কোনোবা আহিব লগা আছে নেকি? " কিন্তু তাই নাই,সেউজীয়াবোৰ চাই আহিছোঁ বুলি জীয়া ফাকি এটা মাৰি আগবাঢ়িছিল গন্তব্যস্থানলৈ৷ ইটো সিটো কথা পাতি সিহঁতি কেতিয়ানো চেন্তাৰৰ সন্মুখ পালে ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ চেন্তাৰৰ সমুখতে আৰিঁ থোৱা ফলক দুখন চকুত পৰাতহে মনলৈ আহিল৷কিছুপৰ ৰৈ ফলক দুখন পঢ়ি চালে,ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে ইংৰাজী আৰু অসমীয়া দুয়োটা ভাষাৰেই ব্যৱহাৰ কৰি প্ৰথমখন ফলকত লিখা আছিল "Centre for studies in journalism and mass communication সাংবাদিকতা আৰু গণ সংযোগ অধ্যয়ন কেন্দ্ৰ" সমীক্ষাই ততাতৈয়াকৈ দৃষ্টিৰ আগত mass com.পঢ়িবলৈ থকা হেপাঁহটোৰ কথা কৈ পেলালে৷কিন্তু ঘৰৰ পৰা নিদিয়াৰ বাবেহে বোলে চিট পাইয়ো এদমিচন ল’ব নোৱাৰিলে৷ কিন্তু দৃষ্টিৰ ক্ষেত্ৰত সদায়েই পঢ়িবলৈয়ে হওক বা জানিবলৈ বিচৰা দ্বিতীয় ফলক খনত আঁৰি থোৱা ঠিকনাটোৱেই শেষলৈকে স্হায়ী হৈ পৰিছিল "প্ৰায়োগিক মনোবিজ্ঞান আৰু অধ্যয়ন কেন্দ্ৰ center for studies in applied psychology''৷ গ্ৰেজোৱেছন এইটো বিষয়তেই কৰিবলৈ বিচাৰিছিল যদিও তাই যথাসময়ত উজনিৰ কোনঠাইত পঢ়িব পৰাকৈ সুবিধা আছে কথাটোহে গম নাপালে৷কিন্তু এদমিচনৰ দিনাহে যোৰহাটৰে "women university"তে গ্ৰেজুৱেচনৰ বাবে বিষয়টো থকাৰ কথাটো জানিব পাৰি আচৰিত হৈছিল৷হ’লেও হৈ যোৱাবোৰ ভাবি নাথাকি গ্ৰাউণ্ড ফ্লৰতে থকা বিভাগটোৰ ভিতৰলৈ বহল দোৱাৰখনেৰে দুয়োজনী সোমাই আহিল ৷সিহঁতি ক্লাছ পোৱালৈ প্ৰায়খিনি ল’ৰাছোৱালীৱেই ক্লাছটোত উপস্থিত আছিল৷অচিনাকি মুখবোৰ দেখি দৃষ্টিয়ে অলপ অসহজ অনুভৱ কৰিছিল৷কোনোমতে দুয়োজনী গৈ শেষৰ বেঞ্চখনত বহি ল’লেগৈ৷ প্ৰথমদিন গতিকে ক্লাছ কৰিবলৈ অহা প্ৰতিগৰাকী প্ৰফেছাৰেই চিনাকী পৰ্ব এটি ৰাখি যিমান পাৰে বিষয়টোৰ সৈতে সকলোৱে সহজ হ’ব পৰাকৈ নতুন বিষয়টোৰ পৰা আদি কৰি Syllabus পৰ্যন্ত ভালদৰে বুজাই দিলে৷ইমান যে মৰমিয়াল তেওঁলোক,কথাবতৰা বোৰতেই ধৰিব পাৰিছিল৷ কিমানদিনৰ পৰা যে তাই ইউনিভাৰচিটিত পঢ়াৰ হেপাঁহ এটা পুঁহি ৰাখিছিল আৰু আজি সেই বহুদিনীয়া হেপাঁহটো পুৰ কৰাৰ স্বাৰ্থতেই ইমানখিনি কৰিব পাৰিছে দেউতাকৰ জোৰতেই৷ দেউতাকৰ সময়ৰ কথা,তেওঁ এইখন ইউনিভাৰচিটিৰ পৰাই এম.এ পাছ কৰি উলাই লগালগ চৰকাৰী চাকৰি পাইছিল,অৱশ্যে সেই সময়ত আজিৰ দৰে চাকৰিৰ বাবে হাবাথুৰি খাবলগীয়াৰ কোনো কথাই নাছিল৷যিহ’লেও ইউনিভাৰচিটিৰ সময়বোৰৰ কথা মনত পেলাই আজিও তেওঁ গান গোৱাৰ দৰেই কৈ থাকে কাহিনীবোৰ ,তাই মাথোঁ শুনি যায়৷দেউতাকৰ মুখৰ পৰা কথাবোৰ শুনি শুনিয়েই যেন তাই ইউনিভাৰচিটিৰ প্ৰতিটো কোণৰ সৈতে যেন চিনাকি হৈ পৰিছিল৷ সেয়ে এবাৰলৈ দেউতাকৰ দৰেই সেই ব্যতিক্ৰম অনুভৱখিনি বাস্তৱিত কৰিবলৈ বুলিয়ে বাকীবোৰ ইউনিভাৰচিটিৰ চিটটো বাদ দি নাহৰ দেশলৈ বুলি আগবাঢ়িছিল৷ এদিন দুদিনকৈ সময়বোৰ পাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল৷এইদিনকেইটা যে তাই ক্লাছকেইটা শেষ হোৱাৰ পাছতেই চিটপখিলাৰ দৰে ইউনিভাৰচিটিৰ অলিয়েগলিয়ে সমীক্ষাৰ সতে ঘুৰি ফুৰিছে৷বহুতো নতুন নতুন বন্ধুত্বও গঢ়ি উঠিছে,তাৰে মাজৰে ৰিতুৰাজ,কৰৱী,নিৰ্মালি,নয়না,আকাশহঁতৰ লগত ঘনিষ্ঠতাটো বাকীবোৰতকৈ বেছি৷মনগ’লেই সিহঁতৰ হঁতে আদ্দা দিব পাৰে,মুকলিকৈ হাঁহিব পাৰে ,কিম্মান যে ভাললগা এই সময়বোৰ৷ প্ৰথম সপ্তাহটোৰ আজি শেষৰটো দিন৷প্ৰথম ক্লাছটো আৰম্ভ নহওঁতেই ডিপাৰ্টমেণ্ট ৰিপ্ৰেজেণ্টেটিভ শিৱানী ভূঞা নামৰ ছোৱালীজনীয়ে ব্ৰেকটাইমত চেন্তাৰৰ চিনিয়ৰবোৰ চিনাকি হ’বলৈ আহিব বুলি কোৱা কথাকেইটাত তাইৰ যে বুকুখন ধপধপাই উঠিছিল৷ কি সুধিব,কি কৰিব,কেনেবাকৈ ৰেগিং কৰিব নেকি? ভাবি ভাবি মনটো অশান্ত হৈ পৰিছিল৷কোনো এটা ক্লাছতেই ভালদৰে মন বঢ়াব পৰা নাছিল৷তাই লক্ষ্য কৰিছিল সিহঁতৰ লগৰ সকলোৰে একেই অৱস্থা ,থিক তাই সন্মুখীন কৰি থকা পৰিস্হিতিটোৰ দৰেই৷ মাথোঁ সকলোৱে বাট চাই ৰৈছিল অনাগত সেই সময়খিনিলৈ৷ (আগলৈ) (আপোনালোক সকলোলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই তৃতীয় খণ্ডটোও আগবঢ়াই দিলোঁ৷অপৈণত হাতৰ লেখাটো আদৰি লোৱাৰ বাবে প্ৰতিগৰাকী পঢ়ুৱৈলৈ ধন্যবাদ যাচিলোঁ৷আপোনৰলোকৰ দিহা পৰামৰ্শ আৰু সহযোগিতা মোৰ একান্তই কাম্য)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-2 *************************** (প্ৰথম খণ্ডটোত আপোনালোকে জনোৱা মৰম,সহাৰি আৰু শুভাষাবোৰৰ বাবে সকলোলৈকে বহু বহু ধন্যবাদ৷আপোনালোকৰ দিহা পৰামৰ্শৰ কামনাৰে মোৰ হিয়াভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ দ্বিতীয় খণ্ডটোও আগবঢ়াই দিলোঁ৷) ওপৰমহলাৰ আঠ নং কোঠাটো তাইৰ৷কোঠাটোৰ খিৰিকীৰ কাষৰ বিচনাখন তাই প্ৰথম অহাদিনাই পচন্দ কৰি বস্তুবাঢ়নীবোৰ থৈ গৈছিল৷আজি ৰুমটোত সোমাইয়েই নাকলৈকে ভাহি অহা ধুপৰ ধুনীয়া সুগন্ধটোৱে তাইক যেন পৰম শান্তি দিছিল৷মলয়াই তাইক আদৰি সাদৰি ৰুমটোলৈ আনি গিলাচ এটা আগবঢ়াই দি ক’লে " লোৱা,গ্লু’কন দি পানী দিছোঁ,শক্তি অলপ বঢ়াই লোৱা,বস্তুবিলাক চিজিল কৰিব লাগিব নহয় " এই গেলা গৰম ভাগৰকো নুই কৰিব পৰা মলয়াৰ কথাকেইটাত তাইৰ চকুকেইটা চলচলীয়া হৈ পৰিছিল,সচাঁকৈ মলয়াৰ হৃদয়খন বৰ কোমল৷মানুহক বুজে তাই ,দেখিবলৈ খঙাল যেন লাগিলেও অন্তৰ খন বৰ কোমল থিক তাইৰ মাকৰ দৰেই৷ এনেকৈয়ে মাকে কলেজৰ পৰা ভাগৰুৱা হৈ আহিলে নেমুপানী এগিলাচ আগবঢ়াই দিয়ে,সাদৰি মাকৰ মৰমবোৰ কোনোবাখিনিত মিলি গ’ল মলয়াৰ সৈতে৷ মনলৈ কথাবিলাক আহিছিলহে,মলয়াই তাইৰ চকুকেইটা মোহাৰি সুধিলে " কি হ’ল ,আহিছিলাহে ঘৰলৈ মনত পৰিলেই নে?এনেকৈ নচলিব দেই,মোৰ ৰুমত কন্দাকটা কৰিলে মই হ’লে কঠোৰ নিয়ম বান্ধিবলৈ বাধ্য হ’ম আৰু নিয়ম ভংগ কৰিলে মোৰ সমান শকত কৰি তোলা হ’ব " তাৰপিছত দুয়োজনীয়ে গিৰ্জনি মাৰি খিলখিলাই হাঁহি উঠিল৷সিহঁতৰ হাঁহিৰ মাতে ৰুমটোৰ চাৰিওকাষ ৰজনজনাই গ’ল৷মনটো অলপ মুকলি লগাত দৃষ্টিয়ে নিজৰ বস্তুবাঢ়নীবোৰ চিজিল কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷দুই এটা কামত মলয়াই সহায় কৰি দিছিল কিন্তু অলপতেই যে তাইৰ ফোপনিটো ধৰে সেয়ে দৃষ্টিয়েহে নালাগে বুলি ক’লে৷দৃষ্টিয়ে বস্তুবোৰ পৰিপাটি কৰি ৰুমটো একেবাৰতেই সাৰি মুচি চিকচিকিয়াকৈ চফা কৰি নি ভালদৰে ফ্ৰেছ হৈ ল’লে৷আজিৰ দিনটোত আৰু কোনো কাম কৰিব পৰাকৈ তাইৰ গাত শক্তি নাই,ইফালে আন্ধাৰো নামিছে সেয়ে বাকীবোৰ কাম পিছেপৰে কৰিব বুলিয়েই এৰি দিলে৷দৃষ্টি ঘৰৰ একমাত্ৰ ছোৱালী সেয়ে কামকৰাৰ বৰ এটা অভ্যাস নাই,মাকে কিবা এটা কৰিব দিলেও দেউতাকে হাতপাতি ধৰি কুটা এগচো কৰিবলৈ নিদিয়ে সেয়ে অলপ এলেহুৱা৷সেইবুলি কাম নজনাও নহয় বাৰু,মাকে শিকোৱা মতে সকলো কামেই অলপ বেছিকৈ জানে ,মন যোৱালৈকে কামবোৰ কৰে মন নগ’লে আধাতে এৰি দিয়ে৷ ৰাতিপুৱা তাইৰ সাৰপোৱা অলপ দেৰি হ’ল,সাতবাজি পাৰ হ’ল কিন্তু ক’তো একো সাৰসুৰ নাই,শূইন হৈ আছে সমগ্ৰ পৰিৱেশটো৷বিচনাৰ পৰা নামি দোৱাৰখন খুলি দীঘলীয়া কৰিদ’ৰটোলৈ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ জুমি চালে,একো এটা শব্দ শুনিবলৈ নাই হয়তো দেওবাৰ বাবে সকলো শুইয়ে উঠা নাই৷পুনৰ দোৱাৰখন জপাই থৈ আহি বিচনাৰ কাষৰ খিৰিকীখন মেলি দিলে৷ লগে লগে মৃদু বতাহ এচাটিৰ সতে কুমলীয়া চাহপাতৰ গুন্ধ এটাই তাইৰ মন জোৰ পেলাই দিলে৷খিৰিকীৰ সিপাৰে যেন তাই ভাললগা সেউজীয়াখিনিয়ে বাট চাই আছিল৷চকুৰে মণিব পৰা দূৰদূৰলৈকে বিয়পি থকা সেউজীয়াখিনি চাই তাই দীঘলীয়া উশাহ এটা উজাই ল’লে৷তাইৰ অজানিতে মুখৰ পৰা ফুটি উঠিল "ৱাহ... এই সেউজীয়াবোৰ ইম্মান ধুনীয়া " কাষৰ বিচনাখনৰ পৰা মলয়াই শুই থকাৰ পৰাই ক’লে "মুখৰ আগত ভোলানাথে নাচিবলৈ হ’লে আৰু ধুনীয়া লাগিব" ভোলানাথ বুলি নিশ্চয়কৈ যে সাপৰ কথাই কৈছে বুজিব পাৰি দৃষ্টিয়ে তৎক্ষণাত খিৰিকীখন জপাই বিচনাতে হাত ভৰি তুলি বহি কৈ উঠিল "সাপলৈ যে মোৰ বৰ ভয় লাগে,ৰুমলৈকে সাপ সোমাই নেকি মলয়া বা?" মলয়াই বিচনাৰ পৰা একেজাপে উঠি আহি ভুতৰ চিনেমাৰ কাহিনী কোৱাৰ দৰে ভয়ংকৰ কণ্ঠৰে ক’বলৈ ধৰিল- " খিৰিকী মেলি থ’লে যে নোসোমোৱাৰ প্ৰশ্নই নুঠে,মোৰো খিৰিকীৰ সিপাৰৰ সেউজীয়াবোৰ বৰ প্ৰিয়,কিন্তু এদিন ক্লাছলৈ যাওঁতে ৰুমটোত হাৱা বতাহ সোমাওক বুলিয়ে খিৰিকীখন মেলি থৈ গ’লো,ঘুৰি আহি ৰুম পাই দেখোঁ মোৰ বিচনাতেই প্ৰকাণ্ড সাপ এদাল পৰি আছে৷ তাৰ পাছত মই সেই বিচানাও এৰিলোঁ,খিৰিকীতো তলা লগাৰ দৰে হ’ল৷" দৃষ্টিৰ মনত সাপৰ ভয়ে যেন আতংকৰ ৰূপ লৈছে সেই কথা লক্ষ্য কৰি মলয়াই ধেমেলীয়া সুৰত পুনৰ ক’লে " ভয় খাব নালাগে ,আমি দুমহলৰ ওপৰত আছোঁ,পৰাপক্ষত সাপ নাহে ,কিন্তু বিচনাখন খিৰিকীৰ কাষতে যেতিয়া কথাটো কৈ থ’লো,সাংঘাতিক এক্সপিৰিয়েঞ্ছ যে মোৰ, মুঠৰ ওপৰত খিৰিকীখন নেমেলিলেই দেও মনিষ একোৱেই সোমাব নোৱাৰে৷বিন্দাছ থাকা ! " দৃষ্টিৰ বাবে সেউজীয়াবোৰৰ উজ্জ্বলতা আৰু কেচাঁ চাহপাতৰ গুন্ধটো ইম্মান ভাললগা আছিল যে সাপৰ ভয়টোও ক’ৰবাত আজি নোহোৱা হৈ পৰিছে৷সেয়ে দৃষ্টিয়ে এবুকু সাহস লৈ পুনৰাই খিৰিকীখন অলপকৈ মেলি সেউজীয়াবোৰ হেপাঁহ পলুৱাই চাই,কেনেবাকৈ খিৰিকীৰ আশেপাশে ভোলানাথ দেখে নেকি জুমি আছে৷আগষ্ট মাহৰ কটকটীয়া গৰম,ৰাতিপুৱাই বেলিটোও খাওঁ খাওঁকৈ ওলায়হি৷তাতে সাপে হেনো ৰ’দ লৈ ভাল পায়৷সেয়ে গৰম দিনবোৰ আহিলেই গাঁতৰ পৰা ওলাই আহে৷মানুহে যদি সিহঁতৰ একো ক্ষতি নকৰে তেনেহ’লে সাপেও মানুহৰ কোনো অনিষ্ট নকৰে৷ তাইৰ সাপৰ ভয়টো বেছি বাবেই মাকে ভয় ভাঙিবলৈ বুলিয়ে কথা কিছুমান ৰসাল কৰি কয়৷ কিন্তু আজি মলয়াই দিয়া সাপৰ এক্সিপিৰিয়েঞ্ছটো ইমান ভয়ানক যে তাই ভাল লগা,ভয় লগাবোৰৰ পাৰ্থক্যবোৰ বাৰে বাৰে আউৰাই থাকিব লগা হৈছে৷তেনেকুৱাতেই মলয়াই বাথৰুমৰ পৰা আহি খৰখেদা কৰি তাইক ক’লে " ব’লা আঠ বাজিবৰ হ’ল,ব্ৰেকফাষ্টটো ৰুমলৈয়ে লৈ আহোগৈ,নতুবা দেৰি হ’বলৈ হ’লে শুকান ৰুটি কেইটা বৰ টান হৈ পৰেগৈ" দৃষ্টিয়ে ল’ৰালৰিকৈ খিৰিকীখন জপাই মুখ হাতকেইটা ধুই ব্ৰেকফাষ্টটোও কৰি ল’লে৷ দিনটো ৰুমত সোমাই আমনি পাব বুলিয়েই মলয়াই তাইক হোষ্টেলৰে ছোৱালী কিছুমানৰ সতে চিনাকি কৰাই দিবলৈ বুলিয়েই মামনিহঁতৰ ৰুমলৈয়ে লৈ গ’ল৷ যিহেতু সিহঁতৰ তিনিজনীয়েই চিনিয়ৰ আৰু হোষ্টেলৰ প্ৰায়খিনি ছোৱালীৰ লগতেই সিহঁতি ভাল৷ কিন্তু সিহঁতৰ ৰুমতে বহি আদ্দা দি থকা দহনম্বৰ ৰুমটোৰ জয়শ্ৰী নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীহে তাইৰ কিবা ভাল নালাগিল৷ মলয়াই দৃষ্টিক মৰমেৰে আকোঁৱালি লোৱাত তাই হয়তো কথাটো বৰ এটা ভাল পোৱা নাই সেয়ে দহাই দহাই আওৰাই থাকিল " জুনিয়ৰ কেইজনী আহোঁতেই মুৰত উঠাই নল’বি পাছত গুৰু গোসাঁই নমনা হ’বগৈ"৷ সেইসময়ত দৃষ্টিৰ মনটো কিবা কোচ খাই আহিছিল৷কথাটো লক্ষ্য কৰি মলয়াই "বহু সময় বহিলোঁ আকৌ আহিম দে "বুলি কৈ দৃষ্টিৰ হঁতেই ৰুমটোৰ পৰা উলাই আহিছিল৷আৰু ৰুমলৈ আহি দৃষ্টিক ফুচফুচাই কৈছিল " জয়শ্ৰীৰ কথাত বেয়া নাপাবা হ’লে দেই,তাই তেনেকুৱাই ভাল বেয়া নাচায় মুখৰ আগতেই কথাবোৰ খেচেককৈ কয়,যিহ’লেও থাকেই দিয়াচোন কোনোবা এজনী,কিন্তু সেইবোৰৰ কথাত কাণ নিদিলেই হ’ল৷ " আবেলিলৈ দৃষ্টিয়ে শুবলৈ বুলি বিচনাত বাগৰ দিছিলহে দোৱাৰত কোনোবাই খটখটাই দিয়াত দোৱাৰখন মেলি দিলেগৈ৷ এজনী ধুনীয়া দিপলিপ মৰমলগা ছোৱালীয়ে দোৱাৰমুখতে বস্তুবাঢ়নি এগ্গালমান লৈ ৰৈ আছে আৰু তাইৰ পাছতেই এহাল দম্পতী হয়টো তাইৰ মাক দেউতাক৷ সিহঁতৰ ৰুমটো সৰু হ’লেও তিনিখন বিচনা থকা কথাটো দৃষ্টিয়ে প্ৰথমৰে পৰাই লক্ষ্য কৰি আছিল যদিও কেতিয়াও কাকো এই বিষয়ে সুধা নাই কিন্তু আজি এইদৰে ছোৱালীজনীক বস্তু বাঢ়নীৰে সতে দেখি তাইৰ আৰু বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল,হাঁহি এটিৰে সম্ভাষণ জনাই তেওঁলোকক ৰুমটোৰ ভিতৰলৈ মাতি আনিলে৷ ছোৱালীজনী অলপ শান্তশিষ্ট যেন দেখি দৃষ্টিয়েই প্ৰথমে তাইৰ নামটো সুধিলে,হয়তো দৃষ্টিৰ দৰেই তাইৰো আজি প্ৰথমটো দিন বাবে অলপ ভয় কৰিছে,সেয়ে তাই থোকাথুকি মাতেৰেই ক’লে " মৌ...মানে মৌচুমী , মৌচুমী হাতীমূৰীয়া ৷তোমাৰ?" এইদৰেই চীনা পৰিচয় হোৱাৰ পাছত মৌ’ৰ ঘৰৰ মানুহৰ হতেও দৃষ্টিৰ ভালদৰেই চীনা পৰিচয় হৈ কম সময়তে দুয়োজনী মিলি পৰিল৷বস্তু বাঢ়নিবোৰ আউতাই থাকোঁতে কথাৰ প্ৰসংগত মৌ’ৰ মাকে তাইক বাৰে বাৰে সকীয়নি দি কৈ থাকিল "ইউনিভাৰ্চিটিৰ দিনকেইটা সাৱধানে থাকিবি,চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনে যাতে কোনো কথাতেই দোষ ধৰিব নোৱাৰে,দেউতাৰা আৰু মোৰ মান সন্মান ৰাখিবি,আগৰ দৰে সহজ নহয়টো কথাবোৰ,ক’ৰবাত যাব লগীয়া থাকিলে চিৰঞ্জীৱকে মাতি দিবি৷অকলে ক’তো ঘুৰি নুফুৰিবি,ল’ৰাবন্ধু থাকিলেও বৰ হাঁহি চুপতি মাৰি নাথাকিবি,চিৰঞ্জীৱৰ খুড়াকৰ জীয়েকো ইউনিভাৰচিটিতে আছে বুলি শুনিছোঁ " কিন্তু মাকৰ কথাবোৰত মৌ’য়ে যেন কিবা বিৰক্তি অনুভৱ কৰিছিল৷একেবোৰ কথাকে এদমিচনৰ দিনাৰ পৰা আজি এই ৰুম আহি পোৱাৰ পৰ্যন্ত শুনি শুনি তাইৰো ধৈৰ্য্যৰ সীমা যেন পাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল হয়তো দৃষ্টি ওচৰতে থকাৰ বাবে অধৈৰ্য্যতাবোৰ উলিয়াই দিব পৰা নাছিল৷ হ’লেও মাকক ফুচফুচাই কৈ আছিল " কিমাননো একেবোৰ কথাকে কৈ নাথাকা,মই জানো কি কৰিব লাগে নালাগে,আৰু চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনে কি ভাবিব সেই লৈ মই এতিয়া মুকলিমনেৰে উশাহ ল’বও নোৱাৰিম নেকি? নে মই এতিয়া চাবিদিয়া পুতলা ?" মাকে তাইৰ কথাৰ কটাক্ষ কৰি গৰজি উঠিছিল "খবৰদাৰ,পাখি কাটিবলৈ মোৰ হ’লে বেছি সময় নালাগিব,মই যদি আজি চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনক তোৰ পঢ়াৰ ইচ্ছাটোৰ কথা নক’লোহেতেন তেনেহ’লে আজি তই সেইখন ঘৰৰ বোৱাৰী হ’লিহেতেন ,কিন্তু এতিয়া বোৱাৰী নহ’লেও আঙঠিটো পিন্ধাই থোৱা বাবে নিজৰ ঘৰখনতকৈয়ো বেছি অধিকাৰ সিহঁতৰ ঘৰখনৰ৷সেয়ে নাক কাণ কাটিব লগা কোনো কামেই যাতে নকৰ’ তই৷ তোৰ ভৱিষ্যতৰ লগত এতিয়া দুয়োখন ঘৰৰে মান সন্মান জড়িত হৈ আছে৷বাজে কথাবোৰ বাদ দি পঢ়াত মন দিবি ৷" দৃষ্টিয়ে নুশুনাৰ ভাও ধৰি পঢ়াৰ টেবুলখনতে বহি আছিল,কথাবোৰ ফুচফুচকৈ ক’লেও অস্পষ্টকৈ হ’লেও শুনিছিল তাই৷মৌ’ৰ কোনোবা চিৰঞ্জীৱ নামৰ ল’ৰা এজনৰ সৈতে বিয়া ফিক্স কৰি থোৱাৰ কথাটোও আলেঙে আলেঙে বুজিছিল,কোনোবাখিনিত তাইৰ বুকুখনো ধান বনাদি খুজি বান্ধি ধৰিছিল,এজনী ছোৱালীৰ বিয়া ফিক্স হৈ থাকিলেই তাইৰ স্বাধীনতাখিনি খৰ্ব হৈ যায় নেকি?বিয়া ফিক্স হৈ থাকিলেই নিজ সন্তানৰ ওপৰত মাক দেউতাকৰ অধিকাৰতকৈ হ’বলগা নতুন মানুহবোৰৰ অধিকাৰ বেছি হ’ব পাৰে নেকি? মুক্ত পখীৰ দৰে উৰি ফুৰা ছোৱালীজনী পিঞ্জৰাবদ্ধ চৰাইৰ দৰে হৈ পৰে নেকি? জীৱনটোত শিকলি বান্ধি জানো এইদৰে আগুৱাই যোৱাটো সম্ভৱ?কথাবোৰ মনৰ মাজতে পাগুলি থাকোঁতেই মিহি মাতেৰে মৌ’ৰ মাকে মাত লগালে " আমি তেতিয়াহ’লে আজিলৈ আহোঁ দেই তোমালোক থাকিবা " দৃষ্টিয়ে লাহেকৈ মোৰটো ঘুৰাই তেওঁৰ কথাত হয়ভৰ জনাই মৌ’ৰ মুখলৈ চাইছিল৷তাইৰ চকুকেইটা তেজাল ৰঙাকৈ চলচলীয়া হৈ আছিল৷তথাপিও মুখত মিচা হাঁহিৰ প্ৰলেপ এটা৷দৃষ্টিয়ে অনুভৱ কৰিছিল সচাকৈয়ে জীৱনটো যেন এখন নাটকৰ খেল৷তাত অভিনয় কৰি থকা মানুহবোৰে একো একোখন মুখা পিন্ধি লয়,জীৱন নামৰ খেলখনত জয়ী হ’বলৈ৷ মলয়াই সিহঁতৰ ৰুমলৈ নতুন জুনিয়ৰ অহা খবৰটো কেনেবাকৈ পাই লগৰজনীৰ ৰুমৰ পৰা ঢপলিয়াই আহি ওলাইছিলহে আলহী যাবলৈ ওলোৱাত শেষতীয়াকৈ হ’লেও মাত এষাৰ মাতিলেহি৷যাবৰ সময়ত মৌ’ৰ মাক দেউতাকে "এতিয়াৰ পৰা তোমালোক কেইজনী মিলিজুলি থাকিবা,আমাৰ এইকো বিপদে আপদে সহায় কৰিবা " বুলি কৈ চকুপানী এটোপ টুকি ৰুমটোৰ পৰা ওলাই গ’ল৷ মৌ’ৰ লগতে মলয়া আৰু দৃষ্টিয়েও তেওঁলোকক আগবঢ়াই দিবলৈ গেটৰ সন্মুখ পালেগৈ৷গাড়ীখনৰ কাষত বাটতে ৰৈ থকা ককায়েক মনজিতৰ লগত মৌয়ে "ৰুমমেট" বুলি কৈ দৃষ্টি আৰু মলয়াক চিনাকি কৰাই দিলে৷ যোৱাৰ পৰত মনজিতে দৃষ্টিলৈ বাৰে বাৰে ঘুৰি চাই গ’ল৷তাৰ চাৱনিত দৃষ্টিৰ কিবা লাজ লাজ অনুভৱ এটাই বেৰি ধৰিল৷পলকতে হেৰুৱা অনুভৱ খিনিৰ হঁতে গান এটি গুণগুণাই দীঘলীয়া কৰিদৰটোৰ মাজত থকা চিৰিখনেৰে তাই ৰুম পালেগৈ৷ (আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-১ ************************* খিৰিকীৰে এচমকা ৰ’দে খেদিছিল,বিৰিঙি পৰিছিল ৰ’দালি পোহৰজাক তাইৰ চকু মুখলৈকে৷বাছ যাত্ৰাত খিৰিকীৰ ওচৰৰ চিটটো তাইৰ খুবেই প্ৰিয়,কিন্তু আজি ৰ’দজাকে বাৰে বাৰে কেচাঁ ঘুমটি ভাঙিছে৷বতাহত বাৰে বাৰে বিশৃংখল হৈ পৰা পৰ্দাখন টানি দিবলৈ লওঁতেই তাইৰ চকুত পৰিল ৰাস্তাৰ সিপাৰে ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে আঁৰি থোৱা ফলকখনলৈ৷লিখা আছিল " ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়লৈ স্বাগতম "৷ভাললগা অনুভৱ এটাই হেচুকি দিলে তাইক৷ভাললগাবোৰ সামৰিব নাপালেই বাছৰ হেণ্ডিমেনজনে চিঞৰি উঠিল ইউনিভাৰচিটি.. ইউনিভাৰচিটি.. প্ৰথম গেট নামি আহক!! খকামকাকৈ বেগকেইটা হাতত লৈ ওলাই আহিল৷DU HAAT ৰ ওচৰতে ৰুম এটা দুদিনমান আগতেই চাই থৈ প্ৰায়খিনি বয়বস্তু থৈ গৈছিলহি৷ আজি মাত্ৰ মানুহজনী আৰু দুই এটা প্ৰয়োজনীয় বস্তুহে লগত লৈ আহিছে৷বাছৰ পৰা নামিয়েই এঙামুৰি এটি এৰি দীঘলীয়া জ্যোতিবাটচ’ৰাটোলৈ চাই সেৱা এটি জনাই তাইৰ সেই বিশেষ ৰুমটোৰ দিশে খোজ ল’লে৷ দুমহলীয়া অট্টালিকা সদৃশ "আশা"নামৰ এই হোষ্টেলটোত কমেও পঞ্চাশৰ উৰ্ধত ছোৱালী থাকে৷গেটৰ সন্মুখ পোৱাৰ পাছতেই তাইৰ বুকুখন কিবা অজান ভয় এটাত ধপধপাই উঠিল৷কাণ মুৰ গৰমহৈ আহিল,বুকুত বহুত সাহস বান্ধি গেটৰ হুকটো থেলি দিয়াত গেটখনে কেৰমেৰাই উঠিল৷ গেট খোলাৰ শব্দ শুনি ওপৰমহলাৰ ছোৱালীবোৰে খিৰিকীৰে জুমাজুমি কৰি চোৱাত তাইৰ ভয়টো দুগুণে বাঢ়ি আহিল ৷তেনেতেই চাৰিজনীমান ছোৱালী তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল ৷হয়তো তাই ভয়ত কপিঁ থকা দেখিয়েই তেওঁলোকে নতুন বুলি বুজিয়ে সুধিলে :New commer right? মুখেৰে একো এটা শব্দ ফুটাব পৰা নাই ,সেয়ে মুৰটোকে জোকাৰি হয়ভৰ দিলে৷তাকে দেখি তেওঁলোকে পুনৰ সুধিলে :পিছে নামটো ? তাই ভয়ে ভয়ে থোকাথুকি মাতেৰে ক’লে :দৃষ্টি ! কোনোবা এজনী চিনিয়ৰে কৈ উঠিল "উপাধিটো কি আমি সুধিলেহে ক’ব নেকি?" তাৰ মাজৰে কোনোবা এজনীয়ে কৈ উঠিল " এহ হ’ব দে’চোন নতুন ছোৱালীজনীক তই কিয় ভয় খুৱাইছ" এক প্ৰচণ্ড শব্দ কৰি হাঁহিৰ গিৰ্জনি মাৰি সেই গৰাকীয়ে ক’লে "ভয় খালা নহ’ দৃষ্টি? মই মলয়া তোমাৰ ইউনিভাৰচিটি লাইফৰ প্ৰথম ৰুমমেট৷আজিৰ পৰাটো আমি একেলগই থাকিব লাগিব সেয়ে এনেকুৱা ফটকা মাজে সময়ে ফুটাই থাকিম হ’লে৷" প্ৰথমে দৃষ্টিৰ মলয়াৰ কথাকেইটা শুনি জীওঁ উৰি যাওঁ যেন কৰিছিল, তাতে শকত আৱত স্বাস্থ্যবান চেহেৰাৰ ছোৱালীজনীয়ে খঙ নকৰি ডাঙৰকৈ কোৱা কথাকেইটাও ভয়ংকৰ যেন লগা কথাটো তেনেই স্বাভাৱিক কিন্তু পাছত কোৱা হাঁহিমুখীয়া কথা কেইটাতহে দৃষ্টিৰ জীওঁ ঘুৰি অহা যেন লাগিল,নহ’লেটো আজি গেটৰ মুখতে সোমায়েই কান্দিবলৈহে বাকী আছিল৷দৃষ্টিৰ মনটো সেমেকি যোৱা যেন দেখি মলয়াই তাইৰ সৈতে থকা আটাইকেইজনীৰ লগত দৃষ্টিৰ চিনাকি কৰাই সকলোৰে নামবোৰ এফালৰ পৰা এবাৰ এবাৰ কৈ দিলে৷দৃষ্টিৰ মুখত সোণগুটি যেন হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল ৷তাকে দেখি চিনিয়ৰ সংগীতা নামৰ এগৰাকীয়ে তাইক পুনৰ সুধিলে "ভয় ভাগিল যদি তোমাৰ সম্পূৰ্ণ নাম,ঠিকনা,মোবাইল নম্বৰ ইত্যাদিবোৰ দিবানে?আজিৰ পৰা তুমি আমাৰ পৰিয়ালৰে সদস্য যেতিয়া তোমাৰ দায়িত্ব আমাৰ ওপৰত সেয়ে এইবোৰ নঠিপত্ৰ আমাৰ বাবে বৰ জৰুৰী৷বেয়া নাপাবা আহি পাই ৰুম সোমাব নৌপাওঁতেই তোমাক আমি এইবোৰ প্ৰশ্ন কৰিছোঁ৷" তাইক অনাকাংক্ষিত ভয়টো মৰমৰ মাতকেইষাৰে মূহূৰ্ততে পাতলাই আনিলে৷এইবাৰ দৃষ্টিয়ে ৰেজিষ্টাৰ বহিখন চাই পূৰাবলৈ ধৰিল "নাম:দৃষ্টি শইকীয়া, ঠিকনা :যোৰহাট মোবাইল নং : ××××××××××" ৰেজিষ্টাৰ বহীত ঠিকনা যোৰহাট পাই তাৰে নিচা নামৰ ছোৱালীজনীয়ে কৈ উঠিল "আৰ্ৰে ভাই আমি দেখোন যোৰহটীয়ান ,ব্ৰ’ ক’ড মেইনটেইন কৰিব লাগিব হ’লে "৷ হাঁহি এটি মাৰি দৃষ্টিয়েও হয়ভৰ জনাই ক’লে "নিশ্চয় "কিন্তু কেনেকুৱা ব্ৰ’কডৰ কথা ক’লে সেইটোহে নুবুজিলে হ’লেও মুখখুলি কোৱাৰ সাহস নহ’ল তাইৰ৷৷হ’লেও যি কি নহওঁক ইউনিভাৰচিটিৰ হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ আৰম্ভণি বৰ ভয়ংকৰ বুলিটো বহুতেই কয় আৰু সেইলৈ দৃষ্টিৰ ভয় এটি আগতীয়াকৈয়ে সোমাই আছিল কিন্তু ক্ষন্তেকতে আপোন কৰি পেলোৱা এই চিনিয়ৰ কেইগৰাকীয়ে তাইৰ ভয়টো নাইকিয়াই কৰি দিলে৷ আগলৈ (পুনৰবাৰ মই মোৰ অপৈণত হাতৰ লিখনিৰে আৰম্ভ কৰা তৃতীয়খন ধাৰাবাহিক উপন্যাস আপোনালোকৰ মাজলৈ আগবঢ়াই দিব বিচাৰিছোঁ৷"সেন্দুৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত"উপন্যাসখনলৈ যিদৰে আপোনালোকে মৰম জনাইছিল সেই একেখিনি মৰমকেই আপোনাসবৰ পৰা বিচাৰি "ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত(নাহৰ ফুলাৰ দৰেই"নামেৰে পুনৰ আৰম্ভ কৰিছোঁ এক জীয়া কাহিনী৷ আশাকৰোঁ মোৰ ভুলবোৰ শুদ্ধৰাই,আপোনালোকৰ দিহা পৰামৰ্শৰে মোৰ এই প্ৰয়াসক সফল কৰাত যাতে আপোনালোকে সহায় সহযোগিতা আগবঢ়াই৷মই সুখী হ’ম যদি মোৰ এই ক্ষুদ্ৰ প্ৰয়াসক আপোনালোকে মৰম আৰু আৰ্শীবাদ দিয়ে ! ইতি ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা😊