ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৪ *************************** দৃষ্টিয়ে ৰ’ লাগি ৰুমালখনলৈ চাই ৰ’ল৷ অলপসময় আগতে ৰুদ্ৰক খঙাল যেন লাগিছিল তাইৰ কিন্তু হঠাৎ এইদৰে সজল চাৱনিৰে তাইৰ ফালে চাই এইদৰে ৰুমালখন আগবঢ়াই দিয়াত তাই আচৰিত হৈছে৷কাৰণ ৰুদ্ৰক বুজিবলৈ সদায়েই আউল লাগে তাইৰ ৷ বাহিৰে নাৰিকলৰ টান খোলাৰ দৰে হ’লেও ভিতৰি অন্তৰখন কোমল তাৰ ৷ দৃষ্টিয়ে হাত পাতিৰুদ্ৰৰ পৰা ৰুমালখন লোৱাৰ পাছত চকুমুখবোৰ মোহাৰি ল’লে৷ ৰুদ্ৰই গহীন কণ্ঠস্বৰে সুধিলে "তুমি কান্দিছা যে? বিশেষ কিবা অসুবিধা ?" তাই চকু পানী মুচি থকাৰ পৰাই ক’লে "একো নাই ভিতৰুৱা সমস্যা ,থিক হ’ল এতিয়া " ৰুদ্ৰই তাইক প্ৰশ্ন কৰাৰ দৰেই সুধিলে " বয়ফ্ৰেণ্ডৰ সমস্যা ?" দৃষ্টিয়ে লগালগ তাৰ কথাষাৰ নাকচ কৰি কৈ উঠিল " নাই মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড৷ লগৰ এজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল বাবেহে চিন্তা হৈছিল ৷ কিন্তু এতিয়া সকলো থিক হ’ল ৷" ৰুদ্ৰই মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ পকেটত হাত ভৰাই দৃষ্টিৰ সমানে সমানে নিজান ৰাষ্টাটোৰে খোজ দি আহি থাকিল৷ইউনিভাৰ্চিটিত এই ৰাষ্টাটো আনকেইটা ৰাষ্টাতকৈ অলপ নিজান আৰু মানুহ ক’মকৈ অহাযোৱা কৰে বাবেই ট্ৰেজেডী গ’লি বুলিও জনাজাত৷বহুতৰে মতে এই ৰাষ্টাটোত হেনো ইউনিভাৰচিটিৰ বহু ল’ৰাছোৱালীয়ে নিজান বাবেই আগতে দুখবোৰ পাতল হোৱাকৈ চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ আহে নতুবা নিজৰ দুখবোৰ প্ৰকাশ কৰিবলৈয়ো লগৰীয়া নহ’লে বন্ধুবান্ধৱৰ লগত আহে সময় অতিবাহিত কৰিবলৈ৷আজি সৌভাগ্যক্ৰমে দৃষ্টিৰ অন্তৰত থকা দুখকিছুমানৰো সাক্ষী হৈ ৰ’ল এই ট্ৰেজেডী গ’লিটো৷দৃষ্টিয়ে অৱশ্যে এই গ’লিটোৰ বিষয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ মুখেৰে এদিন এক্টিভিটিলৈ আহোঁতে শুনিছিল৷ হঠাৎ কথাটো মনত পৰাত ৰুদ্ৰলৈ এপলক আৰ চকুৰে চালে৷অলপসময় ৰুদ্ৰৰ গতিবিধি লক্ষ্য কৰাৰ পাছত দৃষ্টিয়ে সুধিলে " আপুনি ইমান ৰাতিপুৱাই ইয়াত যে ?" ৰুদ্ৰই গহীনাই ক’লে " হয়তো জে.চি.এনৰ কথাটো শুনিছা ৷" দৃষ্টিয়ে শোক প্ৰকাশ কৰি হুমুনিয়াহ এটা এৰিলে ৷ৰুদ্ৰই পুনৰ ক’লে " ডেডবডিটো মেডিকেললৈ নিয়া হৈছিল ,তাকেই এম্বুলেন্সৰ পাছে পাছে আহি অলপ আগবঢ়াই দিলোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে দুখবোৰৰ গভীৰলৈ সোমাই গৈ কিবা এটা ভাবি থকাৰ পৰা কৈ উঠিল " কিয় যে এজনী ভৰযৌৱনা ছোৱালীয়ে এনে এক পদক্ষেপ বাছি ল’লে৷হয়তো জীৱনবোৰ এনেকৈয়ে হেৰাই যায় ক’ৰবাত কাহানিবা" ৷ ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি শলাগ ল’লে ৷দৃষ্টিয়ে উৎকণ্ঠাৰে সুধিলে "ছোৱালীজনীয়ে কিয় এনে কৰিলে জানে নেকি? " ৰুদ্ৰই বহু সময় মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ দৃষ্টিক চেন্তাৰলৈকে আগবঢ়াই সেইখিনিতে অলপপৰ ৰৈ ক’লে " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷ মৃত্যুয়ে হাত বাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷যি হ’ল বেয়া হ’ল, এনে মৃত্যু কেতিয়াও মোৰ বাবেও কাম্য নহয় ৷তথাপিও হৈ যোৱাবোৰৰ কথা পাতি কিবা লাভ আছে জানো৷ এতিয়া তাই কিয় এনে পদক্ষেপ বাছি ল’লে জানিলেও আমি জানো তাইক ঘুৰাই পাম৷সেয়ে এইবোৰ কথা পাতি সময় নষ্ট নকৰাই ভাল৷" "কিন্তু কিমান কষ্টত বা কিমান বেছি অশান্তিত ভুগিলে মানুহে নিজক শেষ কৰি দিব পাৰে বাৰু?সেইটো ভাবিবলগীয়া " "তাৰমানে তুমি চুইচাইড কৰাটো সমৰ্থন কৰা৷ " "নাই,মই কোনোপধ্যেই এনে মৃত্যুক সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰোঁ কিন্তু সেইবুলি তেনে কাম কৰা মানুহ এজনৰ মানসিক অৱস্থাটো নুবুজাকৈ মই কেতিয়াও দুখাৰোপ কৰিবও নুখুজোঁ৷ হ’লেও জানিবলৈ ইচ্ছা হয় ৷ " " হ’ব দিয়া ,এইবোৰ বেছি ভাবি মুৰঘমাই লাভ নাই ৷ যোৱাবোৰ গুচি গ’ল ,তেওঁৰ আত্মাই শান্তি পাওঁক৷ তুমিও পঢ়াত মন দিয়া ,ইলেকচন হৈ যোৱাৰ পাছতে পৰীক্ষাও পাবহি,এইবোৰৰ পাছত ঘুৰি ফুৰিলে সময় কেনেকৈ গুচি যাব গমেই নাপাবা৷ " দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰত হয়ভৰ জনাই,ৰুদ্ৰক সেইখিনিতে বিদায় জনাই চেন্তাৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল ৷ এইকেইদিন ইলেকচনৰ কেম্পেনিং থকাৰ বাবে পিছবেলাৰ ক্লাছবোৰ হোৱাৰ সম্ভাৱনাই নাই ৷ ক্লাছৰুমলৈ সোমাই আহি এফালৰ পৰা চকু ফুৰাই সমীক্ষাক বিচাৰিলে৷কিন্তু সমীক্ষাক ক’তো নেদেখি শেষৰফালে থকা বেঞ্চখনত বহি ল’লেহি৷ মোবাইল স্ক্ৰীনত সমীক্ষাৰ নাম্বাৰটো উলিয়াই তাইলৈ ক’ল লগালে৷লগালগ ফোনটো ৰিচিভ কৰাৰ পৰাই এক উৎফুল্লিত কণ্ঠৰে সমীক্ষাই কৈ উঠিল " আজি ৰাতিপুৱাই মাৰ ওচৰলৈ আহিলোঁ " অভিমানৰ সুৰত দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " আৰ্ৰে মোক নক’লি যে এবাৰো? " "চ’ৰি, ইমান ল’ৰালৰিকৈ ওলাই আহিব লগা হ’ল যে তোক কথাবোৰ ক’বলৈয়ো সময়েই নাপালোঁ৷কিন্তু হোৱাটছপআপত মেছেজ এটা দিছিলোঁ চাবি চোন ৷" "হ’ব দে হেপ্পী জাৰ্ণি,ক’ত পালিগৈ ? " " নাজানো নহয় ৰ’হ আদি ক সুধি দিওঁ " দৃষ্টিয়ে আচৰিত হৈ চিঞৰি কোৱাৰ দৰে সুধিলে " কিহ্ ! তোৰ লগত আদিত্যও গৈছে নেকি? " এক্সাইটমেন্টত দৃষ্টিয়ে কিম্মান জোৰেৰে চিঞৰিলে তাই নিজেও নাজানে কিন্তু যেতিয়া গোটেই ক্লাছটোৱে তাইৰ ফালে তধা লাগি চালে তেতিয়াহে সকলোকে চ’ৰি বুলি কৈ মনে মনে থাকিল ৷সিমুৰৰ পৰা সমীক্ষাই ক’লে " অ’হ আদিৰ আইতাকৰো গাটো বেয়া বাবেহে সি মোক ঘৰলৈ যোৱাৰ কথা কৈ আছিল এইকেইদিন,তাতে ইউনিভাৰ্চিটিতো ইলেকচনৰ বাবে এইকেইদিন ক্লাছবোৰ নহয়েই ৷তাৰ মাজতো উনেইকেন্দটোও পৰিলে ৷সেয়ে সকলো সময় সুবিধা মিলাই মাৰ লগত কথা পাতি আদিৰ লগতে মইয়ো গুচি আহিলোঁ ৷" দৃষ্টিয়ে কিবা এটা ক’ব খুজিছিল সমীক্ষাক কিন্তু হঠাৎ ক্লাছলৈ ফেকাল্টি কেইগৰাকীমান সোমাই অহাত লগালগ ক’লটো কাটি ফোনটো বেগত ভৰাই থিয় দি ৰ’ল৷ প্ৰায় আধাঘন্টা সময় তেওঁলোকে গোটেই ক্লাছটোৰ আগত অলপতে হৈ যোৱা চুইচাইড কেছটোক লৈ মেন্টেলহেল্থৰ প্ৰয়োজনীয়তা সম্পৰ্কে বহু কথাই বুজাই কৈ গ’ল৷কথাবোৰ শুনি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিল,কেতিয়াবা জীৱনলৈ অহা অনিহাবোৰ আজিৰ লেকচাৰ কেইটাই নোহোৱা কৰি দিলে৷ মনটো দৃঢ় কৰি জীৱন বাটৰ সকলো সমস্যাক হেয়জ্ঞান কৰি তাই জীৱন জয়ী কৰিম এনে এক প্ৰতিজ্ঞা লৈ দৃঢ়মনা হ’ল৷ দিনটোলৈ ক্লাছবোৰ শেষ হোৱাৰ পাছত বহুতৰে মুখত দৃষ্টিয়ে চুইচাইড কৰা ছোৱালীজনীৰ বিষয়ে হকেবিহকে যাৰ যি ইচ্ছা তেনেধৰণে কাহিনী বনাই কোৱাও শুনিলে৷ কাৰোবাৰ মতে ছোৱালীজনী প্ৰেগনেণ্ট হ’লে কাৰোবাৰ মতে বয়ফ্ৰেণ্ডে থগিলে,কাৰোবাৰ মতে ঘৰুৱা সমস্যা হ’লে কাৰোবাৰ মতে একাডেমিক কেৰিয়াৰৰ সমস্যা৷ মুঠৰ ওপৰত সকলোৰে মুখত বেলেগ বেলেগ কাহিনী৷ কিছুমানে সেই ছোৱালীজনীৰ চুইচাইড কৰাৰ সাহসীকতাক লৈ টুলুঙা মন্তব্য কৰাও পৰিলক্ষিত হ’ল৷ কিন্তু দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাত একো নামাতিলে ৷সকলোৰে কথাবোৰ মৌন হৈ এখন কাণে শুনি আনখন কাণেৰে বাহিৰ কৰি গ’ল ৷ মাথোঁ তাইৰ কাণত ৰুদ্ৰই কোৱা কথাকেইষাৰেই বাজি থাকিল " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷মৃত্যুয়ে হাতবাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷" (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৩ *************************** (বহুদিন লেখনিটো আগবঢ়াই দিব নোৱাৰাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী ৷কভিদ’ৰ বাবে কিছুদিন শাৰীৰিক অসুস্থতাত ভুগি আছিলোঁ সেয়ে লেখনিটো আগবঢ়াই দিব পৰা নাছিলোঁ৷ আশাকৰোঁ আপোনালোকে বুজিব৷।আজিৰ পৰা পুনৰ আৰম্ভ কৰিছোঁ ৷পঢ়িব বুলি আশা ৰাখিলোঁ ৷ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা ) মাজৰাতি পেটত পচন্দ ভোকে অনশন কৰাত দৃষ্টিৰ টোপনি ভাগিল ৷টেবুলতে থকা বিস্কুটৰ বৈয়ামটোৰ পৰা বিস্কুট দুখন খাই শুবলৈ চেষ্টা কৰিল৷ কিন্তু বহুপৰ বিচনাত পৰি থাকিও টোপনি নাহিল তাইৰ৷ মোবাইলৰ চুইছটো অ’ন কৰি ল’লে৷তাইলৈ ইতিমধ্যে পাচঁটা ক’ল আহি মিচক’ল হৈ গৈছে আৰু চুইছ অ’ফ থকাৰ বাবে কেইবাটাও মেছেজ একেলগে আহি ভাইব্ৰেচনত ৰখা মবাইলটো হেঙাই গ’ল৷ এফালৰ পৰা চাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে সিদ্ধাৰ্থৰ ফোন আৰু কেইবাটাও মেছেজ৷হয়তো কাৰোবাৰ মুখেৰে কেনেবাকৈ হৈ যোৱা ঘটনাবোৰ জানিব পাৰিলে৷কিন্তু এই সময়ত একেবোৰ কথাৰ অৱতাৰণা কৰি তাইৰ কথা পাতিবলৈ মন নগ’ল৷লগতে তাইৰ স্কুলীয়া বান্ধৱী প্ৰত্যাক্ষাৰো কেইবাটাও মিচক’ল৷সময়টো চালে এক বাজিবৰ হ’ল সেয়ে এই ৰাতিখন ফোন কৰিবলৈ বেয়া লাগিল৷ হোৱাটছপআপটো অ’ন কৰি হোৱাটছপআপ স্ক্ৰীণখন এফালৰ পৰা চাই যাওঁতে প্ৰত্যাক্ষাৰ মেছেজ এটাও পালে " সময় পালে কেতিয়াবা মোৰ ফোনটোও ৰিচিভ কৰিবি৷বৰ অশান্তিত আছোঁ দৃ...মোৰ জীয়াই থকাৰ হেপাঁহ নোহোৱা হৈ গৈছে৷প্লিজ মোক জীয়াই থাকিবলৈ অলপ সকাহ দে ,মোৰ লগত কথা পাত ৷এনেকে নহ’লে মই মৰি যাম কেতিয়াবা" মেছেজটো পঢ়ি তাইৰ চকুলো বাগৰি আহিল৷লগালগ ক’ল লিষ্টখনৰ পৰা প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে ,কিন্তু ফোনৰ সিমুৰৰ পৰা ভাহি আহিল "দ্যা নম্বাৰ ইউ হেভ ডাইল ইট’ছ কাৰেণ্টলি চুইছ অ’ফ " ৷ বাৰে বাৰে প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিও সেই একে কথাই৷ ভয় ভাৱ এটাই দৃষ্টিক খেদি আহিল৷ তাই শোৱাৰ পৰা বহি থপথপকৈ কপিঁবলৈ ধৰিলে৷ নজনাকৈ কান্দোনৰ ৰুল এটা উলাই আহিল৷ তাইৰ কান্দোনৰ মাত শুনি মৌ’য়ে সাৰ পাই তাইৰ কাষ পালেহি ৷দৃষ্টিক এইদৰে কান্দি থকা দেখি মৌ’য়ে দৃষ্টিয়ে কিবা বেয়া সপোন দেখি কান্দিছে বুলিয়েই পানী-দুনি খাবলৈ দিছে,কিন্তু এই সময়ত দৃষ্টিয়ে কান্দোনবোৰ ৰখাবই পৰা নাই৷হুকহুকাই কান্দি থকাৰ পৰা দৃষ্টিয়ে মোবাইলটো হাতত তুলি মৌ’ৰ ফালে আগবঢ়াই প্ৰত্যাক্ষাই পঠিওৱা মেছেজটো দেখুৱালে ৷মৌ’য়ে মেছেজটো পঢ়িয়ে দৃষ্টিলৈ প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰে চাই উঠাৰ পৰা দৃষ্টিৰ মোবাইলটো কাঢ়ি অন্য কিবা মেছেজ পাই নেকি খুচৰি চালে৷ মৌ’ৰ মনত প্ৰত্যাক্ষাৰ মেচেজটোৱে কিবা অন্য বিপদৰ ফালে সংকেত দেখুৱাইছে৷হয়তো দৃষ্টিয়েও সেইবুলিয়েই কান্দিছে ৷দৃষ্টিক বুজাবলৈ মৌ’য়ে ক’লে "একো নাই দৃষ্টি তাই শুলে চাগৈ সেয়ে ফোনটো ৰিচিভ কৰা নাই. তুমি বৰ বেছি চিন্তা নকৰিবা ৷ৰাতিপুৱা আমি কথা পাতিম ভালদৰে৷" মৌ’ৰ কথাবোৰ নিজেও ভাবি গুণি অলপ সময়ৰ বাবে দৃষ্টিয়ে নিজকে চম্ভালি ল’লে৷ আচলতে দৃষ্টিয়ে কিছুমান কথাক লৈ বৰ ভাবুক,জীয়া মৰাৰ জীৱন নামৰ এই খেলখলত কাৰোবাক হেৰুৱাই দিয়াৰ ভয় খুউব বেছি ৷ পিছে এই ৰাতিখন নিজৰ অশান্ত মনটোৰ উপৰিও মৌ’কো অশান্তি দিবলৈ মন নকৰিলে৷সেয়ে মৌ’ক সাবটি দুইজনী শুই থাকিল৷ ৰাতিপুৱালৈ দৃষ্টিয়ে সাৰ পাইয়ে দুবাৰমান প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু তেতিয়াও চুইছ অ’ফ হৈয়ে আছে৷ ব্ৰাছডাল হাতত লৈ বাথৰুমৰ ফালে ওলাই গ’ল৷ পাপৰিয়ে আহি দৃষ্টিৰ কাণে কাণে সুধিলেহি "মেইন হোষ্টেলত কোনোবা ছোৱালী এজনীয়ে চুইচাইড কৰিলে ,কথাটো শুনিছা নেকি কেনেবাকৈ?" ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনি বহুপৰ তধা লাগি ৰোৱাৰ পৰা কৈ উঠিল " কি...??? চুইচাইড কৰিছে কিন্তু কোনে ,কিয়" পাপৰিয়ে দৃষ্টিৰ মুখতে টেপা মাৰি ধৰি ক’লে " চুপ্ প ,মনে মনে ,মোক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী এজনীয়েহে কৈছে৷ সচাঁ মিছা নাজানো বিশেষকৈ৷মই তুমি জানা বুলিহে সুধিছোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে ফুচফুচাই কৈ উঠিল " মই নাজানো নহয় ,কোনে ক’লে তোমাক " "জে.চি.এনৰ মানসীয়ে ক’লে ৷ পাক্কা খবৰ বোলে ৷কাকো নক’বা ,এইবোৰ খবৰ কোনোবাই আমি বিয়পোৱা বুলি শুনিলে বেয়া হ’ব৷ ইনেও ইউনিভাৰ্চিটিত এইবোৰৰ বৰ বেছি গুৰুত্ব নাই বুলিয়েই শুনিছোঁ,হ’লেও আনৰ মুখত শুনা হে " দৃষ্টিয়ে বৰ বেছি একো সুধি নাথাকিলে৷গা পা ধুই আহি ৰুমত সোমালেহি৷ মনটো আজি গুমা হৈয়ে আছে তাইৰ সেয়ে ফাৰ্ষ্ট ক্লাছটো নকৰে৷ মৌ’ৰ পিৰিয়ডছৰ দুদিন সেয়ে তাইয়ো ক্লাছলৈ নাযায় আজি৷ দৃষ্টিয়ে পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰি চালে কিন্তু এতিয়াও চুইচঅ’ফ৷ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনিও মনত ভয় ভাৱ এটা বাঁহ লৈয়ে আছে তাতে আকৌ প্ৰত্যাক্ষাৰো ফোনটো চুইচঅ’ফ৷ দৃষ্টিৰ চিন্তাক্লিষ্ট মুখখন দেখি মৌ’য়ে সুধিলে " কি হ’ল দৃষ্টি ,তোমাৰ লগৰজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰাই নাই নেকি?" দৃষ্টিয়ে সোঁৱেবাঁৱে মুৰ জোকাৰিলে৷মনলৈ বাৰে বাৰে পাপৰিয়ে কোৱা কথাটো আহি থকাৰ বাবে মৌ’ক এপাকত সুধিয়ে পেলালে " ইউনিভাৰ্চিটিত কিবা চুইচাইডৰ কথা শুনিছা নেকি?" মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই সুধিলে "তুমি কেনেকৈ গম পালা৷ " "সেইবোৰ বাদ দিয়া কথাটো সচাঁ নেকি?" "আমাৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট গ্ৰুপত কথাটো বহুতে পাতি আছে আৰু অলপ আগত বাথৰুমলৈ যাওঁতেও সংগীতা বা হঁতে পাতি থকা শুনিছিলোঁ৷সচাঁয়ে হয় চাগে ৷ নহ’লেনো মিচাতে ওলাবনে? মই আকৌ তুমি যোৱানিশাৰ পৰাই চিন্তিত হৈ থকাৰ বাবেহে কোৱা নাছিলোঁ তোমাক ৷" দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ ফালেই আগবাঢ়ি গৈ পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু একেই ৷ভয়াৰ্ত অনুভৱেৰে কপাঁ কপাঁ মাতেৰে মৌ’ক ক’লে " যদি কেনেবাকৈ প্ৰত্যাক্ষাইয়ো যদি এনে কিবা এটাই কৰে তেতিয়াহ’লে ৷মই কিন্তু নিজকে কেতিয়াও মাফ কৰিব নোৱাৰিম" পাছৰ কথাকেইটা কওঁতে দৃষ্টিৰ মাতটো থোকাথুকি হৈ চকুৰ লোটক এধাৰিমান বৈ আহিল ৷মৌ’ৰ নিস্তব্ধতাই দৃষ্টিৰ মনটো আস্ফালন কৰি উঠিছে৷তাইৰ আৱেগিক মনটোত চুইচাইড নামৰ বিষ এটা ঝংকাৰিত হৈছে৷ ককবকাই থকা হৃদপিণ্ডটোক সকাহ দিবলৈ দ্বিতীয় ক্লাছটোৰ বাবে সময়তকৈ কিছু আগতীয়াকৈ ওলাই আহিল ৷জ্যোতিবাটচ’ৰাৰ মুখতে ৰুদ্ৰৰ সতে মুখামুখি হ’ল ,কিন্তু তাই ইচ্ছা কৰিয়েই ৰুদ্ৰক নমতাকৈ পাৰ হৈ আহিল ৷ কাৰণ এই সময়ত যদি ৰুদ্ৰই কেনেবাকৈ কিবা প্ৰশ্ন কৰে তেতিয়া তাই যে হকেবিহকে সকলো কথাই খুলি কৈ দিব সেইটো জানে ৷চকুহাল জোৰকৈ টেপা মাৰি তাই যাতে ৰুদ্ৰৰ চকুত নপৰে সেইটো কথা ভাবিয়েই আগুৱাই আহিল ৷ কিন্তু তেনেকুৱাতেই পাছফালৰ পৰা ৰুদ্ৰই মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " ৰৈ দিলে দিলে তাই৷হৃদয়ৰ গতিবেগবোৰ বাঢ়ি আহিল তাইৰ ৷ৰুদ্ৰ তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি সুধিলে " তোমাক জয়শ্ৰীয়ে কিবা কৈছিল নেকি?" দৃষ্টিৰ ভয়তে হৃদধ্বনিবোৰ তীব্ৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷আঙুলি কেইটা লিৰিকিবিদাৰি তল মুৰ কৰি থকাৰ পৰা কৈ হেপ ঢুকি কৈ উঠিল " মানে ? কি কোৱা কথা সুধিলে আপুনি " ৷ ৰুদ্ৰই দৃষ্টিলৈ চাই খঙাল সুৰত কৈ দিলে " যদি তুমি একো নাজানাই তোমাক কিবা সুধিও লাভ নাই " ৷ দৃষ্টিয়ে কি উত্তৰ দিব ভাবি থাকোঁতেই তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল ৷ প্ৰত্যাক্ষাৰ ফোন ,লগালগ ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰক আওকাণ কৰি তাইৰ ফোন ৰিচিভ কৰি প্ৰত্যাক্ষাৰ মাতটো শুনাৰ পাছতেই বিৰক্তিৰ সুৰত গালি পৰাৰ দৰেই কৈ উঠিল " পগলা হ’লি নেকি তই ,এনেকৈ কোনোবাই ফোন চুইচঅ’ফ কৰি থয় নেকি৷ তই জাননে যোৱাৰাতি তোৰ মেছেজটো পোৱাৰ পাছত মোৰ কি অৱস্থা হৈছে ,কিম্মান ভয় খাইছিলোঁ মই ৷ " দৃষ্টিয়ে কথা পাতি আগুৱাই আহোঁতে বাটতে হুকহুকাই কান্দি পেলালে৷ দৃষ্টিৰ কান্দোনবোৰ শুনিয়েই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লে " হ’ব দে ,বেছি চিন্তা নকৰিবি৷ মই এতিয়া থিকেই আছোঁ ৷ক’ত আছ তই " "ইউনিভাৰ্চিটিত ,ক্লাছ কৰিব আহিছোঁ ৷" " বহুত কথা পাতিবলৈ আছে ৷আবেলি ফোন কৰিম ,তই এতিয়া ক্লাছ কৰি ল’৷বেছি চিন্তা কৰি নাথাকিবি ,মই থিকেই আছোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে কিবা এটা সুধিবলৈ লোৱাৰ আগতেই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লটো কাটি দিলে৷ হ’লেও প্ৰত্যাক্ষা ভালে থকাৰ কথাটো শুনি তাইৰ মনত অলপ হ’লেও সকাহ পালে৷চকুপানীবোৰ মোহাৰিবলৈ লওঁতেই ৰুদ্ৰই ৰুমাল এখন আগবঢ়াই দিলে তাইৰ ফালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২২ *************************** ৰৈ ৰৈ চাওঁ তোক ,হেপাঁহ নপলাই হিয়াতে হিয়া খন দিবিনে লগাই.. মোৰে হৈ থাকিবি তোৰে হৈ ৰ’ম সুখৰে আধা দি দুখৰ আধা ল’ম...! বহুপৰ দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ শেঁতা পৰা মুখখন দুৰৰ পৰাই চাই থাকিল ৷তাই নাজানে ৰুদ্ৰৰ মাজত শান্তভাৱে বলি থকা ধুমুহাজাকৰ কথা৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে সুখ-দুখৰ প্ৰতিটো সময়েই একেলগে ভগাই ল’ব খুজিলেও সেইয়া জানো সম্ভৱ তাইৰ বাবে? অপ্ৰকাশিত ভালপোৱাত তাই জানো পাৰিব ৰুদ্ৰৰ ওচৰত গৈ তাক সহাৰি জনাবলৈ৷তাই ইচ্ছা কৰিও হয়টো ৰুদ্ৰক নজনাকৈ নুবুজাকৈ তাইৰ মনৰ কথাবোৰ জনাবগৈ নোৱাৰে৷একপক্ষীয় হিচাপে ৰুদ্ৰক ভাল লাগিলেও কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰই কথাবোৰ জানিব পাৰিলে যি অলপ সিহঁতৰ মাজৰ দুৰত্ব কমিছে সেই কমি অহা দুৰত্ববোৰক সদায়ৰ কাৰণে নুই কৰিব নোৱাৰে৷ কথাবোৰ ভাবি ভাবি কেতিয়ানো তাই হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখ পালেহি ক’বই নোৱাৰিলে৷ ৰুমলৈ আহি দৃষ্টিয়ে কিছুসময় শুবলৈ চেষ্টা কৰিছিল যদিও ৰুদ্ৰৰ ৰহস্যময় স্বভাৱতো পৰিলক্ষিত হোৱাৰ পৰাই তাই মনটো কিছু অশান্ত অনুভৱ কৰিছে৷ ৰুদ্ৰৰ কথাকে ভাবি গুণি থাকোঁতে ইতিমধ্যে বহুকেইটা কথাই আহি তাইৰ মনত জুমুঠি বান্ধিছেহি৷কোনোবাখিনিত তাইৰ নিজকে দুখী দুখী যেন অনুভৱ হৈছে৷ কাৰণ তাই ৰুদ্ৰক ঘৰৰ কথা সুধাৰ পাছৰে পৰাই তাৰ মুখৰ গতিপথেই সলনি হৈ পৰাটো লক্ষ্য কৰিছিল৷ তাৰ পাছত কি হ’ল তাই নাজানিলেও কেনেবাকৈ তাইৰ লগৰ সৃষ্টিৰ দৰেই ৰুদ্ৰইয়ো ঘৰুৱা সমস্যাৰ ভুক্তভোগী হৈ সেইসময়ত মুখেৰে একো নামাতিলে নেকি ,যদি কথাটো তেনেকুৱা তেনেহ’লে পুৰনি ঘাঁত নিমখ ঢলাৰ বাবে দায়ী তাই ৷ তাই বুজি পায় ল’ৰাবোৰে মনত হাজাৰটা দুখ কষ্ট পুহি ৰাখিলেও ছোৱালীৰ দৰে আনৰ আগত সহজে প্ৰকাশ কৰি দিব নোৱাৰে৷ হয়তো ৰুদ্ৰও তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয় ৷ দৃষ্টিয়ে জানে তাইৰ অশান্ত মনটোক শান্ত কৰিব পৰা উপায়৷ মুখহাত কেইটা ধুই ৰুমটোত ধুনীয়া সুগন্ধিৰ ধূপ দুদাল জ্বলাই সামূহিক প্ৰাৰ্থনা থলীলৈ মৌ’কো লগত লৈ উলাই আহিল৷ চাৰিওদিশে সিহঁতৰ "ব্ৰক্ষ্মা আদি কৰি জীৱ য’ত " প্ৰাৰ্থনাটোৰে হোষ্টেলৰ চৌপাশক পবিত্ৰ কৰি তুলিলে৷এইদৰে চিঞৰি চিঞৰি প্ৰাৰ্থনা গালে দৃষ্টিৰ মনটোও কিছু শান্ত যেন লাগে৷ক্ষন্তেকৰ বাবে হ’লেও হৰিভক্তিত মগন হৈ সকলোৱে পাহৰি যাব পাৰে জীৱনৰ সুখ,দুখ আদি কষ্টকৰ সময়ৰ প্ৰতিটো কথাই৷আচলতে কিছুদিন আগৰ পৰা হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে পুনৰ পূৰ্ব নিয়ম অনুসৰি সন্ধিয়া সময়ত আটাইবোৰে মিলি প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ প্ৰায় ছোৱালীবোৰ সন্ধিয়া সময়ত হোষ্টেলত নাথাকিলেও যিকেইজনী থাকে সিহঁতেই মিলিজুলি ৬.৩০ বজাত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিয়ে ৷কেতিয়াবা সিহঁতৰ লগতে ৰান্ধনী খুড়ী দুজনীও বহি লয়হি আৰু তাৰপাছতে আটাইবোৰে মিলি সন্ধিয়াৰ চাহ কাপ একেলগে উপভোগ কৰে৷ হোষ্টেলত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ দিনৰে পৰাই যিহেতু চাহৰ আদ্দাও আৰম্ভ হৈছে সেয়ে দৃষ্টিৰ DU Haatত চাহ খাবলৈ যোৱা অভ্যাসটোও নোহোৱা হ’বলৈ ধৰিছে৷ হোষ্টেলত এই সময়খিনি তাইৰ ভাল লাগে ,কাৰণ দিনটোৰ ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আতৰি সিহঁত আটাইবোৰে একেলগ হৈ নিজৰ মন পছন্দৰ যিকোনো কথাই আলোচনা কৰিব পাৰে৷আজিও আদ্দাত ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন পাছ হোৱা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বিষয়ে বহু কথাই আলোচনা হ’ল৷ কিন্তু সিহঁতৰ গঠনমুলক আলোচনাৰ মাজতে দুই এজনীয়ে নিজৰ ভাললগা কেণ্ডিডেটজনৰ বিষয়ে কিছুমান কথাত হয়ভৰ দিব নোৱাৰি অনিচ্ছা প্ৰকাশ কৰি সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাতে একো মাত নমতাকৈ মনে মনে বহি আছে ৷আজি যেন তাইৰ মৌন ব্ৰত ধাৰণ কৰাৰহে দিন৷ আচলতে এইবোৰ কথাৰ আলোচনাত ভাগ ল’বলৈ তাই বেয়া পাই৷ কেণ্ডিডেটবোৰৰ বিষয়ে গঠনমূলক আলোচনা কৰাটো ভাল কথা কিন্তু সেই আলোচনাত যে সকলোৰে মতামত বেলেগেই হ’ব তাই সেইটো কথা ভালকৈয়ে জানে,সেয়েহে মাত মতা নাই কোনোফালে৷ দৃষ্টিক এইদৰে মনে মনে বহি থকা দেখিয়ে কোনোবা দুজনীমানে সুধিয়ে পেলালে " তুমি ইলেকচনত ভোটতো কাক দিম বুলি ভাবিছা?" দৃষ্টিয়ে গহীনাই কৈ থ’লে " মই এতিয়ালৈ এই বিষয়ে একো ভবাই নাই ৷যিহেতু ইলেকচনলৈ এতিয়াও এসপ্তাহ সময় আছে সেয়ে কেম্পেনিং চাম,তাৰপাছতহে থিৰাং কৰিম আচলতে মোৰ বিবেকে কোনগৰাকীক যোগ্য বুলি ভাৱে৷" লগালগ হাতচাপৰি কেইটামান বাজি উঠিল দৃষ্টিৰ নামত৷ দুজনীমানে সেই কথাত হয়ভৰ জনালে৷ সিহঁতৰ আদ্দাটোৰ বিপৰীতে বেলেগকৈ বহা জয়শ্ৰীহঁতৰ চিনিয়ৰ গ্ৰুপটোৱে হাতচাপৰিৰ শব্দ শুনি সিহঁতৰ কথাবতৰাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা তাৰে নেইনা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীয়ে ক’লে " এইখন ইউনিভাৰ্চিটি হয় ,ইয়াত ইলেকচন যোগ্য অযোগ্য লৈ বিচাৰ নহয়৷ যি বেছিকৈ টকা খৰচ কৰিব পাৰিব,যাৰ চেহেৰা ধুনীয়া,হেন্দচাম ,সিহঁতিহে আগবাঢ়িব পাৰিব৷মানুহ মাত্ৰেই আৱেগিক,ইয়াত বিবেকৰ কথাই নাহে৷ তহঁতৰ কথাবোৰ শুনি আছোঁ অথনিৰে পৰা,কিন্তু ডাঙৰ ডাঙৰ লেকচাৰ দি ইয়াত লাভ নাই ,এতিয়া যোগ্য জনক ভোট দিম বুলি কৈ ফিটাহি মাৰি পাছলৈ য’ৰ পৰা টকা পইচা,খোৱা বস্তু বেছিকৈ আহিব তাতেই ভোটটো পৰিবগৈ যে সেইটো ভালদৰে জানো৷ইয়াত মানুহ বিক্ৰী হ’বলৈ বেছি সময় নালাগে৷টকাৰ আগত কি যোগ্য কি অযোগ্য ৷বহুত দেখিলোঁ ডাঙৰ ডাঙৰ কথাৰে লেকচাৰ দিয়া নমুনা কিন্তু লাভ নাই ৷শেষত গৈ একেই হয়গৈ৷" ফেটিসাপৰদৰে ফুচফুচনি মাৰি একে উশাহতে কথাবোৰ কৈ সিহঁত কেইজনী সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে ওলোটাই কিবা এটা ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷ জয়শ্ৰীয়ে তাইলৈ টেলেকাটেলেক কৈ চাই থকাত নেইনাৰ প্ৰতিটো কথাই আহি যেন দৃষ্টিৰ বুকুত শূল হৈ খুন্দিয়াইছিল ৷ দৃষ্টিয়ে ক’ব বিচাৰিছিল যে "মই আনৰ দৰে নহয়,আৱেগৰ ভৰত বিকেকক বিক্ৰী কৰা বিধৰ নহয়৷টকা পইচা বা খোৱা বস্তুৰ লালসা মোৰ নাই "কিন্তু তাই একো এটা শব্দ ফুটাই ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷তাইৰ চকুহাল ৰঙাকৈ চলচলীয়া হৈ পৰিল৷ পাৰভাঙি বাগৰি আহিব খোজা চকুপানীবোৰ কোনোবাই দেখাৰ আগতে লুকুৱাবলৈ চেষ্টা কৰি ল’ৰালৰিকৈ তাইৰ ৰুমটোৰ দিশে খোজ ল’লে৷তাত থকা সকলোৱে দৃষ্টিৰ অসহায় অৱস্থাটোৰ কথা বুজিছিল যদিও চিনিয়ৰৰ ভয়তে কোনেও একো এটা ক’বলৈ সাহ নকৰিলে৷ মৌ’য়ে সকলোৰে গতিবিধিবোৰ লক্ষ্য কৰি দৃষ্টিৰ পাছে পাছে ৰুমলৈ সোমাই আহিল৷ বিচনাখনত পৰি গাৰুটোক সাবতি দৃষ্টিয়ে উচুপি উঠিল৷দৃষ্টিক এইদৰে কন্দাকটা কৰা দেখি মৌ’ আহি তাইৰ ওচৰতে বহি ল’লেহি৷ মৌ’ক কাষত পাই দৃষ্টিৰ উচুপনিবোৰ আগতকৈ আৰু বেছিকৈ বাঢ়ি আহিল,মৌ’ৰ কান্ধত মুৰ থৈ তাই কৈ গ’ল " চোৱা মৌ’ মই কিবা ভুলকৈ কৈছিলোঁ জানো? কিয় বাৰু এওঁলোকে মোৰ প্ৰতিটো কথাকে ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ উঠি পৰি লাগি থাকে মই বুজি নাপাওঁ৷ কিন্তু ইনচাল্ট কৰিলে মই বৰ বেয়া পাওঁ " মৌ’য়ে জানে দৃষ্টিৰ ভুল নাথাকিলেও জয়শ্ৰী আৰু তাইৰ লগৰ দুজনীমানে প্ৰতিটো কথাতে দৃষ্টিক সেয় জ্ঞান কৰিবলৈ চেষ্টা চলাই থাকে৷ জয়শ্ৰীয়ে এনে কাম যে ৰুদ্ৰক পোৱাক আপাহতেই কৰি থাকে সেই কথা তাই নুবুজা নহয় ৷ কিন্তু দৃষ্টিৰ গাতটো কোনো ভুল নাই ,কাৰোবাক ভালপোৱাটো জানো ভুল হ’ব পাৰে? যদি জয়শ্ৰীয়ে ৰুদ্ৰৰ বাবে দৃষ্টিৰ সৈতে এনে ব্যৱহাৰ কৰে তেনেহ’লে মুখামুখিকৈ কথাবোৰ খুলি কোৱাই ভাল হ’ব লাগে৷এনেকৈ সময় অসময় লৈ যাৰে তাৰে আগত কাৰোবাৰ ব্যক্তিগতসন্মান লাঘৱ কৰাৰ তাইৰ কোনো অধিকাৰ নাই ৷চিনিয়ৰ হ’লেও প্ৰতিটো কথাই মানি চলিব নোৱাৰে ৷সকলোৰে জীৱনত নিজৰ ইচ্ছাৰে জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ আছে আৰু সেই অধিকাৰখিনিক আনে এইদৰে খৰ্ব কৰিব নোৱাৰে৷ দৃষ্টিৰ মুৰত হাত ফুৰাই কথাবোৰ ভাবি ভাবি মৌ’য়ে ভুৰভুৰাই উঠিল৷ দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷ কিন্তু এপাকত মৌ’ক সুধিলে " মই ৰুদ্ৰ দাক ভালপাই কিবা ভুল কৰিলোঁ নেকি? " " তোমাৰ কাৰোবাক ভাললাগিছে তুমি নিজাববীয়াকৈ তেওঁক একপক্ষীয় ভাৱে ভাল পাইছা তাত কিবা ভুল কৰিব লগা আছে বুলি মই নাভাবোঁ৷ অন্ততঃ তুমি জয়শ্ৰী বাৰ দৰে দুই তিনিবাৰ প্ৰেম প্ৰস্তাৱ দি ৰুদ্ৰদাৰ পৰা ভালপোৱাবোৰ টানি আজুৰি বিচাৰিব যোৱা নাই ৷তোমাৰ যি ভাললাগে তাকেই কৰা৷ কোনে কি কয় ক’বলৈ দিয়া ৷ইনেও কিছুমানৰ স্বভাৱেই এনেকুৱা যে নিজে পাব নোৱাৰিলে আনৰ হ’বলৈও নিদিয়ে৷" দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নমতাকৈ বহু সময় নিতাল মাৰি শুই থাকিল৷ তেনেকুৱাতে তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ এই সময়ত কাৰো লগতেই কথা পতাৰ ইচ্ছা নাই তাইৰ সেয়ে কোনে ফোন কৰিছে নুচুৱাকৈয়ে ক’লটো কাটি দিলে ৷ পুনৰ দুই তিনিবাৰ ফোনটো বাজি উঠাত খঙতে চুইছ অ’ফ কৰি ভাতপানী নোখোৱাকৈ শুই থাকিল৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২১ *************************** সিদ্ধাৰ্থৰ মেছেজ এটা দৃষ্টিৰ মোবাইল স্ক্ৰীনত প’পআপ হ’ল "হাঁহৰ মাংস খাই ভাল লাগিল " ৷ উপৰে উপৰে সিদ্ধাৰ্থ মেছেজটো পঢ়ি দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ নাম্বাৰটো কাটি সিদ্ধাৰ্থলৈকে ক’ল লগালে৷ ৰিচিভ কৰিলতে সিদ্ধাৰ্থই প্ৰথমেই অভিমানৰ সুৰত কৈ উঠিল " ঘৰৰ বস্তু অকলে খোৱাৰ প্লেনিং বনাই আছিল কোনোবাই ৷" সিদ্ধাৰ্থৰ মাতটো অস্পষ্ট,বেকগ্ৰাউণ্ডত কিবাকিবি চিঞৰ বাখৰ চলি আছে৷সেয়ে মাংসৰ কথা বাদ দি তাক সুধিলে " ক’ত আছনো তই ,ইমান চিঞৰ বাখৰ যেন লাগিছে যে?" "মই মেইন হোষ্টেলত ,কাইলৈ ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন আছে নহয় পাহৰিলি চাগে৷তাৰ কিবাকিবি কামতেই হোষ্টেলত আছোঁহি " হয় বাৰু দৃষ্টিয়ে পাহৰিয়েই পেলাইছিল ইলেকচনৰ কথা৷ প্ৰথম ইউনিভাৰচিটি আহিয়েই ৰুদ্ৰইয়ো ইলেকচন খেলিব বুলিয়েই শুনিছিল বহুতৰে মুখত কিন্তু কিছুমান কথা মিছাতেই হাৱাত উপঙি থাকে৷ৰুদ্ৰক তাইৰ এই সকলোবোৰৰ পৰা দুৰত থকা যেনেই লাগে ৷ যি হ’লেও ইলেকচন আহিছে যেতিয়া যোগ্যজন জয়ী হওঁক তাই সেইটোৱেই বিচাৰে সেয়ে এইবোৰ কথা ভাবি নাথাকি , তাক সুধিলে " হাঁহৰ মাংসৰ কথা কেনেকৈ গম পালি ন’হ?" "নাকটো দীঘল যে কোনে ক’ত কি আনিছে সকলো কথাই জানো " " সমীক্ষাই ক’লে ন’হ তোক " "সমীক্ষাই ক’লে মই মাংস কেনেকৈ খাবলৈ পাম আকৌ " "তেনেহ’লে তই ৰুদ্ৰ দা হঁতৰ হোষ্টেলত আছ নেকি?" " অ’হ এই দাদা ৰুমতে আছোঁ,মাংসৰ বাতিটো বেটাই লুকুৱাই ৰাখিছিল ,মই আৰু আদিত্যই পাই জাৰি দিলোঁ৷" "তাৰমানে ৰুদ্ৰ দাই খাবলৈ নাপালেই নেকি?" সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নৰ কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ "ৰ’হ পাছত পাতি আছোঁ "বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিলে ৷ দৃষ্টিৰ মনটো সেমেকি পৰিল,কিমান মৰম আৰু হেপাঁহেৰে ৰুদ্ৰৰ বাবে মাংসৰ বাতিটোত ভালৰ ভাল ভাল মাংস কেইপিচ বাচি দিছিল কিন্তু ৰুদ্ৰই সেইয়া খাবলৈয়ে নাপালে৷নিজৰ ভাতৰ কাহীৰ দাঁতিত থকা মাংসৰ বাতিটোলৈ চাই শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিল তাইৰ ৷ ভাত খোৱাৰ আগত ৰুদ্ৰলৈ ক’ল কৰিছিল কিন্তু ৰিং হৈ হৈ কাট খাই গ’ল৷হয়তো ইলেকচনৰ ব্যস্ততাতেই ফোনটো ৰিচিভ কৰিব পৰা নাই ৷ ভাত খোৱাৰ গোটেই সময়খিনিত মোবাইলৰ স্ক্ৰীন খনলৈ মন কৰি থাকিল ,কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰৰ ফোন মেছেজ আহিছে নেকি৷ কিন্তু নাই ,ৰাতি বাৰ বাজি গ’ল ৰুদ্ৰৰ কোনো খবৰেই নাই৷হোৱাটছপআপটো লাষ্ট চিন দিনতেই শ্ব’ কৰি আছে৷ৰুদ্ৰৰ অপেক্ষাত ফোনটোত চকু আবদ্ধ ৰাখিয়েই তাই টোপনি গ’ল৷ ৰাতিপুৱা সাৰ পাই পোনেই মবাইলটো চে’ক কৰিলে,কিন্তু নাই,ৰুদ্ৰৰ একো সাৰসুৰেই নাই ৷মুখ হাত ধুই ফ্ৰচ হৈ কোনোমতে নাকেমুখে ভাত গুজি উলাই আহিল চাৰে ন’ বজাৰ ক্লাছটোৰ বাবে৷ সমীক্ষাৰ চকুমুখবোৰ আনদিনাতকৈ আজি কিছু বেছিকৈ ফুলি আছে,হয়তো ৰাতিপুৱা দেৰিলৈকে শুলে তাই৷দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই হাঁহি এটি সজাই ল’লে উঁঠত৷দৃষ্টিৰো সমীক্ষাৰ মুখত হাঁহিটো দেখি মনটো ভৰি পৰিল ৷ যিহেতু এক বজাত ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট দিব আৰু লগতে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ পৰাও দুগৰাকী কেণ্ডিডেট উলাইছে সেয়ে চাৰে বাৰ বজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰিয়েই ,চেন্তাৰৰ আটাইবোৰ মিলি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ ওচৰত থিয় দিলেগৈ৷ যিহেতু ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ হৈ মেক্সিমাম কেণ্ডিদেটে ভাগ লৈছে সেয়ে ৰুদ্ৰক ক’ৰবাত দেখে নেকি এপাক চাৰিওপিনে চকু ফুৰাই দিলে৷কিন্তু শ’ শ’ ষ্টুডেণ্টে আহি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখত ভিৰ কৰিলেহি সেয়ে এই সময়ত কাৰোবাক বিচাৰি পোৱাটোও টান হৈ পৰিল৷ সমীক্ষাই ভিৰৰ মাজত হেৰাই যাব নোৱাৰাকৈ দৃষ্টিৰ হাতখন টানকৈ ধৰি ল’লে ৷দৃষ্টিৰ লগতে ৰাকেশ ,ৰিদিপ,মামুনহঁতেও চেন্তাৰৰ পৰা উঠা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বাবে সহাৰি জনোৱাৰ উপৰিও ,নমিনেশ্বনৰ বাবে এপ্লাই কৰা প্ৰতিগৰাকী কেণ্ডিডেটৰ বাবেই জিন্দাবাদ ধ্বনিৰে নাহৰৰ মজিয়াখন মুখৰিত কৰি তুলিলে৷ দৃষ্টিক দেখা পাই সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি কৈ থৈ গ’ল "ৰিজাল্ট উলাওঁতে সময় লাগিব,কিবা এটা খাই ল’ গৈ" দৃষ্টিয়ে আনুমানিক সময় এটা বিচৰাত সিদ্ধাৰ্থই "তিনি বাজিব পাৰে " বুলি কোৱাত দৃষ্টিয়েও সমীক্ষাৰ সৈতে ১.৩০ৰ পৰা তিনি বজালৈ মিছাতে ৰৈ থকাতকৈ কিবা এটা খাই ল’লেই ভাল হ’ব বুলি জ’চাগৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিল৷তাতে ভিৰৰ মাজত চিঞৰ বাখৰবোৰ শুনিও সিহঁতৰ মুৰটোত বিষ উঠিছিল সেয়ে গৰম চাহ দুকাপৰ লগতে আলুচ’প দুটাও অৰ্ডাৰ দিলে৷ খাই বৈ কিছুসময় সেইখিনিতে বহি দিলে ৷অলপসময়ৰ পাছতে সমীক্ষাৰ মুৰটো ঘুৰোৱা যেন লাগিল,সেয়ে পুনৰ সেই ভিৰলৈ নাযাওঁ বুলি কৈ তাই হোষ্টেলমুৱা হ’ল৷ ইফালে সিহঁতৰ হোৱাটছপআপ গ্ৰুপটোত চেন্তাৰৰ চিনিয়ৰবোৰৰ মেছেজৰ উপৰি মেছেজ,যে সোনকালেই এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখলৈ আহিব লাগে,অলপ পাছতে ৰিজাল্ট উলাব৷যদিহে কোনোবা নাহে তেনেহ’লে সেই ষ্টুডেণ্টটোৰ ওপৰত বিহীত ব্যস্তস্হা লোৱা হ’ব৷ সেয়ে দৃষ্টিয়ে যদিও সমীক্ষাৰ গা বেয়াৰ কথাটো গ্ৰুপত জনালে তথাপিও নিজে অকলশৰীয়া হ’লেও সেইফালে আগবাঢ়ি আহিল৷ জ’চাগৰ তিনিআলিটোতে দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক দেখি সেইফালেই আগুৱাই আহিল ৷কিন্তু বেলেগ কাৰোবাৰ লগত কথা পাতি থকা দেখি মাত লগাবলৈ ভাল নালাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰুদ্ৰৰ মুখৰ আগেয়ে খৰখোজেৰে পাৰ হৈ আহিবলৈ চেষ্টা চলাওঁতেই ৰুদ্ৰই তাইক মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " তাই ৰৈ দিলে একেজেগাতে৷ৰুদ্ৰ আগবাঢ়ি আহিল তাইৰ ফালেই ৷আৰু দৃষ্টিৰ সৈতে ইলেকচনৰ কেণ্ডিডেট দুজনমানৰ সৈতে চিনাকি কৰাই দিলে৷ লগতে ৰুদ্ৰৰ ৰুমমেট প্ৰণয়ৰ লগতো "কালি মাংস দি পঠিওৱা ভন্তিজনী বুলি কৈ " চিনাকি কৰাই দিলে তাইক ৷ ৰুদ্ৰই সবৰে আগত দৃষ্টিক বাৰে বাৰে "ভন্তী,ভন্তী "কৈ চিনাকি কৰাই থকাত মনৰ অজানিতেই খঙ এটা উঠি আহিল তাইৰ৷তথাপিও ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত মুখত মিছা হাঁহিৰ প্ৰলেপ এটা আঁকি লৈ চিনাকি কৰাই দিয়া আটাইকেইজনৰ আগত হাঁহি মাতি ভালদৰেই কথা পাতি থাকিল৷কথা বতৰা পাতি শেষ হোৱাত সকলোকে অনাগত সময়ৰ শুভকামনা জনাই তাই ল’ৰালৰিকৈ এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ দিশে খোজ ল’লে ৷তাকে দেখি ৰুদ্ৰই তাইক পুনৰ পাছ ফালৰ পৰা মাত লগাই ক’লে " লাহে লাহে গ’লেও হ’ব ,ৰিজাল্ট ওলাবলৈ এতিয়াও বহুত সময় আছে" দৃষ্টিয়ে বাওঁহাতত পিন্ধি থকা ঘড়ীটোলৈ চালে,এতিয়াও তিনিবাজিবলৈ আধাঘণ্টা সময়েই আছে ৷ সেয়ে ল’ৰালৰিকৈ যোৱাতকৈ ৰুদ্ৰৰ বাবে ৰৈ দিলে৷ৰুদ্ৰৰ সতে খোজত খোজ মিলাই আহোঁতে দৃষ্টিৰ অভিমান এটা মনতে উপজি উঠিল৷ সেই অভিমানৰ সুৰতেই ৰুদ্ৰক ক’লে " কালি মই আপোনালৈ ফোন কৰিছিলোঁ ,ৰিচিভ নকৰিলে .." ৰুদ্ৰই গহীনাই সুধিলে " কিয় কৰিছিলা? " দৃষ্টিয়েও গহীনাই অভিমানতেই ক’লে " সেইটো আপুনিহে জানিব৷মই আপোনাৰ মিচক’ল কেইটা পাইহে ফোন কৰিছিলোঁ" পুনৰ ৰুদ্ৰই গহীনেৰে কৈ উঠিল " কালি মাংস এপিছ খাইছিলোঁ ,ভালেই লাগিল ৷" যিহেতু দৃষ্টিয়ে ইতিমধ্যে দুজনৰ পৰা তাই দি পঠিওৱা মাংস খোৱাৰ কথা শুনিলেই সেয়ে নিশ্চয়কৈ যে ৰুদ্ৰই বাকীবোৰো খাবলৈ পোৱা নাই সেই কথা বুজি উঠিছে ৷সেয়ে কৌতূহলেৰে সুধিলে " আৰু মালপোৱা ,নিমকি?" ৰুদ্ৰই মিচিকিয়া হাঁহি এটিৰে ক’লে "সেইবোৰ হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখতেই খতম,ৰুম নাপালেই৷হাঁহৰ মাংস বুলিহে মোলৈ এপিছ থাকিল গৈ ,নহ’লে তাকো নাথাকিলে হয় " ইটোসিটো কথা পাতি আহি আহোঁতে এপাকত দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক সুধিলে "আপোনাৰ ঘৰত কোন কোন আছে? " কিন্তু ৰুদ্ৰই কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ তাইৰ কথাটো ইগন’ৰ কৰি দিলে ৷সেয়ে ঘৰত কোন আছে ক’বলৈ বেয়া পাইছে বুলিয়েই দৃষ্টিয়ে পুনৰ কথাটো সলাই "আপোনাৰ ঘৰ ক’ত আছিল "বুলি কৈ ৰুদ্ৰক সুধিলে৷ কিন্তু ৰুদ্ৰই এইবাৰো কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ দৃষ্টিৰ কথাকেইটা ইগন’ৰ কৰি সেইখিনিৰ পৰা যিমান পাৰে সিমান সোনকালে ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই আতৰি গুচি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কিনো নোহোৱা নুপুজা প্ৰশ্ন কৰিলে ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ সেয়ে ৰুদ্ৰ আতৰি যোৱাত সময়টো চাই এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ মুখতে ৰিদিপ আৰু হিমানীক দেখি সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট ওলোৱাৰ সময়ত চাৰিওপিনে বতাহত বিজয়ৰ গান গোৱাৰ দৰে কেণ্ডিডেটবোৰৰ নামত জয়ধ্বনি দিয়াৰ উখলমাখল পৰিৱেশ এটা সিচৰিত হৈ পৰিল৷ সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ এগৰাকীৰ নমিনেশ্বন ফ্ৰমখন কেঞ্চেল হ’ল যদিও চিলেক্ট হোৱা গৰাকীৰ বাবে আটাইৰে মুখত হাঁহিবোৰ সেৰেঙাকৈ হ’লেও বিৰিঙি থাকিল৷যদিও প্ৰথমে দৃষ্টিয়ে জনা নাছিল তথাপিও পিছেপৰে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ "প্ৰণামী হাতিমুৰীয়া" নামৰ ছোৱালীজনীয়ে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ পৰাই ইলেকচনত প্ৰতিদ্বন্দ্বীতা আগবঢ়াইছে বুলি জানিব পাৰিলে,লগতে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰে তিনিজন কেণ্ডিদেটে বিনা প্ৰতিদ্বন্দ্বীতাৰে জয়ী হোৱাৰ খবৰটোত নাহৰ তলত বিহুমেলাৰ দৰেই ঢোল তালৰ মাতেৰে ৰজনজনাই থাকিল৷ সকলোৰে ফূৰ্তিবোৰ দেখি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিছিল যদিও ,কোনোবাখিনিত তাইৰ চকুযোৰে ৰুদ্ৰক বিচাৰি ফুৰিছিল ৷ ভিৰটোৰ পৰা ওলাই ৰুমলৈ যাবলৈ আহোঁতেই ৰুদ্ৰক দেখিলে লাইব্ৰেৰী ফ্ৰন্টৰ বেঞ্চ এখনত অকলশৰে ভাবুক মনেৰে বহি থকা৷ ইমান উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশটো এইদৰে মানুহে একো নোহোৱাৰ দৰে নিজৰ ব্যস্ত পৃথিৱীত সোমাই থাকিব পাৰেনে বুলি দৃষ্টিৰ মনত প্ৰশ্ন এটাই অগাভেঁটা কৰি ধৰিল৷ যদিও সেই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি যাবলৈ তাইৰ সাহস নহ’ল৷ তথাপিও কিছুপৰ ৰুদ্ৰলৈ চাই ৰৈ দিলে ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২০ ৰুদ্ৰক লগ পালেই ৰুদ্ৰ নামৰ বতাহ এজাকে দৃষ্টিক প্ৰায় কোবাই যায়৷ প্ৰতিবাৰেই প্ৰিয় পুৰুষৰ সান্নিধ্যত জী উঠে তাই৷ ৰুদ্ৰ নামৰ শান্ত সাগৰখনত গভীৰলৈ সোমাই পৰে ডুব যাব পৰা ভালপোৱাবোৰত গাঢ় হ’ব পৰাকৈ৷ ৰুদ্ৰ আতঁৰি গ’লেও হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত তাৰ পাৰফিউমৰ গুন্ধটো বহু দেৰি দৃষ্টিৰ নাকত লাগি থাকিল৷ চাই চাই হেপাঁহ নপলোৱা ৰুদ্ৰ যোৱাৰ ঠিকনাটো এৰি দীঘলীয়া উশাহ এটা টানি হোষ্টেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল তাই৷ হোষ্টেলৰ পদূলিলৈ জুমি থকাৰ পৰা জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই মুখখন বিকতাই দিলে৷দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিলে যদিও "বা ৰৈছে " বুলি মাত এষাৰ লগালে৷ যিমান হ’লেও চিনিয়ৰ সেয়ে দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা নকৰিলেও মাতিবই লাগিব৷ কিন্তু জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই কৈ পঠিয়ালে " হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত ডেকাল’ৰা আনি লেকচাৰ পিটি নাথাকিবা,এইখন ছোৱালী হোষ্টেল হয় ,প্ৰেম পিৰিতিৰ আদ্দাথলী নহয় ’’ তাৰপাছত চকুকেইটা ডাঙৰ কৰি তেলেকাকৈ চাই দপদপাই আতৰি গ’ল সেইখিনিৰ পৰা৷জয়শ্ৰীৰ গালিৰ কোবত ভয়তে দৃষ্টিৰ বুকুখন কঁপি উঠিল৷ হোষ্টেলৰ বাকীবোৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীতকৈ জয়শ্ৰীৰ থেহপেচবোৰ অলপ আনতকৈ বেছি৷দৃষ্টিয়ে হোষ্টেললৈ অহা দিনাৰে পৰাই জয়শ্ৰীৰ কথা বতৰাবোৰৰ পৰা প্ৰতিটো কথাতেই জুনিয়ৰ কেইজনীক উপলুঙা কৰি কথা কোৱাটো লক্ষ্য কৰি আহিছে যদিও ষ্ট্ৰিক্ট চিনিয়ৰ বুলি ভাবিয়ে এৰি দিয়ে কথাবোৰ৷ কিন্তু আজি এইদৰে দৃষ্টিক দেখি ভেঙুচালি মৰাত তাইৰ মনত দুখ লাগিছে,কাৰণ তাই জানে, হয়তো দৃষ্টিক ৰুদ্ৰৰ লগত দেখিয়েই জয়শ্ৰীৰ এই ব্যৱহাৰ৷ সেয়ে চকু পানী এটোপ বিয়পি পৰিল৷ অন্ধকাৰত ডুব যোৱা ৰুমটোৰ লাইটো অন কৰি তাই সোমাই আহিল৷ মৌ’য়ে মুৰে গায়ে কাপোৰ লৈ ফোনত ফুচফুচাই কথা পাতি আছে ৷মলয়াৰ উদং বিচনাখনলৈ চাই দৃষ্টিৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰাই দুখ এটা উজাই আহিল৷ মলয়াক আজিকালি হোষ্টেলত লগ পাবলৈয়ে টান হৈছে ৷ খিৰিকীখনত আউজি মলয়ালৈ লগালগ ফোন লগালে৷ দুই তিনিবাৰ ৰিং যোৱাৰ পাছত মলয়াই ৰিচিভ কৰিল’ত দৃষ্টিয়ে একে উশাহতে থোকাথুকি মাতেৰে সুধিবলৈ ধৰিলে "হেল্লৌ ...মলয়া বা ,কেতিয়া আহিবা তুমি৷বহুত মিছ কৰিছোঁ তোমাক ৷সোনকালে আহানা!" "দৃষ্টি ,কি হৈছে তোৰ কান্দিছ যে " "নাই কান্দা মই ,তোমালৈ মনত পৰিছে সেয়ে দুখ কৰিছোঁ৷ " "কিয় কোনোবাই কিবা কৈছে নেকি তোক ?যদি কৈছে মোক ক’ এতিয়াই খবৰ লৈ আছোঁ " মলয়াক এইসময়ত জয়শ্ৰীৰ কথা কৈ দুখ দিবলৈ মন নগ’ল তাইৰ ৷সেয়ে মিচাকৈয়ে ক’লে "কোনেও একো নাইকোৱা ,তুমি জল্দি আহানা,বহুত কথা ক’বলৈ আছে তোমাক " "হ’ব দে ,দুখ কৰি নাথাকিবি ৷হাঁহি থাক মুকুটা মণি সৰিব পাৰে কেনেবাকৈ ৷ 'হাঁহিলে তুমি মুকুটা মণি সৰে ’গানটোৰ দুটা কলি গুণগুণাই দি মলয়াই পুনৰ ক’লে দুদিনমানৰ পাছত গৈ আছোঁ,মা ভালদৰে সুস্থ হৈ উঠক৷আমি সোনকালেই লগ পাম৷ " বেচেৰী মলয়াজনীৰো জীৱনত একতিল সময় শান্তি নাই৷ এফালে ইউনিভাৰ্চিটিত থাকিলে পঢ়া শুনাৰ পৰা ধৰি ফিল্ডৱৰ্কত যোৱা,ডাটা কালেক্ট কৰা ইটো সিটো৷সিফালে ঘৰত মা’কো অকলশৰীয়া ,কেইবছৰমান আগত বৰ্ডাৰত ডিউটি দিয়াৰ সময়ত গ্ৰেনেড বিষ্ফোৰণত দেউতাক ঢোকালে৷দেউতাকৰ মৃত্যুৰ পাছত ককায়েকে ৰিলেচনশ্বিপ কোটাত দেউতাকৰ চাকৰিটো পালে৷তাইয়ো পঢ়িবলৈ বুলি মাকক অকলেই এৰি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল ৷মুঠৰ ওপৰত এশ এটা চিন্তাই জুমুৰি থাকে তাইক৷ দৃষ্টিক মেডিকেলত এডমিট কৰা পিছদিনা ফিল্ডৱৰ্কৰ পৰা ৰুম সোমাইছিলহে ,আকৌ ঘৰত মাকে বাথৰুমত পৰি হাত এখন ভাঙিলে,সেইবোৰত দৌৰি ফুৰোঁতেই নিজলৈ সময় অলপ উলিয়াব পৰা নাই ৷ যিমান হ’লেও এজনী সাধাৰণ ছোৱালী হৈ তাই যিদৰে ঘৰ পৰিয়ালৰ পৰা ধৰি ইউনিভাৰ্চিটীৰ ব্যস্ততাবোৰলৈকে সময় মিলাই এদজাষ্ট কৰিও হাঁহিবলৈ আৰু আনক হহোঁৱাবলৈ নাপাহৰে সেই দেখি দৃষ্টিৰ তাইৰ লগত কথা পাতিলেই মনটো বহুত পাতল পাতল লাগে৷মলয়াৰ সাহসী কথাবোৰত ,তাইৰ সংগ্ৰামবোৰ দেখি সাহস পায় তাই, কেতিয়াবা কিছুমান কথা নকলেও ময়লাই বুজি পাই দৃষ্টিক ,সেয়ে খুউব ক’ম সময়তে আপোন হৈ পৰিল দুইজনী ৷ দৃষ্টিৰ খন্তেকৰ দুখবোৰ পাহৰি পেলাব পৰাকৈ মলয়াৰ মাতষাৰত যাদু আছে৷অকল দৃষ্টিৰেইনে,হোষ্টেলত প্ৰতিজনী ছোৱালীৰেই মুখৰ এখন্তেক হাঁহিটোৰ নাম হয়টো মলয়া বা ৷ বহুদিনৰ মুৰত মলয়াৰ সৈতে ফোনত এইদৰে কথা পাতি দৃষ্টিৰ মনটো পাতল লাগিল ৷ ৰাতিৰ ভাতসাজ খোৱাৰ আগেয়ে দেউতাকে ঘৰৰ পৰা অনা হাঁহৰ মাংসৰ ভাগ কৰি পাপৰিৰ লগতে তাইৰ কাষৰ ৰুমৰ পাহাৰী আৰু কাৰ্বিকো অলপমান দি থৈ আহিলগৈ৷ সিহঁত দুজনীয়েও অকনমানৰ অকমান বস্তুৱেই তাইক মনে মনে দি থৈ যায় ৷যিহেতু পাহাৰীৰ ঘৰ মৰাণত সেয়ে মাহত দুই তিনিবাৰকৈ ঘৰলৈ মন গ’লেই গৈ থাকে তাইক দেখি কেতিয়াবা দৃষ্টিৰ হিংসাই লাগি যায় ৷ যি হ’লেও ছোৱালীজনী খুউব মৰমলগা আৰু যথেষ্ট বুজাবঢ়া৷ সেয়েহে কাৰ্বিৰ দৰে কথাবতৰা,ভাষা আদি বুজি নোপোৱা ছোৱালী এজনী লগত দিনবাৰ কটাব পাৰিছে৷কাৰ্বি ডিফুৰ একেবাৰেই এখন সৰু গাওঁৰ পৰা আহিছে৷ জনজাতীয় ছোৱালী,সেয়ে নিজৰ ভাষাটোৰ বাদে অসমীয়া ভালকৈ নাজানে,যদিও হোষ্টেলত আহি শিকিছে৷ তথাপিও ভাষাটো বুজিহে পায় ওলোটাই ক’ব নাজানে৷সেয়ে দৃষ্টিৰ ভাল লাগে কাৰ্বিৰ ফুটানুফুটা অসমীয়া কেইটা শুনিবলৈ৷ আজিও দৃষ্টিয়ে মাংসৰ বাতিটো লৈ যাওঁতে কাৰ্বিয়ে এটুকুৰা মাংস টেষ্ট কৰি কৈছিল " বওতে ভা..ল লাগিছে দেই..,তোৰ ঘৰ পৰা বওতে টেষ্টি চিকেন এটা দিছে..,আন্টিক ক’বা কাৰ্বি ভা..ল পাইছে.. এইটোকে ৷ তাইৰ কথাবোৰ শুনিলেই দৃষ্টিৰ মৰম লাগি যায় তাইলৈ৷ ক’ব নাজানিলেও শিকাৰ আগ্ৰহটো বহুত বেছি বাবেই আধাফুটা অসমীয়া কেইটা ক’বলৈ চেষ্টা কৰে৷ হাঁহি মাতি সিহঁতৰ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ৰুম সোমাওঁতেই মৌ’য়ে দৃষ্টিক ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে বুলি কোৱাত দৌৰি গৈ চাৰ্জত লগাই থোৱা ফোনটো হাতত ল’লেগৈ৷মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ চাই ফিচিঙাফিচিঙি কৰি হাঁহি দিলে,দৃষ্টিয়ে মনতে অনুমান কৰিলে ,হয়তো মৌ’য়ে মোবাইল স্ক্ৰীনত ৰুদ্ৰৰ নামটোৰ পাছত লগাই থোৱা ল’ভ ইমজিটো দেখিলে৷ মৌ’য়ে তেনেকুৱা কৰা দেখি দৃষ্টিৰ লাজ এটাই নিজে নিজেই আগভেটি ধৰিলেহি৷ যিহেতু আজি প্ৰথমবাৰ ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে সেয়ে এই অসময়ত কিয় বা ফোন কৰিছিল জানিবলৈ তাই ব্যাকুল হৈ পৰিল যদিও তাৰ নাম্বাৰটো ডায়েল কৰিবলৈ লৈ ৰৈ গ’ল ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৯ *************************** 'প্ৰথমে আইতাহঁতৰ ঘৰখনে মাৰ এই সিদ্ধান্তক ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ মাৰ প্ৰসৱৰ পাছতেই মোক আনকাৰোবাক দি দিয়াৰ কথা ভাবিছিল৷ প্ৰথম যেতিয়া জন্ম হোৱাৰ পাছতে ডাক্তৰে মোক আইতাৰ কোলাত তুলি দিছিল,ৰঙা বগা গুলপীয়া মুখখনত তৰাযেন জিলিকি থকা চকুকেইটাত আইতাৰ হেনো মায়া জাগিছিল৷ সেয়ে মাৰ মুখলৈ চাই মোক তেওঁলোকৰ লগতে ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলাইছিল৷ কোনোবাখিনিত আইতাৰ মনত ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ পৰিয়ালটোৰ প্ৰতি আশা আছিল যে মোক দেখাৰ লগেলগেই তেওঁলোকে মোক আৰু মাক আদৰি ল’ব ৷ সেই লৈ মোৰ জন্মৰ কিছুদিনৰ পাছতেই আইতাই তেওঁলোকৰ তিৰস্কাৰ,মান সন্মানকো নিউচি মোক নি ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ ঘৰ উলিয়াইছিল৷কিন্তু তেওঁলোকৰ শিলযেন হৃদয়খনে মোৰ তিৰবিৰ চকুৰে আজীৱন কাষত বিচাৰিব লগা ঘৰখন ,মোৰ পিতৃৰ পৰিচয় নিদিয়াকৈ আইতাক উভতাই পঠিয়ালে৷তাৰ পাছতে মই অলপ ডাঙৰ হোৱাত মায়ে মোৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে সংস্হাপন এটি বিচাৰি ফুৰোঁতেই চৰকাৰী আচঁনি এখনৰ জৰিয়তে নাৰ্ছিংৰ কৰ্চ এটা কৰিবলৈ মোক আইতাহঁতৰ লগতে এৰি আমাৰ বাবে এই জীৱন যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে৷ এতিয়া মা আৰু মই ইজনী সিজনীৰ সাৰথি৷মায়ে তেওঁৰ জীৱনত ভুল কৰিলেও ,মোক এই জীৱনদান দি তেনেকুৱা হাজাৰ ভুলৰো পুণ্য এই জীৱনতে অৰ্জন কৰিলে৷সেই লৈ মই মাক বহুত শ্ৰদ্ধা কৰোঁ৷তেওঁ নোহোৱা হ’লে মই এই পৃথিৱীখন দেখাৰ সৌভাগ্য কেতিয়াও নাপালোৱেই হয়৷ সমাজে জাৰজ সন্তান বুলি উপসাহ কৰিলেও মাৰ কৰণীয় খিনিৰে মই সেই উপসাহকো হাঁহি হাঁহি পাৰ কৰিব পৰা শক্তি পাওঁ৷ পিতৃহীন হ’লেও তেনে পিতৃৰ প্ৰতি মোৰ কেতিয়াও হেপাঁহ নাই ,তেওঁক লৈ কোনো আক্ষেপ নাই ৷ তেওঁৰ দৰে মানুহবোৰ মই ঘৃণ কৰোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে কথাবোৰ শুনি কোনোবাখিনিত সমীক্ষা আৰু মাকৰ কথাবোৰত সন্তুষ্ট হ’লেও ইমান ৰহস্যময় কথাবোৰ তাই কেনেকৈ জানিব পাৰিলে মনতে সেইকথা ভাবিয়ে কৌতূহলেৰে সমীক্ষাক প্ৰশ্ন কৰিলে "তোমাক এই কথাবোৰ কোনে ক’লে?কেনেকৈ জানিলা ইমানবোৰ কথা? " "এই কথাবোৰ মই আইতাৰ মুখৰ পৰা শুনা৷ সৰুতে মই প্ৰায়েই ওচৰ চুবুৰীয়া মানুহেই হওক বা বংশপৰিয়ালৰ মানুহৰ পৰাই হওক সদায়েই জাৰজ সন্তান বুলি অৱহেলিত হৈছিলোঁ৷ ঘৰৰ ওচৰৰ কোনো ল’ৰাছোৱালীৰ সতেই সিহঁতৰ ঘৰৰ মানুহে মোক খেলাধূলা কৰিবলৈ নিদিয়ে৷ মোক কোনো মানুহেই ভাল ব্যৱহাৰ নকৰে,সেইবোৰ দেখি শুনি হতাশাত ভুগিছিলো৷গাওঁৰে স্কুলত মোৰ নাম লগাই দিছিল যদিও মোৰ কোনো বন্ধু বান্ধৱীও নাছিল৷ অলপ জনাবুজা হোৱাত প্ৰায়েই মন কৰিছিলোঁ ,কিছুমান মানুহে কৈ ফুৰা "চৰিত্ৰহীনাৰ মাকৰ জাৰজ সন্তানো চৰিত্ৰহীনেই হ’ব " তাৰ পাছৰে পৰা প্ৰায়েই মই কথাবোৰ আইতাক সুধিছিলোঁ কিয় মানুহবোৰে তেনেকৈ কয় বুলি৷ প্ৰথমে আইতাই কোৱা নাছিল যদিও এদিন কথাবোৰ ক’বলৈ তেওঁ বাধ্য হৈ পৰিছিল৷ " সমীক্ষাই কিছুসময় একো নোকোৱাকৈ ৰৈ দিলে ৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে লগালগ সুধিলে " কিয় ,কি হৈছিল সেইদিনটোত" " তেতিয়া মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত আছিলোঁ,সৰু হ’লেও দেখি শুনি বহুকথাই বুজা হৈছিলো৷ স্কুলৰ পৰা অহাৰ পাছতেই মানুহ এজনে তেওঁৰ সৈতে মোক লগত লৈ যাবলৈ আহি চোতালত হুলস্থূল কৰিছিল৷ আইতাই দোৱাৰঘৰ বন্ধ কৰি মোক বুকুৰ মাজত লুকুৱাই ৰাখিছিল৷ বাহিৰৰ পৰা মামাহঁতৰ চিঞৰ বাখৰ কাজিয়া কৰাৰ মাতবোৰ ভিতৰলৈকে অহাত কি হৈছে বুজিব নোৱাৰি মই মাথোঁ ভয়তে চিঞৰি চিঞৰি কান্দি আইতাৰ কোচত কুচিমুচি সোমাই লৈছিলোঁ৷ তেতিয়া ডাঙৰ মামী নতুন বোৱাৰী ,মোৰ বাবেই মামাই এইদৰে কাজিয়া কৰা বুলি আইতাৰ আগত কৈ তেওঁ অস্বস্তি অনুভৱ কৰাও দেখিছিলোঁ৷ তেতিয়ালৈ মায়ে চৰকাৰী হস্পিতাল এখনতেই চাকৰি পাইছিল৷ গাওঁৰ ঘৰৰ পৰা দুৰ হয় বাবে হস্পিতালৰ কাষতে ঘৰ এটা ভাড়া লৈছিল৷ শনিবাৰে ডিউটি শেষ হ’লেই দেওবাৰে দিনটো মোৰ লগত কটায় সোমবাৰে ৰাতিপুৱা হ’লেই তেওঁ কামলৈ বুলি এসপ্তাহৰ বাবে আতৰি গৈছিল৷ কিন্তু সেইদিনা মোক সেই মানুহজনে এইদৰে নিবলৈ অহাৰ কথাবোৰ কেনেবাকৈ জানিব পাৰি তেওঁ আহি নিজৰ লগত মোক লৈ গৈছিলহি৷ তাৰ পাছৰে পৰা মই যি কেইদিন মাৰ লগত আছিলোঁ মোক চোৱাচিতা কৰিবলৈয়ে আইতাই মাৰ ভাড়া ঘৰটোতে থাকি লৈছিল৷ তেতিয়াৰ পৰাই মই জনা হোৱালৈকে এই একেবোৰ কথাকেই সদায় আইতাক সুধি সুধি এতিয়ালৈ এই কথাবোৰ ভালদৰে বুজিব মেলিব পৰা হ’লোহি৷ " "তাৰমানে তোমাক দেউতাই নিবলৈ আহিছিল নেকি?" " সেইবাৰেই নহয়,তাৰপাছতো বহুবাৰ মোক তেখেতে লগত নিবলৈ আহিছিল " "তেতিয়াহ’লে তোমালোক তেওঁসৈতে নগ’লা কিয় ?" "তেখেতে মাত্ৰ মোকহে লগত নিবলৈ আহিছিল ,মাক লগত নিবলৈ অহা নাছিল৷ কিন্তু ইমানখিনি সংগ্ৰাম কৰি মায়ে মোক জীৱন দান দিয়াৰ পাছত ,মাক কাহানিও পত্নীৰ মৰ্যাদা নিদিয়াৰ পাছত কি কাৰণত তেওঁ ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ হঁতে মোক পঠিয়াই দিব৷কিহৰ বিশ্বাসত পঠিয়াই দিব৷ মাৰ মুখত শুনামতে তেখেতে তেতিয়ালৈ বিয়া কৰাই সংসাৰী হৈছিল কিন্তু আজিলৈ সন্তানৰ মুখ নেদেখিলে৷ জানা দৃষ্টি এয়াই কৰ্মফল৷ যি যেনেকুৱা কৰ্ম কৰে তেনেকুৱা কৰ্মতে ভুগিব লগা হয়৷ আচলতে তেওঁ নিসন্তান হোৱাৰ বাবেহে মোক নিবলৈ আহিছিল ,মা আৰু তেওঁৰ প্ৰেমৰ অংশ হিচাপে নহয় ৷" "আন্টিয়ে ভালেই কৰিলে৷ সমীক্ষা তুমি তোমাৰ অতীতৰ এই বিচিন্ন পৃষ্ঠাবোৰ পাহৰি আগুৱাব লাগিব,তোমাৰ মায়ে কাহানিও নোপোৱা সুখবোৰ তুমি দিব পাৰিব লাগিব৷ ওচৰ চুবুৰীয়া,বংশ পৰিয়াল এই সকলোবোৰেই খন্তেকীয়া,তুমি কাৰো কথালৈ আক্ষেপ নকৰি জীৱন বাটত আগুৱাই যোৱা৷ দৃঢ় হোৱা জীৱনৰ লক্ষ্যত ,মই সদায় লগত আছোঁ" বহাৰ পৰা দুয়োজনী উঠি নতুন দৃষ্টিভংগীৰে দৃঢ় মন এটি লৈ সমীক্ষাক আগবঢ়াবলৈ বুলিয়ে দৃষ্টিয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ সন্মুখ পালেগৈ৷ সমীক্ষাই মনৰ মাজত পুতি থোৱা ৰহস্যবোৰ দৃষ্টিৰ আগত ক’বলৈ পাই তাইক ধন্যবাদ জনাই এই ৰহস্যবোৰ ৰহস্য হৈ থকাৰ উদ্দেশ্যৰে বিশ্বাসৰ বান্ধোনত কথাবোৰ বান্ধি হোষ্টেললৈ সোমাই গ’ল৷ লাহে লাহে সন্ধিয়াৰ আকাশৰ আন্ধাৰবোৰ নামি আহিছিল৷ হেল্ফ চেন্তাৰৰ সন্মুখতে তাইক দেখাপাই ৰুদ্ৰই ল’ৰালৰিকৈ হাতত থকা চিগাৰেটটো দলিয়াই অজানা হৈ ৰৈ দিলে ৷ দৃষ্টিয়ে দুৰৰ পৰাই কথাটো লক্ষ্য কৰিছিল সেয়ে ওচৰ আহি পায়েই চিধাই ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ প্ৰশ্ন কৰিলে "আপুনি চিগাৰেট খায়?" ৰুদ্ৰই দৃষ্টিৰ এই দুসাহস দেখি তাইলৈ বহুপৰ চাই ৰ’ল৷ ৰুদ্ৰৰ সেই চাৱনিত দৃষ্টিৰ সাৰসুৰ নথকা হৃদয়ত হৃদধ্বণিৰ কম্পনে সুৰ এটি বজাই দিলে ৷তাই এইদৰে ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ ৰুদ্ৰক প্ৰশ্ন কৰাৰ সাহস কেনেকৈ কৰিলে নিজেও নাজানে,তথাপিও ভয় আৰু বিস্ময়েৰে উত্তৰৰ আশাত ৰুদ্ৰৰ ফালে চাই ৰ’ল৷ দৃষ্টিৰ আগ্ৰহ দেখিয়ে ৰুদ্ৰই ক’লে "ডেইলি নাখাওঁ ,কেতিয়াও stress বাঢ়ি গ’লে ..." অভিমান কৰি দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " ৱাহ! চিগাৰেট খালেই Stress কমি যায়? " ৰুদ্ৰই বেকা হাঁহি এটা মাৰি দৃষ্টিলৈ চালে৷উফ তাইৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ আগতকৈ আৰু জোৰত কোবাবলৈ ধৰিলে৷ গহীন গম্ভীৰ ৰুদ্ৰৰ মুখত খুউব সম্ভৱ কেতিয়াবাহে এই হাঁহিটো ওলাই আৰু এই হাঁহিটোৱে দৃষ্টিৰ সাৰে হিমজুৱে তপত ৰক্তৰ ধাৰা এটি বোৱাই দিয়ে৷ এতিয়াও সেই সমস্ত দেহৰ গৰম তেজবোৰে আহি তাইৰ গালত থুপপাতিলেহি৷ গাল দুখন তেজাল ৰঙা হৈ পৰিল,আন্ধাৰতো জ্যোতি দিব পৰা দৃষ্টিৰ মুখলৈ চাই ৰুদ্ৰই নাহৰৰ তলে তলে খোজত খোজ মিলাই আহি থাকোঁতে সুধিলে "আজি ইয়াত অকলে যে?" "দেউতা আহিছিল আজি ,তেখেতক বাছ উঠাবলৈ আহি সমীক্ষাৰ.."বুলি কৈ ৰৈ দিলে তাই৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথাপতাৰ উৎসুকতাত সমীক্ষাৰ বিষয়ে কিবা ওলাই বুলি ভয় লাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰৈ দিলে আধা কৈ কিন্তু ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে পাছৰ খিনি জানিবলৈ বাট চাই থকা দেখি পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে "ঘৰৰ পৰা মাংস অলপ আনিছিল তাৰেই অলপ সমীক্ষাক দিবলৈ আহি দুইজনীয়ে কথা পাতি থাকোঁতে দেৰি হৈ গ’ল " ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটি এৰি দৃষ্টিক তাইৰ হোষ্টেললৈকে আগবঢ়াই দিয়াৰ উদ্দেশ্যৰে তাই সঁতে ইটো সিটো কথা পাতি আগবাঢ়ি আহিল৷ লাজবোৰ কাটি কৰি দৃষ্টিয়ে প্ৰথমবাৰ সহজ ৰূপত ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথা পাতিলে৷প্ৰিয় পুৰুষৰ সৈতে হোৱা বাৰ্তালাপত তাই সকলো কথা পাহৰি পেলাইছিল৷সমীক্ষাৰ কথাবোৰ শুনি তাইৰ যি দুখ লাগিছিল সেই দুখখিনিক আৰু দিনটো সেমেকি থকা চকু মুখবোৰ ৰুদ্ৰৰ সান্নিধ্যত জিলিকি উঠিছিল৷ হোষ্টেলৰ গেট পোৱাৰ পাছত ৰুদ্ৰক গেটৰ সন্মুখতে অলপ সময় অপেক্ষা কৰিবলৈ কৈ ৰুমৰ পৰা ঘৰৰ পৰা মাকে দিয়া মালপোৱা,নিমকি আৰু হাঁহৰ মাংসৰ বাতি এটা হাতৰ টিপতে কোনেও নেদেখাকৈ ৰুদ্ৰৰ হাতত দি কৈছিল " আপুনিও হোষ্টেলত থাকে সেয়ে ঘৰৰ বস্তু গতিকে টেষ্ট কৰিবলৈ অকনমান দিছোঁ ,হোষ্টেল পাই খাবগৈ" দৃষ্টিয়ে মৰমেৰে দিয়া টোপোলাটো ৰুদ্ৰই বৰ আগ্ৰহেৰে হাত পাতি লৈ ষ্টিট লাইটৰ ব্যৱস্থা নথকা দৃষ্টিহঁতৰ হোষ্টেলৰ গলিটোৰে আগবাঢ়ি গৈ আন্ধাৰৰ মাজত নোহোৱা হৈ পৰিল৷ দৃষ্টিয়ে বহুপৰ গেটৰ ওচৰতে ৰৈ ভাললগাবোৰ বুকুত সামৰি ৰুদ্ৰ যোৱাৰ বাটেৰেই চাই ৰ’ল৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৮ *************************** "দৃষ্টি এইয়া মোৰ জীৱনৰ কলাঅধ্যায় যাক মই ইচ্ছা কৰিও কাহানিও কাকো খুলি ক’ব পৰা নাই,হয়তো তোমাৰ আগত আৱেগিক হৈ নপৰাহেতেন তুমিও কাহানিও এই বিষয়ে একো নাজানিলা হয়৷ মইযে এই সমাজ ব্যৱস্থা ৰীতিনীতিবোৰ বেয়া পাওঁ তাৰ মুলতেই হ’ল মোৰ এই জীৱনটো ৷বহু ৰহস্যৰে ডুব যাব পৰাকৈ মোৰ জীৱনৰ কাহিনীবোৰ তোমাৰ আগত ক’লে নিশ্চয় তুমিও কি ভাবা মই নাজানোঁ ৷তোমাক বিশ্বাস কৰি কথাবোৰ ক’বলৈ ওলাইছোঁ ,মই ভাবো তুমি বুজিবা৷ " "সমীক্ষা মই তোমাক কথা দিলোঁ ,তোমাৰ এই কথাবোৰ আজি শুনাৰ পাছতেই নাহৰৰ বুকুত জাহ যাব৷ইয়াৰ পৰা মই এক কথাও ল’ৰচৰ নকৰোঁ৷ তুমি মোক বিশ্বাস কৰি তোমাৰ জীৱনৰ ক’লা অধ্যায়ৰ বিষয়ে ক’বলৈ ওলাইছা এইক্ষেত্ৰত মই কেতিয়াও তোমাক নিৰাশ নকৰোঁ৷যদি মোৰ ওপৰত তোমাৰ সিমানখিনি বিশ্বাস আছে তেনেহ’লে কোৱা,যদি সেই বিশ্বাস নাই তেনেহ’লে তোমাৰ ৰহস্য ৰহস্য হৈয়ে থাকিবলৈ দিয়া ,মই অলপো বেয়া নাপাওঁ৷" "আজিলৈ জীৱনত সচাঁ অৰ্থত কাৰোবাক পাইছো যদি সেইয়া তুমি দৃষ্টি ,সেয়ে তোমাৰ পৰাও একেই বিশ্বাস কামনা কৰিলোঁ৷" দৃষ্টিয়ে সমীক্ষালৈ চাই মুৰ দুপিয়াই তাইৰ কান্ধত হাত থৈ সকাহ দিলে৷ সমীক্ষাই আৰম্ভ কৰিলে " জানা দৃষ্টি ,এই সমাজে কেতিয়াও মোক স্বীকাৰ নকৰে ,কাৰণ মই দুখন হৃদয়ৰ সাক্ষী হৈ অজানিতে হোৱা এটি ভুল৷ যি ভুলৰ এই সমাজত কোনো ক্ষমা নাই ৷ আজিৰ পৰা খুউব সম্ভৱ একৈছ,বাইছ বছৰৰ আগৰ কথা,তেতিয়া মোৰ মায়ে হায়াৰচেকেণ্ডেৰী পৰীক্ষা পাছ কৰি গাওঁৰ পৰা চহৰলৈ নতুন কলেজত নাম লগাই গ্ৰেজুৱেচনৰ বাবে পঢ়িবলৈ আহিছিল৷সেইসূত্ৰেই আমাৰ কাষৰ গাওঁখনৰ ৰঞ্জিত গোস্বামী নামৰ কলেজত পঢ়ি থকা ল’ৰা এজনৰ সৈতে ওচৰচুবুৰীয়া হিচাপে মাৰ চিনাকি হৈ পাছলৈ তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কই প্ৰেমৰ ৰূপ লৈছিল৷ সেই প্ৰেমত উবুৰি খাই মায়ে নিজৰ সৰ্বস্ব পাহৰি পেলাইছিল আৰু তেতিয়াই তেওঁলোকৰ অন্তৰংগ মুহূৰ্তৰ সাক্ষী হৈ মাৰ গৰ্ভত মোৰ ভৱিষ্যতে তেওঁলোকৰ অজানিতেই থিতাপি লৈছিল৷ কথাষাৰ মায়ে গম পোৱাত বহুতেই পলম হৈ প্ৰায় তিনিমাহ অতিক্ৰম কৰিছিল৷ তেতিয়াই মায়ে কথাবোৰ তেখেতক কওঁতে ওলোটাই তেওঁ মাক গৰ্ভতে সন্তানটি শেষ কৰি পেলাবলৈ হস্পিতাললৈ লৈ গৈছিল৷কিন্তু ডাক্তৰে ভ্ৰুণটো বৃদ্ধি হোৱাত এই কাম সম্ভৱ নহয় বুলি কোৱাত তেখেতে ভয় খাই মাক অকলেই এৰি তাৰ পৰা পলায়ন কৰিছিল৷মাৰ পৰা দুৰে দুৰে ফুৰিছিল,টকা পইচা,মান সন্মান ,সমাজ ব্যৱস্থা,ৰীতিনীতি আৰু তেওঁৰ নিজৰ কেৰিয়াৰৰ কথা ভাবি এই সন্তান কোনোমতেই তেওঁৰ হয় বুলি স্বীকাৰ কৰিব খোজা নাছিল৷কিন্তু মায়ে প্ৰতিপল চেষ্টা চলাইছিল এটা স্হিৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে কিন্তু যি প্ৰেম বিশ্বাসত তেওঁ নিজৰ সৰ্বস্ব শেষ কৰিছিল সেই প্ৰেমত প্ৰতাৰণা পাই তেওঁও ভাগি পৰিছিল৷ লাহে লাহে মাৰ পেটতো বাঢ়ি অহাত মাঁহতৰ হোষ্টেলত ছোৱালীবোৰৰ মুখতো কথাবোৰ বুবুবাবা চলিছিল৷ইফালে আইতাহঁতৰ ভয়তো তেওঁ কথাটো ঘৰতো কাকো ক’ব পৰা নাছিল৷ অকলে অকলেই প্ৰতিপল জীয়াতু ভুগিছিল, ৰঞ্জিত গোস্বামীক কাবৌ কাকুতি কৰিছিল তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ সাক্ষীৰ এই অংশটোক থিতাপি দিবলৈ৷ কিন্তু তেওঁ মানসিকভাৱে অত্যাচাৰ চলাইছিল মাৰ ওপৰত নানানটা বদনাম জাপি দিছিল যে ,তেওঁ যেতিয়া সেইদৰে তেওঁৰ লগত অন্তৰংগ সম্পৰ্ক ৰাখিব পাৰে তেনেহলে আনৰ সৈতেও একেই সম্পৰ্ক ৰাখিব পাৰে৷তেওঁ এই সন্তানক স্বীকাৰ নকৰে৷ মা ভাগি পৰিছিল কিন্তু হাৰ মনা নাছিল,হয়তো হতাশাত ভুগি মৰিবলৈও চেষ্টা কৰিছিল তথাপিও পেটত থকা অংশটোৰ বাবেই সেই চেষ্টাক বিফল কৰি ঘৰলৈ ঘুৰি আহি সকলো কথাই আইতা আৰু মামাহঁতৰ আগত খুলি কৈছিল৷মাৰ মুখত তেনে কথা শুনি আইতাৰ মুখৰ মাত হেৰাইছিল, মামাহঁতৰ ভৰি তলৰ মাটিকনেই খহি পৰাৰ দৰে লাগিছিল ,কিন্তু পাচঁমহীয়া সন্তান পেটত লৈ ফুৰা মাৰ মুখলৈ চাই তেওঁলোকে সহায়ৰ হাত বিচাৰি ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ আগত মাৰ ভৱিষ্যত জীৱনটো সুৰক্ষিত কৰাৰ ভিক্ষা খুজিছিল৷ তেওঁ যদিও নিজকে এই সন্তানৰ পিতৃ বুলি স্বীকাৰ কৰিছিল তথাপিও ঘৰৰ বিৰুদ্ধে গৈ মাক স্বীকাৰ নকৰোঁ বুলি জনাইছিল৷যিহেতু তেখেতৰ ঘৰ আমাৰ কাষৰ গাওঁখনেই সেয়ে আইতাহঁতে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ মোৰ জীৱন সুৰক্ষা কৰাৰ স্বাৰ্থতেই মা আৰু ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ প্ৰেমৰ প্ৰতিদান বিচাৰি গৈছিল৷ কিন্তু তেখেতৰ ঘৰখনে ধনী দুখীয়া,উচ্চ নীচৰ তুলাচনীৰে মা আৰু ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ প্ৰেমক জুখমাখ কৰি তিৰস্কৃত কৰি আইতাহঁতক পঠিয়াই দিছিল আৰু তাৰ পাছতে ভৱিষ্যতে যাতে মাৰ পৰা ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ কোনো সমস্যা নহয় সেইলৈ তেওঁকো কোনোবা আন ঠাইলৈ পঠিয়াই দিছিল৷তাৰপাছতে গোটেই গাওঁখনতে এই কথাবোৰ জুইৰ দৰে বিয়পি পৰিছিল ৷মাঁহতৰ পৰিয়ালৰ কোনেও ক’তো মুখ দেখুৱাব নোৱাৰা হ’ল৷লাজ মান সহ্য কৰিব নোৱাৰি খঙতে ককাই আত্মহত্যাৰ দৰে পথ বাছি ল’লে৷ " এৰাসুঁতিৰ পাৰ ভাঙি কথাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা দৃষ্টিৰ দুগালেৰে দুধাৰি লোটক বৈ আহিল৷পাছৰখিনি জানিবলৈ দৃষ্টি অধীৰ হৈ পৰিল ৷ সমীক্ষাই অলপ সময় ৰৈ দীঘলীয়া উশাহ এটা উজাই পুনৰ ক’বলৈ ধৰিলে- " ককাৰ মৃত্যুত মাহঁতৰ গোটেই ঘৰখনেই চাৰখাৰ হৈ পৰিল৷ বহুতে বহু কথাৰে মাঁক ককৰ্থনা কৰিলে৷ মাঁ দীশভ্ৰান্ত হৈ পৰিল৷ ককাৰ মৃত্যুৰ পাছত আইতায়ো মাক দেখিব নোৱাৰা হ’ল,মায়েও কাকো একো ক’ব নোৱাৰা হ’ল৷ ঘৰখনত তিনিটা ল’ৰাৰ মাজত মাঁক মামাহঁতে বহুত মৰমেৰে ডাঙৰ দীঘল কৰিছিল,সেয়ে যি ইচ্ছা তাকেই কৰিবলৈ দিছিল,কিন্তু তেওঁলোকৰ সপোনবোৰ মায়ে এইদৰে ভাঙি পেলোৱাত তেওঁলোক দুখী হৈছিল যদিও মাৰ অসহায় অৱস্থাটো দেখি তেওঁলোকে লাজ মান সকলো কাটি কৰি মাৰ দায়িত্ব মুৰ পাতি লৈছিল৷ডাঙৰ মামাই তেতিয়াই স্কুল এখনত মাষ্টৰৰ চাকৰি কৰিছিল সেয়ে বহু মানুহেই তেওঁলৈ ভয়ো কৰিছিল,কোনোবাই মা’ৰ কথা কিবা ক’লেই সেইবোৰক আওকাণ কৰি মাক মানসিক ভাৱে আহিব লগা পৰিস্থিতিৰ সৈতে যুজিবলৈ সক্ষম কৰি তুলিছিল আৰু আইতাকো এই বিষয়ে বুজাই বঢ়াই মান্তি কৰাইছিল৷হৈ যোৱাবোৰ পাহৰি আইতাই মাক সন্তান প্ৰসৱৰ পাছতেই সন্তান ত্যাগ কৰি নতুন জীৱন আৰম্ভ কৰিবলৈ সকীয়নি দিছিল৷কিন্তু ন’মাহ দহদিন পেটত ৰাখি ,সমাজ,ৰাতিনীতি সকলোৰে বিৰোধিতা কৰি সমাজৰ পৰা এঘৰীয়া হোৱাৰ পাছত এই সন্তান ত্যাগ কৰাৰ কথা মায়ে সপোনতো ভাবিব নোৱাৰিলে৷ ইমান দিনে দুখ কষ্টৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্ত যি সন্তানৰ আশাত তেওঁ মৃত্যুক নেউচি জীয়াই থাকিলে সেই সন্তানকো এই ৰঙীন পৃথিৱীৰ মাজত জীয়াই ৰাখিবলৈ আজীৱন অবিবাহিতা হৈ এই সন্তানৰ মাতৃ দায়িত্ব ল’বলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে৷ " সমীক্ষাৰ মুখত সন্তোষৰ হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল৷ বহু সংগ্ৰামৰ মাজেৰে সমাজ,ঘৰ পৰিয়াল সকলোৰে বিপক্ষে গৈ মাকে তাইক জীয়াই ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল৷। দৃষ্টিয়ে তাৰপাছত সমীক্ষাৰ মাকৰ ঘৰখনে কেনেকৈ এই কথাত স্বীকৃতি দিলে,এই সংগ্ৰাম আৰু কিমান দিন চলিলে কথাবোৰ জানিবলৈ অধৈৰ্য্য হৈ পৰিল ৷সমীক্ষাৰ সন্তোষৰ হাঁহিকো নুই পেলাই তাই সুধিলে " তাৰপাছত ?" (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৭ *************************** ঘৰৰ পৰা দুৰত থাকিলেও কাহানিও দৃষ্টিয়ে মাক দেউতাকৰ পৰা কোনো কথাই লুকুৱাই পোৱা নাই৷সদায় ৰাতি শোৱাৰ আগত মাকৰ সৈতে কথা পাতোঁতে দিনটোৰ প্ৰতিটো কথাই এফালৰ পৰা কৈ যোৱাটো তাইৰ অভ্যাস৷ হস্পিতালত এডমিট হোৱাৰ কথাটো প্ৰথমে অকলশৰীয়া মাক দেউতাকে বেছিকৈ চিন্তা কৰিব বুলিহে কোৱা নাছিল যদিও নোকোৱাকৈ থাকি তাই সাংঘাতিক অস্বস্তি অনুভৱ কৰিছিল৷সেয়ে সুস্থ হোৱাৰ পাছতেই তেওঁলোকক কথাটো জনাই দিছিল ৷সেয়ে আজি বন্ধবাৰ দেখিয়ে সময় সুবিধা মিলাই দেউতাকে তাইক লগ কৰিবলৈ আহিব৷মাক শাৰীৰিকভাৱে কিছু অসুস্থ ,যোৱাবছৰ দুৰ্ঘটনা এটাত মাকৰ সমস্ত শৰীৰ ছয়মাহ পৰ্যন্ত শৰ্যাগত অৱস্থাতেই আছিল এতিয়াহে কিছু ভাল পাইছে যদিও বৰ বেছি চলাফিৰা কৰিব নোৱাৰে৷ সেয়ে তেওঁ আহিব নোৱাৰিলেও তাইক চাবলৈ ইচ্ছা থকাৰ কথাটো ফোনযোগেই জনাইছে৷তাইৰো মাকক লগ পোৱাৰ হেপাঁহটো থাকিলেও sessional পৰীক্ষা,assignment আদিবোৰ থকাৰ বাবে পাছে পৰে যাম বুলি মাকক কথা দিছে৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা মৌ’ আৰু চিৰঞ্জীৱৰ সম্পৰ্কটোৰ গতি লাগিল৷ আগৰ দৰে মৌ’য়ে এতিয়া চিৰঞ্জীৱক অৱজ্ঞা নকৰে,মন গ’লেই ঘন্টাৰ পাছত ঘন্টা বাৰ্তালাপ কৰে৷ আজিও চিৰঞ্জীৱে লগ কৰিবলৈ অহাত ওলাই গৈছে,দৃষ্টিকো লগ ধৰিছিল কিন্তু তাইহে দেউতাক আহিব বাবে নগ’ল৷ আচলতে দৃষ্টিয়ে বাধ্যত পৰিহে মৌ’ লগত ওলাই যাব লগা হয় ৷আজি দেউতাক আহিব বাবে নাযাওঁ বুলি ক’বলৈয়ো ভালেই পালে৷দৃষ্টিয়ে সদায়েই বিচাৰে মৌ’য়ে চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে অকলশৰে কিছুসময় অতিবাহিত কৰাটো ৷আজি প্ৰথমবাৰ দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ চকুত চিৰঞ্জীৱক লগ পোৱাৰ বাবে হেপাঁহ দেখিছিল,তাই চিৰঞ্জীৱৰ বাবে নিজকে ব্যতিক্ৰম ৰূপত সজাই তুলিছিল৷আকাশ নীলা কুৰ্তাটোত মৌ’ক বহুত ধুনীয়া দেখাইছিল সেয়ে দৃষ্টিয়ে" আজি চিৰঞ্জীৱ দাই চিনিবকে নোৱাৰিব" বুলি কৈ তাইক জুকাইছিল ৷লাজতে মৌ’ৰ গালদুখন ৰঙা পৰিছিল আৰু তাই একো নোকোৱাকৈয়ে মিঠা হাঁহি এটি উঁঠত সজাই ওলাই গৈছিল ৰুমটোৰ পৰা৷ যোৰহাটৰ পৰা ডিব্ৰুগড়লৈ যাত্ৰা চাৰিঘণ্টাৰ হ’লেও এদিনীয়া মানুহৰ বাবে এই যাত্ৰাও অশান্তিদায়ক৷ এটা সময়ত দৃষ্টিৰ দেউতাক আহি হোষ্টেলৰ গেটৰ সন্মুখত উপস্থিত হ’লহি৷মাকে মৰমতে তাই ভালপোৱা হাঁহৰ মাংস দি পঠিয়াইছে দেউতাকৰ হাতত৷ যিহেতু হোষ্টেলৰ নিয়ম অনুসৰি দেউতাকক ৰুমলৈ আনিম নোৱাৰে সেয়ে গেটৰ মুখতে চকীপাৰি থোৱা বৰগছজোপাৰ তলতে বহোৱাই অলপসময় কথাবতৰা পাতি,যোৱাৰ আগত দেউতাকক কিবা এটা খুৱাই পঠিয়াবলৈ চিন্তা কৰিলে৷যিহেতু দেওবাৰ সেয়ে DU HAATৰ প্ৰায়ভাগ দোকানেই বন্ধ থাকে৷ দুপৰীয়াখন দেউতাকক খালী মুখেৰে পঠিয়াবলৈ বেয়া লাগিল দৃষ্টিৰ সেয়ে সমীক্ষাক ফোন কৰি জ’চাগলৈ মাতি পঠিয়ালে৷ দেউতাকে অনা হাঁহৰ মাংস অলপো সৰু টিফিন এটাতে সমীক্ষালৈ বুলি বান্ধি আনিলে৷ জ’চাৰ পৰা ওলাই আহি জ্যোতিবাটচৰাত দেউতাকক যোৰহাটৰ বাছত উঠাই দৃষ্টিয়ে ৰুমলৈ অহাৰ আগতে সমীক্ষালৈ ঘৰৰ পৰা অনা হাঁহৰ মাংসৰ টিফিনটো আগুৱাই ক’লে " দেউতাই আনিছিল,ৰুমত গৈ খাবাগৈ" দৃষ্টিৰ হাতৰ পৰা টিফিনটো লওঁতে সমীক্ষাৰ চকু মুখ চলচলীয়া হৈ পৰিছিল ৷দৃষ্টিয়ে কাহানিও অনুভৱ নকৰা এক অদ্ভুত শিহৰণ সমীক্ষাৰ চকু মুখত ধৰা পেলাইছিল৷সমীক্ষাক এনে অৱস্থাত এৰি ৰুমলৈ আহিবলৈ মন নগ’ল সেয়ে তাইৰ সতে কিছুসময় পাৰ কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে লাইব্ৰেৰী ফ্ৰন্টৰ বেঞ্চ কেইখনৰ ফালে আগুৱাই আহিল৷সমীক্ষাৰ দেউতাক নোহোৱাৰ বাবেই তাই দৃষ্টিৰ দেউতাকৰ পৰা ক্ষন্তেকৰ মৰম চেনেহবোৰ পাই উচুপি উঠিছিল বুলি ভাবিয়ে সুধিলে " সমীক্ষা কিয় ইমান ইমচনেল হৈ পৰিছা ?কি হৈছে তোমাৰ ? " ৰঙচুৱা চকুকেইটা মোহাৰি সমীক্ষাই মিচা হাঁহি এটা উঠঁত সজাই দৃষ্টিক ক’লে " তুমি বহুত লাকী দৃষ্টি ,তোমাৰ দেউতা ইমান বেছি মৰমিয়াল আৰু সহজ সৰল৷কিন্তু মই যে আজিলৈ দেউতাক দেখিয়ে নাপালোঁ,দেউতাৰ মৰম কেনেকুৱা সেইয়া অনুভৱ কৰিয়ে নাপালোঁ৷ আজি তোমালোকক একেলগে দেখি ক্ষন্তেকৰ বাবে মোৰ বুকুখন মুচৰ খাই পৰিল৷" দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক উদ্দেশ্যি ক’লে " ধেৎ এইজনী ,এইবোৰ কথা ভাবি দুফ কৰে নেকি৷মোৰ দেউতা জানো তোমাৰ দেউতাৰ নিচিনাই নহয় ৷ যোৱাজনৰ কথা ভাবি এইদৰে কন্দা কটা কৰিলে তেওঁৰ আত্মাই জানো শান্তি পাব ৷" দৃষ্টিৰ কথাত সমীক্ষাই মনৰ ক্ষোভ সামৰিব নোৱাৰি দৃষ্টিৰ কান্ধত মুৰ থৈ ফেকুঁৰি উঠিল৷ দাঁত মুখ কৰচি দমাব খোজা ক্ষোভ এটা বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি তাই ক’লে " মোৰ দেউতা জীয়াই আছে,কিন্তু দুৰ্ভাগ্যবশতঃ আজিলৈ তেওঁক মই লগ পোৱা নাই৷হয়তো কেতিয়াও লগ পাবও নোখোজোঁ" দৃষ্টিয়ে কাহানিও নেদেখা ক্ষোভ এটি সমীক্ষাৰ চকুমুখত দেখাৰ উপৰিও সমীক্ষাৰ দেউতাক জীয়াই থকাৰ কথাটোত আচৰিত হৈ প্ৰশ্ন কৰিলে " তোমাৰ দেউতা জীয়াই আছে? " " হয় দৃষ্টি,মোৰ দেউতা জীয়াই আছে ৷কিন্তু তেওঁ জীয়াই থাকিলেও আমাৰ বাবে সেই জীৱন মৃত্যুতুল্য৷ ঘিণ কৰোঁ মই তেখেতক,বহুত বেছি ঘিণ কৰোঁ৷ তেওঁক দেউতা বুলি কৈ সন্মান দিবলৈ মোৰ সংকোচবোধ হয়৷ সচাঁ অৰ্থত তেওঁ মানুহহোৱাৰো যোগ্য নহয় ৷ মোৰ হৃদয়ত তেওঁৰ বাবে তিলমানো শ্ৰদ্ধা নাই ,মৰম নাই৷তেওঁ এটা পিশাচ,হৃদয়ত দৰদ নথকা পিশাচ ৷" কথাবোৰ কৈ থাকোঁতে সমীক্ষা ফোপাই উঠিল৷ দৃষ্টিৰ মুখৰ মাত হেৰাল৷যেনেতেনে সমীক্ষাক শান্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে তাই৷ আৰু তাৰ পাছত ভয় আৰু উৎসুকতা এটি বুকুত পুহি সুধিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কিয় সমীক্ষা ,কি হৈছিল তোমালোকৰ লগত ৷ মই জানিব বিচাৰোঁ৷ তোমাৰ মনৰ মাজত বলি থকা ধুমুহা এজাকৰ উপান পাইছোঁ ৷ যদি তুমি ইচ্ছা কৰা কথাবোৰ ক’ব পাৰা,মনটো অলপ হ’লেও পাতল লাগিব৷ " নিস্তব্ধ কেইটামান মুহূৰ্ত পাৰ হৈ গ’ল৷ অস্হিৰ মনটোক সামৰি চকুপানীবোৰ মোহাৰি সমীক্ষাই ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে - (আগলৈ) (সময়মতে আগবঢ়াই দিব নোৱাৰাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷ আশাকৰোঁ আপোনালোকে বুজিব৷আপোনালোকলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটোও আগুৱাই দিলোঁ৷বহু স্মৃতি একেলগেই ৰুদ্ৰ আৰু দৃষ্টিৰ প্ৰেমৰ সতে আগবঢ়াই নিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ৷আপোনালোকে কেনেকুৱা পাইছে জনাবচোন৷ আপোনালোকে সহায় সহযোগিতা আগবঢ়াই আৰ্শীবাদ কৰিব কাহিনীটো আগুৱাই নিবলৈ৷ধন্যবাদ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৬ *************************** ৰাতিপুৱালৈ শুই উঠিয়ে দৃষ্টিয়ে নিজক হস্পিতালৰ বেদত দেখি কেতিয়া কি হ’ল,কেনেকৈ আহিলে জানিবলৈয়ে ইফালেসিফালে গাটো ল’ৰচৰ কৰি দেখিলে মৌ’ শুই আছে কাষৰ চকী এখনতে আৰু তাইৰ বেডিংত মুৰথৈ ৰুদ্ৰই টোপনিয়াই আছে৷ৰুদ্ৰক দেখি তালৈ মায়া জাগিল তাইৰ৷ সেয়ে কপালৰ আগত পৰি থকা তাৰ বিশৃংখল কেকুৰাঁ চুলিকোছা লাহেকৈ চকুৰ আগৰ পৰা আতৰাই দিলে৷ দৃষ্টিৰ স্পৰ্শত ৰুদ্ৰই খকামকাকৈ সাৰ পাই তাইৰ ফালে চাই সুধিলে "তুমি সাৰ পালাই নেকি? এতিয়া কেনেকুৱা অনুভৱ কৰিছা" ৰুদ্ৰই এইদৰে সাৰ পোৱাত ভয় কিম্বা লাজ এটাত তাইৰ বুকুখন ধিপধিপাই উঠিল৷ নিজকে সংযত কৰি সৰু সৰু মাতেৰে ক’লে " ভাল পাইছোঁ অলপমান" কথাষাৰ কৈ দৃষ্টিয়ে তলকিবই নোৱাৰিলে ৰুদ্ৰই বহাৰ পৰা উঠি আহি তাইৰ কপালখন চুই চালে৷তাৰপাছত একো নোকোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে গাত বিজুলী পৰাৰ দৰে একে ঠাইতে ৰৈ থাকিল ৷মাথোঁ অনুভৱ কৰিলে,ৰুদ্ৰৰ স্পৰ্শত বুকুৰ গতিবেগ বাঢ়ি যোৱাৰ লগতে গৰম তেজৰ সুত এটি পিৰপিৰাই গাললৈ বিয়পি অহাৰ কথা৷ কপালখন এবাৰ নিজেও চুই চালে, ঠাণ্ডা হৈয়ে আছে, কিন্তু গালদুখন তপত গৰম৷ বহুসময় শিলপৰা কপৌজনীৰ দৰে তাই বহি থাকিল৷ মৌ’য়ে সাৰ পাই দৃষ্টিক এইদৰে বহি থকা দেখি খঙ অভিমানৰ সুৰত ক’লে "তুমি সাৰ পালা৷ কালি যে আমাক ভয় খোৱাইয়ে দিছিলা৷ ইম্মান বেছি জ্বৰ !কিহে পাইছিল তোমাক সন্ধিয়াখন বৰষুণত তিতি আহিবলৈ৷" দৃষ্টিৰ বুকুখন গধুৰ হৈ পৰিল৷ কথাবোৰ মনত পৰাত সেমেকি পৰিল তাইৰ মুখখন৷ তেনেকুৱাতে মৌ’য়ে পুনৰ ক’লে " কালি যে ৰুদ্ৰ দা নথকা হ’লে আমি অকলে কি কৰিলোঁ হয় মাথোঁ ভগৱানে জানে " ৰুদ্ৰৰ নামটো শুনি পুনৰ দৃষ্টিৰ চকুমুখ জিলিকি উঠিল৷ চকুকেইটা ডাঙৰ কৰি মৌ’লৈ একেথিৰে চাই সুধিলে " ৰুদ্ৰ দা ? " মৌ’য়ে কথাবোৰ ক’বলৈয়ে নাপালে দৃষ্টিৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ মোবাইলটো হাতত লৈ দেখিলে মাক দেউতাকৰ দহটামান মিচক’ল৷ লগালগ ফোন লগালে মাকৰ নম্বৰটোত ৷ফোন ৰিচিভ কৰি কপাঁ কপাঁ মাতেৰে মাকে ক’লে " মাজনী জ্বৰ ভাল পাইছানে ? দেউতা আৰু মই গৈ আছোঁ তোমাক লৈ আহিমগৈ আজি ৷ গাটো বেছি বেয়া নেকি? " " নাই মা ,মই ভাল পালো নহয়,কালি ক্লাছৰ পৰা ৰুমলৈ আহোঁতে বৰষুণত তিতিলো কাৰণে পানীলগা জ্বৰহে উঠিছিল৷তোমালোকক কোনে ক’লে মোৰ জ্বৰ হোৱাৰ কথা?" "কালি ৰাতি ফোন কৰোঁতে মৌ’য়ে ধৰিছিল আৰু তেতিয়াই গম পালো জ্বৰ উঠাৰ কথাটো,ইমানপৰে ফোনটো ৰিচিভ নকৰাত ভয়েই লাগিছিল আমাৰ" দৃষ্টিয়ে মৌ’লৈ চাই চকুৰ ইংগিতেৰে মাকে হস্পিতালত থকাৰ কথাটো গম পাই নেকি সুধিলে,মৌ’য়ে নাপায় বুলি কৈ মুৰ জোকাৰা দেখি মাকক ক’লে " একো নাই মা,আপোনালোকে চিন্তা নকৰিব ,মই এতিয়া একদম ফিটফাট হৈ গ’লো৷ ঠাণ্ডাদিন সোমাইছে যেতিয়া হয়েই দেখোন সৰুসুৰা পানীলগা জ্বৰ৷ আপোনালোকে মিচাতে আহি কষ্ট কৰিব নালাগে৷" কথাখিনি পাতি ফোনটো ৰাখিছিলহে তাইৰ সন্মুখত সিদ্ধাৰ্থ আহি উপস্থিত হ’লহি৷ দৃষ্টিয়ে মনতে ভাবিলে মৌ’য়ে ভয়তে আৰু চাগে কিমানক খবৰ দিলে ঠিক নাই ৷ পিছে মৌ’য়ে দেখোন সিদ্ধাৰ্থক ভালদৰে চিনিয়েই নাপায় তেনেক্ষেত্ৰত সিদ্ধাৰ্থক তাই খবৰ দিয়াটো অসম্ভৱ ৷বিষ্ময়েৰে সিদ্ধাৰ্থৰ ফালে চাই থাকোতেই সি তাইৰ ফালে টিফিন আৰু চাহৰ থাৰমেলটো আগবঢ়াই দি ক’লে " তই মেডিকেলত আছ বুলি গম পাই মায়ে চাহ ৰুটি দি পঠিয়াইছে,হু খাই ল’৷ " " মই অলপ পিছত হোষ্টেলেই যাম,আন্টিক কিয় ৰাতিপুৱাই মিছাতে অশান্তি দিব লাগে বাৰু ?" "তোৰ কাৰণে কোচ ভি " এই ল’ৰাটোৰ কথাবোৰ শুনি থাকিলে দৃষ্টিৰ কেতিয়াবা খেলিমেলি লাগে,যি টি কথা কৈ কেতিয়াবা তাইৰ মনত বেমেজালিৰ সৃষ্টি কৰি দিয়ে দেখোন৷ বেছিকৈ কথাষাৰত ৰিয়েক্ট নকৰি তাক সুধিলে " তই কেনেকৈ গম পালি মই ইয়াত থকাৰ কথা? " " যাদু আছে যাদু, তোৰ কথা জানিবলৈ মোক বাৰু লেচু লাগেনে" দৃষ্টি অবাক লাগিল তাৰ কথাত ৷তাইৰ বিষ্ময় মুখখন দেখি সিদ্ধাৰ্থই গহীনাই সুধিলে " কালি তই কিবা হৃদয় ভঙাৰ কথা কৈছিলি যে মই বুজি নাপালোঁ" দৃষ্টিয়ে ইফালেসিফালে চালে মৌ আৰু সিদ্ধাৰ্থৰ বাদে কোনো নাই সেইখিনিত৷মৌ’য়ে ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰ জানে অলপকৈ৷কিন্তু তাইয়ো দৃষ্টিৰ হৃদয় ভঙাৰ কথা শুনি চকু ডাঙৰ কৰি সন্দেহৰ চকুৰে দৃষ্টিলৈ চালে ৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে লগালগ ক’লে " নাই নাই তহঁতি ভবাৰ নিচিনা একোৱেই নহয়,কালি জাষ্ট ক্ৰাছক ছোৱালী এজনীৰ লগত দেখি মনটো বেয়া লাগিছিল " সিদ্ধাৰ্থই তপৰাই ক’লে " আট্চা কথা গুৰি ক’ৰবাত তেতিয়াহ’লে৷কালি ক্ৰাছক বেলেগৰ লগত দেখি হৃদয় ভাগিল তাৰ পাছত বৰষুণত তিতি জ্বৰ উঠিল ,তাৰ পাছত জ্বৰ ভাল নোহোৱাত এইয়া হস্পিতালত৷মানুহে মানুহৰ কাৰণে ইমান পজেচিভ হ’লে কেনেকৈ হ’ব কচোন তই ?মোৰো দেখোন ইউনিভাৰচিটিৰ বাটে পথে য’তে ত’তে ক্ৰাছেই ক্ৰাছ,যাকে দেখো তাকেই ভাল লাগি যায় ৷সিহঁতকো কেতিয়াবা বইফ্ৰেণ্ডৰ লগত নহ’বা আন ল’ৰাৰ লগত দেখিয়েই থাকোঁ সেইবুলি কাৰোবাৰ কাৰণে কিবা পগলামী কৰা দেখিছ জানো?" দৃষ্টিয়ে লাজ পাইছে সেয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷সচাঁকৈ তাইৰ অভাৰ পজেচিভনেছৰ কাৰণেই আজি এইদৰে হস্পিতালত থাকিবলগীয়া হৈছে৷ তাইৰ যিদৰে ৰুদ্ৰক ভাললাগে সেইদৰে জয়শ্ৰীৰো তাক ভাল লাগিব পাৰে তাত ইমান বেছি মনত দুখ পাব লগা একো নাছিল ,আনকি তাই মীনাক্ষীৰ মুখেৰে ৰুদ্ৰই প্ৰতিবাৰেই জয়শ্ৰীৰ প্ৰেম প্ৰস্তাৱ নাকছ কৰাৰ কথাও শুনিছিল ৷তেতিয়া হ’লে তাইৰ কালি ইমান বেছি খঙ অভিমান কিয় হ’ল৷ কথাবোৰ মনতে ভাবি ভাবিয়েই বহু সময় কটাই দিলে৷ ৰুদ্ৰই ডিচাৰ্চ পেপাৰখন হাতত লৈ সিহঁতৰ ফালেই আগুৱাই আহিল৷ সিদ্ধাৰ্থই ৰুদ্ৰক দেখাৰ লগে লগেই তাৰফালে দুখোজ আগুৱাই গৈ ক’লে " মায়ে খাবলৈ বুলি কিবাকিবি দি পঠিয়াইছে তইয়ো খাই ল’বি" ৰুদ্ৰই মুখেৰে একো নামাতিলে৷দৃষ্টিয়ে টিফিনটো হাতত লৈ সিহঁতৰ ফালেই চাই আছিল ,সিদ্ধাৰ্থই ৰুদ্ৰৰ সৈতে ইমান বেছি আপোনভাৱত কথা পতাত দৃষ্টি প্ৰথমে আচৰিত হৈছিল তথাপিও ল’ৰাবোৰৰ বন্ধুত্ববোৰ খুউব সোনকালেই গাঢ় হৈ পৰে বুলি কথাবোৰ বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিলে৷ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহি সোনকালে খাই বৈ আজৰি হ’বলৈ কোৱাত দৃষ্টিয়ে তাৰ ফালে চাহৰ কাপটো আগবঢ়াই দিলে৷ ৰুদ্ৰই চাহৰ কাপটোক আওকাণ কৰি গাড়ী বিচাৰি যোৱাৰ ব্যস্ততা দেখুৱাই সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ হোষ্টেলৰ ৰুম আহি সোমোৱাৰ পাছতেই ইজনী সিজনী ছোৱালীয়ে তাইৰ খবৰ ল’বলৈ আহি থাকিল ৷ যদিও দৃষ্টিৰ জ্বৰটো ভাল হ’ল তথাপিও দুৰ্বলতা কিছু এতিয়াও আছে তথাপিও হস্পিতালৰ পৰা আহি ভাল নালাগে বাবেই মুৰ গা ধুই অলপ আৰাম কৰি ল’লে৷টোপনি খতি হোৱাৰ লগতে দৃষ্টিৰ বাবেই মৌ’য়েও ক্লাছ কৰিবলৈ নগ’লে৷সেয়ে দিনটো ৰুদ্ৰই কেইবাবাৰো মৌ’লৈ ফোন কৰি দৃষ্টিৰ বিষয়ে সুধপুচ কৰি আছে৷দৃষ্টিৰ অসুখ হৈ হস্পিতালত এডমিট কৰিব লগা কথাটো গম পোৱাৰ পাছত ক্লাছমেটৰ পৰা আদি কৰি চেন্টাৰৰ বহুকেইজন ফেকাল্টিয়েই তাইৰ খবৰ লৈছে৷ ক্লাছবোৰ শেষ কৰি আবেলিলৈ সমীক্ষাও আহি দৃষ্টিহঁতৰ হোষ্টেলৰ মুখ পালেহি৷কিন্তু ৰুমটো চিনি নোপোৱাৰ বাবে গেটৰ মুখতেই ৰৈ আছে৷যিহেতু আবেলিলৈ দৃষ্টিয়ে নিজকে সুস্থ যেনেই অনুভৱ কৰিছিল সেয়ে মৌ’ক লগত লৈ গেটৰ মুখলৈকে ওলাই আহিল৷সমীক্ষাৰ লগতে ৰুদ্ৰইয়ো সিহঁতৰ গেটৰ সন্মুখত ৰৈ আছে৷দুৰৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে সিহঁতক প্ৰত্যক্ষ কৰি ৰুদ্ৰ থকা বাবে লাজ লাজ অনুভৱেৰে যিমান পাৰে মোবাইলৰ স্ক্ৰীনত চাইয়ে তাইৰ দীঘল চুলিকোছা সামৰি ল’লে৷ দৃষ্টিক দেখাৰ লগেলগেই ৰুদ্ৰই মাত লগালে " এতিয়া থিকেই আছানে?" "আছোঁ" বুলি কৈ তাই মুৰ জোকাৰিলে৷অলপসময় কথা বতৰা পাতি ৰুদ্ৰ গ’লগৈ৷ মুখত সন্তুষ্টিৰ হাঁহি লৈ দৃষ্টিয়ে চিত পখিলাৰ দৰে লৰিঢাপৰি সমীক্ষাৰ হঁতে ৰুম সোমালহি৷ৰুম পাইয়েই সমীক্ষাই দৃষ্টিৰ হাতলৈ ফলমূলেৰে ভৰ্তি টোপোলা এটা আগবঢ়াই দিলে ৷টোপোলাটো লৈয়ে দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক কৈ উঠিল "এইবোৰ কিয় আনিব লাগে বাৰু৷মইচোন ফলমূল নাখাওঁৱে " সমীক্ষাই ফিচফিচীয়া হাঁহি মাৰি গহীনাই ক’লে " মই অনা নাই ,তোমাৰ হ’বলগা জনে দি পঠাইছে" হ’বলগাজন বুলি কথাষাৰ শুনি দৃষ্টিৰ চকু কপালঁত উঠিল৷ তথাপিও দুইজনীয়ে ইজনীয়ে সিজনীলৈ চকুত চকু পৰাত গিৰ্জনী মাৰি হাঁহি উঠিল৷সিহঁতৰ হাঁহিৰ মাতত মৌ’ও সিহঁতৰ কাষত আহি বহি ল’লেহি৷ দৃষ্টিয়ে বুজিছিল হ’বলগা জন বুলি সমীক্ষাই ৰুদ্ৰৰ কথা কৈয়ে তাইক কামুৰিব বিচাৰিছিল,কিন্তু তাই ইচ্ছা কৰিয়ে আজি কোনোধৰণৰ প্ৰতিক্ৰিয়া নকৰি হাঁহি দিলে৷ ল’ৰালৰিকৈ তাই আগ্ৰহেৰে টোপোলাটো খুলি চালে ,আপেল ,ৰিয়েল মিক্স জুচৰ বটল এটা ,খাজুৰৰ পেকেট এটা আৰু Dairy milkৰ চকলেট এটা৷ চকলেটটো নিজলৈ ৰাখি বাকীবোৰ সিহঁতৰ ফালে আগবঢ়াই দৃষ্টিয়ে ক’লে " এইটোৰ বাদে বাকীবোৰ তোমালোকক গতালোঁ৷ প্ৰিয় মানুহজনৰ পৰা প্ৰথম কিবা এটা পাইছোঁ সেয়ে এইটো সাচি থ’ম আলফুলে৷ " দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰই দিয়া বস্তুবোৰৰ এইদৰে আদৰ কৰাত মৌ’ৰ মনটো সেমেকি পৰিল৷তাইৰ মনত পৰিল আজিলৈ কিম্মানদিন যে চিৰঞ্জীৱে তাইৰ বাবে তাইৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ অকলে থাকিও তাইৰ বাবেই মৰমত বনাই আনে কিন্তু তাই আজিলৈ সেইবস্তুবোৰৰ আদৰ এইদৰে কাহানিও কৰি পোৱা নাই ৷ চকুৰ কোণত চকুপানী এটোপ বিৰিঙি পৰিলহি৷ মৌ’য়ে দৃষ্টিয়ে চিৰঞ্জীৱক এটা চান্স দিবলৈ কোৱাৰ দিন ধৰি যিমান পাৰে হৃদয়ত চিৰঞ্জীৱৰ বাবে এটুকুৰা নিদিষ্টকৈ ঠাই দিবলৈ চেষ্টা চলাই আছে৷সেয়ে সিহঁত দুজনীয়ে নেদেখাকৈ চকুপানীটোপ মোহাৰি দ্বিতীয়বাৰৰ পৰা তাইয়ো চিৰঞ্জীৱৰ হৈ তাৰ মৰমবোৰক আদৰ কৰিবলৈ ল’ব বুলি মনতে বান্ধি ল’লে৷ হাঁহি ধেমালিৰে সিহঁতৰ সন্ধিয়াটো জীপাল হৈ উঠিল৷কথাৰ মাজতে মৌ’য়ে সমীক্ষাক ৰুদ্ৰৰ কথা জনাই ক’লে " জানানে সমীক্ষা আমাৰ দৃষ্টিৰ ভাগ্যখন খুবেই ভাল " আগগুৰি নোহোৱাকৈ মৌ’ৰ মুখত এনেকথা শুনি সমীক্ষা আৰু দৃষ্টি দুজনীয়েই একেলগে কৈ উঠিল " কিয় ? কি হ’ল ?" মৌ’য়ে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " যোৱাৰাতি ইম্মান ডাঙৰ বৰষুণ জাকক নেউচি দৃষ্টিৰ বাবে ৰুদ্ৰ দাদাই ইয়ালৈ অহাটো ক’ম ডাঙৰ কথানে ৷" দৃষ্টিয়ে কেৰাহিকৈ চাই কৈ উঠিল "সেইটোনো কি ডাঙৰ কথা ,মোৰ ঠাইত বেলেগ থকা হ’লেও তেওঁ তেনেকুৱাই কৰিলে হয় " মৌ’য়ে পুনৰ ক’লে " জানা সমীক্ষা দৃষ্টিয়ে গমেই নাপায় ,ৰুদ্ৰদাই কালি ধুমুহা বৰষুণকো নেউচি হোষ্টেললৈ আহি এই ওপৰৰ ৰুমৰ পৰা চাউথৰ হিৰ’ৰ দৰে দৃষ্টিক তললৈ দাঙি নি এম্বুলেন্সত বঢ়োৱাইছিলগৈ৷আৰু মেডিকেল যোৱা গোটেই বাটটো দৃষ্টি তেওঁ কোলাতেই শুই গ’ল ৷হিঃ হিঃ কিম্মান যে ৰোমাণ্টিক চিন আছিলে " সমীক্ষাই সম্পূৰ্ণ উৎসুকতাৰে কৈ উঠিল " সচাঁ...ইমান ৰোমাণ্টিক চিন এটা মইহে মিছ কৰি দিলোঁ" দৃষ্টিয়েও সমীক্ষাৰ কথাটোত সহযোগ কৰাৰ দৰে উদাসীন মনোভাবেৰে কৈ উঠিল " মইয়ো মিছ কৰি দিলোঁ" দৃষ্টিৰ কথা শুনি দুইজনীয়ে হাঁহি হাঁহি ক’ব নোৱাৰা হৈ যোৱা দেখি দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " কিহৰনো ৰোমাণ্টিকটো হ’ল ,তেওঁৰ মনত চাগে সেইবোৰ নাছিলেই সেই সময়ত আৰু মইটো একো গমেই নাপাওঁ৷ তোমালোকে এনেকুৱা অৰ্থহীন ৰোমাণ্টিকতাত হাঁহি কি ৰস পাইছা নাজানো কিন্তু মই damn sure চিনেমাৰ কাহিনী হ’লে এইটো 100% ফ্লপ মাৰিব৷তাকো চাউথৰ চিনেমাত " দৃষ্টিৰ অবাঞ্চিত খঙটো দেখি দুইজনীয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে,মাথোঁ যিমান পাৰে মুখটিপা মাৰি হাঁহিলে৷সন্ধিয়া বেছি হৈ অহাত সমীক্ষাও যাবলৈ ওলাল৷ দৃষ্টিহঁতে গেটৰ মুখৰ লৈকে সমীক্ষাক আগবঢ়াই দিলে ,তাইক সেইখিনিৰ পৰা নিবলৈ আদিত্য কেতিয়াবাই আহি সিহঁতৰ গেটৰ মুখতে ৰৈ আছে৷ যোৱাত আগত দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ কাণে কাণে কৈ পঠালে " সন্ধিয়াৰ নিৰিবিলি পোহৰত নাহৰৰ তলে তলে,এই দীঘলীয়া বাটেৰে তুমি আৰু আদিত্য একেলগে ,বিৰাট ৰোমাণ্টিক " সমীক্ষাই মুখখন ভেঙুচাই একো নোকোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ইউনিভাৰচিটিলৈ অহাৰ দুসপ্তাহ মানৰ পাছৰে পৰাই আদিত্যই সমীক্ষাৰ আগে পিছে ঘুৰি থকা দৃষ্টিয়ে প্ৰত্যক্ষ কৰিছে৷ বুজি পায় তাই সমীক্ষালৈ আদিত্যৰ মন থকা কথাটো৷দৃষ্টিয়ে কেতিয়াবা সমীক্ষাৰ সৈতে এই কথাবোৰো আলোচনা কৰে কিন্তু আদিত্যই আজিলৈ আগবঢ়া নাই ,আচলতে সমীক্ষাই আদিত্যক পচন্দ কৰিলেও সেইখিনি অধিকাৰ দিয়া নাই৷সমীক্ষাই মাথোঁ বন্ধুত্বৰ নিভাজ সম্পৰ্কৰ দোলেৰে বান্ধি ৰাখিছে অপ্ৰত্যাশিত ভালপোৱা ভাললগাবোৰকো৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৫ *************************** ধিমিকধামাককৈ DU HAATৰ ষ্ট্ৰীটলাইট কেইটা জ্বলি উঠিল৷ সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিক বিচাৰি আহি,এইদৰে বৰষুণ জাকত ৰৈ থকা দেখি তাইৰ হাতখনত ধৰি চুচুৰাই অনাদি দৌৰাই আনি ৰঞ্জিতদাৰ দোকানৰ ডাঙৰ ছাটিটোৰ তল পালেহি৷ দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো মতা নাই ,সিদ্ধাৰ্থই তাইক এইদৰে বৰষুণত ৰৈ থকাক লৈ গালি পাৰিছে,কিন্তু তাই কাণেৰে একো নুশুনাৰ দৰে ৰৈ আছে৷সিদ্ধাৰ্থৰ গালি কেইটাৰ প্ৰতি তাই কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাত সি আচৰিত হৈ কেইবাবাৰো তাইক মাত লগালে৷কিন্তু তাই যথৰ হৈ বৰষুণজাক চাই আছে৷তাইৰ কান্ধত হাত থৈ জোকাৰি দিলে সিদ্ধাৰ্থই৷হৃদয়ৰ তন্ময়তা ভাঙি বাস্তৱলৈ ওলাই আহিল তাই৷ সিদ্ধাৰ্থই খুউব গুৰুত্ব সহকাৰে প্ৰশ্ন কৰিলে " কি হৈছে তোৰ? এনেকৈ কিয় বৰষুণজাকত তিতি আছিলি" বৰষুণজাকলৈ চাইয়ে ক’লে " হৃদয় ভাগিছে মোৰ আৰু সেই ভগা হৃদয়ৰ ঠাল ঠেঙুলিবোৰে বিন্ধিছে " ধেমেলীয়া সুৰত সিদ্ধাৰ্থই কৈ উঠিল " প্ৰেমিক নথকাকৈ হৃদয় কোনে ভাঙিলে তোৰ, চাহ খাবলৈ নোপোৱাৰ জেদ এইয়া নহয়নে?" দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷বৰষুণত তিতি তিতিয়েই হোষ্টেলৰ দিশে আগবাঢ়িলে ৷তাইৰ অবুজন স্বভাৱটোক বুজিব নোৱাৰি সিদ্ধাৰ্থইয়ো তাইৰ পাছে পাছে খোজ ল’লে৷সি পিছফালৰ পৰাই চিঞৰি কৈ গ’ল " অই’ পগলা ছোৱালী কি হৈছে তোৰ এটলিষ্ট কৈ যা , এনেকৈ গুচি গ’লে মই কেনেকৈ জানিম ,কৈ যা..!" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ একো কথাই নুশুনিলে,ৰাজধানী এক্সপ্ৰেছৰ দ্ৰুতগতিৰে হোষ্টেলৰ দিশে খোজ দিলে৷ দৌৰি দৌৰি সিদ্ধাৰ্থই তাই সন্মুখত উপস্থিত হৈ সুধিলে " কি হ’ল তোৰ ক’বই লাগিব৷তই যদি নকওঁ মই এনেকৈয়ে চিঞৰি চিঞৰি তোৰ পিছে পিছে গৈ তহঁতৰ হোষ্টেলৰ ফ্ৰণ্টত ৰৈ থাকিম গৈ৷" জোৰকৈ চেপিকুচি ৰখা খঙটো দমাব নোৱাৰি ফোপাই ফোপাই দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " সম্পৰ্ক থাকিলেহে হৃদয় ভাগিব পাৰে নেকি? একপক্ষীয় প্ৰেমত আজিলৈ কাৰো হৃদয় ভঙা নাই নেকি? প্ৰেমিক হ’লেহে হৃদয় ভাঙিব পাৰে বুলি ক’ত লিখা আছে৷মোক পুতৌ দেখুৱালৈ মোৰ পিছে পিছে আহিব নালাগে৷ মই যিদৰে মোৰ হৃদয় ভাঙিব জানো সেইদৰে জোৰা লগাবও জানো৷ কিন্তু এতিয়া তই মোক একো প্ৰশ্নই নকৰিবি৷মোক যাবলৈ দে .. " খঙত ৰুদ্ৰমূৰ্তিৰ ৰূপলৈ তাই আতৰি গ’ল৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ কথা একোকেই নুবুজিলে৷ কিন্তু তাইৰ তীব্ৰ খঙ দেখি পাছে পাছে যাবলৈ মন নকৰি ৰৈ দিলে৷ তাই কোৱা সম্পৰ্ক,একপক্ষীয় প্ৰেম,প্ৰেমিক কথাবোৰৰ সি একো আওভাওয়ে নাপালে৷ সন্ধিয়া বৰষুণত তিতাৰ বাবে ৰাতিলৈ দৃষ্টিৰ কপঁনি জ্বৰ উঠিল৷ সন্ধিয়া ৰুম সোমাইয়ে তিতা কাপোৰসাজ সলাই গা মুৰ ধুই মৌ’ক একো নোকোৱাকৈ বিচনাতে বাগৰি দিছিলহি৷মৌ’য়ে ভাত খাবলৈ দৃষ্টিক জগাই দিবলৈ চাওঁতেহে তাইৰ গাটো গৰম দেখি মুৰত ঠাণ্ডাপানী দিয়াৰ পৰা ভৰি হাত মালিচ কৰি কঁপি থকা গাটোত ইখনৰ পাছত সিখন ব্লেংকেট জাপি দিলে৷ হোষ্টেলৰ সবকে খবৰ কৰিও জ্বৰৰ টেবলেট এটা বিচাৰি নাপালে৷ সিফালে বাহিৰতো দবাপিটা বৰষুণ ,কোনো এজনীও ফাৰ্মাচীলৈ বুলি ওলাই যাব নোৱাৰে৷দৃষ্টিৰ জ্বৰ কমাৰ কোনো নামেই লোৱা নাই,ইফালে মলয়ায়ো হোষ্টেলত নাই, কাষৰ ৰুমৰ ছোৱালীকেইজনীয়ে যিমান যি পাৰে কৰিছে৷ কিন্তু এইদৰে জ্বৰ নকমিলে আৰু যদি বাঢ়ি যায় কি হ’ব বুলি ভাবি হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে হস্পিতাললৈকে লৈ যোৱাটো ভাল হ’ব বুলি এম্বুলেন্স বিচাৰিবলৈ ধৰিলে৷হোষ্টেলৰ মালিকৰ ঘৰতো কাষতে হ’লেও তেওঁলোকো এমাহ ধৰি গাওঁৰ ঘৰৰ পৰা অহাই নাই৷ কিন্তু এই ৰাতিখন অকলেই ছোৱালীবোৰে হস্পিতাললৈ নিবলৈ হ’লে তাৰপাছত আহিবলগীয়া পৰিস্থিতিৰ কথা নাজানে,সেয়ে মৌ’য়ে ৰুদ্ৰলৈকে ফোনটো কৰি দৃষ্টিৰ কথাবোৰ জনাই মাতি পঠিয়ালে৷ ইউনিভাৰ্চিটিত ৰুদ্ৰই সকলো কামতে আগভাগ লোৱাৰ দৰে কাৰোবাৰ বিপদে আপদে সহায় কৰিবলৈয়ো সদায় আগত থাকে৷ আজিও ধুমুহা বৰষুণ জাকক নেউচি ৰাতি দহ বজাটো মেডিকেল যাবলৈ বুলি সিমান্তৰ লগতে ইউনিভাৰচিটিৰ এম্বুলেন্সখনতে আহিল৷যিহেতু পাছদিনা সবৰে ক্লাছ আছে সেয়ে দৃষ্টিৰ সৈতে ৰুদ্ৰই মাথোঁ দুজনী ছোৱালী গ’লেই হ’ব বুলি কোৱাত ৰুমমেট হিচাপে মৌ আৰু চিনিয়ৰ হিচাপে সংগীতা নামৰ ছোৱালীজনী ওলালে৷ আটাইবোৰ গৈ মেডিকেল পাই চেকাপ কৰাৰ পাছতে ডাক্তৰে চিন্তা কৰিবলগীয়া একো নাই বুলি কৈ চেলাইনটো শেষ হ’লেই লৈ যাব পাৰিব বুলি ক’লে৷কিন্তু বতৰৰ পৰিস্থিতি বুজিয়েই ৰাতি দুইবজাত হোষ্টেল যোৱাতকৈ ৰাতিটো ৰৈ ৰাতিপুৱাই গুচি যোৱাটোৱেই ভাল হ’ব বুলি সকলোৱে ৰৈ দিলে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৪ *************************** ইউনিভাৰ্চিটিত সময় বাগৰাৰ লগে লগে দৃষ্টিৰো পঢ়াৰ ব্যস্ততা বাঢ়ি আহিল৷Sessional,assignment,ইটো সিটো কম্পিটিছনত ভাগ লৈ ফুৰোঁতে বহুত দিনৰ পৰা নিজলৈকে সময় থাকিও সময় উলিয়াব পৰা নাই৷তাইৰ বাবে আবেলি চাহকাপ খাবলৈ ওলাই যোৱাটোৱেই প্ৰত্যেক দিনাৰ অভ্যাস হৈ পৰিছে৷ এই অভ্যাসটোৰ লগতে ইমানদিনে সিদ্ধাৰ্থৰ সৈতেও ভাল বন্ধুত্ব গঢ়ি উঠিছে৷দৃষ্টিৰ মাক দেউতাকৰ বিবাহ বাৰ্ষিকীত তেওঁলোকলৈ ডিটিডিচিৰ যোগেদি কম সময়তে চাৰপ্ৰাইজ গিফ্ট এটি পঠাবলৈ অচিনাকি ডিব্ৰুগড় চহৰখনত সিদ্ধাৰ্থই তাইক সহায় কৰি দিছিল৷ সিদ্ধাৰ্থ ডিব্ৰুগড়ৰে লোকেল হয়,ঘৰ ইউনিভাৰচিটিৰ পৰা দহমিনিটৰ বাট,নালিয়াপুলৰ ওচৰতে৷ল’ৰাটোৰ সৈতে বন্ধুত্ব গঢ় লোৱাৰ পাছতহে দৃষ্টিয়ে তাক লাহেকৈ বুজিবলৈ ল’লে৷ বন্ধু হিচাপত খুবেই উদাৰ মনোভাৱৰ৷ তুমিৰ পৰা তইলৈ আগবাঢ়ি সিহঁতৰ বন্ধুত্বৰ মাজৰ জটিলতাবোৰো দৃষ্টিয়ে প্ৰায় নোহোৱা কৰিছে৷ আজি অলপ সময় উলিয়াই সিদ্ধাৰ্থই তাইক এক্টিভিটিলৈ বুলি মাতি পঠিয়াইছে৷সিদ্ধাৰ্থৰ খুহুটীয়া কথাবোৰে দৃষ্টিৰ দিনটোৰ ব্যস্ততাবোৰ কিছু হ’লেও পাতলাই হাঁহি থাকিবলৈ মনত পেলাই দিয়ে ৷ইমান এক প্ৰাণবন্ত ল’ৰাটোক প্ৰথম চিনাকিত তাই অৱজ্ঞা কৰাৰ কথাটো সিদ্ধাৰ্থই মাজে সময়ে তাইক আউৰাই থাকে৷মেচেজ, ফোন ক’ল বিলাকত খঙ-ৰাগ,বাক্-বিতণ্ডা থাকিলেও কোনোবাখিনিত দৃষ্টিৰ সৰুৰে পৰাই বিচাৰি ফুৰা জীৱন এটা ঘুৰাই পোৱাৰ দৰে লাগে৷ সৰুতে প্ৰায়েই দৃষ্টিয়ে মাক দেউতাকৰ ওচৰত আব্দাৰ কৰে,লগৰবোৰৰ ভাইটি ভন্তী থকাৰ নিচিনাকৈ তাইলৈয়ো ভাইটি ভন্তী আনি দিব লাগে৷তেতিয়াহেনো তাই কাজিয়া লাগিব পাৰিব৷ডাঙৰ হৈ বুজা হোৱাত মাক দেউতাকক সেই কথা নোকোৱা হ’ল কিন্তু ভাইটি ভন্তী নহ’লেও তাইৰ জীৱনত সেই অনুভৱ দিব পৰা কাৰোবাক সদায়েই বিচাৰে৷ সিদ্ধাৰ্থৰ প্ৰাণচঞ্চলা মনটোত তাই সেই অনুভূতিখিনি বিচাৰি পায়৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইক কিদৰে লয় তাই নাজানে কিন্তু তাইৰ বাবে সি বন্ধুতকৈ অলপ ওপৰত,আপোনত্বৰ আচলেৰে ভৰা প্ৰিয় ল’ৰাবন্ধু৷ আবেলি চাৰিবজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰি দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ সৈতে উলাই আহিল এক্টিভিটিলৈ সিদ্ধাৰ্থক লগ কৰিবলৈ বুলিয়ে৷আনদিনাৰ দৰে ভিৰবোৰ আজি এক্টিভিটি চেন্তাৰত নাই ,মাত্ৰ আদিত্য আৰু সিদ্ধাৰ্থইহে গীতাৰখন লৈ বহি আছে ৷ দৃষ্টি অহাৰ লগে লগে সিদ্ধাৰ্থই নতুনকৈ শিকি থকা গানৰ কলি এটা শুনালে তাইক৷ গানটোৰ কলিটো দৃষ্টিৰ খুবেই চিনাকি যেন লাগিল,মনতে এই লাইন কেইটা ক’ত শুনিছে ভাবি ভাবি পাৰ কৰিও উলিয়াব পৰা নাই৷ তেনেতে সিদ্ধাৰ্থই মোবাইলৰ স্ক্ৰীনত দৃষ্টিৰ ফেচবুকৰ প্ৰফাইলটোত থকা চাৰি বছৰৰ পুৰনা কবিতাটো দেখুৱাই ক’লে " তোৰ কবিতাটোৰ লাইন দুটামান চুৰ কৰি গানটোত যোগ দিছোঁ" অপলক নেত্ৰেৰে সিদ্ধাৰ্থলৈ চাই দৃষ্টিয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে " তই মোৰ ফেচবুক একাউণ্টটো stalk কৰিছিলি ?" "উহোঁ,মই Just তোৰ একাউণ্টো চাই থাকোঁতেই পাই গ’লো" "কিয় চাইছিলি?" "ইনেই" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ কান্দ কাৰাখানা কিছুমান কেতিয়াবা সচাকৈয়ে বুজি নাপায়৷কোন মুহূৰ্তত সি কি কৰে, কিয় কৰে জানিবলৈ কেতিয়াবা কৌতূহল হৈ পৰে ৷ সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ কথাবোৰ এৰাই চলিবলৈ প্ৰায়ে তাইক বেলেগ কথাত পতিয়ন নিয়াবলৈ চেষ্টা চলাই থাকে৷দৃষ্টিয়ে মানুহৰ সৈতে বৰ বেছি লাগি থাকিবলৈ বেয়া পাই ,আনৰ ইচ্ছা অনিচ্ছাক সন্মান কৰে সেয়ে আজিৰ কথাবোৰো পাহৰি ৰঞ্জন দাৰ দোকানত চিকেন পকৰা খাবলৈ বুলি ওলাই আহিল ৷সিদ্ধাৰ্থই আনদিনাৰ দৰে আজিও বিলটো আগতীয়াকৈ পে’ কৰি দিয়াত তাইৰ খঙটো উঠি আহিল৷তাই সদায়েই সিদ্ধাৰ্থক এইদৰে খোৱা পইচা দিবলৈ মানা কৰে,কিন্তু সি নুশুনে, ওলোটাই সেই টকা তাই ঘুৰাই দিব খুজিলেও নলয়৷ এককথাত জেদ ধৰে সি,আৰু অৰ্থ নোহোৱা কথাত ফেচ ধৰে৷ হ’লবুলিয়েই সদায় সদায় এইবোৰ ভাল নালাগে বাবেই খঙতে তাই আজি চাহ নোখোৱাকৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি আহিল৷ DU HAATৰ চাইকেল ষ্টেণ্ডটোৰ ওচৰতে তাই ৰুদ্ৰক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰে জয়শ্ৰী নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীৰ লগত দেখা পালে৷ বুকুখন ভিতৰৰ পৰা মুচৰ খাই বুকুৰ ধপধপনিবোৰ ক্ৰমাৎ ঘন হৈ আহিল ৷হোষ্টেলত এবাৰ মীনাক্ষীৰ মুখেৰেই জয়শ্ৰীয়ে ৰুদ্ৰক এতিয়ালৈকে তিনিবাৰতকৈয়ো অধিক প্ৰেম প্ৰস্তাৱ দিয়াৰ কথা শুনিছিল৷মিনাক্ষীৰ কথাক তাই কেতিয়াও নুই কৰিব নোৱাৰে কাৰণ ইউনিভাৰচিটিৰ ক’ত কি চলি থাকে,কোন কাৰ প্ৰেমিক,কোনে কাক ভাল পায় ,কোনজনী ছোৱালীয়ে বয়ফ্ৰেণ্ড থকাৰ পাছটো কাৰ বাইকৰ পিছত উঠি গৈছিল সব কথাৰে খবৰ ৰাখে তাই৷ মাত্ৰ সেইয়াই নে ইউনিভাৰচিটিত প্ৰথম আহিয়েই মেইন হোষ্টেলৰ চিক্ৰেট্ কথা যেনে কোনটো বইচ হোষ্টেলত জুনিয়ৰ ল’ৰাবোৰক টকলা কৰি চুলি কাটি দিয়ে,ৰাতি বহুদেৰিলৈ শুবলৈ নিদিয়াকৈ কিদৰে মানসিক হাৰাশাস্তি দিয়ে,কোনটো হোষ্টেলত ৰেগিঙৰ পৰা নিজকে বচাই ৰাখিবলৈ জুনিয়ৰবোৰৰ লগতে গোটেই হোষ্টেল বৰ্ডাৰছে একেলগে শাস্তি ভুগে ,কোন কেইটা হোষ্টেলত বৰ্ডাৰছক কেনেকুৱা বন্দীত্বৰ বান্ধোনত ৰখা হয়, কোনটো হোষ্টেলত কোনজনী ছোৱালীক সমজুৱাকৈ লাজ দিয়া হৈছিল মুঠৰ ওপৰত প্ৰতিটো সৰুবৰ কথাৰেই তাইৰ ওচৰত খবৰ থাকে৷ সেয়ে হোষ্টেলত সবেই তাইক চলতা-ফিৰতা চিচিটিভি বুলিও জুকায় ৷ দৃষ্টিয়ে মীনাক্ষীৰ কথাবোৰ প্ৰথমে মনে সজা কাহিনী বুলিয়েই ভাবিছিল কিন্তু সেইদিনা মিটিঙৰ পৰা আন্ধাৰ হওঁতে ৰুদ্ৰই তাইক হোষ্টেললৈকে থ’বলৈ অাহোঁতে মীনাক্ষীয়ে তাইক চিৰি ওচৰতে পাই জয়শ্ৰী আৰু ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰ কৈ,দৃষ্টিৰ মনত কিবা আছে যদি পাহৰি যাবলৈ সতৰ্ক বাণী শুনাইছিল৷ আজি মীনাক্ষীয়ে ৰুদ্ৰ আৰু জয়শ্ৰীৰ বিষয়ে কোৱা কথাষাৰত তাই বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য হৈ পৰিছে৷ এফালে চাহৰ খঙ আনফালে প্ৰিয় মানুহজনক এইদৰে বেলেগৰ সৈতে দেখি তাইৰ গালৰ পৰা কাণ দুখনলৈকে উত্তপ্ত হৈ পৰিল৷বুকুখন গধুৰ হৈ অহাত তাই অনুভৱ কৰিলে সন্ধিয়াৰ অন্ধকাৰবোৰে তাইৰ হৃদয়ত থিতাপি লোৱাৰ কথা৷ পলকতে সলনি হোৱা বতৰটোৰ চেচাঁ কিনকিনিয়া বৰষুণ জাকে তাইৰ চকুৰ কোণেদি বাগৰি অহা অশ্ৰখিনি ধুই নোহোৱা কৰি নিলে ৷বৰষুণজাকৰ উমান পাই তাইৰ উচৰে পাজৰে থকা মানুহবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিল৷কিন্তু তাই আশাহীন ভাৱে নিথৰ হৈ ৰৈ থাকিল বৰষুণজাকত ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৩ *************************** (আপোনালোকৰ মৰম আৰু আৰ্শীবাদবোৰৰ বাবে ধন্যবাদ৷সকলোকে কমেন্টৰ ৰিপ্লাই দিব পৰা নাই তাৰবাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷এই ধাৰাবাহিক উপন্যাসখন আগুৱাই নিয়াত আপোনালোকৰ সহায় সহযোগিতা মোৰ বাবে একান্তই কাম্য৷আপোনালোকলৈ মোৰ হিয়াগভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটিও আগবঢ়াই দিলোঁ) দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ নামত বিষন্নতাৰে বহুসময় পাৰ কৰি দিয়াৰ পাছত হঠাৎ ৰুদ্ৰই চাৰি বজাৰ মিটিংখনলৈ আমন্ত্ৰণ কৰা কথাটো মনত পৰাত সকলোবোৰ কথা পাহৰি ল’ৰালৰিকৈ ওলাই মেলি আজৰি হৈ ঘড়ীটো চাই থকাতকৈ কৰিদৰৰ ফালে ওলাই আহিল৷মৌ’য়ে নাযাঁও বুলি কালিয়েই কৈছিল,মলয়াই ৰাতিপুৱাই ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ফালৰ পৰা ফিল্ডৱৰ্কত ওলাই গৈছে ,সেয়ে অকলশৰীয়া নহ’বলৈ বুলিয়ে আগতীয়াকৈ লগ এটা বিচাৰিবলৈ বুলিয়ে ইফালেসিফালে চাই ফুৰিছে৷ দৃষ্টিৰ মিটিং শুনাত চখ নাই ,ৰুদ্ৰক চাবলৈ বুলিহে এই তৎপৰতা৷ চাৰি বাজিবৰেই হ’ল কিন্তু হোষ্টেলত কাকো ওলোৱা নেদেখি দৃষ্টিয়ে ডেইজি আৰু জাইলিনৰ ওচৰ পালেগৈ৷ সিহঁতি দৃষ্টিক দেখি অলপ আচৰিত হোৱা যেনেই হ’ল৷কাৰণ ৰাতিপুৱালৈকে যিজনী ছোৱালী মিটিংলৈ যাবনে নাই সিদ্ধান্ত ল’ব পৰা নাছিল তাই আকৌ এতিয়া সকলোতকৈ আগতে ওলাই মেলি আজৰি৷তথাপিও বিশেষ প্ৰতিক্ৰিয়া নকৰি সিহঁত দুজনীয়েও ৰুমটোৰ তলাটো লগাই ওলাই আহিল৷এজনী দুজনীজনী কৈ ছোৱালীবোৰ লগ খাই প্ৰায় চাৰে চাৰিমান বজাত হোষ্টেলৰ পৰা ওলাই আহিল৷জ’চাগৰ সন্মুখ পাই হোষ্টেলৰ জুমটোৰ পৰা ডিঙি মেলি মেলি দৃষ্টিয়ে ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখে নেকি চাই থাকোতেই পাছফালৰ পৰা কোনোবাই তাইৰ নামটো লৈ চিঞৰা যেন শুনি পাছলৈ ঘুৰি চাই দেখে সমীক্ষা দেখোন৷ হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰৰ পৰা আতৰি তাই সমীক্ষাৰ কাষলৈ ওলাই আহিল৷ সমীক্ষাই দৃষ্টিক দেখিয়ে প্ৰথমে প্ৰশ্ন কৰিলে "নহা মানুহ ইয়াত যে?আৰু আহিয়েই কাকনো ইমান ডিঙি মেলি মেলি চাই আছা? " " তোমাকেই দেখোঁ নেকি বিচাৰি ফুৰিছিলোঁ৷ভালেই হ’ল তুমি মাত লগাই দিলা" মুখৰ আগতেই মিচা কথা কৈ হাত সাৰিবলৈ চাইছিল ৷ কিন্তু সমীক্ষাই দৃষ্টিৰ কথা বিশ্বাস নকৰি সন্দেহৰ সুৰেৰে ক’লে "আট্চা মোক নে আনকাৰোবাক? মোক আহিম বুলি এবাৰো নজনোৱাকৈ এইদৰে মনে মনে আহি কোনোবাই মোলৈ ফোন এটাকো কৰা নাই তাৰ ওপৰত মিচা কথা" " ফোন কৰিবলৈ পাহৰি থাকিলোঁ অ’,পিছে আজি তোমাক বহুত কথাই ক’বলৈ আছে "বুলি কৈ দুয়োজনীয়ে অতিথিৰ বাবে সজাই থোৱা শেষৰ ফালৰ চকী কেইখনত বহি ল’লেগৈ৷ দৃষ্টিয়ে এফালৰ পৰা আজি ৰাতিপুৱা ৰুদ্ৰক লগ পোৱাৰ পৰা আদি কৰি এই মিটিংলৈকে মাতি পঠোৱালৈ সকলো কথাই সমীক্ষাক কৈ গ’ল৷ইমান সময়ে সিহঁতি মিটিংখনত কি হ’ল কি নাই হোৱা একোৱেই নাজানে,মাত্ৰ ফুচফুচাই নিজৰ কথাৰ মাজতেই ব্যস্ত হৈ আছে৷ তেনেকুৱাতেই গীতাৰত আঙুলি বোলাই "সুৰ হেৰাব খোজে জীৱন উচুপি উঠে" চিনাকী কণ্ঠৰ গান এটি দৃষ্টিৰ কাণত পৰিল৷ মুৰতুলি চালে সকলোফালে নিস্তব্ধতা,সকলোৱে খুউব মনোযোগেৰে গানটো উপভোগ কৰিছে৷ চিনাকি কণ্ঠই তাইৰ বুকুত খুন্দিয়াইছিল,বুজিবলৈ বাকী নাছিল,গানটো ৰুদ্ৰই গাইছে৷ সচাকৈ এইমাতষাৰত যাদু আছে,মোবাইলৰ কেমেৰাটো অ’ন কৰি ভিদিঅ’ কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷ নিজৰ ব্যস্ত পৃথিৱীৰ পৰা ওলাই ৰুদ্ৰৰ গানৰ মায়াজালত হেৰাই গ’ল তাই৷ ৰুদ্ৰই গানটো গাই শেষ কৰাত পুনৰ দৰ্শকে "once more "বুলি চিঞৰ এটা মাৰি পঠিয়ালে৷ এই চিঞৰবোৰে দৃষ্টিৰ বুকুৰ অতত’ত খুন্দিয়াই থাকিল৷ সকলোৰে আগ্ৰহত ৰুদ্ৰই আকৌ এটা গান গাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে গান শুনি থকাৰ পৰা ইমান সময়ে দৃষ্টিয়ে হোষ্টেলৰ ছোৱালীবিলাকৰ কথা পাহৰিয়েই পেলাইছিল৷ ৰুদ্ৰক দেখাৰ পাছত মনলৈ অহা আত্মসন্তুষ্টি হোৱাৰ পাছতহে লক্ষ্য কৰিলে,সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী সেইখিনিত এজনীও নাই৷ সমীক্ষাকো হোষ্টেলৰ লগৰ বিলাকৰ লগত যাম বুলি কৈ অলপ আগতেই পঠিয়াই দিলে৷ভালেখিনি আন্ধাৰো নামি আহিল ধৰালৈ ৷জ’চাগৰ পদূলিত লৈ এইসময়ত চেকেণ্ড গেটৰ নিজান ৰাষ্টাটোৰে তাই অকলে কেনেকৈ যাব,কাৰলগত যাব ভাবি ভাবি কিছু সময় ৰৈ দিলে সেইফালে যোৱা কাৰোবাক লগ পায় বুলিয়েই৷ ষ্টীট লাইটৰ পোহৰৰ বাবে তাই ইমান বেছি আন্ধাৰ হৈ যোৱাৰ কথা পৰিকল্পনাই কৰা নাছিল৷মিটিং শেষ হ’ল ,কিন্তু এতিয়ালৈ তাই কাকোৱেই লগ পোৱা নাই হোষ্টেলৰ দিশে যোৱা ৷ ভয়তে হাত ভৰিবোৰ টানি অনাৰ দৰে লাগিল তাইৰ ৷ তেনেকুৱাতে ৰুদ্ৰই আহি তাইৰ সন্মুখত দেখা দিলেহি৷ ৰুদ্ৰ দেখাৰ লগে লগেই তাইৰ যমে নিয়া প্ৰাণটো ঘুৰাই দিয়া যেন লাগিল৷যদিও বুকুৰ ধিপধিপনি এটা লাহে লাহে বাঢ়ি আহিল৷ আচলতে তাইক এইদৰে অকলে ৰৈ থকা দেখি ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছিল৷কিয় ৰৈ আছে সুধিবলৈ অসহজ লাগিল বাবে ৰুদ্ৰই " প্ৰগ্ৰেম চাই কেনেকুৱা লাগিল" বুলি কৈয়ে আৰম্ভ কৰিলে৷ মনৰ মাজত থকা ভয় ভাৱবোৰ লুকুৱাই দৃষ্টিয়ে ক’বলৈ ধৰিলে " প্ৰগ্ৰেম চাই ভালেই লাগিল,ফেচবুকত আপোনাৰ ভিদিঅ’বোৰ দেখি থাকোঁ ,আজি সন্মুখত এইদৰে শুনিবলৈ পাই বেছি ভাল লাগিল৷" " Thankyou ,পিছে এইখিনিত কাৰোবালৈ ৰৈ আছা হ’বলা?" "নাই নাই মই আচলতে হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ সৈতে আহিছিলোঁ,কিন্তু সমীক্ষাৰ লগত বহি থাকোঁতে কেতিয়ানো সিহঁতবোৰ গুচি গ’ল মই গমেই নাপালোঁ ৷সেয়ে সেইফালে যোৱা কোনোবা পাওঁ নেকি চাই আছো" " মইয়ো সেইফালেই যাম ,যদি ইচ্ছা কৰা মোৰ লগতে যাব পাৰা" দৃষ্টিয়ে এই কথাকেইষাৰত কেনেকুৱা সাহস অনুভৱ কৰিছে সেইয়া তাই প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰে৷কিন্তু এইদৰে নিজান ৰাস্তা এটাত দুদিনৰ চিনাকি ল’ৰা এজনৰ সৈতে যোৱাটো কিমান যুক্তিকৰ হ’ব তাই নাজানে৷ তথাপিও এই সময়ত তাতকৈ বেলেগ উপায় নাই বাবেই নাহৰৰ তলে তলে ষ্ট্ৰীট লাইটৰ ধিমিকধামাক পোহৰৰ মাজেৰে দুয়োটাই খোজ ল’লে৷ গোটেই বাটটো দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ সৈতে কি কথা পাতিব একো ভাবিয়েই পোৱা নাই৷নিস্তব্ধ ৰাস্তাটোত সিহঁতৰ মৌনতাই বেছিকৈ নিজম কৰি তুলিছিল৷সেয়ে ৰুদ্ৰই মাজে সময়ে দৃষ্টিক দুই এটা কথা সুধি আহিল ,উত্তৰত দৃষ্টিয়ে উম,হুমৰ বাহিৰে একো এটাও শব্দ উচ্চাৰণ নকৰিলে৷ আচলতে তাইৰ এইদৰে অকলশৰে ৰুদ্ৰৰ সৈতে সময় অতিবাহিত কৰি বেয়া লগা নাই,প্ৰিয়জন কাষত ৰ’লেই দেখোন সকলোবোৰ ভাল যেনেই লাগে ,কিন্তু ৰুদ্ৰক দেখিলেই তাই মনমগজুৱে কাম কৰা বন্ধ কৰি দিয়ে ৷ ভয় আৰু উৎকণ্ঠাৰ মাজেৰে প্ৰিয় মানুহজনৰ লগত পাৰ কৰা এই ভাললগা অনুভৱবোৰে তাইৰ হৃদয়ত টুকুৰিয়াই থাকিল৷ ৰুদ্ৰই তাইক একেবাৰে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখতে থৈ গ’লহি৷লগতে কেতিয়াবা এনেকুৱা চিটুৱেচনত পৰিলে তালৈ ক’ল কৰি দিবলৈ বুলি তাৰ ফোন নাম্বাৰটোও দি থৈ গ’ল৷ প্ৰত্যেকজনী ছোৱালীয়ে প্ৰেমিকৰ মাজত বিচৰা বিশ্বাস আৰু নিৰ্ভয়তা ৰুদ্ৰৰ মাজত পাই দৃষ্টিৰ মনত ভালপোৱাৰ আৱেগিক অনুভৱবোৰ আৰু অধিক শক্তিশালী হৈ উঠিল৷ ৰুদ্ৰৰ নামটো চুটিকৈ নিলিখি ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা বুলি লিখি লগতে হাৰ্ট ইমজি❤️ এটা টাইপ কৰি চেভ কৰি ল’লে৷গোটেই বাটতোত ৰুদ্ৰক মুখ খুলি ক’ব নোৱাৰা "thankyou" শব্দটো মেছেজৰ কি বৰ্ডত আঙুলি বুলাই লিখি পঠিয়ালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১২ চিৰঞ্জীৱ আতৰি যোৱাৰ পাছত আজিও আনদিনাৰ দৰেই মৌ’ৰ মুখত স্বতঃস্ফূৰ্ত অনুভূতিৰ কোনো দেখাদেখি নাই৷ মৌ’ৰ নিৰৱতাই দৃষ্টিক চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে থকা সম্পৰ্কটোৰ মাজত থকা জটিলতাবোৰ জানিবলৈ উদ্বিগ্ন কৰি তুলিছে৷মৌ’ক তাই আজিলৈ অইন কোনো ল’ৰাৰ লগত কথা পতাও দেখা নাই,একেটা ৰুমতে ইমানদিনে একেলগে থাকি মৌ’ৰ স্বভাৱৰ সৈতে পৰিচিত কিন্তু চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে তাই কিয় এনেকুৱা আচৰণ কৰে তাই বুজিব খুজিলেও একো সাৰসুৰ বিচাৰি নাপায়৷ তাইৰ তীব্ৰ ইচ্ছা জাগে এজনী ভৰযৌৱনা ছোৱালীয়ে কিয় হ’বলগা স্বামীৰ মৰমচেনেহৰ পৰা নিজকে বঞ্চিত কৰি ৰাখে,প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে তাই মৌ’ৰ ফালে চাই ৰ’ল৷কিবা এটা সুধিম বুলি ভাবিছিল যদিও মৌ’ৰ মোদটো লক্ষ্য কৰিয়েই সুধিবলৈ মন নকৰিলে৷হয়তো মৌ’য়ে দৃষ্টিৰ মাজত উত্থাপিত প্ৰশ্নবোৰ অনুভৱ কৰিছিল সেয়ে এপাকত নিজেই দৃষ্টিক সুধিলে "কি ভাবিছা?" দৃষ্টিয়ে কওঁ নকওকৈ আৰম্ভ কৰিলে "চিৰঞ্জীৱ দা আৰু তোমাৰ সম্পৰ্কটোৰ মাজত কিবা এটা যেন আধৰুৱা ,মোৰ তেনেকুৱা লাগে৷" মৌ’য়ে আৱেগিক হৈ কৈ উঠিল "কিবা এটা নহয় দৃষ্টি সকলোবোৰেই আধৰুৱা " "তাৰমানে! কিবা ইচ্ছু হৈ আছে নেকি তোমালোকৰ মাজত?" মৌ’য়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে পুনৰ সুধিলে "চিৰঞ্জীৱ দাক তোমাৰ কেনেকুৱা লাগে? " এজন পুৰুষৰ মাজত থাকিবলগীয়া ধৈৰ্য্য,সততা,ডাঙৰৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা ,সৰুৰ প্ৰতি মৰম সকলোবোৰ গুণেই আছে,তথাপিও মই মানুহজনক ভাল পাব নোৱাৰোঁ৷ " কথাষাৰ কৈয়ে মৌ’ৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰিল,দৃষ্টিয়ে নেদেখাকৈ চকুপানীখিনি মোহাৰি তাই পুনৰ কৈ উঠিল "নিশ্চয়কৈ তেওঁ এজন ভাল মানুহ সেয়ে তেওঁৰ দৰে মানুহ এজনক মই শ্ৰদ্ধা কৰোঁ কিন্তু ভালপাব কেতিয়াও নোৱাৰোঁ" দৃষ্টিয়ে আচৰিত হৈ "কিয় ?"বুলি প্ৰশ্ন কৰাত মৌ’য়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " মই প্ৰশান্তক ভাল পাওঁ৷আমাৰ তিনিবছৰীয়া এটা সম্পৰ্কও আছিল৷আমি একেলগেই কলেজত পঢ়িছিলোঁ কিন্তু কথাবোৰ ঘৰত গম পোৱাৰ লগে লগে মোক বিয়াৰ বাবে জোৰ জবৰদস্তি কৰিবলৈ ধৰিলে৷গ্ৰেজুৱেচনৰ পাছতেই চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে মোৰ সম্পৰ্কটো হৈ উঠিল৷কিন্তু মই মানসিক ভাৱে তেতিয়াও এই বিয়াখনৰ বাবে প্ৰস্তুত নাছিলোঁ আৰু এতিয়াও নহয় " দৃষ্টিয়ে তধা লাগি মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা কৈ উঠিল "তোমাৰ জীৱনত এতিয়াও সেই প্ৰশান্ত নামৰ প্ৰেমিকজন আছে নেকি?" মৌ’য়ে উচুপি উচুপি কৈ উঠিল "নাই ,ঘৰৰ মানুহৰ আগত মোৰ এক কথাও নচলে৷ চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে বাধ্যত পৰি সম্পৰ্কটোৰ বাবে সন্মতি জনাব লগা হ’ল৷সেইকথাতে প্ৰশান্তই মই তাক প্ৰতাৰণা কৰিলোঁ বুলি ভাবি মোৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ " -" প্ৰশান্তক তুমি কথাবোৰ ভালদৰে নজনালা নেকি?" " ঘৰত আমাৰ কথাবোৰ গম পোৱাৰ পাছতেই দাদাই মোৰ ফোনটো ভাঙি পেলাইছিল,মোক মাৰপিট কৰি বহুত অত্যাচাৰো কৰা হ’ল,তাৰপাছতো মই প্ৰশান্তক ভালপাবলৈ এৰি দিয়া নাছিলোঁ৷ এদিন মাৰ ফোনৰ পৰা মনে মনে ফোন কৰি প্ৰশান্তক কথাবোৰ জনাইছিলো,মোৰ বাধ্যতাবোৰ বুজাইছিলো কিন্তু সি তেতিয়া মই থগ প্ৰৱঞ্চনা কৰি তাৰ পৰা আতৰি অহাৰ বুদ্ধি কৰিলোঁ বুলি কৈ আমাৰ ভালপোৱাক প্ৰতাৰণাৰ নাম দি মোৰ জীৱনৰ পৰা সদায়ৰ বাবে আতৰি গ’ল৷" "তেতিয়াহ’লে প্ৰশান্ত এতিয়াও তোমাৰ কন্টেক্টত আছেনেকি?" "কন্টেক্টত নাথাকিলে কি হ’ল,সদায় হৃদয়ত আছিলে,আছে আৰু চিৰদিন থাকিব৷মই আমাৰ ভালপোৱাবোৰ শেষ হ’বলৈ দিব নোৱাৰোঁ৷প্ৰশান্তৰ সৈতে প্ৰতাৰণা মই কাহানিও কৰা নাই " "বেয়া নাপাবা মৌ,মই ভাবোঁ তুমি এতিয়াও তোমাৰ পূৰ্ব প্ৰেমিকৰ স্মৃতিবোৰ জীয়াই ৰাখিবলৈ বৃথা চেষ্টা কৰিও মিচা হ’ব৷প্ৰশান্তৰ তোমাৰ বাবে ভালপোৱাবোৰ সচাঁ হোৱা হ’লে তোমাক এবাৰহ’লেও বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিলে হয়৷বুজিছোঁ বাৰু এজনক কথা দি আন এজনৰ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ স্বীকাৰ কৰিলে সেই প্ৰেমত প্ৰতাৰণা কৰা যেনেই লাগিব৷ সেইবুলি আজি ইমানদিনে তোমাৰ বিয়াখন হোৱা নাই,কিয় হোৱা নাই তাৰ বাৰু জানিবলৈ মন যোৱা নাইনে?আজিলৈ তোমাক এবাৰো এই বিষয়লৈ সুধিবলৈ চেষ্টা কৰা নাইনে?মই ভাবো সচাঁ ভালপোৱাত ইজনে আনজনক বুজাটো বাঞ্ছনীয় যদি প্ৰশান্তই তুমি কোৱাৰ দৰেই প্ৰতাৰণাৰ নাম দি সম্পৰ্ক স্বেদ কৰিছে তেনেহ’লে সেয়া সচাঁ ভালপোৱা হ’বই নোৱাৰে৷ তুমি কি ভাবা এইক্ষেত্ৰত?" "মই প্ৰশান্তক সচাঁ হৃদয়ে ভাল পাওঁ,মোৰ বিশ্বাস আছে প্ৰশান্তই এদিন কথাবোৰ বুজিব৷হয়তো সি মোৰ বিয়াৰ খবৰটো আজিলৈ সহজে ল’ব নোৱাৰিলে৷" "যদি সেই ভালপোৱা সচাঁ আছিল তেনেহ’লে তুমি আজিলৈ প্ৰশান্তক বুজাবলৈ কিয় পৰা নাই ?" "ইউনিভাৰচিটিলৈ অহাৰ আগতে মই এবাৰ চেষ্টা কৰিছিলোঁ প্ৰশান্তৰ সতেঁ কথাপাতিবলৈ,কিন্তু তেতিয়া লগৰ এজনীৰ মুখেৰে গম পালোঁ যে এতিয়া তাৰ জীৱনত অন্য কোনোবা আছে ৷কথাটো মোৰ বিশ্বাস নোহোৱাত মই এবাৰ ফোন কৰি জানিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ ,সি ক’লে সচাকৈয়ে তাৰ জীৱনত এতিয়া মোতকৈ ভাল কোনোবাই ঠাই লৈছে৷ প্ৰশান্তৰ প্ৰেম মিচা হ’লেও মোৰ প্ৰেম সচাঁ আছিল,সেয়ে মই কেতিয়াও প্ৰশান্তৰ ঠাই আন কাৰোবাক দিব নোৱাৰোঁ৷মোৰ বিশ্বাস সচাঁ কথাবোৰ সি যিদিনা বুজিব মোৰ জীৱনলৈ ঘুৰি আহিব৷" মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি দৃষ্টিৰ খংহে উঠি আহিল ৷সেয়ে মৌ’ক টানকৈয়ে এষাৰ কৈ দিলে " প্ৰশান্তই যদি নিজৰ জীৱনত আগবাঢ়িলে তুমি কিয় তাৰ অপেক্ষাত,তোমাৰ ভালপোৱাবোৰ সচাঁ আছিল বুলি প্ৰমাণ দিবলৈ চিৰঞ্জীৱ দাৰ দৰে মানুহ এজনক অগ্ৰাহ্য কৰিছা৷ বাদ দিয়া ,যি তোমাক আজিলৈ বুজিবলৈয়ে নুখুজিলে, সেই নুবুজা মানুহৰ বাবে চিৰঞ্জীৱ দাৰ দৰে মানুহ এজনৰ মৰম চেনেহৰ পৰা নিজকে বঞ্চিত নকৰিবা ৷তেওঁৰ চকুত মই তোমাৰ বাবে সচাঁ ভালপোৱা দেখোঁ মৌ,সেই ভালপোৱাক জীয়াবলৈ চোৱা৷প্ৰশান্ত তোমাৰ জীৱনলৈ উভতি আহিলে তুমি জানো তাক আগৰ দৰে গ্ৰহণ কৰিব পাৰিবা?" "কিন্তু দৃষ্টি তুমি কোৱাৰ দৰে কথাবোৰ যে অলপো সহজ নহয়৷ মই চিৰঞ্জীৱক কেতিয়াও প্ৰশান্তৰ ঠাই দিব নোৱাৰোঁ৷" "আমাৰ জীৱনত প্ৰত্যেক মানুহৰ বাবে নিদিষ্টকৈ এটুকুৰা সুকীয়া ঠাই আছে৷ সেই ঠাই আনে কেতিয়াও ল’ব নোৱাৰে ,মোৰ মা দেউতাৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱা আৰু মোৰ হ’বলগা প্ৰেমিকৰ প্ৰতি ভালপোৱা দুয়োটাই সুকীয়া৷ থিক সেইদৰেই তোমাৰ অতীতৰ প্ৰেম আৰু বৰ্তমানৰ চিৰঞ্জীৱ দাৰ মৰমবোৰো সুকীয়া হ’ব৷আচলতে কি জানা ভালপোৱাই নিজেই হৃদয়ত ঠাই লয়,আমি মাথোঁ সেই ভালপোৱাবোৰ পাবলৈ নিজাকৈ সৰু চেষ্টা কৰিব লাগে৷তুমি যদি প্ৰশান্তক পাহৰি আজিলৈকে চিৰঞ্জীৱ দাৰ বাবে সেই ঠাইখিনি উলিয়াব পৰা নাই তেনেহ’লে সেয়া তোমাৰ বিফলতা৷ " চকুপানীবোৰ মোহাৰি মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ পোনপটীয়াকৈ প্ৰশ্ন এটি আগবঢ়ালে "দৃষ্টি তোমাৰ জীৱনত প্ৰেম আছেনে?" দৃষ্টিয়ে তপৰাই উত্তৰ দিলে " মা দেউতাই মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ প্ৰেম ৷" "দৃষ্টি তুমিয়েই জানো কোৱা নাছিলা,মা দেউতা আৰু প্ৰেমিকৰ ঠাই সুকীয়া বুলি,যদি তোমাৰ জীৱনত কোনো প্ৰেমিক নাই তেনেহ’লে তুমি মোৰ অসহায় অৱস্থাটোৰ কথা নুবুজা"৷ বিৰক্তিৰ সুৰত দৃষ্টিয়ে ক’লে " প্ৰেমিক হিচাপে নাই কিন্তু একপক্ষীয় প্ৰেম হিচাপে এজন নথকা নহয়৷ " "তাৰমানে দৃষ্টি তোমাৰ জীৱনতো কোনোবা আছে?ভালপোৱাবোৰ একপক্ষীয়কৈ ৰখাতকৈ জনাই নিদিয়া কিয়?যদি তোমাৰ ভাললগা মানুহজনে আন কাৰোবাক ভালপাই তেতিয়াহ’লে তুমি কি কৰিবা?" দৃষ্টিয়ে এইবিষয়ে আজিলৈ সচাঁকৈয়ে একোৱে বিচাৰ কৰা নাই৷ ৰুদ্ৰক তাইৰ ভাললাগে কিন্তু তাই আজিলৈকে ৰুদ্ৰৰ নামটোৰ বাহিৰে তাৰ জীৱনত কোনোবা আছেনে নাই সেইবিষয়ে একোৱেই নাজানে৷ভালপাবলৈ জানো নামটোৱেই যথেষ্ট?সচাকৈ মৌ’য়ে কোৱাৰ দৰেই ৰুদ্ৰৰ জীৱনত যদি কোনোবা থাকে তেনেহ’লে তাই কি কৰিব? মৌ’ৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ তাই একো দিব নোৱাৰিলে৷ তাইৰ মৌনতাক লক্ষ্য কৰিয়ে মৌয়ে বহি থকাৰ পৰা উঠি আহি হোষ্টেলৰ দিশে খোজ ল’লে৷ৰুদ্ৰৰ নামত ধুমুহা এজাকে দৃষ্টিক কপাঁই তুলিলে৷ মনলৈ বাৰে বাৰে এটা প্ৰশ্নই অগাদেৱা কৰি থাকিল "ভালপাবলৈ সহজ জানো?" (আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই ) খণ্ড -১১ ************************** উইকিণ্ডৰ শেষত ইউনিভাৰ্চিটিত বহুত কিবাকিবি প্ৰগ্ৰেম নাইবা ইটো সিটো ইভেন্ট পাতিয়েই থাকে৷আজিও তেনেকুৱাই কিবা "ইতিহাস ,সংস্কৃতি আৰু নৱপ্ৰজন্মৰ শৈক্ষিক বৌধিক মনোভাৱ " সম্পৰ্কত আবেলি চাৰি বজাৰ পৰা জ’চাগৰ সন্মুখতে সভা এখনৰ আয়োজন কৰিছে৷ দৃষ্টিৰ যাবলৈ একেবাৰেই মন নাই ,সেয়ে প্ৰথমে নাযাওঁ বুলিয়ে কৈছিল কিন্তু সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ দুজনীমানে লগ ধৰিছে বাবেহে উপায় নোহোৱাত পৰিল৷আজিও তাই আনদিনাতকৈ ৰাতিপুৱা কিছু দেৰিলৈ শোৱাৰ কথা ভাবিছিল কিন্তু সপ্তাহৰ শেষত ধুবলৈ বুলি দমাই থোৱা কাপোৰখিনি সোনকালে ধুই পখালি আজৰি হওঁ বুলিয়েই বিচনা এৰি উঠি আহিল৷ ইফালে আজি মৌ’ৰ সৈতে তাইৰ হ’বলগা মানুহজন চিৰঞ্জীৱক লগ কৰিবলৈ যাব বুলিও আগৰাতিয়ে কথা দি থৈছে৷বৰ এটা ইচ্ছা নাছিল আনৰ মাজত কাবাম মে হাৰ্ডি হৈ ওলমি যাবলৈ কিন্তু মৌয়ে যোৰ কৰাৰ বাবেহে তাইয়ো কথা দিব লগাত পৰিল ৷ যিমান পাৰে সোনকালে কামবনৰ ব্যস্ততা সামৰি চিৰঞ্জীৱে দিয়া সময় মতেই দুয়োজনী হোষ্টেলৰ পৰা DU HAATৰ ফালেই ওলাই আহিল৷চিৰঞ্জীৱক লগ পোৱাৰ পাছত তিনিওটাই ৰঞ্জিত দাৰ দোকানখনতে বাহিৰৰ ফালে ৰ’দ নপৰিবলৈ বুলি মেলি থোৱা ডাঙৰ ছাটিটোৰ তলতেই বহি ল’লেহি৷ চিৰঞ্জীৱ খুউব নৰম স্বভাৱৰ ল’ৰা, কিন্তু দৃষ্টিয়ে বুজি নাপায় মৌয়ে কিয় চিৰঞ্জীৱ আৰু তাইৰ সম্পৰ্কটোক সহজভাৱে ল’ব নোৱাৰে৷ আগতেও এবাৰ মৌ’ৰ সৈতে চিৰঞ্জীৱক লগ কৰিবলৈ বুলি জ্যোতি বাটচ’ৰালৈকে ওলাই আহিছিল ,সেইদিনাৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিছিল মৌ আৰু চিৰঞ্জীৱৰ মাজত থকা দুৰত্ববোৰ৷ কিন্তু তেতিয়ালৈ সেই দুৰত্ববোৰ মাত্ৰ হ’বলগা এৰেঞ্জ মেৰেজৰ বাবেহে বুলি ভাবিছিল৷ কিন্তু যেতিয়া মৌ’য়ে ৰুমত শুই বহি থাকিলেও চিৰঞ্জীৱে ফোন কৰিলে ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই কথা বতৰা নাপাতে তেতিয়াই দৃষ্টিৰ সন্দেহবোৰ বাঢ়ি যায়৷ মৌয়ে কোৱা মতে চিৰঞ্জীৱৰ সৈতে সম্পৰ্কটোৰ ছমাহ পাৰ হ’ল কিন্তু এই ছমাহত সম্পৰ্ক এটাত গঢ় লোৱা মৰম চেনেহ,মধুৰতা বা আন কোনো প্ৰেমিক প্ৰমিকাৰ মাজত দেখা আত্মীয়তা, অনুভূতিবোৰ তাই সিহঁতৰ মাজত নেদেখে৷ চিৰঞ্জীৱে নিজৰ ফালৰ পৰা যিমান পাৰে চেষ্টা কৰে,হয়তো আজিকালি মৌ’ৰ স্বভাৱগত লক্ষণ বুলি ভাৱিয়ে লাহে লাহে সকলো থিক হোৱাৰ আশাৰে বাট চায় ৷ আজিও সিহঁতি একেলগে পাৰ কৰা আধাঘন্টাতকৈ বেছি সময় পাৰ হ’ল ,এই সময়খিনিত মৌয়ে মাত্ৰ চিৰঞ্জীৱে সুধা প্ৰশ্ন কেইটা বাদ দি নিজাববীয়াকৈ কোনো প্ৰশ্নৰে উত্থাপন নকৰিলে৷ দৃষ্টিৰ কেতিয়াবা এনে লাগে যেন মৌ’য়ে মাত্ৰ নিজৰ দায়িত্বসমূহ সামৰি মাক দেউতাকৰ লগতে ঘৰৰখনৰ সন্মানৰ বাবেহে সম্পৰ্কটো আগুৱাই নিছে৷ কিন্তু তাই ভবাৰ দৰে কথাবোৰ নহ’বও পাৰে বুলি সিহঁতক অকলশৰীয়াকৈ অলপ সময়ৰ বাবে এৰি আতৰি আহিল৷ দেওবাৰে DU HAATত মাত্ৰ নগণ্য সংখ্যকহে দোকানবোৰ খোলা থাকে৷ বন্ধ দোকানবোৰৰ মাজে মাজে খোজ দিবলৈ মন নোযোৱাত দৃষ্টিয়ে থানাখনৰ সিপাৰে থকা ৰাস্তাটোৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিল৷ কিছুদূৰ আগবাঢ়ি অহাত বৰগছজোপাৰ তলতে ৰুদ্ৰক চিগাৰেট টানি থকা দেখিলে,ৰুদ্ৰই তাইক এইদৰে সন্মুখত দেখি হাতত থকা চিগাৰেটটো ল’ৰালৰিকৈ দুৰলৈ দলিয়াই পঠিয়ালে৷ আজি প্ৰথমবাৰ দৃষ্টিৰ ৰুদ্ৰক দেখি মনটো সেমেকি পৰিছে,তাক মাতিবলৈ মন নাছিল যদিও চকুৱে চকুৱে পৰাত "দাদা " বুলি কৈ আগুৱাই আহিল৷ আনদিনা দৃষ্টিৰ মুখত উলমি থকা লাজ,ভয় যেন অনুভূতিবোৰ ৰুদ্ৰই আজি দৃষ্টিৰ অৱশ যেন লগা মুখখনত নেদেখিলে৷নাৰীৰ প্ৰতি ৰুদ্ৰৰ দুৰ্বলতা কেতিয়াও নাই যদিও দৃষ্টিক দেখিলেই তাৰ কিবা মৰম লাগি যায় এই পোৱালীযেন লগা ছোৱালীজনীলৈ৷সি বুজিব নোৱাৰে কিয় হয় এনেকুৱা,বহুপৰ সেইখিনিতে কিবাকিবি ভাবি ৰৈ থাকিল৷ পুনৰ দৃষ্টিয়ে তাৰ সমুখেৰে পাৰ হৈ যাওঁতে মাতো নামাতোকৈ দৃষ্টিক সুধিলে "আজি অকলে এইদৰে যে " ৰুদ্ৰৰ মাতত দৃষ্টিৰ কলিজাখন ধিপধিপাই উঠিল,তাই এই মাতষাৰ কেতিয়াও অৱজ্ঞা কৰিব নোৱাৰে ৷ৰৈ দিলে একেঠাইতে,ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি অহা যেন পাই নজনাৰ ভাও ধৰিয়ে সুধিলে " কিবা কৈছিল " গহীন কণ্ঠস্বৰে ৰুদ্ৰই ক’লে " আজি লগত কোনো নাই নেকি?" "ৰুমমেটৰ লগত আহিছিলোঁ, তাইৰ ফিয়ান্সে আহিছে কথাপাতি আছে বাবে মই অলপ ওলাই আহিলোঁ" "অ’হ দেখি থাকোঁ তোমাক ইউনিভাৰচিটিৰ অলিয়েগলিয়ে পিটপিটাই ফুৰা" দৃষ্টিৰ বুকুখনে ধাপ্ কৈ শব্দ কৰি উঠিল,তাৰমানে ৰুদ্ৰইয়ো তাইক লক্ষ্য কৰি থাকে নেকি?আগতকৈও বেছিকৈ বুকুখনৰ ধিপধিপনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷লাজ লাজ অনুভৱ এটাই তাইৰ চকু কাণ গৰম কৰি দিলেহি ৷ আঙুলি কেইটা লিৰিকিবিদাৰি ৰৈ থাকিল তাই একো নোকোৱাকৈ৷ তাকে দেখি অসহজ অনুভৱবোৰ আতৰ হওঁক বুলিয়ে ৰুদ্ৰই পুনৰ সুধিলে "ক্লাছবোৰ হৈ আছেনে? আই মিন ইউনিভাৰচিটিত ক্লাছ কৰি কেনেকুৱা লাগিছে ?" মাতটো ওলাও নোলাও কৰি দৃষ্টিয়ে ক’লে " ভালেই লাগিছে ক্লাছ কৰি" ৰুদ্ৰই "উমম" বুলি কৈ কিছুসময় দুয়োটাই মুখেৰে একো নমতাকৈ ৰৈ থাকিল৷মৌনসময়বোৰেও কেতিয়াবা বহু কথাই কৈ দিয়ে৷দৃষ্টিয়ে চকুহাল মুদি মনতে ভগৱানক ভাবি ক’লে "এইসময়খিনি যেন ইয়াতেই ৰৈ যাওঁক "৷যেন ৰুদ্ৰ এবাৰলৈ আতৰি গ’লেই তাই হেৰুৱাই পেলাব এইদৰে লগ পোৱাৰ সুবিধাকন৷কিন্তু ৰুদ্ৰ কাষত ৰ’লেই কথা পাতিবলৈয়ো তাই শব্দৰ অভাৱ অনুভৱ কৰে৷বিচাৰি নাপায় শব্দবোৰ , তথাপিও সুধো নুসুধোকৈ ক’লে " আপুনি মেইন হোষ্টেলত থাকে নেকি? " "হয় "বুলি কৈ ৰুদ্ৰই মুৰ দুপিয়ালে৷ আৰু কি সুধিব দৃষ্টিয়ে একো ভাবিয়েই নাপালে৷আতৰি আহিবলৈয়ো মন যোৱা নাই,কথা পাতিবলৈ বহুত আছে ৰুদ্ৰৰ সৈতে কিন্তু সি সন্মুখত থাকিলেই যে তাইৰ সকলোবোৰ খেলিমেলি হৈ যায় ৷তাইৰ মুৰটোৱে কাম নকৰা যেন লাগিল ,তেনেকুৱাতেই তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ ফোনটো চালে "মৌ’ৰ ফোন ৷"ৰিচিভ কৰিলত মৌ’য়ে চিৰঞ্জীৱ যাবলৈ ওলাইছে বুলি কৈ মাতি পঠিয়ালে৷ সেয়ে নিজৰ ইচ্ছাবোৰক বাধা দি ৰুদ্ৰক ক’লে "মই যাওঁ ,লগৰজনী ৰৈ আছে ৷" তাই আতৰি অহাৰ আগত ৰুদ্ৰই কৈ পঠিয়ালে " আজি সন্ধিয়া জ’চাগৰ ফ্ৰন্টত আমি মিটিং এখন দিছোঁ আহিবা,লগ পাম " ৷ কথাটো শুনি দৃষ্টিৰ মনটো ভাল লাগি গ’ল,উৎসুক হৈ পৰিল অনাগত সময়খিনিলৈ৷ দৃষ্টিৰ মুখত অপ্ৰকাশিত ৰঙ,এই ৰঙ ভালপোৱাৰ নে ভাললগাৰ তাই নাজানে৷ তাই সুখী সেয়ে নিজৰ মাজতে সামৰি ল’লে ভাললগাবোৰ৷ (আগলৈ) (পোনপ্ৰথমে আপোনালোক সকলোলৈকে মোৰ হিয়াভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনালোঁ৷আপোনালোকৰ মৰম আৰু সহায় সহযোগিতাৰ বাবেই আজি মোৰ উপন্যাসখনে দহটা খণ্ড অতিক্ৰম কৰাত সফল হ’ল,আশাকৰোঁ আপোনালোকৰ মৰম আৰু দিহা পৰামৰ্শৰে উপন্যাসখন শেষলৈ আগুৱাই নিয়াত যাতে সফল হ’ব পাৰোঁ৷ প্ৰান্তত দেৱাশ্ৰী বৰা ❤️)