সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 48) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) বৰ্ষাৰ আস্হা আৰু বিশ্বাসে সমীৰক সম্পূৰ্ণ ৰূপত সলাই পেলালে৷তিনিমাহ হ’বৰ হ’ল,সমীৰে এতিয়া ভালদৰে লাহে লাহে চলা ফিৰা কৰিবও পাৰিছে৷হাত ভৰিৰ বেণ্ডেজ বোৰো খুলিলে৷ৰাতিপুৱা ঘৰৰ ভিতৰত বৰ্ষাই খোজ কাঢ়িবলৈ সহায় কৰিছিল কিন্তু এতিয়া বৰ্ষাৰ সৈতে ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই খোজ কাঢ়িবলৈ বুলি উলাই যায়৷ এইকেইদিন সমীৰৰ আলপৈচানত বৰ্ষাৰ শাৰীৰিক ভাৱে কষ্ট হৈছিল যদিও মানসিক সুখে তাইক সবল কৰি ৰাখিছিল৷মাত্ৰ ভয় এটাই আছিল যাতে সিহঁতৰ এই সুখবোৰৰ মাজলৈ মায়া আহি খেলিমেলি নকৰে৷এতিয়াও আগৰ দৰেই বিচনাৰ ভাগ বতৰা কৰিয়েই সিহঁতি চলি আছে,সেইকথা প্ৰিয়াই জনাত বৰ্ষাক কৈছিল সমীৰৰ মায়াৰ সৈতে এতিয়াও সম্পৰ্ক আছেনে নাই লক্ষ্য কৰিবলৈ৷যদি সমীৰে এতিয়াও লুকুৱাই মায়াৰ সৈতে সম্পৰ্ক ৰাখিছে সেইটো জানিবলৈ তাৰ ফোনটো মাজে সময়ে চেক কৰিবলৈ৷কিন্তু বৰ্ষাৰ এইবোৰ কৰিবলৈ মন নগ’ল৷মনত সন্দেহ পুহি এই সম্পৰ্কটো আগুৱাই নিবলৈ মন নাই৷যদি সমীৰৰ তাইৰ প্ৰতি মৰম চেনেহ সচাঁ অৰ্থত আছে তেনেহ’লে নিশ্চয় সম্পটো জীয়াই থাকিব৷যদি সমীৰে মায়াক পাহৰি এতিয়াও তাইক আকোঁৱালি ল’ব পৰা নাই তেনেহ’লে তাই সময় থাকোঁতেই আতৰি যাব দুৰ ক’ৰবালৈ৷ যিমান দুখ কষ্ট সহ্য কৰিব লগা আছিল বৰ্ষাই সকলো কৰিলে৷এতিয়া সমীৰৰ পাল,বাকী থকা জীৱনটো কাৰ সৈতে কটাব খুজে ৷সেইয়া মাত্ৰ সমীৰেহে নিশ্চিত কৰিব পাৰিব ৷যি কি নহওঁক সমীৰ সলনি হোৱাৰ পৰা বৰ্ষাৰ মনত আশাৰ চাকি এগচি জ্বলি উঠিছে ৷যেতিয়াই তেতিয়াই সমীৰে যিকোনো ৰোমাণ্টিক কথা কৈ তাইক কেতিয়াবা বিবুদ্ধিত পেলাই৷মোটামুটি ভাৱে সিহঁতে চলাই নিজে বৈবাহিক সম্পৰ্কটো৷ সমীৰ আৰোগ্য হ’ল,বহুদিনীয়া বিৰতিৰ অন্তত আজিৰ পৰা অফিচলৈ যাব৷সমীৰে ভালহোৱাৰ পাছতো দুই এবাৰ অফিচলৈ বুলি গৈছিল যদিও খন্তেকৰ বাবেহে৷অফিচৰ কামবোৰ ঘৰৰ পৰাই কৰি থকা বাবে বহুখিনি কাম পিছপৰি গ’ল৷এবছৰৰ বাবে আহিছিল যদিও এতিয়া আৰু কেইমাহমান ইয়াতেই কটাব লাগিব৷গোটেই দিনটোৰ বাবে বৰ্ষাৰ পৰা দুৰত থাকিব কথাষাৰ ভাবিয়েই ৰাতিপুৱা আন্ধাৰতে সাৰ পালে৷বিচনাতে চটফটাই আছে ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি৷বিচনাতে পৰি তাৰ দিশে মুখ কৰি শুই থকা বৰ্ষালৈ চালে,তাই টোপনিত লালকাল৷তাইৰ চকুৰ আগলৈ পৰি থকা চুলি কেইদাল কাণৰ কাষত গুজি দিলে৷সমীৰৰ হাতৰ স্পৰ্শত খপজপকৈ সাৰ পাই সমীৰক তাইলৈ চাই থকা দেখি সুধিলে "কিবা লাগিছিল নেকি আপোনাক " "নাই নালাগে" চকুকেইটা মোহাৰি খিৰিকীৰ ফালে চালে অলপ অলপকৈ পোহৰবোৰ নামি আহিছে ধৰালৈ৷হঠাৎ মনলৈ আহিল আজি সমীৰ অফিচলৈ যাব নহয়,কেনেবাকৈ তাই সাৰপোৱা দেৰি হ’ল নেকি?লগালগ বিচনাতে বহি মবাইলটো বিচৰাত লাগিল৷তাকে দেখি সমীৰে সুধিলে " হেয়’ কি বিচাৰিছা" "মোৰ মবাইলটো" সমীৰে তাৰ গাৰুতলৰ পৰা তাইৰ মোবাইলটো উলিয়াই আনি হাতখনলৈ দেখুৱাই ক’লে " এইটো নেকি তোমাৰ মবাইল" তাই মুৰটো জোকাৰি সন্মতি জনোৱাত সমীৰে হাতখন পিছলৈ মেলি ক’লে "লৈ লোৱা মোৰ হাতৰ পৰা " ৰাতিপুৱা পুৱা সাৰ পাই বস্তু টনা আজোৰা কৰিবলৈ তাইৰ অলপো মন নাই যোৱা তথাপিও সমীৰে কৈছে যেতিয়া ল’বটো লাগিবই সেয়ে তাইয়ো হাতখন আগৱাই আনিলে৷তাকে দেখি সমীৰেও তাইক আমনি কৰিবলৈ বুলিয়েই ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি ফুৰিছে মোবাইলটো৷এপাকত তাই খপজপকৈ মোবাইলটো ল’বলৈ ধৰোঁতে ওৱালতেই খুন্দা খালে৷তাকে দেখি সমীৰে একদম তাইৰ কাষ পালেহি আৰু ক’লে " চাওঁ চাওঁ ক’ত দুখ পালা" সমীৰে বৰ্ষাই দুখপোৱা ঠাইখিনি মোহাৰি মোহাৰি ফুৱাই দি ক’লে " বেছিকৈ দুখ পালা নেকি ?" সমীৰৰ হাতখন এৰুৱাই তাই দুখপোৱা ঠাইখিনি মোহাৰি মোহাৰি ক’লে " নাই নাই,বেছিকৈ নাই পোৱা" "হ’ব এতিয়া শুই থাকা" বৰ্ষাই মোবাইলটো চালে সময় চাৰি বাজিবৰ হ’ল৷এতিয়া আৰু পুনৰ শুই থকাৰ সময় নাই ৷এঙামুৰি এটা দি সমীৰক ক’লে "আপুনি পুনৰ নুশুৱে যদি উঠক,আজি সোনকালেই এপাক খোজ কাঢ়ি আহোগৈ" ইমান ঠাণ্ডাখনত ৰাতিপুৱাই ব্লেংকেটৰ তলৰ পৰা উলাই যোৱাটোত সমীৰে বৰ এলাহ কৰে ৷আজিয়েই নহয় সদায়েই অলপ ৰ’বা ৰ’বা বুলি সময়বোৰ পিছুৱাই থাকে৷আজিও বৰ্ষাক অলপ পিছত যাম বুলি কোৱাত তাই "তেতিয়াহ’লে মই সোনকালেই পাক এটা মাৰি আহোগৈ"বুলি কৈ বাথৰুমত সোমালগৈ৷বৰ্ষাক অকলে এৰি দিবলৈ মন নগ’ল সেয়ে সিও ল’ৰালৰিকৈ উঠি ব্লেংকেট কেইখন জাপি যাবলৈ ৰেডি হ’ল৷ মুখহাত ধুই আহি বৰ্ষাই সমীৰক খোজ কাঢ়িবলৈ যাবলৈ ৰেডি হৈ থকা দেখি আচৰিত হৈ সুধিলে " আপুনি দেৰিকৈ যোৱাৰ কথা আছিল নহয় " সমীৰেও মিচাকৈয়ে ক’লে " সাৰ পালোঁ যেতিয়া সোনকালে যোৱাই ভাল হ’ব বুলি ভাবিলোঁ" চুলিকোছা ফণিয়াই,দুপাত্তাখন কান্ধতে লৈ তাইয়ো সমীৰৰ পাছে পাছে উলাই আহিল৷এমাহ দিনে নিতৌ পুৱা খোজ কাঢ়িবলৈ আহোঁতে বহুতো মানুহৰ লগত সিহঁতৰ চকুৰ চিনাকি সম্বন্ধ কিছুমান গঢ়ি উঠিল৷সিহঁত হালক একেলগে দেখিলে কিছুমান মানুহৰ মুখত হাঁহি এটি জিলিকি পৰে৷ইমানদিনে বৰ্ষাই সমীৰৰ সৈতে কৰা কষ্টবোৰ সকলোৱে দেখিছে,প্ৰথম দিনা খোজ কাঢ়িবলৈ আহোঁতে বৰ্ষাই সমীৰক ধৰি ধৰি আনিব লগা হৈছিল কিন্তু এতিয়া দুয়োটা একেলগেই সুস্থ সবল হৈ খোজ দিছে৷কেতিয়াবা চকুৰ চিনাকি বাটৰুৱা কিছুমানে সিহঁতক দেখিলেই মাতষাৰ লগাই সমীৰক কৈ যায় ''wow good job ,You are getting well soon,happy to see both of you together " তেতিয়া সমীৰৰ বুকুখন গৰ্বত ফুলি উঠে,বৰ্ষাৰ হাতখন যোৰকৈ টেপা মাৰি ধৰি লয়৷আজি বৰ্ষা নোহোৱা হ’লে তাৰ কি অৱস্থা হ’ল হয় ভাবি চাই৷মায়া তাৰ জীৱনত থকা হ’লেও কিজানি বৰ্ষাৰ দৰে তাৰ যত্ন ল’ব নোৱাৰিলে হয়৷কাৰণ এতিয়া ঘৰত থকা তিনিমাহেই হ’বৰ হ’ল,প্ৰথমমাহত তাৰ মাক দেউতাক আছে বুলি কৈ তাই নাহিলে নাহিলে,তাৰ পাছত অফিচৰ ব্যস্ততা,নতুন কামৰ প্ৰেচাৰ বুলিয়েই থাকিলে৷কেতিয়াবা ফোন কৰি খবৰ লয় সিও বৰ্ষাই নেদেখাকৈ কথা পাতিলেও তাইক বুজায় এতিয়া যে বৰ্ষাক এৰি থকাটো সহজ নহয় ৷কিন্তু মায়াই বুজিবলৈ চেষ্টাই নকৰে৷পাৰ কৰা সময়ৰ দোহাই দি যোৰ কৰে পুনৰ হেৰুৱা সপোনবোৰ বাস্তৱ কৰিবলৈ ৷সেয়ে আজিকালি মায়াৰ ফোন অহা যেন পালে সমীৰে ৰিচিভ নকৰে নাইবা কাটি দিয়ে৷ মৰ্ণিং ৱাকৰ পৰা আহি বৰ্ষাই গা পা ধুই ল’ৰালৰিকৈ সমীৰে খাই যাবলৈ ব্ৰেকফাষ্ট ৰেডি কৰাত ব্যস্ত৷ইফালে আজি সময়তকৈ আগতেই সমীৰে আহি টেবুলত বহি আছেহি৷ইমান পৰ টেবুলত চাহ কাপো নেদেখি সমীৰে চিঞৰি সুধিলে " বৰ্ষা হোৱা নাই নেকি?" বৰ্ষাইয়ো চিঞৰিয়েই উত্তৰ দিলে " হৈছে ৰ’ব,চাহটো উতলিব আৰু" বহাৰ পৰা উঠি সিও তাইৰ কাষ পালেগৈ৷ৰুটি বনাই আছে তাই,তাতে সমীৰক পাকঘৰত দেখি বেছিকৈ দেৰি হৈছে বুলি অলপকৈ ভয়ো কৰিছে৷সেয়ে তাই ৰুটিটো বহোৱাই প্লেট এখনত ভাজি বাঢ়ি থকা দেখি উতলি পৰা চাহখিনি সমীৰেই নমাই বাকিবলৈ ধৰিলে৷ইফালে ৰুটিটোও দেই যাওঁ যেন অৱস্থা, বৰ্ষাই পতাপত লুটিয়াই দিওঁতে আঙুলিতে অলপ পুৰিলে৷হাতখন ফুৰাই ফুৰাই তাই ভয়ে ভয়ে ৰৈ থকা দেখি সমীৰে তাইৰ হাতখন নিজৰফালে টানি আনি চালে কিমান পুৰিলে,বেছি নহয় মাত্ৰ ৰঙা পৰিছে ৷তাই দুখ পোৱা দেখি খঙো উঠিছে সেয়ে টানকৈ গম্ভীৰ সুৰত ক’লে "কি কৰি আছা বাৰু ,মোৰ দেৰি হোৱা নাই লাহে লাহে কৰা" তাৰ পাছত চাহৰ কাপটো লৈ ডাইনিং টেবুলত বহিলহি৷বৰ্ষাক অলপ টানকৈ কোৱাৰ বাবে কিবা এটা ভাল লগা নাই,তাইৰ গাতনো কি ভুল?সি কিবা এটা খাই যাব বুলিহে ল’ৰালৰি কৰিছে৷চাহত চুমুক দি কথাবোৰ ভাবোঁতেই বৰ্ষাই ব্ৰেকফাষ্টৰ প্লেটখন তাৰ সন্মুখলৈ আগবঢ়াই দিলেহি৷সমীৰে তাইৰ ফালে চালে ,কিন্তু তাৰ প্ৰতি তাইৰ মনত কোনো খঙ ৰাগ অনুভৱ নকৰিলে৷সোনকালে খাই বৈ ফাইলৰ বেগটো লৈ পাকঘৰলৈ আহি বৰ্ষাক পিছফালৰ পৰাই তাই নজনাকৈ গালতে টপককৈ চুমা এটা সেইখিনিৰ পৰা অদৃশ্য হোৱাৰ দৰেই তাইক যাওঁ বুলি কৈ ওলাই আহিল৷ ইমান জল্দি তাইৰ সৈতে কি হ’ল তাই ভাবিবলৈয়ে বাট নাপালে৷তথাপিও মনটো ভাল লাগি আহিল ৷ দিনটো ভাললগা অনুভূতিয়ে বৰ্ষাৰ মনটো আৱৰি ৰাখিল৷সন্ধিয়া সমীৰে অফিচৰ পৰা অহালৈ বাট চাই আছে,সাত বাজি গ’ল কিন্তু এতিয়াও পোৱাহি নাই৷দিনত বৰ্ষাই ফোন কৰিছিল যদিও বিশেষ কামত ব্যস্ত আছোঁ বুলি কৈ,তাইৰো খা খবৰ সুধি ফোনটো কাটি দিলে৷এতিয়াও দুবাৰ মান ফোন কৰিছিল কিন্তু ৰিচিভ নকৰিলে৷বাৰে বাৰে ফোন কৰি থাকিবলৈয়ো বেয়া লাগিছে৷তথাপিও তাৰ বাবে চিন্তা হৈ আছে৷ কেনেবাকৈ কিবা অসুবিধাত পৰিছে নেকি জানিবলৈ তাইৰ মনটো উদ্বিগ্নতাৰে ভৰি পৰিল৷তেনেকুৱাতেই মোবাইল স্ক্ৰিনত ভাহি আহিল সমীৰৰ মেছেজটো "মোৰ দেৰি হ’ব চিন্তা নকৰিবা" ৷ চিন্তাবোৰ অলপমান কমিল যদিও মনত ভয় ভাব এটাই খেদি ফুৰিছে৷নানা ধৰণৰ প্ৰশ্নই মুৰটোত ঘৰ পাতিছেহি,কিন্তু এই সকলোবোৰৰ পৰা নিজকে মুক্ত কৰিবলৈ নিজকে ব্যস্ত ৰখাৰ চেষ্টাত পাকঘৰতে কামত ধৰিলগৈ৷টিকটিক কৈ ঘড়ীৰ কাটাবোৰে শব্দ কৰি সময়বোৰ পাৰ হৈছে,কিন্তু এতিয়ালৈ সমীৰৰ কোনো খা খবৰ নাই ৷বাৰে বাৰে ঘড়ীটো চাই আছে,আঠ বাজি পাৰ হ’ল ৷সেয়ে কামত লাগি আছে যদিও কাণখন এতিয়াও কলিংবেলটোত আৱদ্ধ কৰি ৰাখিছে৷ অপেক্ষা বোৰৰ যতি পেলাই কলিং বেলটো বাজি উঠিল৷বৰ্ষাই ল’ৰালৰিকৈ দোৱাৰখন খুলি দিবলৈ ঢপলিয়াই আহিল৷সমীৰে গোমোঠা মুখখন লৈ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল ৷তাক দেখাত অলপ চিন্তিত যেন লাগিছে সেয়ে তাই কিবা এটা সুধিম বুলিও ৰৈ গ’ল৷সমীৰেও মৌন হৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷সেয়ে পাছতেই সুধিম বুলি তাইয়ো চাহ কৰিবলৈ বুলি পাকঘৰলৈ সোমাই আহিল৷ কাপোৰ কানি সলাই চিন্তাত বিভোৰ হৈ সমীৰে বিচনাখনতে বহি আছে৷বৰ্ষাই এখোজ দুখোজকৈ আগবাঢ়ি সমীৰৰ হাততে চাহৰ কাপটো তুলি দিলে৷ইমান চিন্তিত থকাৰ কাৰণ জানিবলৈ বুলিয়েই তাৰ কাষতে বহি ল’লে৷কিন্তু পুনৰ কলিংবেলটো বাজি উঠাত এইসময়ত কোন আহিব পাৰে বুলি বৰ্ষাই সেইখিনিৰ পৰা উঠি আহিল৷ দোৱাৰখন খুলি দিয়াত বৰ্ষাৰ উপস্থিতিক অগ্ৰাহ্য কৰি মায়াই গপগপাই ভিতৰলৈ সোমাই আহিল আৰু সমীৰ থকা ৰুমটোত সোমালগৈ৷হঠাৎ ধুমুহা জাকৰ দৰে মায়াই তাইৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ সমীৰৰ কাষলৈ গ’ল বৰ্ষাই একো তলকিবই নোৱাৰিলে৷তথাপিও মায়াক দেখিয়েই তাই কঁপি উঠিল৷বুকুখন গধুৰ হৈ আহিল,একোকে বুজিবলৈ বা সুধিবলৈ সুবিধাই নাপালে তাইক৷একেঠাইতে শিল পৰা কপৌৰ দৰে থৰ লাগিল তাই৷বুকুৰ ভাৰাক্ৰান্ত যন্ত্ৰণাবোৰে চেপিকুচি আনিলে তাইক৷মুৰটো ঘুৰোৱা যেন কৰাত চোফাখনতেই বহি পৰিল৷মনলৈ বহুবোৰ প্ৰশ্নই অহা যোৱা কৰি আছে৷এইৰাতিখন মায়া অহাৰ কাৰণ জানিবলৈয়ো মনটো উদ্বিগ্নতাৰে ভৰি পৰিছে৷সময় প্ৰায় পোন্ধৰমিনিট হ’ল মায়া এতিয়াও সমীৰৰ কোঠাৰ পৰা ওলাই অহা নাই৷তাইৰ বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰ বাঢ়ি আহিব ধৰিছে,কি বা কৰিছে?কি হৈছে সিহঁতৰ মাজত ভাবি ভাবি চকুপানীবোৰ সৰাসৰে বাগৰিব ধৰিছে৷ সমীৰৰ জীৱনলৈ কালধুমুহা নামি আহিছে৷গুৱাহাটীত থকা তাৰ কোম্পানীটোৰ যি পঞ্চাশ শতাংশৰ মালিকীস্বত্ব তাৰ নামত আছিল,সেয়া আচলতে তাৰ কেতিয়াও নাছিলেই৷মায়াই তাৰ সৈতে বিশ্বাসঘাটকতা কৰিলে৷বিশ্বাসৰ নামত বেআইনী কাগজৰ প্ৰমাণ তাৰ হাতত জাপি দিছিল ৷সেইসময়ত সমীৰে তাইৰ ওপৰত থকা দৃঢ় বিশ্বাসৰ বাবেই সচামিছা কোনো কথাৰ বিচাৰ নকৰাকৈয়ে চহী কৰি দিছিল সকলোবোৰ৷কিন্তু এতিয়া বাহিৰৰ কোম্পানীৰ সৈতে কৰা তাৰ ড্ৰিম প্ৰজেক্টটো কাহানিও হৈ নুঠিব যদিহে কোম্পানীৰ আধা মালিকীস্বত তাৰ নামত আছে বুলি প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাব নোৱাৰে৷যদিহে এই প্ৰজেক্টটো কেনচেল হয় তেনেহ’লে তাৰ বহু লাখ টকাৰ লোকচান হ’ব৷মায়াই তাৰ সৈতে কিয় এনেকুৱা কৰিলে জানিবলৈয়ে তাইক ঘৰলৈ মাতি পঠাইছিল৷কিন্তু মায়াই নিজৰ ভুল মানি ল’বলৈ কোনো মতেই সাজু নহয়৷মাত্ৰ সমীৰক চলাহি কথাৰে এতিয়াও নিজৰ কৰাৰ আপ্ৰাণ চেষ্টা চলাইছে৷সমীৰৰ সৈতে এইবোৰ কি হৈ আছে সি একোকে বুজি পোৱা নাই৷কাক বিশ্বাস কৰিব কাক নকৰিব আৰু মায়াই তাৰ সৈতে এনেকুৱা কৰিব পাৰেনে ভাবিয়েই যথৰ লাগিছে৷মায়াই তেতিয়াই প্ৰচন্দ আৱে তাক ভালপোৱাৰ স্মৃতিবোৰ সোৱৰাই সাবটি ধৰি ল’লে৷ তেনেকুৱাতে বৰ্ষাই আহি সিহঁতক সেই অৱস্থাত দেখিলেহি লগতে মায়াই সমীৰক কৈ থকা শুনিলে "মই আছোঁ তোমাৰ লগত,এতিয়াও সকলো থিক হৈ যাব সমীৰ৷ তুমি মাত্ৰ এবাৰ বৰ্ষাৰ সৈতে ডিভোৰ্চ পেপাৰত চাইন কৰি দিয়া "৷ কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাই ৰ’ব নোৱাৰিলে উচুপি উচুপি সেইখিনিৰ পৰা গুচি আহিলে৷সমীৰে বৰ্ষাক কান্দি কান্দি ওলাই যোৱা দেখি মায়াক কাষৰ পৰা গতিয়াই বৰ্ষাৰ পাছে পাছে আহিল৷এই সময়ত বৰ্ষাৰ মুৰটোৱে অলপো কাম নকৰা হৈ পৰিছে,চকুৰে দেখাবোৰ আৰু কাণেৰে শুনাবোৰেই সচাঁ বুলি ধৰি সমীৰৰ ওপৰত মনটো তীব্ৰ অভিমানী হৈ পৰিছে৷ইটো ৰুমৰ দোৱাৰত হুকটো লগাই সোমাই থাকিলে৷সমীৰে বাহিৰৰ পৰাই বৰ্ষাক বহুবাৰ মাত দিলে কিন্তু বৰ্ষাই কোনো উত্তৰেই নিদিলে মাত্ৰ হুকহুকাই কান্দি থাকিল৷ বৰ্ষাক এইদৰে কান্দি কান্দি ওলাই যোৱাৰ দৃশ্যটোৱে তাৰ বুকুত দ’কৈ সাজ বহোৱাইছে৷মায়াৰ ওপৰতে তীব্ৰ খঙ উঠি আহিল,দাঁত কৰচি গৰজি উঠিল তাইৰ ওপৰতে আৰু ক’লে যে "এতিয়াই আমাৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই যোৱা নহ’লে কথা বহুত বেয়া হ’ব " মায়াই লাজ মান নথকাৰ দৰে সমীৰলৈ ডিভোৰ্চ পেপাৰ এখন আগবঢ়াই দি ক’লে " তুমি কি ভাবিলা মই ইমান সহজেই তোমাৰ লগ এৰি দিম৷না..না..মি.সমীৰ বৰুৱা মই ইমান সহজে তোমাক পাহৰি যোৱা বিধৰ নহয়৷এতিয়াও সময় আছে বৰ্ষাক ডিভোৰ্চ দিয়া আৰু মোৰ সতে আমি একেলগে মিলি দেখা সপোনবোৰ পুৰ কৰোঁ আহা" সমীৰে প্ৰচন্দ খঙেৰে কৈ উঠিল " পাগল হৈছা নেকি তুমি অলপ,কি আবোল তাবোল বকি আছা ?এইবোৰ মোৰ বাবে এতিয়া একেবাৰেই সম্ভৱ নহয় !" "তেনেহ’লে অসম্ভৱক সম্ভৱ কৰি দিয়া ৷মোক পাহৰি বৰ্ষাক ভালপোৱাটোও তোমাৰ বাবে জানো অসম্ভৱ নাছিলে৷ কথাবোৰ ভাবি ক’বা কাৰণ প্ৰেম,প্ৰতাৰণা,প্ৰতিশোধ এইবোৰ মই ভাল নাপাওঁ৷তাতে এইটো তোমাৰ জানো ড্ৰিম প্ৰজেক্ট নহয়,এনেকুৱা গল্ডেন অপচুনিতি কেতিয়াও নাপাব যদিহে বিজনেছ চেক্টৰত তুমি এবাৰ কাৰোবাক ধৌকা দি সময় বৰবাদ কৰিলা বুলি উলাই পৰে৷" "তাৰমানে মায়া এইবোৰ তুমি কৰিলা?" "সমীৰ তুমি কিয় নুবুজা ৷তোমাক ভালপাওঁ বাবেইটো এইবোৰ কৰিছোঁ৷মই মাত্ৰ তোমাক নিজৰ কৰিব খোজো সমীৰ৷মোৰ তোমাক সেই ভয়াতুৰ গঞা ব্লা...ব্লা..এনিথিং হোৱাটএভাৰ যিয়েই নহওঁক,থাৰ্ড ক্লাছ বৰ্ষাজনীৰ লগত অলপো হজম নহয় ৷সেয়ে এতিয়া চইছ তোমাৰ ওপৰত " মায়া যোৱাৰ পাছত মেইন দৰ্জাখন বন্ধ কৰি থেৰোঁগেৰোঁকৈ নিজৰ ৰুমলৈ সোমাই আহিল৷খঙতে কি কৰিব একোকেই বুজি পোৱা নাই৷এফালে জীৱনৰ সৰ্বস্ব আৰু আনফালে বৰ্ষা আৰু এই ডিভোৰ্চ পেপাৰখন৷খঙত মুৰটো ইমানেই কামুৰিছে যে তাৰ নিজৰে কন্ট্ৰলৰ বাহিৰত গুচি গৈছে৷এনেকুৱা অৱস্থাত কোনো কথা বৰ্ষাক বুজোৱাটো তাৰ বাবে একেবাৰেই বোধগম্য নহ’ব ৷ সেয়ে শ্লিপিং টেবলেট এটা খাই শুই পৰিল৷ পুৱা সমীৰৰ সাৰপোৱা অলপ দেৰি হ’ল৷যোৱাৰাতিৰ কথাবোৰ বৰ্ষাক ভালদৰে জনাব বুলি তাইক বিচাৰি ৰুমটোৰ পৰা উলাই আহিল৷কিন্তু বৰ্ষা ক’তো নাই,পাকঘৰ ,বেডৰুম,বাথৰুম,ড্ৰয়িং ৰুম ক’তোৱেই নাই ৷বুকুখন হেচাঁ মাৰি আহিল ,ল’ৰালৰিকৈ সময়টো চালে আঠ বাজিবৰ হ’ল৷ইমান ৰাতিপুৱাই বৰ্ষা ক’ত যাব পাৰে ভাবি বুকুখন গধুৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷কোনোমতে মোবাইলটো লৈ কপাঁ কপাঁ হাতেৰে বৰ্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে৷কিন্তু ৰিং গৈছে ৰিচিভ হোৱা নাই৷এপাকত মোবাইল ৰিংটনটো সিহঁতৰ ৰুমটোৰ পৰা ভাহি অহা যেন শুনি কেনেবাকৈ বেলকনিত আছিলে নেকি ভাবি সেইফালেই দৌৰি গ’ল৷কিন্তু নাই তাইৰ ফোনটো গাৰুটোৰ কাষতে থোৱা আছে৷ফোন এৰি গৈছে যেতিয়া প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰলৈয়ে যাব পাৰে বুলি দৌৰি আহিল প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰৰ ফালেই৷কিন্তু নাই সিহঁতৰ ঘৰটোত তলাবন্ধ৷তেনেহ’লে বৰ্ষা ক’ত গ’ল৷কেনেবাকৈ যোৱাৰাতিৰ ঘটনাটোৰ বাবে ঘৰ এৰে গুচি যোৱা নাইটো ৷লগালগ দৌৰি আহি আলমিৰাহ কেইটা খুলি চিলেহি৷কিন্তু বৰ্ষাৰ কাপোৰ কানিবোৰো আছে দেখোন,তেনেহ’লে তাই ক’ত যাব পাৰে৷কেনেবাকৈ দোকানৰ ফালে ওলাই গ’ল বুলি ভাবি মনতে সকাহ লৈ তাইৰ বাবে অলপ সময় বাট চালে কিন্তু এঘন্টা হ’বৰ হ’ল বৰ্ষা এতিয়াও ঘুৰি অহা নাই৷কেনেবাকৈ সকলোবোৰ এৰি গুচি গ’ল নেকি তাই,ভাবিয়েই মনটো জোখতকৈ আৰু অধিক গধুৰ হৈ পৰিলে৷হৃদয়খন যন্ত্ৰণাত দগ্ধ হ’বলৈ ধৰিলে,হাত ভৰিৰ কপঁনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷তেনেকুৱাতেই মনত পৰিল নিবিড়ৰ কথা৷লগালগ তালৈকে ফোন কৰি সুধিলে " বৰ্ষা আছে নেকি তোৰ লগত ?" " নাই নহয়,মইটো ছায়াক হস্পিতাল আনিছোঁ আজি " " কিয় তাইৰ কি হৈছে ?" "এহ’ অলপ ভাইৰেল ফিভাৰ " " সচাঁকৈ বৰ্ষা তোৰ সৈতে নাইনে,মিচাকৈ কৈছ্?" "আৰ্ৰে ৰাতিপুৱাই কিয় মিছা ক’ম বাৰু তোক সচাকৈ নাই " "তেতিয়াহ’লে ইমান ৰাতিপুৱাই ক’ত গ’ল তাই?" "আছে চাগে প্ৰিয়া বাহঁতৰ ঘৰতে " "নাই মই সব চালোঁ ক’তো নাই,ইনফেক্ট যোৱা এঘন্টা ধৰি মই তাইক বিচাৰি আছোঁ৷" "ৰ’হ মই ফোন কৰি সুধি আছোঁ" সমীৰে চিঞৰ মাৰি দাঁত কৰচি কৈ উঠিল " তই নুবুজ কিয় মোৰ কথা,বৰ্ষা ক’তো নাই৷মোবাইলো ঘৰতে থৈ গৈছে৷ক’ত গৈছে মোকো কৈ থৈ যোৱা নাই৷প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰতো তলা" "ৰ’হ ৰ’হ ধৈৰ্য্য ধৰ মই গৈ আছোঁ " কান্দোনামুৱা হৈ সমীৰে কৈ উঠিল " জল্দি আহ্ না ভাই মোৰ বহুত চিন্তা হৈছে৷তাই ঘৰ এৰি গুচি যোৱা নাইটো " "ৰ’হ ৰ’হ মই এতিয়াই গৈ আছোঁ " (আগলৈ)