সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 44) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই পুনৰ এটা খণ্ড আগবঢ়াই দিলোঁ ৷ভুল ভ্ৰান্তি হ’লে শুদ্ধৰাই দিব৷আপোনালোকৰ অনুৰোধ ৰক্ষা কৰি পুনৰ আৰু এটা খণ্ড লিখিবলৈ প্ৰয়াস কৰিলোঁ আশাকৰোঁ আপোনালোকে ভাল পাব৷তাতে বহুতে কথাবোৰ নঞৰ্থক ভাৱে লোৱাৰ বাবে ভুল ভাঙিবলৈ বুলিয়ে এই খণ্ডটিও আজিয়েই আগবঢ়াই দিলোঁ৷কিবা বেয়া দেখিলে ক্ষমা কৰিব৷) সমীৰৰ বৰ্ষালৈ চিন্তা লাগিবলৈ ধৰিলে,মুৰে কপালে হাত থৈ দুখোজ পিছুৱাই গ’ল,কাণত বাজি উঠিল দুদিনৰ আগত নিউজত পোৱা খবৰটো " পতিৰ অত্যাচাৰত আত্মহত্যা পত্নীৰ "৷উফ্ বুকুখন বিষাই গ’ল তাৰ৷এনেকৈ থাকিব নোৱাৰে,বৰ্ষাৰ বাবেই মনত জাগি উঠা এই বিষবোৰত সি সকলো দুখ কষ্টৰ কথা পাহৰি পেলাইছে৷দোৱাৰখন হেঁচি থেলি ল’কটো ভাঙি সোমাই আহিল৷ৰুমটো এতিয়াও বিশৃংখল হৈয়েই বস্তুবোৰ য’তে ত’তে পৰি আছে,বিচনাত কাপোৰ দ’মটোৰ মাজত বৰ্ষা নিথৰ হৈ পৰি আছে৷ভয়বোৰ বেছিকৈ হ’বলৈ ধৰিছে,দুখোজমান আগুৱাই বৰ্ষাৰ ফালে চালে৷তাইক চালে ধৰিবই পৰা নাই উশাহ লৈছেনে নাই৷আৰু অলপ আগবাঢ়ি গৈ তাইৰ বুকুতে কাণখন লগাই শুনি চালে ,ধিপধিপাই আছে৷উফ ৰক্ষা পৰিল,তথাপিও বৰ্ষাক মাত লগাই চালে " বৰ্ষা,শুই আছা তুমি " তাই সংসাৰৰ কথা নজনাকৈ শুই আছে,সমীৰে লাহেকৈ জোকাৰি দিলে " বৰ্ষা উঠা,মোৰ ভোক লাগিছে " তাই সাৰ পালে যদিও এক নতুন উদ্যমেৰে সমীৰৰ কোনো কথালৈ কাণসাৰ নকৰি পোনেই বাথৰুমত সোমালগৈ৷গোটেই ৰাতিটো কান্দি কাটি তাইৰ চকুহালৰ লগতে মুখখন গোটেই ফুলি উঠিছে,গাল দুখন টুপটুপীয়া ৰঙা হৈ পৰিছে৷চকুৰ তলতো ক’লা ডাগবোৰে চানি ধৰি গাত সাজিছে৷বাথৰুমৰ পৰা ওলাই আহি ৰুমটোৰ বিশৃংখল বস্তুপাতিবোৰ আউতাই ল’লে৷ কাপোৰ কানিবোৰ ভাগে ভাগে জাপি ল’লে,কাচঁৰ টুকুৰাবোৰ তুলি আনোতে হাতত বিন্ধি তেজ টোপটোপকৈ সৰিছে কিন্তু বুকুত লগা ঘাঁবোৰতকৈ এই ঘাঁ তেনেই নগণ্য৷হঠাতে তাইৰ মনলৈ আহিল সদায় লোকৰ বাবেই জীৱনটো চলাই দিব নেকি? মায়াৰ কথাবোৰ লুকুৱাই কি বেয়া কৰিছিল তাই?হয়টো এনে কিবা হোৱাৰ ভয় আৰু আশংকাতহে লুকুৱাইছিল৷লোকোৱাবলৈ যে তাইৰো মন নাছিল মাত্ৰ বাধ্যত পৰিহে তেনেকাম কৰিলে,সেই সামান্য কথাটো বুজাৰো যদি সামৰ্থ্য নাই সমীৰৰ তেন্তে তাইয়ো একো নকয় ৷আতৰি যাব তাৰ জীৱনৰ পৰা ৷তাইয়ো নোৱাৰে এতিয়া তাৰ সৈতে থাকিবলৈ৷ খঙত লোৱা সিদ্ধান্তবোৰ সদায়েই ভুল হয় থিক তেনেদৰে সমীৰেও কোনো কথা নভবা নিচিনাকৈ,বিয়াৰ প্ৰথমে প্ৰথমেই বৰ্ষাৰ ওপৰত সন্দেহ উপজাত ডিভোৰ্চ পেপাৰ কেইখন আনি ৰাখিছিল তাইক এই সম্পৰ্কটোৰ পৰা মুক্ত কৰি দিব বুলিয়েই ৷কিন্তু এতিয়া বৰ্ষা তাৰ বাবে অভ্যাস হৈ পৰিছে৷এক এৰাব নোৱাৰা অভ্যাস৷যাক নিজৰ পৰা দুৰ কৰাটো দুৰৰে কথা,সেইকথা ভাবিবলৈয়ো ভয় লাগে তাৰ৷যোৱাকালি আচলতে মায়াৰ পাছে পাছে দৌৰি যাওঁতে মায়াই বৰ্ষাক কিদৰে চিনি পাই প্ৰশ্ন কৰিছিল৷তেতিয়াই তাই কৈ গৈছিল বহু আগতেই বৰ্ষাৰ সৈতে চিনাকি হোৱাৰ কথা আনকি সিহঁতৰ ঘৰলৈ অহাৰ কথাটো৷তেতিয়াই সমীৰৰ বৰ্ষাৰ ওপৰত খঙ উঠিছিল তাই তাক বিশ্বাসঘাটকতা কৰা বুলি,হেৰুৱা প্ৰেমক ঘুৰাই পাই জীৱনৰ গাড়ীখন থৰক বৰক কৰিছিল৷মায়াই সমীৰে তাইক পাহৰি সুখী সংসাৰ কৰা বুলি অপবাদ জাপি দিছিল,তাৰ দুখ লাগিছিল,বহুত চেষ্টা কৰিছিল মায়াক বুজাবলৈ যে যোৱা দুটা বছৰ সি মাথোঁ তাইৰ স্মৃতিৰ সৈতে কটাই দিলে ৷কিন্তু মায়াই সেই কথা অবিশ্বাস কৰিছিল৷ইমানদিনীয়া তাৰ অপেক্ষাবোৰ ক্ষন্তেকতে মিছা বুলি কৈ দিয়াত বৰ্ষাৰ ওপৰতেই তীব্ৰ খঙ উঠিছিল ৷সেয়ে মনৰ দুখবোৰ পাতলাবলৈ নিচাত মাতাল হৈ পৰিছিল ৷প্ৰথম ভালপোৱাবোৰ পাহৰি দ্বিতীয়বাৰ বহু কষ্টৰ অন্তত বৰ্ষাৰ সৰলতাবোৰৰ প্ৰেমত পৰিছিল,কিন্তু তাইৰ পৰা বিশ্বাসঘাটকতা কোনোপধ্যেই আশা কৰা নাছিল সেই খঙতেই যোৱাৰাতি কি কৰি পেলালে ভাবিও তাৰ অসহ্য লাগিছে৷ মনটোৱে সাংঘাতিক ধৰণে অস্হিৰতাত ভুগিছে৷ হাতত কাচৰ ভগা চিগা টুকুৰাবোৰ লৈ বৰ্ষা ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷সমীৰে বৰ্ষাক কথাবোৰ বুজাম বুলিয়েই তাইলৈ বাট চাই আছিল কিন্তু কেনেকৈ কি ক’ব সেই দোষতেই সাহস কৰিব পৰা নাছিল৷কিন্তু এতিয়া তাইৰ হাতত তেজৰ চেকুৰাবোৰ দেখি ৰ’ব পৰা নাই৷ল’ৰালৰিকৈ ফাষ্ট এইড বক্সটো বিচাৰি ৰুমটোলৈ সোমাই গ’ল৷তেনেকুৱাতেই ফোনটো বাজি উঠিল৷আজি যিহেতু অফিচত কোনো খবৰ নিদিয়াকৈয়ে ঘৰতে কটাই দিলে সেয়ে কিবা ইমপৰটেন্ট ক’ল হ’ব পাৰে বুলিয়েই আননউন নম্বৰটো ৰিচিভ কৰি "হেল্লো" বুলি ক’বলৈহে পালে সিমুৰৰ পৰা নাৰী কণ্ঠই মাত লগালে " মই জানিছিলোৱেই তুমি যে আজিও নম্বৰ চেন্স কৰা নাই " মায়াৰ ফোন,শুকাই যোৱা কলিজাৰ পাহীত পুনৰ জীয়াই তুলাৰ এই প্ৰচেষ্টাত কি উত্তৰ দিব সি একোকেই বুজি পোৱা নাই৷যেনেতেনে হেৰুৱা অতীতক এৰি আগবাঢ়িছিল কিন্তু সেই অতীতে স্মৃতি হৈ নহয় বাস্তৱ হৈ ঘুৰি অহাৰ চেষ্টা কৰিছে৷বুকুখন বিষাবলৈ ধৰিছে,এইয়া কি ধৰণৰ পৰীক্ষা৷বহুপৰ কোনো মাত নিদিয়াকৈ কিবাকিবিবোৰ ভাবি ফোনটো কাণতে লৈ বহি থাকিল৷সমীৰৰ কোনো ধৰণৰ সহাৰি নোপোৱাত পুনৰ ফোনটো নতুনকৈ বাজি উঠিল৷ইচ্ছা নথকাৰ পাছতো ৰিচিভ কৰিলে,সিমুৰৰ পৰা মায়াই কিবাকিবি কথাবোৰ কৈ আছে ৷আজিও সমীৰে তাইলৈ বাট চাই আছে যদি তাই আকুৱালি ল’বলৈয়ো সাজু আছে,এই পৃথিৱীত তাই যে আটাইতকৈ অকলশৰীয়া হৈ পৰিছে সেই কথাও বুজাইছে৷সম্পূৰ্ণ ৰূপত সমীৰৰ আৱেগক সলনি কৰি নিজৰ কৰাৰ প্ৰচেষ্টাত লাগিছে তাই৷সমীৰে তাইক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও পৰা নাই কোনো কথাই খুলি ক’বলৈ ৷আনকি বৰ্ষালৈ পৰিৱৰ্তন হোৱা আকুলতবোৰৰ কথাও ক’ব পৰা নাই৷হয়তো নোৱাৰিবও,কিজানিবা মায়াই তাৰ ভালপোৱাবোৰ মিছা বুলি কয়৷ বহুপৰ সমীৰক ৰুমত সোমাই থকা দেখি এপাকত বৰ্ষাই মনে মনে চাই থৈ গ’লহি৷সমীৰে কথাপতাত ব্যস্ত,টিঙিচকৈ খঙ এটা উঠি আহিল তাইৰ৷লগালগ নিবিড়লৈ ফোন কৰি তাইক সোনকালেই জৰুৰী কাম এটাত ঘৰত থৈ অহাৰ বাবে অনুৰোধ কৰিলে৷তাৰ আৰঁৰ কাৰণ কি তাক নক’লে ৷নিবিড়েও নাজানে সমীৰ আৰু বৰ্ষাৰ জীৱনলৈ এনেকৈ যে ধুমুহা নামি আহিব পাৰে৷বৰ্ষাই ৰন্ধা বঢ়া কৰি টেবুলতে সকলোবোৰ থৈ দিলে৷নিজক কষ্ট দিলেও আনক কষ্ট দিব নোৱাৰে তাই৷তাইৰ খাবলৈ অলপো মন নাই,খাবওনো কেনেকৈ?ভোক পিয়াহ সকলোবোৰেই অন্ত পৰিল,যেতিয়া নেকি জীৱনত সেন্দূৰৰ অস্তিত্ব খিনিয়েই হেৰাই থাকিল৷ প্ৰায় এঘন্টাৰ পাছত সমীৰে ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷তাক দেখাৰ লগেলগেই তাই নিশব্দে সেইখিনিৰ পৰা আতৰি ৰুমলৈ সোমাই হুকটো বন্ধ কৰি দিলে৷সমীৰৰ সৈতে মুখামুখি হ’বলৈ অলপো মন যোৱা নাই ৷গাৰুটো বুকুত সাবটি ভাবিবলৈ ধৰিলে সমীৰৰ সতে দেখোন আত্মীয়তা কেৱল দায়িত্ববোধৰ নিস্বাৰ্থ বন্ধন৷যি বন্ধনে তাইক তাৰ পৰা দুৰ হ’বলৈ নিদিয়ে৷যি বন্ধনে তাৰ প্ৰতিটো দৃঢ় সিদ্ধান্ত লোৱাৰ পৰা বিচলিত কৰি দিয়ে কিন্তু এইবাৰ লোৱা সিদ্ধান্তত তাই হৃদয়ৰ পৰা সমৰ্থন কৰে৷কথাবোৰ ভাবি থাকোঁতেই উচুপি উচুপি কৈ উঠিল "সমীৰ মাত্ৰ এজন অহংকাৰী পুৰুষ,যি নিজৰ অতীতৰ পাছত দৌৰি ফুৰোঁতে বৰ্তমানটোক পাহৰি পেলালে৷কেতিয়াও মোৰ কথা বুজিবলৈকে নাচালে৷ মাত্ৰ দুখবোৰ সহি যোৱাৰ সমল হৈ পৰি ৰ’লো মই " সন্ধিয়া সাত বাজিবৰ হ’ল,বৰ্ষাই ৰুমতে সোমাই আছে৷আজি বহুদেৰিলৈ শুলে,টোপনি আহক বা নাহক বিচনাতে পৰি আছে৷সমীৰৰ পৰা দুৰত থকাৰ অভ্যাসটো কৰিব খুজিছে,মন নাযায় তাৰ সন্মুখলৈ ওলাবলৈয়ো৷সমীৰৰ সেই দুচকুৰ চাৱনি এতিয়া আৰু সহ্য কৰিব নোৱাৰে,যি চাৱনিৰে তাইৰ হৃদয়ত তোলাপাৰ লগাই দিয়ে৷ যোৱাৰাতিৰ পৰা আজিলৈ ২৪ঘন্টাই পাৰ হ’ব হ’ল তাইৰ পেটত একো এটা পৰা নাই৷সেয়ে পেটত অত্যাধিক বিষ অনুভৱ কৰিলে,মুৰটোও অলপকৈ ঘুৰাইছে সেয়ে শুই নাথাকি মুৰ হাত কেইটা ধুই ৰুমৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ডাইনিং টেবুলত সজাই থোৱা খোৱাবোৰ এতিয়াও তেনেদৰেই আছে,সমীৰে কিয় নাখালে সুধিবলৈ মন নগ’ল৷পাকঘৰলৈ সোমাই আহি চাহ কৰিলে৷দিনটো তাইৰ লগতে সমীৰে ভোকত আছে ভাবি মনটো দুখ লাগি গ’ল৷সেয়ে চাহ একাপ সমীৰৰ সন্মুখৰ টেবুলত শব্দ কৰি থৈ আহিলে৷সমীৰে তাইক দেখি কিবা এটা ক’বলৈ বিচাৰিছিল কিন্তু তাই শুনিবলৈ নিবিচাৰিলে৷হাতত বিস্কুট দুটা আৰু চাহকাপ লৈ পুনৰ ৰুমটোত হুক লগাই সোমাই থাকিলহি৷গই সময়ত সমীৰে খায় নাখায়,ক’ত থাকে কি কৰে জানিবলৈ অলপো মন যোৱা নাই৷তেনেকুৱাতেই নিবিড়ে ফোন কৰি ইমাৰজেন্সী ৱাৰ্ডত কাইলৈয়ে ফ্লাইটৰ দুটা টিকেট পাইছে বুলি জনালে৷বৰ্ষাইয়ো পাৰে যদি সেইটোকে কাটি দিবলৈ ক’লে আৰু শুই থাকিলে৷ অন্যদিনাৰ দৰে ৰাতিপুৱাই উঠি কোনো কামবন নকৰিলে,অজান অভিমানত সোনকালে উঠি দোৱাৰৰ হুকটো খুলি পুনৰ শুই থাকিলে৷সমীৰেও বৰ্ষাই তাৰ সৈতে এইদৰে থকাত ঘৰত থাকি শান্তি পোৱা নাই৷সোনকালেই অফিচলৈ ওলাই গ’ল৷অলপমান দেৰিকৈ উঠি বৰ্ষাইয়ো কাপোৰ কানিবোৰ সামৰি ল’লে যাবলৈ বুলিয়েই৷দিনটো বহু কষ্টৰে নিজকে চম্ভালি ল’লে তাই ৷ আবেলি সময়ত নিবিড়ে বৰ্ষাক নিবলৈ বুলি ঘৰ উলালহি৷হঠাৎ এইদৰে যাবলৈ ওলোৱাৰ কাৰণ সুধিছিল যদিও বৰ্ষাই আগতে নক’লে তাক সেয়ে সিও যোৰ নকৰিলে৷কিন্তু এতিয়া বৰ্ষাই কেইবাটাও বেগ উলিয়াই থোৱাত তাৰ অলপ সন্দেহ হ’ল৷ধেমেলীয়া সুৰতে সুধিলে " ৱাহ,বছে তোমাক বহুদিনীয়া ছুটী দিলে নেকি?এদম বেগ লৈ উলালা যে ?" বৰ্ষাই কঠিন কৰি লোৱা হৃদয় খনক পিছলিব নিদিয়াকৈ কৈ উঠিল " মই একেবাৰে যাবলৈ ওলাইছোঁ হয়টো সমীৰৰ জীৱনৰ পৰাই সদায়ৰ কাৰণে" বৰ্ষাই গম্ভীৰ ভাৱে কোৱা কথাকেইষাৰ সচাঁমিছা ধৰিব নোৱাৰি সি পুনৰ সুধিলে "তাৰমানে?" চাবিদিয়া পুতলাৰ দৰেই কোনো অনুভৱ,অনুভূতি নোহোৱাকৈ বৰ্ষাই কৈ উঠিল " সমীৰে মোক ডিভোৰ্চ দিছে,মায়া তেওঁৰ জীৱনলৈ ঘুৰি আহিল " কথাষাৰে নিবিড়ৰ বুকুতো চিৰিংকৈ মাৰিলে, ক্ষোভত জ্বলি সি কৈ উঠিল " কিহ্ সি তোমাক ডিভোৰ্চ খুজিলে বুলিয়েই তুমি দি দিবা নেকি?" "যদি মই আতৰি গ’লে তেখেতৰ জীৱনলৈ সুখ আহে তেনেহ’লে মই আতৰি যাবলৈ অলপো কুণ্ঠাবোধ নকৰোঁ,তেখেত সুখী থাকক" "কিন্তু বৌ তোমাৰ সুখবোৰৰ কি হ’ব ,ক’ত যাবা তুমি,কি কৰিবা ৷কথাবোৰ ঘৰত গম পালে কি কৰিবা?" "সেইবোৰ মই নাজানো,এতিয়া মাথোঁ মা দেউতাক এবাৰ চাবলৈ যাওঁ " "বৌ কি কৈ আছা তুমি এইবোৰ৷ইমান সহজ হয়নে তোমাৰ বাবে সকলো,তুমি নিজৰ কথা ভাবি চোৱা,মাৰ কথা ভাবি চোৱা,যদি মায়ে এইবোৰ গম পাই জীয়াই জীয়াই মৰি থাকিব৷প্লিজ বৌ এনেকুৱা নকৰিবা তুমি ,এতিয়াও সময় আছে ডিভোৰ্চ নিদিওঁ বুলি কৈ দিয়া দাদাক" "সকলো শেষ হ’ল নিবিড়,মই চহী কৰি দিলোঁ,মোক ক্ষমা কৰিবা আৰু কথাবোৰ বেছিকৈ নাভাবিবা মই কিবা এটা উপায় উলিয়াম,মাত্ৰ মোক এবাৰ ঘৰত থৈ আহা,তাৰ পিছত মই মোৰ ব্যৱস্হা নিজেই কৰি ল’ম" " নাই,তুমি ক’তো যোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই,তুমি আমাৰ ঘৰত আমাৰ লগত থাকিবা,যদি প্ৰয়োজন হয় দাদা ঘৰৰ বাহিৰত থাকিব ,তোমাৰ যিহেতু এইবোৰত কোনো দুখ নাই তেনেহ’লে তুমিও ভোগ কৰিব লগীয়া একো নাই " সমীৰে অফিচৰ পৰা আজি অলপ সোনকালেই ওলাইছিল,বৰ্ষাৰ সৈতে ভুলবুজাবুজিবোৰ থিক কৰিম বুলিয়েই কিন্তু ঘৰলৈ আহি বৰ্ষা যাবলৈ ওলোৱা দেখি আৰু নিবিড়ৰ সৈতে পতা কথাবোৰ শুনি সি পাছফালৰ পৰাই মাত দিলে "বৰ্ষা মোৰ ভুলৰ শাস্তি মই ভুগিব লগা হ’লে অকলেই ভোগ কৰিম৷তুমি ঘৰলৈ যাবলৈ বিচাৰিছা যেতিয়া যোৱা আৰু বেলেগ ক’তো যাব নালাগে,প্ৰয়োজন হ’লে মই কোনোদিন ঘৰলৈ উভতি নাযাওঁ৷তুমি যিহেতু মোৰ দায়িত্ব সেয়ে মই মোৰ দায়িত্ব পালন কৰি যাম৷মই মোৰ এই দায়িত্বৰ পৰা পলাব নুখোজো ৷তুমি ঘৰত থাকিবা,মা দেউতাক চাবা " শেষলৈ সমীৰৰ মাতষাৰ থোকাথুকি হৈ পৰিল৷তাৰ মনৰ আশা মনতে ডুব গ’ল৷বৰ্ষাইয়ো মাত এষাৰ নিদিয়াকৈ চকুপানী টুকিয়েই ওলাই আহিল ঘৰৰ পৰা ৷নিবিড়েও সমীৰৰ প্ৰতি থকা খঙটোৰ বাবে একো নোকোৱাকৈ ওলাই আহিল৷বৰ্ষা ঘৰটোৰ পৰা ওলাই যোৱাৰ লগেলগেই পৰিৱেশটো শূন্য হৈ পৰিল,ঘৰখন এতিয়া যে ঘৰ হৈ থকা নাই সেই কথা সমীৰে বাৰুকৈয়ে উপলব্ধি কৰিলে৷এটি এটি ক্ষণ গণি দুখে ভাগৰে ঘড়ীটোলৈ লক্ষ্য কৰি বহি পৰিল৷(আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা