সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 45) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷) যদিও বৰ্ষাই সমীৰক এৰি সদায়ৰ বাবে আতৰি আহিব খুজিছে তথাপিও গাড়ীত উঠাৰ সময়লৈকে মনে প্ৰাণে কামনা কৰিছিল ,যদি সমীৰে এবাৰলৈ কৈ দিয়ে "বৰ্ষা তুমি নাযাবা" ৷ৰৈ দিলে হয় তাৰ এষাৰ মাততেই তাৰ বাবে ৷কিন্তু আশাবোৰ বুকুতে মৰহি গ’ল৷ঘৰৰ পৰা এয়াৰপৰ্টলৈ আধাঘণ্টাৰ বাট,বাৰে বাৰে ফোনটো চাই আছে কিজানিবা সমীৰে ফোনটো কৰিছেই৷ কিন্তু নাই,সমীৰৰ কোনো ফোন মেচেজ বুলিবলৈ একোকেই নাই৷খঙতে ফোনটো চুইটচ অ’ফ কৰি থৈ দিলে৷ বাহিৰত বতাহ ধুমুহাৰ সৈতে বৰষুণ আহিছে,যেনেতেনে আহি এয়াৰপৰ্ট পালেহি যদিও বহি আছে ,বতৰ ভাল নহ’লে ফ্লাইট এঘন্টামান লেট হ’ব বা তাতকৈয়ো বেছি দেৰি হ’ব পাৰে৷ বৰ্ষাবিহীন ঘৰখন একেবাৰেই নিজান হৈ পৰিছে,নিৰ্জনতাত নিসংগতাৰ ভয় ভাৱে সমীৰক আগুৰি ধৰিছে৷য’তে ত’তে বৰ্ষাৰ উপস্থিতি বিচাৰি হাবাথুৰি খাইছে৷টেবুলতে এতিয়াও পৰি ৰোৱা ডিভোৰ্চ পেপাৰখন দেখি বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰ বাঢ়িব ধৰিছে৷বৰ্ষাৰ প্ৰতিটো কথাই আমনি কৰিবলৈ ধৰিছে৷বৰ্ষা অবিহনে এটা অনিশ্চিত ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি জীৱনলৈ আজি প্ৰথমবাৰ ভয় হৈছে,অনুশোচনাত ভুগিছে সি৷নাই এইদৰে অস্থিৰতাৰে জীৱন কটাব নোৱাৰে,বৰ্ষাক এইদৰেই যাবলৈ দিব নোৱাৰে৷তাৰ বাদে তাইৰ জীৱনত এতিয়া কোনো নাই,বৰ্ষাক এইদৰে যাবলৈ দিব নোৱাৰে৷ফোনটো বিচাৰি কঁপা কপাঁ হাতেৰে বৰ্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে৷এবাৰ নহয় দুবাৰ নহয় ,বহুবাৰ ফোন লগাইছে কিন্তু ফোনটো চুইটছ অ’ফ৷নিবিড়লৈয়ো ক’ল লগাইছে,বতাহ বৰষুণৰ বাবে ফোনটো আউত অফ নেটৱৰ্ক বুলি কৈছে৷নোৱাৰিলে আৰু ৰৈ থাকিব এইদৰে,গাড়ীৰ চাবিটো হাতত তুলি লগালগ দৌৰি ঢাপৰি তললৈ নামি আহিল৷বতাহ ধুমুহা বৰষুণকো নেউচি গাড়ীৰ স্পিদ বঢ়াই দিলে৷এইমুহূৰ্তত বৰ্ষাক ৰখোৱাৰ বাদে আন কোনো কথাই মুৰলৈ অহা নাই ৷গাড়ীৰ স্পিদ ইমানেই বাঢ়ি গ’ল যে গাড়ীখন তাৰ কন্ট্ৰলৰ বাহিৰত গুচি গ’ল,ইফালে বৰষুণত বাট নেদেখা হৈ পৰিছে৷অলপদুৰ যোৱাৰ পাছত ধাম কৰি এটা ডাঙৰ শব্দ হ’ল৷চিটিকি পৰিল দুৰৰ খালৈত তাৰ গাড়ীখন৷ লাহে লাহে বৰষুণজাক কমিবলৈ ধৰিলে৷হয়টো অলপ পাছতেই সিহঁতি ঘৰলৈ ৰাওনা হ’ব পাৰিব৷সেই ভাবিয়েই অন্যমনস্ক হৈ পৰা মনটোক বুজাই চকুপানীখিনি মচি লৈছে বৰ্ষাই৷মনটোক বুজাই লৈছে তাই " সমীৰে নিবলৈ নাহে তোক বৰ্ষা,সমীৰ নাহে" ৷তথাপিও মনটো বাৰে বাৰে বিচলিত হৈ পৰিছে৷নিবিড়ে পাৰে মানে সান্ত্বনা দিছে বৰ্ষাক সাহসী হ’বলৈ,তাইয়ো চেষ্টা কৰিছে কিন্তু পৰাহে নাই৷ অলপ সময় পাছতে এয়াৰপৰ্টত ডাঙৰ ডাঙৰকৈ এনাউন্সমেন্ট এটা বাজি উঠিল "passengers for flight air Indian 306 to Guwahati please go to gate no 26 "৷ঘোষণাটো শুনি নিবিড়ে বস্তুবাঢ়নিবোৰ লৈ সেইফালে আগবাঢ়িল আৰু তাৰ পাছে পাছে বৰ্ষাই খোজ দিলে৷যাওঁ বুলিয়েই এইদৰে গুচি যাব পাৰিনে?এতিয়াও কোনোবাখিনিত আশা এটা বাকী আছে,পিছলৈ ঘুৰি ঘুৰি চাই গ’ল কেনেবাকৈ সমীৰ আহিছে নেকি তাইক ঘুৰাই নিবলৈ৷কিন্তু নাই কোনো নাই,ফোনৰ চুইটছটো অন কৰি ল’লে কিন্তু কোনোধৰণৰ ফোন ক’ল বা একো নাই৷মনটো দুখত চেপি কুচি আহিল৷ফ্লাইটত উঠাৰ আগতে পুনৰ বাৰ মোবাইলটো চালে কিন্তু তেতিয়াও একো নাপালে৷চুইটছটো পুনৰ অফ কৰিব লওঁতেই সমীৰৰ নম্বৰৰ পৰা মেছেজ এটা আহিল৷চকুহাল চলচলীয়া হৈ গ’ল,সমীৰৰ দহটা মিছকল৷ৰৈ দিলে তাই একেঠাইতে আৰু নিবিড়ক গৈ মেছেজটো দেখুৱালে৷হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল দুয়োটাৰে মুখত৷লগালগ সমীৰলৈ ফোন লগালে,কিন্তু ৰিং হৈ হৈ কাট খাই গৈছে,ৰিচিভ হোৱা নাই৷নাযায় তাই ক’লৈকো সমীৰৰ ওচৰলৈকে ঘুৰি যাব৷ইমান ভিৰৰ মাজতো কাৰো কথালৈ আস্বস্ত নকৰি দৌৰি দৌৰি ওলাই আহিল এয়াৰপৰ্টৰ বাহিৰলৈ৷তাইক নিবিড়েও ৰখাব খোজা নাই,চেপি থকা মিচা অনুভৱখিনিক দলিয়াই তাই সমীৰৰ বাবে দৌৰিছে৷ইমান সময়ে সমীৰৰ প্ৰতি থকা অভিমানত শোক এটাই আৱৰি আছিল,কিন্তু সমীৰৰ পৰা অহা দহটা মিচকলৰ মেছেজটোৰ আকুলতাখিনিয়ে তাইক দুৰ্বল কৰি দিলে৷বৈবাহিক জীৱনৰ আৰম্ভণিতে লোৱা প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰে তাইক এতিয়া সমীৰৰ পৰা দূৰৈত যাবলৈ নিদিয়ে৷ বৰ্ষাৰ মুখখন,চকুহাল অলপকৈ উজ্জ্বলিবলৈ ধৰিছিলহে হঠাৎ পুলিচ ষ্টেচনৰ পৰা ফোন কৰি জনালে সমীৰৰ এক্সিডেণ্ট হোৱাৰ খবৰটো৷বৰ্ষাৰ বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰে উশাহবোৰত সোপা মাৰি ধৰিলেহি৷সমীৰক বিচাৰি ফুৰা চকুহালে ধুৱলীকুৱলী দেখিলে,যন্ত্ৰণাত কাতৰ হোৱা হৃদয়খনে আতনাদ কৰাত চিঞৰ মাৰি উঠিল৷বৰ্ষাৰ চিঞৰ শুনি নিবিড়ো তাইৰ ফালে দৌৰি আহিল৷কি হৈছে তাইৰ,কিয় কান্দিছে সি একোকেই বুজি পোৱা নাই৷বৰ্ষাক বাৰে বাৰে কি হ’ল প্ৰশ্ন কৰিছে কিন্তু বৰ্ষাৰ নিৰৱতাবোৰে তাক অস্থিৰ কৰি তুলিছে৷ ভগ্ন স্বৰেৰে তাই মাত্ৰ সমীৰ,সমীৰ বুলি কৈ মোবাইলটো দেখুৱাই কান্দি আছে৷নিবিড়ৰ চিন্তাবোৰ বাঢ়ি আহিল৷বৰ্ষাৰ হাতৰ পৰা ফোনটো লৈ লাষ্ট ক’ল অহা নম্বৰটোৰ পৰা কথাবোৰ ভালদৰে জানি তাইৰ সৈতে এক্সিডেণ্ট হোৱা ঠাইখিনিলৈ দৌৰ লগালে৷সৰু সুৰা এক্সিডেণ্ট নহয় এটা ডাঙৰ এক্সিডেণ্ট,বৰষুণৰ বাট মণিব নোৱাৰি কেইবাখনো গাড়ীৰ মাজত সংঘৰ্ষ হ’ল৷সমীৰৰ মোবাইলটোৰ বাদে এতিয়ালৈকে মানুহটোক উদ্ধাৰ কৰিব পৰাই নাই৷সমীৰ ক’ত আছে কোনেও নাজানে,বৰ্ষা আৰু নিবিড়ে আহি সমীৰক হাবাথুৰি খাই বিচাৰিছে৷দ খাৱৈত গৈ পৰা গাড়ীখন কাৰ হয় সেই বিষয়ে পুলিচে এতিয়াও তদন্ত চলাই আছে৷গোটেইখন মানুহৰ ভিৰ,বৰ্তমান সময়লৈকে দুটা ডেডবডি পোৱা গ’ল আৰু আঘাতপ্ৰাপ্ত সকলক হস্পিতাললৈ নিয়া হ’ল৷কিন্তু এতিয়ালৈ সমীৰৰহে কোনোধৰণৰ খবৰখাতি পোৱা নাই৷ঠাইখিনিত এক বুজাব নোৱাৰা হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশে বিৰাজ কৰিছে,ৰেস্কিউ টিমে বিচাৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে৷তাতে বৰ্ষাই কোনোবা দুজনে পাতি থকা শুনিলে " ইমান ডাঙৰ এক্সিডেণ্ট হৈ দ’ খাৱৈত পৰিছে যেতিয়া বচাৰ চান্স তেনেই নগণ্য "৷ কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাৰ কাণ মুৰ গৰম হৈ আহিল,ভালপোৱা মানুহজনৰ বিষয়ে কোনোবাই এই মুহূৰ্তত এনেকুৱা নঞৰ্থক ধাৰণা লৈ কথা পতাটো সহ্য কৰিব নোৱাৰিলে৷মানুহ কেইজনৰ ওপৰত চিঞৰি উঠিল " যদি ভাল কিবা এটা ক’ব নোৱাৰে বেয়াটো চিন্তা কৰি ইয়াত নাথাকিব,যাওঁক ইয়াৰ পৰা,মোৰ চকুৰ আগৰ পৰা আতঁৰ হওঁক৷" বৰ্ষাৰ এনে ৰূপ নিবিড়ে প্ৰথমবাৰ লক্ষ্য কৰিছে,তাৰ বুকুখনো কঁপি উঠিছে৷প্ৰিয় জনক হেৰুৱাৰ ভয়ত এই সময়ত বৰ্ষাই মানসিক ভাৰসাম্যতা হেৰুৱাই পেলাইছে৷সকাহ দিব পৰাকৈ নিবিড়ৰ নিজৰ অৱস্থাই ভাল নহয় বৰ্ষাক কিদৰে কিবা ক’ব বা বুজাব৷চিন্তা বাঢ়িব বুলিয়েই ঘৰত এতিয়ালৈক খবৰ দিয়া হোৱা নাই ,বৰ্ষাক চম্ভালিবলৈ বুলিয়েই ছায়াক মাতি পঠাইছিল৷তাইয়ো আহি পালেহি,বৰ্ষাই পাৰে মানে তাইকে সাবটি ধৰি কান্দিবলৈ লাগিছে৷তিনিঘণ্টা সময় পাৰ হৈ গ’ল এতিয়াও সমীৰৰ কোনো খবৰ পোৱা নাই৷ৰেস্কিউ টিম ভাগৰি পৰিছে,কেহেপা মৰা চেচাত তলৰ পৰা ওপৰলৈ ৰচীৰে অহা যোৱা কৰোঁতে৷ এসময়ত খাৱৈৰ পৰা আতৰত থকা টিলাটোৰ পৰা তেজেৰে লুটুৰিপুটুৰি হৈ থকা বডি এটা পোৱা গ’ল ৷ মুখখন ধৰিবই পৰা নাই৷বডিটো উঠাই আনোতে কিছুমানে চিঞৰি উঠিল "নাই নাই,উশাহ লোৱা নাই,এইটোও ডেডবডিহে চাগৈ" কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাই ডিঙি মেলি মেলি চাওঁতে সমীৰৰ চিনাকি জেকেটটো চকুত পৰাত দৌৰি গৈ সেই দোখৰ পালেগৈ ৷সমীৰ সমীৰ বুলি চিঞৰি চাদৰৰ আগটোৰে তাৰ মুখৰ তেজবোৰ মোহাৰি ক’বলৈ ধৰিলে "সমীৰ উঠা,সমীৰ,মই ক’তো নাই যোৱা৷চোৱাচোন উঠা " বহুকেইজনে ডেডবডি বুলি কোৱাত নিবিড়ৰ বুকুখন মোচৰ খাই পৰিল৷কান্দিব নোৱাৰে যদিও বুকুত অনুভৱ কৰা বিষবোৰে তাক বোবা কৰি পেলাইছে৷বহুতে কৈছে ডেডবডি বুলি কিন্তু বৰ্ষাই কাৰো কথা শুনিবলৈয়ে নিবিচাৰে৷বুকুত সাবটি মুৰটো কোচত তুলি লৈ আছে৷ঠাণ্ডাৰ বাবে বহুসময় ধৰি তিতা শৰীৰে টিলাটোত পৰি থকাৰ বাবে শৰীৰটো কটকটীয়া চেচাঁ পৰিল,বৰ্ষাই বহুত ৰিকুৱেষ্ট কৰি সমীৰক এম্বুলেন্স এখনত তুলি নিবিড় আৰু ছায়াৰ সৈতে আনি হস্পিতাল পোৱালেহি৷ সমীৰক ইমাৰজেন্সী ৱাৰ্ডত এডমিট কৰি ৰখা হৈছে৷হেতাঁ পৰা ঠাণ্ডাৰ বাবে ধৰিব পৰা নাছিল,বুকুৰ ধপধপনিবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিছিল কিন্তু হস্পিতালত আনিহে জানিব পৰা গ’ল,পাল্চবোৰ এতিয়াও চলিয়েই আছে৷কিন্তু কিমান ক’ত দুখ পাইছে এতিয়ালৈ গম পোৱা নাই৷হস্পিতালৰ বাৰাণ্ডাত বহি বৰ্ষাই ছায়াক সাবটি ধৰি হুকহুকাই কান্দি আছে৷কেতিয়ানো অভিমান কৰিব পৰাকৈ ইমান ভাল পাই পেলালে তাই নিজেও নাজানে৷ভগৱানে বাৰে বাৰে তাইৰ সৈতে কি খেল খেলি আছে সেই ভাবিয়েই শোকত ভাগৰি পৰিছে৷এখন্তেকৰ বাবেটো ভগৱানৰ ওপৰৰ পৰা বিশ্বাসেই নোহোৱা হৈ পৰিছিল৷ দুদিনৰ মুৰত সমীৰৰ চেন্স ঘুৰি আহিল,কিন্তু আই.চি.ইউ ত থোৱাৰ বাবে এতিয়ালৈ কাকো লগ কৰিবলৈ দিয়া হোৱা নাই৷দুৰৰ পৰাহে চাবলৈ দিয়া হৈছে৷সমীৰৰ সোঁহাত আৰু বাওঁ ভৰিখন ভাগিছে,লগতে বুকুত আৰু মুৰত অলপমান দুখ পাইছে৷সমীৰে এতিয়ালৈ মুখেৰে কথা বতৰা পাতিব পৰা নাই যদিও চকুৰে পিৰিকপাৰাককৈ ইফালেসিফালে চাই বৰ্ষাক বিচাৰি ফুৰিছে৷এতিয়াও তাৰ মুৰত বৰ্ষাৰ বাদে আন কোনোৱেই মনত অহা নাই মাত্ৰ বৰ্ষাৰ কথাহে বাৰে বাৰে আহি আছে ৷ আই.চি.ইউৰ পৰা ডক্তৰ উলাই অহা দেখিলেই বৰ্ষাই সমীৰৰ অৱস্থা কেনেকুৱা জানিবলৈ দৌৰি যায়৷ এতিয়া ডক্টৰে সমীৰৰ অৱস্থা আউট অফ ডেঞ্জাৰ বুলি কৈছে আৰু দুটা দিনৰ পাছতে আই.চি.ইউৰ পৰা উলিয়াই দিয়াৰ কথাও কৈছে৷এতিয়াহে বৰ্ষাৰ মনটো অলপকৈ পাতলিছে৷এক্সিডেণ্টৰ খবৰ ঘৰলৈ দিয়াত মি. বৰুৱা আৰু বৰুৱানী দুয়োজনেই আহি পালেহি৷তেওঁলোকেও বৰ্ষাক মানসিক আৰু শাৰীৰিক ভাৱে সবল কৰি ৰাখিছে৷সেয়েই বৰ্ষাই বহুখিনি সকাহ পাইছে তেওঁলোকৰ ফালৰ পৰাও৷ এইকেইদিন থকা খোৱাৰ চিনচাব নোহোৱা হৈ পৰিছে৷সমীৰৰ চিন্তাতে বৰ্ষাই দিন ৰাতি একাকাৰ কৰি হস্পিতালতেই কটাই দিয়ে৷ছায়াইহে মি.বৰুৱা আৰু বৰুৱানীৰ চোৱাচিতা আৰু খোৱাবোৱাৰ কামবোৰ কৰি আছে৷মায়াই সমীৰৰ এক্সিডেণ্টৰ খবৰ পাই হস্পিতাললৈ আহিছিল কিন্তু নিবিড়েহে নিদিলে সোমাবলৈ,এই সকলোবোৰ তাইৰ বাবেই হৈছে বুলি ৷তাইয়ো কান্দি কাতি আউলিবাউলি হৈ পৰিছিল কিন্তু নিবিড়ে ঘড়িয়ালৰ চকু পানীত আমিবোৰ গলিব নোৱাৰোঁ বুলি কৈ ঘুৰাই পঠিয়ালে৷ আজি সম্পূৰ্ণ চাৰি দিনৰ অন্তত সমীৰক আই.চি.ইউৰ পৰা উলিয়াই জেনেৰেল কেবিনলৈ চিফ্ট কৰা হ’ব৷ৰাতিপুৱাৰ পৰা এতিয়ালৈ বৰ্ষাই ইটো মন্দিৰৰ পৰা সিটো মন্দিৰত নিবিড়ৰ সৈতে চাকি দি ফুৰিছে৷সমীৰক কেবিনলৈ উলিয়াই অনাৰ সময়তো তাই লগত নাছিল৷সমীৰে বৰ্ষাক চাবলৈ ধৰফৰাই ফুৰিছিল,তাৰ কাষত মাক দেউতাক সকলোবোৰ আছে আজি মাত্ৰ বৰ্ষা নাই৷বৰ্ষা আৰু নিবিড় হস্পিতালত নথকাৰ সুযোগতে মায়া সমীৰৰ খবৰ ল’বলৈ বুলি আহিলে৷সমীৰ থকা কেবিনলৈয়ে সোমাই গ’ল,শুই থকা সমীৰৰ মুৰত চুমা এটা আঁকি কৈ উঠিল " এতিয়া আৰু তোমাক এৰি থাকিব নোৱাৰোঁ সমীৰ" (আগলৈ)দেৱাশ্ৰী বৰা