ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১০ যোৱাকালি দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ প্ৰফাইলটো নিৰীক্ষণ কৰি থাকোঁতে এক্টিভিটি চেন্তাৰত বহি গান গোৱাৰ ভিদিঅ’ এটা দুদিনৰ আগতে আপলোড কৰা পালে৷ সেয়ে আজিও এইদৰে গান গাই আছেনি জানিবলৈ ক্লাছ শেষ হোৱাৰ পাছতেই সমীক্ষাৰ লগত এক্টিভিটি চেন্তাৰ পালেহি৷ৰুদ্ৰক এপলক দেখা পোৱাৰ আপাহেৰে গোটেই এক্টিভিটি চেন্তাৰটোৰ ইমুৰৰ পৰা সিমুৰলৈকে চিআইডিৰ দৰে ঘুৰিও ক’তো ৰুদ্ৰক দেখা নাপালে৷এক্টিভিটিৰ পৰা ওলাই যাব খোজোতেই তাইৰ ভাললগা লতামংগেছকাৰৰ " এক প্য়াৰ কা নগমা হে " গানটো কোনোবাই গোৱা শুনি ৰৈ দিলে দোৱাৰ মুখতে৷লগালগ জুমাজুমি কৰি ভিতৰলৈ এভুমুকি চাই পঠিয়ালে,এজাক ল’ৰাছোৱালীয়ে হয়তো গানৰ মেহফিল পাতিছে৷ সকলোৱে এটাৰ পাছত আনটো 90'sৰ তাইৰ ভাললগা গানবোৰ গাই আছে৷ আতৰি যাবলৈ মন নগ’ল তাইৰ,সেয়ে সমীক্ষাৰ হঁতে ৰৈ দিলে সেইখিনিতে খন্তেকৰ বাবে৷গানৰ মেহফিলত গীতাৰ বজাই থকা সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিক এইদৰে দোৱাৰমুখত ৰৈ থকা দেখি তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি মাত লগালে " মই যদি ভুল নহওঁ তুমি দৃষ্টি নহয়নে?" দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ কথাত হয়ভৰ দি ক’লে "হয় আৰু তুমি সিদ্ধাৰ্থ ?" এইদৰেই কথা বতৰা আৰম্ভ হোৱাত দৃষ্টিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ সতে সমীক্ষাৰ চিনাকি কৰি দিলে৷ সিদ্ধাৰ্থই সিহঁত দুজনীকো মেহফিলত যোগ দিবলৈ লগ ধৰিছিল কিন্তু দৃষ্টিয়েহে বেলেগ কাম থকাৰ অজুহাত দেখুৱাই সেইখিনিৰ পৰা আতৰি আহিল৷ অসন্তুষ্ট মন এটা লৈ এক্টিভিটি চেন্টাৰৰ পৰা বহুদুৰ আগুৱাই আহি চেকেণ্ড গেটৰ সন্মুখত থকা বৰগছজোপাৰ তলত বহি ল’লেহি৷ সমীক্ষা সেইখিনিতে থকা এ.টি.এমটোত সোমাইছে৷ তাইৰ অপেক্ষাৰে বাট চাই থাকোঁতে তাইৰ চকুত পৰিল ধুমুহা যোৱাদি তীব্ৰবেগী বাইকখনেৰে ৰুদ্ৰ তাইৰ সন্মুখেৰেই পাৰ হৈ গ’ল৷ কিন্তু ক্ষন্তেকতে দ্ৰুতগতিত যোৱা বাইকখনে কোন দিশে গতি কৰিলে তাই ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ ৰুদ্ৰক বিচাৰি দুখোজ বেছিকৈয়ে আগবাঢ়ি আহিল তাই,পুনৰ সমীক্ষাৰ কথা মনত পৰাতহে দৌৰি অহাদি আহিল তাইৰ কাষলৈ৷ সমীক্ষাই মুখখন লুচিটোৰ দৰে কৰি তাই বহা বেঞ্চখনতে বহি আছে৷ দৃষ্টিয়ে ভয়ে ভয়ে তাইৰ ফালে আগুৱাই আহি মাত দিলেহি "ৰুমলৈ যামনে কি এতিয়া ?" ফেকুঁৰি উঠাৰ দৰে সমীক্ষাই কৈ উঠিল " এইখিনিতেই অলপ বহি দিওঁ মই,তোমাৰ দেৰি হৈছে যদি যোৱা" দৃষ্টিয়ে আজিও সেইদিনাৰ দৰে তাইক এৰি যোৱা বুলিয়েই ঠেহ পাতিছে ভাবিয়ে সুধিলে " কিয় মই আজিও এৰি থৈ গ’লো বুলি ভাবি বেয়া পাইছা" সমীক্ষাৰ পোনপটীয়া উত্তৰ "নাইপোৱা " -"তেনেহ’লে হৈছে কি ?" "মোক অলপ অকলশৰীয়াকৈ সময় লাগে দৃষ্টি, প্লিজ অলপ সময় !" দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিলে সমীক্ষাৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ আছে৷ কিবা ক’লে কান্দি দিব বুলিয়েই বহুসময় তাইৰ ওচৰতে মৌন হৈ বহি থাকিল৷ এপাকত এইদৰে মৌনতাবোৰ সহ্য নোহোৱাত সুধিয়ে পেলাল "মোৰ পৰা কিবা ভুল হ’ল নেকি?" সমীক্ষাই উচুপি উচুপি ক’লে "নাইহোৱা,মা’লৈ মনত পৰিছে " "কিয়?এই অসময়ত মা’লৈ মনত পৰিল যে ? " সমীক্ষাই বিৰামহীন ভাৱে কৈ গ’ল - "মা’ক মনত পেলাবলৈ জানো কিবা সময় অসময় বুলি আছে? মোৰ দুখ লাগিছে কাৰণ এইবাৰো চাগে তেওঁৰ দৰমহাটো হোৱা নাই তথাপিও মই লাগ বুলি কোৱাতেই পইচাটো যেনেতেনে যোগাৰ কৰি পঠিয়াই দিছে৷এতিয়া এই পাচঁশ টকাটো উলিয়াই আনিছোঁ ,খুচুৰা কৰিলেই এইটো শেষ হ’বলৈ মোৰ এসপ্তাহো নালাগিব৷ সেয়ে দুখ লাগিছে মোৰ" দৃষ্টিয়ে এদমিচনৰ দিনা সমীক্ষাৰ মাকক লগ পাওঁতে মন কৰিছিল তেওঁৰ উকা কপালখনলৈ৷তাইৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰা বিষ এটাই চেপিকুচি আনিল৷ বেয়া লাগে তাইৰ এইদৰে কোনোবাই টকা পইচাৰ অভাৱত কন্দাকটা কৰিলে৷এতিয়াও সমীক্ষাৰ আৰ্থিক অভাৱ হোৱা বুলিয়েই সুধিলে " ঘৰত পইচা পঠিয়াবলৈ দিগদাৰ হৈছে যদি দুদিনমান চলিব পৰাকৈ তুমি মোৰ পৰাই ল’ব পাৰিবা" ৷ সমীক্ষাই পোনচাতেই দৃষ্টিৰ কথাটো নাকচ কৰি ক’লে " টকা পইচাৰ অভাৱ এতিয়ালৈ হোৱা নাই কিন্তু এ.টি.এমৰ পৰা মাৰ কষ্টৰ ধন উলিয়াই আনোতে তেওঁ মুখখনলৈ মনত পৰিলেই মোৰ দুখ লাগে৷ দিনে ৰাতিয়ে মোক বৰ মানুহ কৰাৰ স্বাৰ্থতেই কষ্ট কৰিছে মানুহজনীয়ে ,আৰু মই জানো পাৰিছোঁ তেওঁৰ কষ্টবোৰৰ খতিয়ান পুৰাবলৈ৷ " দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে,কি বুলিনো বুজাব তাইক ভাবিয়েই নাপালে৷তাই ভালদৰেই বুজে আন নহ’লেও সন্তানে কোনো জনমতেই পিতৃ মাতৃৰ ধাৰ সুধিব নোৱাৰে৷আজিলৈ দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ কথা একোৱেই সোধা নাই, কিন্তু আজি তাইৰ জানিবলৈ মন গৈছে সেয়ে সমীক্ষাৰ কান্ধত হাত বুলাই সুধিলে " তোমালোকৰ ঘৰত কোন কোন আছে? " -" মা আৰু মই মামাহঁতৰ ঘৰত থাকোঁ" -"কিয়? তোমালোকৰ দেউতাৰ ঘৰ?" -"নাজানো মই সেইবোৰ,মোক নুসুধিবা ৷মাত্ৰ মই জন্মৰে পৰা মামাহঁতৰ ঘৰতে আছোঁ,মামাৰ ঘৰতে ডাঙৰ হৈছোঁ৷ মামাহঁতৰ ঘৰখনেই মোৰ আৰু মাৰ বাবে সকলো৷তেওঁলোকে মোক বহুত মৰম কৰে, ভালো পায় যদিও মায়েহে মোক সদায় তেওঁলোকৰ পৰা আতৰাই প্ৰায়েই হোষ্টেলৰ কাঢ়া শাসনৰ মাজত ৰাখে৷মোৰ মন যায় মাৰহঁতে একেলগে থাকিবলৈ, এটা পৰিয়ালৰ মাজত ডাঙৰ হ’বলৈ ৷যিহেতু মা এগৰাকী স্বাস্থ্যকৰ্মী সেয়ে মায়ে সদায় নিজৰ কামতে ব্যস্ত হৈ থাকিবলগীয়া হয়, হয়তো মোৰ পৰা কাৰোৰে কষ্ট নহওক বা মই যাতে কাৰোৰে পৰা কষ্ট নাপাওঁ সেইবুলিয়েই সকলোৰে পৰা আতৰাই ৰাখে " বুলি কৈ সমীক্ষাই হুকহুকাই কান্দি পেলালে৷দৃষ্টিয়ে তাইক এইসময়খিনি হেপাঁহ পলুৱাই কান্দিবলৈ বুলিয়ে এৰি দিলে৷ জনা নজনাকৈ সমীক্ষাই আজি ব্যক্তিগত জীৱনৰ বিষয়ে বহু কথাই কৈ দিলে৷ সমীক্ষাক ভাগি নপৰিবলৈ সাহস দি দৃষ্টিয়ে ক’লে " এটা অতীত সকলোৰে থাকে,হয়তো সেই অতীতৰ বাট খুবেই দুৰ্গম কিন্তু আমি সেইবোৰ পাহৰি আগুৱাব লাগিব৷এইদৰে কান্দি থাকিলে জানো হ’ব৷" " তুমি ভবাৰ দৰে মোৰ কথাবোৰ একেবাৰেই নহয় দৃষ্টি,মই চেষ্টা কৰোঁ কষ্ট দিয়া কথাবোৰ পাহৰি যাবলৈ ,কিন্তু কিছুমান কথা পাহৰিবলৈ যে নিজক হেৰুৱাব লাগে সেয়ে ৰৈ যাওঁ৷ তুমি নুবুজিবা এইবোৰ " পাছলৈ সমীক্ষাৰ উচুপনিবোৰ নাইকিয়া হ’লগৈ,তন্ময় হৈ একেথিৰে চাই থকাৰ পৰা তাই কাষতে থকা বেগটো লৈ উঠি আহিল সেইখিনিৰ পৰা৷ দৃষ্টিৰ মনত বহু প্ৰশ্নই দোলা দি গ’ল "সমীক্ষাই কেনেকুৱা অস্তিত্ব শেষ হৈ যোৱাৰ কথা ক’লে ? দেউতাকৰ ঘৰৰ বিষয়ে কিয় একো নাজানো বুলি ক’লে৷ তাই কিয় আজি এইদৰে ভাগি পৰিল ৷"প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ হয়টো তাইৰ ওচৰত নাই কিন্তু সমীক্ষাই জানো দিব এই উত্তৰবোৰ৷ সময়বোৰ কঠিন যেন লগাত তাই সমীক্ষাৰ পিছে পিছে খোজ ল’লে ,কিন্তু তাইক এইবিষয়ে একো নুসুধিলে৷ যেনেতেনে সমীক্ষাই কান্দোনবোৰ সামৰিছে ,তাইৰ মনত দুখ দিব লগীয়া প্ৰতিটো প্ৰশ্নই তাইৰ পৰা দুৰত ৰাখিলে৷ ৰংঘৰ চাৰিআলিটোত দুয়োজনীৰে এৰাএৰি হ’ল,সমীক্ষাই গোমোঠা মাতেৰেই দৃষ্টিক বাই বুলি কৈ থৈ গ’ল,আৰু দৃষ্টিয়ে বহুসময় সমীক্ষা যোৱা ৰাস্তাটোৰ ফালে চাই ৰ’ল৷ আজি হঠাৎ সমীক্ষাৰ কি হ’ল তাই এতিয়াও ভালদৰে নুবুজিলে, মাথোঁ সমীক্ষাৰ বুকুৰ ভিতৰত উমি উমি জ্বলি থকা জুইকুৰাৰ উমান থিকেই পালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৯ চেপ্তেম্বৰ মাহ সোমোৱাৰ পাছৰে পৰা গৰমটো অলপকৈ কমিছে,সেয়ে আজি কালি দৃষ্টিৰ সন্ধিয়া এপাক চাহ আৰু পকৰি খাবলৈ বুলি DU Haat ৰ চুকৰ ফালে থকা বাইদেউৰ দোকানলৈকে ওলাই যোৱাৰ অভ্যাসটো হৈ উঠিছে৷ তাই লগতে পাপৰিও আহে কিন্তু তাইৰ চাহত ৰাপ নাই,তাই মাথোঁ প্ৰেমিক নয়নৰ বাবেহে এই সময়খিনি চাহ খোৱাৰ বাহানাৰে ওলাই আহে৷পাপৰিৰ প্ৰেমৰ বাবেই দৃষ্টি কেতিয়াবা অতিষ্ঠ হৈ পৰে৷ৰুমৰ পৰাই নয়নৰ সৈতে কাজি নালাগিবলৈ বুজাই বঢ়াই উলিয়াই নিয়ে কিন্তু লগ পালেই দুয়োটাৰ কাজিয়া আৰম্ভ হৈ যায়৷ নয়ন ল’ৰাটো বেয়া নহয় যদিও পাপৰিৰ সৰু সুৰা ঠেহবোৰ ভাঙিব নাজানে বাবেই কাজিয়া হয়গৈ তাৰপাছত দুয়োটাই দুফালে মুখ ফুলাই বহি থাকে ৷কিন্তু ৰুমলৈ যোৱাৰ সময়ত সিহঁতৰ আকৌ হেৰুৱা প্ৰেম জাগি উঠে৷ হোষ্টেললৈ যোৱা বাটটোত সদায় দৃষ্টি অকলশৰীয়া হৈ পৰে যদিও ভাল লাগে তাইৰ সিহঁত হালক একেলগে দেখি৷ পাপৰিয়ে কেতিয়াবা নয়নক কয় দৃষ্টিৰ বাবে ইউনিভাৰচিটিৰে ভাল ল’ৰা এটা চাই দিবলৈ ,যাতে সিহঁতৰ একান্ত সময়খিনিত তাই যাতে আমনি নাপায়৷ দৃষ্টিয়ে একো বুলি মুখেৰে নামাতে৷ মাথোঁ মনতে ভাবি চায়,ৰুদ্ৰ তাই আৰু এটি আবেলি নাহৰৰ দীঘলীয়া বাটেৰে খোজ দিব৷ পিছে ৰুদ্ৰই বা কিয়?সি দেখোন আজিলৈ তাইৰ ফেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটোকে এক্সেপ্ত নকৰিলে,খঙ উঠি আহে তাইৰ তাৰ ওপৰত৷ভাললগাৰো এটা সীমা থাকে৷ কথা বতৰা নাপাতিলে কথা কেনেকৈ আগ বাঢ়িব,প্ৰেম কেনেকৈ হ’ব ?তাৰপাছত পিছমুহূৰ্ত্ততে নিজৰ ওপৰতে হাঁহি উঠে তাইৰ৷ সচাঁকৈ তাইৰ মনতো যে বিৰাট চঞ্চল,কিছুমান কথা মনতে মিচাতেই ভাবি পেলায়৷ আজিও আনদিনাৰ দৰেই চাহ খাবলৈ বুলি পাপৰিৰ লগতে ওলাই আহিল৷ কিন্তু নয়নৰ বোলে আজি অলপ দেৰি হ’ব,সেয়ে পোনেই চাহ খাবলৈ নগৈ ,DU HAATতে দুপাকমান লগাই দিলে৷ হঠাৎ তাই দুকান এখনৰ নিদিষ্ট বস্তু এটা চাই থাকোতেই খুন্দাখুন্দি খালে,মুৰ তুলি চালে ৰুদ্ৰ দেখোন৷ উফ্ চকুমুখ ৰঙা হোৱাকৈ লাজটোৱে বেৰি ধৰিলে৷ "চ’ৰি দাদা " বুলি কৈ আগবাঢ়িব লওঁতেই ৰুদ্ৰই মাত লগালে " শুনাচোন তোমাক বাৰু আগতে ক’ৰবাত লগ পাইছো নেকি?" হা না কি ক’ব বুলি ভাবি থাকোতেই ৰুদ্ৰই পুনৰ ক’লে " এদমিচনৰ সময়ত পাইছিলোঁ চাগে " পাছলৈ কিবা ক’ব খুজিছিল যদিও কিবা এটা মনত পৰাৰ দৰে ৰৈ দিলে আৰু ৰুদ্ৰৰ মুখত হাঁহি এটি বিৰিঙি পৰিল৷ দৃষ্টিয়ে ব্ৰজপাত পৰাৰ দৰে একে ঠাইতে ৰৈ থাকিল৷তাইৰ বুকুৰ হৃদস্পন্দনবোৰে ৰুদ্ৰক এইদৰে কাষত পাই ধিপধিপাই উঠিছে,অচিনা ভয় আৰু লাজে তাইক বোবা কৰি পেলাইছে৷ আজি তাই প্ৰথমবাৰ ৰুদ্ৰৰ মুখত হাঁহি দেখিছে,এই হাঁহিটোৱে যেন মুহি পেলাইছে তাইৰ সিৰা উপসিৰালৈকে৷ল’ৰাটো ধুনীয়া সেই কথা আগৰ পৰাই লক্ষ্য কৰি আহিছে কিন্তু আজি অলপকৈ হাঁহি দিয়াতহে তাৰ ডালিমফুটীয়া বিৰিয়া দাঁত কেইটা চকুত পৰিছে৷ইয়াৰ আগতে তাইয়ো বাৰু তাৰ মুখলৈয়ো চোৱা মনত নপৰে৷ কিন্তু আজি ক্ষন্তেকৰ বাবে লগপোৱা এই সময়খিনিত তাই হেপাঁহ পলুৱাই আঁৰচকুৰে তাৰ ফালেই চাই থাকিল অথচ তাৰ প্ৰশ্ন কেইটাৰ উত্তৰো সঠিককৈ নিদিলে৷ ৰুদ্ৰ এজাক বতাহৰ দৰে এই আহে এই যায় , অসময়তে লগ পাই যায় কিন্তু কেতিয়াবা বিচাৰি ফুৰিলেও ক’তো নাপায়৷ আজিও ধুমকেতুৰ দৰে তাইৰ সন্মুখৰ পৰা নোহোৱা হৈ পৰিল৷গোটেই DU HAATৰ অলিয়েগলিয়ে তাইৰ চকু কেইটাই পিটপিটাই ফুৰিল ৰুদ্ৰক বিচাৰি ৷পাপৰিয়ে নয়নে মাতিছে বুলি কোৱাতহে চাহ কাপৰ কথা মনত পৰাত বাইদেউৰ দোকান পালেহি৷আজি নয়নৰ সৈতে আন এজন ল’ৰাও আহিছে৷ নয়নে তাৰ সৈতে দৃষ্টি আৰু পাপৰিৰ চিনাকি কৰাই দিলে "নাম সিদ্ধাৰ্থ ৰঞ্জন বৰুৱা,performing artsৰ ,গান ভাল গাই"৷ নয়নৰ কথাবোৰত দৃষ্টিৰ মনত পৰিল জেনেৰেল ফ্ৰেচাৰ্চত দেখিছিল তাক গীতাৰ এখনলৈ জুবিন দাৰ "মায়া মাথোঁ মায়া" গানটো গোৱা৷তাইয়ো খুউব চিঞৰি চিঞৰি তাৰ performanceটো এনজয় কৰিছিল৷ কিন্তু এতিয়া ইচ্ছা কৰিয়েই তাক নামাতিলে,মাথোঁ হাঁহি এটা মাৰি চিনাকি পৰ্বটো সামৰি পেলালে৷ এইসময়ত ৰুদ্ৰ নামৰ অনুভূতি খিনি দলিয়াই আন কাৰোৰে লগত তাইৰ কথা পতাৰ ইচ্ছা যোৱা নাই৷যিমান পাৰে সোনকালেই চাহখিনি গিলি হোষ্টেলৰ ৰুমলৈ বুলি ওলাই আহিল৷ আনদিনাৰ দৰেই নয়ন আৰু পাপৰিয়ে ব্যস্ত হৈ পৰিল ষ্ট্ৰীট লাইটৰ পোহৰত খোজত খোজ মিলাই বাট ল’বলৈ৷ নতুন ল’ৰাটোৰ সৈতে দৃষ্টিৰ অসহজ লাগিছে এই সময়খিনি, মাতবোল নকৰাকৈ আহি আছে দুয়োটা অগা পিছাকৈ৷ এপাকত সিদ্ধাৰ্থই মাত লগালে " তুমি পাপৰিহঁতৰ হোষ্টেলতে থাকা হয়নে?" তাইয়ো গপছত "উমম"বুলি কৈ সামৰি থ’লে৷ পুনৰ কিবা সুধিম বুলি ভাবিলেও তাইৰ মুদটো লক্ষ্য কৰিয়েই সিদ্ধাৰ্থৰ সাহ নহ’ল৷ নিষিদ্ধ গলিটোৰে দুয়োটা আগুৱাই গৈ থাকিল৷ নয়নৰ লগতে সিহঁত দুজনীক হোষ্টেলৰ গেটলৈকে আগবঢ়াই দুয়োটা উভতি আহিল৷ চকুৰ দুৰ নোহোৱা লৈকে পাপৰিয়ে গেটৰ মুখৰ পৰা নয়নক চাই থাকিল৷ দৃষ্টিৰ মনটো কিবা ভাললগা নাই, ৰুদ্ৰক আজি একেবাৰে ওচৰৰ পৰা পাইয়ো তাৰ লগত কথা এষাৰ পাতিবলৈ সাহস নহ’ল তাইৰ৷কথাবোৰ ভাবি ভাবি ৰুম পাই বিচনাখনতে বাগৰি দিলে৷ তাইৰ সৈতে কিয় এনেকুৱা হয় তাই ধৰিবই নোৱাৰে,যেন পাইয়ো হেৰুৱাই দিয়ে হাতৰ মুঠিৰে ধৰি ৰাখিব খোজা পানীৰ টোপালবোৰ৷ৰুদ্ৰক দেখিলেই তাইৰ সময়বোৰ স্তব্ধ হৈ ৰৈ পৰে৷ চকুহাল মুদি দিলে ,ৰুদ্ৰৰ চিনাকি মাতটোৱে আমনি কৰি থাকিল " তোমাক মই ক’ৰবাত দেখিছোঁ"৷অভিমানতেই খঙ উঠি আহিল তাইৰ,আজিলৈ কিম্মান বাৰ ৰুদ্ৰক লগ পাইছে ,তাৰ মুখামুখি হৈছে হিচাপ নাই আৰু সি এতিয়া তাইক চিনিয়েই নোপোৱা হ’ল৷ পিছমুহূৰ্ত্ততে পুনৰ মনলৈ আহিল ,আজিলৈ হোৱা মুখামুখিবোৰ ৰুদ্ৰই জানো মন কৰিছে?ৰুদ্ৰৰ চকুত জানো তাই পৰিছে? নহ’লেনো এইদৰে সুধে নে? ভুল তাইৰ গাতো নথকা নহয় ইমানদিনৰ সাক্ষাৎকাৰবোৰত তাই জানো ৰুদ্ৰৰ পৰা পলাই থাকিব বিচৰা নাছিল৷তাই জানো ৰুদ্ৰৰ পৰা মুখ লুকুৱাই ঘুৰি ফুৰা নাছিল ,ক’ৰ পৰা মনত ৰাখিব ৰুদ্ৰই তাইক৷ ফেকুৰি উঠিল তাই গাৰুটোত মুখ গুজি৷ তেনেকুৱাতেই মোবাইলত নটিফিকেচনৰ ৰিংটনটো বাজি উঠিল৷ মোবাইলটো হাতত তুলি ল’লে,ফেচবুকটো অ’ন উক্ত নটিফিকেচনটো খুলি দেখিলে "Rudraksha Nandan Baruah accepted your friend request"৷পলকতে সেমেকি থকা চকু মুখবোৰ উজ্জ্বলি উঠিল৷লগালগ ৰুদ্ৰাক্ষৰ ল’ক কৰি থোৱা প্ৰফাইলটো খুলি চালে,তেনেকুৱাতেই মেছেনজাৰত পুনৰ এটি নটিফিকেচন আহিল "say hii to Rudraksha for further conversation'' মবাইলটো হাতত তুলি কপাঁ কপাঁ হাতেৰেই লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে " Thankyou for accepting my friend request " ৷মনতে ভাবিলে এক্সেপ্ত কৰাৰ লগে লগেই মেছেজ দিলে বা কি ভাবিব,আত্মসন্মান লাঘৱ হ’ব নেকি কেনেবাকৈ?তাই এইদৰে নিজৰ স্বাভিমান হেৰুৱাই আনক মেছেজ দিব নোৱাৰে,সেইবুলি ভাবি পিছমুহূৰ্ত্ততে টাইপিং কৰা আখৰ কেইটা মোহাৰি পেলালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৮ অপেক্ষিত সময়বোৰ নাযায় নুপুৱায়,ক’ৰবাত যেন সময়বোৰ ডাৱৰৰ দৰেই গোমা হৈ ৰৈ যায় ৷দৃষ্টিয়ে পঢ়ি থকাৰ পৰাই বাৰে বাৰে কাছৰ গতীত চলা ঘড়ীটোলৈ চাই আছে,মাজে মাজে মোবাইলটোত আঙুলিও বুলাইছে,তথাপিও সময়বোৰ পাৰ নহয় হে নহয়৷ ভাত খোৱাৰ পাছত জুনবিৰিৰ ৰুমলৈ যাবলে কোৱাৰ বাবে আজি ভোকটোৱেও সোনকালেই আমনি কৰিছে৷ ইমানপৰ ৰৈও ধৈৰ্য্য ধৰিব নোৱাৰি দৃষ্টিয়ে ৰান্ধিনী শালৰ ফালেই ভাত হ’লনে নাই চাই অহাৰ উদ্দেশ্যৰে আগবাঢ়ি গ’ল৷পাকঘৰ পোৱাৰ আগেয়েই পাছফুৰনৰ ধুনীয়া গুন্ধ এটা আহি তাইৰ নাকত লাগিলহি ৷ মনতে অনুমান কৰিলে হয়তো দাইলত তেল মাৰিছে৷ তাইক সেইদৰে পাকঘৰৰ আশেপাশে দেখি ভাত বনোৱা খুড়ী এগৰাকীয়ে সুধিয়েই পেলালে "আজি ভোক লাগিলেই নেকি? " তাই সেমেনাসেমেনিকৈ ক’লে " অলপ অলপ নলগা নহয়,কিমান দেৰি হ’ব বাৰু " বনাই থকাৰ পৰাই মানুহগৰাকীয়ে কৈ পঠিয়ালে " ভাত দাইল হ’লেই,ভাজিখিনি বনালেই হৈ যাব আৰু" কথাষাৰ শুনিয়েই তাই ল’ৰালৰিকৈ ৰুমলৈ ঘুৰি আহিল৷ অপেক্ষাৰ যতি পেলাই খোৱা বোৱাবোৰৰ পৰা আজৰি হৈ উঠাত দৃষ্টিয়ে মলয়াৰ সৈতে পোনেই গৈ জুনবিৰিৰ ৰুম পালেগৈ৷মৌ’কো লগ ধৰিছিল কিন্তু তাইহে এই ৰাতিখন ভুতৰ কথা শুনিবলৈ নাযাওঁ বুলিয়েই লগত নাহিলে৷ জুনবিৰি চিংগল ৰুমত থাকে সেয়ে চিন্তা নাই,সিহঁতে কথা পাতিলে কোনেও আমনি নাপায়৷ হোষ্টেলত থকাৰ পৰা দৃষ্টি আজি প্ৰথমবাৰ এইদৰে কাৰোবাৰ ৰুমলৈ আহিছে৷সেয়ে সময় আৰু পৰিস্থিতিৰ সৈতে মিলি যাবলৈ অলপ সময় লাগিছে৷মলয়াই ইটো সিটো কথা পাতি আছে জুনবিৰিৰ সৈতে সেই সময়খিনি দৃষ্টিয়ে একান্ত বাধ্য ছাত্ৰীৰ দৰে মনে মনে বহি থাকিল৷পৰিস্থিতিটোৰ লগত অলপ সহজ হোৱা যেন লাগি দৃষ্টিয়েই বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্যটো কি বুলি সুধি পেলালে৷জুনবিৰিৰ প্ৰথমে দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নত আচৰিত যেন লাগিল৷কাৰণ আজিলৈ এইদৰে কোনেও সেই কোঠাৰ ৰহস্য জানিবলৈ তাইৰ ৰুমলৈ এইদৰে অহা নাই৷মাত্ৰ এবাৰহে খুউব সম্ভৱ এবছৰৰ আগতেই তাই দুজনীমান ছোৱালীৰ সৈতে কথাবোৰ আলোচনা কৰিছিল৷ তাই ঈৰ্ষাত হাঁহি এটি মাৰি কৈ উঠিল " কি হ’ল বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ভূত প্ৰেতে আমনি কৰিছে নেকি তোমাক ?" দৃষ্টি কঁপি উঠিল,মলয়াৰ মুখলৈ চালে,তাই সাধাৰণ ভাৱেই বহি আছে ৷সেয়ে কওঁ নকওঁকৈ মাত লগালে "নাই মানে ৰুমটো অহাৰ পৰা বন্ধ দেখিহে সুধিলোঁ৷পৰাপক্ষত এইদৰে হোষ্টেলৰ ৰুম এটা বিনা কাৰণত বন্ধ কৰি নথয় যে ,চুইচাইড বা তেনেকুৱা কিবা হ’লেহে..." শেষৰ ফালে তাইৰ মাতটো সৰু হৈ পৰিলগৈ৷ তাইৰ কথা শুনি জুনবিৰিয়ে হাঁহি মাৰি কৈ উঠিল " তুমি ভবাৰ দৰে তেনেকুৱা একোৱেই নহয় বাৰু কিন্তু ৰহস্য নথকাও নহয় " প্ৰবল উৎসাহেৰে দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " তাৰমানে?" জুনবিৰিয়ে আৰম্ভ কৰিলে " আজিৰ পৰা দহ বছৰ আগত সেইটো ৰুমত ইউনিভাৰচিটিতেই Ph.d কৰিবলৈ অহা বা এজনী আছিল৷ তাই হেনো ৰুমটোত কিবা অলৌকিক শক্তি থকাৰ অনুমান কৰে৷ দিনতেই হওঁক বা ৰাতিয়েই হওক তাইৰ সৈতে বোলে ছাঁ এটি ঘুৰি ফুৰে৷তাই সাহসী আছিল ,সেয়ে কথাবোৰ বৰ এটা গুৰুত্ব নিদিলে,হ’লেও পাছলৈ তাইৰ লগত ঘটা কিছুমান ঘটনাত তাইৰ মনোবল লাহে লাহে ভাগি পৰিল৷কি ঘটিছিল সেইয়া সঠিককৈ নাজানিম,কিন্তু মই জনা মতে তাৰ পাছৰে পৰা তাই হেনো ৰুম চেঞ্জ কৰিবলৈ বিচাৰি ফুৰিছিল৷কিন্তু ক’তো ৰুম নাপাই উপায় নোপোৱাত তাতেই থাকিব লগা হ’ল৷ আচলতে বস্তুবোৰহে ৰুমটোত থ’লে মানুহজনী প্ৰায়েই ওচৰৰ পি.জিৰ লগৰ এজনীৰ তাত থাকেগৈ৷ এদিন তেনেকৈয়ে লগৰজনী ৰুমলৈ উলাই যাওঁতে নাজানো কেনেকৈ তাইৰ ৰুমত জুই লাগিল,তাইৰ সকলো বস্তু বাঢ়নিৰ পৰা আদি কৰি কিতাপ পত্ৰলৈকে জ্বলি চাই হৈ গ’ল৷ ৰাতিয়েই কোনোবাই তাইৰ ৰুমৰ পৰা ওলোৱা ধোৱাবোৰ দেখিহে তাইলৈ ফোন কৰিলে৷ লগালগ তাই আহি ৰুমৰ দৰ্জা খুলে মানে ৰুমৰ প্ৰতিটো বস্তুৱেই আধাতকৈ বেছি জ্বলি চাই হ’ল ৷পশ্চিছ বছৰীয়া জীৱনটোত আৰ্জিব পৰা তাইৰ সকলো ডকুমেণ্টেই জ্বলি চাই হ’ল,সেইদিনা ৰুমটো দেখিয়েই তাই মুৰ ঘুৰাই পৰিল আৰু তাৰ পাছত তাইক হস্পিতাললৈ নিয়া হ’ল৷ সুস্থ হোৱাৰ পাছতো তাই হেনো এদিনো হোষ্টেললৈ ঘুৰি নাহিল,লগতে ইউনিভাৰচিটিটো বোলে তাইক দ্বিতীয়বাৰলৈ কোনেও নেদেখিলে৷সেয়ে তাইয়ো আজিলৈ ৰহস্য হৈ থাকিল,আৰু সেই কোঠাটোও৷ " "তাৰপাছত ?" "আচলতে সেই সময়ত মোৰ জেঠাই ছোৱালীজনী এই হোষ্টেলতে এইটো ৰুমতেই আছিল,মইও তাইৰ পৰাহে কথাবোৰ শুনিছিলোঁ আৰু তাই কোৱা মতে পিছত যেতিয়া ৰুমটো কেনেকৈ জ্বলি চায় হ’ল সেই প্ৰমাণ কৰিছিল তেতিয়া ফৰেনছিক ৰিপৰ্ট মতে চৰ্ট চাৰ্কিট নহ’লে ধূপ বা চাকি জ্বলাই থোৱাৰ বাবেহে ৰুমটোত জুই লাগিল৷কিন্তু সঠিককৈ কোনেও নাজানিলে আচলতে ৰুমটোত জুই লাগিল কেনেকৈ ? পিছে বহুতৰে মুখ বাগৰি তাই নোহোৱা হোৱাৰ পিছত বহু কথাই উলাইছিল,কাৰোবাৰ মতে তাই বোলে মানসিক ৰোগী আছিল সেয়ে মনতে যি টি ভ্ৰম হয় কিবা দেখা বুলি ,সেই খঙতেই তাই চাগে নিজেই ৰুমটো জ্বলাই দি কোনেও কথাটো নাজানিবলৈ লগৰজনীৰ ৰুমলৈ গ’লগৈ৷কিছুমানৰ মতে তাই বোলে প্ৰেমিকৰ হঁতে পলাই যাবলৈ এনেকুৱা কৰিলে,যাতে তাইৰ ওপৰত কোনেও সন্দেহ কৰিব নোৱাৰে৷কিছুমানৰ মতে তাইৰ হঁতে ঘটা ঘটনাবোৰৰ আগে আগে তাই আৰু লগৰদুজনী মানে মিলি হেনো ৰাতি বাৰ বজাৰ পাছত কিবা আত্মা মতাৰ মন্ত্ৰ পঢ়িছিল সেই ৰুমত,কিন্তু যেতিয়া সিহঁতৰ ভয় লাগিল তেতিয়া বোলে আধাতে সামৰি থ’লে৷সেয়ে বোলে অতৃপ্ত আত্মাই তাইক হাৰাশাস্তি কৰি তাইৰ জীৱনটোৱেই ৰহস্যকৰ কৰি পেলালে৷ " দৃষ্টি বহা ঠাইতে কথাবোৰ শুনি কঁপিবলৈ ধৰিলে,অজান ভয় এটাই তাইক যেন চেপি কুচি আনিলে ভিতৰৰ পৰা,সেয়ে জোৰকৈ মলয়াৰ হাতখনতে টেপামাৰি ধৰি ল’লে৷ কথাবোৰ আমোদলগা হ’লেও এই ৰাতিখন এনে কথাবোৰ শুনি ভয় লগাটো স্বাভাৱিক কথা৷ দৃষ্টিয়ে ভয় কৰা যেন দেখিয়েই জুনবিৰিয়ে কথাবোৰ কৈ থকাৰ পৰা আধাতে ৰৈ দিলে ৷কিন্তু এইবাৰ দৃষ্টিৰ পিছৰখিনি কি হ’ল সুধিবলৈ সাহস নহ’ল৷ সেয়ে জুনবিৰিয়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " ভয় খাব নালাগে দৃষ্টি,ইয়াত ভয় কৰাৰ কোনো কথাই নাহে৷ আচলতে কি জানা মই এইবোৰ কথাত বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিওঁ, আৰু আজিলৈ পাচঁ বছৰেই পাৰ হ’বৰ হ’ল কিন্তু এনেকুৱা একো অনুভৱেই কৰা নাই৷মোৰ কথাটো বাদেই দিয়া এই হোষ্টেলত থাকি যোৱা কোনো এজনী ছোৱালীয়েই আজিলৈ এনে কোনো সমস্যাৰ সন্মুখীন হোৱা নাই৷হ’লেও এনেকুৱা অবাঞ্চিত কাহিনী কিছুমান চলি থকাৰ বাবেই বহুতে ৰুমটোত থাকিবলৈ ভয় কৰে, পিছে ৰুমটোৰ অৱস্থাটোও বহুত বেয়া হৈ গ’ল সেয়েহে সকলোৱে মিলি পূজা পাতল কৰি তেতিয়াই ৰুমটো তলা লগাই দিলে৷ আজিলৈ মই থকাত এবাৰো সেই ৰুমটো খোলা মনত নাই,মনে মনে কোনোবাই খুলিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও নাজানো কিন্তু মই ভাবোঁ বাটৰ কচু গাত নঘহাই ভাল৷যি যেনেকৈ আছে তেনেকৈয়ে থাকিবলৈ দিয়া হওঁক৷যদিও ভূত প্ৰেত আছে থাকক,আমাৰ কাকোৱেই আজিলৈ আমনি কৰা নাই যেতিয়া আমিনো কিয় কৰোঁ৷ " যেনেতেনে দৃষ্টিৰ মনত চলি থকা ধুমুহাজাকে সাম কাটিল৷ৰুমটোৰ বিষয়ে জানিবলৈ থকা উৎসুকতাখিনিও দুৰ হ’ল৷কিন্তু কথা পাতি থাকোঁতে কেতিয়ানো ৰাতি বাৰ বাজি পাৰ হ’ল গমেই নাপালে৷ দুয়োজনীয়ে জুনবিৰিক শুবলৈ দি গুড নাইট বুলি কৈ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷ কিন্তু এই ৰাতিখন সেই ৰুমৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ নিজৰ ৰুম পাবলৈ সাহ হোৱা নাই৷ মলয়ালৈ চালে ,তাইৰো সেই একেই অৱস্থা৷ জুনবিৰিক ইমান সময়ে আমনি দিয়াৰ পাছত পুনৰ সিহঁতক ৰুমৰলৈকে আগবঢ়াই থৈ আহিবলৈ বুলি ক’বলৈ ভাল নালাগিল ৷দুইজনীয়ে ভয়তেই গ্ৰাউণ্ড ফ্লৰৰ চিৰিখনৰ ওচৰত ৰৈ থাকিল ৰুমলৈ যোৱাৰ উপায় বিচাৰি৷ এপাকত দৃষ্টিৰ মনলৈ এটা বুদ্ধি আহিল, মিছাকৈয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ হোৱাটছপআপ গ্ৰুপটোত "Happy birthday malaya baa" বুলি লিখি পষ্ট কৰিলে৷লগতে মলয়া বাক চাৰপ্ৰাইজ দিবলৈ বুলি সকলোকে কৰিদৰৰ ফালে মাতি পঠিয়ালে৷ এইসময়ত এনে দুসাহসীক কাম কৰাৰ বাদে তাইৰ হাতত আন উপায় একো নাই৷হোষ্টেলৰ ছোৱালীবিলাক প্ৰায়েই ৰাতি এক দুই বজালৈ সাৰে থাকে,হ’লেও নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত থাকে বাবেই ভাত খোৱা পাছৰ পৰা গোটেই হোষ্টেলটো শূইন্ হৈ পৰে৷ দৃষ্টিৰ মেছেজটো চাই প্ৰায়খিনি ছোৱালীয়েই কৰিদৰৰ ফালে ওলাই আহিল৷প্ৰথমে মলয়াই যদিও এনে কাম কৰাৰ পৰা দৃষ্টিক বাধা দিছিল তথাপিও পাছত উপায় নোহোৱাৰ বাবে সেই কথাই মান্তি হৈ আগুৱাই আহিল৷কৰিদৰটোত মলয়াক চাৰপ্ৰাইজ দিবৰ বাবে ৰৈ থকা ছোৱালীবোৰ দেখি দৃষ্টিৰ পেটে পেটে হাঁহি উঠিল৷ সকলোৱেই মলয়াক শুভকামনাৰ সৈতে উপচাই পেলালে, দৃষ্টিয়ে পাৰে মানে নিজকে আনৰ চকুৰ পৰা লুকুৱাই মুখ টিপি হাঁহি হাঁহি যেনেতেনে দুয়োজনী আহি ৰুম পালেহি৷ৰুম পাই মৌ’য়েও মলয়াক জন্মদিনৰ শুভেচ্ছা জনোৱাত দুয়োজনীয়েই হাঁহি হাঁহি বিচনাত বাগৰি পৰিল৷ শুভেচ্ছা জনোৱাৰ পাছত সিহঁত দুজনীয়ে হাঁহি দিয়াৰ বাবে মৌৰ অলপ খঙ উঠা যেন দেখিহে আজি ভূতৰ ভয়ে মলয়াৰ বাৰ্থদে পাতি দিয়াৰ কথাবোৰ মৌ’ৰ আগত কৈ কৈ তিনিওজনীয়েই বিচনাত বাগৰি বাগৰি পাৰে মানে হাঁহিবলৈ ধৰিলে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৭ দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা কৰিও আজি ক্লাছত মন লগাব পৰা নাই ৷পৰাহ’লে আজিৰ ক্লাছকেইটা নকৰিলেই হয় কিন্তু এটেনডেন্সৰ বাবেহে বহি আছেহি৷দিনটো নাযায় নুপুৱায় যেন অসহ্য লাগিছে তাইৰ,কেতিয়া হোষ্টেল পাই জুনবিৰিৰ পৰা বাৰ নম্বৰ কোঠাটোৰ ৰহস্য জানিবলৈ আহিব সেই লৈ বাট চাই আছে৷পিছে আজি দৃষ্টিয়ে ৰাতিপুৱাৰ পৰাই সমীক্ষাৰ অস্হিৰতা কিছুমান লক্ষ্য কৰি আছে কিন্তু আনৰ ব্যক্তিগত জীৱনত নোসোমাও বুলিয়েই এতিয়ালৈ তাইক এইবিষয়ে একো সোধা নাই ৷ সদায় ক্লাছত আহি হাঁহি মাতি থকা,ফাৰ্ষ্ট বেঞ্চত বহি ভালপোৱা ছোৱালীজনীয়ে আজি শেষৰ ফালৰ মুৰৰ বেঞ্চখনত বহি ৰাতিপুৱা কান্দি থকাৰ দৰে লাগিছিল,কিন্তু কিয় কান্দিছা বুলি সোধোতে "নাই কন্দা,ঘৰলৈ মনত পৰিলেই মোৰ চকু পানী নজনাকৈয়ে ওলায়" বুলি জীয়া ফাকি এটা মাৰি সেইখিনিৰ পৰা ল’ৰালৰিকৈ আতৰি বাথৰুমৰ বেচিনত মুখখন ধুই চকুপানীবোৰ লুকুৱাইছিল৷ এইকেইদিনত দৃষ্টি আৰু সমীক্ষা অন্তৰংগ বান্ধৱী হৈ পৰিছে যদিও দুয়োজনীয়েই কিছুক্ষেত্ৰত ব্যক্তিগত জীৱনটোৰ পৰা ইজনীয়ে সিজনীক আতৰাই ৰাখিছে৷ আজি দিনটোত সমীক্ষাৰ মাকেও তাইলৈ ঘনাই ফোন কৰি আছে,দৃষ্টিৰ মনত সন্দেহ উপজিছে নিশ্চয় সমীক্ষাৰ মনৰ মাজতেই এজাক ধুমুহা বলি আছে৷ সেয়ে সমীক্ষাই নিজেই উপযাচি নোকোৱাৰ আগতে তাইৰো সুধিবলৈ বেয়া লাগিছে৷ সমীক্ষাৰ মনটো অলপ ভাল লাগক বুলিয়েই দৃষ্টিয়ে তাইক অ’ফ টাইমত জ’চাগলৈ কিবা এটা খাবলৈ বুলিয়ে লগতে লৈ আনিছিল৷কি খাব অৰ্দাৰ দি পাচঁ নম্বৰ টেবুলখনত বহিবলৈ যাওঁতেই চকুত পৰিল,এজাক ল’ৰাৰ সৈতে ৰুদ্ৰই খুউব গম্ভীৰকৈ কিবা কথাৰ আলোচনা কৰি আছে৷আজিও নীলা টি চাৰ্টটোৰ সৈতে ব্লেক ফৰ্মেল পেন্টটোত বেষ্ট হেন্দচম দেখাইছে ৰুদ্ৰক৷ দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা কৰিয়ে তাৰ পৰা চকু আতৰ কৰি নানিলে,এপাকত ৰুদ্ৰৰ সৈতে চকুত চকু পৰাত লাজতে তলমুৰ কৰি বহি পৰিল৷ চঞ্চল মনটোত ইম্মান লাজ যে চকুমুখলৈকে জবাফুলৰ দৰে তেজাল ৰঙা হৈ পৰিল৷দৃষ্টিৰ অৱস্থাটো দেখি সমীক্ষা অলপ আচৰিত হ’ল,কি হৈছে তাইৰ একো ধৰিব নোৱাৰি সুধিয়ে পেলালে "কি হ’ল দৃষ্টি?" দৃষ্টিয়ে ফুচফুচাই ক’লে " চোৱাচোন, সৌ ল’ৰাটোৱে বাৰু মোৰ ফালেই কেনেবাকৈ চাই আছে নেকি? " -"কোনটো ল’ৰা?" "নীলা টিচাৰ্ট পিন্ধা থকা ল’ৰাটোৰ কথা কৈছোঁ" সমীক্ষাই পুনৰ এবাৰ ডিঙি মেলি ল’ৰাৰ জাকটোলৈ চাই পঠিয়ালে৷তাৰ পিছত ক’লে -"ৰুদ্ৰ দাৰ কথা কৈছা নেকি তুমি " "চুু...পপ সি শুনিলে কথাটো বেয়া হ’ব ৷" -"কিয় ?" "মোৰ লাজ লাগিছে সেই কাৰণে " -"তোমাৰ লাজ আৰু ৰুদ্ৰ দা’ৰ কথাটো মই হ’লে বুজি নাপালোঁ দেই ,ৱাহহ ছোৱালীয়ে ইউনিভাৰচিটি আহিয়েই মনে মনে.." "সেই এইজনী সেইবোৰ একো নহয়,দীঘলীয়া কাহিনী পাছত ক’ম কেতিয়াবা ,এতিয়াও চাই আছে নেকি সেইটো কোৱা " সমীক্ষাই পুনৰ এপাক চাবলৈ লওঁতেই ৰুদ্ৰৰ চকুৱে চকুৱে পৰাত "দাদা ভালনে"বুলি সুধিয়েই পেলালে৷ দৃষ্টিয়ে মোৰে কপাঁলে হাত দি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰালে "চেচ্ এইজনীয়ে জান খাই দিলে মোৰ "৷দুৰৰ পৰাই কথা বতৰা পাতিবলৈ অসুবিধা হোৱাত হয়তো ৰুদ্ৰই সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷ যিমানে ৰুদ্ৰৰ মাতটো কাষ চপা যেন লাগিল সিমানেই দৃষ্টিৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷ নোৱাৰিলে আৰু তাই এইদৰে বহি থাকিব,সমীক্ষাক সেইখিনিতেই এৰি উলাই আহিল জ’চাগৰ পৰা৷সেইসময়ত দৃষ্টিয়ে মাথোঁ পলাবলৈ চাইছে,বুকুৰ ধপধপনিবোৰ কম নোহোৱালৈকে তাই কিমান দুৰ বাট এইদৰেই অকলে গুচি আহিল ঠিক নাই ৷ক্লাছ পোৱাৰ আধা বাটতহে মনত পৰিল সমীক্ষালৈ৷ ৰুদ্ৰৰ পৰা পলাবলৈ চাওঁতে এইয়া তাই কি কৰি পেলালে বুলি মুৰটোকে খজুৱাবলৈ ধৰিলে৷ উপায়টো নাই লগত আনিছিল যেতিয়া নিবটো লাগিবই৷সেয়ে পুনৰ ঘুৰি আহিল জ’চাগৰ পদূলিলৈ৷কিন্তু তাইৰ সাহ হোৱা নাই ভিতৰলৈ সোমাই যাবলৈ সেয়ে বাহিৰতে বহি সমীক্ষালৈ বাট চালে৷ প্ৰায় এঘণ্টাতকৈ বেছি সময় পাৰ হ’ল,এই সময়খিনিত কিমানে জ’চাগলৈ অহা-যোৱা কৰিলে তাৰ হিচাপ নাই কিন্তু সমীক্ষাৰহে কোনো দেখাদেখি নাই৷সমীক্ষালৈ দুবাৰমান ফোনো কৰিছিল পিছে তাই ৰিচিভহে নকৰিলে৷ ইমান সময়ে তাই ৰুদ্ৰকো উলাই অহা দেখা নাই ,তেনেহ’লে সিহঁতি এতিয়াও কথা পাতিয়েই আছে নেকি? নে দুয়োটাই ওলাই আহিল জ’চাগৰ পৰা জানিবলৈ আৰু পোন্ধৰ মিনিটমান সেইখিনিতে ৰৈ বাট চালে সমীক্ষাৰ বাবে৷কিন্তু কাকো ওলাই নহা দেখি তাইয়ে পুনৰ জ’চাগৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল৷কিন্তু সিহঁত এটাকো নেদেখি খৰখোজেৰে চেন্টাৰৰ ফালেই খোজ ল’লে৷ ব্ৰেকৰ পাছৰ ক্লাছটোৱেই শেষ আছিল ,কিন্তু তাই তাকো মিছ কৰি দিলে ৷সেয়ে চেন্টাৰলৈ সোমাই যাবলৈ ভাল নালাগিল তাইৰ৷ মেথেমেটিক্স ডিপাৰ্টমেণ্টৰ সন্মুখতে ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি সমীক্ষালৈ বাট চালে৷ এপাকত সমীক্ষাক চেন্টাৰৰ পৰা ওলাই অহা দেখি তাইৰ চকু মুখ উজ্জ্বলি উঠিল৷কিন্তু সমীক্ষাই ইচ্ছা কৰিয়েই দৃষ্টিক মাত নিদিয়াকৈ তাইৰ কাষেদিয়েই গপগপাই হোষ্টেলৰ ফালে খোজ ল’লে৷ দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাক বহুবাৰ মাতিবলৈ চেষ্টা কৰিলে কিন্তু তাই মাত নিদিওঁ বুলিয়েই অভিমান কৰি নিদিয়াকৈ থাকিল৷কিন্তু এপাকত দৃষ্টিলৈ বেয়া লগাত মুখ বিকতাই দৃষ্টিক কৈ থৈ গ’ল " মোক ফচাই থৈ তাত অকলে এৰি গুচি আহিলা বেয়া পালোঁ তোমাক " দুখ দৃষ্টিৰ গাত সেয়ে তাইয়েই বাৰে বাৰে সমীক্ষাক চ’ৰি কৈ তাইৰ পাছে পাছে খোজ দি একেবাৰে সমীক্ষাহঁতৰ হোষ্টেলৰ ওচৰ পালেহি৷দৃষ্টিক আওকাণ কৰি সমীক্ষা হোষ্টেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল,হ’লেও তাইৰ মনে নামানিলে৷ গেটৰ বাহিৰৰ পৰা অপৰাধীৰ দৰে তাইলৈ হেপাঁহেৰে চাই থকা দৃষ্টিৰ মুখখন মনলৈ অহাট তাইৰ ওচৰলৈ ঘুৰি আহিল৷পুনেই দৃষ্টিক চ’ৰি বুলি কৈ তাইৰ হাতখন ধৰি ল’লে৷ দৃষ্টিৰ সেমেকা মুখখনত সোণগুটি যেন হাঁহি এটা বিৰিঙি উঠিল৷সমীক্ষাই অভিমান কৰিয়েই ক’লে " মোক অকলে এৰি অহাৰ কাৰণটো ক’ব লাগিব,কি চলি আছে ৰুদ্ৰ দাৰ লগত" দৃষ্টিয়ে লাজ লাজ অনুভৱেৰে ক’লে " তেনেকুৱা তুমি ভবাৰ দৰে একোৱেই নহয় ,একদম চিম্পল ষ্টৰী মোৰ " তাৰ পাছত তাই কথাবোৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷দৃষ্টিৰ কথাবোৰ শুনাৰ পাছত সমীক্ষাই উচ্চ স্তৰত গিৰ্জনি মাৰি হাঁহি উঠিল৷দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ ওচৰত লাজ পোৱাতকৈয়ো বেছি লাজ সমীক্ষাই হাঁহি দিয়াতহে পাইছে৷অন্তত যিটো মানুহৰ সৈতে ঘটনাতো ঘটিছে সি আজিলৈ তাইক পাত্তাই দিয়া নাই কিন্তু যাক ক’লে তাই হাঁহি ৰখাবই পৰা নাই৷মুখখন ফুলা লুচিটোৰ দৰেই ফুলি উঠিল৷ দৃষ্টিৰ ফুলা মুখখন দেখি সমীক্ষাই গহীনাই কৈ উঠিল "হ’ব দিয়া ইমান লাজ কৰিবলগীয়া একো নাই ইয়াত,ৰুদ্ৰ দাই চাগে এইবোৰ কথা কাহানিবাই পাহৰিলে৷ তাৰ মনত থকা হ’লে আজি তোমাক জ’চাগত দেখাৰ পাছতেই চিনি পালে হয় " দৃষ্টিয়ে সমীক্ষাৰ মুখলৈ চাই প্ৰশ্ন কৰিলে "তাৰমানে মোৰ কথা কিবা সুধিছিল নেকি?" -"উহোঁ একো নাই সোধা লগৰজনী গুচিয়েই গ’ল দেখোন বুলি কৈ মোৰ ভাল বেয়াৰ খবৰ সুধিছিল সিমানেই " "ভাগ্য ভাল তেওঁৰ যে মোৰ মুখখন মনত নাই৷পিছে তুমি ৰুদ্ৰ দাক কেনেকৈ চিনি পোৱা?" -"ইউনিভাৰচিটিৰ এদমিচনৰ কিবা কামতে চিনাকি হৈছিলো,তাৰ পাছৰ পৰাই ভাল চিনাকি আমাৰ " ৰুদ্ৰৰ বিষয়ে আৰু অধিক জনাৰ উদ্দেশ্যৰে গেৰোঁগেঁথোকৈ দৃষ্টিয়ে পুনৰ সুধিলে "আট্চা ,পিছে সম্পূৰ্ণ নামটো কি বাৰু?" "ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা " দৃষ্টিয়ে তপৰাই ক’লে -"ধুনীয়া নামটো " " অকল নামটোৱেই নে ল’ৰাটোও ধুনীয়া দেখোন,পচন্দ হৈছে যদি মোক ক’লেই হ’ল " "ধেই কি যে কোৱা ,সেইবোৰ একো নাই৷মাত্ৰ নাজানো কাৰণেহে সুধিছোঁ ৷মই যাওঁ এতিয়া নহ’বা দেৰি হ’বগৈ হোষ্টেল পাওঁতে" -"ইচ্ দেৰি হ’বনে পলাব খুজিছা৷যি কি নহওঁক for more information জনাই থ’লো ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলতেই থাকে " সমীক্ষাই কামোৰ দিয়া দেখি দৃষ্টিয়ে যিমান পাৰে সিমান খৰখেদাকৈ খোজ দি তাইৰ কাষৰ পৰা পলাবলৈ বিচাৰিলে৷হ’লেও হোষ্টেললৈ অহা গোটেই বাটটোত মনলৈ এটা নামেই আহি থাকিল "ৰুদ্ৰাক্ষ নন্দন বৰুৱা"৷নামটো শুনাৰ পাছৰ পৰাই যেন প্ৰিয় হৈ পৰিছিল তাইৰ বাবে,সেয়ে লগালগ ফেচবুকটো খুলি নামটো চাৰ্চ কৰিলে, হাতত গীতাৰ লৈ কেকোৰা চুলিকোছা মেলি হোৱাইট চাৰ্ট আৰু নেভিব্লু পেন্টৰ ফৰ্মেল ড্ৰেচত প্ৰফাইল ফটোখন আপলোড কৰা আছে৷ বহুদেৰি ভাবি চিন্তি কপাঁ কপাঁ হাতেৰে ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটো পঠিয়াই দিলে৷পুনৰ বাৰ দৃষ্টিৰ হৃদয়ৰ কেকুঁৰিটোত ৰুদ্ৰ নামৰ বতাহজাক আহি থেকা খাই পৰিল৷ এই বতাহ জাকতেই তাই যেন উৰি ফুৰিব এতিয়াৰে পৰা মাথোঁ অপেক্ষা ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটো এক্সেপ্ত কৰালৈ৷ সন্ধিয়া পাৰ হ’ল,কিন্তু এতিয়ালৈ দৃষ্টিয়ে এবাৰো জুনবিৰিৰ ওচৰলৈ যাবলৈ মলয়াক লগ নধৰা দেখি তাই অলপ আচৰিত হ’ল৷যিজনী ছোৱালীয়ে কালিৰে পৰা বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য জানিবলৈ উৎসুক হৈ আছিল সেইজনী ছোৱালীয়ে এতিয়ালৈ এবাৰো তাইক এই বিষয়ে একো এটা সোধা নাই,কি আচৰিত৷ তাই কেনেবাকৈ পাহৰিলে নেকি বুলিয়ে জুখি চাবলৈয়ে দৃষ্টিক মাত লগালে " দৃষ্টি তুমি কিবা এটা পাহৰিছা নেকি বাৰু? " শুই থকাৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " একো নাই পাহৰা মলয়া বা,কিয় সুধিলা " "কিয় বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য জনাটো কি হ’বগৈ" দৃষ্টিয়ে একেজাপেই বিচনাৰ পৰা নামি মলয়াক লগত লৈ দ্ৰুতগতিত ৰাজধানী যোৱাদি গৈ জুনবিৰিৰ ৰুমৰ কাষ পালেগৈ৷কিন্তু ভাগ্যই বেয়া প্ৰকাণ্ড তলা এটা মাৰি থোৱা আছে৷উদাস মনটো লৈ ৰুমলৈ ঘুৰি আহিল৷ কেনেকৈ যে ইমান ইম্পৰটেণ্ট কথাটো পাহৰি থাকিল বুলি নিজৰ ওপৰতে খং উঠিল তাইৰ৷দৃষ্টিৰ উদাসীন মুখখন দেখি মলয়াই জুনবিৰিলৈ ফোন কৰি তাইৰ ৰুমলৈ যোৱাৰ কথাটো কোৱাত জুনবিৰিয়ে ৰাতিলৈ ভাত খোৱাৰ পাছত ৰুমলৈয়ে মাতি পঠিয়ালে৷ উফ্ পুনৰ এক অপেক্ষা ৰাতি হোৱালৈ ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৬ কঁপি থকাৰ পৰাই মৌ’য়ে ক’লে "দৃষ্টি তুমি ভুত প্ৰেত আত্মা এইবোৰ বিশ্বাস কৰানে?" উত্তৰ দিবলৈ দৃষ্টি বিমোৰত পৰিল৷তথাপিও ধেমেলীয়া সুৰতে আৰম্ভ কৰিলে "দিনত হ’লে বিশ্বাস নকৰোঁ কিন্তু ৰাতি হ’লে বিশ্বাস কৰোঁ৷আচলতে এইবোৰ বিশ্বাসৰ বান্ধোন,যি বান্ধোনেৰে বান্ধ খাই আমি সোমাই পৰোঁ গভীৰলৈকে৷" এইবাৰ দৃষ্টিলৈ মলয়াৰ পোনপটীয়া প্ৰশ্ন "তাৰমানে তুমি এই অলৌকিক শক্তিবোৰ বিশ্বাস কৰা? " দৃষ্টিয়ে আৰম্ভ কৰিলে- বিশ্বাসটো এক বেলেগ ধৰণৰ বস্তু৷ আচলতে কি জানা ,আমাৰ অজ্ঞাতে এই পৃথিৱীখনত দুটা শক্তিয়ে বাহ লৈ আছে৷তাৰে এটা নকাৰাত্মৰ আনটো সকাৰাত্মক মানে ঋণাত্মক আৰু ধনাত্মক শক্তিৰ কথা ক’লো৷ লোক বিশ্বাস মতে এই শক্তিবোৰ হেনো পৃথিৱীৰ উৰ্যাৰ ফল ৷মই আজিলৈ ভুত,প্ৰেত,আত্মা আদিৰ কেতিয়াও সন্মুখীন হোৱা নাই আনকি ভগৱানো দেখা নাই তথাপিওচোন ৰাতিপুৱা ধূপদাল নজ্বলোৱালৈকে মনটো শান্তি নালাগে,ক’ৰবাত নামঘৰ এটাই হওঁক বা মন্দিৰ,মছজিদ,দৰগাহেই হওঁক দেখাৰ লগে লগেই আপোনাআপুনি মুৰ দোঁ খাই আহে৷এইবোৰ জানো আমাৰ বিশ্বাস নহয়৷" দৃষ্টিয়ে কথাবোৰ কৈ শেষ কৰিবলৈয়ে নাপালে মাজতে মলয়াই পুনৰ প্ৰশ্ন কৰিলে "কিন্তু এই শক্তিবোৰৰ বাবে ভুত প্ৰেত আত্মা থকাৰ যুক্তিটো ক’ত?" দৃষ্টিয়ে পুনৰ ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কিয় কৈছিলোৱেই দেখোন এই শক্তিবোৰৰ মূলতে হ’ল বিশ্বাস,যিদৰে ঈশ্বৰৰ প্ৰতি আমাৰ অগাধ বিশ্বাস থিক সেইদৰেই ৷আমাৰ সমাজতো বহুকেইটা লোকবিশ্বাস আছে,যিবোৰ আজিলৈ বহুতেই অন্ধবিশ্বাস বুলি মানি লোৱা নাই৷এইধৰা দেৱতা,অপদেৱতাৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ তুলিৰ তলত লোহাৰৰ চুকা অস্ত্ৰ থৈ দিয়া,বিহুৱে সংক্ৰান্তীয়ে ঘৰৰ চাৰিওফালে নহৰু আৰু গোৱৰ পানী চতিওৱা,অপশক্তিৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ গোৱৰমাটিৰে চোতালঘৰ মোচা,বিয়াবাৰুত কন্যা আনিবলৈ যোৱা দৰাৰ গালৈ চাউল চতিওৱা,বৰগছত ভুত,প্ৰেত নতুবা দেৱতাৰ আশ্ৰয় স্থল মানি পূজাপাতল কৰা৷ মাত্ৰ এয়াই নে ,হিন্দু সংস্কৃতিৰ লোকবিশ্বাস মতে,আমাৰ শৰীৰৰহে মৃত্যু হয় আত্মা অমৰ,সেয়ে শৰীৰৰ মৃত্যুৰ পাছতো বোলে আত্মাটোৱে শৰীৰলৈ উভতি অহাৰ প্ৰয়াস কৰি থাকে,আৰু সেই প্ৰয়াস ভাঙিবলৈয়ে শৰীৰটোৰ দাহ কৰি দিয়া হয়৷আৰু মৃতকৰ আত্মাক সন্তুষ্ট কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে অন্তোষ্টিক্ৰিয়া সম্পন্ন কৰে৷তেনেহ’লে তোমালোকেই কোৱা যদি নকাৰাত্মক শক্তি বুলি একো নাই তেনেহ’লে প্ৰাচীন কালৰে পৰা মানুহে এইবোৰ পালন কৰাৰ যুক্তি ক’ত ? দৃষ্টিৰ কথাত দুইজনীয়ে হয়ভৰ জনাই আৰু অধিক জনাৰ উদ্দেশ্যেৰে তাইৰ মুখলৈ তধা লাগি চাই ৰ’ল৷ দৃষ্টিয়ে এইবাৰ পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে "আচলতে কি জানা,বিশ্বাস অবিশ্বাস এইবোৰ আমাৰ মানৱ মনৰ স্ব-সৃষ্ট অৱয়ব৷ হ’লেও যে বিজ্ঞানেও আজিলৈ এইবোৰ শক্তি নাই বুলি প্ৰমাণ কৰিব পৰা নাই ৷সেয়ে গুৰু গোসাইক পূজি নিজা কৰ্মবোৰ কৰি যাব লাগে৷" দৃষ্টিৰ কথাষাৰ যেনেতেনে শেষ হ’বলৈ পালেহে মৌ’য়ে খপজপকৈ উঠি গৈ ধূপ এদাল জ্বলাই গোটেই ৰুমটোতে ঘুৰাই দিলেগৈ৷তাকে দেখি মলয়া আৰু দৃষ্টিয়ে ইজনীয়ে সিজনীলৈ চাই ফিচফিচাই হাঁহি উঠিলে৷পুনৰ এই অলৌকিক শক্তিবোৰ থকা নথকা লৈ সিহঁতৰ মাজত আদ্দা বহিল ৷ হঠাৎ ভাতখোৱাৰ ঘন্টাধ্বনিৰ শব্দটো শুনি তিনিওজনী উচপ খাই উঠিল৷ছোৱালীবোৰৰ চিঞৰ বাখৰ,দৌৰিদৌৰিবোৰ কাণত পৰাতহে সময়টো চালে আঠ বাজি পাৰ হ’ল৷কথাৰ মহলা মাৰোঁতে কেতিয়ানো ইমান সময় পাৰ কৰি দিলে সিহঁতি ক’বই নোৱাৰিলে৷ আজি বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য বিচাৰিবলৈ গৈ ভুত,প্ৰেত ,আত্মাইহে সিহঁতৰ আদ্দাত ঠাই ল’লেগৈ৷ভাত খাবলৈ বুলি কাঁহী বাতি কেইটা হাতত লৈ মৌ’য়ে দোৱাৰখন খুলিব লওঁতেই চিঞৰি উঠিল৷তাইৰ চিঞৰত দৃষ্টিয়েও লগতে চিঞৰ মাৰি দিলে৷ সিহঁতৰ গগনফলা চিঞৰ শুনি গলিটোত থকা আটাইকেইজনী আগুৱাই আহিল৷মলয়াইয়ো সিহঁত দুজনীয়ে কিয় চিঞৰিলে একো সাৰ সুৰ নাপালে,সেয়ে কি হৈছে সুধাৰ আগেয়ে দোৱাৰৰ সিপাৰৰ পৰা অহা টোকৰৰ মাতত দোৱাৰখন খুলি দিলেগৈ৷আটাইবোৰে প্ৰশ্নৰ ওপৰত প্ৰশ্ন কৰি গ’ল -কি হ’ল? -কিয় চিঞৰিছে ? -চিঞৰাৰ কাৰণ কি? ইত্যাদি ইত্যাদি৷ মৌ’য়ে চকুকেইটা বন্ধ কৰি কাণে মুৰে হাত দি পকাতে বহি আছে৷দৃষ্টিয়েও মুখেৰে একো মাতিব পৰা নাই,মলয়াই কাৰো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিবলৈ পৰা নাই সেয়ে তাইয়ো মৌন হৈ ৰৈ আছে৷ এইবাৰ সংগীতা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীয়ে দৃষ্টিক উদ্দেশ্যি সুধিলে "দৃষ্টি তুমিয়েই কোৱা এই ৰাতিখন এইদৰে চিঞৰাৰ কাৰণ কি?" হেমেনাহেমেন কৰি দৃষ্টিয়ে ক’লে "আমি আচলতে ভূতৰ কথা পাতি আছিলোঁ,তাৰপাছত কি হ’ল নাজানো ভাত খাবলৈ যাব লওঁতেই মৌ’য়ে চিঞৰি দিলে সেয়ে তাইৰ চিঞৰতে ময়ো চিঞৰি দিলোঁ ৷" সংগীতাই এইবাৰ মৌ’ক সুধিলে "তুমিয়েই কোৱা কিয় চিঞৰিলা" কম্পিত মাতেৰে মৌ’য়ে কৈ উঠিল "ভূ...ভূ..ভূত " মৌ’ৰ মুখৰ পৰা ভূত শব্দটো শুনি আটাইবোৰৰ মাজতে হৈ চৈ লাগিল৷মৌ’য়ে ক’ত ভূত দেখিলে,ভূতটো দেখিবলৈ কেনেকুৱা উপৰাউপৰি বহুকেইটা প্ৰশ্নই তাইক জুমুৰি ধৰিলেহি৷ছোৱালীবোৰৰ উপৰাউপৰি প্ৰশ্নবোৰৰ দুমোজাত পৰিয়েই মৌ’ মুচ্ছা গ’ল ৷পুনৰ এক হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হোৱাত তাতে উপস্থিত থকা চিনিয়ৰ কেইজনীমানে মৌ’য়ে ভূত দেখা কথাটোত অসন্তুষ্টি প্ৰকাশ কৰিলে লগতে আজি ইমানদিনে কোনেও এনে ঘটনাৰ সন্মুখীন হোৱা নাই আৰু এই আঠটা বজাতে হোষ্টেলৰ ভাত বঢ়াৰ সময়ত যিহে হুলস্থূল হয় এই সময়ত ভূতটো দুৰৰে কথা ঈশ্বৰ আহিবলৈয়ো ভাবিব লাগিব৷তেনেক্ষেত্ৰত ভূত দেখাটো অসম্ভৱ বুলিয়েই কোনোবা এজনীয়ে কৈ উঠিল৷ মৌ’ৰ মুৰত পানী দুনি ঢালি অচেতন অৱস্থাৰ পৰা ঘুৰাই অনা হ’ল৷তাৰপাছতেই ক’ত ভুত দেখিছিল সুধাপুচা কৰাতহে তাই গোটেই ৰুমটোলৈ চকু ফুৰালে আৰু মনতে কথাবোৰ ভালদৰে উনুকিয়াবলৈ ধৰিলে৷তাই আচলতে ক’তো ভূত দেখা নাছিলে,ভয়ে ভয়ে দোৱাৰ খুলিবলৈ লওঁতেই দৃষ্টিৰ দীঘলকৈ পৰি থকা ছাঁটোকে দেখিহে কোনো বিবেচনা নকৰাকৈ চিঞৰ মাৰি দিছিল ভূত বুলি ভাবি৷ মৌ’ৰ কথাবোৰ শুনি সকলোৱে আচৰিত হৈছিল,ছাঁটোকে ভূত দেখা বুলি জানি দুজনীমানে খিলখিলাই হাঁহি দিলে৷চিনিয়ৰ দুজনীমানে পুনৰ এইদৰে অবাঞ্চিত কথা পাতি সময় ব্যয় কৰাৰ পাছত নিজৰ লগতে আনৰ মাজতো এইদৰে এইদৰে আতংকিত পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি যাতে দ্বিতীয়বাৰ নকৰে সেই লৈ উৱাৰ্ণিং দি উলাই গ’ল৷গালি খোৱাৰ পাছতো দৃষ্টি আৰু মৌ’য়ে ইজনীয়ে সিজনীৰ মুখলৈ চাওঁতে হাঁহি উঠি আহিল৷আৰু সিহঁতৰ নিলাজ যেন হাঁহিটো দেখি মলয়াই ক’লে "বিশ্বাসটোও যে এটা বেমাৰ,ইয়াৰ প্ৰমাণ লগালগ পাই গ’লো " ৰাতিলৈ মৌ’ৰ অকলে শুবলৈ সাহস নহ’ল সেয়ে দৃষ্টিৰ ঠেক বিচনাখনতে কুচিমুচি সোমাই লৈছেহি৷আজি সিহঁতৰ ভূতৰ আদ্দাই গৰমৰ অনুতাপ নাইকিয়া কৰি পেলাইছে৷পিছে দৃষ্টিৰহে বাৰেবিংকৰা চিন্তাবোৰে টোপনি আহিবলৈ দিয়া নাই৷ চিন্তা হৈছে তাইৰ আজি ঘটনাটোৰ পাছত বাৰু জুনবিৰি বায়ে তাইক বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্যটো ক’বনে নাই৷নে বাৰ নম্বৰ কোঠাৰ ৰহস্য সদায় ৰহস্য হৈয়ে থাকি যাব৷ (আগলৈ) (সকলোলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ খণ্ডটিও আগবঢ়াই দিলোঁ,কেনেকুৱা হৈছে জনাবলৈ নাপাহৰিব,যদি লেখাটো পঢ়ি আমনি পাইছে জনাব৷আপোনালোকৰ মৰম,আৰ্শীবাদবোৰৰ বাবে ধন্যবাদ প্ৰান্তত দেৱাশ্ৰী বৰা )

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-৫ "মন মোৰ উৰি গুচি যায় কি জানো পায়ো হেৰুৱাই " দৃষ্টিয়ে বেলিডুবা আকাশখনলৈ চাই কাণদুখনত হেদফোনডাল গুজি পাপনদাৰ প্ৰিয় গানটো শুনি হোষ্টেলৰ চাদৰ ওপৰতে তন্ময় হৈ বহি আছে ৷বহুদিন হ’ল এইদৰে অকলে নিজৰ মাজতে এখন্তেক সময় পাৰ নকৰা৷সৰুৰে পৰাই মাকৰ মুখত শুনি আহিছিল, মেট্ৰিকটো পাছ কৰিলেই আৰাম ,তাৰ পাছত হায়াৰচেকেণ্ডাৰী তাৰ পাছত গ্ৰেজুৱেচনৰ সময়চোৱাতো সেই একেটাই কথা৷হ’লেও ব্যস্ততাবোৰ লাহে লাহে নিজেই বুজি উঠিছিল৷ ইউনিভাৰচিটিৰ এই দিনকেইটাত যে তাই এদিনো শান্তিয়ে পোৱা নাই৷দিনটো ক্লাছৰ ব্যস্ততা,তাৰ পাছতে পেৰেডৰ নামত ব্যস্ততা,হোষ্টেলৰ ফ্ৰেচাৰ্চ,ইউনিভাৰচিটিৰ ফ্ৰেচাৰ্চ,উইকেন্দৰ শেষত ইউনিভাৰচিটিৰ ইটো সিটো প্ৰগ্ৰেম মুঠৰ ওপৰত ব্যস্ততা আৰু ব্যস্ততা৷ টং টং টংকৈ হোষ্টেলৰ চাহ দিয়াৰ ঘন্টাধ্বনিটো ভাহি আহিল৷গানৰ ভলিউমটো কমাই দিলে৷ইমানপৰে নিজান হৈ থকা পৰিৱেশটোত এজাক ছোৱালীয়ে খৰ খোজেৰে চিৰিলৈ অহা যোৱা কৰা চেণ্ডেলৰ চেতেপ চাতাপ শব্দ,ভুনভুনকৈ কথা পতাৰ শব্দ,কোনোবা দুজনীমানে খিলখিলাই হাঁহি দিয়াৰ শব্দ কিছুমান চৌপাশে বিয়পি পৰিল৷এই নিজাববীয়া অনুভৱখিনি এৰি তাইৰ চাহ খাবলৈ উঠি আহিবলৈ মন নগ’ল৷ স্বস্তিৰে দীঘলীয়া উশাহ এটা এৰি আকাশখনলৈ চাই ৰ’ল৷সন্ধিয়াৰ আকাশখন যে তাইৰ বৰ প্ৰিয় ৷আন্ধাৰ হ’লে আকাশৰ বিশালতাৰ মাজত জী উঠে তৰাবোৰ ,ভাললাগে তাইৰ৷জোনটোৰ কথা সুকীয়া,মৰি মৰিও জী থাকিবলৈ শিকাই দিয়ে কোনোবাখিনিত৷ চাদলৈ অহা চিৰিখনত কোনোবাই উঠি অহাৰ শব্দ শুনি দৃষ্টিয়ে বহুদেৰি চিৰিখনৰ বাটলৈ চাই ৰ’ল৷কোনো সোমাই নহা দেখি এপাক ভুমুকি মাৰি চাই আহিল অথচ কাকো নেদেখিলে,ভয় ভয় অনুভৱ এটাই ভিতৰৰ পৰা খুচি বিন্ধি আনিলে তাইক৷ইফালে আন্ধাৰেও চানি ধৰিছে সমগ্ৰ এলেকাটো৷এই সময়ত তাই এইখিনিত এইদৰে বহি নথকাটোৱেই ভাল হ’ব বুলি ল’ৰালৰিকৈ সেই চিৰিয়েদিয়েই নামি আহিল৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা তাই লক্ষ্য কৰিছে হোষ্টেলত সিহঁতৰ মহলাৰ বাৰ নম্বৰ কোঠাটোত আজিলৈকে কাকো দেখা নাই৷বৰঞ্চ প্ৰকাণ্ড তলা এটাহে মাৰি থৈছে৷হোষ্টেলৰ ইমান বিলাক ৰুমৰ ভিতৰত আগ গুৰি নোহোৱাকৈ সিহঁতৰ মহলাৰ মাজৰ ৰুমটোত এইদৰে তলা লগাই থোৱাৰ যুক্তি ক’ত৷নিশ্চয় সেই কোঠাটোৰো কিবা ৰহস্য আছে নহ’লেনো এইদৰে মাজৰ ৰুম এটাত তলা লগাই থয়নে? কথাটোৱে তাইৰ মনত জিজ্ঞাসাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ৰুমটোলৈ সোমাই আহি লগালগ মলয়াৰ কাষতে বহি "বাৰ নম্বৰ কোঠাটোৰ ৰহস্যটো কি "বুলি সুধি পেলালে৷ মলয়াই দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিয়াত সংকোচবোধ কৰিলে৷তথাপিও হাত সাৰিবলৈয়ে কৈ থ’লে "মই সেইবোৰ ভালদৰে নাজানো দেই,শুনামতে আজিৰ পৰা দহবছৰ আগত সেইটো ৰুমত..." মলয়াই কথাবোৰ ক’বলৈ লৈয়ো ৰৈ গ’ল৷ কাষতে বহি থকা মৌয়ে দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ মলয়াই কি দিয়ে জানিবলৈ বুলি সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ ফালে চাই ৰ’ল,তাৰমানে তাইয়ো বাৰ নম্বৰ কোঠাটো কিয় বন্ধ জানিবলৈ উৎসুক নেকি? দৃষ্টিয়ে এইদৰে মৌ’য়ে নিজৰ ব্যস্ততাবোৰ এৰি সিহঁতৰ কথাৰ মাজত সোমাবলৈ অহা দেখি অলপ আচৰিত হ’ল৷নহ’বইবা কিয়? একেটা ৰুমতে থাকিলেও মৌ’য়ে সদায় নিজৰ মাজতেই ব্যস্ত হৈ থাকে৷বৰ বেছি কথা বতৰা সিহঁতৰ লগতো নাপাতে,নিজৰ প্ৰয়োজনীয় কথাকেইটাহে খুউবসম্ভৱ জুখিমাখি কয়৷ বিৰাট গহীন ছোৱালীজনী ,তাইৰ শান্ত শিষ্ট স্বভাৱটোৰ বাবেই আজিলৈ হোষ্টেলৰ কোনো ছোৱালীৰ লগতেই ঘনিষ্ঠতা নাই,আনকি মলয়াৰ লগতো৷মৌ’ৰ জটিলতাবোৰৰ বাবেই মলয়াই ধেমালি কৰিবলৈ গৈয়ো কেতিয়াবা সাংঘাতিক অনুশোচনাত ভুগে,দৃষ্টিৰ সৈতে কৰা ধেমালিবোৰৰ দৰেই তাইৰ লগতো বন্ধুত্বসুলভ ব্যৱহাৰ কৰিব খুজে,কিন্তু বোধহয় কথাবোৰ তাইৰ অপচন্দৰ কিন্তু মৌ’ৰ বিপৰীতে ফ্ৰেচাৰ্চৰ দিনাৰ পৰাই দৃষ্টিৰ বহুতৰে সৈতে ঘনিষ্ঠতা বাঢ়ি আহিছে৷তাই psychologyত এম.এ কৰা বুলি জানিব পাৰি বহু কেইজনীয়ে মুখদেখিলেই তাই সকলো কথা কৈ দিব পাৰে বুলি তাইৰ পৰা লোকাই থকাও তাইৰ চকুত নপৰাকৈ থকা নাই৷কিছুমানে পেটে পেটে দৃষ্টিৰ বাবে বেয়াভাব ৰাখিলেও পৰাপক্ষত তাইৰ সৈতে যিমান পাৰে স্বাভাৱিক ব্যৱহাৰ কৰাই দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ বহুতেটো তাইক দেখিলে "মই কি ভাবি আছোঁ কোৱাচোন" বুলিও প্ৰশ্ন কৰে৷মুখখন চালেই যে কোনে কি ভাবিছে জানিব নোৱাৰি সেই কথা বুজাবলৈ গৈয়ো তাই বিফল হৈ পৰে৷হোষ্টেলৰে দুজনীমানে নিজৰ সৰু সুৰা সমস্যা কিছুমানো তাইৰ ওচৰলৈ লৈ আহে ,কিন্তু তাইহে পলাই ফুৰে এইবোৰৰ পৰা ৷কাৰণ তাই বুজাব খুজিলেও যে সিহঁতে বুজিব নুখুজে আৰু তুমি মোক সহায় কৰিবই নোখোজা বুলি ভুল ধাৰণা এটা মনতে পুহি লয়৷কথাবোৰ মনতে পাগুলি থকাৰ পৰা বাস্তৱলৈ উভতি তাই পুনৰ কৈ উঠিল "প্লিজ মলয়া বা,পিছৰখিনি কোৱা না" মলয়াই ফুচফুচাই কৈ উঠিল " এইবোৰ কথা ৰাতি পাতিলে কথাটো অলপ বেয়া হয় ,কাইলৈ মোৰ লগত ওলাবা গ্ৰাউণ্ড ফ্ল’ৰৰ জুনবিৰি বায়েহে তোমালোকক কথাবোৰ ভালদৰে ক’ব পাৰিব,আমাকো তাইয়ে কথাবোৰ কৈছিল৷" কথাষাৰ শুনি দৃষ্টিৰ মনলৈ জুনবিৰিৰ মুখখন ভাহি আহিল,ফ্ৰেচাৰ্চৰ দিনা সকলোৱে জুনবিৰিৰ সৈতে এই হোষ্টেলৰ আটাইতকৈ পুৰনি আৱাসী বুলি চিনাকি কৰাই দিছিল৷ইউনিভাৰচিটিত তাই পাঁচ বছৰীয়া Law’ৰ কৌচতো শেষ কৰি কিবা ইনটাৰ্ণশ্বিপৰ কামত হোষ্টেলতেই আছে৷পুৰণি আৱাসী হিচাপে হোষ্টেলৰ আটাইবোৰ ছোৱালীয়েই জুনবিৰিক হিয়াউজাৰি শ্ৰদ্ধা কৰে ,তাইয়ো জানো তাৰ ব্যতিক্ৰম ডাঙৰ সৰু সকলোকেই সমানে মৰম কৰে৷ হয়তো জুনবিৰি থকাৰ বাবেও এই হোষ্টেলত আজিলৈ ৰেগিং হোৱা নাই ৷কোনো চিনিয়ৰে কোনোবাজনী জুনিয়ৰক গালি এটা পাৰিলেও গাৰ্জেনৰ দৰে আহি প্ৰতিৰক্ষা দিয়েহি,সেইবাবে হোষ্টেলৰ প্ৰতিজনী জুনিয়ৰেই জুনবিৰিক বৰ ভাল পায়৷ মৌ’য়ে ৰুমটোৰ ইফালেসিফালে চাই তাইৰ টেবুলত থোৱা হনুমান চালিচাখন হাতত লৈ লৈ বিচনাত বহিলগৈ৷মনতে তাইৰ সন্দেহ উপজিছে,কিজানিবা বাৰ নম্বৰ কোঠাটোত কোনোবাই চুইচাইড কৰিয়েই মৰিছে ৷তাৰমানে ৰাতি হ’লেই তাই শুনা পোৱা চেন্দেল জোতাৰ শব্দবোৰ,ৰাতি এপৰত কুকুৰ মেকুৰীৰ শব্দবোৰ কোনোবা অশৰীৰী আত্মা দেখাৰ বাবেই নেকি? কথাবোৰ ভাবি ভাবি যেন তাই কপিঁবলৈ ধৰিছে ৷ মৌ’ক সেইদৰে কঁপি কঁপি বহি থকা দেখি দৃষ্টিয়ে ক’লে " কথাবোৰ নজনাকৈয়ে কিয়নো ইমান ভয় কৰিছা,ধৈৰ্য্য ধৰাচোন কাইলৈ জুনিবিৰি বাক কথাটো সুধিলেই ৰহস্যৰ ফাদিল হ’ব৷তুমি মই ভবাৰ দৰে ৰুমটোত একো নহ’বওটো পাৰে ৷" আগলৈ

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...!(নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড- ৪ অপেক্ষাৰ অন্ত পৰিল,যথাসময়ত চিনিয়ৰৰ বেট্ছটো আহি উপস্থিত হ’ল৷কিন্তু তাই ভবাৰ দৰে একোৱেই নহ’ল৷অথচ চিনিয়ৰ কেইগৰাকীয়ে চা-চিনাকি হৈ অনাগত সময়ত ১৫আগষ্টৰ দিনা হ’বলগা পেৰেড কম্পিটিছনৰ বাবে সাজু হ’বলৈ অহা কাইলৈৰ পৰাই প্ৰেক্টিছ কৰাৰ কথাষাৰ জনাই ৰুমটোৰ পৰা ওলাই গ’ল৷ দৃষ্টি আচৰিত হ’ল,তাই ইমানদিনে হোষ্টেলৰ লগৰবোৰৰ মুখেৰেই হওক বা ক্লাছমেটৰ মুখেৰেই হওক বেলেগ বেলেগ ডিপাৰ্টমেণ্ট,চেন্টাৰবোৰত চিনিয়ৰে বান্ধি দিয়া কঠোৰ ৰুল ৰেগুলেশ্বন খিনিৰ বিষয়ে শুনি আহিছিল৷দুই এটা ডিপাৰ্টমেণ্টত বোলে ফ্ৰেচাৰ্চ নোহোৱা পৰ্যন্ত চাদৰমেখেলা নতুবা জনজাতীয় সাজপাৰ পিন্ধি আহিবলৈ কৈছে,কোনোবাটোত আকৌ কাজল,লিপ্সষ্টিক আদি লগাই ষ্টাইল কৰি অহাটোৱেই মানা কিন্তু সিহঁতৰ দেখোন তেনেকুৱা একোৱেই হোৱা নাই৷তাৰমানে সিহঁতি এইবোৰৰ পৰা বাছি গ’ল নেকি? নে চিনিয়ৰে কথাবোৰ ক’বলৈহে পাহৰিলে৷ যি কি নহওক সিহঁতি অৱশ্যে পেটে পেটে কথাটো ভালেই পালে৷ Weekendৰ শেষত দৃষ্টিয়ে সপ্তাহটোৰ ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আতৰি ৰাতিপুৱা দেৰিলৈকে শোৱাৰ কথাটো ভাবিছিলহে তাইৰ আশাত চেচাঁ পানী পৰিল৷ চিনিয়ৰবোৰে ৰাতিপুৱা ছয় বজাতে চেন্টাৰৰ সমুখতে থকা অল্ড প্লেগাউণ্ডলৈ প্ৰেক্টিছ কৰিবলৈ আহিবলৈ কোৱা মতে ৰাতিপুৱা সোনকালে শুই উঠি মুখহাত কেইটা ধুই চিধাই ফিল্ড পালেহি৷ যোৱাৰাতি চিপচিপীয়া বৰষুণ এজাক আহিছিল সেয়ে ফিল্ডখনৰ ঠায়ে ঠায়ে পানী জমা হৈ পিচল হৈ আছে৷তাই যিমান পাৰে সতৰ্কতাৰে খোজ দিবলৈ চাইছে৷হঠাৎ ক’ৰবাৰ পৰা বল এটা চিটিকি আহি তাইৰ গাতে পৰিল,পকা কঠাল পৰাৰ দৰে পুনৰ ধুপুচ্ ৷তাই লক্ষ্য কৰিলে সূদূৰত এজাক ডেকাই ভলীবল খেলি আছিল কিন্তু তাৰে মাজৰে কোনোবা এটা দৌৰি আহিল তাই ফালেই , উফ্ বুকুখন ধিপধিপাই উঠিল তাইৰ৷ৰুদ্ৰ দেখোন ,লাজতে কাণ মুৰ গৰম হৈ আহিল,সদায় সদায় বাৰু এই শণিপাতটোৰ সমুখতহে পৰিব লাগানে বুলি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰাই উঠিল৷তলমূৰ কৰি মুখখন ঢাকি ধৰোঁতেই কোনোবাই মাত লগালে , " দৃষ্টি নহয়নে? -তুমি এই ভিজা বননিখনত বহি কি কৰিছা?" ছোৱালীৰ মাত শুনি লগালগ মুৰতুলি চালে ,তাইৰ লগৰ সমীক্ষা আৰু পল্লবীয়ে ৰৈ আছে তাইৰ কাষত৷ ইফালেসিফালে চালে,নাই দেখোন এইখিনিত সিহঁত তিনিজনীৰ বাহিৰে আৰু কোনো নাই,তেনেহ’লে ৰুদ্ৰক দেখাতো তাইৰ ভ্ৰম আছিল নেকি? নিজৰ মুৰটো নিজেই খজুৱাই পঠিয়ালে৷মনতে ভাবিলে নাই নাই তাইৰ ভুল হ’ব নোৱাৰে,কোনোপধ্যেই হ’ব নোৱাৰে৷নহ’লেনো ৰাতিপুৱাই শুই উঠিয়ে বাৰু তাক দেখেনে৷তাইৰ মনৰ মাজতে যেন ৰুদ্ৰক দেখা নেদেখা লৈ যুদ্ধ হ’বলৈ ধৰিলে৷পুনৰ পল্লবীয়ে মাত দিয়াতহে বাস্তৱলৈ ঘুৰি আহিল৷ ৰাতি বহুদেৰি হ’ল,হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰেও চাগে দিনটোৰ ভাগৰত আহি বিচনাত পৰি দিয়াতে টোপনি গ’ল কিন্তু তাইৰ যে টোপনিটো অহাৰ নামেই লোৱা নাই৷আবেলি প্ৰেক্টিছৰ পৰা ৰুমলৈ অাহোঁতে বাটত ৰুদ্ৰক দেখিছিল,মনটো যেন কিবা এক প্ৰসন্নতাৰে ভৰি পৰিছিল,তাক দেখাৰ লগে লগেই যেন ভাগৰুৱা শৰীৰৰ যথৰতাবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিছিল৷তাই ভাবি ভাবিও পাৰ পোৱা নাই আচলতে তাইৰ সৈতে কি হৈ আছে৷পুৰুষৰ প্ৰতি দুৰ্বলতা তাইৰ কেতিয়াও নাছিল কিন্তু এই একৈছটা বছৰে চিংগল হৈ থকাৰ বাবে হয়তো কেতিয়াবা কোনোবাখিনিত নিজকে অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিছিল,আনক ক’ব নোৱাৰিলেও তাই কোনোবাখিনিত আধৰুৱা প্ৰেমবিহীন ভাৱে৷নিজৰ জীৱনৰ ৰহস্যবোৰ তাইৰ ভাল নালাগে আনৰ আগত গাই ফুৰিবলৈ তথাপিও ইউনিভাৰচিটি অহাৰ আগৰে পৰা তাইক প্ৰায়ে কলেজীয়া লগৰ বিলাকে "ইমান দিন অকলে থাকিলি আৰু কিন্তু ইউনিভাৰচিটিতটো কোনোবা পতিব নহ’ " এইবুলি জোকাওতে জোকাওতে এতিয়া তাইৰ কাৰোবাক দেখিলেই ভাল লগা হৈ পৰিছে৷এক কথাত তাই আজি কালি সহজতেই যিকোনো কথাতেই বিপৰীত ছেক্সৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হৈ ৰয়৷ নোৱাৰে মনটোক বান্ধি ৰাখিব৷সেইদিনা মৌৰ ককায়েকৰ প্ৰথম চাৱনিতে যেন পিচলি পৰিছিল,আৰু এতিয়া ৰুদ্ৰ৷ কথাবোৰ ভাবি ভাবি পাৰ নাপাই নিজৰ চুলি কোচাকেই খামুচি ধৰিলে৷ চকুহাল অলপকৈ জপাই দিয়াত ৰাতিপুৱা ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে দৌৰি অহা প্ৰতিচ্ছবিখন বাৰে বাৰে মনলৈ আহি আছে,আৰু আবেলি বাটত দেখাটোও স্পষ্টকৈ মনমগজুত উফৰি ফুৰিছে৷কিন্তু হঠাৎ তাই লক্ষ্য কৰিলে,ৰুদ্ৰই ৰাতিপুৱা পিন্ধা পেৰট গ্ৰিন টি’চাৰ্টটো আৰু আবেলি দেখা কাপোৰসাজ একেই ৷তাৰমানে তাইৰ ভুলহোৱা নাছিল,তাই থিকেই ৰুদ্ৰক দেখিছিল৷অনুতাপৰ লাজ এটাই তাইক পুনৰ বেৰি ধৰিলে৷ উফ্ এই লাজটোৱে যে তাইক কেতিয়াবা দুবিধাত পেলাই দিয়ে ৷ কিন্তু এতিয়াৰ পৰা তাই নিজকে সংযত কৰি চলিব লাগিব বুলি মনতে প্ৰতিজ্ঞাবদ্ধ হৈ শুই পৰিল৷ লাহে লাহে সময়ৰ সালসলনিয়ে পোন্ধৰ আগষ্টৰ ব্যস্ততাখিনি পাৰ কৰি নিলে৷পোন্ধৰ আগষ্টৰ পেৰেদত ৰুদ্ৰই বেষ্ট কামাণ্ডাৰ পাবলৈ সক্ষম হ’ল৷ প্ৰেক্টিছৰ দিনকেইটাত দৃষ্টিয়ে মনটোক বান্ধিব খুজিও সফল হ’ব নোৱাৰিলে৷ ক’ৰবাত নহয় ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখিলেই অনাকাংক্ষিত লাজ এটাই বেৰি ধৰে৷নধৰিবই বা কিয়,প্ৰেক্টিছৰ দিনকেইটাত তাই জানো নিজকে ৰুদ্ৰৰ পৰা লোকোৱাই ৰাখিব পাৰিছিল,যিমানেই চেষ্টা কৰে আতৰি থাকিবলৈ সিমানেই তাক সন্মুখতে পায়৷ ইমানৰ পাছতো কি বুলি বুজাব মনটোত৷ এইকেইদিন তাই লক্ষ্য কৰিছিল দিনে নিশাই ইউনিভাৰচিটিৰ ইটো সিটো কামত ব্যস্ত হৈ ঘুৰি ফুৰা ৰুদ্ৰৰ ব্যস্ততাবোৰ৷সকলোৱেই তাক খুউব আদৰ সন্মান কৰে,দেখাৰ লগে লগেই তাক দাদা বুলি সম্বোধন কৰিলেও বন্ধু্ত্বসুলভ ব্যৱহাৰেৰে বান্ধি ৰাখে সকলোকে৷ হয়তো এইবোৰ কাৰণতেই সেইকেইদিন তাইৰ মনটো প্ৰেক্টিছত বঢ়াবই নোৱাৰিলে,সেইবাবেহে পেৰেদ কৰিবলৈ চিলেক্ট নহ’ল ৷তথাপিও ৰুদ্ৰক এপলক চোৱাৰ হেপাঁহেৰেই প্লেগ্ৰাউণ্ডত সকলোতকৈ আগত উপস্থিত হয়গৈ৷ভাললগাৰ উন্মাদনাবোৰ বুকুত পুহি ৰাখি এইকেইদিন ৰুদ্ৰই নজনাকৈ তাৰ বহুকেইখন ফটো মনে মনে মাৰি মোবাইলৰ গেলেৰীত আৱদ্ধ কৰি ৰাখিছে স্মৃতি হোৱালৈ৷ কিন্তু পেৰেডৰ দিনা তাই ৰুদ্ৰক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰে ছয়নিকা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীৰ সৈতে বাটতে লগ পাইছিল,তেতিয়াৰ পৰা মনটো কিবা অশান্ত হৈ পৰিছিল ৷ আজিও ৰাতি দুই বাজি পাৰ হ’ল তাইৰ চকুত টোপনি নাই,যি টি কথাবোৰ মনলৈ আহি আছে৷পাৰে মানে মনটোক বুজাইছে চকুৰ চিনাকিহে,তাইৰ কিয় বেয়া লাগিছে ৷তথাপিও মনে মানি ল’লেও যে কিছুমান কথাত মগজু্ৱে হয়ভৰ নিদিয়ে৷সেয়ে ফেচবুকটো খুলি তাৰ নামটো চাৰ্চ কৰিবলৈ লৈ ৰৈ গ’ল তাই ৷ -কি বুলি চাৰ্চ কৰিব ?তাই দেখোন আজিলৈ তাৰ নামটোকে ভালদৰে নাজানে,মাথোঁ এদমিচনৰ দিনা কাৰোবাৰ মুখত তাক "ৰুদ্ৰ" বুলি সম্বোধন কৰা শুনিছিল৷ফেচবুকৰ বিশাল দুনীয়াত জানো তাই বিচাৰিব পাৰিব ৰুদ্ৰ নামটো চাৰ্চ কৰি দিলেই৷ নাই নাই তাই এইদৰে চঞ্চল হৈ পৰিব নোৱাৰে দুদিনৰ চকুৰ চিনাকি ল’ৰা এজনৰ বাবে৷নিজকে নিজে বুজালে - psychology পঢ়ি নিজৰ মনটোকেই যদি বান্ধিব নোৱাৰে পাছলৈ আনক কি উপদেশ দিবগৈ,সেয়ে উপদেশতকৈ আৰ্হি ভাল৷পাহৰি যাব তাই ৰুদ্ৰ নামৰ কাৰোবাক লগ পাইছিল বুলিও৷দুটা অপ’জিৎ জেন্দাৰৰ মাজত আকৰ্ষণ হোৱাটো স্বাভাবিক কিন্তু অতিমাত্ৰা কেতিয়াও ভাল হ’ব নোৱাৰে৷অ’ পাহৰি যাব তাই ৰুদ্ৰক ! (আগলৈ) (ভেকচিন লোৱাৰ বাবে কালিৰ খণ্ডটো দিব নোৱৰিলোঁ,তাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী৷কেনেকুৱা হৈছে লিখনিটো জনাব বুলি আশাবাদী)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-৩ *************************** দৃষ্টিৰ বুকুত এজাক ধুমুহাই হেন্দোলনি মাৰি আছিল৷ভয় কিম্বা উৎসুকতা এটিৰ সৈতে প্ৰথম দিনটোৰ প্ৰথম ক্লাছটো কৰিবলৈ বুলি সময়তকৈ আগতেই ৰুমৰ পৰা উলাই আহিছিল৷উদ্দেশ্য এটাই ইউনিভাৰচিটিৰ দিনকেইটা শুই বহি কটাব নিবিচাৰে,একেদিনাই যেন সকলো অভিজ্ঞতা সামৰি ল’ব৷ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন গেটেৰেই সোমাই আহি সোঁহাতেই পোৱা মন্দিৰটোলৈ চাই প্ৰথম দিনটো ভালে কুশলে পাৰ হোৱাৰ আপাহৰে সেৱা এটি জনালে৷সময় তেতিয়া ন’ বাজিছিল,টিংটিং কৈ মন্দিৰৰ ঘন্টাটো বাজি উঠাত তাইৰ মন মগজুৰ পৰা আদি কৰি সমস্ত শৰীৰলৈকে পবিত্ৰ অনুভৱ এটাই আৱৰি ধৰিছিলহি৷মন্দিৰৰ পৰা অহা সুগন্ধি ধুপৰ গুন্ধটো নাকত লগাত দীঘলীয়া উশাহটোৰ সৈতে উজাই ল’লে৷চৰ্টকাট ৰাস্তাটোৰে নগৈ ৰাস্তাটোৰ দুইপাৰে দুৰদুৰলৈকে বিয়পি পৰা লাইন লাইনকৈ থকা নাহৰ কেইজোপাৰ ছাঁ লৈ দীঘলীয়া ফুটপাথটোৰে আগুৱাই আহিল৷ ইউনিভাৰচিটিৰ কেম্পাচটো সচাঁকৈ বৰ ধুনীয়া,সকলোৰে মনমুগ্ধ কৰিব পৰাকৈ আকৰ্ষণীয়৷সেউজীয়াবোৰৰ মাজত থাকি শৰীৰৰ পৰা মনলৈকে সতেজতা আনিব পৰা এটা পৰিৱেশ৷কিন্তু ইমান ডাঙৰ কেম্পাচটোত দীঘলীয়া বাট বুলোতেই দিশভ্ৰান্ত হৈ পৰিল তাই৷এদমিচনৰ সময়তহে যি এবাৰ চেন্তাৰলৈ আহিছিল সেয়ে ৰাস্তাটো অলপ খেলিমেলি লাগিছে ৷কোনফালেদি গ’লে ওলাব ভাবি ভাবি নাহৰ গছৰ মাজে মাজে আৰিঁ থোৱা ফলকবোৰ চাই গৈ আছে৷অন্যমনস্ক হৈ আহোঁতে কেনেকৈ জানো ফুটপাথটোৰ পৰা উজুটি খাই সৰি পৰিল তাই ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ পটাপট কোনেও নেদেখাৰ আগতেই নিজকে সুস্থিৰ কৰি ইফালেসিফালে চালে,নাই কোনেও দেখা নাই ৷ কিন্তু পাছলৈ মুৰ কৰি দিওঁতেই দেখিলে,এদমিচনৰ সময়ত তাইক অচিনাকি ঠাইখিনিত ব্যস্ততাৰ মাজতো সহায় কৰি দিয়া "ৰুদ্ৰাক্ষ " নামৰ চিনিয়ৰ ল’ৰাটোক৷কেকোৰাচুলিৰ সৈতে সুথাম শৰীৰত ফৰ্মেল পেন্ট চাৰ্ট পিন্ধা হেন্দচম ল’ৰাটো৷লগালগ লাজ এটাই যেন তাইক ভিতৰৰ পৰা চিকুটি বাকুটি আহিছিল৷সি তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি অহাযেন দেখি তাই অনুভৱ কৰিলে তাইৰ গালে মুখে তপত তেজৰ সোতঁ এটি বৈ আহিছে৷এদমিচনৰ দিনাও তাই তাৰ মুখৰ আগতেই দিনটো নোখোৱা নোবোৱাকৈ থকাৰ বাবে মুৰ ঘুৰাই ঢলি পৰিছিল,কিন্তু আজি পুনৰ উজুটিতো খাই বাৰু তাৰ সন্মুখতহে পৰিব লাগেনে৷আগবাঢ়ি যাবও পৰা নাই,মুৰতুলি চোৱাৰো সাহস হোৱা নাই,সেমেনাসেমেনিকৈ ৰৈ আছে একে ঠাইতে৷তাইৰ কাষ পাই গহীন কণ্ঠস্বৰে ৰুদ্ৰই মাত দিলেহি " দুখ পালা নেকি ক’ৰবাত?" তাই লাজতে মৌন হৈয়ে সোঁৱেবাৱে মুৰ জোকাৰিলে৷ তাকে দেখি ৰুদ্ৰই তাইক বিশেষ একো নুসুধি আগবাঢ়ি গুচি গ’ল৷তাই ভাবিছিল ৰুদ্ৰই হয়তো তাই উজুটিখাই পৰাক লৈ ইতিকিং কৰিব,নাইবা অইন কিবা ক’ব আৰু হাঁহি দিব ,কিন্তু সি তেনেকুৱা একো নকৰি স্বাভাৱিক ভাৱেই সুধাপুচা কৰি পাৰ হৈ গুচি গ’ল,যেন সেইখিনিত একো হোৱাই নাছিল৷সচাকৈ এদমিচনৰ দিনাও তাই তাক থিকেই লক্ষ্য কৰিছিল "সি আনতকৈ বহুত বেলেগ"প্ৰয়োজনতকৈ অধিক এটা শব্দও বেছিকৈ নকয়৷জোখতকৈ অলপ বেছিয়েই গহীন৷ মনতেই কথাবোৰ ভাবি তাৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাৰ ভাৱ এটাই তাইৰ মনত বাহ লৈছিলহি৷কথাবোৰ ভাবি ভাবি ৰুদ্ৰৰ পাছে পাছে তাইয়ো বাট ল’লে৷ক্লাছলৈ দেৰি হৈছিল যদিও তাই ৰুদ্ৰৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ যাব বিচৰা নাছিল বাবেহে তাৰ কেকোৰাচুলিকোছাতেই অলেখ ভাৱনাৰ সুত এটি বিয়পাই লাহে ধিৰে খোজ ল’লে৷ আজিকালি তাই সৰু সৰু কথাবোৰো মিচাতে অলপ বেছিকৈয়ে ভাবিগুণি থাকে,সেয়ে ৰাস্তাৰ সিপাৰৰ পৰা তাইক চিঞৰি থকা সমীক্ষাৰ মাতটোকো তাই শুনা পোৱা নাই৷সেয়ে সমীক্ষাই দৌৰি অহাদি আহি তাইৰ সন্মুখত ৰৈ দিলেহি৷ হঠাৎ এইদৰে সমীক্ষাক সন্মুখত দেখি তাই থতমত খালে,কিন্তু কিবা এটা সুধিবলৈ লোৱাৰ আগতেই সমীক্ষাই বিশেষ ভংগীমাৰে কৈ উঠিল " কি হ’ল চিনি পোৱা নাই নেকি? সেই যে এদমিচনৰ দিনা লগ পাইছিলো মনত পৰিছেনে?" চকামকাকৈ তাইৰ মনত পৰিল সমীক্ষাৰ চেহেৰাটো,তাই যদি ভুল নহয় তেনেহ’লে সিহঁতৰ ক্লাছৰ আটাইতকৈ চুকা ছোৱালীজনীয়েই সমীক্ষা৷মেৰিট লিষ্টতো তাইৰ নামটো প্ৰথমেই আছিল৷কিন্তু অলপো গবভেম নথকা অমায়িক ছোৱালী৷সহজতে সকলোকে আপোন কৰি ল’ব পাৰে৷উৎফুল্লিত হৈ দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল "হেই কি কোৱা,কেনেকৈ পাহৰিম ইমান সোনকালে,হঠাৎ মুখৰ আগতে দেখিহে ৰৈ গৈছিলোঁ৷ পিছে তুমি ক’ত থাকা ন’হ ?" সমীক্ষাই কৈ উঠিল " মই ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলতে চিট পালোঁ নহয়,তুমি " দৃষ্টিৰ মনটো অলপকৈ সেমেকি পৰিল,তাইৰো বহুত মন আছিল,ইউনিভাৰচিটিৰ মেইন হোষ্টেলত থাকিবলৈ কিন্তু চিটহে নাপালে, হ’লেও নতুন হোষ্টেলটোও বৰ বেয়া নহয় ,ভালেই লাগিছে থাকি সেয়ে পুনৰ মনটো আনন্দত উৎফুল্লিত হৈ পৰাত কৈ উঠিল " মই মেইন হোষ্টেলত নাপালোঁ সেয়ে ওচৰতে আশা নামৰ হোষ্টেলটোতে ৰুম ল’লো ৷পিছে তোমাৰ হোষ্টেলীয়া অনুভৱ কেনেকুৱা কোৱাচোন ,মোৰ যে খুউব জানিবলৈ মন যায় ,মই অনুভৱ কৰাৰ দৰেই আনৰো হৈছেনে৷হোষ্টেলত এতিয়াও ভিতৰুৱাকৈ কেনেবাকৈ ৰেগিং হয় নেকি ? একদম মানে এক্সচাইটেদ হৈ পৰোঁ৷ব্যক্তিগত হোষ্টেলবোৰত যিমান হ’লেও সেইখিনিৰ অনুভৱ সুকীয়া " সমীক্ষাই তাইৰ উত্তৰত কৈ উঠিল " তোমাৰ এক্সাইটমেন্টবোৰ বুজিছোঁ কিন্তু অভিজ্ঞতা মোৰ বাবে এতিয়ালৈ শূণ্য৷অলপ আগত ঘৰৰ পৰা আহি পাইছোহে, লগালগ কাপোৰ কানিবোৰ সলাই ক্লাছ কৰিবলৈকে উলাই আহিছোঁ৷ " দুয়োজনীয়ে কথাপতাত ব্যস্ত হৈ পৰাত কেতিয়ানো ৰুদ্ৰ দৃষ্টিৰ সন্মুখৰ পৰা আতৰি গ’ল তাই গমেই নাপালে৷চেন্তাৰলৈ যোৱা গোটেই ৰাস্তাটোত তাই কথাপতাৰ মাজতো ক’ৰবাত ৰুদ্ৰক দেখে নেকি জুমি চাই গ’ল৷ তাইৰ মনৰ অস্থিৰতাবোৰ দেখি সমীক্ষাই এপাকত সুধিছিল "কোনোবা আহিব লগা আছে নেকি? " কিন্তু তাই নাই,সেউজীয়াবোৰ চাই আহিছোঁ বুলি জীয়া ফাকি এটা মাৰি আগবাঢ়িছিল গন্তব্যস্থানলৈ৷ ইটো সিটো কথা পাতি সিহঁতি কেতিয়ানো চেন্তাৰৰ সন্মুখ পালে ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ চেন্তাৰৰ সমুখতে আৰিঁ থোৱা ফলক দুখন চকুত পৰাতহে মনলৈ আহিল৷কিছুপৰ ৰৈ ফলক দুখন পঢ়ি চালে,ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে ইংৰাজী আৰু অসমীয়া দুয়োটা ভাষাৰেই ব্যৱহাৰ কৰি প্ৰথমখন ফলকত লিখা আছিল "Centre for studies in journalism and mass communication সাংবাদিকতা আৰু গণ সংযোগ অধ্যয়ন কেন্দ্ৰ" সমীক্ষাই ততাতৈয়াকৈ দৃষ্টিৰ আগত mass com.পঢ়িবলৈ থকা হেপাঁহটোৰ কথা কৈ পেলালে৷কিন্তু ঘৰৰ পৰা নিদিয়াৰ বাবেহে বোলে চিট পাইয়ো এদমিচন ল’ব নোৱাৰিলে৷ কিন্তু দৃষ্টিৰ ক্ষেত্ৰত সদায়েই পঢ়িবলৈয়ে হওক বা জানিবলৈ বিচৰা দ্বিতীয় ফলক খনত আঁৰি থোৱা ঠিকনাটোৱেই শেষলৈকে স্হায়ী হৈ পৰিছিল "প্ৰায়োগিক মনোবিজ্ঞান আৰু অধ্যয়ন কেন্দ্ৰ center for studies in applied psychology''৷ গ্ৰেজোৱেছন এইটো বিষয়তেই কৰিবলৈ বিচাৰিছিল যদিও তাই যথাসময়ত উজনিৰ কোনঠাইত পঢ়িব পৰাকৈ সুবিধা আছে কথাটোহে গম নাপালে৷কিন্তু এদমিচনৰ দিনাহে যোৰহাটৰে "women university"তে গ্ৰেজুৱেচনৰ বাবে বিষয়টো থকাৰ কথাটো জানিব পাৰি আচৰিত হৈছিল৷হ’লেও হৈ যোৱাবোৰ ভাবি নাথাকি গ্ৰাউণ্ড ফ্লৰতে থকা বিভাগটোৰ ভিতৰলৈ বহল দোৱাৰখনেৰে দুয়োজনী সোমাই আহিল ৷সিহঁতি ক্লাছ পোৱালৈ প্ৰায়খিনি ল’ৰাছোৱালীৱেই ক্লাছটোত উপস্থিত আছিল৷অচিনাকি মুখবোৰ দেখি দৃষ্টিয়ে অলপ অসহজ অনুভৱ কৰিছিল৷কোনোমতে দুয়োজনী গৈ শেষৰ বেঞ্চখনত বহি ল’লেগৈ৷ প্ৰথমদিন গতিকে ক্লাছ কৰিবলৈ অহা প্ৰতিগৰাকী প্ৰফেছাৰেই চিনাকী পৰ্ব এটি ৰাখি যিমান পাৰে বিষয়টোৰ সৈতে সকলোৱে সহজ হ’ব পৰাকৈ নতুন বিষয়টোৰ পৰা আদি কৰি Syllabus পৰ্যন্ত ভালদৰে বুজাই দিলে৷ইমান যে মৰমিয়াল তেওঁলোক,কথাবতৰা বোৰতেই ধৰিব পাৰিছিল৷ কিমানদিনৰ পৰা যে তাই ইউনিভাৰচিটিত পঢ়াৰ হেপাঁহ এটা পুঁহি ৰাখিছিল আৰু আজি সেই বহুদিনীয়া হেপাঁহটো পুৰ কৰাৰ স্বাৰ্থতেই ইমানখিনি কৰিব পাৰিছে দেউতাকৰ জোৰতেই৷ দেউতাকৰ সময়ৰ কথা,তেওঁ এইখন ইউনিভাৰচিটিৰ পৰাই এম.এ পাছ কৰি উলাই লগালগ চৰকাৰী চাকৰি পাইছিল,অৱশ্যে সেই সময়ত আজিৰ দৰে চাকৰিৰ বাবে হাবাথুৰি খাবলগীয়াৰ কোনো কথাই নাছিল৷যিহ’লেও ইউনিভাৰচিটিৰ সময়বোৰৰ কথা মনত পেলাই আজিও তেওঁ গান গোৱাৰ দৰেই কৈ থাকে কাহিনীবোৰ ,তাই মাথোঁ শুনি যায়৷দেউতাকৰ মুখৰ পৰা কথাবোৰ শুনি শুনিয়েই যেন তাই ইউনিভাৰচিটিৰ প্ৰতিটো কোণৰ সৈতে যেন চিনাকি হৈ পৰিছিল৷ সেয়ে এবাৰলৈ দেউতাকৰ দৰেই সেই ব্যতিক্ৰম অনুভৱখিনি বাস্তৱিত কৰিবলৈ বুলিয়ে বাকীবোৰ ইউনিভাৰচিটিৰ চিটটো বাদ দি নাহৰ দেশলৈ বুলি আগবাঢ়িছিল৷ এদিন দুদিনকৈ সময়বোৰ পাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল৷এইদিনকেইটা যে তাই ক্লাছকেইটা শেষ হোৱাৰ পাছতেই চিটপখিলাৰ দৰে ইউনিভাৰচিটিৰ অলিয়েগলিয়ে সমীক্ষাৰ সতে ঘুৰি ফুৰিছে৷বহুতো নতুন নতুন বন্ধুত্বও গঢ়ি উঠিছে,তাৰে মাজৰে ৰিতুৰাজ,কৰৱী,নিৰ্মালি,নয়না,আকাশহঁতৰ লগত ঘনিষ্ঠতাটো বাকীবোৰতকৈ বেছি৷মনগ’লেই সিহঁতৰ হঁতে আদ্দা দিব পাৰে,মুকলিকৈ হাঁহিব পাৰে ,কিম্মান যে ভাললগা এই সময়বোৰ৷ প্ৰথম সপ্তাহটোৰ আজি শেষৰটো দিন৷প্ৰথম ক্লাছটো আৰম্ভ নহওঁতেই ডিপাৰ্টমেণ্ট ৰিপ্ৰেজেণ্টেটিভ শিৱানী ভূঞা নামৰ ছোৱালীজনীয়ে ব্ৰেকটাইমত চেন্তাৰৰ চিনিয়ৰবোৰ চিনাকি হ’বলৈ আহিব বুলি কোৱা কথাকেইটাত তাইৰ যে বুকুখন ধপধপাই উঠিছিল৷ কি সুধিব,কি কৰিব,কেনেবাকৈ ৰেগিং কৰিব নেকি? ভাবি ভাবি মনটো অশান্ত হৈ পৰিছিল৷কোনো এটা ক্লাছতেই ভালদৰে মন বঢ়াব পৰা নাছিল৷তাই লক্ষ্য কৰিছিল সিহঁতৰ লগৰ সকলোৰে একেই অৱস্থা ,থিক তাই সন্মুখীন কৰি থকা পৰিস্হিতিটোৰ দৰেই৷ মাথোঁ সকলোৱে বাট চাই ৰৈছিল অনাগত সেই সময়খিনিলৈ৷ (আগলৈ) (আপোনালোক সকলোলৈ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই তৃতীয় খণ্ডটোও আগবঢ়াই দিলোঁ৷অপৈণত হাতৰ লেখাটো আদৰি লোৱাৰ বাবে প্ৰতিগৰাকী পঢ়ুৱৈলৈ ধন্যবাদ যাচিলোঁ৷আপোনৰলোকৰ দিহা পৰামৰ্শ আৰু সহযোগিতা মোৰ একান্তই কাম্য)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-2 *************************** (প্ৰথম খণ্ডটোত আপোনালোকে জনোৱা মৰম,সহাৰি আৰু শুভাষাবোৰৰ বাবে সকলোলৈকে বহু বহু ধন্যবাদ৷আপোনালোকৰ দিহা পৰামৰ্শৰ কামনাৰে মোৰ হিয়াভৰা মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা জনাই আজিৰ দ্বিতীয় খণ্ডটোও আগবঢ়াই দিলোঁ৷) ওপৰমহলাৰ আঠ নং কোঠাটো তাইৰ৷কোঠাটোৰ খিৰিকীৰ কাষৰ বিচনাখন তাই প্ৰথম অহাদিনাই পচন্দ কৰি বস্তুবাঢ়নীবোৰ থৈ গৈছিল৷আজি ৰুমটোত সোমাইয়েই নাকলৈকে ভাহি অহা ধুপৰ ধুনীয়া সুগন্ধটোৱে তাইক যেন পৰম শান্তি দিছিল৷মলয়াই তাইক আদৰি সাদৰি ৰুমটোলৈ আনি গিলাচ এটা আগবঢ়াই দি ক’লে " লোৱা,গ্লু’কন দি পানী দিছোঁ,শক্তি অলপ বঢ়াই লোৱা,বস্তুবিলাক চিজিল কৰিব লাগিব নহয় " এই গেলা গৰম ভাগৰকো নুই কৰিব পৰা মলয়াৰ কথাকেইটাত তাইৰ চকুকেইটা চলচলীয়া হৈ পৰিছিল,সচাঁকৈ মলয়াৰ হৃদয়খন বৰ কোমল৷মানুহক বুজে তাই ,দেখিবলৈ খঙাল যেন লাগিলেও অন্তৰ খন বৰ কোমল থিক তাইৰ মাকৰ দৰেই৷ এনেকৈয়ে মাকে কলেজৰ পৰা ভাগৰুৱা হৈ আহিলে নেমুপানী এগিলাচ আগবঢ়াই দিয়ে,সাদৰি মাকৰ মৰমবোৰ কোনোবাখিনিত মিলি গ’ল মলয়াৰ সৈতে৷ মনলৈ কথাবিলাক আহিছিলহে,মলয়াই তাইৰ চকুকেইটা মোহাৰি সুধিলে " কি হ’ল ,আহিছিলাহে ঘৰলৈ মনত পৰিলেই নে?এনেকৈ নচলিব দেই,মোৰ ৰুমত কন্দাকটা কৰিলে মই হ’লে কঠোৰ নিয়ম বান্ধিবলৈ বাধ্য হ’ম আৰু নিয়ম ভংগ কৰিলে মোৰ সমান শকত কৰি তোলা হ’ব " তাৰপিছত দুয়োজনীয়ে গিৰ্জনি মাৰি খিলখিলাই হাঁহি উঠিল৷সিহঁতৰ হাঁহিৰ মাতে ৰুমটোৰ চাৰিওকাষ ৰজনজনাই গ’ল৷মনটো অলপ মুকলি লগাত দৃষ্টিয়ে নিজৰ বস্তুবাঢ়নীবোৰ চিজিল কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷দুই এটা কামত মলয়াই সহায় কৰি দিছিল কিন্তু অলপতেই যে তাইৰ ফোপনিটো ধৰে সেয়ে দৃষ্টিয়েহে নালাগে বুলি ক’লে৷দৃষ্টিয়ে বস্তুবোৰ পৰিপাটি কৰি ৰুমটো একেবাৰতেই সাৰি মুচি চিকচিকিয়াকৈ চফা কৰি নি ভালদৰে ফ্ৰেছ হৈ ল’লে৷আজিৰ দিনটোত আৰু কোনো কাম কৰিব পৰাকৈ তাইৰ গাত শক্তি নাই,ইফালে আন্ধাৰো নামিছে সেয়ে বাকীবোৰ কাম পিছেপৰে কৰিব বুলিয়েই এৰি দিলে৷দৃষ্টি ঘৰৰ একমাত্ৰ ছোৱালী সেয়ে কামকৰাৰ বৰ এটা অভ্যাস নাই,মাকে কিবা এটা কৰিব দিলেও দেউতাকে হাতপাতি ধৰি কুটা এগচো কৰিবলৈ নিদিয়ে সেয়ে অলপ এলেহুৱা৷সেইবুলি কাম নজনাও নহয় বাৰু,মাকে শিকোৱা মতে সকলো কামেই অলপ বেছিকৈ জানে ,মন যোৱালৈকে কামবোৰ কৰে মন নগ’লে আধাতে এৰি দিয়ে৷ ৰাতিপুৱা তাইৰ সাৰপোৱা অলপ দেৰি হ’ল,সাতবাজি পাৰ হ’ল কিন্তু ক’তো একো সাৰসুৰ নাই,শূইন হৈ আছে সমগ্ৰ পৰিৱেশটো৷বিচনাৰ পৰা নামি দোৱাৰখন খুলি দীঘলীয়া কৰিদ’ৰটোলৈ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ জুমি চালে,একো এটা শব্দ শুনিবলৈ নাই হয়তো দেওবাৰ বাবে সকলো শুইয়ে উঠা নাই৷পুনৰ দোৱাৰখন জপাই থৈ আহি বিচনাৰ কাষৰ খিৰিকীখন মেলি দিলে৷ লগে লগে মৃদু বতাহ এচাটিৰ সতে কুমলীয়া চাহপাতৰ গুন্ধ এটাই তাইৰ মন জোৰ পেলাই দিলে৷খিৰিকীৰ সিপাৰে যেন তাই ভাললগা সেউজীয়াখিনিয়ে বাট চাই আছিল৷চকুৰে মণিব পৰা দূৰদূৰলৈকে বিয়পি থকা সেউজীয়াখিনি চাই তাই দীঘলীয়া উশাহ এটা উজাই ল’লে৷তাইৰ অজানিতে মুখৰ পৰা ফুটি উঠিল "ৱাহ... এই সেউজীয়াবোৰ ইম্মান ধুনীয়া " কাষৰ বিচনাখনৰ পৰা মলয়াই শুই থকাৰ পৰাই ক’লে "মুখৰ আগত ভোলানাথে নাচিবলৈ হ’লে আৰু ধুনীয়া লাগিব" ভোলানাথ বুলি নিশ্চয়কৈ যে সাপৰ কথাই কৈছে বুজিব পাৰি দৃষ্টিয়ে তৎক্ষণাত খিৰিকীখন জপাই বিচনাতে হাত ভৰি তুলি বহি কৈ উঠিল "সাপলৈ যে মোৰ বৰ ভয় লাগে,ৰুমলৈকে সাপ সোমাই নেকি মলয়া বা?" মলয়াই বিচনাৰ পৰা একেজাপে উঠি আহি ভুতৰ চিনেমাৰ কাহিনী কোৱাৰ দৰে ভয়ংকৰ কণ্ঠৰে ক’বলৈ ধৰিল- " খিৰিকী মেলি থ’লে যে নোসোমোৱাৰ প্ৰশ্নই নুঠে,মোৰো খিৰিকীৰ সিপাৰৰ সেউজীয়াবোৰ বৰ প্ৰিয়,কিন্তু এদিন ক্লাছলৈ যাওঁতে ৰুমটোত হাৱা বতাহ সোমাওক বুলিয়ে খিৰিকীখন মেলি থৈ গ’লো,ঘুৰি আহি ৰুম পাই দেখোঁ মোৰ বিচনাতেই প্ৰকাণ্ড সাপ এদাল পৰি আছে৷ তাৰ পাছত মই সেই বিচানাও এৰিলোঁ,খিৰিকীতো তলা লগাৰ দৰে হ’ল৷" দৃষ্টিৰ মনত সাপৰ ভয়ে যেন আতংকৰ ৰূপ লৈছে সেই কথা লক্ষ্য কৰি মলয়াই ধেমেলীয়া সুৰত পুনৰ ক’লে " ভয় খাব নালাগে ,আমি দুমহলৰ ওপৰত আছোঁ,পৰাপক্ষত সাপ নাহে ,কিন্তু বিচনাখন খিৰিকীৰ কাষতে যেতিয়া কথাটো কৈ থ’লো,সাংঘাতিক এক্সপিৰিয়েঞ্ছ যে মোৰ, মুঠৰ ওপৰত খিৰিকীখন নেমেলিলেই দেও মনিষ একোৱেই সোমাব নোৱাৰে৷বিন্দাছ থাকা ! " দৃষ্টিৰ বাবে সেউজীয়াবোৰৰ উজ্জ্বলতা আৰু কেচাঁ চাহপাতৰ গুন্ধটো ইম্মান ভাললগা আছিল যে সাপৰ ভয়টোও ক’ৰবাত আজি নোহোৱা হৈ পৰিছে৷সেয়ে দৃষ্টিয়ে এবুকু সাহস লৈ পুনৰাই খিৰিকীখন অলপকৈ মেলি সেউজীয়াবোৰ হেপাঁহ পলুৱাই চাই,কেনেবাকৈ খিৰিকীৰ আশেপাশে ভোলানাথ দেখে নেকি জুমি আছে৷আগষ্ট মাহৰ কটকটীয়া গৰম,ৰাতিপুৱাই বেলিটোও খাওঁ খাওঁকৈ ওলায়হি৷তাতে সাপে হেনো ৰ’দ লৈ ভাল পায়৷সেয়ে গৰম দিনবোৰ আহিলেই গাঁতৰ পৰা ওলাই আহে৷মানুহে যদি সিহঁতৰ একো ক্ষতি নকৰে তেনেহ’লে সাপেও মানুহৰ কোনো অনিষ্ট নকৰে৷ তাইৰ সাপৰ ভয়টো বেছি বাবেই মাকে ভয় ভাঙিবলৈ বুলিয়ে কথা কিছুমান ৰসাল কৰি কয়৷ কিন্তু আজি মলয়াই দিয়া সাপৰ এক্সিপিৰিয়েঞ্ছটো ইমান ভয়ানক যে তাই ভাল লগা,ভয় লগাবোৰৰ পাৰ্থক্যবোৰ বাৰে বাৰে আউৰাই থাকিব লগা হৈছে৷তেনেকুৱাতেই মলয়াই বাথৰুমৰ পৰা আহি খৰখেদা কৰি তাইক ক’লে " ব’লা আঠ বাজিবৰ হ’ল,ব্ৰেকফাষ্টটো ৰুমলৈয়ে লৈ আহোগৈ,নতুবা দেৰি হ’বলৈ হ’লে শুকান ৰুটি কেইটা বৰ টান হৈ পৰেগৈ" দৃষ্টিয়ে ল’ৰালৰিকৈ খিৰিকীখন জপাই মুখ হাতকেইটা ধুই ব্ৰেকফাষ্টটোও কৰি ল’লে৷ দিনটো ৰুমত সোমাই আমনি পাব বুলিয়েই মলয়াই তাইক হোষ্টেলৰে ছোৱালী কিছুমানৰ সতে চিনাকি কৰাই দিবলৈ বুলিয়েই মামনিহঁতৰ ৰুমলৈয়ে লৈ গ’ল৷ যিহেতু সিহঁতৰ তিনিজনীয়েই চিনিয়ৰ আৰু হোষ্টেলৰ প্ৰায়খিনি ছোৱালীৰ লগতেই সিহঁতি ভাল৷ কিন্তু সিহঁতৰ ৰুমতে বহি আদ্দা দি থকা দহনম্বৰ ৰুমটোৰ জয়শ্ৰী নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীহে তাইৰ কিবা ভাল নালাগিল৷ মলয়াই দৃষ্টিক মৰমেৰে আকোঁৱালি লোৱাত তাই হয়তো কথাটো বৰ এটা ভাল পোৱা নাই সেয়ে দহাই দহাই আওৰাই থাকিল " জুনিয়ৰ কেইজনী আহোঁতেই মুৰত উঠাই নল’বি পাছত গুৰু গোসাঁই নমনা হ’বগৈ"৷ সেইসময়ত দৃষ্টিৰ মনটো কিবা কোচ খাই আহিছিল৷কথাটো লক্ষ্য কৰি মলয়াই "বহু সময় বহিলোঁ আকৌ আহিম দে "বুলি কৈ দৃষ্টিৰ হঁতেই ৰুমটোৰ পৰা উলাই আহিছিল৷আৰু ৰুমলৈ আহি দৃষ্টিক ফুচফুচাই কৈছিল " জয়শ্ৰীৰ কথাত বেয়া নাপাবা হ’লে দেই,তাই তেনেকুৱাই ভাল বেয়া নাচায় মুখৰ আগতেই কথাবোৰ খেচেককৈ কয়,যিহ’লেও থাকেই দিয়াচোন কোনোবা এজনী,কিন্তু সেইবোৰৰ কথাত কাণ নিদিলেই হ’ল৷ " আবেলিলৈ দৃষ্টিয়ে শুবলৈ বুলি বিচনাত বাগৰ দিছিলহে দোৱাৰত কোনোবাই খটখটাই দিয়াত দোৱাৰখন মেলি দিলেগৈ৷ এজনী ধুনীয়া দিপলিপ মৰমলগা ছোৱালীয়ে দোৱাৰমুখতে বস্তুবাঢ়নি এগ্গালমান লৈ ৰৈ আছে আৰু তাইৰ পাছতেই এহাল দম্পতী হয়টো তাইৰ মাক দেউতাক৷ সিহঁতৰ ৰুমটো সৰু হ’লেও তিনিখন বিচনা থকা কথাটো দৃষ্টিয়ে প্ৰথমৰে পৰাই লক্ষ্য কৰি আছিল যদিও কেতিয়াও কাকো এই বিষয়ে সুধা নাই কিন্তু আজি এইদৰে ছোৱালীজনীক বস্তু বাঢ়নীৰে সতে দেখি তাইৰ আৰু বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল,হাঁহি এটিৰে সম্ভাষণ জনাই তেওঁলোকক ৰুমটোৰ ভিতৰলৈ মাতি আনিলে৷ ছোৱালীজনী অলপ শান্তশিষ্ট যেন দেখি দৃষ্টিয়েই প্ৰথমে তাইৰ নামটো সুধিলে,হয়তো দৃষ্টিৰ দৰেই তাইৰো আজি প্ৰথমটো দিন বাবে অলপ ভয় কৰিছে,সেয়ে তাই থোকাথুকি মাতেৰেই ক’লে " মৌ...মানে মৌচুমী , মৌচুমী হাতীমূৰীয়া ৷তোমাৰ?" এইদৰেই চীনা পৰিচয় হোৱাৰ পাছত মৌ’ৰ ঘৰৰ মানুহৰ হতেও দৃষ্টিৰ ভালদৰেই চীনা পৰিচয় হৈ কম সময়তে দুয়োজনী মিলি পৰিল৷বস্তু বাঢ়নিবোৰ আউতাই থাকোঁতে কথাৰ প্ৰসংগত মৌ’ৰ মাকে তাইক বাৰে বাৰে সকীয়নি দি কৈ থাকিল "ইউনিভাৰ্চিটিৰ দিনকেইটা সাৱধানে থাকিবি,চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনে যাতে কোনো কথাতেই দোষ ধৰিব নোৱাৰে,দেউতাৰা আৰু মোৰ মান সন্মান ৰাখিবি,আগৰ দৰে সহজ নহয়টো কথাবোৰ,ক’ৰবাত যাব লগীয়া থাকিলে চিৰঞ্জীৱকে মাতি দিবি৷অকলে ক’তো ঘুৰি নুফুৰিবি,ল’ৰাবন্ধু থাকিলেও বৰ হাঁহি চুপতি মাৰি নাথাকিবি,চিৰঞ্জীৱৰ খুড়াকৰ জীয়েকো ইউনিভাৰচিটিতে আছে বুলি শুনিছোঁ " কিন্তু মাকৰ কথাবোৰত মৌ’য়ে যেন কিবা বিৰক্তি অনুভৱ কৰিছিল৷একেবোৰ কথাকে এদমিচনৰ দিনাৰ পৰা আজি এই ৰুম আহি পোৱাৰ পৰ্যন্ত শুনি শুনি তাইৰো ধৈৰ্য্যৰ সীমা যেন পাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল হয়তো দৃষ্টি ওচৰতে থকাৰ বাবে অধৈৰ্য্যতাবোৰ উলিয়াই দিব পৰা নাছিল৷ হ’লেও মাকক ফুচফুচাই কৈ আছিল " কিমাননো একেবোৰ কথাকে কৈ নাথাকা,মই জানো কি কৰিব লাগে নালাগে,আৰু চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনে কি ভাবিব সেই লৈ মই এতিয়া মুকলিমনেৰে উশাহ ল’বও নোৱাৰিম নেকি? নে মই এতিয়া চাবিদিয়া পুতলা ?" মাকে তাইৰ কথাৰ কটাক্ষ কৰি গৰজি উঠিছিল "খবৰদাৰ,পাখি কাটিবলৈ মোৰ হ’লে বেছি সময় নালাগিব,মই যদি আজি চিৰঞ্জীৱহঁতৰ ঘৰখনক তোৰ পঢ়াৰ ইচ্ছাটোৰ কথা নক’লোহেতেন তেনেহ’লে আজি তই সেইখন ঘৰৰ বোৱাৰী হ’লিহেতেন ,কিন্তু এতিয়া বোৱাৰী নহ’লেও আঙঠিটো পিন্ধাই থোৱা বাবে নিজৰ ঘৰখনতকৈয়ো বেছি অধিকাৰ সিহঁতৰ ঘৰখনৰ৷সেয়ে নাক কাণ কাটিব লগা কোনো কামেই যাতে নকৰ’ তই৷ তোৰ ভৱিষ্যতৰ লগত এতিয়া দুয়োখন ঘৰৰে মান সন্মান জড়িত হৈ আছে৷বাজে কথাবোৰ বাদ দি পঢ়াত মন দিবি ৷" দৃষ্টিয়ে নুশুনাৰ ভাও ধৰি পঢ়াৰ টেবুলখনতে বহি আছিল,কথাবোৰ ফুচফুচকৈ ক’লেও অস্পষ্টকৈ হ’লেও শুনিছিল তাই৷মৌ’ৰ কোনোবা চিৰঞ্জীৱ নামৰ ল’ৰা এজনৰ সৈতে বিয়া ফিক্স কৰি থোৱাৰ কথাটোও আলেঙে আলেঙে বুজিছিল,কোনোবাখিনিত তাইৰ বুকুখনো ধান বনাদি খুজি বান্ধি ধৰিছিল,এজনী ছোৱালীৰ বিয়া ফিক্স হৈ থাকিলেই তাইৰ স্বাধীনতাখিনি খৰ্ব হৈ যায় নেকি?বিয়া ফিক্স হৈ থাকিলেই নিজ সন্তানৰ ওপৰত মাক দেউতাকৰ অধিকাৰতকৈ হ’বলগা নতুন মানুহবোৰৰ অধিকাৰ বেছি হ’ব পাৰে নেকি? মুক্ত পখীৰ দৰে উৰি ফুৰা ছোৱালীজনী পিঞ্জৰাবদ্ধ চৰাইৰ দৰে হৈ পৰে নেকি? জীৱনটোত শিকলি বান্ধি জানো এইদৰে আগুৱাই যোৱাটো সম্ভৱ?কথাবোৰ মনৰ মাজতে পাগুলি থাকোঁতেই মিহি মাতেৰে মৌ’ৰ মাকে মাত লগালে " আমি তেতিয়াহ’লে আজিলৈ আহোঁ দেই তোমালোক থাকিবা " দৃষ্টিয়ে লাহেকৈ মোৰটো ঘুৰাই তেওঁৰ কথাত হয়ভৰ জনাই মৌ’ৰ মুখলৈ চাইছিল৷তাইৰ চকুকেইটা তেজাল ৰঙাকৈ চলচলীয়া হৈ আছিল৷তথাপিও মুখত মিচা হাঁহিৰ প্ৰলেপ এটা৷দৃষ্টিয়ে অনুভৱ কৰিছিল সচাকৈয়ে জীৱনটো যেন এখন নাটকৰ খেল৷তাত অভিনয় কৰি থকা মানুহবোৰে একো একোখন মুখা পিন্ধি লয়,জীৱন নামৰ খেলখনত জয়ী হ’বলৈ৷ মলয়াই সিহঁতৰ ৰুমলৈ নতুন জুনিয়ৰ অহা খবৰটো কেনেবাকৈ পাই লগৰজনীৰ ৰুমৰ পৰা ঢপলিয়াই আহি ওলাইছিলহে আলহী যাবলৈ ওলোৱাত শেষতীয়াকৈ হ’লেও মাত এষাৰ মাতিলেহি৷যাবৰ সময়ত মৌ’ৰ মাক দেউতাকে "এতিয়াৰ পৰা তোমালোক কেইজনী মিলিজুলি থাকিবা,আমাৰ এইকো বিপদে আপদে সহায় কৰিবা " বুলি কৈ চকুপানী এটোপ টুকি ৰুমটোৰ পৰা ওলাই গ’ল৷ মৌ’ৰ লগতে মলয়া আৰু দৃষ্টিয়েও তেওঁলোকক আগবঢ়াই দিবলৈ গেটৰ সন্মুখ পালেগৈ৷গাড়ীখনৰ কাষত বাটতে ৰৈ থকা ককায়েক মনজিতৰ লগত মৌয়ে "ৰুমমেট" বুলি কৈ দৃষ্টি আৰু মলয়াক চিনাকি কৰাই দিলে৷ যোৱাৰ পৰত মনজিতে দৃষ্টিলৈ বাৰে বাৰে ঘুৰি চাই গ’ল৷তাৰ চাৱনিত দৃষ্টিৰ কিবা লাজ লাজ অনুভৱ এটাই বেৰি ধৰিল৷পলকতে হেৰুৱা অনুভৱ খিনিৰ হঁতে গান এটি গুণগুণাই দীঘলীয়া কৰিদৰটোৰ মাজত থকা চিৰিখনেৰে তাই ৰুম পালেগৈ৷ (আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত..!! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই) খণ্ড-১ ************************* খিৰিকীৰে এচমকা ৰ’দে খেদিছিল,বিৰিঙি পৰিছিল ৰ’দালি পোহৰজাক তাইৰ চকু মুখলৈকে৷বাছ যাত্ৰাত খিৰিকীৰ ওচৰৰ চিটটো তাইৰ খুবেই প্ৰিয়,কিন্তু আজি ৰ’দজাকে বাৰে বাৰে কেচাঁ ঘুমটি ভাঙিছে৷বতাহত বাৰে বাৰে বিশৃংখল হৈ পৰা পৰ্দাখন টানি দিবলৈ লওঁতেই তাইৰ চকুত পৰিল ৰাস্তাৰ সিপাৰে ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে আঁৰি থোৱা ফলকখনলৈ৷লিখা আছিল " ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়লৈ স্বাগতম "৷ভাললগা অনুভৱ এটাই হেচুকি দিলে তাইক৷ভাললগাবোৰ সামৰিব নাপালেই বাছৰ হেণ্ডিমেনজনে চিঞৰি উঠিল ইউনিভাৰচিটি.. ইউনিভাৰচিটি.. প্ৰথম গেট নামি আহক!! খকামকাকৈ বেগকেইটা হাতত লৈ ওলাই আহিল৷DU HAAT ৰ ওচৰতে ৰুম এটা দুদিনমান আগতেই চাই থৈ প্ৰায়খিনি বয়বস্তু থৈ গৈছিলহি৷ আজি মাত্ৰ মানুহজনী আৰু দুই এটা প্ৰয়োজনীয় বস্তুহে লগত লৈ আহিছে৷বাছৰ পৰা নামিয়েই এঙামুৰি এটি এৰি দীঘলীয়া জ্যোতিবাটচ’ৰাটোলৈ চাই সেৱা এটি জনাই তাইৰ সেই বিশেষ ৰুমটোৰ দিশে খোজ ল’লে৷ দুমহলীয়া অট্টালিকা সদৃশ "আশা"নামৰ এই হোষ্টেলটোত কমেও পঞ্চাশৰ উৰ্ধত ছোৱালী থাকে৷গেটৰ সন্মুখ পোৱাৰ পাছতেই তাইৰ বুকুখন কিবা অজান ভয় এটাত ধপধপাই উঠিল৷কাণ মুৰ গৰমহৈ আহিল,বুকুত বহুত সাহস বান্ধি গেটৰ হুকটো থেলি দিয়াত গেটখনে কেৰমেৰাই উঠিল৷ গেট খোলাৰ শব্দ শুনি ওপৰমহলাৰ ছোৱালীবোৰে খিৰিকীৰে জুমাজুমি কৰি চোৱাত তাইৰ ভয়টো দুগুণে বাঢ়ি আহিল ৷তেনেতেই চাৰিজনীমান ছোৱালী তাইৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল ৷হয়তো তাই ভয়ত কপিঁ থকা দেখিয়েই তেওঁলোকে নতুন বুলি বুজিয়ে সুধিলে :New commer right? মুখেৰে একো এটা শব্দ ফুটাব পৰা নাই ,সেয়ে মুৰটোকে জোকাৰি হয়ভৰ দিলে৷তাকে দেখি তেওঁলোকে পুনৰ সুধিলে :পিছে নামটো ? তাই ভয়ে ভয়ে থোকাথুকি মাতেৰে ক’লে :দৃষ্টি ! কোনোবা এজনী চিনিয়ৰে কৈ উঠিল "উপাধিটো কি আমি সুধিলেহে ক’ব নেকি?" তাৰ মাজৰে কোনোবা এজনীয়ে কৈ উঠিল " এহ হ’ব দে’চোন নতুন ছোৱালীজনীক তই কিয় ভয় খুৱাইছ" এক প্ৰচণ্ড শব্দ কৰি হাঁহিৰ গিৰ্জনি মাৰি সেই গৰাকীয়ে ক’লে "ভয় খালা নহ’ দৃষ্টি? মই মলয়া তোমাৰ ইউনিভাৰচিটি লাইফৰ প্ৰথম ৰুমমেট৷আজিৰ পৰাটো আমি একেলগই থাকিব লাগিব সেয়ে এনেকুৱা ফটকা মাজে সময়ে ফুটাই থাকিম হ’লে৷" প্ৰথমে দৃষ্টিৰ মলয়াৰ কথাকেইটা শুনি জীওঁ উৰি যাওঁ যেন কৰিছিল, তাতে শকত আৱত স্বাস্থ্যবান চেহেৰাৰ ছোৱালীজনীয়ে খঙ নকৰি ডাঙৰকৈ কোৱা কথাকেইটাও ভয়ংকৰ যেন লগা কথাটো তেনেই স্বাভাৱিক কিন্তু পাছত কোৱা হাঁহিমুখীয়া কথা কেইটাতহে দৃষ্টিৰ জীওঁ ঘুৰি অহা যেন লাগিল,নহ’লেটো আজি গেটৰ মুখতে সোমায়েই কান্দিবলৈহে বাকী আছিল৷দৃষ্টিৰ মনটো সেমেকি যোৱা যেন দেখি মলয়াই তাইৰ সৈতে থকা আটাইকেইজনীৰ লগত দৃষ্টিৰ চিনাকি কৰাই সকলোৰে নামবোৰ এফালৰ পৰা এবাৰ এবাৰ কৈ দিলে৷দৃষ্টিৰ মুখত সোণগুটি যেন হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল ৷তাকে দেখি চিনিয়ৰ সংগীতা নামৰ এগৰাকীয়ে তাইক পুনৰ সুধিলে "ভয় ভাগিল যদি তোমাৰ সম্পূৰ্ণ নাম,ঠিকনা,মোবাইল নম্বৰ ইত্যাদিবোৰ দিবানে?আজিৰ পৰা তুমি আমাৰ পৰিয়ালৰে সদস্য যেতিয়া তোমাৰ দায়িত্ব আমাৰ ওপৰত সেয়ে এইবোৰ নঠিপত্ৰ আমাৰ বাবে বৰ জৰুৰী৷বেয়া নাপাবা আহি পাই ৰুম সোমাব নৌপাওঁতেই তোমাক আমি এইবোৰ প্ৰশ্ন কৰিছোঁ৷" তাইক অনাকাংক্ষিত ভয়টো মৰমৰ মাতকেইষাৰে মূহূৰ্ততে পাতলাই আনিলে৷এইবাৰ দৃষ্টিয়ে ৰেজিষ্টাৰ বহিখন চাই পূৰাবলৈ ধৰিল "নাম:দৃষ্টি শইকীয়া, ঠিকনা :যোৰহাট মোবাইল নং : ××××××××××" ৰেজিষ্টাৰ বহীত ঠিকনা যোৰহাট পাই তাৰে নিচা নামৰ ছোৱালীজনীয়ে কৈ উঠিল "আৰ্ৰে ভাই আমি দেখোন যোৰহটীয়ান ,ব্ৰ’ ক’ড মেইনটেইন কৰিব লাগিব হ’লে "৷ হাঁহি এটি মাৰি দৃষ্টিয়েও হয়ভৰ জনাই ক’লে "নিশ্চয় "কিন্তু কেনেকুৱা ব্ৰ’কডৰ কথা ক’লে সেইটোহে নুবুজিলে হ’লেও মুখখুলি কোৱাৰ সাহস নহ’ল তাইৰ৷৷হ’লেও যি কি নহওঁক ইউনিভাৰচিটিৰ হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ আৰম্ভণি বৰ ভয়ংকৰ বুলিটো বহুতেই কয় আৰু সেইলৈ দৃষ্টিৰ ভয় এটি আগতীয়াকৈয়ে সোমাই আছিল কিন্তু ক্ষন্তেকতে আপোন কৰি পেলোৱা এই চিনিয়ৰ কেইগৰাকীয়ে তাইৰ ভয়টো নাইকিয়াই কৰি দিলে৷ আগলৈ (পুনৰবাৰ মই মোৰ অপৈণত হাতৰ লিখনিৰে আৰম্ভ কৰা তৃতীয়খন ধাৰাবাহিক উপন্যাস আপোনালোকৰ মাজলৈ আগবঢ়াই দিব বিচাৰিছোঁ৷"সেন্দুৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত"উপন্যাসখনলৈ যিদৰে আপোনালোকে মৰম জনাইছিল সেই একেখিনি মৰমকেই আপোনাসবৰ পৰা বিচাৰি "ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত(নাহৰ ফুলাৰ দৰেই"নামেৰে পুনৰ আৰম্ভ কৰিছোঁ এক জীয়া কাহিনী৷ আশাকৰোঁ মোৰ ভুলবোৰ শুদ্ধৰাই,আপোনালোকৰ দিহা পৰামৰ্শৰে মোৰ এই প্ৰয়াসক সফল কৰাত যাতে আপোনালোকে সহায় সহযোগিতা আগবঢ়াই৷মই সুখী হ’ম যদি মোৰ এই ক্ষুদ্ৰ প্ৰয়াসক আপোনালোকে মৰম আৰু আৰ্শীবাদ দিয়ে ! ইতি ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা😊