ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৫ *************************** ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ কেম্পেনিংৰ কামত ল’ৰাছোৱালীবোৰ যথেষ্ট ব্যস্ত হৈ পৰিছে৷দৃষ্টিয়ে আজি ইচ্ছা কৰিয়ো ক’তো মন বহাব পৰা নাই ৷যদিও সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ পৰা নিৰ্বাচনত প্ৰতিদ্বন্দ্ব্বিতা কৰা প্ৰণামী হাতীমূৰীয়াৰ নামত কেইবাখনো পোষ্টাৰ বনোৱাৰ কামত সহায় কৰি দিছে৷কামবোৰ কৰি থাকোঁতেই দৃষ্টিৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷প্ৰত্যাক্ষাৰ ফোন,পোষ্টাৰ বনাই থকা কামবোৰৰ ব্যস্ততাবোৰ এৰি চেন্তাৰৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল ৷ ক’লটো ৰিচিভ কৰি কাণত লৈ হেল্ল বুলি ক’বলৈয়ে নাপালে সিমুৰৰ পৰা প্ৰত্যাক্ষাই কান্দোনামোৱা হৈ থোকাথুকি মাতেৰে কৈ উঠিল "দৃ মোক অলপ সময় দিব পাৰিবিনে?নহ’লে মই চাগে নিজৰ মাজতে যুদ্ধ কৰি কৰি নোহোৱা হৈ যাম কোনোবা এদিনা৷ " কি হৈছে দৃষ্টিয়ে একো বুজি পোৱা নাই তথাপিও প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰত্যেকটো কথাত তাইৰ গাঁৰ নোম শিয়ৰি উঠিছে৷ ভয়ত বুকুখনে দ্ৰুতগতিত দৌৰিছে৷ কপাঁ কপাঁ মাতেৰে তাই সুধিলে " প্ৰত্যাক্ষা কি হৈছে তোৰ ৷কান্দিছ যে এইদৰে,ইমান ডাঙৰ ছোৱালীয়ে এইদৰে কান্দে নেকি? " " নাকান্দি কি কৰিম তইয়ে ক’৷ তহঁতি সবেই ভালদৰে পাছ কৰি ভাল ভাল ইউনিভাৰ্চিটিত পঢ়িবলৈ গ’লি আৰু মই ..." "সেই কি কওঁ ৷তোৰ ৰিজাল্ট দেখোন মোতকৈ বহুগুণে ভাল,তইটো গ্ৰেজুৱেছনতো ৮৭%ৰে পাছ কৰিছ৷ " "অ’হ পাছ কৰিছো নাই কৰা বুলি কোৱা নাই কিন্তু মোৰ মাৰ্কচিটখনৰ যে একো ভেলুৱে নাথাকিল৷ ইমানবোৰ নম্বৰ পাইয়ো মই তহঁতৰ দৰে কোনো ইউনিভাৰ্চিটিত পঢ়িবলৈ চিট নাপালোঁ৷ এনেকৈ পাছ কৰি কি লাভ ক’ ?" দৃষ্টিয়ে বুজিলে প্ৰত্যাক্ষাই নিশ্চয় ক’তো চিট নোপোৱা কথাটোক লৈ এতিয়াও আগৰ দৰেই অনুশোচনাত ভুগিছে৷ স্কুলৰ পৰাই দৃষ্টিয়ে প্ৰত্যাক্ষাক ভালদৰে বুজি পায়৷ পঢ়াত তাই দৃষ্টিতকৈ বহুগুণে মেধাবী৷মেট্ৰিক,হায়াৰচেকেণ্ডেৰীৰ,গ্ৰেজুৱেচন সকলোতে ডিচটিংচন লৈ পাছ কৰিছে ৷ পঢ়াশুনাৰ প্ৰতি তাই যথেষ্ট কনচিয়াছ৷কিন্তু এইবাৰ কেমেষ্ট্ৰিত মেজৰ লৈ এম.এ.চি কৰাৰ খুউব হেপাঁহ আছিল যদিও এন্ট্ৰেঞ্চৰ সময়ত ঘৰুৱাসমস্যা কিছুমানত ভুগি ভাল ৰিজাল্ট কৰিব নোৱাৰিলে৷ তাৰপাছতে তাই ক’তো চিট নোপোৱাক লৈ হতাশাত ভুগিছিল৷সেইকথা দৃষ্টিয়েও অলপকৈ জানিছিল কিন্তু তাৰ কেইদিনমান পাছতে APSC কচিং কৰিবলৈ গুৱাহাটীলৈ যোৱাত তাইৰ সমস্যাবোৰ নোহোৱা হ’ল বুলিয়ে ভাবিছিল ৷ কিন্তু আজি হঠাৎ পুনৰ তাই এইদৰে ক’তো চিট নোপোৱাৰ কথা কৈ অনুশোচনাত ভুগা কথাটোক লৈ দৃষ্টি অলপ আচৰিত হৈছে৷ অলপ সময় মুক হৈ থাকি দৃষ্টিয়ে তাইক বুজোৱাৰ চলেৰে ক’লে " ৰ’হ চোন কন্দাকটা বোৰ বন্ধ ক’ৰ৷ হৈ যোৱাবোৰ হৈ গ’ল,মানুহৰ জীৱনত ভাল বেয়া সময়বোৰ আহেই দেখোন৷ এইবছৰ নাপালি অহাবছৰ আকৌ ট্ৰাই কৰিবি৷বয়স শেষ হৈ যোৱা নাই নহয়৷ " কান্দি কান্দি পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাই ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে " কথাবোৰ ক’বলৈ বৰ সহজ ,কিন্তু মই ভুক্তভোগী ন’ সেয়ে মইহে বুজিছোঁ মই কিদৰে জীয়াতু ভুগিব লগা হৈছে ৷ " " কি হৈছে তোৰ ,কি আবোলতাবোলখন গাই আছ ?" " তই নাজান’ মই কিম্মান অশান্তিত আছোঁ৷এজনী মেধাৱী ছোৱালী কিয় চাইন্সত মেজৰ লৈ পঢ়াৰ পাছত এইদৰে এম.এ.চি নকৰি আজি ঘৰৰ পৰা অতদূৰত APSCৰ কচিং কৰি আছোঁহি কিমানক কিমান উত্তৰ দিম৷মই বাৰু এই কথাবোৰ বৰ বেছিকৈ ধৰি নাথাকোঁ কিন্তু বংশ পৰিয়াল,ঘৰৰ মানুহ,গাওঁৰ মানুহবোৰে ঘৰলৈ আহি মা দেউতাক একেবোৰ কথাকে সুধি সুধি অতিষ্ঠ কৰি তুলিছে ৷যাৰ ফলত দেউতাই মোক আজি ৰিজাল্ট দিয়াৰ দিন ধৰি ভালদৰে মাতবোল কৰা নাই ,মই তেওঁলোকৰ সপোনবোৰ বাস্তৱ কৰিব নোৱাৰিলোঁ বুলি ভাবিছে৷ সেয়ে আজি এমাহ ধৰি ঘৰৰ পৰা মোলৈ পইচা পাতি পঠিওৱা বন্ধ কৰি দিছে৷ মায়ে সকিয়নী দিছে যে ঘৰলৈ ঘুৰি আহ্ বিয়াত বহহি নহ’লে তাতে থাক সদায়ৰ কাৰণে৷ মই দিশহাৰা হৈ পৰিছোঁ দৃ ,মই কি কৰোঁ৷ " "আৰ্ৰে মানুহবোৰৰ কিহে পালে৷ তইটো ঘৰত বহি খাই শুই থকা নাই ,APSCৰ কচিংটো কৰি আছ যেতিয়া মানুহবোৰে ইমানকৈ আনৰ জীৱনক লৈ ৰুচি দেখুৱাৰ অৰ্থটো ক’ত?" " নাজানো,সবৰে মুখত এটাই কথা APSC ক্লিয়াৰ কৰাটো মুখৰ কথা নহয় ,বহুত কঠিন ক’মেও পাঁচ ছয়বছৰ লাগি যাব ক্লিয়াৰ কৰিবলৈ ৷ ইমান দীঘলীয়া প্ৰচেছিংৰ মাজেৰে যোৱাতকৈ এম.এ.চিটো কৰাৰ পাছত নেট ক্লিয়াৰ কৰি যিকোনো এখন কলেজত এচিচটেণ্ট প্ৰফেছৰ হ’বলৈ সহজ হ’ল হয়৷ চাইন্সত পঢ়ি ইঞ্জিনীয়াৰিং,ডাক্তৰ সেইবোৰ কিয় নপঢ়িলোঁ উফ্ মুঠৰ ওপৰত দহৰ দহটা প্ৰশ্ন৷কিন্তু তেওঁলোকক কোনে কেনেকৈ বুজাব যে কোনো কামেই সহজ নহয় ক’বলৈ সকলো সহজ কিন্তু ভবাৰ দৰে একোৱেই নহয় ৷সকলোৰে চাইন্সত পঢ়ি ডাক্তৰ,ইঞ্জিনীয়াৰ হোৱাৰ সপোন নাথাকে নহয় " ৷ "তই মানুহৰ কথা বাদ দে , নিজৰটো ক’ৰ ভালদৰে পঢ় আৰু আজি যিবোৰ মানুহে তোক হাঁহিছে সেইবোৰৰ মুখত চুঙা চাই সোপা দে ৷মই জানো তই পাৰিবি৷ " " নাই দৃ মই হাৰি গৈছোঁ ৷এতিয়া যে মই একোৱেই কৰিব নোৱাৰা হৈছোঁ৷নিজৰ আপোন মানুহবোৰেই যেতিয়া নুবুজে এইদৰে থাকি কি লাভ৷" "মা দেউতাই মনত কিবা কথাত আজি দুখ পাইছে ,আনৰ কথাত বেছিকৈ গুৰুত্ব দিছে বাবে মন বেয়া কৰি তোক মাতবোল কৰা নাই ৷কিন্তু মোৰ বিশ্বাস আছে তই যেতিয়া তেওঁলোকক কথাবোৰ বুজাবি তেওঁলোকে বুজিব৷ নহ’লে মই এবাৰ কৈ চাম নেকি?" "মা দেউতাক বাৰু মই বুজাম ,মোৰ বিশ্বাস আছে সময় লাগিলেও তেওঁলোকে বুজিব ,কিন্তু নিলয়ক এতিয়া মই কি বুলি বুজাও৷ যাৰ সাহসত এতিয়া মই এই দুখময় কষ্টকৰ দিনবোৰ কটাব পাৰিব লাগিছিল সেই মানুহজনেই মোক যে অলপো নুবুজে৷" "আকৌ নিলয়ৰ কি হ’ল ? " নিলয় প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰেমিক ৷সিহঁতৰ প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক দীঘলীয়া যদিও দুয়োটা একেবয়সৰ হোৱাৰ বাবে দুয়োঘৰৰ কোনো এঘৰেই এই সম্পৰ্কটোত সন্মতি নিদিয়ে৷নিলয় ভাৰতীয় সেনাত কৰ্তব্যৰত ,সেয়ে চাকৰিসূত্ৰে কাশ্মীৰত আছিলগৈ৷ সেই লৈ যোৱা এবছৰ ধৰি প্ৰত্যাক্ষাৰ প্ৰতিক্ষণ নিলয়ৰ চিন্তাত খোৱা লোৱা শুৱাৰ কোনো সময় নোহোৱাৰ দৰেই৷প্ৰত্যাক্ষাৰ এট্ৰেঞ্চৰ সময়তো নিলয় থকা ঠাইৰ পৰা অলপ দুৰৈত লেণ্ডমাইন বিষ্ফোৰণ এটাত অসমৰ দুজন সাতাইশ বছৰীয়া সেনাজোৱান শ্বহীদ হৈছিল,কথাটো নিউজত পোৱাৰ পাছৰে পৰাই প্ৰত্যাক্ষাই নিলয়ৰ চিন্তাত খোৱা বোৱা নকৰি শুকাই ক্ষীণাই নোহোৱা হৈছিল৷সেইসময়তে ঘৰৰ মানুহবোৰেও কথাবোৰ জানিব পাৰি প্ৰত্যাক্ষাক নিলয়ক এৰি দিবলৈ দাবী ধমকি জনাইছিল৷যিটো ল’ৰাৰ জীৱনৰ কোনো ভৰসা নাই তেনে ল’ৰালৈ কেনেকৈ ছোৱালীজনীক বিয়া দিব বুলি মাকে কন্দাকটা কৰাত প্ৰায় কেইবাদিনো ঘৰত অশান্তিকৰ পৰিস্থিতি চলিয়ে আছিল৷ইমানবোৰ চিন্তা আৰু সমস্যাৰ মাজত প্ৰত্যাক্ষাই পঢ়া শুনাত অলপো গুৰুত্ব নিদিয়াৰ বাবেই পাছত দেউতাকে তাইকেই দুখী সজাইছিল৷তথাপিও ভালপোৱাৰ খাতিৰত সকলো সহ্য কৰি গ’ল তাই৷ ভালসময়ো ঘুৰি আহিছিল, নিলয়ৰ অইন ঠাইলৈ বদলি হোৱাত সিহঁতৰ মাজৰ সমস্যাবোৰ কিছু পৰিমাণে লাঘৱ হৈছিল৷ পিছে এতিয়া নতুনকৈ নিলয়ৰ বাবে কেনে সমস্যাৰ সৃষ্টি হৈছে সুধিব লওঁতেই প্ৰত্যাক্ষাই "নিলয়ে ফোন কৰিছে তোৰ সৈতে পাছত কথা পাতিম "বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিলে৷ বহুসময় বেলি মাৰ যোৱা আকাশখনলৈ চাই দৃষ্টিয়ে চেন্টাৰৰ দোৱাৰমুখতে বহি থাকিল ৷ আন্ধাৰে চানি ধৰা ৰাষ্টাটোৰ আন্ধাৰ ফালি গাড়ীৰ হেডলাইটৰ হালধীয়া পোহৰ আহি দৃষ্টিৰ চকুত পৰিল৷ পোহৰটোৱে চকুত তৰতৰাই ধৰাই হাত দুখনেৰে মুখখন ঢাকি বহি থাকিল৷ তাইৰ ফালেই আগুৱাই অহা বুলেটখনৰ শব্দবোৰ কাণত পৰিল৷ পোহৰবোৰ নোহোৱা হোৱাত মুৰতুলি চাওঁতেই চকামকাকৈ দেখা পালে ফৰ্মেল ড্ৰেছআপ কৰা ল’ৰা এটা তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৪ *************************** দৃষ্টিয়ে ৰ’ লাগি ৰুমালখনলৈ চাই ৰ’ল৷ অলপসময় আগতে ৰুদ্ৰক খঙাল যেন লাগিছিল তাইৰ কিন্তু হঠাৎ এইদৰে সজল চাৱনিৰে তাইৰ ফালে চাই এইদৰে ৰুমালখন আগবঢ়াই দিয়াত তাই আচৰিত হৈছে৷কাৰণ ৰুদ্ৰক বুজিবলৈ সদায়েই আউল লাগে তাইৰ ৷ বাহিৰে নাৰিকলৰ টান খোলাৰ দৰে হ’লেও ভিতৰি অন্তৰখন কোমল তাৰ ৷ দৃষ্টিয়ে হাত পাতিৰুদ্ৰৰ পৰা ৰুমালখন লোৱাৰ পাছত চকুমুখবোৰ মোহাৰি ল’লে৷ ৰুদ্ৰই গহীন কণ্ঠস্বৰে সুধিলে "তুমি কান্দিছা যে? বিশেষ কিবা অসুবিধা ?" তাই চকু পানী মুচি থকাৰ পৰাই ক’লে "একো নাই ভিতৰুৱা সমস্যা ,থিক হ’ল এতিয়া " ৰুদ্ৰই তাইক প্ৰশ্ন কৰাৰ দৰেই সুধিলে " বয়ফ্ৰেণ্ডৰ সমস্যা ?" দৃষ্টিয়ে লগালগ তাৰ কথাষাৰ নাকচ কৰি কৈ উঠিল " নাই মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড৷ লগৰ এজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল বাবেহে চিন্তা হৈছিল ৷ কিন্তু এতিয়া সকলো থিক হ’ল ৷" ৰুদ্ৰই মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ পকেটত হাত ভৰাই দৃষ্টিৰ সমানে সমানে নিজান ৰাষ্টাটোৰে খোজ দি আহি থাকিল৷ইউনিভাৰ্চিটিত এই ৰাষ্টাটো আনকেইটা ৰাষ্টাতকৈ অলপ নিজান আৰু মানুহ ক’মকৈ অহাযোৱা কৰে বাবেই ট্ৰেজেডী গ’লি বুলিও জনাজাত৷বহুতৰে মতে এই ৰাষ্টাটোত হেনো ইউনিভাৰচিটিৰ বহু ল’ৰাছোৱালীয়ে নিজান বাবেই আগতে দুখবোৰ পাতল হোৱাকৈ চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ আহে নতুবা নিজৰ দুখবোৰ প্ৰকাশ কৰিবলৈয়ো লগৰীয়া নহ’লে বন্ধুবান্ধৱৰ লগত আহে সময় অতিবাহিত কৰিবলৈ৷আজি সৌভাগ্যক্ৰমে দৃষ্টিৰ অন্তৰত থকা দুখকিছুমানৰো সাক্ষী হৈ ৰ’ল এই ট্ৰেজেডী গ’লিটো৷দৃষ্টিয়ে অৱশ্যে এই গ’লিটোৰ বিষয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ মুখেৰে এদিন এক্টিভিটিলৈ আহোঁতে শুনিছিল৷ হঠাৎ কথাটো মনত পৰাত ৰুদ্ৰলৈ এপলক আৰ চকুৰে চালে৷অলপসময় ৰুদ্ৰৰ গতিবিধি লক্ষ্য কৰাৰ পাছত দৃষ্টিয়ে সুধিলে " আপুনি ইমান ৰাতিপুৱাই ইয়াত যে ?" ৰুদ্ৰই গহীনাই ক’লে " হয়তো জে.চি.এনৰ কথাটো শুনিছা ৷" দৃষ্টিয়ে শোক প্ৰকাশ কৰি হুমুনিয়াহ এটা এৰিলে ৷ৰুদ্ৰই পুনৰ ক’লে " ডেডবডিটো মেডিকেললৈ নিয়া হৈছিল ,তাকেই এম্বুলেন্সৰ পাছে পাছে আহি অলপ আগবঢ়াই দিলোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে দুখবোৰৰ গভীৰলৈ সোমাই গৈ কিবা এটা ভাবি থকাৰ পৰা কৈ উঠিল " কিয় যে এজনী ভৰযৌৱনা ছোৱালীয়ে এনে এক পদক্ষেপ বাছি ল’লে৷হয়তো জীৱনবোৰ এনেকৈয়ে হেৰাই যায় ক’ৰবাত কাহানিবা" ৷ ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি শলাগ ল’লে ৷দৃষ্টিয়ে উৎকণ্ঠাৰে সুধিলে "ছোৱালীজনীয়ে কিয় এনে কৰিলে জানে নেকি? " ৰুদ্ৰই বহু সময় মুখেৰে একো নামাতিলে ৷ দৃষ্টিক চেন্তাৰলৈকে আগবঢ়াই সেইখিনিতে অলপপৰ ৰৈ ক’লে " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷ মৃত্যুয়ে হাত বাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷যি হ’ল বেয়া হ’ল, এনে মৃত্যু কেতিয়াও মোৰ বাবেও কাম্য নহয় ৷তথাপিও হৈ যোৱাবোৰৰ কথা পাতি কিবা লাভ আছে জানো৷ এতিয়া তাই কিয় এনে পদক্ষেপ বাছি ল’লে জানিলেও আমি জানো তাইক ঘুৰাই পাম৷সেয়ে এইবোৰ কথা পাতি সময় নষ্ট নকৰাই ভাল৷" "কিন্তু কিমান কষ্টত বা কিমান বেছি অশান্তিত ভুগিলে মানুহে নিজক শেষ কৰি দিব পাৰে বাৰু?সেইটো ভাবিবলগীয়া " "তাৰমানে তুমি চুইচাইড কৰাটো সমৰ্থন কৰা৷ " "নাই,মই কোনোপধ্যেই এনে মৃত্যুক সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰোঁ কিন্তু সেইবুলি তেনে কাম কৰা মানুহ এজনৰ মানসিক অৱস্থাটো নুবুজাকৈ মই কেতিয়াও দুখাৰোপ কৰিবও নুখুজোঁ৷ হ’লেও জানিবলৈ ইচ্ছা হয় ৷ " " হ’ব দিয়া ,এইবোৰ বেছি ভাবি মুৰঘমাই লাভ নাই ৷ যোৱাবোৰ গুচি গ’ল ,তেওঁৰ আত্মাই শান্তি পাওঁক৷ তুমিও পঢ়াত মন দিয়া ,ইলেকচন হৈ যোৱাৰ পাছতে পৰীক্ষাও পাবহি,এইবোৰৰ পাছত ঘুৰি ফুৰিলে সময় কেনেকৈ গুচি যাব গমেই নাপাবা৷ " দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰত হয়ভৰ জনাই,ৰুদ্ৰক সেইখিনিতে বিদায় জনাই চেন্তাৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল ৷ এইকেইদিন ইলেকচনৰ কেম্পেনিং থকাৰ বাবে পিছবেলাৰ ক্লাছবোৰ হোৱাৰ সম্ভাৱনাই নাই ৷ ক্লাছৰুমলৈ সোমাই আহি এফালৰ পৰা চকু ফুৰাই সমীক্ষাক বিচাৰিলে৷কিন্তু সমীক্ষাক ক’তো নেদেখি শেষৰফালে থকা বেঞ্চখনত বহি ল’লেহি৷ মোবাইল স্ক্ৰীনত সমীক্ষাৰ নাম্বাৰটো উলিয়াই তাইলৈ ক’ল লগালে৷লগালগ ফোনটো ৰিচিভ কৰাৰ পৰাই এক উৎফুল্লিত কণ্ঠৰে সমীক্ষাই কৈ উঠিল " আজি ৰাতিপুৱাই মাৰ ওচৰলৈ আহিলোঁ " অভিমানৰ সুৰত দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " আৰ্ৰে মোক নক’লি যে এবাৰো? " "চ’ৰি, ইমান ল’ৰালৰিকৈ ওলাই আহিব লগা হ’ল যে তোক কথাবোৰ ক’বলৈয়ো সময়েই নাপালোঁ৷কিন্তু হোৱাটছপআপত মেছেজ এটা দিছিলোঁ চাবি চোন ৷" "হ’ব দে হেপ্পী জাৰ্ণি,ক’ত পালিগৈ ? " " নাজানো নহয় ৰ’হ আদি ক সুধি দিওঁ " দৃষ্টিয়ে আচৰিত হৈ চিঞৰি কোৱাৰ দৰে সুধিলে " কিহ্ ! তোৰ লগত আদিত্যও গৈছে নেকি? " এক্সাইটমেন্টত দৃষ্টিয়ে কিম্মান জোৰেৰে চিঞৰিলে তাই নিজেও নাজানে কিন্তু যেতিয়া গোটেই ক্লাছটোৱে তাইৰ ফালে তধা লাগি চালে তেতিয়াহে সকলোকে চ’ৰি বুলি কৈ মনে মনে থাকিল ৷সিমুৰৰ পৰা সমীক্ষাই ক’লে " অ’হ আদিৰ আইতাকৰো গাটো বেয়া বাবেহে সি মোক ঘৰলৈ যোৱাৰ কথা কৈ আছিল এইকেইদিন,তাতে ইউনিভাৰ্চিটিতো ইলেকচনৰ বাবে এইকেইদিন ক্লাছবোৰ নহয়েই ৷তাৰ মাজতো উনেইকেন্দটোও পৰিলে ৷সেয়ে সকলো সময় সুবিধা মিলাই মাৰ লগত কথা পাতি আদিৰ লগতে মইয়ো গুচি আহিলোঁ ৷" দৃষ্টিয়ে কিবা এটা ক’ব খুজিছিল সমীক্ষাক কিন্তু হঠাৎ ক্লাছলৈ ফেকাল্টি কেইগৰাকীমান সোমাই অহাত লগালগ ক’লটো কাটি ফোনটো বেগত ভৰাই থিয় দি ৰ’ল৷ প্ৰায় আধাঘন্টা সময় তেওঁলোকে গোটেই ক্লাছটোৰ আগত অলপতে হৈ যোৱা চুইচাইড কেছটোক লৈ মেন্টেলহেল্থৰ প্ৰয়োজনীয়তা সম্পৰ্কে বহু কথাই বুজাই কৈ গ’ল৷কথাবোৰ শুনি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিল,কেতিয়াবা জীৱনলৈ অহা অনিহাবোৰ আজিৰ লেকচাৰ কেইটাই নোহোৱা কৰি দিলে৷ মনটো দৃঢ় কৰি জীৱন বাটৰ সকলো সমস্যাক হেয়জ্ঞান কৰি তাই জীৱন জয়ী কৰিম এনে এক প্ৰতিজ্ঞা লৈ দৃঢ়মনা হ’ল৷ দিনটোলৈ ক্লাছবোৰ শেষ হোৱাৰ পাছত বহুতৰে মুখত দৃষ্টিয়ে চুইচাইড কৰা ছোৱালীজনীৰ বিষয়ে হকেবিহকে যাৰ যি ইচ্ছা তেনেধৰণে কাহিনী বনাই কোৱাও শুনিলে৷ কাৰোবাৰ মতে ছোৱালীজনী প্ৰেগনেণ্ট হ’লে কাৰোবাৰ মতে বয়ফ্ৰেণ্ডে থগিলে,কাৰোবাৰ মতে ঘৰুৱা সমস্যা হ’লে কাৰোবাৰ মতে একাডেমিক কেৰিয়াৰৰ সমস্যা৷ মুঠৰ ওপৰত সকলোৰে মুখত বেলেগ বেলেগ কাহিনী৷ কিছুমানে সেই ছোৱালীজনীৰ চুইচাইড কৰাৰ সাহসীকতাক লৈ টুলুঙা মন্তব্য কৰাও পৰিলক্ষিত হ’ল৷ কিন্তু দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাত একো নামাতিলে ৷সকলোৰে কথাবোৰ মৌন হৈ এখন কাণে শুনি আনখন কাণেৰে বাহিৰ কৰি গ’ল ৷ মাথোঁ তাইৰ কাণত ৰুদ্ৰই কোৱা কথাকেইষাৰেই বাজি থাকিল " মৃত্যু কৰুণ এক চিৰসত্য৷মৃত্যুয়ে হাতবাউলি মাতিলে মৰিবলৈ কোনো কাৰণ নালাগে,অজুহাত নালাগে ৷" (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২৩ *************************** (বহুদিন লেখনিটো আগবঢ়াই দিব নোৱাৰাৰ বাবে ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী ৷কভিদ’ৰ বাবে কিছুদিন শাৰীৰিক অসুস্থতাত ভুগি আছিলোঁ সেয়ে লেখনিটো আগবঢ়াই দিব পৰা নাছিলোঁ৷ আশাকৰোঁ আপোনালোকে বুজিব৷।আজিৰ পৰা পুনৰ আৰম্ভ কৰিছোঁ ৷পঢ়িব বুলি আশা ৰাখিলোঁ ৷ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা ) মাজৰাতি পেটত পচন্দ ভোকে অনশন কৰাত দৃষ্টিৰ টোপনি ভাগিল ৷টেবুলতে থকা বিস্কুটৰ বৈয়ামটোৰ পৰা বিস্কুট দুখন খাই শুবলৈ চেষ্টা কৰিল৷ কিন্তু বহুপৰ বিচনাত পৰি থাকিও টোপনি নাহিল তাইৰ৷ মোবাইলৰ চুইছটো অ’ন কৰি ল’লে৷তাইলৈ ইতিমধ্যে পাচঁটা ক’ল আহি মিচক’ল হৈ গৈছে আৰু চুইছ অ’ফ থকাৰ বাবে কেইবাটাও মেছেজ একেলগে আহি ভাইব্ৰেচনত ৰখা মবাইলটো হেঙাই গ’ল৷ এফালৰ পৰা চাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে সিদ্ধাৰ্থৰ ফোন আৰু কেইবাটাও মেছেজ৷হয়তো কাৰোবাৰ মুখেৰে কেনেবাকৈ হৈ যোৱা ঘটনাবোৰ জানিব পাৰিলে৷কিন্তু এই সময়ত একেবোৰ কথাৰ অৱতাৰণা কৰি তাইৰ কথা পাতিবলৈ মন নগ’ল৷লগতে তাইৰ স্কুলীয়া বান্ধৱী প্ৰত্যাক্ষাৰো কেইবাটাও মিচক’ল৷সময়টো চালে এক বাজিবৰ হ’ল সেয়ে এই ৰাতিখন ফোন কৰিবলৈ বেয়া লাগিল৷ হোৱাটছপআপটো অ’ন কৰি হোৱাটছপআপ স্ক্ৰীণখন এফালৰ পৰা চাই যাওঁতে প্ৰত্যাক্ষাৰ মেছেজ এটাও পালে " সময় পালে কেতিয়াবা মোৰ ফোনটোও ৰিচিভ কৰিবি৷বৰ অশান্তিত আছোঁ দৃ...মোৰ জীয়াই থকাৰ হেপাঁহ নোহোৱা হৈ গৈছে৷প্লিজ মোক জীয়াই থাকিবলৈ অলপ সকাহ দে ,মোৰ লগত কথা পাত ৷এনেকে নহ’লে মই মৰি যাম কেতিয়াবা" মেছেজটো পঢ়ি তাইৰ চকুলো বাগৰি আহিল৷লগালগ ক’ল লিষ্টখনৰ পৰা প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে ,কিন্তু ফোনৰ সিমুৰৰ পৰা ভাহি আহিল "দ্যা নম্বাৰ ইউ হেভ ডাইল ইট’ছ কাৰেণ্টলি চুইছ অ’ফ " ৷ বাৰে বাৰে প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিও সেই একে কথাই৷ ভয় ভাৱ এটাই দৃষ্টিক খেদি আহিল৷ তাই শোৱাৰ পৰা বহি থপথপকৈ কপিঁবলৈ ধৰিলে৷ নজনাকৈ কান্দোনৰ ৰুল এটা উলাই আহিল৷ তাইৰ কান্দোনৰ মাত শুনি মৌ’য়ে সাৰ পাই তাইৰ কাষ পালেহি ৷দৃষ্টিক এইদৰে কান্দি থকা দেখি মৌ’য়ে দৃষ্টিয়ে কিবা বেয়া সপোন দেখি কান্দিছে বুলিয়েই পানী-দুনি খাবলৈ দিছে,কিন্তু এই সময়ত দৃষ্টিয়ে কান্দোনবোৰ ৰখাবই পৰা নাই৷হুকহুকাই কান্দি থকাৰ পৰা দৃষ্টিয়ে মোবাইলটো হাতত তুলি মৌ’ৰ ফালে আগবঢ়াই প্ৰত্যাক্ষাই পঠিওৱা মেছেজটো দেখুৱালে ৷মৌ’য়ে মেছেজটো পঢ়িয়ে দৃষ্টিলৈ প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰে চাই উঠাৰ পৰা দৃষ্টিৰ মোবাইলটো কাঢ়ি অন্য কিবা মেছেজ পাই নেকি খুচৰি চালে৷ মৌ’ৰ মনত প্ৰত্যাক্ষাৰ মেচেজটোৱে কিবা অন্য বিপদৰ ফালে সংকেত দেখুৱাইছে৷হয়তো দৃষ্টিয়েও সেইবুলিয়েই কান্দিছে ৷দৃষ্টিক বুজাবলৈ মৌ’য়ে ক’লে "একো নাই দৃষ্টি তাই শুলে চাগৈ সেয়ে ফোনটো ৰিচিভ কৰা নাই. তুমি বৰ বেছি চিন্তা নকৰিবা ৷ৰাতিপুৱা আমি কথা পাতিম ভালদৰে৷" মৌ’ৰ কথাবোৰ নিজেও ভাবি গুণি অলপ সময়ৰ বাবে দৃষ্টিয়ে নিজকে চম্ভালি ল’লে৷ আচলতে দৃষ্টিয়ে কিছুমান কথাক লৈ বৰ ভাবুক,জীয়া মৰাৰ জীৱন নামৰ এই খেলখলত কাৰোবাক হেৰুৱাই দিয়াৰ ভয় খুউব বেছি ৷ পিছে এই ৰাতিখন নিজৰ অশান্ত মনটোৰ উপৰিও মৌ’কো অশান্তি দিবলৈ মন নকৰিলে৷সেয়ে মৌ’ক সাবটি দুইজনী শুই থাকিল৷ ৰাতিপুৱালৈ দৃষ্টিয়ে সাৰ পাইয়ে দুবাৰমান প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু তেতিয়াও চুইছ অ’ফ হৈয়ে আছে৷ ব্ৰাছডাল হাতত লৈ বাথৰুমৰ ফালে ওলাই গ’ল৷ পাপৰিয়ে আহি দৃষ্টিৰ কাণে কাণে সুধিলেহি "মেইন হোষ্টেলত কোনোবা ছোৱালী এজনীয়ে চুইচাইড কৰিলে ,কথাটো শুনিছা নেকি কেনেবাকৈ?" ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনি বহুপৰ তধা লাগি ৰোৱাৰ পৰা কৈ উঠিল " কি...??? চুইচাইড কৰিছে কিন্তু কোনে ,কিয়" পাপৰিয়ে দৃষ্টিৰ মুখতে টেপা মাৰি ধৰি ক’লে " চুপ্ প ,মনে মনে ,মোক সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ ছোৱালী এজনীয়েহে কৈছে৷ সচাঁ মিছা নাজানো বিশেষকৈ৷মই তুমি জানা বুলিহে সুধিছোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে ফুচফুচাই কৈ উঠিল " মই নাজানো নহয় ,কোনে ক’লে তোমাক " "জে.চি.এনৰ মানসীয়ে ক’লে ৷ পাক্কা খবৰ বোলে ৷কাকো নক’বা ,এইবোৰ খবৰ কোনোবাই আমি বিয়পোৱা বুলি শুনিলে বেয়া হ’ব৷ ইনেও ইউনিভাৰ্চিটিত এইবোৰৰ বৰ বেছি গুৰুত্ব নাই বুলিয়েই শুনিছোঁ,হ’লেও আনৰ মুখত শুনা হে " দৃষ্টিয়ে বৰ বেছি একো সুধি নাথাকিলে৷গা পা ধুই আহি ৰুমত সোমালেহি৷ মনটো আজি গুমা হৈয়ে আছে তাইৰ সেয়ে ফাৰ্ষ্ট ক্লাছটো নকৰে৷ মৌ’ৰ পিৰিয়ডছৰ দুদিন সেয়ে তাইয়ো ক্লাছলৈ নাযায় আজি৷ দৃষ্টিয়ে পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰি চালে কিন্তু এতিয়াও চুইচঅ’ফ৷ৰাতিপুৱাই বেয়া খবৰ এটা শুনিও মনত ভয় ভাৱ এটা বাঁহ লৈয়ে আছে তাতে আকৌ প্ৰত্যাক্ষাৰো ফোনটো চুইচঅ’ফ৷ দৃষ্টিৰ চিন্তাক্লিষ্ট মুখখন দেখি মৌ’য়ে সুধিলে " কি হ’ল দৃষ্টি ,তোমাৰ লগৰজনীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰাই নাই নেকি?" দৃষ্টিয়ে সোঁৱেবাঁৱে মুৰ জোকাৰিলে৷মনলৈ বাৰে বাৰে পাপৰিয়ে কোৱা কথাটো আহি থকাৰ বাবে মৌ’ক এপাকত সুধিয়ে পেলালে " ইউনিভাৰ্চিটিত কিবা চুইচাইডৰ কথা শুনিছা নেকি?" মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই সুধিলে "তুমি কেনেকৈ গম পালা৷ " "সেইবোৰ বাদ দিয়া কথাটো সচাঁ নেকি?" "আমাৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট গ্ৰুপত কথাটো বহুতে পাতি আছে আৰু অলপ আগত বাথৰুমলৈ যাওঁতেও সংগীতা বা হঁতে পাতি থকা শুনিছিলোঁ৷সচাঁয়ে হয় চাগে ৷ নহ’লেনো মিচাতে ওলাবনে? মই আকৌ তুমি যোৱানিশাৰ পৰাই চিন্তিত হৈ থকাৰ বাবেহে কোৱা নাছিলোঁ তোমাক ৷" দৃষ্টিয়ে মৌ’ৰ ফালেই আগবাঢ়ি গৈ পুনৰ প্ৰত্যাক্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে কিন্তু একেই ৷ভয়াৰ্ত অনুভৱেৰে কপাঁ কপাঁ মাতেৰে মৌ’ক ক’লে " যদি কেনেবাকৈ প্ৰত্যাক্ষাইয়ো যদি এনে কিবা এটাই কৰে তেতিয়াহ’লে ৷মই কিন্তু নিজকে কেতিয়াও মাফ কৰিব নোৱাৰিম" পাছৰ কথাকেইটা কওঁতে দৃষ্টিৰ মাতটো থোকাথুকি হৈ চকুৰ লোটক এধাৰিমান বৈ আহিল ৷মৌ’ৰ নিস্তব্ধতাই দৃষ্টিৰ মনটো আস্ফালন কৰি উঠিছে৷তাইৰ আৱেগিক মনটোত চুইচাইড নামৰ বিষ এটা ঝংকাৰিত হৈছে৷ ককবকাই থকা হৃদপিণ্ডটোক সকাহ দিবলৈ দ্বিতীয় ক্লাছটোৰ বাবে সময়তকৈ কিছু আগতীয়াকৈ ওলাই আহিল ৷জ্যোতিবাটচ’ৰাৰ মুখতে ৰুদ্ৰৰ সতে মুখামুখি হ’ল ,কিন্তু তাই ইচ্ছা কৰিয়েই ৰুদ্ৰক নমতাকৈ পাৰ হৈ আহিল ৷ কাৰণ এই সময়ত যদি ৰুদ্ৰই কেনেবাকৈ কিবা প্ৰশ্ন কৰে তেতিয়া তাই যে হকেবিহকে সকলো কথাই খুলি কৈ দিব সেইটো জানে ৷চকুহাল জোৰকৈ টেপা মাৰি তাই যাতে ৰুদ্ৰৰ চকুত নপৰে সেইটো কথা ভাবিয়েই আগুৱাই আহিল ৷ কিন্তু তেনেকুৱাতেই পাছফালৰ পৰা ৰুদ্ৰই মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " ৰৈ দিলে দিলে তাই৷হৃদয়ৰ গতিবেগবোৰ বাঢ়ি আহিল তাইৰ ৷ৰুদ্ৰ তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি সুধিলে " তোমাক জয়শ্ৰীয়ে কিবা কৈছিল নেকি?" দৃষ্টিৰ ভয়তে হৃদধ্বনিবোৰ তীব্ৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷আঙুলি কেইটা লিৰিকিবিদাৰি তল মুৰ কৰি থকাৰ পৰা কৈ হেপ ঢুকি কৈ উঠিল " মানে ? কি কোৱা কথা সুধিলে আপুনি " ৷ ৰুদ্ৰই দৃষ্টিলৈ চাই খঙাল সুৰত কৈ দিলে " যদি তুমি একো নাজানাই তোমাক কিবা সুধিও লাভ নাই " ৷ দৃষ্টিয়ে কি উত্তৰ দিব ভাবি থাকোঁতেই তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল ৷ প্ৰত্যাক্ষাৰ ফোন ,লগালগ ৰুদ্ৰৰ কথাবোৰক আওকাণ কৰি তাইৰ ফোন ৰিচিভ কৰি প্ৰত্যাক্ষাৰ মাতটো শুনাৰ পাছতেই বিৰক্তিৰ সুৰত গালি পৰাৰ দৰেই কৈ উঠিল " পগলা হ’লি নেকি তই ,এনেকৈ কোনোবাই ফোন চুইচঅ’ফ কৰি থয় নেকি৷ তই জাননে যোৱাৰাতি তোৰ মেছেজটো পোৱাৰ পাছত মোৰ কি অৱস্থা হৈছে ,কিম্মান ভয় খাইছিলোঁ মই ৷ " দৃষ্টিয়ে কথা পাতি আগুৱাই আহোঁতে বাটতে হুকহুকাই কান্দি পেলালে৷ দৃষ্টিৰ কান্দোনবোৰ শুনিয়েই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লে " হ’ব দে ,বেছি চিন্তা নকৰিবি৷ মই এতিয়া থিকেই আছোঁ ৷ক’ত আছ তই " "ইউনিভাৰ্চিটিত ,ক্লাছ কৰিব আহিছোঁ ৷" " বহুত কথা পাতিবলৈ আছে ৷আবেলি ফোন কৰিম ,তই এতিয়া ক্লাছ কৰি ল’৷বেছি চিন্তা কৰি নাথাকিবি ,মই থিকেই আছোঁ ৷ " দৃষ্টিয়ে কিবা এটা সুধিবলৈ লোৱাৰ আগতেই প্ৰত্যাক্ষাই ক’লটো কাটি দিলে৷ হ’লেও প্ৰত্যাক্ষা ভালে থকাৰ কথাটো শুনি তাইৰ মনত অলপ হ’লেও সকাহ পালে৷চকুপানীবোৰ মোহাৰিবলৈ লওঁতেই ৰুদ্ৰই ৰুমাল এখন আগবঢ়াই দিলে তাইৰ ফালে৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২২ *************************** ৰৈ ৰৈ চাওঁ তোক ,হেপাঁহ নপলাই হিয়াতে হিয়া খন দিবিনে লগাই.. মোৰে হৈ থাকিবি তোৰে হৈ ৰ’ম সুখৰে আধা দি দুখৰ আধা ল’ম...! বহুপৰ দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ শেঁতা পৰা মুখখন দুৰৰ পৰাই চাই থাকিল ৷তাই নাজানে ৰুদ্ৰৰ মাজত শান্তভাৱে বলি থকা ধুমুহাজাকৰ কথা৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে সুখ-দুখৰ প্ৰতিটো সময়েই একেলগে ভগাই ল’ব খুজিলেও সেইয়া জানো সম্ভৱ তাইৰ বাবে? অপ্ৰকাশিত ভালপোৱাত তাই জানো পাৰিব ৰুদ্ৰৰ ওচৰত গৈ তাক সহাৰি জনাবলৈ৷তাই ইচ্ছা কৰিও হয়টো ৰুদ্ৰক নজনাকৈ নুবুজাকৈ তাইৰ মনৰ কথাবোৰ জনাবগৈ নোৱাৰে৷একপক্ষীয় হিচাপে ৰুদ্ৰক ভাল লাগিলেও কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰই কথাবোৰ জানিব পাৰিলে যি অলপ সিহঁতৰ মাজৰ দুৰত্ব কমিছে সেই কমি অহা দুৰত্ববোৰক সদায়ৰ কাৰণে নুই কৰিব নোৱাৰে৷ কথাবোৰ ভাবি ভাবি কেতিয়ানো তাই হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখ পালেহি ক’বই নোৱাৰিলে৷ ৰুমলৈ আহি দৃষ্টিয়ে কিছুসময় শুবলৈ চেষ্টা কৰিছিল যদিও ৰুদ্ৰৰ ৰহস্যময় স্বভাৱতো পৰিলক্ষিত হোৱাৰ পৰাই তাই মনটো কিছু অশান্ত অনুভৱ কৰিছে৷ ৰুদ্ৰৰ কথাকে ভাবি গুণি থাকোঁতে ইতিমধ্যে বহুকেইটা কথাই আহি তাইৰ মনত জুমুঠি বান্ধিছেহি৷কোনোবাখিনিত তাইৰ নিজকে দুখী দুখী যেন অনুভৱ হৈছে৷ কাৰণ তাই ৰুদ্ৰক ঘৰৰ কথা সুধাৰ পাছৰে পৰাই তাৰ মুখৰ গতিপথেই সলনি হৈ পৰাটো লক্ষ্য কৰিছিল৷ তাৰ পাছত কি হ’ল তাই নাজানিলেও কেনেবাকৈ তাইৰ লগৰ সৃষ্টিৰ দৰেই ৰুদ্ৰইয়ো ঘৰুৱা সমস্যাৰ ভুক্তভোগী হৈ সেইসময়ত মুখেৰে একো নামাতিলে নেকি ,যদি কথাটো তেনেকুৱা তেনেহ’লে পুৰনি ঘাঁত নিমখ ঢলাৰ বাবে দায়ী তাই ৷ তাই বুজি পায় ল’ৰাবোৰে মনত হাজাৰটা দুখ কষ্ট পুহি ৰাখিলেও ছোৱালীৰ দৰে আনৰ আগত সহজে প্ৰকাশ কৰি দিব নোৱাৰে৷ হয়তো ৰুদ্ৰও তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয় ৷ দৃষ্টিয়ে জানে তাইৰ অশান্ত মনটোক শান্ত কৰিব পৰা উপায়৷ মুখহাত কেইটা ধুই ৰুমটোত ধুনীয়া সুগন্ধিৰ ধূপ দুদাল জ্বলাই সামূহিক প্ৰাৰ্থনা থলীলৈ মৌ’কো লগত লৈ উলাই আহিল৷ চাৰিওদিশে সিহঁতৰ "ব্ৰক্ষ্মা আদি কৰি জীৱ য’ত " প্ৰাৰ্থনাটোৰে হোষ্টেলৰ চৌপাশক পবিত্ৰ কৰি তুলিলে৷এইদৰে চিঞৰি চিঞৰি প্ৰাৰ্থনা গালে দৃষ্টিৰ মনটোও কিছু শান্ত যেন লাগে৷ক্ষন্তেকৰ বাবে হ’লেও হৰিভক্তিত মগন হৈ সকলোৱে পাহৰি যাব পাৰে জীৱনৰ সুখ,দুখ আদি কষ্টকৰ সময়ৰ প্ৰতিটো কথাই৷আচলতে কিছুদিন আগৰ পৰা হোষ্টেলৰ ছোৱালীবোৰে পুনৰ পূৰ্ব নিয়ম অনুসৰি সন্ধিয়া সময়ত আটাইবোৰে মিলি প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ প্ৰায় ছোৱালীবোৰ সন্ধিয়া সময়ত হোষ্টেলত নাথাকিলেও যিকেইজনী থাকে সিহঁতেই মিলিজুলি ৬.৩০ বজাত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিয়ে ৷কেতিয়াবা সিহঁতৰ লগতে ৰান্ধনী খুড়ী দুজনীও বহি লয়হি আৰু তাৰপাছতে আটাইবোৰে মিলি সন্ধিয়াৰ চাহ কাপ একেলগে উপভোগ কৰে৷ হোষ্টেলত প্ৰাৰ্থনা গাবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ দিনৰে পৰাই যিহেতু চাহৰ আদ্দাও আৰম্ভ হৈছে সেয়ে দৃষ্টিৰ DU Haatত চাহ খাবলৈ যোৱা অভ্যাসটোও নোহোৱা হ’বলৈ ধৰিছে৷ হোষ্টেলত এই সময়খিনি তাইৰ ভাল লাগে ,কাৰণ দিনটোৰ ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আতৰি সিহঁত আটাইবোৰে একেলগ হৈ নিজৰ মন পছন্দৰ যিকোনো কথাই আলোচনা কৰিব পাৰে৷আজিও আদ্দাত ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন পাছ হোৱা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বিষয়ে বহু কথাই আলোচনা হ’ল৷ কিন্তু সিহঁতৰ গঠনমুলক আলোচনাৰ মাজতে দুই এজনীয়ে নিজৰ ভাললগা কেণ্ডিডেটজনৰ বিষয়ে কিছুমান কথাত হয়ভৰ দিব নোৱাৰি অনিচ্ছা প্ৰকাশ কৰি সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কাৰো কথাতে একো মাত নমতাকৈ মনে মনে বহি আছে ৷আজি যেন তাইৰ মৌন ব্ৰত ধাৰণ কৰাৰহে দিন৷ আচলতে এইবোৰ কথাৰ আলোচনাত ভাগ ল’বলৈ তাই বেয়া পাই৷ কেণ্ডিডেটবোৰৰ বিষয়ে গঠনমূলক আলোচনা কৰাটো ভাল কথা কিন্তু সেই আলোচনাত যে সকলোৰে মতামত বেলেগেই হ’ব তাই সেইটো কথা ভালকৈয়ে জানে,সেয়েহে মাত মতা নাই কোনোফালে৷ দৃষ্টিক এইদৰে মনে মনে বহি থকা দেখিয়ে কোনোবা দুজনীমানে সুধিয়ে পেলালে " তুমি ইলেকচনত ভোটতো কাক দিম বুলি ভাবিছা?" দৃষ্টিয়ে গহীনাই কৈ থ’লে " মই এতিয়ালৈ এই বিষয়ে একো ভবাই নাই ৷যিহেতু ইলেকচনলৈ এতিয়াও এসপ্তাহ সময় আছে সেয়ে কেম্পেনিং চাম,তাৰপাছতহে থিৰাং কৰিম আচলতে মোৰ বিবেকে কোনগৰাকীক যোগ্য বুলি ভাৱে৷" লগালগ হাতচাপৰি কেইটামান বাজি উঠিল দৃষ্টিৰ নামত৷ দুজনীমানে সেই কথাত হয়ভৰ জনালে৷ সিহঁতৰ আদ্দাটোৰ বিপৰীতে বেলেগকৈ বহা জয়শ্ৰীহঁতৰ চিনিয়ৰ গ্ৰুপটোৱে হাতচাপৰিৰ শব্দ শুনি সিহঁতৰ কথাবতৰাবোৰ শুনি থকাৰ পৰা তাৰে নেইনা নামৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীজনীয়ে ক’লে " এইখন ইউনিভাৰ্চিটি হয় ,ইয়াত ইলেকচন যোগ্য অযোগ্য লৈ বিচাৰ নহয়৷ যি বেছিকৈ টকা খৰচ কৰিব পাৰিব,যাৰ চেহেৰা ধুনীয়া,হেন্দচাম ,সিহঁতিহে আগবাঢ়িব পাৰিব৷মানুহ মাত্ৰেই আৱেগিক,ইয়াত বিবেকৰ কথাই নাহে৷ তহঁতৰ কথাবোৰ শুনি আছোঁ অথনিৰে পৰা,কিন্তু ডাঙৰ ডাঙৰ লেকচাৰ দি ইয়াত লাভ নাই ,এতিয়া যোগ্য জনক ভোট দিম বুলি কৈ ফিটাহি মাৰি পাছলৈ য’ৰ পৰা টকা পইচা,খোৱা বস্তু বেছিকৈ আহিব তাতেই ভোটটো পৰিবগৈ যে সেইটো ভালদৰে জানো৷ইয়াত মানুহ বিক্ৰী হ’বলৈ বেছি সময় নালাগে৷টকাৰ আগত কি যোগ্য কি অযোগ্য ৷বহুত দেখিলোঁ ডাঙৰ ডাঙৰ কথাৰে লেকচাৰ দিয়া নমুনা কিন্তু লাভ নাই ৷শেষত গৈ একেই হয়গৈ৷" ফেটিসাপৰদৰে ফুচফুচনি মাৰি একে উশাহতে কথাবোৰ কৈ সিহঁত কেইজনী সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে ওলোটাই কিবা এটা ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷ জয়শ্ৰীয়ে তাইলৈ টেলেকাটেলেক কৈ চাই থকাত নেইনাৰ প্ৰতিটো কথাই আহি যেন দৃষ্টিৰ বুকুত শূল হৈ খুন্দিয়াইছিল ৷ দৃষ্টিয়ে ক’ব বিচাৰিছিল যে "মই আনৰ দৰে নহয়,আৱেগৰ ভৰত বিকেকক বিক্ৰী কৰা বিধৰ নহয়৷টকা পইচা বা খোৱা বস্তুৰ লালসা মোৰ নাই "কিন্তু তাই একো এটা শব্দ ফুটাই ক’বলৈয়ো সুবিধাই নাপালে৷তাইৰ চকুহাল ৰঙাকৈ চলচলীয়া হৈ পৰিল৷ পাৰভাঙি বাগৰি আহিব খোজা চকুপানীবোৰ কোনোবাই দেখাৰ আগতে লুকুৱাবলৈ চেষ্টা কৰি ল’ৰালৰিকৈ তাইৰ ৰুমটোৰ দিশে খোজ ল’লে৷তাত থকা সকলোৱে দৃষ্টিৰ অসহায় অৱস্থাটোৰ কথা বুজিছিল যদিও চিনিয়ৰৰ ভয়তে কোনেও একো এটা ক’বলৈ সাহ নকৰিলে৷ মৌ’য়ে সকলোৰে গতিবিধিবোৰ লক্ষ্য কৰি দৃষ্টিৰ পাছে পাছে ৰুমলৈ সোমাই আহিল৷ বিচনাখনত পৰি গাৰুটোক সাবতি দৃষ্টিয়ে উচুপি উঠিল৷দৃষ্টিক এইদৰে কন্দাকটা কৰা দেখি মৌ’ আহি তাইৰ ওচৰতে বহি ল’লেহি৷ মৌ’ক কাষত পাই দৃষ্টিৰ উচুপনিবোৰ আগতকৈ আৰু বেছিকৈ বাঢ়ি আহিল,মৌ’ৰ কান্ধত মুৰ থৈ তাই কৈ গ’ল " চোৱা মৌ’ মই কিবা ভুলকৈ কৈছিলোঁ জানো? কিয় বাৰু এওঁলোকে মোৰ প্ৰতিটো কথাকে ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ উঠি পৰি লাগি থাকে মই বুজি নাপাওঁ৷ কিন্তু ইনচাল্ট কৰিলে মই বৰ বেয়া পাওঁ " মৌ’য়ে জানে দৃষ্টিৰ ভুল নাথাকিলেও জয়শ্ৰী আৰু তাইৰ লগৰ দুজনীমানে প্ৰতিটো কথাতে দৃষ্টিক সেয় জ্ঞান কৰিবলৈ চেষ্টা চলাই থাকে৷ জয়শ্ৰীয়ে এনে কাম যে ৰুদ্ৰক পোৱাক আপাহতেই কৰি থাকে সেই কথা তাই নুবুজা নহয় ৷ কিন্তু দৃষ্টিৰ গাতটো কোনো ভুল নাই ,কাৰোবাক ভালপোৱাটো জানো ভুল হ’ব পাৰে? যদি জয়শ্ৰীয়ে ৰুদ্ৰৰ বাবে দৃষ্টিৰ সৈতে এনে ব্যৱহাৰ কৰে তেনেহ’লে মুখামুখিকৈ কথাবোৰ খুলি কোৱাই ভাল হ’ব লাগে৷এনেকৈ সময় অসময় লৈ যাৰে তাৰে আগত কাৰোবাৰ ব্যক্তিগতসন্মান লাঘৱ কৰাৰ তাইৰ কোনো অধিকাৰ নাই ৷চিনিয়ৰ হ’লেও প্ৰতিটো কথাই মানি চলিব নোৱাৰে ৷সকলোৰে জীৱনত নিজৰ ইচ্ছাৰে জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ আছে আৰু সেই অধিকাৰখিনিক আনে এইদৰে খৰ্ব কৰিব নোৱাৰে৷ দৃষ্টিৰ মুৰত হাত ফুৰাই কথাবোৰ ভাবি ভাবি মৌ’য়ে ভুৰভুৰাই উঠিল৷ দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নামাতিলে৷ কিন্তু এপাকত মৌ’ক সুধিলে " মই ৰুদ্ৰ দাক ভালপাই কিবা ভুল কৰিলোঁ নেকি? " " তোমাৰ কাৰোবাক ভাললাগিছে তুমি নিজাববীয়াকৈ তেওঁক একপক্ষীয় ভাৱে ভাল পাইছা তাত কিবা ভুল কৰিব লগা আছে বুলি মই নাভাবোঁ৷ অন্ততঃ তুমি জয়শ্ৰী বাৰ দৰে দুই তিনিবাৰ প্ৰেম প্ৰস্তাৱ দি ৰুদ্ৰদাৰ পৰা ভালপোৱাবোৰ টানি আজুৰি বিচাৰিব যোৱা নাই ৷তোমাৰ যি ভাললাগে তাকেই কৰা৷ কোনে কি কয় ক’বলৈ দিয়া ৷ইনেও কিছুমানৰ স্বভাৱেই এনেকুৱা যে নিজে পাব নোৱাৰিলে আনৰ হ’বলৈও নিদিয়ে৷" দৃষ্টিয়ে মুখেৰে একো নমতাকৈ বহু সময় নিতাল মাৰি শুই থাকিল৷ তেনেকুৱাতে তাইৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ এই সময়ত কাৰো লগতেই কথা পতাৰ ইচ্ছা নাই তাইৰ সেয়ে কোনে ফোন কৰিছে নুচুৱাকৈয়ে ক’লটো কাটি দিলে ৷ পুনৰ দুই তিনিবাৰ ফোনটো বাজি উঠাত খঙতে চুইছ অ’ফ কৰি ভাতপানী নোখোৱাকৈ শুই থাকিল৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২১ *************************** সিদ্ধাৰ্থৰ মেছেজ এটা দৃষ্টিৰ মোবাইল স্ক্ৰীনত প’পআপ হ’ল "হাঁহৰ মাংস খাই ভাল লাগিল " ৷ উপৰে উপৰে সিদ্ধাৰ্থ মেছেজটো পঢ়ি দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰৰ নাম্বাৰটো কাটি সিদ্ধাৰ্থলৈকে ক’ল লগালে৷ ৰিচিভ কৰিলতে সিদ্ধাৰ্থই প্ৰথমেই অভিমানৰ সুৰত কৈ উঠিল " ঘৰৰ বস্তু অকলে খোৱাৰ প্লেনিং বনাই আছিল কোনোবাই ৷" সিদ্ধাৰ্থৰ মাতটো অস্পষ্ট,বেকগ্ৰাউণ্ডত কিবাকিবি চিঞৰ বাখৰ চলি আছে৷সেয়ে মাংসৰ কথা বাদ দি তাক সুধিলে " ক’ত আছনো তই ,ইমান চিঞৰ বাখৰ যেন লাগিছে যে?" "মই মেইন হোষ্টেলত ,কাইলৈ ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বন আছে নহয় পাহৰিলি চাগে৷তাৰ কিবাকিবি কামতেই হোষ্টেলত আছোঁহি " হয় বাৰু দৃষ্টিয়ে পাহৰিয়েই পেলাইছিল ইলেকচনৰ কথা৷ প্ৰথম ইউনিভাৰচিটি আহিয়েই ৰুদ্ৰইয়ো ইলেকচন খেলিব বুলিয়েই শুনিছিল বহুতৰে মুখত কিন্তু কিছুমান কথা মিছাতেই হাৱাত উপঙি থাকে৷ৰুদ্ৰক তাইৰ এই সকলোবোৰৰ পৰা দুৰত থকা যেনেই লাগে ৷ যি হ’লেও ইলেকচন আহিছে যেতিয়া যোগ্যজন জয়ী হওঁক তাই সেইটোৱেই বিচাৰে সেয়ে এইবোৰ কথা ভাবি নাথাকি , তাক সুধিলে " হাঁহৰ মাংসৰ কথা কেনেকৈ গম পালি ন’হ?" "নাকটো দীঘল যে কোনে ক’ত কি আনিছে সকলো কথাই জানো " " সমীক্ষাই ক’লে ন’হ তোক " "সমীক্ষাই ক’লে মই মাংস কেনেকৈ খাবলৈ পাম আকৌ " "তেনেহ’লে তই ৰুদ্ৰ দা হঁতৰ হোষ্টেলত আছ নেকি?" " অ’হ এই দাদা ৰুমতে আছোঁ,মাংসৰ বাতিটো বেটাই লুকুৱাই ৰাখিছিল ,মই আৰু আদিত্যই পাই জাৰি দিলোঁ৷" "তাৰমানে ৰুদ্ৰ দাই খাবলৈ নাপালেই নেকি?" সিদ্ধাৰ্থই দৃষ্টিৰ প্ৰশ্নৰ কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ "ৰ’হ পাছত পাতি আছোঁ "বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিলে ৷ দৃষ্টিৰ মনটো সেমেকি পৰিল,কিমান মৰম আৰু হেপাঁহেৰে ৰুদ্ৰৰ বাবে মাংসৰ বাতিটোত ভালৰ ভাল ভাল মাংস কেইপিচ বাচি দিছিল কিন্তু ৰুদ্ৰই সেইয়া খাবলৈয়ে নাপালে৷নিজৰ ভাতৰ কাহীৰ দাঁতিত থকা মাংসৰ বাতিটোলৈ চাই শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিল তাইৰ ৷ ভাত খোৱাৰ আগত ৰুদ্ৰলৈ ক’ল কৰিছিল কিন্তু ৰিং হৈ হৈ কাট খাই গ’ল৷হয়তো ইলেকচনৰ ব্যস্ততাতেই ফোনটো ৰিচিভ কৰিব পৰা নাই ৷ ভাত খোৱাৰ গোটেই সময়খিনিত মোবাইলৰ স্ক্ৰীন খনলৈ মন কৰি থাকিল ,কেনেবাকৈ ৰুদ্ৰৰ ফোন মেছেজ আহিছে নেকি৷ কিন্তু নাই ,ৰাতি বাৰ বাজি গ’ল ৰুদ্ৰৰ কোনো খবৰেই নাই৷হোৱাটছপআপটো লাষ্ট চিন দিনতেই শ্ব’ কৰি আছে৷ৰুদ্ৰৰ অপেক্ষাত ফোনটোত চকু আবদ্ধ ৰাখিয়েই তাই টোপনি গ’ল৷ ৰাতিপুৱা সাৰ পাই পোনেই মবাইলটো চে’ক কৰিলে,কিন্তু নাই,ৰুদ্ৰৰ একো সাৰসুৰেই নাই ৷মুখ হাত ধুই ফ্ৰচ হৈ কোনোমতে নাকেমুখে ভাত গুজি উলাই আহিল চাৰে ন’ বজাৰ ক্লাছটোৰ বাবে৷ সমীক্ষাৰ চকুমুখবোৰ আনদিনাতকৈ আজি কিছু বেছিকৈ ফুলি আছে,হয়তো ৰাতিপুৱা দেৰিলৈকে শুলে তাই৷দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই হাঁহি এটি সজাই ল’লে উঁঠত৷দৃষ্টিৰো সমীক্ষাৰ মুখত হাঁহিটো দেখি মনটো ভৰি পৰিল ৷ যিহেতু এক বজাত ইউনিভাৰচিটিৰ ইলেকচনৰ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট দিব আৰু লগতে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ পৰাও দুগৰাকী কেণ্ডিডেট উলাইছে সেয়ে চাৰে বাৰ বজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰিয়েই ,চেন্তাৰৰ আটাইবোৰ মিলি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ ওচৰত থিয় দিলেগৈ৷ যিহেতু ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ হৈ মেক্সিমাম কেণ্ডিদেটে ভাগ লৈছে সেয়ে ৰুদ্ৰক ক’ৰবাত দেখে নেকি এপাক চাৰিওপিনে চকু ফুৰাই দিলে৷কিন্তু শ’ শ’ ষ্টুডেণ্টে আহি এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখত ভিৰ কৰিলেহি সেয়ে এই সময়ত কাৰোবাক বিচাৰি পোৱাটোও টান হৈ পৰিল৷ সমীক্ষাই ভিৰৰ মাজত হেৰাই যাব নোৱাৰাকৈ দৃষ্টিৰ হাতখন টানকৈ ধৰি ল’লে ৷দৃষ্টিৰ লগতে ৰাকেশ ,ৰিদিপ,মামুনহঁতেও চেন্তাৰৰ পৰা উঠা কেণ্ডিডেট কেইগৰাকীৰ বাবে সহাৰি জনোৱাৰ উপৰিও ,নমিনেশ্বনৰ বাবে এপ্লাই কৰা প্ৰতিগৰাকী কেণ্ডিডেটৰ বাবেই জিন্দাবাদ ধ্বনিৰে নাহৰৰ মজিয়াখন মুখৰিত কৰি তুলিলে৷ দৃষ্টিক দেখা পাই সিদ্ধাৰ্থই তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি কৈ থৈ গ’ল "ৰিজাল্ট উলাওঁতে সময় লাগিব,কিবা এটা খাই ল’ গৈ" দৃষ্টিয়ে আনুমানিক সময় এটা বিচৰাত সিদ্ধাৰ্থই "তিনি বাজিব পাৰে " বুলি কোৱাত দৃষ্টিয়েও সমীক্ষাৰ সৈতে ১.৩০ৰ পৰা তিনি বজালৈ মিছাতে ৰৈ থকাতকৈ কিবা এটা খাই ল’লেই ভাল হ’ব বুলি জ’চাগৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিল৷তাতে ভিৰৰ মাজত চিঞৰ বাখৰবোৰ শুনিও সিহঁতৰ মুৰটোত বিষ উঠিছিল সেয়ে গৰম চাহ দুকাপৰ লগতে আলুচ’প দুটাও অৰ্ডাৰ দিলে৷ খাই বৈ কিছুসময় সেইখিনিতে বহি দিলে ৷অলপসময়ৰ পাছতে সমীক্ষাৰ মুৰটো ঘুৰোৱা যেন লাগিল,সেয়ে পুনৰ সেই ভিৰলৈ নাযাওঁ বুলি কৈ তাই হোষ্টেলমুৱা হ’ল৷ ইফালে সিহঁতৰ হোৱাটছপআপ গ্ৰুপটোত চেন্তাৰৰ চিনিয়ৰবোৰৰ মেছেজৰ উপৰি মেছেজ,যে সোনকালেই এডমিনিষ্ট্ৰেটিভ বিল্ডিংৰ সন্মুখলৈ আহিব লাগে,অলপ পাছতে ৰিজাল্ট উলাব৷যদিহে কোনোবা নাহে তেনেহ’লে সেই ষ্টুডেণ্টটোৰ ওপৰত বিহীত ব্যস্তস্হা লোৱা হ’ব৷ সেয়ে দৃষ্টিয়ে যদিও সমীক্ষাৰ গা বেয়াৰ কথাটো গ্ৰুপত জনালে তথাপিও নিজে অকলশৰীয়া হ’লেও সেইফালে আগবাঢ়ি আহিল৷ জ’চাগৰ তিনিআলিটোতে দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক দেখি সেইফালেই আগুৱাই আহিল ৷কিন্তু বেলেগ কাৰোবাৰ লগত কথা পাতি থকা দেখি মাত লগাবলৈ ভাল নালাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰুদ্ৰৰ মুখৰ আগেয়ে খৰখোজেৰে পাৰ হৈ আহিবলৈ চেষ্টা চলাওঁতেই ৰুদ্ৰই তাইক মাত লগালে " দৃষ্টি শুনাচোন " তাই ৰৈ দিলে একেজেগাতে৷ৰুদ্ৰ আগবাঢ়ি আহিল তাইৰ ফালেই ৷আৰু দৃষ্টিৰ সৈতে ইলেকচনৰ কেণ্ডিডেট দুজনমানৰ সৈতে চিনাকি কৰাই দিলে৷ লগতে ৰুদ্ৰৰ ৰুমমেট প্ৰণয়ৰ লগতো "কালি মাংস দি পঠিওৱা ভন্তিজনী বুলি কৈ " চিনাকি কৰাই দিলে তাইক ৷ ৰুদ্ৰই সবৰে আগত দৃষ্টিক বাৰে বাৰে "ভন্তী,ভন্তী "কৈ চিনাকি কৰাই থকাত মনৰ অজানিতেই খঙ এটা উঠি আহিল তাইৰ৷তথাপিও ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত মুখত মিছা হাঁহিৰ প্ৰলেপ এটা আঁকি লৈ চিনাকি কৰাই দিয়া আটাইকেইজনৰ আগত হাঁহি মাতি ভালদৰেই কথা পাতি থাকিল৷কথা বতৰা পাতি শেষ হোৱাত সকলোকে অনাগত সময়ৰ শুভকামনা জনাই তাই ল’ৰালৰিকৈ এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ দিশে খোজ ল’লে ৷তাকে দেখি ৰুদ্ৰই তাইক পুনৰ পাছ ফালৰ পৰা মাত লগাই ক’লে " লাহে লাহে গ’লেও হ’ব ,ৰিজাল্ট ওলাবলৈ এতিয়াও বহুত সময় আছে" দৃষ্টিয়ে বাওঁহাতত পিন্ধি থকা ঘড়ীটোলৈ চালে,এতিয়াও তিনিবাজিবলৈ আধাঘণ্টা সময়েই আছে ৷ সেয়ে ল’ৰালৰিকৈ যোৱাতকৈ ৰুদ্ৰৰ বাবে ৰৈ দিলে৷ৰুদ্ৰৰ সতে খোজত খোজ মিলাই আহোঁতে দৃষ্টিৰ অভিমান এটা মনতে উপজি উঠিল৷ সেই অভিমানৰ সুৰতেই ৰুদ্ৰক ক’লে " কালি মই আপোনালৈ ফোন কৰিছিলোঁ ,ৰিচিভ নকৰিলে .." ৰুদ্ৰই গহীনাই সুধিলে " কিয় কৰিছিলা? " দৃষ্টিয়েও গহীনাই অভিমানতেই ক’লে " সেইটো আপুনিহে জানিব৷মই আপোনাৰ মিচক’ল কেইটা পাইহে ফোন কৰিছিলোঁ" পুনৰ ৰুদ্ৰই গহীনেৰে কৈ উঠিল " কালি মাংস এপিছ খাইছিলোঁ ,ভালেই লাগিল ৷" যিহেতু দৃষ্টিয়ে ইতিমধ্যে দুজনৰ পৰা তাই দি পঠিওৱা মাংস খোৱাৰ কথা শুনিলেই সেয়ে নিশ্চয়কৈ যে ৰুদ্ৰই বাকীবোৰো খাবলৈ পোৱা নাই সেই কথা বুজি উঠিছে ৷সেয়ে কৌতূহলেৰে সুধিলে " আৰু মালপোৱা ,নিমকি?" ৰুদ্ৰই মিচিকিয়া হাঁহি এটিৰে ক’লে "সেইবোৰ হোষ্টেলৰ গেটৰ মুখতেই খতম,ৰুম নাপালেই৷হাঁহৰ মাংস বুলিহে মোলৈ এপিছ থাকিল গৈ ,নহ’লে তাকো নাথাকিলে হয় " ইটোসিটো কথা পাতি আহি আহোঁতে এপাকত দৃষ্টিয়ে ৰুদ্ৰক সুধিলে "আপোনাৰ ঘৰত কোন কোন আছে? " কিন্তু ৰুদ্ৰই কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ তাইৰ কথাটো ইগন’ৰ কৰি দিলে ৷সেয়ে ঘৰত কোন আছে ক’বলৈ বেয়া পাইছে বুলিয়েই দৃষ্টিয়ে পুনৰ কথাটো সলাই "আপোনাৰ ঘৰ ক’ত আছিল "বুলি কৈ ৰুদ্ৰক সুধিলে৷ কিন্তু ৰুদ্ৰই এইবাৰো কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ দৃষ্টিৰ কথাকেইটা ইগন’ৰ কৰি সেইখিনিৰ পৰা যিমান পাৰে সিমান সোনকালে ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই আতৰি গুচি গ’ল৷ দৃষ্টিয়ে কিনো নোহোৱা নুপুজা প্ৰশ্ন কৰিলে ধৰিবই নোৱাৰিলে৷ সেয়ে ৰুদ্ৰ আতৰি যোৱাত সময়টো চাই এডমিনিষ্ট্ৰেচনৰ মুখতে ৰিদিপ আৰু হিমানীক দেখি সিহঁতৰ ফালেই আগবাঢ়ি আহিল৷ নমিনেশ্বনৰ ৰিজাল্ট ওলোৱাৰ সময়ত চাৰিওপিনে বতাহত বিজয়ৰ গান গোৱাৰ দৰে কেণ্ডিডেটবোৰৰ নামত জয়ধ্বনি দিয়াৰ উখলমাখল পৰিৱেশ এটা সিচৰিত হৈ পৰিল৷ সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ এগৰাকীৰ নমিনেশ্বন ফ্ৰমখন কেঞ্চেল হ’ল যদিও চিলেক্ট হোৱা গৰাকীৰ বাবে আটাইৰে মুখত হাঁহিবোৰ সেৰেঙাকৈ হ’লেও বিৰিঙি থাকিল৷যদিও প্ৰথমে দৃষ্টিয়ে জনা নাছিল তথাপিও পিছেপৰে সিহঁতৰ চেন্তাৰৰ "প্ৰণামী হাতিমুৰীয়া" নামৰ ছোৱালীজনীয়ে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰ পৰাই ইলেকচনত প্ৰতিদ্বন্দ্বীতা আগবঢ়াইছে বুলি জানিব পাৰিলে,লগতে ৰুদ্ৰহঁতৰ হোষ্টেলৰে তিনিজন কেণ্ডিদেটে বিনা প্ৰতিদ্বন্দ্বীতাৰে জয়ী হোৱাৰ খবৰটোত নাহৰ তলত বিহুমেলাৰ দৰেই ঢোল তালৰ মাতেৰে ৰজনজনাই থাকিল৷ সকলোৰে ফূৰ্তিবোৰ দেখি দৃষ্টিৰ ভাল লাগিছিল যদিও ,কোনোবাখিনিত তাইৰ চকুযোৰে ৰুদ্ৰক বিচাৰি ফুৰিছিল ৷ ভিৰটোৰ পৰা ওলাই ৰুমলৈ যাবলৈ আহোঁতেই ৰুদ্ৰক দেখিলে লাইব্ৰেৰী ফ্ৰন্টৰ বেঞ্চ এখনত অকলশৰে ভাবুক মনেৰে বহি থকা৷ ইমান উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশটো এইদৰে মানুহে একো নোহোৱাৰ দৰে নিজৰ ব্যস্ত পৃথিৱীত সোমাই থাকিব পাৰেনে বুলি দৃষ্টিৰ মনত প্ৰশ্ন এটাই অগাভেঁটা কৰি ধৰিল৷ যদিও সেই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি যাবলৈ তাইৰ সাহস নহ’ল৷ তথাপিও কিছুপৰ ৰুদ্ৰলৈ চাই ৰৈ দিলে ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-২০ ৰুদ্ৰক লগ পালেই ৰুদ্ৰ নামৰ বতাহ এজাকে দৃষ্টিক প্ৰায় কোবাই যায়৷ প্ৰতিবাৰেই প্ৰিয় পুৰুষৰ সান্নিধ্যত জী উঠে তাই৷ ৰুদ্ৰ নামৰ শান্ত সাগৰখনত গভীৰলৈ সোমাই পৰে ডুব যাব পৰা ভালপোৱাবোৰত গাঢ় হ’ব পৰাকৈ৷ ৰুদ্ৰ আতঁৰি গ’লেও হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত তাৰ পাৰফিউমৰ গুন্ধটো বহু দেৰি দৃষ্টিৰ নাকত লাগি থাকিল৷ চাই চাই হেপাঁহ নপলোৱা ৰুদ্ৰ যোৱাৰ ঠিকনাটো এৰি দীঘলীয়া উশাহ এটা টানি হোষ্টেলৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল তাই৷ হোষ্টেলৰ পদূলিলৈ জুমি থকাৰ পৰা জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিক দেখাৰ লগে লগেই মুখখন বিকতাই দিলে৷দৃষ্টিয়ে লক্ষ্য কৰিলে যদিও "বা ৰৈছে " বুলি মাত এষাৰ লগালে৷ যিমান হ’লেও চিনিয়ৰ সেয়ে দৃষ্টিয়ে ইচ্ছা নকৰিলেও মাতিবই লাগিব৷ কিন্তু জয়শ্ৰীয়ে দৃষ্টিলৈ কেৰাহিকৈ চাই কৈ পঠিয়ালে " হোষ্টেল গেটৰ ওচৰত ডেকাল’ৰা আনি লেকচাৰ পিটি নাথাকিবা,এইখন ছোৱালী হোষ্টেল হয় ,প্ৰেম পিৰিতিৰ আদ্দাথলী নহয় ’’ তাৰপাছত চকুকেইটা ডাঙৰ কৰি তেলেকাকৈ চাই দপদপাই আতৰি গ’ল সেইখিনিৰ পৰা৷জয়শ্ৰীৰ গালিৰ কোবত ভয়তে দৃষ্টিৰ বুকুখন কঁপি উঠিল৷ হোষ্টেলৰ বাকীবোৰ চিনিয়ৰ ছোৱালীতকৈ জয়শ্ৰীৰ থেহপেচবোৰ অলপ আনতকৈ বেছি৷দৃষ্টিয়ে হোষ্টেললৈ অহা দিনাৰে পৰাই জয়শ্ৰীৰ কথা বতৰাবোৰৰ পৰা প্ৰতিটো কথাতেই জুনিয়ৰ কেইজনীক উপলুঙা কৰি কথা কোৱাটো লক্ষ্য কৰি আহিছে যদিও ষ্ট্ৰিক্ট চিনিয়ৰ বুলি ভাবিয়ে এৰি দিয়ে কথাবোৰ৷ কিন্তু আজি এইদৰে দৃষ্টিক দেখি ভেঙুচালি মৰাত তাইৰ মনত দুখ লাগিছে,কাৰণ তাই জানে, হয়তো দৃষ্টিক ৰুদ্ৰৰ লগত দেখিয়েই জয়শ্ৰীৰ এই ব্যৱহাৰ৷ সেয়ে চকু পানী এটোপ বিয়পি পৰিল৷ অন্ধকাৰত ডুব যোৱা ৰুমটোৰ লাইটো অন কৰি তাই সোমাই আহিল৷ মৌ’য়ে মুৰে গায়ে কাপোৰ লৈ ফোনত ফুচফুচাই কথা পাতি আছে ৷মলয়াৰ উদং বিচনাখনলৈ চাই দৃষ্টিৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰাই দুখ এটা উজাই আহিল৷ মলয়াক আজিকালি হোষ্টেলত লগ পাবলৈয়ে টান হৈছে ৷ খিৰিকীখনত আউজি মলয়ালৈ লগালগ ফোন লগালে৷ দুই তিনিবাৰ ৰিং যোৱাৰ পাছত মলয়াই ৰিচিভ কৰিল’ত দৃষ্টিয়ে একে উশাহতে থোকাথুকি মাতেৰে সুধিবলৈ ধৰিলে "হেল্লৌ ...মলয়া বা ,কেতিয়া আহিবা তুমি৷বহুত মিছ কৰিছোঁ তোমাক ৷সোনকালে আহানা!" "দৃষ্টি ,কি হৈছে তোৰ কান্দিছ যে " "নাই কান্দা মই ,তোমালৈ মনত পৰিছে সেয়ে দুখ কৰিছোঁ৷ " "কিয় কোনোবাই কিবা কৈছে নেকি তোক ?যদি কৈছে মোক ক’ এতিয়াই খবৰ লৈ আছোঁ " মলয়াক এইসময়ত জয়শ্ৰীৰ কথা কৈ দুখ দিবলৈ মন নগ’ল তাইৰ ৷সেয়ে মিচাকৈয়ে ক’লে "কোনেও একো নাইকোৱা ,তুমি জল্দি আহানা,বহুত কথা ক’বলৈ আছে তোমাক " "হ’ব দে ,দুখ কৰি নাথাকিবি ৷হাঁহি থাক মুকুটা মণি সৰিব পাৰে কেনেবাকৈ ৷ 'হাঁহিলে তুমি মুকুটা মণি সৰে ’গানটোৰ দুটা কলি গুণগুণাই দি মলয়াই পুনৰ ক’লে দুদিনমানৰ পাছত গৈ আছোঁ,মা ভালদৰে সুস্থ হৈ উঠক৷আমি সোনকালেই লগ পাম৷ " বেচেৰী মলয়াজনীৰো জীৱনত একতিল সময় শান্তি নাই৷ এফালে ইউনিভাৰ্চিটিত থাকিলে পঢ়া শুনাৰ পৰা ধৰি ফিল্ডৱৰ্কত যোৱা,ডাটা কালেক্ট কৰা ইটো সিটো৷সিফালে ঘৰত মা’কো অকলশৰীয়া ,কেইবছৰমান আগত বৰ্ডাৰত ডিউটি দিয়াৰ সময়ত গ্ৰেনেড বিষ্ফোৰণত দেউতাক ঢোকালে৷দেউতাকৰ মৃত্যুৰ পাছত ককায়েকে ৰিলেচনশ্বিপ কোটাত দেউতাকৰ চাকৰিটো পালে৷তাইয়ো পঢ়িবলৈ বুলি মাকক অকলেই এৰি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল ৷মুঠৰ ওপৰত এশ এটা চিন্তাই জুমুৰি থাকে তাইক৷ দৃষ্টিক মেডিকেলত এডমিট কৰা পিছদিনা ফিল্ডৱৰ্কৰ পৰা ৰুম সোমাইছিলহে ,আকৌ ঘৰত মাকে বাথৰুমত পৰি হাত এখন ভাঙিলে,সেইবোৰত দৌৰি ফুৰোঁতেই নিজলৈ সময় অলপ উলিয়াব পৰা নাই ৷ যিমান হ’লেও এজনী সাধাৰণ ছোৱালী হৈ তাই যিদৰে ঘৰ পৰিয়ালৰ পৰা ধৰি ইউনিভাৰ্চিটীৰ ব্যস্ততাবোৰলৈকে সময় মিলাই এদজাষ্ট কৰিও হাঁহিবলৈ আৰু আনক হহোঁৱাবলৈ নাপাহৰে সেই দেখি দৃষ্টিৰ তাইৰ লগত কথা পাতিলেই মনটো বহুত পাতল পাতল লাগে৷মলয়াৰ সাহসী কথাবোৰত ,তাইৰ সংগ্ৰামবোৰ দেখি সাহস পায় তাই, কেতিয়াবা কিছুমান কথা নকলেও ময়লাই বুজি পাই দৃষ্টিক ,সেয়ে খুউব ক’ম সময়তে আপোন হৈ পৰিল দুইজনী ৷ দৃষ্টিৰ খন্তেকৰ দুখবোৰ পাহৰি পেলাব পৰাকৈ মলয়াৰ মাতষাৰত যাদু আছে৷অকল দৃষ্টিৰেইনে,হোষ্টেলত প্ৰতিজনী ছোৱালীৰেই মুখৰ এখন্তেক হাঁহিটোৰ নাম হয়টো মলয়া বা ৷ বহুদিনৰ মুৰত মলয়াৰ সৈতে ফোনত এইদৰে কথা পাতি দৃষ্টিৰ মনটো পাতল লাগিল ৷ ৰাতিৰ ভাতসাজ খোৱাৰ আগেয়ে দেউতাকে ঘৰৰ পৰা অনা হাঁহৰ মাংসৰ ভাগ কৰি পাপৰিৰ লগতে তাইৰ কাষৰ ৰুমৰ পাহাৰী আৰু কাৰ্বিকো অলপমান দি থৈ আহিলগৈ৷ সিহঁত দুজনীয়েও অকনমানৰ অকমান বস্তুৱেই তাইক মনে মনে দি থৈ যায় ৷যিহেতু পাহাৰীৰ ঘৰ মৰাণত সেয়ে মাহত দুই তিনিবাৰকৈ ঘৰলৈ মন গ’লেই গৈ থাকে তাইক দেখি কেতিয়াবা দৃষ্টিৰ হিংসাই লাগি যায় ৷ যি হ’লেও ছোৱালীজনী খুউব মৰমলগা আৰু যথেষ্ট বুজাবঢ়া৷ সেয়েহে কাৰ্বিৰ দৰে কথাবতৰা,ভাষা আদি বুজি নোপোৱা ছোৱালী এজনী লগত দিনবাৰ কটাব পাৰিছে৷কাৰ্বি ডিফুৰ একেবাৰেই এখন সৰু গাওঁৰ পৰা আহিছে৷ জনজাতীয় ছোৱালী,সেয়ে নিজৰ ভাষাটোৰ বাদে অসমীয়া ভালকৈ নাজানে,যদিও হোষ্টেলত আহি শিকিছে৷ তথাপিও ভাষাটো বুজিহে পায় ওলোটাই ক’ব নাজানে৷সেয়ে দৃষ্টিৰ ভাল লাগে কাৰ্বিৰ ফুটানুফুটা অসমীয়া কেইটা শুনিবলৈ৷ আজিও দৃষ্টিয়ে মাংসৰ বাতিটো লৈ যাওঁতে কাৰ্বিয়ে এটুকুৰা মাংস টেষ্ট কৰি কৈছিল " বওতে ভা..ল লাগিছে দেই..,তোৰ ঘৰ পৰা বওতে টেষ্টি চিকেন এটা দিছে..,আন্টিক ক’বা কাৰ্বি ভা..ল পাইছে.. এইটোকে ৷ তাইৰ কথাবোৰ শুনিলেই দৃষ্টিৰ মৰম লাগি যায় তাইলৈ৷ ক’ব নাজানিলেও শিকাৰ আগ্ৰহটো বহুত বেছি বাবেই আধাফুটা অসমীয়া কেইটা ক’বলৈ চেষ্টা কৰে৷ হাঁহি মাতি সিহঁতৰ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ৰুম সোমাওঁতেই মৌ’য়ে দৃষ্টিক ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে বুলি কোৱাত দৌৰি গৈ চাৰ্জত লগাই থোৱা ফোনটো হাতত ল’লেগৈ৷মৌ’য়ে দৃষ্টিলৈ চাই ফিচিঙাফিচিঙি কৰি হাঁহি দিলে,দৃষ্টিয়ে মনতে অনুমান কৰিলে ,হয়তো মৌ’য়ে মোবাইল স্ক্ৰীনত ৰুদ্ৰৰ নামটোৰ পাছত লগাই থোৱা ল’ভ ইমজিটো দেখিলে৷ মৌ’য়ে তেনেকুৱা কৰা দেখি দৃষ্টিৰ লাজ এটাই নিজে নিজেই আগভেটি ধৰিলেহি৷ যিহেতু আজি প্ৰথমবাৰ ৰুদ্ৰই তাইলৈ ফোন কৰিছে সেয়ে এই অসময়ত কিয় বা ফোন কৰিছিল জানিবলৈ তাই ব্যাকুল হৈ পৰিল যদিও তাৰ নাম্বাৰটো ডায়েল কৰিবলৈ লৈ ৰৈ গ’ল ৷ (আগলৈ)

ভালপোৱাৰ অপেক্ষাত...! (নাহৰ ফুলাৰ দৰেই)খণ্ড-১৯ *************************** 'প্ৰথমে আইতাহঁতৰ ঘৰখনে মাৰ এই সিদ্ধান্তক ভুল বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ মাৰ প্ৰসৱৰ পাছতেই মোক আনকাৰোবাক দি দিয়াৰ কথা ভাবিছিল৷ প্ৰথম যেতিয়া জন্ম হোৱাৰ পাছতে ডাক্তৰে মোক আইতাৰ কোলাত তুলি দিছিল,ৰঙা বগা গুলপীয়া মুখখনত তৰাযেন জিলিকি থকা চকুকেইটাত আইতাৰ হেনো মায়া জাগিছিল৷ সেয়ে মাৰ মুখলৈ চাই মোক তেওঁলোকৰ লগতে ৰখাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলাইছিল৷ কোনোবাখিনিত আইতাৰ মনত ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ পৰিয়ালটোৰ প্ৰতি আশা আছিল যে মোক দেখাৰ লগেলগেই তেওঁলোকে মোক আৰু মাক আদৰি ল’ব ৷ সেই লৈ মোৰ জন্মৰ কিছুদিনৰ পাছতেই আইতাই তেওঁলোকৰ তিৰস্কাৰ,মান সন্মানকো নিউচি মোক নি ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ ঘৰ উলিয়াইছিল৷কিন্তু তেওঁলোকৰ শিলযেন হৃদয়খনে মোৰ তিৰবিৰ চকুৰে আজীৱন কাষত বিচাৰিব লগা ঘৰখন ,মোৰ পিতৃৰ পৰিচয় নিদিয়াকৈ আইতাক উভতাই পঠিয়ালে৷তাৰ পাছতে মই অলপ ডাঙৰ হোৱাত মায়ে মোৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে সংস্হাপন এটি বিচাৰি ফুৰোঁতেই চৰকাৰী আচঁনি এখনৰ জৰিয়তে নাৰ্ছিংৰ কৰ্চ এটা কৰিবলৈ মোক আইতাহঁতৰ লগতে এৰি আমাৰ বাবে এই জীৱন যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে৷ এতিয়া মা আৰু মই ইজনী সিজনীৰ সাৰথি৷মায়ে তেওঁৰ জীৱনত ভুল কৰিলেও ,মোক এই জীৱনদান দি তেনেকুৱা হাজাৰ ভুলৰো পুণ্য এই জীৱনতে অৰ্জন কৰিলে৷সেই লৈ মই মাক বহুত শ্ৰদ্ধা কৰোঁ৷তেওঁ নোহোৱা হ’লে মই এই পৃথিৱীখন দেখাৰ সৌভাগ্য কেতিয়াও নাপালোৱেই হয়৷ সমাজে জাৰজ সন্তান বুলি উপসাহ কৰিলেও মাৰ কৰণীয় খিনিৰে মই সেই উপসাহকো হাঁহি হাঁহি পাৰ কৰিব পৰা শক্তি পাওঁ৷ পিতৃহীন হ’লেও তেনে পিতৃৰ প্ৰতি মোৰ কেতিয়াও হেপাঁহ নাই ,তেওঁক লৈ কোনো আক্ষেপ নাই ৷ তেওঁৰ দৰে মানুহবোৰ মই ঘৃণ কৰোঁ৷ " দৃষ্টিয়ে কথাবোৰ শুনি কোনোবাখিনিত সমীক্ষা আৰু মাকৰ কথাবোৰত সন্তুষ্ট হ’লেও ইমান ৰহস্যময় কথাবোৰ তাই কেনেকৈ জানিব পাৰিলে মনতে সেইকথা ভাবিয়ে কৌতূহলেৰে সমীক্ষাক প্ৰশ্ন কৰিলে "তোমাক এই কথাবোৰ কোনে ক’লে?কেনেকৈ জানিলা ইমানবোৰ কথা? " "এই কথাবোৰ মই আইতাৰ মুখৰ পৰা শুনা৷ সৰুতে মই প্ৰায়েই ওচৰ চুবুৰীয়া মানুহেই হওক বা বংশপৰিয়ালৰ মানুহৰ পৰাই হওক সদায়েই জাৰজ সন্তান বুলি অৱহেলিত হৈছিলোঁ৷ ঘৰৰ ওচৰৰ কোনো ল’ৰাছোৱালীৰ সতেই সিহঁতৰ ঘৰৰ মানুহে মোক খেলাধূলা কৰিবলৈ নিদিয়ে৷ মোক কোনো মানুহেই ভাল ব্যৱহাৰ নকৰে,সেইবোৰ দেখি শুনি হতাশাত ভুগিছিলো৷গাওঁৰে স্কুলত মোৰ নাম লগাই দিছিল যদিও মোৰ কোনো বন্ধু বান্ধৱীও নাছিল৷ অলপ জনাবুজা হোৱাত প্ৰায়েই মন কৰিছিলোঁ ,কিছুমান মানুহে কৈ ফুৰা "চৰিত্ৰহীনাৰ মাকৰ জাৰজ সন্তানো চৰিত্ৰহীনেই হ’ব " তাৰ পাছৰে পৰা প্ৰায়েই মই কথাবোৰ আইতাক সুধিছিলোঁ কিয় মানুহবোৰে তেনেকৈ কয় বুলি৷ প্ৰথমে আইতাই কোৱা নাছিল যদিও এদিন কথাবোৰ ক’বলৈ তেওঁ বাধ্য হৈ পৰিছিল৷ " সমীক্ষাই কিছুসময় একো নোকোৱাকৈ ৰৈ দিলে ৷তাকে দেখি দৃষ্টিয়ে লগালগ সুধিলে " কিয় ,কি হৈছিল সেইদিনটোত" " তেতিয়া মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত আছিলোঁ,সৰু হ’লেও দেখি শুনি বহুকথাই বুজা হৈছিলো৷ স্কুলৰ পৰা অহাৰ পাছতেই মানুহ এজনে তেওঁৰ সৈতে মোক লগত লৈ যাবলৈ আহি চোতালত হুলস্থূল কৰিছিল৷ আইতাই দোৱাৰঘৰ বন্ধ কৰি মোক বুকুৰ মাজত লুকুৱাই ৰাখিছিল৷ বাহিৰৰ পৰা মামাহঁতৰ চিঞৰ বাখৰ কাজিয়া কৰাৰ মাতবোৰ ভিতৰলৈকে অহাত কি হৈছে বুজিব নোৱাৰি মই মাথোঁ ভয়তে চিঞৰি চিঞৰি কান্দি আইতাৰ কোচত কুচিমুচি সোমাই লৈছিলোঁ৷ তেতিয়া ডাঙৰ মামী নতুন বোৱাৰী ,মোৰ বাবেই মামাই এইদৰে কাজিয়া কৰা বুলি আইতাৰ আগত কৈ তেওঁ অস্বস্তি অনুভৱ কৰাও দেখিছিলোঁ৷ তেতিয়ালৈ মায়ে চৰকাৰী হস্পিতাল এখনতেই চাকৰি পাইছিল৷ গাওঁৰ ঘৰৰ পৰা দুৰ হয় বাবে হস্পিতালৰ কাষতে ঘৰ এটা ভাড়া লৈছিল৷ শনিবাৰে ডিউটি শেষ হ’লেই দেওবাৰে দিনটো মোৰ লগত কটায় সোমবাৰে ৰাতিপুৱা হ’লেই তেওঁ কামলৈ বুলি এসপ্তাহৰ বাবে আতৰি গৈছিল৷ কিন্তু সেইদিনা মোক সেই মানুহজনে এইদৰে নিবলৈ অহাৰ কথাবোৰ কেনেবাকৈ জানিব পাৰি তেওঁ আহি নিজৰ লগত মোক লৈ গৈছিলহি৷ তাৰ পাছৰে পৰা মই যি কেইদিন মাৰ লগত আছিলোঁ মোক চোৱাচিতা কৰিবলৈয়ে আইতাই মাৰ ভাড়া ঘৰটোতে থাকি লৈছিল৷ তেতিয়াৰ পৰাই মই জনা হোৱালৈকে এই একেবোৰ কথাকেই সদায় আইতাক সুধি সুধি এতিয়ালৈ এই কথাবোৰ ভালদৰে বুজিব মেলিব পৰা হ’লোহি৷ " "তাৰমানে তোমাক দেউতাই নিবলৈ আহিছিল নেকি?" " সেইবাৰেই নহয়,তাৰপাছতো বহুবাৰ মোক তেখেতে লগত নিবলৈ আহিছিল " "তেতিয়াহ’লে তোমালোক তেওঁসৈতে নগ’লা কিয় ?" "তেখেতে মাত্ৰ মোকহে লগত নিবলৈ আহিছিল ,মাক লগত নিবলৈ অহা নাছিল৷ কিন্তু ইমানখিনি সংগ্ৰাম কৰি মায়ে মোক জীৱন দান দিয়াৰ পাছত ,মাক কাহানিও পত্নীৰ মৰ্যাদা নিদিয়াৰ পাছত কি কাৰণত তেওঁ ৰঞ্জিত গোস্বামীৰ হঁতে মোক পঠিয়াই দিব৷কিহৰ বিশ্বাসত পঠিয়াই দিব৷ মাৰ মুখত শুনামতে তেখেতে তেতিয়ালৈ বিয়া কৰাই সংসাৰী হৈছিল কিন্তু আজিলৈ সন্তানৰ মুখ নেদেখিলে৷ জানা দৃষ্টি এয়াই কৰ্মফল৷ যি যেনেকুৱা কৰ্ম কৰে তেনেকুৱা কৰ্মতে ভুগিব লগা হয়৷ আচলতে তেওঁ নিসন্তান হোৱাৰ বাবেহে মোক নিবলৈ আহিছিল ,মা আৰু তেওঁৰ প্ৰেমৰ অংশ হিচাপে নহয় ৷" "আন্টিয়ে ভালেই কৰিলে৷ সমীক্ষা তুমি তোমাৰ অতীতৰ এই বিচিন্ন পৃষ্ঠাবোৰ পাহৰি আগুৱাব লাগিব,তোমাৰ মায়ে কাহানিও নোপোৱা সুখবোৰ তুমি দিব পাৰিব লাগিব৷ ওচৰ চুবুৰীয়া,বংশ পৰিয়াল এই সকলোবোৰেই খন্তেকীয়া,তুমি কাৰো কথালৈ আক্ষেপ নকৰি জীৱন বাটত আগুৱাই যোৱা৷ দৃঢ় হোৱা জীৱনৰ লক্ষ্যত ,মই সদায় লগত আছোঁ" বহাৰ পৰা দুয়োজনী উঠি নতুন দৃষ্টিভংগীৰে দৃঢ় মন এটি লৈ সমীক্ষাক আগবঢ়াবলৈ বুলিয়ে দৃষ্টিয়ে সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ সন্মুখ পালেগৈ৷ সমীক্ষাই মনৰ মাজত পুতি থোৱা ৰহস্যবোৰ দৃষ্টিৰ আগত ক’বলৈ পাই তাইক ধন্যবাদ জনাই এই ৰহস্যবোৰ ৰহস্য হৈ থকাৰ উদ্দেশ্যৰে বিশ্বাসৰ বান্ধোনত কথাবোৰ বান্ধি হোষ্টেললৈ সোমাই গ’ল৷ লাহে লাহে সন্ধিয়াৰ আকাশৰ আন্ধাৰবোৰ নামি আহিছিল৷ হেল্ফ চেন্তাৰৰ সন্মুখতে তাইক দেখাপাই ৰুদ্ৰই ল’ৰালৰিকৈ হাতত থকা চিগাৰেটটো দলিয়াই অজানা হৈ ৰৈ দিলে ৷ দৃষ্টিয়ে দুৰৰ পৰাই কথাটো লক্ষ্য কৰিছিল সেয়ে ওচৰ আহি পায়েই চিধাই ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ প্ৰশ্ন কৰিলে "আপুনি চিগাৰেট খায়?" ৰুদ্ৰই দৃষ্টিৰ এই দুসাহস দেখি তাইলৈ বহুপৰ চাই ৰ’ল৷ ৰুদ্ৰৰ সেই চাৱনিত দৃষ্টিৰ সাৰসুৰ নথকা হৃদয়ত হৃদধ্বণিৰ কম্পনে সুৰ এটি বজাই দিলে ৷তাই এইদৰে ৰুদ্ৰৰ সন্মুখত ৰৈ ৰুদ্ৰক প্ৰশ্ন কৰাৰ সাহস কেনেকৈ কৰিলে নিজেও নাজানে,তথাপিও ভয় আৰু বিস্ময়েৰে উত্তৰৰ আশাত ৰুদ্ৰৰ ফালে চাই ৰ’ল৷ দৃষ্টিৰ আগ্ৰহ দেখিয়ে ৰুদ্ৰই ক’লে "ডেইলি নাখাওঁ ,কেতিয়াও stress বাঢ়ি গ’লে ..." অভিমান কৰি দৃষ্টিয়ে কৈ উঠিল " ৱাহ! চিগাৰেট খালেই Stress কমি যায়? " ৰুদ্ৰই বেকা হাঁহি এটা মাৰি দৃষ্টিলৈ চালে৷উফ তাইৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ আগতকৈ আৰু জোৰত কোবাবলৈ ধৰিলে৷ গহীন গম্ভীৰ ৰুদ্ৰৰ মুখত খুউব সম্ভৱ কেতিয়াবাহে এই হাঁহিটো ওলাই আৰু এই হাঁহিটোৱে দৃষ্টিৰ সাৰে হিমজুৱে তপত ৰক্তৰ ধাৰা এটি বোৱাই দিয়ে৷ এতিয়াও সেই সমস্ত দেহৰ গৰম তেজবোৰে আহি তাইৰ গালত থুপপাতিলেহি৷ গাল দুখন তেজাল ৰঙা হৈ পৰিল,আন্ধাৰতো জ্যোতি দিব পৰা দৃষ্টিৰ মুখলৈ চাই ৰুদ্ৰই নাহৰৰ তলে তলে খোজত খোজ মিলাই আহি থাকোঁতে সুধিলে "আজি ইয়াত অকলে যে?" "দেউতা আহিছিল আজি ,তেখেতক বাছ উঠাবলৈ আহি সমীক্ষাৰ.."বুলি কৈ ৰৈ দিলে তাই৷ ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথাপতাৰ উৎসুকতাত সমীক্ষাৰ বিষয়ে কিবা ওলাই বুলি ভয় লাগিল তাইৰ৷ সেয়ে ৰৈ দিলে আধা কৈ কিন্তু ৰুদ্ৰই তাইৰ ফালে পাছৰ খিনি জানিবলৈ বাট চাই থকা দেখি পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে "ঘৰৰ পৰা মাংস অলপ আনিছিল তাৰেই অলপ সমীক্ষাক দিবলৈ আহি দুইজনীয়ে কথা পাতি থাকোঁতে দেৰি হৈ গ’ল " ৰুদ্ৰই হুমুনিয়াহ এটি এৰি দৃষ্টিক তাইৰ হোষ্টেললৈকে আগবঢ়াই দিয়াৰ উদ্দেশ্যৰে তাই সঁতে ইটো সিটো কথা পাতি আগবাঢ়ি আহিল৷ লাজবোৰ কাটি কৰি দৃষ্টিয়ে প্ৰথমবাৰ সহজ ৰূপত ৰুদ্ৰৰ সৈতে কথা পাতিলে৷প্ৰিয় পুৰুষৰ সৈতে হোৱা বাৰ্তালাপত তাই সকলো কথা পাহৰি পেলাইছিল৷সমীক্ষাৰ কথাবোৰ শুনি তাইৰ যি দুখ লাগিছিল সেই দুখখিনিক আৰু দিনটো সেমেকি থকা চকু মুখবোৰ ৰুদ্ৰৰ সান্নিধ্যত জিলিকি উঠিছিল৷ হোষ্টেলৰ গেট পোৱাৰ পাছত ৰুদ্ৰক গেটৰ সন্মুখতে অলপ সময় অপেক্ষা কৰিবলৈ কৈ ৰুমৰ পৰা ঘৰৰ পৰা মাকে দিয়া মালপোৱা,নিমকি আৰু হাঁহৰ মাংসৰ বাতি এটা হাতৰ টিপতে কোনেও নেদেখাকৈ ৰুদ্ৰৰ হাতত দি কৈছিল " আপুনিও হোষ্টেলত থাকে সেয়ে ঘৰৰ বস্তু গতিকে টেষ্ট কৰিবলৈ অকনমান দিছোঁ ,হোষ্টেল পাই খাবগৈ" দৃষ্টিয়ে মৰমেৰে দিয়া টোপোলাটো ৰুদ্ৰই বৰ আগ্ৰহেৰে হাত পাতি লৈ ষ্টিট লাইটৰ ব্যৱস্থা নথকা দৃষ্টিহঁতৰ হোষ্টেলৰ গলিটোৰে আগবাঢ়ি গৈ আন্ধাৰৰ মাজত নোহোৱা হৈ পৰিল৷ দৃষ্টিয়ে বহুপৰ গেটৰ ওচৰতে ৰৈ ভাললগাবোৰ বুকুত সামৰি ৰুদ্ৰ যোৱাৰ বাটেৰেই চাই ৰ’ল৷ (আগলৈ)