সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 50) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) সমীৰ আৰু বৰ্ষাৰ জীৱনৰ এটা কলা অধ্যায়ৰ যৱনিকা পৰিল৷সিহঁতি সুখী অনাগত জীৱনটোত আগবাঢ়িবলৈ৷দুপৰীয়াৰ ভাতসাজ খাই আবেলিপৰত ছায়া আৰু নিবিড় ঘুৰি যোৱাৰ কথা আছিল ৷কিন্তু বাহিৰত দুপালপিটা বৰষুণ,যাবলৈ ৰৈ থাকোঁতেই সন্ধিয়া লাগিল৷বৰষুণ ক’ম হোৱাৰ নামেই লোৱা নাই৷বৰ্ষা আৰু সমীৰে সিহঁতকো আজি ইয়াতেই থাকি দিবলৈ যোৰ কৰিলে৷লগতে সমীৰে কোনো কথাৰ অৱতাৰণা নকৰাকৈ মায়াক কাইলৈ এসেকা দিম বুলিয়েই ঘৰলৈ মাতি পঠিয়াইছে,পুনৰ ৰাতিপুৱা অহাতকে সিহঁতিও থাকি দিয়াটোৱেই শ্ৰেয় বুলি ধৰি ল’লে৷ৰাতিসাজ আটাইয়ে খোৱা বোৱা কৰি নিজৰ নিজৰ ৰুমত সোমালগৈ৷ সমীৰে যদিও বৰ্ষাক কাষত পাই সুখী তথাপিও মায়াৰ প্ৰতি ক্ষোধাগ্নিৰ জুইত দগ্ধ হৈ পৰিছে৷মায়াই তাৰ সমস্তখিনি এক মুহূৰ্ততে নুই কৰি দিলে৷খঙত সমীৰৰ চকুমুখ জবাফুলৰ দৰে হ’ল৷তীব্ৰ আক্ৰোশেৰে কৈ উঠিল "মায়াক মই সুদাই নেৰোঁ" কথাষাৰ বৰ্ষাই শুনি সমীৰৰ মুখতে হাত পাতি ধৰিলেহি৷সমীৰে বৰ্ষালৈ আচৰিত ভাৱে চাই সুধিলে "বৰ্ষা তুমি এতিয়াও?" "মায়াই আপোনাৰ লগত যি কৰিলে আপুনিও যদি তাইৰ লগত সেই একেই ব্যৱহাৰেই কৰে তেনেহ’লে আপোনাৰ আৰু তাইৰ মাজত জানো কিবা পাৰ্থক্য থাকিব৷" "কিন্তু বৰ্ষা তাইৰ বাবেই জানো আমি ইমানদিনে কাষত থাকিও দুৰ হৈ থকা নাই৷ইমানদিনে মৌন হৈ ৰোৱা নাই? সমীৰৰ চকুত চকু থৈ বৰ্ষাই কৈ গ’ল "আপুনি বাৰু কিয় ভাবিলে মৌনতাবোৰে দুৰত্ব বঢ়াই বুলি৷এই মৌনতাবোৰৰে সুযোগ লৈ আমি আমাৰ সৈতে চিনাকি হৈছিলোঁ,ইজনে সিজনৰ ভাল লগা বেয়ালগাবোৰ উপলব্ধি কৰিছিলোঁ,এই মৌনতা বোৰতেই আমি আমাৰ সৈতে পৰিচয় হৈছিলোঁ৷ মৌনতা বোৰে শূন্যৰ দেৱাল বগাই সোণৰ সাকো গঢ়ে৷ আজি আমি সেই সোণৰ সাকোঁ ঢুকি পোৱা হ’লো" সমীৰে স্তম্ভিত হৈ বৰ্ষাৰ ফালে চাই ৰ’ল৷বৰ্ষাই মেডচিন কেইটা তাৰ ফালে আগবঢ়াই খাবলৈ দিলে ৷আজি ভালেমান দিনধৰি নিজৰ চিন্তা ভাৱনাবোৰৰ বাবে চিনুৰ কথা পাহৰিয়েই পেলাইছিল তাই৷আজি নিবিড়হঁতে সিটো ৰুমত শোৱাৰ বাবেই নেগুৰ জোকাৰি জোকাৰি চিনু আহি তাইৰ কাষত ৰৈ আছেহি৷বৰ্ষাই মৰমেৰে তাৰ মুৰত হাত বুলাই বাহিৰৰ ৰুমটোত তাৰ বাবে শোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰি দিলেগৈ৷এইদৰে ৰাতিখন তাইৰ কাষলৈ সি অহাতেই তাইয়ো বুজিছে নিশ্চয় তাৰো টোপনি ধৰিছে৷ সমীৰে যিহেতু ঘৰ যোৱা কথা ক’লেই সেয়ে ফূৰ্তিতে তাইয়ো কাপোৰ কানিৰ আজিৰ পৰা জাপিবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে৷আজি বহুত দিনৰ মুৰত বৰ্ষাৰ মনটো মুকলি যেন লাগিছে৷গান এটা গুণগুণাই ৰাতি বহুদেৰিলৈ কাপোৰ কানি আটাইখিনি জাপি শেষ কৰিলে৷ভাগে ভাগে ব্যৱহাৰ নোহোৱা কাপোৰবোৰ বেগত ভৰাই গ’ল৷ কিমান যে ভাল লাগিছে তাইৰ,বহুত দিনৰ মুৰত আপোন ঘৰখনলৈ উভতি যাব,অসমলৈ উভতি যাব৷ ৰাতি দেৰিকৈ শোৱাৰ বাবে বৰ্ষাৰ সাৰপোৱা আনদিনাতকৈ আজি দেৰি হ’ল৷সমীৰে সোনকালে সাৰ পালে যদিও তাই ইমান ধুনীয়াকৈ শুই থকা দেখিয়েই জগাবলৈ বেয়া পালে৷বৰ্ষাই সাৰ পাই সমীৰক বিচনাত নেদেখি সময় কিমান হ’ল চালে,সাত বাজিবৰ হ’ল৷ইমান দেৰি হ’ল বুলি ল’ৰালৰিকৈ উঠি বিচনাখন পাৰি বাথৰুমত সোমালগৈ৷ সমীৰে হাতত চাহ দুকাপ লৈ বৰ্ষালৈ বাট চাই বেলকনিতেই বহি আছে ৷খপজপকৈ বাথৰুমৰ পৰা ওলাই আহি বৰ্ষাই আইনাৰ সন্মুখত বহি লৈ তিতা চুলিকোছা মোহাৰি আছে৷তাইৰ ব্লাউজ তিতি স্বচ্ছ হৈ পৰা পিঠিখনে সমীৰক উন্মাদ কৰি তুলিছে৷আজিলৈ আগতে কেতিয়াও এনে হোৱা নাই৷আগবাঢ়ি গ’ল তাইৰ ফালে৷আইনাত সমীৰৰ প্ৰতিকৃতিটো ভাহিঁ পৰাত বৰ্ষাই তালৈ চাই হাঁহি এটি মাৰি সুধিলে " মোৰ উঠা দেৰি হৈ গ’ল ,নিবিড়হঁত উঠিলে নি বাৰু " গহীন সুৰত সমীৰে ক’লে "নাই উঠা " বৰ্ষাই সমীৰক "ৰ’ব মই আপোনালৈ চাহ কৰি আনোগৈ" বুলি কোৱাৰ লগে লগে সমীৰে তাইৰ হাতত ধৰি বেলকনিৰ ফালে টানি নিলে৷চাহৰ কাপটো তাইৰ হাতত তুলি দি ক’লে "কিমাননো তুমিয়ে চাহ দি থাকিবা?আজি মোৰ হাতৰে খাই চোৱা৷" সমীৰৰ কথাত বৰ্ষাৰ চকুহাল চমকি উঠিল৷তাইৰ হাতলৈ সমীৰে চাহৰ কাপটো আগবঢ়াই কেনেকুৱা হৈছে জানিবলৈ তাইৰ মুখলৈ চাই ৰ’ল ৷বৰ্ষাই চাহত চুমুক মাৰিয়েই তিতা আৰু চেনি নিদিয়া চাহ কাপ খাই সমীৰৰ মন ৰাখিবলৈ বুলিয়ে একোকে নক’লে৷সমীৰে তাইৰ সোৱাদবিহীন মুখখন দেখি কি হ’ল সুধিলে৷তাইয়ো সেমেনাসেমেনি কৰি একো নাই বুলি কৈ পুনৰবাৰ চাহত চুমুক দিলে৷সমীৰৰ সন্দেহ হ’ল নিশ্চয় কিবা এটা গণ্ডগোল যে হৈছে৷সেয়ে নিজৰ চাহৰ কাপটো হাতত তুলি শুহাটো মাৰিয়েই জিকাৰ খাই গ’ল৷বৰ্ষাই খিলখিলাই হাঁহি দিলে৷তাকে দেখি সমীৰেও তাইৰ হাতৰ পৰা চাহকাপ কাঢ়ি আনি ক’লে " কেনেকৈ খালা এইবোৰ৷মোক অন্তত জনাব লাগিছিল " বৰ্ষাই হাঁহি এটা মাৰি কাপকেইটা সামৰি তাক কৈ থৈ গ’ল "একো নাই প্ৰথমবাৰ বনাইছে৷আপুনি বহক মই চাহ লৈ আহোঁগৈ৷" বৰ্ষাৰ পাছে পাছে সমীৰো ডাইনিং ৰুমলৈ ওলাই আহিল৷বৰ্ষাই চাহ বনাইছেই যেতিয়া ৰাতিপুৱাৰ চাহ কাপ আটাইয়ে একেলগে খাওঁ বুলিয়েই ছায়া আৰু নিবিড়কো জগাই দিলে৷আটাইয়ে হাঁহি ফূৰ্তিৰে দিনটোৰ আৰম্ভণি কৰিলে৷ছায়াই থাকিম বুলি লগত কাপোৰ অনা নাছিল বাবেই গা ধুই বৰ্ষাৰে কাপোৰ এসাজ খুজিলে৷বৰ্ষাই আলমিৰাটো খুলি যি যোৰ লাগে লৈ ল’বলৈ ক’লে৷কিন্তু বৰ্ষাৰ কুৰ্তাবোৰ তাইৰ চাইজৰ নহয় সেয়ে উপায় নাপাই শাৰী এখনকে পিন্ধাৰ কথা ভাবিলে৷চাদৰ মেখেলা এযোৰ ঘৰলৈ পিন্ধি যাবলৈ থোৱাৰ বাদে আটাইবোৰ কাপোৰ তাই বেগত ভৰাই থ’লে৷সেয়ে বেগটোৰ পৰা কাপোৰ উলিয়াওতে বৰ্ষাই ছায়াক জনালে যে ঘৰলৈ যাবলৈ তাই কাপোৰ পেক কৰিলেই৷ছায়াইয়ো কথাষাৰ শুনি ফুৰ্তিতে ল’ৰালৰিকৈ কাপোৰসাজ পিন্ধি বৰ্ষাৰ বেগটো বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি নিবিড়ক ক’লেহি "দেখিছা ঘৰ যোৱাৰ নাম শুনি বৌয়ে কাপোৰ জাপিলেই ,আমি কেতিয়া যাম" নিবিড়েও ধেমেলীয়া সুৰতেই তাইকো সিহঁতৰ লগতে পঠিয়াই দিম বুলি ক’লে৷কথা বতৰাৰ মাজেৰেই সময়বোৰ গৈ আছে৷ৰাতিপুৱা দহ বাজিবৰেই হ’ল,সেয়ে ল’ৰালৰিকৈ বৰ্ষাই ব্ৰেকফাষ্ট বাঢ়ি দিলে৷ খোৱা বোৱা কৰি আজৰি হৈছিলহে কলিংবেলটো বাজি উঠিল ৷বৰ্ষাই ড’ৰহ’লেৰে জুমি চালে ,দোৱাৰৰ সন্মুখত মায়া ৰৈ আছে ৷কথাটো সমীৰক জনোৱাত সি ছায়া আৰু নিবিড়ক ৰুমৰ ভিতৰত সোমাবলৈ ক’লে৷বৰ্ষাই লাহেকৈ দোৱাৰখন খুলি দিলে৷তাইৰ উপস্থিতিক উপেক্ষা কৰি মায়াই গপগপাই ভিতৰলৈ সোমাই আহিল৷সমীৰক চোফাতে বহি থকা দেখি প্ৰথমেই চকু পৰা বেগকেইটাৰ কথাটোকে উলিয়ালে৷ "তাৰ মানে সমীৰ তুমি সিদ্ধান্ত লৈ পেলালা" সমীৰৰ মায়াৰ প্ৰতি উঠি থকা খঙটোক সামৰি গহীনাই ক’লে "হয় মই সিদ্ধান্ত ল’লোঁ" হাঁহি এটি মাৰি মায়াই ক’লে " তেনেহ’লে ডিভোৰ্চ পেপাৰখন দিয়া আকৌ মোক " সমীৰে তাইক বহুৱাই ডিভোৰ্চ পেপাৰখন ভিতৰৰ পৰা লৈ আনিলেগৈ৷বৰ্ষাই একো কোৱা নাই মৌন হৈ ৰৈ আছে ৷এখন ব্লেংক ডিভোৰ্চ পেপাৰ সমীৰে তাইৰ হাতত গুজি দিলেহি৷মায়াই হতবাক হৈ প্ৰশ্ন কৰিলে " এইখন খালী যে ?" সমীৰে বৰ্ষাৰ কাষলৈ আহি তাইৰ কান্ধত হাত থৈ ক’লে "মই বৰ্ষাক ডিভোৰ্চ নিদিওঁ " মায়াই খপজপকৈ সমীৰৰ সন্মুখলৈ আহি সুধিলে "তেনেহ’লে এইবোৰ কিহৰ বেগ?বৰ্ষা মানে ক’লৈকো নাযায় ?" সমীৰে বেগকেইটালৈ মন কৰাই নাছিল,ছায়াই ৰাতিপুৱাই নিবিড়ক দেখাবলৈ আনি ডাইনিং ৰুমতে এৰিলে৷কথাটো মনত পৰাত মিচমিচাই হাঁহি এটা উঠি আহিল তাৰ আৰু কৈ উঠিল " বৰ্ষাই নহয় আমি যামগৈ ইয়াৰ পৰা " মায়াই পগলাৰ লেখিয়াকৈ সমীৰক প্ৰশ্ন কৰিলে " কি কৈছা এইবোৰ৷তুমি গুচি গ’লে মোৰ কি হ’ব?আমাৰ ভালপোৱা বোৰৰ কি হ’ব৷মই জানো নহয়, এইসব এই বৰ্ষাৰ কাৰণেই হৈছে " বৰ্ষাৰ ফালে মায়াই হাত ডাঙি অহাত তাই কঁপি উঠিল৷সমীৰে মায়াৰ হাতত ধৰি বাধা দি চিঞৰি উঠিল " বন্ধ কৰা তোমাৰ নাটক ৷অতদিনে বহুত সহ্য কৰিলোঁ৷আজি আৰু নহ’ব ৷তোমাৰ মুখা খোল খালে মায়া " মায়াই সমীৰলৈ প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চাই ক’লে " সমীৰ তুমি মোক এনেকৈ ক’ব পৰা হ’লা ?" "বহুত আগতেই ক’ব লাগিছিল দেৰিহে কৰিলোঁ৷তুমি কি ভাবিছিলা মুখা পিন্ধিলেই মানুহ ভদ্ৰ হৈ পৰে৷মই মুৰ্খ নহয়,তোমাৰ সকলোখিনি ইতিমধ্যে গম পাইছোঁঁ৷ " "কি আবোলতাবোল গাই আছা হা...কি জানা তুমি মোৰ কথা কি জানা ?" সমীৰে ছায়াক মাত দিলে,চলচলীয়া চকুহালেৰে সম্পূৰ্ণ দুটা বছৰৰ মুৰত ছায়াই মায়াৰ মুখামুখি হৈছেহি৷ছায়াই মুখেৰে একো নমতাকৈ তলমুৰকৈ ৰৈ আছে৷নিবিড়ে দাঁত কৰচি মায়াক কৈ উঠিল " এই ওপৰত কৰা অত্যাচাৰবোৰ কম আছিল নেকি? এতিয়া যে বৌক খেদিবলৈ বিচাৰিছা ?" মায়াই ইমান দিনৰ মুৰত ছায়াক দেখি আচৰিত হ’ল৷কোনো এটা মুৰ বিচাৰি পোৱা নাই ৷তথাপিও নিজকে সচাঁ প্ৰমাণ কৰিবলৈ সমীৰক খাটিৰ কৰিছে "নিশ্চয় তোমাক ইহঁতিয়েই কিবা লগাইছে নহয়নে? কিন্তু সমীৰ তোমাক মই সচাঁকৈ বহুত বেছি ভালপাওঁ আজিও৷" সমীৰে ককৰ্ষ হঁাহিৰে ক’লে " ভালপোৱা আৰু তুমি ...যদি তোমাৰ ভালপোৱা সচাঁ হ’ল হয় দুবছৰ আগতে মোক অকলশৰীয়া কৰি টকাৰ পিছত দৌৰ নিদিলাহেঁতেন৷আৰু এতিয়া মোৰ অসহায় অৱস্থা দেখি টকাৰে কিনিব বিচাৰিছা!ৱাহ ৷ তোমাৰ দৰে অবিশ্বাসী,অসৎ আৰু স্বাৰ্থপৰ মানুহ পাবলৈ সহজ কিন্তু বৰ্ষাৰ দৰে বিশ্বাস আৰু নিস্বাৰ্থ মনোভাব পোৱা কাৰোবাক পাবলৈহে টান সেয়ে মই বৰ্ষাক হেৰুৱাব নোখোজোঁ৷" সমীৰে ডিভোৰ্চ পেপাৰখন হাতত তুলি মায়াৰ চকুৰ সন্মুখতে ফালি টুকুৰাটুকুৰ কৰিলে৷তাকে দেখি মায়াই কাবৌ কাকুতি কৰি সমীৰক ক’লে "মোৰ ভুল হ’ল মানিছোঁ কিন্তু মই সলনি হ’লো সমীৰ৷" " হুহ সলনি আৰু তুমি?কুকুৰৰ নেজ জীৱনভৰ পুতি থ’লেও পোন নহয়৷যিজনী ছোৱালী নিজৰ জন্মদাত্ৰী মাকৰ আপোন হ’ব নোৱাৰিলে তাই মোৰ কি আপোন হ’ব ৷এনিৱেইছ এতিয়া মোক আৰু বৰ্ষাক কোনেও আতৰ কৰিব নোৱাৰে৷ তোমাৰ টকাৰ শক্তি বেলেগৰ আগত দেখুৱাগৈ৷তোমাৰ দৰে স্বাৰ্থলোভী নাৰীৰে টকাৰে মানুহৰ কিনাবেচা কৰিব খুজে৷আজি মোক কিনিব আহিছা কাইলৈ মন সলনি হ’লে মোক কাৰোবাৰ হাতত বিক্ৰী কৰি দিবও পাৰা" "নাই নাই সমীৰ মই এনেকুৱা কেতিয়াও নকৰোঁ,সচাঁ হৃদয়ৰে ভালপাওঁ তোমাক " চিঞৰমাৰি সমীৰে মায়াৰ গালত এটা পোনপটীয়া চৰ সোধালে আৰু " এতিয়াও যদি লাজ মান কিবা অলপো বাকী আছে ওলাই যোৱা ইয়াৰ পৰা,নহ’লে তোমাক মই " বুলি কৈ তাইলৈ পুনৰ হাত ডাঙি গৈছিল কিন্তু বৰ্ষাইহে কোনোমতে ৰখালে তাক৷খঙত জ্বলন্ত আঙঠাৰ দৰে সমীৰৰ চকুহাল ৰঙা হৈ পৰিছে,খঙতে তাৰ ফোপনি উঠিছে৷মায়াই অলপ ভয় খালে তাৰ ৰূপটো দেখি সেয়ে যাবলৈ বুলিয়েই এখোজ দুখোজকৈ দৰ্জাখনৰ ফালে খোজ ল’লে৷সমীৰে এইবাৰ পুনৰ মাত লগাই ক’লে " আৰু শুনি যোৱা,ইমান দিনৰ কোম্পানীৰ চাৰ্ভিছখিনি তোমাৰ প্ৰেম প্ৰতাৰণাৰ দান বুলি ধৰি ল’বা ,আকৌ যাতে মোৰ আৰু বৰ্ষাৰ জীৱনত তোমাৰ ছাঁটোকো নেদেখোঁ মনত ৰাখিবা "৷ মায়া ওলাই গ’ল সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা হয়টো ইমান অপমান কৰাৰ পাছত পুনৰ সিহঁতৰ জীৱনলৈ ঘুৰি আহিব নোৱাৰে৷খং বিৰক্তিত সমীৰৰ কপালেৰে ঘাম বৈ আহিছে৷ছায়াই পানীৰ গিলাচ এটা তাৰফালে আগবঢ়াই দিলেহি৷নিবিড়েও সমীৰৰ বাহুত হাত থৈ তাক সকাহ দিছে৷বৰ্ষা নিমাত হৈ কাষতে ৰৈ আছে৷মনলৈ বহুত কিবাকিবি কথাবোৰ আহি আছে তাইৰ ৷আজি মায়াৰ সন্মুখত তাইৰ হাতত ধৰি সকলোৰে আগত চিঞৰি চিঞৰি তাইক যে ভালপোৱা বুলি কোৱাৰ সাহস কৰিলে সেইটোতে মনটো ভৰি পৰিছে৷কিছুসময় পৰিৱেশটো নিস্তব্ধ হৈ পৰিল৷ ইমান ডাঙৰ ঘটনা এটা হৈ গৈছে৷সকলোৰে মনবোৰ ভাল নহয়৷যদিও মায়া সিহঁতৰ জীৱনৰ পৰা আতৰি গৈছে তথাপিও ছায়া আৰু সমীৰৰ দুয়োটাই আপোনজনৰ পৰা পোৱা প্ৰতাৰণা আৰু বিষাদত বহু জীয়া কাহিনীক জীৱন্ত ৰূপত শেষ কৰি দিছে৷পৰিৱেশ গুমা যেন দেখি নিবিড়েই উকি এটা মাৰি সকলোৰে মুখত হাঁহি আনিবলৈ বুলিয়েই ক’লে " ইট’ছ চেলিব্ৰট টাইম,তোমালোকে কিহৰ ইমান বিষন্ন মনেৰে বহি আছা ৷বৌ আৰু ছায়া যোৱা তোমালোকে ভাত বনোৱাগৈ৷" বৰ্ষাইয়ো চকুহাল মচি পাকঘৰলৈ সোমাই গ’ল৷সমীৰে নিবিড়ক ক’লে "আমি দুদিনৰ পাছতে ঘৰলৈ উভতিম৷পাৰিলে তইয়ো সোনকালে যাবলৈ চেষ্টা কৰিবি" আবেলিপৰতে ভাতপানী খাই নিবিড়হঁতো গ’লগৈ৷মায়াক সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা উলাই যোৱা দেখি প্ৰিয়াই ভয় কৰি আছিল কি বা হ’ল৷সেয়েই নিবিড়হঁত উলাই যোৱাৰ পাছত খবৰ ল’বলৈ আহিল৷বৰ্ষাই সকলো কথা প্ৰিয়াৰ আগত বিৱৰি ক’লে আৰু দুদিনমানৰ পাছতে ঘৰলৈ যোৱাৰ কথাটোৰো অৱতাৰণা কৰিলে৷প্ৰিয়াৰ মনটো ভাল লাগি আহিল সমীৰ আৰু বৰ্ষাৰ জীৱনটো স্বাভাৱিক হ’বলৈ ওলোৱা দেখি কিন্তু সদায়ৰ কাৰণে যে আতৰি যাবগৈ সেই কথা শুই মনটো গধুৰ হৈ পৰিল৷এতিয়াৰ পৰা আহিবলগা যুগ্মজীৱনৰ শুভেচ্ছা জনাই তাইয়ো ওলাই গ’ল৷ আনদিনাৰ দৰেই বৰ্ষাই দিনটোৰ ভাগৰত ৰাতি খোৱা বোৱাবোৰ সামৰি বহল বিচনাখনৰ এচুকত একাটি কৰি সমীৰৰ ফালে পিঠি দি শুই পৰিল৷হঠাৎ তাইৰ শৰীৰৰ ককাঁলৰ ভাজটোত চিনাকি হাতৰ পৰশত উচপ খাই পৰিল৷ভয়তে কপিঁ উঠিল তাই,তাইৰ কাণতে সমীৰে ওঁঠ লগাই সুধিলে "বৰ্ষা কেন আই" ইচ্ছা কৰিয়েই তাইয়ো দুই হাতেৰে আকোঁৱালি ল’লে৷ সমীৰৰ ফালে মুখখন ঘোৰাই দিব লওঁতেই তাইৰ কোমল ওঁঠত সমীৰৰ উষ্ম আলিংগন৷উশাহবোৰ ঘন হ’বলৈ ধৰিলে,ক্ৰমাত বুকুৰ ধপধপনিবোৰৰ উচ্চ স্বৰ তাই নিজ কাণেৰে শুনিবলৈ পালে৷ডেৰবছৰৰ বৈবাহিক জীৱনত তাই এই মুহুত্বটোলৈকে অধীৰ আগ্ৰহেৰে বাট চাই আছিল৷সমীৰৰ উন্মাদ প্ৰেম চুম্বনত চকুহাল মুদি দিলে৷সমীৰে প্ৰচণ্ড আবেগেৰে তাইক সাবটি ধৰিলে৷চকু,মুখ,বাহু,ডিঙি সকলোতে তপত ওঠঁৰ চুম্বনত বৰ্ষাই নিজকে সমৰ্পণ কৰিলে সমীৰৰ ওচৰত৷আস্ এই সমৰ্পণৰো যে আছে মাদকতা ৷দুটি আত্মাৰ মিলনেৰে দুয়ো বিলীন হৈ পৰিল এক নতুন পৃথিৱীত৷এই ৰাতিটো সিহঁতৰ বাবে!!! মধুলগনৰ মধুক্ষণ... সমাপ্ত ******* (সমীৰ আৰু বৰ্ষাৰ দাম্পত্যজীৱন সফল হ’ল৷নিবিড় আৰু ছায়াৰ বিয়াখন একেখন ৰভাতে উলহমালহেৰে পতা হ’ল৷নিবিড় আৰু সমীৰে নতুনকৈ আৰম্ভ কৰা "বৰুৱা ব্ৰাদাৰ্চ"ইনডাষ্ট্ৰিটোৱে পুনৰ সফলতাৰ শীৰ্ষত থিয় দিলে৷বৰ্ষাইয়ো পঢ়াৰ সপোনটো পুৰ কৰিলে তাৰ পাছতে সমীৰৰ সৈতে কোম্পানীৰ কামবনত সহায় সহযোগিতা আগবঢ়ালে৷এহাল যমজ সন্তানেৰে (অনুভৱ আৰু অৰুণোভৱ )সিহঁতৰো এখন সুখৰ সংসাৰ৷টকা পইছাৰে অন্ধ হৈ পৰা মায়াই আজি এধানি মৰম বিচাৰি হাবাথুৰি খাইছে৷অসমলৈ ঘুৰি অহাৰো সাহস পুনৰ নকৰিলে৷জীৱনত মৃত্যুহীন চেতনাৰ উপস্থিতি বিচাৰি তিলতিলকৈ নৰক যান্ত্ৰনা ভোগ কৰিছে৷এয়াই প্ৰকৃতাৰ্থক জীৱন,কৰ্মফলৰ ভোগবিলাসৰ জীৱন৷ ) *******************❤️❤️❤️******************* আপোনালোকৰ মৰম আদৰে উপন্যাসৰ লেখনিটোক আগবঢ়াই নিবলৈ মোক যথেষ্ট সহায় কৰিলে৷আজি সম্পূৰ্ণ পঞ্চাশটা খণ্ডৰে মোৰ এই উপন্যাসৰ কাহিনীটোৰ যৱনিকা পৰিল৷আশা কৰাতকৈও বহুত বেছি মৰম দিলে,মৰমবোৰ ভাষাৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈয়ো শব্দৰ অভাৱ হৈ পৰিছে৷আপোনালোকৰ মৰম চেনেহবোৰৰ আগত চিৰকৃতজ্ঞ হৈ ৰ’ম৷পুনৰ এটা নতুন লেখনিৰে আপোনালোকৰ কাষলৈ উভতিম আজিলৈ এটা ধন্যবাদেৰে আপোনালোকৰ "সেন্দুৰ বুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত "উপন্যাসখনে বিদায় মাগিলোঁ৷ পুনঃ উপন্যাসৰ কাহিনীটো লিখিবলৈ মোক উৎসাহ জনোৱা সকলোলৈ প্ৰণিপাত জনালো৷ধন্যবাদেৰে দেৱাশ্ৰী বৰা 😊

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 49) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) সময় পাৰ হোৱাৰ লগতে ক্ৰমান্বয়ে সমীৰৰ বুকুৰ ধপধপনিবোৰ বাঢ়ি আহিছে ৷কৌতূহলী মনত বৰ্ষা সম্পৰ্কত বহুত কথাই অহাযোৱা কৰি আছে ৷বুকুৰ ভিতৰৰ হৃদয়খনে বৰ্ষাই এৰি গ’ল বুলিয়েই যন্ত্ৰণাত বাৰে বাৰে চিঞৰি উঠিছে৷প্ৰিয়জনৰ বিদায়ে মনত বিষাদৰ পুলি ৰুৱে৷সেই বিষাদৰে ঠাল ঠেঙুলিবোৰে সমীৰক চেপিকুচি আনিছে৷তাৰ বাবে,মায়াৰ বাবেই এনে হৈছে বুলি কাণমুৰ গৰম হৈ আহিছে৷মুৰে কপালে হাত দি চিন্তাতে বহি আছে৷চকুহাল চলচলীয়া হৈ আছে মাত্ৰ চকুপানী ব’বলৈহে বাকী৷ দুৱাৰখন খুলি দুহাতে দুটা চবজিৰ মোনা লৈ বৰ্ষা ভিতৰলৈ সোমাই আহিল৷সমীৰক চোফাতে মুৰে কপালে হাত দি বহি থকা দেখি পুনৰ মায়া আহিছিল নেকি ভাবি বুকুখন কঁপি উঠিল তাইৰ৷তথাপিও লাহেকৈ সমীৰক মাত দি ক’লে " মই পালোহি " বৰ্ষাৰ মাতটো শুনি সমীৰে একেজাপে চোফাৰ পৰা উঠি গৈ তাইৰ মুখমণ্ডলত আলফুলে হাত বুলাই একো নোকোৱাকৈ সাবটি ধৰিলে৷বৰ্ষাই সমীৰৰ কি হৈছে একো বুজিব নোৱাৰি আচম্বিত হৈ ৰ’ল৷ইমান সময়ে সমীৰে কঠিন কৰি থোৱা হৃদয়খন এক ক্ষণতে গলি চকুলোবোৰ বাগৰি আহিল৷তাৰ চকুপানীৰে বৰ্ষাৰ ব্লাউজ পৰ্যন্ত তিতি পৰিল৷সমীৰে কিয় এইদৰে কান্দিছে তাই বুজি পোৱা নাই তথাপিও হাতৰ মোনাটো মাটিত পেলাই তাৰ পিঠিত হাতখন বুলাই সুধিলে " আপুনি থিকেই আছেনে?" চকুপানীবোৰ মোহাৰি সমীৰে বৰ্ষাক টানি আনি চোফাখনত বহুৱাই দিলে৷তাইৰ সন্মুখত আঠু কাঢ়ি বহি লৈ তাইৰ হাতত চুমা এটা আঁকি লৈ ক’লে "মোৰ ভুল হৈ গ’ল বৰ্ষা,যোৱাকালি মায়া অহাৰ কথাটো মই তোমাক আগতীয়াকৈ জনাব লাগিছিল,কিন্তু মোৰ তোমাক দুখ দিয়াৰ কোনো ইনটেনচন নাছিল ৷সেইবুলি নোকোৱা নেমেলাকৈ কোনোবাই ঘৰ এৰি যায় নেকি?" বৰ্ষাই আচৰিত হৈ সমীৰলৈ চাই সুধিলে "মানে ?কোনে ঘৰ এৰি গ’ল " চকুপানীবোৰ মোহাৰি সমীৰে পুনৰ কৈ উঠিল "তেতিয়াহ’লে তুমি ক’ত গৈছিলা মই যে গোটেইখন বিচাৰি আছোঁ অথনিৰে পৰা ৷ক’ত আছিলা তুমি ইমান সময়ে ?" "গুপ্তা আন্টিৰ লগত মন্দিৰলৈ গৈছিলোঁ৷ৰাতিপুৱা আপুনি শুই থকাৰ বাবে জগাবলৈ বেয়া লাগিল আৰু কালি ৰাতিও ক’ম বুলি ভাবোতেই ...'' ৰৈ গ’ল বৰ্ষাই আৰু একো নোকোৱাকৈ৷সমীৰে সজোৰে তাইক সাবটি ধৰি ক’লে " তোমাক এৰি এক মুহূৰ্ত থকাটোও এতিয়া মোৰ বাবে সম্ভৱ নহয় বৰ্ষা,প্লিজ মোক মাফ কৰি দিয়া ৷তুমি ভবাৰ দৰে মায়া আৰু মোৰ মাজত এতিয়া একো নাই,যি আছিল সেই সম্পৰ্ক মই কেতিয়াবাই চ্ছেদ কৰিলোঁ৷" অভিমানৰ সুৰত বৰ্ষাই ক’লে "তেন্তে কালি দেখাবোৰ কি আছিল?" "বৰ্ষা পৰিস্থিতি অনুসৰি কেতিয়াবা চকুৰে দেখাবোৰ আৰু কাণেৰে শুনাবোৰ সচাঁ নহ’বও পাৰে৷তুমি নাজানা মই এতিয়া কিমান ডাঙৰ বিপদত পৰিছোঁ" "মই জানোঁ নিবিড়ে মোক যোৱাৰাতি সকলোখিনি জনাইছে " "কিন্তু বৰ্ষা কথাবোৰ সিমানতেই শেষ হোৱা নাই,মায়াই মোৰ সপোনবোৰৰ বিনিময় বিচাৰিছে " "নিশ্চয় মোক ডিভোৰ্চ দিবলৈ কৈছে নহয়জানো" সমীৰে অবাক হৈ সুধিলে " তুমি কেনেকৈ জানিলা?" "কালি মায়াই আপোনাক কৈ থকা শুনিছিলো,কিন্তু এতিয়া আপুনি কি বিচাৰিছে?" " নোৱাৰিম বৰ্ষা,এতিয়া আৰু তোমাক এৰি থকাটো মোৰ বাবে সম্ভৱেই নহয়৷কিন্তু তুমি মোক এৰি ক’তো নাযাবা ৷কালি তোমাক কথাবোৰ ক’ম বুলিয়েই ভাবিছিলোঁ কিন্তু মই বহুত চিন্তাত আছিলোঁ সেয়ে তোমাক এইবোৰ কৈ দিগদাৰ দিবলৈ মন নগ’ল৷আৰু তুমি জানাই খঙ উঠিলে মই বহুত নক’বলগীয়া কথাই কৈ পেলাও সেয়ে ৰাতিপুৱা জনাম বুলিয়েই শুই থাকিলোঁ ৷কিন্তু এটা কথা বৰ্ষা মই কেতিয়াও মায়াক তোমাৰ ঠাই দিব খোজা নাই ,তুমি কথাবোৰ নাজানা বাবেই ভুল বুজিছা চাগৈ " ওমম বুলি কৈ বৰ্ষাই মুৰ দুপিয়ালে৷সমীৰৰ তাইৰ প্ৰতি মৰম লাগি গ’ল৷ইমানবোৰ হোৱাৰ পাছতো তাই এতিয়াও তাৰ সৈতে ধৈৰ্য্যৰে কথা পাতি আছে৷তাৰ প্ৰতি বিশ্বাস প্ৰদৰ্শন কৰিছে৷তাইৰ কপালঁত চুমা এটা আঁকি ইমান দেৰি কিয় হ’ল সুধিলে৷বৰ্ষাইয়ো জনালে " মন্দিৰত আজি বহুত ভিৰ হৈ আছিল ৷তাতে আহোঁতেও বজাৰ কৰিবলৈ সোমাওঁতে কিমান দেৰি হ’ল ক’বই নোৱাৰিলোঁ " "কিন্তু মোবাইলটো কিয় এৰি থৈ গ’লা ?তুমি নাজানা মই কিমান চিন্তাত আছিলোঁ৷" ভয়ে ভয়ে বৰ্ষাই ক’লে "ল’ৰালৰি হোৱাত থাকিয়ে গ’ল ৷কথা এটা সুধোনে ?" " উমম কৈ যোৱা " " এইবোৰৰ পৰা উলোৱাৰ কোনো উপায় নাইনে?মানে আগলৈ কি কৰা যাব" "মই একোকে বুজি পোৱা নাই৷মানুহ চিনাত মই কিদৰে ভুল কৰিব পাৰোঁ৷মায়াই মোৰ সৈতে এনেকুৱা কৰিব সেইটো মই সপোনতো ভবাই নাছিলোঁ ৷" "একো নাই ভুল মানুহৰেই হয়,কিন্তু ভুলৰ শুদ্ধৰণিটো হ’ব পাৰে!" "কিন্তু যদি এই প্ৰজেক্টটো ফেইল হয় তেনেহ’লে মোৰ বহু লাখ টকাৰ লোকচান হৈ যাব,আৰু কোম্পানীৰ এম্প্লইবোৰক ক’ৰ পৰা দিব দৰমহাৰ ইমান টকা৷মোৰ ওচৰত সিমান টকা নাই,দেউতাৰ পৰাও খুজিব নোৱাৰোঁ ৷কিন্তু বৰ্ষা পৰিস্থিতি যেনেকুৱাই নহওক কিয় মই তোমাক হেৰুৱাব নোখোজোঁ৷" দীঘলীয়াকৈ হুমুনিয়াহ এটা এৰি বৰ্ষাৰ চকুহালো চলচলীয়া হৈ লোটক ব’বলৈ ধৰিলে৷সমীৰে আলফুলে তাইৰ চকুপানীবোৰ মোহাৰি দিলে আৰু তাইক সজোৰে আৱেগত সাবতি ধৰিলে৷তেনেকুৱাতেই নিবিড় আৰু ছায়াও আহি ওলালহি,দৰ্জাখন খোলা আছিল বাবেই ভিতৰলৈকে সোমাই আহিল৷আৰু সিহঁতক তেনেকৈ দেখি নিবিড়ে গলখেকাৰি এটা মাৰি দিয়াতহে দুয়োটা আতৰ হৈছে৷নিবিড়ে ধেমেলীয়া সুৰতেই কৈ উঠিল " চ’ৰি ফ’ৰ ডিচষ্টাৰবেন্স,ৰং টাইমত আহিলোঁ আমি" বৰ্ষাই চকুহাল মোহাৰি সিহঁতৰ ফালেই দুখোজ আগবাঢ়ি আহিল৷সমীৰে লাজতেই নিজৰ ৰুমত সোমালগৈ৷মাটিত পৰি থকা বেগকেইটা সামৰি ছায়াই পাকঘৰৰ ফালে লৈ গ’ল৷নিবিড়ে বৰ্ষা ক’ত গৈছিল কি হৈছিল তাইৰ সৈতে সেইবোৰ এফালৰ পৰা সুধিবলৈ ধৰিলে ৷তাই ঘৰত নথকা কথাটো নিবিড়ে কেনেকৈ জানিলে বুলি মনতে ভাবি বৰ্ষাই তাক প্ৰশ্ন কৰিলে " তোমাক কোনে ক’লে এইবোৰ?" "কি ক’বা আৰু বৌ !তোমাৰ মিষ্টাৰে যিহে কন্দাকটাখন কৰি মোক মাতি পঠাইছে মই মানে কি ক’ম৷কিন্তু দেখিছা আমি আহি তোমালোকক ডিচটাৰ্বহে কৰিলোঁ" বৰ্ষাৰ কান্ধতে হাত থৈ ছায়াই হাঁহি এটা মাৰি ক’লে " বৌ হাইথা মাটিত পৰিল তেতিয়াহ’লে " বৰ্ষাইয়ো লাজে লাজে হাঁহি এটি মাৰি পঠিয়ালে৷গালদুখন ৰঙা হৈ গোটেইজনী ৰঙাবিলাহীটোৰ দৰেই লাগিছে৷এক ভাললগা অনুভৱে তাইৰ মনটোক বিচিত্ৰ কৰি তুলিছে৷এতিয়া যদি তাই নিজকে প্ৰশ্ন কৰে সমীৰক ভাল পোৱানে তেতিয়াহ’লে চিঞৰি চিঞৰি ভালপাওঁ বুলি ক’বলৈয়ো কুণ্ঠাবোধ নকৰে৷আৰু সমীৰে নক’লেও বুজিলে সি যে তাইক কিমান বেছি ভাল পাই পেলালে৷সেয়ে নেদেখাজনৰ বশ্যতাৰ ওপৰত আৰু বেছি বিশ্বাস আৰু শ্ৰদ্ধাৰে মনটো ভৰি পৰিল৷ বৰ্ষাই চাহৰ ট্ৰেখন ব্ৰেকফাষ্টৰ সৈতে ধুনীয়াকৈ সজাই আনি ডাইনিংত থ’লে আৰু সকলোকে চাহ খাবৰ বাবে মাত লগালে৷সমীৰো সেমেনাসেমেনিকৈ ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷সদায় নিজকে কঠিন দেখুৱাই থকা সমীৰে আজি আৱেগৰ ভৰত সৰি পৰিল ,নোৱাৰিলে বৰ্ষাক পুনৰ এৰি থকাৰ কথা ভাবিবলৈয়ো ৷তথাপিও ইমান দুখৰ মাজতো ভাললগা অনুভৱ কিছুমানে তাকো আৱৰি ধৰি ৰাখিছে৷কিন্তু চিন্তাবোৰেহে যে তাক শান্তি দিয়া নাই৷সমীৰক চিন্তিত দেখি নিবিড়ে সুধিলে " কি ভাবিছ ?" "খাই ল’ তাৰ পাছত কথা অলপ পাতিবলৈ আছে" অলপ সময়ৰ পাছত দুয়োটাই ব্ৰেকফাষ্ট খাই উঠি অফিচৰ ফাইলবোৰ উলিয়াই হিচাপ নিকাচ কৰাত লাগিল৷সমীৰেও এই সময়ত নিবিড়ৰ পৰা কোনো কথা লুকুৱাই ৰাখিব খুজা নাই ৷সেয়ে খুলাখুলিকৈ সকলো কথা কৈ দিছে,আনকি এই সকলোবোৰ যে মায়াৰ বাবেই হৈছে সেই কথাও জনাইছে৷এইবোৰ মায়াই কৰা বুলি জানি নিবিড়ৰো খঙ এটা উঠি আহিল৷ইমানদিনে সমীৰৰ পৰা লুকুৱাই থোৱা ছায়াৰ প্ৰকৃত চিনাকিটোও সমীৰৰ আগত উদঙাই দিলে৷ ছায়া যে মায়াৰেই নিজৰ ভনীয়েক সেই কথা জানি সমীৰৰ চকু কপালত উঠিল৷কাৰণ এইবিষয়ে মায়াই সমীৰক কাহানিও একো কথাই জনোৱা নাছিল৷জনাবওনো কি বুলি?নিজৰ ভনীয়েকৰ ওপৰতেই নিমৰ্মভাৱে যি অত্যাচাৰ কৰিলে সেয়া জানো আনক কোৱা কথা৷নিবিড়ে সমীৰক বিশ্বাস দিয়াবলৈ ছায়াৰ হাতে ভৰিয়ে থকা জ্বলা পুৰাৰ চিনবোৰো দেখুৱাব খুজিলে ,কিন্তু ছায়াৰ হাতত থকা ইস্ত্ৰিৰে জ্বলোৱা দাগটো দেখাৰ পাছতেই সমীৰৰ বুকুখন দেই পুৰি যোৱা যেন কৰিল৷নোৱাৰিলে চাবলৈ,এতিয়া অন্তত সমীৰে মায়াৰ গাত দোষ নিদিয়াকৈ নাথাকে ৷মায়াৰ নামটোতে তাইৰ প্ৰতি ঘৃণা উপজিছে তাৰ৷মানুহ কিদৰে পশুতকৈও অধম হ’ব পাৰে ভাবিয়েই বুকুখন জিকাৰ খাই উঠিল৷ ইমানদিনে বৰ্ষাৰ সৈতে কৰা ব্যৱহাৰতো সমীৰে নিজৰ ওপৰতেই অনুতপ্ত হৈ পৰিছে,মায়াৰ দৰে ছোৱালী এজনীৰ বাবে যে ইমান সময়ে বৰ্ষাক অৱহেলা কৰি আহিছিল তাৰ প্ৰতিফল আজি হাতে হাতে পাইছে৷সমীৰৰ মনলৈ বহুতো পুৰনি কথা কিছুমানে আহি দুলা দি থাকিল৷যেতিয়া মায়াই তাক এৰি আতঁৰি গৈছিল,হয়তো তেতিয়াই বুজি পাব লাগিছিল তাইৰ প্ৰেম প্ৰতাৰণাৰ কথা,কিন্তু নুবুজিলে ,নিজৰে কোনোবাখিনিত ভুল হৈ গ’ল বুলি দিনে নিশাই নিজৰ লগতে বৰ্ষাকো কষ্ট দিলে৷সকলোবোৰ পাহৰি যেতিয়া বৰ্ষাৰ হ’বলৈ চেষ্টা কৰিছিল তেতিয়াই তাই আহি পুনৰ সকলো খেলিমেলি কৰি দিলে৷ সমীৰৰ বৰ্ষাৰ সৈতে মৰম চেনেহবোৰ বাঢ়িব ধৰিছিলহে কিন্তু সেইবোৰতো মায়াৰ চকু পৰিল৷সিহঁতৰ ভালপোৱা সহ্য কৰিব নোৱাৰি মায়াই সমীৰক নিজৰ কৰাৰ চেষ্টা চলালে৷কিন্তু যেতিয়া সমীৰে তাইৰ প্ৰেমৰ বশ্যতা স্বীকাৰ নকৰোঁ বুলি ক’লে তেতিয়া তাই তাক টকাৰে কিনিব খুজিছে৷কথাবোৰ ভাবিয়েই সমীৰৰ ঘৃণা উপজিছে মায়াৰ ওপৰত৷মৰম ভালপোৱা জানো টকাৰে কিনিব পৰা বস্তু ?কথাবোৰ ভাবি ভাবি চকুহাল মুদি চোফাখনতে মুৰটো পেলাই দিলে৷ নিবিড়ে মোম্বাইতে থকা তাৰ চিনাকি উকিল এজনৰ সৈতে কথাপাতি সমীৰে পুনৰ নিজৰ অধিকাৰ বোৰ ঘুৰাই পাব পাৰিবনে সেই বিষয়ে কথা পাতিলে৷কিন্তু মায়াই যিমান চলেৰে সমীৰৰ সকলোবোৰ নিজৰ নামত কৰি থৈছে সেই সকলোবোৰ বিনা প্ৰোভত নচলিব আৰু যদি কেচ চলোৱা হয় তেতিয়াও বহু টকাৰ ব্যয় আৰু সময়ৰহে বৰবাদ হ’ব বুলি জনালে৷যিহেতু কোম্পানীৰ পেপাৰেই হওক বা ডকুমেণ্টেই হওক সকলোতে স্পষ্ট ৰূপত সমীৰে লিখি থোৱা আছে যে সম্পূৰ্ণ সুস্থ মগজুৰে তেওঁ এই সকলোবোৰ মায়াৰ নামত কৰিছে৷সেই সময়ত মায়াৰ ওপৰত বিশ্বাস আছিল বাবেহে সমষ্ট লিখি দিছিল৷কিন্তু সমীৰে যে পাহৰিয়েই পেলাইছিল মানুহ সময়ৰ দাস,অবিশ্বাসৰ দাস ৷বহুত ভাবি ভাবিও কোনোফালেই একো মিলাব পৰা নাই ৷সপোনৰ পাছত দৌৰি দৌৰি আজি এনে পৰ্যায়ত উপনিত হ’লহি যে তাৰ ওচৰত আজি সকলো থাকিব যদিহে বৰ্ষাক ডিভোৰ্চ দিয়ে কিন্তু বৰ্ষাক হেৰুৱা মানেই তাৰ জীৱনটো অৰ্থহীন ৷মায়াৰ দৰে এজনী প্ৰতাৰিত নাৰীৰ সৈতে সংসাৰ কৰিব নোৱাৰে কেতিয়াও৷ বহু কথাই ভাবি গুণি সি নিবিড়ক ক’লে " ঘুৰি যাওঁ মই ঘৰলৈ ,নতুনকৈ আকৌ আৰম্ভ কৰিম,টকাৰ লোভত বিক্ৰী যোৱা মানুহ মই নহয়৷ঘৰলৈ ঘুৰি যাওঁ ইমানদিনীয়া ভুলবোৰ শুদ্ধৰণি কৰোঁগৈ৷" নিবিড়ে ইমান দুখৰ মাজতো মুকলি মনেৰে হাঁহি এটি মাৰি ক’লে " মইয়ো তোৰ লগত আছোঁ৷টকা পইচাৰে বিলাসী জীৱন নহ’লেওটো আমি এটা সুখী জীৱন কটাব পাৰিম" হাঁহি এটি মাৰি বৰ্ষা আৰু ছায়াইয়ো একেলগই জনালে আমিও আছোঁ আপোনালোকৰ লগত৷সমীৰে লাজ সংকোচ নকৰাকৈ বৰ্ষাৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি তাইক ক’লে "মোক মাফ কৰি দিয়া বৰ্ষা ,মই হাৰি গৈছোঁ৷তোমাক ৰাণীৰ দৰে ৰখাৰ সপোন দেখিছিলোঁহে হয়তো সেই সপোন এতিয়াই সাৰ্থক কৰিব নোৱাৰিম " "টকাৰে ধনী হোৱাতকৈ,মোক যদি মৰমেৰে ধনী কৰে মই বেছি সুখী হ’ম৷এটা স্বাস্বন্দ্যৰ জীৱনৰ কামনা মই কেতিয়াও কৰা নাই,টকা পইচাৰে কেৱল প্ৰয়োজনহে পুৰন কৰিব পাৰি৷আপোনাৰ ওচৰতো অতদিনে ইমান টকা আছিল আমি জানো সুখী আছিলোঁ?" বৰ্ষাৰ কথাবোৰ তাৰ হাড়ে সিমজুৱে সোমাই বুকুলৈকে বগাই গ’ল৷এই ৰঙীন সময়বোৰতো অজানিতে সমীৰৰ চকুহাল সেমেকি পৰিল৷বৰ্ষাক বাহুবেষ্টনীৰ মাজত সাবটি লৈ কৈ উঠিল "অতীত সদায় পুৰনি,আমাৰ জীৱনটোও আজিৰ পৰা সলনি হৈ যাব " (আগলৈ)

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 48) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) বৰ্ষাৰ আস্হা আৰু বিশ্বাসে সমীৰক সম্পূৰ্ণ ৰূপত সলাই পেলালে৷তিনিমাহ হ’বৰ হ’ল,সমীৰে এতিয়া ভালদৰে লাহে লাহে চলা ফিৰা কৰিবও পাৰিছে৷হাত ভৰিৰ বেণ্ডেজ বোৰো খুলিলে৷ৰাতিপুৱা ঘৰৰ ভিতৰত বৰ্ষাই খোজ কাঢ়িবলৈ সহায় কৰিছিল কিন্তু এতিয়া বৰ্ষাৰ সৈতে ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই খোজ কাঢ়িবলৈ বুলি উলাই যায়৷ এইকেইদিন সমীৰৰ আলপৈচানত বৰ্ষাৰ শাৰীৰিক ভাৱে কষ্ট হৈছিল যদিও মানসিক সুখে তাইক সবল কৰি ৰাখিছিল৷মাত্ৰ ভয় এটাই আছিল যাতে সিহঁতৰ এই সুখবোৰৰ মাজলৈ মায়া আহি খেলিমেলি নকৰে৷এতিয়াও আগৰ দৰেই বিচনাৰ ভাগ বতৰা কৰিয়েই সিহঁতি চলি আছে,সেইকথা প্ৰিয়াই জনাত বৰ্ষাক কৈছিল সমীৰৰ মায়াৰ সৈতে এতিয়াও সম্পৰ্ক আছেনে নাই লক্ষ্য কৰিবলৈ৷যদি সমীৰে এতিয়াও লুকুৱাই মায়াৰ সৈতে সম্পৰ্ক ৰাখিছে সেইটো জানিবলৈ তাৰ ফোনটো মাজে সময়ে চেক কৰিবলৈ৷কিন্তু বৰ্ষাৰ এইবোৰ কৰিবলৈ মন নগ’ল৷মনত সন্দেহ পুহি এই সম্পৰ্কটো আগুৱাই নিবলৈ মন নাই৷যদি সমীৰৰ তাইৰ প্ৰতি মৰম চেনেহ সচাঁ অৰ্থত আছে তেনেহ’লে নিশ্চয় সম্পটো জীয়াই থাকিব৷যদি সমীৰে মায়াক পাহৰি এতিয়াও তাইক আকোঁৱালি ল’ব পৰা নাই তেনেহ’লে তাই সময় থাকোঁতেই আতৰি যাব দুৰ ক’ৰবালৈ৷ যিমান দুখ কষ্ট সহ্য কৰিব লগা আছিল বৰ্ষাই সকলো কৰিলে৷এতিয়া সমীৰৰ পাল,বাকী থকা জীৱনটো কাৰ সৈতে কটাব খুজে ৷সেইয়া মাত্ৰ সমীৰেহে নিশ্চিত কৰিব পাৰিব ৷যি কি নহওঁক সমীৰ সলনি হোৱাৰ পৰা বৰ্ষাৰ মনত আশাৰ চাকি এগচি জ্বলি উঠিছে ৷যেতিয়াই তেতিয়াই সমীৰে যিকোনো ৰোমাণ্টিক কথা কৈ তাইক কেতিয়াবা বিবুদ্ধিত পেলাই৷মোটামুটি ভাৱে সিহঁতে চলাই নিজে বৈবাহিক সম্পৰ্কটো৷ সমীৰ আৰোগ্য হ’ল,বহুদিনীয়া বিৰতিৰ অন্তত আজিৰ পৰা অফিচলৈ যাব৷সমীৰে ভালহোৱাৰ পাছতো দুই এবাৰ অফিচলৈ বুলি গৈছিল যদিও খন্তেকৰ বাবেহে৷অফিচৰ কামবোৰ ঘৰৰ পৰাই কৰি থকা বাবে বহুখিনি কাম পিছপৰি গ’ল৷এবছৰৰ বাবে আহিছিল যদিও এতিয়া আৰু কেইমাহমান ইয়াতেই কটাব লাগিব৷গোটেই দিনটোৰ বাবে বৰ্ষাৰ পৰা দুৰত থাকিব কথাষাৰ ভাবিয়েই ৰাতিপুৱা আন্ধাৰতে সাৰ পালে৷বিচনাতে চটফটাই আছে ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি৷বিচনাতে পৰি তাৰ দিশে মুখ কৰি শুই থকা বৰ্ষালৈ চালে,তাই টোপনিত লালকাল৷তাইৰ চকুৰ আগলৈ পৰি থকা চুলি কেইদাল কাণৰ কাষত গুজি দিলে৷সমীৰৰ হাতৰ স্পৰ্শত খপজপকৈ সাৰ পাই সমীৰক তাইলৈ চাই থকা দেখি সুধিলে "কিবা লাগিছিল নেকি আপোনাক " "নাই নালাগে" চকুকেইটা মোহাৰি খিৰিকীৰ ফালে চালে অলপ অলপকৈ পোহৰবোৰ নামি আহিছে ধৰালৈ৷হঠাৎ মনলৈ আহিল আজি সমীৰ অফিচলৈ যাব নহয়,কেনেবাকৈ তাই সাৰপোৱা দেৰি হ’ল নেকি?লগালগ বিচনাতে বহি মবাইলটো বিচৰাত লাগিল৷তাকে দেখি সমীৰে সুধিলে " হেয়’ কি বিচাৰিছা" "মোৰ মবাইলটো" সমীৰে তাৰ গাৰুতলৰ পৰা তাইৰ মোবাইলটো উলিয়াই আনি হাতখনলৈ দেখুৱাই ক’লে " এইটো নেকি তোমাৰ মবাইল" তাই মুৰটো জোকাৰি সন্মতি জনোৱাত সমীৰে হাতখন পিছলৈ মেলি ক’লে "লৈ লোৱা মোৰ হাতৰ পৰা " ৰাতিপুৱা পুৱা সাৰ পাই বস্তু টনা আজোৰা কৰিবলৈ তাইৰ অলপো মন নাই যোৱা তথাপিও সমীৰে কৈছে যেতিয়া ল’বটো লাগিবই সেয়ে তাইয়ো হাতখন আগৱাই আনিলে৷তাকে দেখি সমীৰেও তাইক আমনি কৰিবলৈ বুলিয়েই ইফালৰ পৰা সিফাল কৰি ফুৰিছে মোবাইলটো৷এপাকত তাই খপজপকৈ মোবাইলটো ল’বলৈ ধৰোঁতে ওৱালতেই খুন্দা খালে৷তাকে দেখি সমীৰে একদম তাইৰ কাষ পালেহি আৰু ক’লে " চাওঁ চাওঁ ক’ত দুখ পালা" সমীৰে বৰ্ষাই দুখপোৱা ঠাইখিনি মোহাৰি মোহাৰি ফুৱাই দি ক’লে " বেছিকৈ দুখ পালা নেকি ?" সমীৰৰ হাতখন এৰুৱাই তাই দুখপোৱা ঠাইখিনি মোহাৰি মোহাৰি ক’লে " নাই নাই,বেছিকৈ নাই পোৱা" "হ’ব এতিয়া শুই থাকা" বৰ্ষাই মোবাইলটো চালে সময় চাৰি বাজিবৰ হ’ল৷এতিয়া আৰু পুনৰ শুই থকাৰ সময় নাই ৷এঙামুৰি এটা দি সমীৰক ক’লে "আপুনি পুনৰ নুশুৱে যদি উঠক,আজি সোনকালেই এপাক খোজ কাঢ়ি আহোগৈ" ইমান ঠাণ্ডাখনত ৰাতিপুৱাই ব্লেংকেটৰ তলৰ পৰা উলাই যোৱাটোত সমীৰে বৰ এলাহ কৰে ৷আজিয়েই নহয় সদায়েই অলপ ৰ’বা ৰ’বা বুলি সময়বোৰ পিছুৱাই থাকে৷আজিও বৰ্ষাক অলপ পিছত যাম বুলি কোৱাত তাই "তেতিয়াহ’লে মই সোনকালেই পাক এটা মাৰি আহোগৈ"বুলি কৈ বাথৰুমত সোমালগৈ৷বৰ্ষাক অকলে এৰি দিবলৈ মন নগ’ল সেয়ে সিও ল’ৰালৰিকৈ উঠি ব্লেংকেট কেইখন জাপি যাবলৈ ৰেডি হ’ল৷ মুখহাত ধুই আহি বৰ্ষাই সমীৰক খোজ কাঢ়িবলৈ যাবলৈ ৰেডি হৈ থকা দেখি আচৰিত হৈ সুধিলে " আপুনি দেৰিকৈ যোৱাৰ কথা আছিল নহয় " সমীৰেও মিচাকৈয়ে ক’লে " সাৰ পালোঁ যেতিয়া সোনকালে যোৱাই ভাল হ’ব বুলি ভাবিলোঁ" চুলিকোছা ফণিয়াই,দুপাত্তাখন কান্ধতে লৈ তাইয়ো সমীৰৰ পাছে পাছে উলাই আহিল৷এমাহ দিনে নিতৌ পুৱা খোজ কাঢ়িবলৈ আহোঁতে বহুতো মানুহৰ লগত সিহঁতৰ চকুৰ চিনাকি সম্বন্ধ কিছুমান গঢ়ি উঠিল৷সিহঁত হালক একেলগে দেখিলে কিছুমান মানুহৰ মুখত হাঁহি এটি জিলিকি পৰে৷ইমানদিনে বৰ্ষাই সমীৰৰ সৈতে কৰা কষ্টবোৰ সকলোৱে দেখিছে,প্ৰথম দিনা খোজ কাঢ়িবলৈ আহোঁতে বৰ্ষাই সমীৰক ধৰি ধৰি আনিব লগা হৈছিল কিন্তু এতিয়া দুয়োটা একেলগেই সুস্থ সবল হৈ খোজ দিছে৷কেতিয়াবা চকুৰ চিনাকি বাটৰুৱা কিছুমানে সিহঁতক দেখিলেই মাতষাৰ লগাই সমীৰক কৈ যায় ''wow good job ,You are getting well soon,happy to see both of you together " তেতিয়া সমীৰৰ বুকুখন গৰ্বত ফুলি উঠে,বৰ্ষাৰ হাতখন যোৰকৈ টেপা মাৰি ধৰি লয়৷আজি বৰ্ষা নোহোৱা হ’লে তাৰ কি অৱস্থা হ’ল হয় ভাবি চাই৷মায়া তাৰ জীৱনত থকা হ’লেও কিজানি বৰ্ষাৰ দৰে তাৰ যত্ন ল’ব নোৱাৰিলে হয়৷কাৰণ এতিয়া ঘৰত থকা তিনিমাহেই হ’বৰ হ’ল,প্ৰথমমাহত তাৰ মাক দেউতাক আছে বুলি কৈ তাই নাহিলে নাহিলে,তাৰ পাছত অফিচৰ ব্যস্ততা,নতুন কামৰ প্ৰেচাৰ বুলিয়েই থাকিলে৷কেতিয়াবা ফোন কৰি খবৰ লয় সিও বৰ্ষাই নেদেখাকৈ কথা পাতিলেও তাইক বুজায় এতিয়া যে বৰ্ষাক এৰি থকাটো সহজ নহয় ৷কিন্তু মায়াই বুজিবলৈ চেষ্টাই নকৰে৷পাৰ কৰা সময়ৰ দোহাই দি যোৰ কৰে পুনৰ হেৰুৱা সপোনবোৰ বাস্তৱ কৰিবলৈ ৷সেয়ে আজিকালি মায়াৰ ফোন অহা যেন পালে সমীৰে ৰিচিভ নকৰে নাইবা কাটি দিয়ে৷ মৰ্ণিং ৱাকৰ পৰা আহি বৰ্ষাই গা পা ধুই ল’ৰালৰিকৈ সমীৰে খাই যাবলৈ ব্ৰেকফাষ্ট ৰেডি কৰাত ব্যস্ত৷ইফালে আজি সময়তকৈ আগতেই সমীৰে আহি টেবুলত বহি আছেহি৷ইমান পৰ টেবুলত চাহ কাপো নেদেখি সমীৰে চিঞৰি সুধিলে " বৰ্ষা হোৱা নাই নেকি?" বৰ্ষাইয়ো চিঞৰিয়েই উত্তৰ দিলে " হৈছে ৰ’ব,চাহটো উতলিব আৰু" বহাৰ পৰা উঠি সিও তাইৰ কাষ পালেগৈ৷ৰুটি বনাই আছে তাই,তাতে সমীৰক পাকঘৰত দেখি বেছিকৈ দেৰি হৈছে বুলি অলপকৈ ভয়ো কৰিছে৷সেয়ে তাই ৰুটিটো বহোৱাই প্লেট এখনত ভাজি বাঢ়ি থকা দেখি উতলি পৰা চাহখিনি সমীৰেই নমাই বাকিবলৈ ধৰিলে৷ইফালে ৰুটিটোও দেই যাওঁ যেন অৱস্থা, বৰ্ষাই পতাপত লুটিয়াই দিওঁতে আঙুলিতে অলপ পুৰিলে৷হাতখন ফুৰাই ফুৰাই তাই ভয়ে ভয়ে ৰৈ থকা দেখি সমীৰে তাইৰ হাতখন নিজৰফালে টানি আনি চালে কিমান পুৰিলে,বেছি নহয় মাত্ৰ ৰঙা পৰিছে ৷তাই দুখ পোৱা দেখি খঙো উঠিছে সেয়ে টানকৈ গম্ভীৰ সুৰত ক’লে "কি কৰি আছা বাৰু ,মোৰ দেৰি হোৱা নাই লাহে লাহে কৰা" তাৰ পাছত চাহৰ কাপটো লৈ ডাইনিং টেবুলত বহিলহি৷বৰ্ষাক অলপ টানকৈ কোৱাৰ বাবে কিবা এটা ভাল লগা নাই,তাইৰ গাতনো কি ভুল?সি কিবা এটা খাই যাব বুলিহে ল’ৰালৰি কৰিছে৷চাহত চুমুক দি কথাবোৰ ভাবোঁতেই বৰ্ষাই ব্ৰেকফাষ্টৰ প্লেটখন তাৰ সন্মুখলৈ আগবঢ়াই দিলেহি৷সমীৰে তাইৰ ফালে চালে ,কিন্তু তাৰ প্ৰতি তাইৰ মনত কোনো খঙ ৰাগ অনুভৱ নকৰিলে৷সোনকালে খাই বৈ ফাইলৰ বেগটো লৈ পাকঘৰলৈ আহি বৰ্ষাক পিছফালৰ পৰাই তাই নজনাকৈ গালতে টপককৈ চুমা এটা সেইখিনিৰ পৰা অদৃশ্য হোৱাৰ দৰেই তাইক যাওঁ বুলি কৈ ওলাই আহিল৷ ইমান জল্দি তাইৰ সৈতে কি হ’ল তাই ভাবিবলৈয়ে বাট নাপালে৷তথাপিও মনটো ভাল লাগি আহিল ৷ দিনটো ভাললগা অনুভূতিয়ে বৰ্ষাৰ মনটো আৱৰি ৰাখিল৷সন্ধিয়া সমীৰে অফিচৰ পৰা অহালৈ বাট চাই আছে,সাত বাজি গ’ল কিন্তু এতিয়াও পোৱাহি নাই৷দিনত বৰ্ষাই ফোন কৰিছিল যদিও বিশেষ কামত ব্যস্ত আছোঁ বুলি কৈ,তাইৰো খা খবৰ সুধি ফোনটো কাটি দিলে৷এতিয়াও দুবাৰ মান ফোন কৰিছিল কিন্তু ৰিচিভ নকৰিলে৷বাৰে বাৰে ফোন কৰি থাকিবলৈয়ো বেয়া লাগিছে৷তথাপিও তাৰ বাবে চিন্তা হৈ আছে৷ কেনেবাকৈ কিবা অসুবিধাত পৰিছে নেকি জানিবলৈ তাইৰ মনটো উদ্বিগ্নতাৰে ভৰি পৰিল৷তেনেকুৱাতেই মোবাইল স্ক্ৰিনত ভাহি আহিল সমীৰৰ মেছেজটো "মোৰ দেৰি হ’ব চিন্তা নকৰিবা" ৷ চিন্তাবোৰ অলপমান কমিল যদিও মনত ভয় ভাব এটাই খেদি ফুৰিছে৷নানা ধৰণৰ প্ৰশ্নই মুৰটোত ঘৰ পাতিছেহি,কিন্তু এই সকলোবোৰৰ পৰা নিজকে মুক্ত কৰিবলৈ নিজকে ব্যস্ত ৰখাৰ চেষ্টাত পাকঘৰতে কামত ধৰিলগৈ৷টিকটিক কৈ ঘড়ীৰ কাটাবোৰে শব্দ কৰি সময়বোৰ পাৰ হৈছে,কিন্তু এতিয়ালৈ সমীৰৰ কোনো খা খবৰ নাই ৷বাৰে বাৰে ঘড়ীটো চাই আছে,আঠ বাজি পাৰ হ’ল ৷সেয়ে কামত লাগি আছে যদিও কাণখন এতিয়াও কলিংবেলটোত আৱদ্ধ কৰি ৰাখিছে৷ অপেক্ষা বোৰৰ যতি পেলাই কলিং বেলটো বাজি উঠিল৷বৰ্ষাই ল’ৰালৰিকৈ দোৱাৰখন খুলি দিবলৈ ঢপলিয়াই আহিল৷সমীৰে গোমোঠা মুখখন লৈ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল ৷তাক দেখাত অলপ চিন্তিত যেন লাগিছে সেয়ে তাই কিবা এটা সুধিম বুলিও ৰৈ গ’ল৷সমীৰেও মৌন হৈ সেইখিনিৰ পৰা আতৰি গ’ল৷সেয়ে পাছতেই সুধিম বুলি তাইয়ো চাহ কৰিবলৈ বুলি পাকঘৰলৈ সোমাই আহিল৷ কাপোৰ কানি সলাই চিন্তাত বিভোৰ হৈ সমীৰে বিচনাখনতে বহি আছে৷বৰ্ষাই এখোজ দুখোজকৈ আগবাঢ়ি সমীৰৰ হাততে চাহৰ কাপটো তুলি দিলে৷ইমান চিন্তিত থকাৰ কাৰণ জানিবলৈ বুলিয়েই তাৰ কাষতে বহি ল’লে৷কিন্তু পুনৰ কলিংবেলটো বাজি উঠাত এইসময়ত কোন আহিব পাৰে বুলি বৰ্ষাই সেইখিনিৰ পৰা উঠি আহিল৷ দোৱাৰখন খুলি দিয়াত বৰ্ষাৰ উপস্থিতিক অগ্ৰাহ্য কৰি মায়াই গপগপাই ভিতৰলৈ সোমাই আহিল আৰু সমীৰ থকা ৰুমটোত সোমালগৈ৷হঠাৎ ধুমুহা জাকৰ দৰে মায়াই তাইৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ সমীৰৰ কাষলৈ গ’ল বৰ্ষাই একো তলকিবই নোৱাৰিলে৷তথাপিও মায়াক দেখিয়েই তাই কঁপি উঠিল৷বুকুখন গধুৰ হৈ আহিল,একোকে বুজিবলৈ বা সুধিবলৈ সুবিধাই নাপালে তাইক৷একেঠাইতে শিল পৰা কপৌৰ দৰে থৰ লাগিল তাই৷বুকুৰ ভাৰাক্ৰান্ত যন্ত্ৰণাবোৰে চেপিকুচি আনিলে তাইক৷মুৰটো ঘুৰোৱা যেন কৰাত চোফাখনতেই বহি পৰিল৷মনলৈ বহুবোৰ প্ৰশ্নই অহা যোৱা কৰি আছে৷এইৰাতিখন মায়া অহাৰ কাৰণ জানিবলৈয়ো মনটো উদ্বিগ্নতাৰে ভৰি পৰিছে৷সময় প্ৰায় পোন্ধৰমিনিট হ’ল মায়া এতিয়াও সমীৰৰ কোঠাৰ পৰা ওলাই অহা নাই৷তাইৰ বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰ বাঢ়ি আহিব ধৰিছে,কি বা কৰিছে?কি হৈছে সিহঁতৰ মাজত ভাবি ভাবি চকুপানীবোৰ সৰাসৰে বাগৰিব ধৰিছে৷ সমীৰৰ জীৱনলৈ কালধুমুহা নামি আহিছে৷গুৱাহাটীত থকা তাৰ কোম্পানীটোৰ যি পঞ্চাশ শতাংশৰ মালিকীস্বত্ব তাৰ নামত আছিল,সেয়া আচলতে তাৰ কেতিয়াও নাছিলেই৷মায়াই তাৰ সৈতে বিশ্বাসঘাটকতা কৰিলে৷বিশ্বাসৰ নামত বেআইনী কাগজৰ প্ৰমাণ তাৰ হাতত জাপি দিছিল ৷সেইসময়ত সমীৰে তাইৰ ওপৰত থকা দৃঢ় বিশ্বাসৰ বাবেই সচামিছা কোনো কথাৰ বিচাৰ নকৰাকৈয়ে চহী কৰি দিছিল সকলোবোৰ৷কিন্তু এতিয়া বাহিৰৰ কোম্পানীৰ সৈতে কৰা তাৰ ড্ৰিম প্ৰজেক্টটো কাহানিও হৈ নুঠিব যদিহে কোম্পানীৰ আধা মালিকীস্বত তাৰ নামত আছে বুলি প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাব নোৱাৰে৷যদিহে এই প্ৰজেক্টটো কেনচেল হয় তেনেহ’লে তাৰ বহু লাখ টকাৰ লোকচান হ’ব৷মায়াই তাৰ সৈতে কিয় এনেকুৱা কৰিলে জানিবলৈয়ে তাইক ঘৰলৈ মাতি পঠাইছিল৷কিন্তু মায়াই নিজৰ ভুল মানি ল’বলৈ কোনো মতেই সাজু নহয়৷মাত্ৰ সমীৰক চলাহি কথাৰে এতিয়াও নিজৰ কৰাৰ আপ্ৰাণ চেষ্টা চলাইছে৷সমীৰৰ সৈতে এইবোৰ কি হৈ আছে সি একোকে বুজি পোৱা নাই৷কাক বিশ্বাস কৰিব কাক নকৰিব আৰু মায়াই তাৰ সৈতে এনেকুৱা কৰিব পাৰেনে ভাবিয়েই যথৰ লাগিছে৷মায়াই তেতিয়াই প্ৰচন্দ আৱে তাক ভালপোৱাৰ স্মৃতিবোৰ সোৱৰাই সাবটি ধৰি ল’লে৷ তেনেকুৱাতে বৰ্ষাই আহি সিহঁতক সেই অৱস্থাত দেখিলেহি লগতে মায়াই সমীৰক কৈ থকা শুনিলে "মই আছোঁ তোমাৰ লগত,এতিয়াও সকলো থিক হৈ যাব সমীৰ৷ তুমি মাত্ৰ এবাৰ বৰ্ষাৰ সৈতে ডিভোৰ্চ পেপাৰত চাইন কৰি দিয়া "৷ কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাই ৰ’ব নোৱাৰিলে উচুপি উচুপি সেইখিনিৰ পৰা গুচি আহিলে৷সমীৰে বৰ্ষাক কান্দি কান্দি ওলাই যোৱা দেখি মায়াক কাষৰ পৰা গতিয়াই বৰ্ষাৰ পাছে পাছে আহিল৷এই সময়ত বৰ্ষাৰ মুৰটোৱে অলপো কাম নকৰা হৈ পৰিছে,চকুৰে দেখাবোৰ আৰু কাণেৰে শুনাবোৰেই সচাঁ বুলি ধৰি সমীৰৰ ওপৰত মনটো তীব্ৰ অভিমানী হৈ পৰিছে৷ইটো ৰুমৰ দোৱাৰত হুকটো লগাই সোমাই থাকিলে৷সমীৰে বাহিৰৰ পৰাই বৰ্ষাক বহুবাৰ মাত দিলে কিন্তু বৰ্ষাই কোনো উত্তৰেই নিদিলে মাত্ৰ হুকহুকাই কান্দি থাকিল৷ বৰ্ষাক এইদৰে কান্দি কান্দি ওলাই যোৱাৰ দৃশ্যটোৱে তাৰ বুকুত দ’কৈ সাজ বহোৱাইছে৷মায়াৰ ওপৰতে তীব্ৰ খঙ উঠি আহিল,দাঁত কৰচি গৰজি উঠিল তাইৰ ওপৰতে আৰু ক’লে যে "এতিয়াই আমাৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই যোৱা নহ’লে কথা বহুত বেয়া হ’ব " মায়াই লাজ মান নথকাৰ দৰে সমীৰলৈ ডিভোৰ্চ পেপাৰ এখন আগবঢ়াই দি ক’লে " তুমি কি ভাবিলা মই ইমান সহজেই তোমাৰ লগ এৰি দিম৷না..না..মি.সমীৰ বৰুৱা মই ইমান সহজে তোমাক পাহৰি যোৱা বিধৰ নহয়৷এতিয়াও সময় আছে বৰ্ষাক ডিভোৰ্চ দিয়া আৰু মোৰ সতে আমি একেলগে মিলি দেখা সপোনবোৰ পুৰ কৰোঁ আহা" সমীৰে প্ৰচন্দ খঙেৰে কৈ উঠিল " পাগল হৈছা নেকি তুমি অলপ,কি আবোল তাবোল বকি আছা ?এইবোৰ মোৰ বাবে এতিয়া একেবাৰেই সম্ভৱ নহয় !" "তেনেহ’লে অসম্ভৱক সম্ভৱ কৰি দিয়া ৷মোক পাহৰি বৰ্ষাক ভালপোৱাটোও তোমাৰ বাবে জানো অসম্ভৱ নাছিলে৷ কথাবোৰ ভাবি ক’বা কাৰণ প্ৰেম,প্ৰতাৰণা,প্ৰতিশোধ এইবোৰ মই ভাল নাপাওঁ৷তাতে এইটো তোমাৰ জানো ড্ৰিম প্ৰজেক্ট নহয়,এনেকুৱা গল্ডেন অপচুনিতি কেতিয়াও নাপাব যদিহে বিজনেছ চেক্টৰত তুমি এবাৰ কাৰোবাক ধৌকা দি সময় বৰবাদ কৰিলা বুলি উলাই পৰে৷" "তাৰমানে মায়া এইবোৰ তুমি কৰিলা?" "সমীৰ তুমি কিয় নুবুজা ৷তোমাক ভালপাওঁ বাবেইটো এইবোৰ কৰিছোঁ৷মই মাত্ৰ তোমাক নিজৰ কৰিব খোজো সমীৰ৷মোৰ তোমাক সেই ভয়াতুৰ গঞা ব্লা...ব্লা..এনিথিং হোৱাটএভাৰ যিয়েই নহওঁক,থাৰ্ড ক্লাছ বৰ্ষাজনীৰ লগত অলপো হজম নহয় ৷সেয়ে এতিয়া চইছ তোমাৰ ওপৰত " মায়া যোৱাৰ পাছত মেইন দৰ্জাখন বন্ধ কৰি থেৰোঁগেৰোঁকৈ নিজৰ ৰুমলৈ সোমাই আহিল৷খঙতে কি কৰিব একোকেই বুজি পোৱা নাই৷এফালে জীৱনৰ সৰ্বস্ব আৰু আনফালে বৰ্ষা আৰু এই ডিভোৰ্চ পেপাৰখন৷খঙত মুৰটো ইমানেই কামুৰিছে যে তাৰ নিজৰে কন্ট্ৰলৰ বাহিৰত গুচি গৈছে৷এনেকুৱা অৱস্থাত কোনো কথা বৰ্ষাক বুজোৱাটো তাৰ বাবে একেবাৰেই বোধগম্য নহ’ব ৷ সেয়ে শ্লিপিং টেবলেট এটা খাই শুই পৰিল৷ পুৱা সমীৰৰ সাৰপোৱা অলপ দেৰি হ’ল৷যোৱাৰাতিৰ কথাবোৰ বৰ্ষাক ভালদৰে জনাব বুলি তাইক বিচাৰি ৰুমটোৰ পৰা উলাই আহিল৷কিন্তু বৰ্ষা ক’তো নাই,পাকঘৰ ,বেডৰুম,বাথৰুম,ড্ৰয়িং ৰুম ক’তোৱেই নাই ৷বুকুখন হেচাঁ মাৰি আহিল ,ল’ৰালৰিকৈ সময়টো চালে আঠ বাজিবৰ হ’ল৷ইমান ৰাতিপুৱাই বৰ্ষা ক’ত যাব পাৰে ভাবি বুকুখন গধুৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷কোনোমতে মোবাইলটো লৈ কপাঁ কপাঁ হাতেৰে বৰ্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে৷কিন্তু ৰিং গৈছে ৰিচিভ হোৱা নাই৷এপাকত মোবাইল ৰিংটনটো সিহঁতৰ ৰুমটোৰ পৰা ভাহি অহা যেন শুনি কেনেবাকৈ বেলকনিত আছিলে নেকি ভাবি সেইফালেই দৌৰি গ’ল৷কিন্তু নাই তাইৰ ফোনটো গাৰুটোৰ কাষতে থোৱা আছে৷ফোন এৰি গৈছে যেতিয়া প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰলৈয়ে যাব পাৰে বুলি দৌৰি আহিল প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰৰ ফালেই৷কিন্তু নাই সিহঁতৰ ঘৰটোত তলাবন্ধ৷তেনেহ’লে বৰ্ষা ক’ত গ’ল৷কেনেবাকৈ যোৱাৰাতিৰ ঘটনাটোৰ বাবে ঘৰ এৰে গুচি যোৱা নাইটো ৷লগালগ দৌৰি আহি আলমিৰাহ কেইটা খুলি চিলেহি৷কিন্তু বৰ্ষাৰ কাপোৰ কানিবোৰো আছে দেখোন,তেনেহ’লে তাই ক’ত যাব পাৰে৷কেনেবাকৈ দোকানৰ ফালে ওলাই গ’ল বুলি ভাবি মনতে সকাহ লৈ তাইৰ বাবে অলপ সময় বাট চালে কিন্তু এঘন্টা হ’বৰ হ’ল বৰ্ষা এতিয়াও ঘুৰি অহা নাই৷কেনেবাকৈ সকলোবোৰ এৰি গুচি গ’ল নেকি তাই,ভাবিয়েই মনটো জোখতকৈ আৰু অধিক গধুৰ হৈ পৰিলে৷হৃদয়খন যন্ত্ৰণাত দগ্ধ হ’বলৈ ধৰিলে,হাত ভৰিৰ কপঁনিবোৰ বাঢ়ি আহিল৷তেনেকুৱাতেই মনত পৰিল নিবিড়ৰ কথা৷লগালগ তালৈকে ফোন কৰি সুধিলে " বৰ্ষা আছে নেকি তোৰ লগত ?" " নাই নহয়,মইটো ছায়াক হস্পিতাল আনিছোঁ আজি " " কিয় তাইৰ কি হৈছে ?" "এহ’ অলপ ভাইৰেল ফিভাৰ " " সচাঁকৈ বৰ্ষা তোৰ সৈতে নাইনে,মিচাকৈ কৈছ্?" "আৰ্ৰে ৰাতিপুৱাই কিয় মিছা ক’ম বাৰু তোক সচাকৈ নাই " "তেতিয়াহ’লে ইমান ৰাতিপুৱাই ক’ত গ’ল তাই?" "আছে চাগে প্ৰিয়া বাহঁতৰ ঘৰতে " "নাই মই সব চালোঁ ক’তো নাই,ইনফেক্ট যোৱা এঘন্টা ধৰি মই তাইক বিচাৰি আছোঁ৷" "ৰ’হ মই ফোন কৰি সুধি আছোঁ" সমীৰে চিঞৰ মাৰি দাঁত কৰচি কৈ উঠিল " তই নুবুজ কিয় মোৰ কথা,বৰ্ষা ক’তো নাই৷মোবাইলো ঘৰতে থৈ গৈছে৷ক’ত গৈছে মোকো কৈ থৈ যোৱা নাই৷প্ৰিয়াহঁতৰ ঘৰতো তলা" "ৰ’হ ৰ’হ ধৈৰ্য্য ধৰ মই গৈ আছোঁ " কান্দোনামুৱা হৈ সমীৰে কৈ উঠিল " জল্দি আহ্ না ভাই মোৰ বহুত চিন্তা হৈছে৷তাই ঘৰ এৰি গুচি যোৱা নাইটো " "ৰ’হ ৰ’হ মই এতিয়াই গৈ আছোঁ " (আগলৈ)

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 47) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) দিন বাগৰাৰ লগে লগে সমীৰে অনুভৱ কৰিছে কিমান যে মধুৰ এই দাম্পত্যৰ জীৱন৷যিজনী বৰ্ষাৰ সৈতে এখন্তেক সময় কটাবলৈ তাৰ কঠিন যেন লাগিছিল সেইজনী বৰ্ষা নহ’লে এতিয়া তাৰ সময়বোৰ নাযায় নুপুৱায়৷যদি বৰ্ষাই এই সম্পৰ্কটো ধৰি বান্ধি জীয়াই নাৰাখিলে হয় তেতিয়াহ’লে সি কেতিয়াও নুবুজিলে হয় কঠিন যেন লগা এই সম্পৰ্কটোৱে যে এদিন এৰাব নোৱাৰা আত্মিক সম্পৰ্কলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ব৷বিবাহৰ বান্ধোনেৰে অচিনা অজানা মানুহ এজনৰ লগত সম্পৰ্ক ৰক্ষা কৰাটো জানো সহজনে ?তাতে আজিলৈ হয়তো অৱহেলাৰ বাবে একোৱেই দিব নোৱাৰিলে তাইক৷শৰশয্যাকাৰী হোৱাৰ পৰাই বৰ্ষাই মাথোন তাক সুস্থ কৰি তুলিবলৈয়ে যৎপৰোনাস্তি চেষ্টা কৰি আছে৷বৰ্ষাৰ ঠাইত মায়া হোৱা হ’লে জানো ইমান কৰে? দুয়োজনীৰ মাজতেই এক তুলনা কৰি চালে৷৷কিন্তু উত্তৰত মনলৈ আহিল "প্ৰেমিকা হোৱাটো সহজ কিন্তু পত্নী হোৱাটো টান" ৷ সচাঁই প্ৰেমিকাৰ পৰা পত্নীৰ যাত্ৰাটো কেতিয়াবা উজুটি খায় মানুহে কিন্তু বিবাহপাশত আবদ্ধ হৈ দুখন অচিনাকি হৃদয়ো চিৰযুগমীয়া হয়৷আপোনত্বৰ অনুভৱে মানুহক সলনি কৰি দিব পাৰে৷এধানি মৰম পালে শিলো এদিন ক্ষয় যাব পাৰে,যেনেকৈ বৰ্ষাৰ মৰমে সমীৰক সলনি হ’বলৈ বাধ্য কৰিলে৷মৰম লাগি গ’ল তাৰ এই টিপটিপি বৰ্ষাজনীলৈ যি এতিয়া নিজৰ দায়িত্ববোধৰ আগত দুখ কষ্ট সকলোবোৰৰে বিসৰ্জন কৰি দিছে৷চাওঁতে চাওঁতে সময়বোৰ ইমান বেগত দৌৰিছে যে ভাবিয়েই ভাল লাগে৷হয় সি পুনৰ প্ৰেমত পৰিছে,বৰ্ষাৰ প্ৰেমত চিঞৰি চিঞৰি তাইক জনাবলৈ মন যায়,প্ৰেমৰ নিবেদন দিবলৈ মন যায় কিন্তু এই ভগা ভৰিৰে ক’লৈকো উঠি যাবওটো নোৱাৰে৷মনটোত বেজাৰ লাগিল কিন্তু হাতত টাৱেলখন লৈ বৰ্ষাক তাৰ ফালেই অহা মন কৰিলে,সেয়ে চকুহাল উজ্জ্বলি উঠিল৷ বৰ্ষাক দেখি সমীৰে নিজকে কামত ব্যস্ত থকা যেন দেখুৱাবলৈ যত্ন কৰিছে৷সমীৰৰ একেবাৰে ওচৰত থিয় হৈ বৰ্ষাই ক’লে " অলপ পাছত ডক্তৰ আহিব,চেকআপ কৰিবলৈ৷কাপোৰ সাজ সলাই দিওঁ " একান্ত বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে সমীৰে ৰৈ দিলে৷গৰম পানীত কাপোৰখন তিয়াই মচি দিলে তাৰ গাটো৷প্ৰথমে লাজ লাগিছিল তাইৰ,কিন্তু এতিয়া নালাগে,প্ৰতিদিনৰ অভ্যাসেই হৈ উঠিছে৷তাতে সমীৰ যিহে চাফ চিকুণ,এসাজ কাপোৰ দিনটো পিন্ধি থাকিব নোৱাৰে৷মুখহাতবোৰ মোহাৰি দিওঁতে সমীৰে "আস " বুলি কৈ জিকাৰ খাই উঠিল৷বৰ্ষাৰ বুকুখন ধিপধিপাই উঠিল,কেনেবাকৈ দুখ পালে নেকি? বৰ্ষাই চকুহাল মুদিয়েই সুধিলে "নজনাকৈ লাগিল,মই জানি বুজি কৰা নাই " সমীৰে হাঁহি এটা মাৰি ক’লে " একো নাই,মই কিবা কৈছোঁ জানো তোমাক " যেনেতেনে তাইৰ বুকুৰ ধপধপনি বোৰে হ্ৰাস পালে ৷সমীৰৰ মনত বৰ্ষাৰ প্ৰতি উন্মাদনা বাঢ়ি আহিল৷সেয়ে কৈ দিলে " তুমি মোৰ অৱহেলাবোৰ কেনেকৈ সহ্য কৰিছিলা ?" বৰ্ষাই অবাক লাগি তালৈ চালে,উত্তৰ দিব পৰাকৈ তাইৰ হাতত একোৱেই নাই৷সেয়েই লাহেকৈ সুধিলে " কিয় লাগে আপোনাক " " মোকো শিকাই দিয়া,তুমি অৱহেলা কৰা যেন পালে কষ্ট পাওঁ " "অৱহেলা আৰু মই ?" "তেনেহ’লে মোৰ পৰা কিয় আতৰি থাকা " বৰ্ষাৰ গালদুখন ৰঙা চিঙা পৰিল৷তাই আজিলৈ ভবাই নাছিলে সমীৰে যে তাই অৱহেলা কৰিছে বুলি কোনোদিন অনুভৱ কৰিব৷আচলতে তাইয়ো অৱহেলা কৰা নাই,মায়া উভতি আহিলে তাইৰ অস্তিত্ব হেৰাব বুলিহে অলপকৈ আতৰি থাকে৷কিন্তু দায়িত্ববোধৰ পৰা কেতিয়াও পলাই যোৱা নাই৷বুকুখন লাহে লাহে গধুৰ হৈ পৰিল৷সমীৰক ভালদৰে কাপোৰ কানি পিন্ধাই চুলিখিনি আছুৰি তাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াকৈয়ে যাবলৈ ওলাল৷সমীৰে তাইৰ চাদৰৰ আগটোতে টান মাৰি ধৰিলে৷পাছলৈ ঘুৰি তাই ক’লে " নাই যোৱা আতৰি,দৰব খোৱাৰ সময় হ’ব হ’ল৷তাৰ আগতে কিবা এটা খোৱাই লওঁ" চাদৰৰ আগটো এৰি দিলে সমীৰে৷বৰ্ষাও ৰুমটোৰ পৰা ওলাই গ’ল তেনেকুৱাতেই ফোনটো বাজি উঠিল,মায়াৰ ফোন৷ৰিচিভ কৰিবলৈ মন নথকা সত্বেও কিনো কয় জানিবলৈ খুজিলে৷সেইদিনা তাই হস্পিতালত বৰ্ষাৰ কথা মিচাকৈ কোৱা বুলি জানি খঙ এটা উঠিয়েই আছে৷তথাপিও এসময়ৰ প্ৰেমিকা আৰু ভাল বান্ধৱী বুলিয়েই ফোনটো ৰিচিভ কৰিলে৷মায়াই ভাল বেয়াৰ খবৰ সুধি,পুৰণা স্মৃতি কিছুমানৰ কথাও উলিয়ালে৷এতিয়া সেইবোৰ কথা পাতিবলৈ বা মনত কৰিবলৈ মন যোৱা নাই তাৰ৷বাৰে বাৰে কথাবোৰ সলাবলৈ খুজিলে৷কিন্তু মায়াই তাই যে এতিয়া অকলশৰীয়া সেই কথা জনাই বাৰে বাৰে সমীৰক উপলব্ধি কৰাব খুজিলে সিহঁতৰ প্ৰেমৰ কথা৷জপাই থোৱা দোৱাৰখন লাহেকৈ খুলি বৰ্ষাই ভাতৰ থালীখন লৈ তাৰফালে আগবাঢ়ি আহিছে৷তাকেদেখি মায়াৰ ফোনটো কাটি মোবাইলটো চুইটচ অ’ফ কৰি একাষে থৈ দিলে৷ সমীৰে তাইৰ দেখি ল’ৰালৰিকৈ ফোনটো থোৱা দেখি বৰ্ষাৰ অলপমান কথাবোৰ অসহজ যেন লাগিলে৷আজিকালি অৱশ্যে সমীৰলৈ থকা ভয়বোৰ কমিছে গতিকে লগালগ প্ৰশ্ন কৰিলে " কাৰ ফোন আছিল ?" "অফিচৰ পৰা " বুলি সমীৰে মিচাকৈয়ে কৈ দিলে৷কাৰণ আন এদিনো এইদৰে মায়াৰ সৈতে কথা পতাটো বৰ্ষাই মন কৰোঁতে তাক কৈ দিছিল ব্যস্ত আছে যদি মই পিছত আহিম আৰু তাৰ পাছত তাৰ পৰা দুৰে দুৰেই আছিল৷বৰ্ষাই যে অভিমান কৰে বুজিব পৰা হ’ল৷অভিমানৰ ওৰণি তুলি অন্যমনস্ক হৈ ইটো সিটো কৰি ফুৰিছিল তাই ৷এতিয়া তাইক কোনোধৰণৰ মানসিক অশান্তিত ভুগা দেখিলে তাৰো কষ্ট হয়,সেয়ে যিমান পাৰে অসহজ হ’ব পৰা সময়বোৰক এৰাই চলে৷বৰ্ষাক সুখত ৰাখিব খোজে,বৰ্ষা সুখী হওঁক৷ কথাবোৰ কৈ বৰ্ষাই তাক কেনেবাকৈ সন্দেহ কৰিছে নেকি ভাবিয়েই তাইৰ মুখলৈ চাই আছিল৷কিন্তু নাই তেনেকুৱা একো দেখা নাই৷বৰ্ষাই সানিপিটিকি ভাতৰ গৰাহ এটা তাৰফালে আগবঢ়াই দিলে৷মুখ মেলি পৰম তৃপ্তিৰে ভাতগৰাহ খাওঁতে বিয়াৰ দুদিনৰ পাছতেই তাই ৰন্ধাবোৰ দেখি তাইৰ ওপৰত চিঞৰি উঠাৰ দৃশ্যটো চকুৰ আগত ভাহি আহিল৷লগালগ কথাটোৱে বুকুত শূল বিন্ধাদি সোমাই পৰাত চৰচৰণি খালে৷ বৰ্ষাই তাৰ পিঠিতে থপথপাই মোহাৰি পানী অলপ খুৱাই দিলে৷সমীৰৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰিল,বৰ্ষাই তাইৰ চাদৰৰ আগটোৰে সমীৰৰ চকুৰ কোণ কেইটা মোহাৰি সুধিলে "থিকেই আছেনে এতিয়া " সমীৰেও হুমুনিয়াহ এটি কাঢ়ি আন গৰাহ ভাত মুখত ল’লে৷সোঁহাতখনত বেণ্ডেজ থকাৰ বাবে বাওঁহাতেৰে চামুচেৰে খাবলৈ কষ্ট পাব বুলিয়েই বৰ্ষাই খোৱাই দিয়ে নিজ হাতেৰে৷এই ভাত গৰাহত এক বেলেগ ধৰণৰ তৃপ্তি আছে৷সৰুতে স্কুল যাওঁতে মাকে লাডু কৰি খোৱাই পঠিওৱাৰ দৰেই সোৱাদ৷বৰ্ষাৰ মাজত এতিয়া সমীৰে মাকৰ দৰেই নিস্বাৰ্থ মৰম আৰু আৱেগ বিচাৰি পায়৷আত্মসন্তুষ্টিত আৰু বেছি খাবলৈ মন যোৱা নাই তাৰ সেয়ে দুগৰাহমান খায়েই নাখাওঁ বুলি আব্দাৰ কৰিছিল কিন্তু বৰ্ষাইহে ফুচুলাই,ধমক দি আটাইখিনি শেষ কৰালে৷আজিকালি মৰম আদৰবোৰ বেছিকৈ পায় বাবে সমীৰো কেচুৱাৰ দৰে হৈ পৰিছে৷বৰ্ষাই অলপ মৰম লগাই বা কেতিয়াবা নিৰস কথা কিছুমান নক’লে সহজে সমীৰে মানিয়েই নলয় ৷ আবেলিপৰত ডক্তৰ আহিল,সমীৰক চেকআপ কৰি আজি ধৰি ধৰি অলপকৈ থিয় কৰাবলৈ যত্ন কৰিলে৷ধৰি দিলে সমীৰেও পাৰিছে থিয় হ’বলৈ,সেয়ে এতিয়াৰ পৰা ৰাতিপুৱা গধূলি খোজ কাঢ়িবলৈ চেষ্টা কৰিবলৈ জনাইছে৷বিষবোৰ এতিয়াও থকাৰ বাবে ইনজেকচন দিলে,ৰাতিলৈ জ্বৰ উঠিবও পাৰে বুলি বৰ্ষাক জনাই থৈ ডক্তৰজন গ’লগৈ৷এটা ভৰিত বেণ্ডেজ থকাৰ বাবে লৰাবই নোৱাৰে তাতে আজি ইটো ভৰিটো ইনজেকচন দিয়াত অলপ অলপকৈ ফুলি আছে৷ভয়ো হৈছে বৰ্ষাৰ,এপাকত ভাবিলে নিবিড়কে মাতি দিব নেকি কিন্তু পিছমুহূৰ্ততে মনলৈ আহিল কিমাননো আমনি কৰিব যি হয় নিজেই কৰিব লাগিব এতিয়া৷ৰাতিলৈ কিবা দিগদাৰ হ’লেটো প্ৰিয়া হঁত আছেই৷ গধূলি শাহুৱেক বৰুৱানীৰ ফোন আহিল৷খবৰ খাটি সুধাৰ পাছত সমীৰক এবাৰ দেখা কৰিবলৈ বুলিয়েই ভিদিঅ’ ক’ল কৰিবলৈ জনালে৷বৰ্ষাইয়ো ফোনটো হাততে লৈ সমীৰৰ কাষতে বহি ল’লেগৈ,তাৰ পাছতে বৰুৱানীলৈ ফোন লগালে৷দুয়োটাকে একেলগে ওচৰাওচৰিকৈ থকা দেখি বৰুৱানীৰ মনটোও উৎফুল্লিত হৈ উঠিল৷সিহঁতৰ কথা বতৰাবোৰতো দুয়োটাক সুখী থকা যেনেই লাগিছে৷ হাঁহি থকা চকু দুহালে মধুৰ সময়ৰ দোহাই দি গ’ল৷ সমীৰক হস্পিতালৰ পৰা অনা দিনাৰ পৰা আজিলৈ বৰ্ষাই তাৰসৈতে বিচনাৰ ভাগ বতৰা কৰি শুৱা নাই৷তাতে এতিয়া শুৱলৈ জেগা যেনেতেনে জোৰেহে সমীৰলৈ৷বৰ্ষাৰ ভয় লাগে কেনেবাকৈ হাতভৰি সমীৰৰ গাত পৰে বুলি সেয়ে মাটিতে সৰু তুলি এখন পাৰিলৈ শুৱে৷সমীৰৰ বেয়া লাগে তাইক তেনেকৈ শুৱা দেখিলে,সেয়ে দিগদাৰ পালে ইটো ৰুমতে শুৱলৈয়ো কয় কিন্তু তাইহে ৰাতি কেনেবাকৈ প্ৰয়োজন হ’ব বুলি তাক এৰি ক’লৈকো নাযায়৷আজিও তাই কাম বন সামৰি সমীৰক সকলোবোৰ যোগাৰ দি লৈ শুৱলৈ আহিল৷কিন্তু সমীৰে জানি বুজিয়েই মিচাকৈ ক’লে "মুৰটো পিটিকি দিয়াচোন খুউব বিষাইছে" ইনজেকচন দিয়াৰ বাবেই হৈছে বুলি বৰ্ষাই ল’ৰালৰিকৈ আহি সমীৰৰ মুৰটোত আলফুলে হাত বুলাই দিলে৷অলপ সময়ৰ পাছতে সমীৰে তাইৰ হাতখন টানি চুমা এটা আকি ক’লে "যাদু আছে তোমাৰ হাতত যাদু "৷ এক ৰক্তাক্ত শিহৰণে বৰ্ষাক কপাঁই গ’ল৷ভেবা লাগি তালৈ চাই থকা বৰ্ষালৈ ঈষৎ হাঁহি এটি মাৰি সমীৰে ক’লে "টোপনি অহা নাই নেকি? তুমিয়ো আজি মোৰ লগতেই শোৱা৷" হঠাতে বৰ্ষাৰ এক ৰহস্যময় শিহৰণ জাগি উঠিল৷তাইয়ো মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে তাৰ কাষতেই বহি পৰিল৷অলপ সময় নিস্তব্ধতা,সমীৰে লাহেকৈ টোপনি যোৱাত ভালদৰে কাপোৰকানিবোৰ দি জ্বৰ আছে নেকি কপালখন চুই চালে,নাই জ্বৰ এতিয়ালৈ উঠা নাই সেয়ে নিশব্দে নিজৰ বিচনা পালেগৈ৷(আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা ❤️

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 46) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷আপোনালোকৰ মৰমবোৰৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ❤️বহুত মৰম সকলোলৈ৷) কাণৰ কাষতে কোনোবাই কান্দি থকা যেন শুনি সমীৰে চকামকাকৈ টোপনিৰ পৰা সাৰ পালে৷মনতে এইয়া বৰ্ষাই হ’ব বুলি আশা কৰিছিল কিন্তু সন্মুখত মায়াক কান্দি থকা দেখি সি আচৰিত হৈ পৰিল৷সি সাৰ পোৱা দেখি তাই তাৰ হাততে ধৰি লৈ সুধিলে " আগতকৈ বেটাৰ ফিল হৈছেনে" সমীৰেও মুৰটো অলপকৈ লৰাই দিলে৷শাৰীৰিক আঘাটবোৰৰ বাবে বৰকৈ কথা বতৰা পাতিব পৰা হোৱা নাই৷তথাপিও চকুহালে বৰ্ষাক বিচাৰি ফুৰিছে৷এইদৰে এটা ৰুমত মায়াৰ সৈতে থাকিবলৈ অলপো মন যোৱা নাই,মায়াৰ উপস্থিতিয়ে সুখ দিয়াৰ সলনি কষ্টহে দিছে৷এক অচিনাকি ভাৱনাই হেৰুৱাই পেলাইছে,এইমুহূৰ্তত তাৰ কাষত মাত্ৰ বৰ্ষাৰ উপস্থিতিহে বিচাৰিছে৷সম্পৰ্ক যেনেকুৱাই নহওঁক যোৱা এটা বছৰ বৰ্ষাৰ সৈতে কটাই বৰ্ষা এতিয়া তাৰ বাবে অভ্যাস হৈ পৰিছে৷মনৰ অনুভূতিবোৰ কেতিয়ানো মায়াৰ পৰা বৰ্ষালৈ সলনি হৈ পৰিল সি নিজেও নাজানে৷তাৰ হৃদয়ত মায়াৰ বাবে থকা অধিকাৰবোৰ এতিয়া অন্ততঃ তাইক দিব নোখোজে৷অতীত সদায়েই পুৰনি৷অতীতৰ বাটত খুজ দি বৰ্তমানটো মষিমূৰ কৰিব নোৱাৰে৷প্ৰতিপল কাষত বিচৰা মায়াৰ সহানুভূতিখিনি এতিয়া তাৰ বাবে অচিনাকি৷মায়াৰ স্পৰ্শত অস্বস্তি অনুভৱ কৰিছে আৰু মায়াৰ সৈতে এই নিৰ্জনতাবোৰে তাক বাৰুকৈয়ে অস্বস্তিত পেলাইছে৷মায়াই কিবাকিবিবোৰ কৈ আছে কিন্তু তাৰ এইবোৰ শুনি থাকিবলৈ অলপো মন যোৱা নাই৷বৰ্ষা ক’ত আছে মনটোৱে বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰিছে৷সেয়েই অস্পষ্ট মাতেৰেই মায়াক সুধিলে "বৰ্ষাক দেখা নাই যে ...??" মায়াই সহজ ভাৱেই মিচাকৈ কৈ দিলে " মই আজিলৈ বহুবাৰ আহিছো কিন্তু বৰ্ষাক দেখা মনত পৰা নাই৷" মায়াৰ এই কথাষাৰে সমীৰক ভাঙি পেলাইছে ভিতৰৰ পৰা৷তাৰমানে বৰ্ষাই সচাঁকৈ তাক এৰি গ’লগৈ নেকি?মনৰ অজানিতে হৃদয়খনে উচুপি উঠিল তাইৰ বাবে ৷চকুহাল মুদি দিলে অলপ সময়ৰ বাবে,বৰ্ষাৰ বাবে হৃদয়ত খং,অভিমানবোৰে ঠাই ল’লেহি৷মায়াই কিবা কিবি কথাৰে তাৰ সৈতে সময় কটাবলৈ বিচাৰিছিল যদিও সি তাইক "অলপ সময় অকলে এৰি দিয়া "বুলি কোৱাত তাইয়ো সমীৰৰ কথাক অগ্ৰাহ্য কৰিব নোৱাৰি ওলাই আহিল৷ গেটৰ সন্মুখতে বৰ্ষা আৰু নিবিড়ে মায়াক হস্পিতালৰ ভিতৰৰ পৰা ওলাই যোৱা দেখি ল’ৰালৰিকৈ সমীৰৰ ওচৰলৈ ঢাপলি মেলিলে৷বৰ্ষাই সমীৰৰ কেবিনৰ দোৱাৰখন অলপকৈ মেলি চালে,সমীৰ শুই আছে কিন্তু তাৰ কপালত লিপষ্টিকৰ দাগ সুস্পষ্ট৷চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰিল তাইৰ ,তাৰমানে এইয়া মায়াই...নোৱাৰিলে ভাবিবলৈয়ো !হৃদয়ত একুৰা জুই জ্বলি উঠিল৷মন্দিৰৰ পৰা অনা প্ৰসাদ অলপ নিবিড়ৰ হাততে দি সমীৰৰ কাষলৈ পঠিয়ালে৷ নিবিড়ক দেখাৰ লগে লগেই সমীৰৰ চকুহাল উজ্জ্বলি উঠিল৷তাৰ আশে পাশে কেনেবাকৈ বৰ্ষাও আছে নেকি চকুৰে ঢুকি পোৱালৈ বিচাৰিলে৷কিন্তু নেদেখিলে,পুনৰ মনটো সেমেকি উঠিল৷নিবিড়ক সুধিবলৈয়ো সাহস হোৱা নাই,কাৰণ এতিয়ালৈ সকলো কথা যে বৰ্ষাই নিবিড়ক জনাইছে সেয়া বুজিছে৷সেয়ে তাৰ ফালে চাবলৈয়ো লাজ লাগিছে নিজৰে৷সমীৰৰ কপালত জিলিকি থকা লিপষ্টিকৰ দাগটোত নিবিড়ৰ মুৰটোৱে কাম নকৰা হৈ পৰিল৷সিও নুবুজাকৈ থকা নাই এইয়া যে মায়াৰ কাম৷কাষতে থকা কপাহ অলপ হাতত তুলি মোহাৰি দিলে দাগটো৷খংতে সমীৰক এষাৰো মাত নিদিয়াকৈয়ে ৰুমটোৰ পৰা উলাই আহিল৷সমীৰে নুবুজিলে,নিবিড়ে কিয় তাৰ কপালখন মোহাৰি দিলে৷ এদিন দুদিনকৈ সময়বোৰ পাৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷বৰ্ষাই সমীৰক এৰি এক মুহূৰ্তৰ বাবেও ক’লৈকো আতৰি নাযায় কিজানিবা মায়াই পুনৰ আহে তাৰ কাষলৈ৷কিন্তু নিজেও সমীৰে শুই থকা অৱস্থাতহে তাক এপাক চাই থৈ আহেগৈ৷ৰাতি ৰাতি টোপনি খতি কৰি কিবা প্ৰয়োজন হ’ব বুলি বহি থাকেগৈ কিন্তু সমীৰৰ সৈতে কোনো কথাৰে অৱতাৰণা নকৰে৷সি কথা পাতিব খুজিলেও মনত প্ৰাণত সাজ লোৱা অভিমান বোৰে তাৰ লগত সহজ হ’বলৈ নিদিয়ে৷ভয় লাগে এতিয়া তাইৰ কেনেবাকৈ সমীৰে যদি মায়াক আকোঁৱালি লয়৷ বৰ্ষাক প্ৰতিপল কাষত বিচাৰি সমীৰে হাবাথুৰি খায়৷সচাঁকৈ তাৰ পৰা আতৰি যাব বুলি ভয় কৰে এতিয়া৷আজি ৰাতিপুৱাৰ পৰা দুপৰীয়া হ’লহি বৰ্ষাই এতিয়ালৈ তাক চাবলৈ অহাই নাই৷মনে কথাবোৰ চিন্তা কৰি আছে৷চকুমুদি থকাৰ পৰাই সমীৰে অনুভৱ কৰিলে কোনোবা তাৰ ৰুমলৈ সোমাই আহিছে৷প্ৰথমে এইয়া মায়া বুলিয়েই সন্দেহ কৰিছিল কিন্তু চকুহাল অলপকৈ মেলি চালে লাহেকৈ দৰ্জাখন খুলি মনে মনে বৰ্ষা সোমাই আহিছে৷তাৰ হাতভৰি কেইটা লাহেকৈ তিতা কাপোৰ এখনেৰে মোহাৰি দিলেহি তাই৷চুলিখিনিতো হাত ফুৰাই থিকথাক কৰি দিলে,তেনেকুৱাতেই সমীৰে চকুহাল খুলি তাইক প্ৰশ্ন কৰিলে " ইমানদেৰি অহা নাছিলা কিয় ?" তেনেকুৱাতেই ডাক্তৰ এজন ৰুমটোলৈ সোমাই আহিলে৷বৰ্ষাইয়ো তেখেতক দেখিয়ে বাহিৰলৈ উলাই দিলে৷আজি সমীৰে আগতকৈ অলপ হ’লেও ভাল পাইছে৷অৱশ শৰীৰটো লৰাব পাৰিছে,মুৰটোও ইফালেসিফালে ঘুৰাব পাৰিছে৷ডাক্তৰজনৰো সমীৰক সোনকালেই সুস্থ হোৱা যেন দেখি ভাল লাগিছে৷তেওঁৱেই সমীৰক ক’লে " বৰুৱা তোমাৰ কিন্তু এইখন সৌভাগ্য দেই " সমীৰে তেওঁৰ ফালে অবাক হৈ চাই ৰ’ল তাকে দেখি ডাক্তৰজনে পুনৰ ক’বলৈ ধৰিলে৷ "আপুনি জীৱন দান পাইছে বুজিছে বৰুৱা,জীৱন দান ৷সাবিত্ৰীয়ে সত্যবানৰ জীয়টো যমৰ পৰা খুজি অনাৰ দৰেই আপোনাৰ পত্নীয়েও আপোনাক মৃত্যুৰ পৰাহে বচাই আনিছে " সমীৰে আৰু অলপ আচৰিত হৈ প্ৰশ্ন কৰিলে "তাৰমানে ?" "এনেকুৱা কেচত আমি জীয়াই থকাটোৰ সম্ভৱনা খুবেই কম পাওঁ৷আপোনাৰ গাড়ীখন দেখিলেটো বিশ্বাসেই নহয়,তাতে ঠাণ্ডাত আপোনাৰ শৰীৰটো লাহেকৈ মৰিবলৈ ধৰিছিল,আই মিন তেজবোৰ গোট মাৰিবলৈ ধৰিছিল৷হস্পিতাল অনা আৰু অলপ দেৰি হোৱা হ’লে দিগদাৰেই আছিল৷তাত থকা মানুহবোৰেটো ঢুকাল বুলিয়েই ধৰি লৈছিল ৷" "তাৰ পাছত ?" ডাক্তৰজনে হাঁহি মাৰি ক’লে "আপোনাৰ পত্নীৰ বিশ্বাসৰ বলতেই আপুনি এইয়া আমাৰ চকুৰ সন্মুখত সুস্থ হৈ আছে৷" নিজৰ কৰিব লগীয়া কামখিনি কৰি ডাক্তৰজনো ওলাই গ’ল৷কথাষাৰ শুনি সমীৰৰ মনটোৱে পৰম শান্তি পালে ৷তাৰমানে বৰ্ষা সেইসময়তো তাৰ লগতেই আছিল আৰু তাৰ এই জীৱন বৰ্ষাৰ বাবেহে৷লগালগ চকুপানীবোৰে ডোঙা পাতিলেহি৷বৰ্ষাৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা বাঢ়ি আহিল৷ দিন বাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে বৰ্ষাৰ প্ৰতি সমীৰৰো হাবিয়াস বাঢ়িব ধৰিলে৷লাহে লাহে সমীৰে অনুভৱ কৰিলে,সি টোপনি গ’লেই কোনোবাই তাৰ কাষতে বহি থাকেহি আৰু সাৰ পোৱা যেন দেখিলেই আতৰি যায়৷কথাটো দুদিনমান লক্ষ্য কৰি এইয়া বৰ্ষা বুলিয়েই জানিব পাৰি তাৰ মনটোও ফৰকাল যেন লাগিল৷এতিয়া তাৰ বৰ্ষাৰ সৈতে মন ভৰাই কথা পাতিবলৈ মন যায়,তাইক দিয়া কষ্টবোৰৰ বাবে ক্ষমা খুজিবলৈ মন যায় কিন্তু বৰ্ষাই সি সাৰে থকা দেখিলে তাৰ কাষলৈ যে নাহে আৰু আহিলেও তাৰ সৈতে কোনো কথাই পাতিব নুখুজে, সেই ভাবিয়েই মনটো দুখ লাগি আহে৷ আজি সিও বৰ্ষাৰ সৈতে কথা পাতিহে এৰিব বুলি তাই অহালৈ বাট চাই আছে৷কিন্তু তাক সাৰ পাই থকা দেখিলে যে তাই সোমাই নাহে সেই কথাও বুজি উঠিছে সেয়ে চকুহাল মুদি তাই অহালৈ বাট চাই আছে৷এসময়ত বৰ্ষা সোমাই আহিল ৰুমটোলৈ৷কাষতে থকা চকীখনত বহি সমীৰৰ মুৰটোত হাতখন ফুৰাই দিলেহি৷এক আপোন আপোন পৰশে সমীৰক ভৰাই তুলিলে৷নোৱাৰিলে আৱেগক প্ৰশ্ৰয় দি বৰ্ষাৰ পৰা নিজকে লুকুৱাই ৰাখিবলৈ৷থাপমাৰি তাইৰ হাতখনতে ধৰি লৈ আলসুৱা সুৰতেই সুধিলে "মোৰ লগত কিয় কথা নাপাতা? আজিও বেয়া পাই আছা?" অভিমানৰ সুৰত বৰ্ষাৰ পোনপটীয়া উত্তৰ " নাই পোৱা,চাওঁ হাতখন এৰি দিয়ক নহ’বা কোনোবাই দেখিব " সমীৰে চঞ্চলভাৱেই কৈ উঠিল " কি হ’বনো,নিজৰ পত্নীৰ হাত খনহে ধৰিছোঁ৷পৰ স্ত্ৰিৰ হাতত ধৰা নাই নহয় " বৰ্ষাই প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে তাৰফালে চাই সুধিলে "পত্নী? তেতিয়াহ’লে ডিভোৰ্চ পেপাৰখন কিয় দিছিলে?" সমীৰৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰিল,এৰি দিলে বৰ্ষাৰ হাতখন৷কিবা ক’ব খুজিও বোবাৰ দৰে হৈ পৰিল৷অলপ সময় বৰ্ষাৰ শিৰৰ সেন্দূৰখিনিত দৃষ্টি আৱদ্ধ কৰি পুনৰ কৈ উঠিল "মই খঙত আছিলোঁ ,কিন্তু মই নাভাবো এতিয়া তেনেকুৱা কিবা এটা কৰাৰ কথা" বৰ্ষাৰ অন্তৰে আনন্দত নাছি উঠিছিল তথাপিও সেই সুখৰ ৰেশ মুখত জিলিকিবলৈ নিদিয়াকৈ সমীৰক প্ৰশ্ন কৰিলে " কিন্তু এই এডজাষ্টমেন্ট আৰু আণ্ডাৰষ্টেডিঙত পতি পত্নী হ’ব পাৰেনে?" সমীৰে কোনো উত্তৰ নিদিলে৷তাইয়ো সেইখিনিৰ পৰা আতৰি আহিলে৷সমীৰক তাইয়ো এতিয়া হেৰুৱাবলৈ নোৱাৰে,সমীৰে যেতিয়া নিজৰ ব্যৱহাৰত অনুতপ্ত হৈ এই কথাষাৰ ক’বলৈ পাৰিছে তেনেহ’লে অনুভৱ কৰিছে এই সম্পটোৰ বিষয়েও৷সমীৰে সুস্থ হ’লে কথাবোৰ ভালদৰে জানিব লাগিম কিন্তু এতিয়া তাৰ ওপৰত কোনো কথাৰ প্ৰেচাৰ দিব নোৱাৰে৷লাহে লাহে সমীৰৰ গুৰুত্ব পাই তাইৰ দিনবোৰো সুখৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷সৰু সৰু কথাতেই সুখ বিচাৰিব জানে বাবেই দুখবোৰ অনুভৱ হ’বলৈ নিদিয়াকৈ দিনবোৰ পাৰ হৈছে৷ সম্পূৰ্ণ পোন্ধৰ দিনৰ অন্তত হস্পিতালৰ পৰা ডিছাৰ্জ লৈ ঘৰলৈ আনিলে৷তিনিমাহৰ বাবে বেডৰেষ্ট দিছে,লাহে লাহে শৰীৰৰ ঘাঁবোৰো শুকাবলৈ ধৰিছে৷হয়তো বৰ্ষাৰ মৰমে তাক সোনকালে সুস্থ হ’বলৈ বাধ্য কৰাইছে ৷প্ৰিয়াহঁতো ঘৰৰ পৰা আহি পালেহি৷বৰ্ষাৰ জীৱনত যে ইমানখিনি পৰিৱৰ্তন আহিলে সেইটো ভাবিয়েই প্ৰিয়াৰ ভয় লাগিছে৷মায়ালৈয়ো খঙ উঠিছে,স্বাৰ্থপৰ হৈ কিদৰে এখন সংসাৰ ভাঙি নিজৰ অস্তিত্ব ঘুৰাই পোৱাৰ স্বাৰ্থত লাগিছে তাই,ভাবিয়েই ঘৃণা উপজিছে তাইৰ ওপৰত৷প্ৰিয়াই সমীৰৰ খবৰ ল’বলৈ আহোঁতে অনুভৱ কৰিলে,সমীৰক আগতকৈ অলপ সলনি হোৱা যেন৷প্ৰতিটো কথাতেই সি এতিয়া বৰ্ষাৰ ওপৰত ডিপেন্দ হৈ থাকে৷নিজে কৰিব নোৱাৰাৰ বাবেই নহয় তাৰ চকুত বৰ্ষাৰ নামটো উচ্চাৰণ কৰোঁতে এক বেলেগ ধৰণৰ সুখ দেখা পাই৷তাতে সমীৰে ডিভোৰ্চ পেপাৰখন জ্বলাই পেলোৱা কথাটো বৰ্ষাই প্ৰিয়াক জনাওতে তাই জোকাইছিল "বৰ্ষা শিল গলাই দিলা " বৰ্ষাই মিচমিচাই হাঁহিছিল যদিও সেই হাঁহিৰ আঁৰত ভয় এটি লোকাই আছিল৷সেই ভয় মায়াৰ বাবে সেইটোও বুজি উঠিছিল,সেয়ে প্ৰিয়াই বৰ্ষাক বুজাইছিল যদি সমীৰক নিজৰ কৰিব বিচাৰা মায়াক আতৰাই পঠিওৱা৷সমীৰক নিজৰ কৰাৰ যত্ন কৰা৷তাৰ ওপৰত চকু ৰাখা,মনত ৰাখিবা যে সি যাতে মায়াৰ সৈতে কন্টেকত আহিব নোৱাৰে৷বৰ্ষাইয়ো মনতে ভাবিছিল যি হয় ভালৰ বাবেই হয়,কিন্তু মায়াক কিদৰে আতৰাই ৰাখিব সেইটো ভাবি পোৱা নাছিল৷চাই থাকোঁতেই এমাহ পাৰ হ’ল ৷মি.বৰুৱা আৰু বৰুৱানীও ঘৰমুৱা হ’ল৷সমীৰৰ অফিচৰ কামখিনি নিবিড়েই চোৱাচিতা কৰি আছে৷সেই সংক্ৰান্তত প্ৰায়েই অহাযোৱা কৰি থাকে৷ছায়াক ভালপোৱাৰ কথাটো সমীৰক জনাইছে যদিও বাকীবোৰ কথা এতিয়ালৈ জনোৱা হোৱা নাই৷কাৰণ সমীৰৰ জীৱনত এতিয়াও মায়া আছেনে নাই সিহঁতি সেই বিষয়ে কোনো কথাই নাজানে৷তাতে মনত কষ্ট পোৱা কোনো কথাই ক’বলৈ ডাক্তৰেও মানা কৰিছে৷এক সঠিক সময়ৰ অপেক্ষাত সিহঁতিও দিনবোৰ পাৰ কৰিছে৷(আগলৈ)

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 45) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই আজিৰ খণ্ডটো আগবঢ়াই দিলোঁ ৷) যদিও বৰ্ষাই সমীৰক এৰি সদায়ৰ বাবে আতৰি আহিব খুজিছে তথাপিও গাড়ীত উঠাৰ সময়লৈকে মনে প্ৰাণে কামনা কৰিছিল ,যদি সমীৰে এবাৰলৈ কৈ দিয়ে "বৰ্ষা তুমি নাযাবা" ৷ৰৈ দিলে হয় তাৰ এষাৰ মাততেই তাৰ বাবে ৷কিন্তু আশাবোৰ বুকুতে মৰহি গ’ল৷ঘৰৰ পৰা এয়াৰপৰ্টলৈ আধাঘণ্টাৰ বাট,বাৰে বাৰে ফোনটো চাই আছে কিজানিবা সমীৰে ফোনটো কৰিছেই৷ কিন্তু নাই,সমীৰৰ কোনো ফোন মেচেজ বুলিবলৈ একোকেই নাই৷খঙতে ফোনটো চুইটচ অ’ফ কৰি থৈ দিলে৷ বাহিৰত বতাহ ধুমুহাৰ সৈতে বৰষুণ আহিছে,যেনেতেনে আহি এয়াৰপৰ্ট পালেহি যদিও বহি আছে ,বতৰ ভাল নহ’লে ফ্লাইট এঘন্টামান লেট হ’ব বা তাতকৈয়ো বেছি দেৰি হ’ব পাৰে৷ বৰ্ষাবিহীন ঘৰখন একেবাৰেই নিজান হৈ পৰিছে,নিৰ্জনতাত নিসংগতাৰ ভয় ভাৱে সমীৰক আগুৰি ধৰিছে৷য’তে ত’তে বৰ্ষাৰ উপস্থিতি বিচাৰি হাবাথুৰি খাইছে৷টেবুলতে এতিয়াও পৰি ৰোৱা ডিভোৰ্চ পেপাৰখন দেখি বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰ বাঢ়িব ধৰিছে৷বৰ্ষাৰ প্ৰতিটো কথাই আমনি কৰিবলৈ ধৰিছে৷বৰ্ষা অবিহনে এটা অনিশ্চিত ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি জীৱনলৈ আজি প্ৰথমবাৰ ভয় হৈছে,অনুশোচনাত ভুগিছে সি৷নাই এইদৰে অস্থিৰতাৰে জীৱন কটাব নোৱাৰে,বৰ্ষাক এইদৰেই যাবলৈ দিব নোৱাৰে৷তাৰ বাদে তাইৰ জীৱনত এতিয়া কোনো নাই,বৰ্ষাক এইদৰে যাবলৈ দিব নোৱাৰে৷ফোনটো বিচাৰি কঁপা কপাঁ হাতেৰে বৰ্ষাৰ নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলে৷এবাৰ নহয় দুবাৰ নহয় ,বহুবাৰ ফোন লগাইছে কিন্তু ফোনটো চুইটছ অ’ফ৷নিবিড়লৈয়ো ক’ল লগাইছে,বতাহ বৰষুণৰ বাবে ফোনটো আউত অফ নেটৱৰ্ক বুলি কৈছে৷নোৱাৰিলে আৰু ৰৈ থাকিব এইদৰে,গাড়ীৰ চাবিটো হাতত তুলি লগালগ দৌৰি ঢাপৰি তললৈ নামি আহিল৷বতাহ ধুমুহা বৰষুণকো নেউচি গাড়ীৰ স্পিদ বঢ়াই দিলে৷এইমুহূৰ্তত বৰ্ষাক ৰখোৱাৰ বাদে আন কোনো কথাই মুৰলৈ অহা নাই ৷গাড়ীৰ স্পিদ ইমানেই বাঢ়ি গ’ল যে গাড়ীখন তাৰ কন্ট্ৰলৰ বাহিৰত গুচি গ’ল,ইফালে বৰষুণত বাট নেদেখা হৈ পৰিছে৷অলপদুৰ যোৱাৰ পাছত ধাম কৰি এটা ডাঙৰ শব্দ হ’ল৷চিটিকি পৰিল দুৰৰ খালৈত তাৰ গাড়ীখন৷ লাহে লাহে বৰষুণজাক কমিবলৈ ধৰিলে৷হয়টো অলপ পাছতেই সিহঁতি ঘৰলৈ ৰাওনা হ’ব পাৰিব৷সেই ভাবিয়েই অন্যমনস্ক হৈ পৰা মনটোক বুজাই চকুপানীখিনি মচি লৈছে বৰ্ষাই৷মনটোক বুজাই লৈছে তাই " সমীৰে নিবলৈ নাহে তোক বৰ্ষা,সমীৰ নাহে" ৷তথাপিও মনটো বাৰে বাৰে বিচলিত হৈ পৰিছে৷নিবিড়ে পাৰে মানে সান্ত্বনা দিছে বৰ্ষাক সাহসী হ’বলৈ,তাইয়ো চেষ্টা কৰিছে কিন্তু পৰাহে নাই৷ অলপ সময় পাছতে এয়াৰপৰ্টত ডাঙৰ ডাঙৰকৈ এনাউন্সমেন্ট এটা বাজি উঠিল "passengers for flight air Indian 306 to Guwahati please go to gate no 26 "৷ঘোষণাটো শুনি নিবিড়ে বস্তুবাঢ়নিবোৰ লৈ সেইফালে আগবাঢ়িল আৰু তাৰ পাছে পাছে বৰ্ষাই খোজ দিলে৷যাওঁ বুলিয়েই এইদৰে গুচি যাব পাৰিনে?এতিয়াও কোনোবাখিনিত আশা এটা বাকী আছে,পিছলৈ ঘুৰি ঘুৰি চাই গ’ল কেনেবাকৈ সমীৰ আহিছে নেকি তাইক ঘুৰাই নিবলৈ৷কিন্তু নাই কোনো নাই,ফোনৰ চুইটছটো অন কৰি ল’লে কিন্তু কোনোধৰণৰ ফোন ক’ল বা একো নাই৷মনটো দুখত চেপি কুচি আহিল৷ফ্লাইটত উঠাৰ আগতে পুনৰ বাৰ মোবাইলটো চালে কিন্তু তেতিয়াও একো নাপালে৷চুইটছটো পুনৰ অফ কৰিব লওঁতেই সমীৰৰ নম্বৰৰ পৰা মেছেজ এটা আহিল৷চকুহাল চলচলীয়া হৈ গ’ল,সমীৰৰ দহটা মিছকল৷ৰৈ দিলে তাই একেঠাইতে আৰু নিবিড়ক গৈ মেছেজটো দেখুৱালে৷হাঁহি এটি বিৰিঙি উঠিল দুয়োটাৰে মুখত৷লগালগ সমীৰলৈ ফোন লগালে,কিন্তু ৰিং হৈ হৈ কাট খাই গৈছে,ৰিচিভ হোৱা নাই৷নাযায় তাই ক’লৈকো সমীৰৰ ওচৰলৈকে ঘুৰি যাব৷ইমান ভিৰৰ মাজতো কাৰো কথালৈ আস্বস্ত নকৰি দৌৰি দৌৰি ওলাই আহিল এয়াৰপৰ্টৰ বাহিৰলৈ৷তাইক নিবিড়েও ৰখাব খোজা নাই,চেপি থকা মিচা অনুভৱখিনিক দলিয়াই তাই সমীৰৰ বাবে দৌৰিছে৷ইমান সময়ে সমীৰৰ প্ৰতি থকা অভিমানত শোক এটাই আৱৰি আছিল,কিন্তু সমীৰৰ পৰা অহা দহটা মিচকলৰ মেছেজটোৰ আকুলতাখিনিয়ে তাইক দুৰ্বল কৰি দিলে৷বৈবাহিক জীৱনৰ আৰম্ভণিতে লোৱা প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰে তাইক এতিয়া সমীৰৰ পৰা দূৰৈত যাবলৈ নিদিয়ে৷ বৰ্ষাৰ মুখখন,চকুহাল অলপকৈ উজ্জ্বলিবলৈ ধৰিছিলহে হঠাৎ পুলিচ ষ্টেচনৰ পৰা ফোন কৰি জনালে সমীৰৰ এক্সিডেণ্ট হোৱাৰ খবৰটো৷বৰ্ষাৰ বুকুৰ যন্ত্ৰণাবোৰে উশাহবোৰত সোপা মাৰি ধৰিলেহি৷সমীৰক বিচাৰি ফুৰা চকুহালে ধুৱলীকুৱলী দেখিলে,যন্ত্ৰণাত কাতৰ হোৱা হৃদয়খনে আতনাদ কৰাত চিঞৰ মাৰি উঠিল৷বৰ্ষাৰ চিঞৰ শুনি নিবিড়ো তাইৰ ফালে দৌৰি আহিল৷কি হৈছে তাইৰ,কিয় কান্দিছে সি একোকেই বুজি পোৱা নাই৷বৰ্ষাক বাৰে বাৰে কি হ’ল প্ৰশ্ন কৰিছে কিন্তু বৰ্ষাৰ নিৰৱতাবোৰে তাক অস্থিৰ কৰি তুলিছে৷ ভগ্ন স্বৰেৰে তাই মাত্ৰ সমীৰ,সমীৰ বুলি কৈ মোবাইলটো দেখুৱাই কান্দি আছে৷নিবিড়ৰ চিন্তাবোৰ বাঢ়ি আহিল৷বৰ্ষাৰ হাতৰ পৰা ফোনটো লৈ লাষ্ট ক’ল অহা নম্বৰটোৰ পৰা কথাবোৰ ভালদৰে জানি তাইৰ সৈতে এক্সিডেণ্ট হোৱা ঠাইখিনিলৈ দৌৰ লগালে৷সৰু সুৰা এক্সিডেণ্ট নহয় এটা ডাঙৰ এক্সিডেণ্ট,বৰষুণৰ বাট মণিব নোৱাৰি কেইবাখনো গাড়ীৰ মাজত সংঘৰ্ষ হ’ল৷সমীৰৰ মোবাইলটোৰ বাদে এতিয়ালৈকে মানুহটোক উদ্ধাৰ কৰিব পৰাই নাই৷সমীৰ ক’ত আছে কোনেও নাজানে,বৰ্ষা আৰু নিবিড়ে আহি সমীৰক হাবাথুৰি খাই বিচাৰিছে৷দ খাৱৈত গৈ পৰা গাড়ীখন কাৰ হয় সেই বিষয়ে পুলিচে এতিয়াও তদন্ত চলাই আছে৷গোটেইখন মানুহৰ ভিৰ,বৰ্তমান সময়লৈকে দুটা ডেডবডি পোৱা গ’ল আৰু আঘাতপ্ৰাপ্ত সকলক হস্পিতাললৈ নিয়া হ’ল৷কিন্তু এতিয়ালৈ সমীৰৰহে কোনোধৰণৰ খবৰখাতি পোৱা নাই৷ঠাইখিনিত এক বুজাব নোৱাৰা হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশে বিৰাজ কৰিছে,ৰেস্কিউ টিমে বিচাৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে৷তাতে বৰ্ষাই কোনোবা দুজনে পাতি থকা শুনিলে " ইমান ডাঙৰ এক্সিডেণ্ট হৈ দ’ খাৱৈত পৰিছে যেতিয়া বচাৰ চান্স তেনেই নগণ্য "৷ কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাৰ কাণ মুৰ গৰম হৈ আহিল,ভালপোৱা মানুহজনৰ বিষয়ে কোনোবাই এই মুহূৰ্তত এনেকুৱা নঞৰ্থক ধাৰণা লৈ কথা পতাটো সহ্য কৰিব নোৱাৰিলে৷মানুহ কেইজনৰ ওপৰত চিঞৰি উঠিল " যদি ভাল কিবা এটা ক’ব নোৱাৰে বেয়াটো চিন্তা কৰি ইয়াত নাথাকিব,যাওঁক ইয়াৰ পৰা,মোৰ চকুৰ আগৰ পৰা আতঁৰ হওঁক৷" বৰ্ষাৰ এনে ৰূপ নিবিড়ে প্ৰথমবাৰ লক্ষ্য কৰিছে,তাৰ বুকুখনো কঁপি উঠিছে৷প্ৰিয় জনক হেৰুৱাৰ ভয়ত এই সময়ত বৰ্ষাই মানসিক ভাৰসাম্যতা হেৰুৱাই পেলাইছে৷সকাহ দিব পৰাকৈ নিবিড়ৰ নিজৰ অৱস্থাই ভাল নহয় বৰ্ষাক কিদৰে কিবা ক’ব বা বুজাব৷চিন্তা বাঢ়িব বুলিয়েই ঘৰত এতিয়ালৈক খবৰ দিয়া হোৱা নাই ,বৰ্ষাক চম্ভালিবলৈ বুলিয়েই ছায়াক মাতি পঠাইছিল৷তাইয়ো আহি পালেহি,বৰ্ষাই পাৰে মানে তাইকে সাবটি ধৰি কান্দিবলৈ লাগিছে৷তিনিঘণ্টা সময় পাৰ হৈ গ’ল এতিয়াও সমীৰৰ কোনো খবৰ পোৱা নাই৷ৰেস্কিউ টিম ভাগৰি পৰিছে,কেহেপা মৰা চেচাত তলৰ পৰা ওপৰলৈ ৰচীৰে অহা যোৱা কৰোঁতে৷ এসময়ত খাৱৈৰ পৰা আতৰত থকা টিলাটোৰ পৰা তেজেৰে লুটুৰিপুটুৰি হৈ থকা বডি এটা পোৱা গ’ল ৷ মুখখন ধৰিবই পৰা নাই৷বডিটো উঠাই আনোতে কিছুমানে চিঞৰি উঠিল "নাই নাই,উশাহ লোৱা নাই,এইটোও ডেডবডিহে চাগৈ" কথাষাৰ শুনি বৰ্ষাই ডিঙি মেলি মেলি চাওঁতে সমীৰৰ চিনাকি জেকেটটো চকুত পৰাত দৌৰি গৈ সেই দোখৰ পালেগৈ ৷সমীৰ সমীৰ বুলি চিঞৰি চাদৰৰ আগটোৰে তাৰ মুখৰ তেজবোৰ মোহাৰি ক’বলৈ ধৰিলে "সমীৰ উঠা,সমীৰ,মই ক’তো নাই যোৱা৷চোৱাচোন উঠা " বহুকেইজনে ডেডবডি বুলি কোৱাত নিবিড়ৰ বুকুখন মোচৰ খাই পৰিল৷কান্দিব নোৱাৰে যদিও বুকুত অনুভৱ কৰা বিষবোৰে তাক বোবা কৰি পেলাইছে৷বহুতে কৈছে ডেডবডি বুলি কিন্তু বৰ্ষাই কাৰো কথা শুনিবলৈয়ে নিবিচাৰে৷বুকুত সাবটি মুৰটো কোচত তুলি লৈ আছে৷ঠাণ্ডাৰ বাবে বহুসময় ধৰি তিতা শৰীৰে টিলাটোত পৰি থকাৰ বাবে শৰীৰটো কটকটীয়া চেচাঁ পৰিল,বৰ্ষাই বহুত ৰিকুৱেষ্ট কৰি সমীৰক এম্বুলেন্স এখনত তুলি নিবিড় আৰু ছায়াৰ সৈতে আনি হস্পিতাল পোৱালেহি৷ সমীৰক ইমাৰজেন্সী ৱাৰ্ডত এডমিট কৰি ৰখা হৈছে৷হেতাঁ পৰা ঠাণ্ডাৰ বাবে ধৰিব পৰা নাছিল,বুকুৰ ধপধপনিবোৰ নোহোৱা হৈ পৰিছিল কিন্তু হস্পিতালত আনিহে জানিব পৰা গ’ল,পাল্চবোৰ এতিয়াও চলিয়েই আছে৷কিন্তু কিমান ক’ত দুখ পাইছে এতিয়ালৈ গম পোৱা নাই৷হস্পিতালৰ বাৰাণ্ডাত বহি বৰ্ষাই ছায়াক সাবটি ধৰি হুকহুকাই কান্দি আছে৷কেতিয়ানো অভিমান কৰিব পৰাকৈ ইমান ভাল পাই পেলালে তাই নিজেও নাজানে৷ভগৱানে বাৰে বাৰে তাইৰ সৈতে কি খেল খেলি আছে সেই ভাবিয়েই শোকত ভাগৰি পৰিছে৷এখন্তেকৰ বাবেটো ভগৱানৰ ওপৰৰ পৰা বিশ্বাসেই নোহোৱা হৈ পৰিছিল৷ দুদিনৰ মুৰত সমীৰৰ চেন্স ঘুৰি আহিল,কিন্তু আই.চি.ইউ ত থোৱাৰ বাবে এতিয়ালৈ কাকো লগ কৰিবলৈ দিয়া হোৱা নাই৷দুৰৰ পৰাহে চাবলৈ দিয়া হৈছে৷সমীৰৰ সোঁহাত আৰু বাওঁ ভৰিখন ভাগিছে,লগতে বুকুত আৰু মুৰত অলপমান দুখ পাইছে৷সমীৰে এতিয়ালৈ মুখেৰে কথা বতৰা পাতিব পৰা নাই যদিও চকুৰে পিৰিকপাৰাককৈ ইফালেসিফালে চাই বৰ্ষাক বিচাৰি ফুৰিছে৷এতিয়াও তাৰ মুৰত বৰ্ষাৰ বাদে আন কোনোৱেই মনত অহা নাই মাত্ৰ বৰ্ষাৰ কথাহে বাৰে বাৰে আহি আছে ৷ আই.চি.ইউৰ পৰা ডক্তৰ উলাই অহা দেখিলেই বৰ্ষাই সমীৰৰ অৱস্থা কেনেকুৱা জানিবলৈ দৌৰি যায়৷ এতিয়া ডক্টৰে সমীৰৰ অৱস্থা আউট অফ ডেঞ্জাৰ বুলি কৈছে আৰু দুটা দিনৰ পাছতে আই.চি.ইউৰ পৰা উলিয়াই দিয়াৰ কথাও কৈছে৷এতিয়াহে বৰ্ষাৰ মনটো অলপকৈ পাতলিছে৷এক্সিডেণ্টৰ খবৰ ঘৰলৈ দিয়াত মি. বৰুৱা আৰু বৰুৱানী দুয়োজনেই আহি পালেহি৷তেওঁলোকেও বৰ্ষাক মানসিক আৰু শাৰীৰিক ভাৱে সবল কৰি ৰাখিছে৷সেয়েই বৰ্ষাই বহুখিনি সকাহ পাইছে তেওঁলোকৰ ফালৰ পৰাও৷ এইকেইদিন থকা খোৱাৰ চিনচাব নোহোৱা হৈ পৰিছে৷সমীৰৰ চিন্তাতে বৰ্ষাই দিন ৰাতি একাকাৰ কৰি হস্পিতালতেই কটাই দিয়ে৷ছায়াইহে মি.বৰুৱা আৰু বৰুৱানীৰ চোৱাচিতা আৰু খোৱাবোৱাৰ কামবোৰ কৰি আছে৷মায়াই সমীৰৰ এক্সিডেণ্টৰ খবৰ পাই হস্পিতাললৈ আহিছিল কিন্তু নিবিড়েহে নিদিলে সোমাবলৈ,এই সকলোবোৰ তাইৰ বাবেই হৈছে বুলি ৷তাইয়ো কান্দি কাতি আউলিবাউলি হৈ পৰিছিল কিন্তু নিবিড়ে ঘড়িয়ালৰ চকু পানীত আমিবোৰ গলিব নোৱাৰোঁ বুলি কৈ ঘুৰাই পঠিয়ালে৷ আজি সম্পূৰ্ণ চাৰি দিনৰ অন্তত সমীৰক আই.চি.ইউৰ পৰা উলিয়াই জেনেৰেল কেবিনলৈ চিফ্ট কৰা হ’ব৷ৰাতিপুৱাৰ পৰা এতিয়ালৈ বৰ্ষাই ইটো মন্দিৰৰ পৰা সিটো মন্দিৰত নিবিড়ৰ সৈতে চাকি দি ফুৰিছে৷সমীৰক কেবিনলৈ উলিয়াই অনাৰ সময়তো তাই লগত নাছিল৷সমীৰে বৰ্ষাক চাবলৈ ধৰফৰাই ফুৰিছিল,তাৰ কাষত মাক দেউতাক সকলোবোৰ আছে আজি মাত্ৰ বৰ্ষা নাই৷বৰ্ষা আৰু নিবিড় হস্পিতালত নথকাৰ সুযোগতে মায়া সমীৰৰ খবৰ ল’বলৈ বুলি আহিলে৷সমীৰ থকা কেবিনলৈয়ে সোমাই গ’ল,শুই থকা সমীৰৰ মুৰত চুমা এটা আঁকি কৈ উঠিল " এতিয়া আৰু তোমাক এৰি থাকিব নোৱাৰোঁ সমীৰ" (আগলৈ)দেৱাশ্ৰী বৰা

সেন্দূৰবুলীয়া ৰঙাবোৰ তোমাৰ নামত... ------------------------------------------------ (Part 44) (সকলোলৈ মৰম আৰু কৃতজ্ঞতা জনাই পুনৰ এটা খণ্ড আগবঢ়াই দিলোঁ ৷ভুল ভ্ৰান্তি হ’লে শুদ্ধৰাই দিব৷আপোনালোকৰ অনুৰোধ ৰক্ষা কৰি পুনৰ আৰু এটা খণ্ড লিখিবলৈ প্ৰয়াস কৰিলোঁ আশাকৰোঁ আপোনালোকে ভাল পাব৷তাতে বহুতে কথাবোৰ নঞৰ্থক ভাৱে লোৱাৰ বাবে ভুল ভাঙিবলৈ বুলিয়ে এই খণ্ডটিও আজিয়েই আগবঢ়াই দিলোঁ৷কিবা বেয়া দেখিলে ক্ষমা কৰিব৷) সমীৰৰ বৰ্ষালৈ চিন্তা লাগিবলৈ ধৰিলে,মুৰে কপালে হাত থৈ দুখোজ পিছুৱাই গ’ল,কাণত বাজি উঠিল দুদিনৰ আগত নিউজত পোৱা খবৰটো " পতিৰ অত্যাচাৰত আত্মহত্যা পত্নীৰ "৷উফ্ বুকুখন বিষাই গ’ল তাৰ৷এনেকৈ থাকিব নোৱাৰে,বৰ্ষাৰ বাবেই মনত জাগি উঠা এই বিষবোৰত সি সকলো দুখ কষ্টৰ কথা পাহৰি পেলাইছে৷দোৱাৰখন হেঁচি থেলি ল’কটো ভাঙি সোমাই আহিল৷ৰুমটো এতিয়াও বিশৃংখল হৈয়েই বস্তুবোৰ য’তে ত’তে পৰি আছে,বিচনাত কাপোৰ দ’মটোৰ মাজত বৰ্ষা নিথৰ হৈ পৰি আছে৷ভয়বোৰ বেছিকৈ হ’বলৈ ধৰিছে,দুখোজমান আগুৱাই বৰ্ষাৰ ফালে চালে৷তাইক চালে ধৰিবই পৰা নাই উশাহ লৈছেনে নাই৷আৰু অলপ আগবাঢ়ি গৈ তাইৰ বুকুতে কাণখন লগাই শুনি চালে ,ধিপধিপাই আছে৷উফ ৰক্ষা পৰিল,তথাপিও বৰ্ষাক মাত লগাই চালে " বৰ্ষা,শুই আছা তুমি " তাই সংসাৰৰ কথা নজনাকৈ শুই আছে,সমীৰে লাহেকৈ জোকাৰি দিলে " বৰ্ষা উঠা,মোৰ ভোক লাগিছে " তাই সাৰ পালে যদিও এক নতুন উদ্যমেৰে সমীৰৰ কোনো কথালৈ কাণসাৰ নকৰি পোনেই বাথৰুমত সোমালগৈ৷গোটেই ৰাতিটো কান্দি কাটি তাইৰ চকুহালৰ লগতে মুখখন গোটেই ফুলি উঠিছে,গাল দুখন টুপটুপীয়া ৰঙা হৈ পৰিছে৷চকুৰ তলতো ক’লা ডাগবোৰে চানি ধৰি গাত সাজিছে৷বাথৰুমৰ পৰা ওলাই আহি ৰুমটোৰ বিশৃংখল বস্তুপাতিবোৰ আউতাই ল’লে৷ কাপোৰ কানিবোৰ ভাগে ভাগে জাপি ল’লে,কাচঁৰ টুকুৰাবোৰ তুলি আনোতে হাতত বিন্ধি তেজ টোপটোপকৈ সৰিছে কিন্তু বুকুত লগা ঘাঁবোৰতকৈ এই ঘাঁ তেনেই নগণ্য৷হঠাতে তাইৰ মনলৈ আহিল সদায় লোকৰ বাবেই জীৱনটো চলাই দিব নেকি? মায়াৰ কথাবোৰ লুকুৱাই কি বেয়া কৰিছিল তাই?হয়টো এনে কিবা হোৱাৰ ভয় আৰু আশংকাতহে লুকুৱাইছিল৷লোকোৱাবলৈ যে তাইৰো মন নাছিল মাত্ৰ বাধ্যত পৰিহে তেনেকাম কৰিলে,সেই সামান্য কথাটো বুজাৰো যদি সামৰ্থ্য নাই সমীৰৰ তেন্তে তাইয়ো একো নকয় ৷আতৰি যাব তাৰ জীৱনৰ পৰা ৷তাইয়ো নোৱাৰে এতিয়া তাৰ সৈতে থাকিবলৈ৷ খঙত লোৱা সিদ্ধান্তবোৰ সদায়েই ভুল হয় থিক তেনেদৰে সমীৰেও কোনো কথা নভবা নিচিনাকৈ,বিয়াৰ প্ৰথমে প্ৰথমেই বৰ্ষাৰ ওপৰত সন্দেহ উপজাত ডিভোৰ্চ পেপাৰ কেইখন আনি ৰাখিছিল তাইক এই সম্পৰ্কটোৰ পৰা মুক্ত কৰি দিব বুলিয়েই ৷কিন্তু এতিয়া বৰ্ষা তাৰ বাবে অভ্যাস হৈ পৰিছে৷এক এৰাব নোৱাৰা অভ্যাস৷যাক নিজৰ পৰা দুৰ কৰাটো দুৰৰে কথা,সেইকথা ভাবিবলৈয়ো ভয় লাগে তাৰ৷যোৱাকালি আচলতে মায়াৰ পাছে পাছে দৌৰি যাওঁতে মায়াই বৰ্ষাক কিদৰে চিনি পাই প্ৰশ্ন কৰিছিল৷তেতিয়াই তাই কৈ গৈছিল বহু আগতেই বৰ্ষাৰ সৈতে চিনাকি হোৱাৰ কথা আনকি সিহঁতৰ ঘৰলৈ অহাৰ কথাটো৷তেতিয়াই সমীৰৰ বৰ্ষাৰ ওপৰত খঙ উঠিছিল তাই তাক বিশ্বাসঘাটকতা কৰা বুলি,হেৰুৱা প্ৰেমক ঘুৰাই পাই জীৱনৰ গাড়ীখন থৰক বৰক কৰিছিল৷মায়াই সমীৰে তাইক পাহৰি সুখী সংসাৰ কৰা বুলি অপবাদ জাপি দিছিল,তাৰ দুখ লাগিছিল,বহুত চেষ্টা কৰিছিল মায়াক বুজাবলৈ যে যোৱা দুটা বছৰ সি মাথোঁ তাইৰ স্মৃতিৰ সৈতে কটাই দিলে ৷কিন্তু মায়াই সেই কথা অবিশ্বাস কৰিছিল৷ইমানদিনীয়া তাৰ অপেক্ষাবোৰ ক্ষন্তেকতে মিছা বুলি কৈ দিয়াত বৰ্ষাৰ ওপৰতেই তীব্ৰ খঙ উঠিছিল ৷সেয়ে মনৰ দুখবোৰ পাতলাবলৈ নিচাত মাতাল হৈ পৰিছিল ৷প্ৰথম ভালপোৱাবোৰ পাহৰি দ্বিতীয়বাৰ বহু কষ্টৰ অন্তত বৰ্ষাৰ সৰলতাবোৰৰ প্ৰেমত পৰিছিল,কিন্তু তাইৰ পৰা বিশ্বাসঘাটকতা কোনোপধ্যেই আশা কৰা নাছিল সেই খঙতেই যোৱাৰাতি কি কৰি পেলালে ভাবিও তাৰ অসহ্য লাগিছে৷ মনটোৱে সাংঘাতিক ধৰণে অস্হিৰতাত ভুগিছে৷ হাতত কাচৰ ভগা চিগা টুকুৰাবোৰ লৈ বৰ্ষা ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷সমীৰে বৰ্ষাক কথাবোৰ বুজাম বুলিয়েই তাইলৈ বাট চাই আছিল কিন্তু কেনেকৈ কি ক’ব সেই দোষতেই সাহস কৰিব পৰা নাছিল৷কিন্তু এতিয়া তাইৰ হাতত তেজৰ চেকুৰাবোৰ দেখি ৰ’ব পৰা নাই৷ল’ৰালৰিকৈ ফাষ্ট এইড বক্সটো বিচাৰি ৰুমটোলৈ সোমাই গ’ল৷তেনেকুৱাতেই ফোনটো বাজি উঠিল৷আজি যিহেতু অফিচত কোনো খবৰ নিদিয়াকৈয়ে ঘৰতে কটাই দিলে সেয়ে কিবা ইমপৰটেন্ট ক’ল হ’ব পাৰে বুলিয়েই আননউন নম্বৰটো ৰিচিভ কৰি "হেল্লো" বুলি ক’বলৈহে পালে সিমুৰৰ পৰা নাৰী কণ্ঠই মাত লগালে " মই জানিছিলোৱেই তুমি যে আজিও নম্বৰ চেন্স কৰা নাই " মায়াৰ ফোন,শুকাই যোৱা কলিজাৰ পাহীত পুনৰ জীয়াই তুলাৰ এই প্ৰচেষ্টাত কি উত্তৰ দিব সি একোকেই বুজি পোৱা নাই৷যেনেতেনে হেৰুৱা অতীতক এৰি আগবাঢ়িছিল কিন্তু সেই অতীতে স্মৃতি হৈ নহয় বাস্তৱ হৈ ঘুৰি অহাৰ চেষ্টা কৰিছে৷বুকুখন বিষাবলৈ ধৰিছে,এইয়া কি ধৰণৰ পৰীক্ষা৷বহুপৰ কোনো মাত নিদিয়াকৈ কিবাকিবিবোৰ ভাবি ফোনটো কাণতে লৈ বহি থাকিল৷সমীৰৰ কোনো ধৰণৰ সহাৰি নোপোৱাত পুনৰ ফোনটো নতুনকৈ বাজি উঠিল৷ইচ্ছা নথকাৰ পাছতো ৰিচিভ কৰিলে,সিমুৰৰ পৰা মায়াই কিবাকিবি কথাবোৰ কৈ আছে ৷আজিও সমীৰে তাইলৈ বাট চাই আছে যদি তাই আকুৱালি ল’বলৈয়ো সাজু আছে,এই পৃথিৱীত তাই যে আটাইতকৈ অকলশৰীয়া হৈ পৰিছে সেই কথাও বুজাইছে৷সম্পূৰ্ণ ৰূপত সমীৰৰ আৱেগক সলনি কৰি নিজৰ কৰাৰ প্ৰচেষ্টাত লাগিছে তাই৷সমীৰে তাইক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও পৰা নাই কোনো কথাই খুলি ক’বলৈ ৷আনকি বৰ্ষালৈ পৰিৱৰ্তন হোৱা আকুলতবোৰৰ কথাও ক’ব পৰা নাই৷হয়তো নোৱাৰিবও,কিজানিবা মায়াই তাৰ ভালপোৱাবোৰ মিছা বুলি কয়৷ বহুপৰ সমীৰক ৰুমত সোমাই থকা দেখি এপাকত বৰ্ষাই মনে মনে চাই থৈ গ’লহি৷সমীৰে কথাপতাত ব্যস্ত,টিঙিচকৈ খঙ এটা উঠি আহিল তাইৰ৷লগালগ নিবিড়লৈ ফোন কৰি তাইক সোনকালেই জৰুৰী কাম এটাত ঘৰত থৈ অহাৰ বাবে অনুৰোধ কৰিলে৷তাৰ আৰঁৰ কাৰণ কি তাক নক’লে ৷নিবিড়েও নাজানে সমীৰ আৰু বৰ্ষাৰ জীৱনলৈ এনেকৈ যে ধুমুহা নামি আহিব পাৰে৷বৰ্ষাই ৰন্ধা বঢ়া কৰি টেবুলতে সকলোবোৰ থৈ দিলে৷নিজক কষ্ট দিলেও আনক কষ্ট দিব নোৱাৰে তাই৷তাইৰ খাবলৈ অলপো মন নাই,খাবওনো কেনেকৈ?ভোক পিয়াহ সকলোবোৰেই অন্ত পৰিল,যেতিয়া নেকি জীৱনত সেন্দূৰৰ অস্তিত্ব খিনিয়েই হেৰাই থাকিল৷ প্ৰায় এঘন্টাৰ পাছত সমীৰে ৰুমটোৰ পৰা ওলাই আহিল৷তাক দেখাৰ লগেলগেই তাই নিশব্দে সেইখিনিৰ পৰা আতৰি ৰুমলৈ সোমাই হুকটো বন্ধ কৰি দিলে৷সমীৰৰ সৈতে মুখামুখি হ’বলৈ অলপো মন যোৱা নাই ৷গাৰুটো বুকুত সাবটি ভাবিবলৈ ধৰিলে সমীৰৰ সতে দেখোন আত্মীয়তা কেৱল দায়িত্ববোধৰ নিস্বাৰ্থ বন্ধন৷যি বন্ধনে তাইক তাৰ পৰা দুৰ হ’বলৈ নিদিয়ে৷যি বন্ধনে তাৰ প্ৰতিটো দৃঢ় সিদ্ধান্ত লোৱাৰ পৰা বিচলিত কৰি দিয়ে কিন্তু এইবাৰ লোৱা সিদ্ধান্তত তাই হৃদয়ৰ পৰা সমৰ্থন কৰে৷কথাবোৰ ভাবি থাকোঁতেই উচুপি উচুপি কৈ উঠিল "সমীৰ মাত্ৰ এজন অহংকাৰী পুৰুষ,যি নিজৰ অতীতৰ পাছত দৌৰি ফুৰোঁতে বৰ্তমানটোক পাহৰি পেলালে৷কেতিয়াও মোৰ কথা বুজিবলৈকে নাচালে৷ মাত্ৰ দুখবোৰ সহি যোৱাৰ সমল হৈ পৰি ৰ’লো মই " সন্ধিয়া সাত বাজিবৰ হ’ল,বৰ্ষাই ৰুমতে সোমাই আছে৷আজি বহুদেৰিলৈ শুলে,টোপনি আহক বা নাহক বিচনাতে পৰি আছে৷সমীৰৰ পৰা দুৰত থকাৰ অভ্যাসটো কৰিব খুজিছে,মন নাযায় তাৰ সন্মুখলৈ ওলাবলৈয়ো৷সমীৰৰ সেই দুচকুৰ চাৱনি এতিয়া আৰু সহ্য কৰিব নোৱাৰে,যি চাৱনিৰে তাইৰ হৃদয়ত তোলাপাৰ লগাই দিয়ে৷ যোৱাৰাতিৰ পৰা আজিলৈ ২৪ঘন্টাই পাৰ হ’ব হ’ল তাইৰ পেটত একো এটা পৰা নাই৷সেয়ে পেটত অত্যাধিক বিষ অনুভৱ কৰিলে,মুৰটোও অলপকৈ ঘুৰাইছে সেয়ে শুই নাথাকি মুৰ হাত কেইটা ধুই ৰুমৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ডাইনিং টেবুলত সজাই থোৱা খোৱাবোৰ এতিয়াও তেনেদৰেই আছে,সমীৰে কিয় নাখালে সুধিবলৈ মন নগ’ল৷পাকঘৰলৈ সোমাই আহি চাহ কৰিলে৷দিনটো তাইৰ লগতে সমীৰে ভোকত আছে ভাবি মনটো দুখ লাগি গ’ল৷সেয়ে চাহ একাপ সমীৰৰ সন্মুখৰ টেবুলত শব্দ কৰি থৈ আহিলে৷সমীৰে তাইক দেখি কিবা এটা ক’বলৈ বিচাৰিছিল কিন্তু তাই শুনিবলৈ নিবিচাৰিলে৷হাতত বিস্কুট দুটা আৰু চাহকাপ লৈ পুনৰ ৰুমটোত হুক লগাই সোমাই থাকিলহি৷গই সময়ত সমীৰে খায় নাখায়,ক’ত থাকে কি কৰে জানিবলৈ অলপো মন যোৱা নাই৷তেনেকুৱাতেই নিবিড়ে ফোন কৰি ইমাৰজেন্সী ৱাৰ্ডত কাইলৈয়ে ফ্লাইটৰ দুটা টিকেট পাইছে বুলি জনালে৷বৰ্ষাইয়ো পাৰে যদি সেইটোকে কাটি দিবলৈ ক’লে আৰু শুই থাকিলে৷ অন্যদিনাৰ দৰে ৰাতিপুৱাই উঠি কোনো কামবন নকৰিলে,অজান অভিমানত সোনকালে উঠি দোৱাৰৰ হুকটো খুলি পুনৰ শুই থাকিলে৷সমীৰেও বৰ্ষাই তাৰ সৈতে এইদৰে থকাত ঘৰত থাকি শান্তি পোৱা নাই৷সোনকালেই অফিচলৈ ওলাই গ’ল৷অলপমান দেৰিকৈ উঠি বৰ্ষাইয়ো কাপোৰ কানিবোৰ সামৰি ল’লে যাবলৈ বুলিয়েই৷দিনটো বহু কষ্টৰে নিজকে চম্ভালি ল’লে তাই ৷ আবেলি সময়ত নিবিড়ে বৰ্ষাক নিবলৈ বুলি ঘৰ উলালহি৷হঠাৎ এইদৰে যাবলৈ ওলোৱাৰ কাৰণ সুধিছিল যদিও বৰ্ষাই আগতে নক’লে তাক সেয়ে সিও যোৰ নকৰিলে৷কিন্তু এতিয়া বৰ্ষাই কেইবাটাও বেগ উলিয়াই থোৱাত তাৰ অলপ সন্দেহ হ’ল৷ধেমেলীয়া সুৰতে সুধিলে " ৱাহ,বছে তোমাক বহুদিনীয়া ছুটী দিলে নেকি?এদম বেগ লৈ উলালা যে ?" বৰ্ষাই কঠিন কৰি লোৱা হৃদয় খনক পিছলিব নিদিয়াকৈ কৈ উঠিল " মই একেবাৰে যাবলৈ ওলাইছোঁ হয়টো সমীৰৰ জীৱনৰ পৰাই সদায়ৰ কাৰণে" বৰ্ষাই গম্ভীৰ ভাৱে কোৱা কথাকেইষাৰ সচাঁমিছা ধৰিব নোৱাৰি সি পুনৰ সুধিলে "তাৰমানে?" চাবিদিয়া পুতলাৰ দৰেই কোনো অনুভৱ,অনুভূতি নোহোৱাকৈ বৰ্ষাই কৈ উঠিল " সমীৰে মোক ডিভোৰ্চ দিছে,মায়া তেওঁৰ জীৱনলৈ ঘুৰি আহিল " কথাষাৰে নিবিড়ৰ বুকুতো চিৰিংকৈ মাৰিলে, ক্ষোভত জ্বলি সি কৈ উঠিল " কিহ্ সি তোমাক ডিভোৰ্চ খুজিলে বুলিয়েই তুমি দি দিবা নেকি?" "যদি মই আতৰি গ’লে তেখেতৰ জীৱনলৈ সুখ আহে তেনেহ’লে মই আতৰি যাবলৈ অলপো কুণ্ঠাবোধ নকৰোঁ,তেখেত সুখী থাকক" "কিন্তু বৌ তোমাৰ সুখবোৰৰ কি হ’ব ,ক’ত যাবা তুমি,কি কৰিবা ৷কথাবোৰ ঘৰত গম পালে কি কৰিবা?" "সেইবোৰ মই নাজানো,এতিয়া মাথোঁ মা দেউতাক এবাৰ চাবলৈ যাওঁ " "বৌ কি কৈ আছা তুমি এইবোৰ৷ইমান সহজ হয়নে তোমাৰ বাবে সকলো,তুমি নিজৰ কথা ভাবি চোৱা,মাৰ কথা ভাবি চোৱা,যদি মায়ে এইবোৰ গম পাই জীয়াই জীয়াই মৰি থাকিব৷প্লিজ বৌ এনেকুৱা নকৰিবা তুমি ,এতিয়াও সময় আছে ডিভোৰ্চ নিদিওঁ বুলি কৈ দিয়া দাদাক" "সকলো শেষ হ’ল নিবিড়,মই চহী কৰি দিলোঁ,মোক ক্ষমা কৰিবা আৰু কথাবোৰ বেছিকৈ নাভাবিবা মই কিবা এটা উপায় উলিয়াম,মাত্ৰ মোক এবাৰ ঘৰত থৈ আহা,তাৰ পিছত মই মোৰ ব্যৱস্হা নিজেই কৰি ল’ম" " নাই,তুমি ক’তো যোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই,তুমি আমাৰ ঘৰত আমাৰ লগত থাকিবা,যদি প্ৰয়োজন হয় দাদা ঘৰৰ বাহিৰত থাকিব ,তোমাৰ যিহেতু এইবোৰত কোনো দুখ নাই তেনেহ’লে তুমিও ভোগ কৰিব লগীয়া একো নাই " সমীৰে অফিচৰ পৰা আজি অলপ সোনকালেই ওলাইছিল,বৰ্ষাৰ সৈতে ভুলবুজাবুজিবোৰ থিক কৰিম বুলিয়েই কিন্তু ঘৰলৈ আহি বৰ্ষা যাবলৈ ওলোৱা দেখি আৰু নিবিড়ৰ সৈতে পতা কথাবোৰ শুনি সি পাছফালৰ পৰাই মাত দিলে "বৰ্ষা মোৰ ভুলৰ শাস্তি মই ভুগিব লগা হ’লে অকলেই ভোগ কৰিম৷তুমি ঘৰলৈ যাবলৈ বিচাৰিছা যেতিয়া যোৱা আৰু বেলেগ ক’তো যাব নালাগে,প্ৰয়োজন হ’লে মই কোনোদিন ঘৰলৈ উভতি নাযাওঁ৷তুমি যিহেতু মোৰ দায়িত্ব সেয়ে মই মোৰ দায়িত্ব পালন কৰি যাম৷মই মোৰ এই দায়িত্বৰ পৰা পলাব নুখোজো ৷তুমি ঘৰত থাকিবা,মা দেউতাক চাবা " শেষলৈ সমীৰৰ মাতষাৰ থোকাথুকি হৈ পৰিল৷তাৰ মনৰ আশা মনতে ডুব গ’ল৷বৰ্ষাইয়ো মাত এষাৰ নিদিয়াকৈ চকুপানী টুকিয়েই ওলাই আহিল ঘৰৰ পৰা ৷নিবিড়েও সমীৰৰ প্ৰতি থকা খঙটোৰ বাবে একো নোকোৱাকৈ ওলাই আহিল৷বৰ্ষা ঘৰটোৰ পৰা ওলাই যোৱাৰ লগেলগেই পৰিৱেশটো শূন্য হৈ পৰিল,ঘৰখন এতিয়া যে ঘৰ হৈ থকা নাই সেই কথা সমীৰে বাৰুকৈয়ে উপলব্ধি কৰিলে৷এটি এটি ক্ষণ গণি দুখে ভাগৰে ঘড়ীটোলৈ লক্ষ্য কৰি বহি পৰিল৷(আগলৈ) দেৱাশ্ৰী বৰা